Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
fotograffiti
de blog die in feite niet meer bestaat: fotofragmenten in tekstslierten
29-08-2010
De stilte in mij
Er zit geen lied meer in mij, geen lied die mij vreugde geeft, alleen de stilte die jij me geeft.
Hij rende door de straten, zonder vast parcours. Niet ongewoon, enkel het uur was ongewoon, het was vier uur in de morgen of was het nacht. Hij rende omdat hij niet kon slapen. Slapeloze nachten.
Piekernachten, een hoofd overvol gedachten. Bij iedere stap wou hij alles laten verdwijnen.
Hij was tot het besef gekomen met de jaren dat hij bijna niets kon in het leven, zelfs overleven zou niet lukken moest het nodig zijn. Blijf altijd op de paden dat je kent, neem nooit zijwegen en verdwaal nooit. Neem nooit risicos. Dat was de samenvatting van zijn gehele leven.
Rennen in de donkere straten, nauwelijks verlicht door straatlantaarns, nu en dan een toevallige voorbijganger die hem verbaasd nakeek.
Als hij niet rende en de slaap niet kon vatten zat hij in de zetel en luisterde naar vreemde, buitenlandse radiostemmen die hij soms helemaal niet begreep maar op de een of andere manier brachten ze rust in zijn hoofd en lijf en soms viel hij dan in slaap. Vroeger las hij een boek maar de laatste tijd verstoorden de binnenkomende gedachtestroom het verhaal in zijn boek. Een verhalenlijn van fictie en zijn eigen gedachten, een mengelmoes tot hij het verhaal in zijn boek helemaal niet meer kon volgen omdat hij voortdurend afgeleid was. En dan moest hij telkens opnieuw beginnen lezen. Te frustrerend en hij was gestopt met lezen.
Lopen, lopen, alle opgekropte frustratie wegstampen in de grond. De pijn voelen in heel zijn lichaam, zijn longen die barsten, zijn hart die klopte, het zweet op zijn voorhoofd. Hij was helemaal niet getraind om zo te lopen. Pijn in zijn zij maar toch verder strompelend lopen, joggen tot hij niet meer verder kon en uitgeput verder stapte. Naar huis terug ging en zich bezweet in de zetel liet vallen. En daar toch enkele uren in slaap viel.
In zijn zwart moleskine notaboekje begon hij te schrijven.
Er zit geen lied meer in mij, geen lied die mij vreugde geeft, alleen de stilte die jij me geeft. En die stilte tempert mijn opgejaagde, versnellende hartkloppingen, en dat heb ik nodig.
Er zit een waslijst van verlangens en dromen in mij verborgen, geborgen, verstopt. Gekoesterd in stilte en niemand weet ervan. Stilte, stil zijn en er niet bang voor zijn. Stilte, een confrontatie met jezelf. Je hoort dan je binnenstemmetjes beter die zachtjes fluisteren en fezelen. En ze weten alles van je verlangens en dromen, van de onbereikbare, vergeten idealen.
Het fragiele krantenpapier ritselde, het gordijn bewoog zachtjes heen en weer, voortbewogen door een lichte luchtstroom van een briesje door het openstaande raam. Hij las zijn dagelijkse krant voor het venster. Maar de geluiden van buitenaf leidden hem gemakkelijk af en irriteerden hem. Hij had de rust en de stilte nodig om zijn gespannen of waren het overspannen zenuwen te laten ontspannen. Te veel stress zei zijn dokter bij zijn laatste bezoek. Te veel stress door verveling, te veel piekeren, te weinig uitdagingen, te veel dagelijkse sleur, te veel hetzelfde, het rechtlijnige streepje als je hart niet meer klopte. Hij kon net zo niet meer leven of liet hij zich leven, meer vragen dan antwoorden de laatste tijd.
