En met de regen kwam de afkoeling van de verzengende hitte die de laatste dagen alle zuurstof uit de lucht had onttrokken. En met de regen kwam de tristesse terug en het stilzwijgen. De verborgenheid, de opgeslotenheid en de afzondering. De weggestoken gevoelens en het falen.

Zachte, ruisende, koele regen, waterdruppels tegen verdriet. Natte mantel die mij langzaam omsluit. De zoektocht naar jezelf met vallen en opstaan, met veel onbegrip en pijn.

Het beste ervan maken maar niet weten wat het beste is, vroeger niet, nu niet. De regen dat is het beste nu, de regen die mij wegspoelt. De regen die mij doet vergeten. De zoektocht naar wat belangrijk is en wat niet, de zoektocht naar de stilte in je, de zoektocht naar het luisteren naar anderen. Het nooit weten zeggen, de juiste woorden vinden en struikelen over de stamelende, hakkelende zinnen.

De neerkomende afkoelende druppels brengen pijn in mijn hart voor het verdriet van anderen.

En met de regen kwam de wind, het briesje die je warme, brandende huid doet verkoelen. En koude binnen in mij.  De wind, zuchten van alle zwervende zielen.

En jij bent mij. En de pijn.