Het onbehaaglijk gevoel is nog niet gedaan, gaat helemaal niet over. Ik blijf over mijn woorden struikelen, mijn gedachten wanordelijk, niet begrijpende zinnen formuleren, onsamenhangend. Er knaagt iets aan mij, ik ben zoekend, ik wil iets anders, ik wil reacties, ik wil wist ik maar wat. Ik ben gelukkig maar bang dat geluk niet blijft duren.

Kan je je oude leven weggooien zoals een versleten mantel, al je herinneringen verdringen en trachten vergeten en compleet herbeginnen met een nieuwe lei? Ik vrees dat ik het niet kan. Ik koester mijn herinneringen. Ik bewaar ze in mijn hart. En ik wil ze kwijt of toch niet?

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Nietszeggende woorden en je begrijpt me niet waarom ik zekerheden zou willen opgeven om misschien onvermijdelijk op mijn bek te gaan en enorm teleurgesteld te zijn omdat het mislukt is. Dat onbehaaglijk gevoel van het niet zijn, van onafgewerkt te zijn.

Ik zit maar te staren en mijn tijd te verdoen met nutteloze dingen in mijn heerlijke comfortzone. Toch bang dat ik het moet verlaten voor een onzeker leven.

Nee ik beklim geen bergen, heb er angst voor, ben heel onzeker over alles en nog wat. Enkel mijn fantasie doet me een stukje dromen.

Ik kan helemaal niet veel in het leven. En ik moet aan zo weinig denken dat ik wel gelukkig moet zijn. Mijn leven die verder kabbelt als een rustig beekje zonder veel durf, zonder veel lef. Hoe kan ik deze puinhoop opruimen?