De zon trok nog een streepje licht doorheen de wolken, een warm, heldere lichtbaan getrokken over zijn krant en zijn lichaam. Die doemgedachten die de laatste tijd doorheen zijn hoofd spookten verhinderden hem om helder na te denken. Waar was de uitgang om te ontsnappen aan het grijs?
Hij zat aan zijn tafeltje bij zijn venster van zijn kroeg. Gewoontedier met vaste structuren. Zijn krant te lezen. Hij bestelde nog een koffietje, zwart zoals gewoonlijk. Er zat weinig volk hier op dit vroeg uur van de morgen maar zo had hij het liefst. Het was een ouderwetse kroeg, meer een traditioneel Weens koffiehuis dan een café eigenlijk. Je kon hier nog van die heerlijke taartjes bestellen. Appelnotencake, nog enigszins warm, met een toefje slagroom. Gezeten in die zacht doorzakkende zetels waande je in andere tijden. Geen muzak die de ruimte in werd gespuwd maar ouderwetse stilte met als enige klankkleur het gedempte geroezemoes van stemmen. Fluisterend om deze sacrale atmosfeer niet te verstoren. Een heerlijke plek dus voor een warhoofd als het zijne.
Van hieruit schreef hij soms ook nog zijn brieven op ouderwetse wijze met zijn Montblanc vulpen. Een ritueel, een genotsmoment voor ieder die houdt van het zacht glijden van een pen op glad papier. In deze tijd een grote zeldzaamheid. Iets dat hij geërfd had van zijn oude leermeester, die had een grote passie voor vulpennen. Brieven schrijven, het was al weer een tijdje geleden, niemand wachtte er blijkbaar op en niemand verwachtte er nog eentje, een curiosum in het digitale tijdperk. Een brief schrijven dat deed hij vooral s avonds, als de schemering valt en de straatverlichting begint te branden en de kaarsen op tafel grillige schaduwen over het witte papier wierp. De letters die woorden vormen komen dan vanzelf.
Mon copain,
Als de weemoed terug toe slaat en mijn melancholische gedachten de boven hand nemen dan kan ik maar een ding doen en dat is je een brief sturen om mijn gemoedstoestand te bedaren. En al mijn tristesse trachten te verwoorden in woorden en zinnen van inkt, mijn gedachten voluit laten stromen in een handgeschreven brief. Peinzend onthaasten, traag zijn, na denken over hetgeen ik je zal schrijven. Maar ik hoef je dat niet uit te leggen want je kent me maar te goed.
Ik mis onze filosofische overpeinzingen en kwajongensachtige dubbelzinnige woordversprekingen. Maar de tijd slijt alles weg, zelfs van onze vriendschap is een dun laagje weggesleten als de jaren verstrijken. Innerlijk denk ik steeds dat ik hetzelfde blijf maar de tijd heeft bij mij ook al veel weggesleten en soms blijft er bitterheid over, een gevoel van falen, van ter plaatse staan trappelen en soms achteruit gaan. Het tegenvallend tevredenheidgevoel in mijn bestaan.
Een restje lauwe witte wijn is wat overblijft in zijn glas. En een ontevreden gevoel. Een oranje gloed van een stompje kaars, grillig bewegend in de onzichtbare luchtstroom. Allemaal restjes, onvolmaakt, en hij verscheurde de brief tot kleine snippertjes.
Zonder woorden in een zomer die weg gleed als een oude, veel te groot geworden, versleten overjas. Woordeloos en toch vol zitten met miljoenen lettertjes die voortdurend voorbij flitsen. En er toch geen samenhangend geheel van kunnen maken.
Het was een van die zomers die je blijft herinneren en toch gebeurde er niet zo veel. Geen vakantieplannen, weinig plannen in feite of toch niet. Maar geen woorden vinden die het konden verwoorden. Vlug afgeleid zijn en verder dagdromen. Niets doen en in je hoofd alles doen. Omgekeerd kon ook, aan niets trachten te denken en veel dingen doen. Trachten te vergeten en er toch blijven aan denken. Onwisbaar gemerkt.
