|
Lieve Patrick,
ik heb een stukje van je lijdensweg gezien, heb je zien knoeien en zoeken en jezelf verliezen en verloren lopen. Sinds je jezelf als man hebt ontdekt zie ik voor het eerst weer oprechte levensvreugde. Het maakt je oprecht aantrekkelijk.
Natuurlijk ben je bang! Wie zou dat niet zijn??? Je volgt een moeilijke weg, en je bent moedig om die te volgen!
Wat "ze" zeggen doet er niet toe. Wie je niet apprecieert in al je aspecten kan uiteindelijk ook niet echt belangrijk zijn voor jou, lijkt me. Ik kan me voorstellen dat je de vragen waar je zelf mee worstelt toeschrijft aan "men," dat lijkt me een natuurlijke reactie. En ook als je de vragen in de "ik-"vorm stelt zijn het reële vragen! De enige die het antwoord heeft ben jij. Je kindjes zullen je nemen zoals je bent, en liefst met levensvreugde. De weg die je nu volgt brengt je die, zo zie ik het toch als "ze." Maar wat voor jou de juiste weg is, kan alleen jij zeggen. Moeilijk, aartsmoeilijk, voor iedereen die zijn eigen weg zoekt, maar zeker in jouw geval omdat je er zo'n ingrijpende stappen moet voor zetten. Het lijkt me heel wijs om die vragen heel regelmatig nog eens te stellen aan jezelf , en vertrouw op het antwoord dat je vindt in jezelf.
Dikke knuf,
Joke
05-01-2009 om 22:15
geschreven door joke
|