Heb ge dat soms ook dat ge voortdurend met je gedachten elders bent. Dromen, dagdromen.
Hij stapte door de straten maar zag niets. Zijn gehele denken afgesloten van het nu, helemaal afwezig met zijn geest, zwerven in het verleden en toekomst. En hij keek dwars door de voorbijgangers heen. In de straat was een ingang van een stadstuintje met zomers terras vol kleurrijke parasols, heel uitnodigend en rustig. Hij aarzelde om naar binnen te gaan, tussen twijfel en angst en toch zin hebben maar de reeds daar zittende mensen hielden hem tegen in een soort onzichtbare barrière. Een onzichtbare muur van denkende geesten en zielen. Hij overwon zijn angst en ging toch naar binnen en zat enigszins ongemakkelijk in het uiterst hoekje van het tuintje. Met een espressootje voor zich genoot hij toch van de ongewone stilte hier en het geroezemoes van de gesprekken. En weer zwierf zijn geest naar andere oorden, helemaal afwezig aanwezig.
Zonder woorden maar in zijn binnenste vol onrust alsof iedereen hem daar naakt kon zien zitten en al zijn gedachten door allen kon gelezen worden. Het gevoel ook dat er niets meer vooruit ging in het leven, alleen maar een soort luiheid die hem verlamde en alles deed uitstellen. En heimwee naar andere plekken hier vandaan. Een vreemdeling in zijn eigen lichaam voelde hij zich. Verdwaald.
Hij voelde zich als een boek waar niemand in las of men sloeg hele hoofdstukken over of men las enkel het begin maar geraakte nooit aan het einde.
Slenteren langs de verlatenheid, dolen in de drukte. Verdwalen in het bekende. Mensen voelen en ontwijken. Zich verloren voelen en ontwijken. Zich verloren voelen in de mensenmassa met honderden, duizenden onzichtbare prikkels.
De lange dagen zijn zo kort, nietszeggend onbelangrijk. En zelfs het felle licht van deze zomer laat niets achter in het geheugen. Alleen de langdurige eentonigheid en het verlangen.
And so it is Just like you said it would be Life goes easy on me Most of the time And so it is The shorter story No love, no glory No hero in her sky I can't take my eyes off of you I can't take my eyes off you I can't take my eyes off of you I can't take my eyes off you I can't take my eyes off you I can't take my eyes... And so it is Just like you said it should be We'll both forget the breeze Most of the time And so it is The colder water The blower's daughter The pupil in denial I can't take my eyes off of you I can't take my eyes off you I can't take my eyes off of you I can't take my eyes off you I can't take my eyes off you I can't take my eyes... Did I say that I loathe you? Did I say that I want to Leave it all behind? I can't take my mind off of you I can't take my mind off you I can't take my mind off of you I can't take my mind off you I can't take my mind off you I can't take my mind... My mind...my mind... 'Til I find somebody new
En dit is de originele versie van Damien Rice. Het is maar hoe je gevoelens zijn welke versie je verkiest.
En toen kwam de zon weer met haar alsmaar verzengende warmte en fel wit licht die pijn deed aan de ogen. En met de zon de gedachten die dwars door je heen gingen en een spoor van achtergebleven restjes van onzekerheid achter liet. Verscholen, op vlucht voor dat felle warme licht. Mijn zoektocht gaat verder, nog steeds met vallen en opstaan, met meer vallen dan opstaan, met recht kruipen maar toch gebogen blijven. En blijven verder gaan. Gebroken wit bij ieder jaartje bij. En woordeloos blijven. Gebroken wit wordt nog doffer zelfs in t felle licht van de zon.
De zon speelt met haar schaduwen, spel van licht en schaduw, de woordenstroom begint te stotteren en het schrijven zo moeilijk omdat het denken sneller gaat. En het niet meer opschrijfbaar is omdat de onafgewerkte zinnen niet meer verstaanbaar zijn.
En met de regen kwam de afkoeling van de verzengende hitte die de laatste dagen alle zuurstof uit de lucht had onttrokken. En met de regen kwam de tristesse terug en het stilzwijgen. De verborgenheid, de opgeslotenheid en de afzondering. De weggestoken gevoelens en het falen.
Zachte, ruisende, koele regen, waterdruppels tegen verdriet. Natte mantel die mij langzaam omsluit. De zoektocht naar jezelf met vallen en opstaan, met veel onbegrip en pijn.
Het beste ervan maken maar niet weten wat het beste is, vroeger niet, nu niet. De regen dat is het beste nu, de regen die mij wegspoelt. De regen die mij doet vergeten. De zoektocht naar wat belangrijk is en wat niet, de zoektocht naar de stilte in je, de zoektocht naar het luisteren naar anderen. Het nooit weten zeggen, de juiste woorden vinden en struikelen over de stamelende, hakkelende zinnen.
De neerkomende afkoelende druppels brengen pijn in mijn hart voor het verdriet van anderen.
En met de regen kwam de wind, het briesje die je warme, brandende huid doet verkoelen. En koude binnen in mij. De wind, zuchten van alle zwervende zielen.
De avond die valt en ik voel me eenzaam. Wat kan ik je nog meer vertellen dan datgene wat je toch al weet van mij. Ik wacht op de wind die me de woorden zal brengen die je me vertellen zal. En luister naar deze muziek.
Plots was de wind weg uit mijn hoofd, de frisse bries die mijn gedachten nieuwe stimulansen gaf. Uitgerangeerde ideeën bleven steken en verstoften. Geen frisse gedachten meer die mij nieuwe moed gaven en helderheid brachten bij plots komende problemen.
Het vergezicht was zo uitgestrekt dat de kromming van de aarde zichtbaar was. De horizon was niet langer horizontaal maar een lichte boog. En de witte wolken raakten de aardoppervlakte en verdwenen dan langzaam uit het zicht naar beneden. Al werden ze de grond ingetrokken.
Verder was er geen enkel ander element die dit rustgevende landschap verstoorde.
De stilte overweldigde mij, stilte die je adem beneemt en waar je oren van ruisten alsof je het bloed hoorde stromen doorheen je aders. Kijk naar de oneindigheid zolang het blijft duren. Oneindige luchten en wachten op de wind die met je haren spelen, glijden langs je huid en je nieuwe gedachten bracht. Oneindig klein, zo voelde ik me en bang.
Ken je dat gevoel van onzekerheid? Koude rillingen over je lichaam en niets meer verlangen. Je laten leven en wachten.
En daar helemaal achteraan waar hemel en aarde één zijn bewoog een zwarte stip van links naar rechts. Als een kleine mier die zich een weg zoekt. En tezelfdertijd trok een glanzende stip een witte streep doorheen de blauwe lucht. Een abstract schilderij werd voor mijn ogen gemaakt. Een kunstwerk in wording. En in mijn hoofd was slechts één vraag. Waar gingen ze heen?
Terwijl ik daar stond ging de tijd heel langzaam voorbij en er gebeurde verder niets. De wereld stond stil in beelden van een fractie van een seconde, bevroren voor altijd, een tijdsopname met één klik van mijn fototoestel. En toen was alles weer leeg. Leeg als mijn gedachten. Wachten op de wind die komen zou.
Dat je wacht op het leven. Wanneer zal het beginnen? Volkomen onzin natuurlijk maar toch, het gevoel overvalt je. Er zijn zo van die dagen dat je precies de weg kwijt bent. Dat je overal aan twijfelt. Zelfs aan die kleine onbenullige dingen. En je weet dat het helemaal niet belangrijk is om over die kleine onbenulligheden te piekeren. Dat je eigen problemen in het niets verzinken met wat anderen meemaken en voelen.
Dan zit ik in mijn verbeelding terug op de dorpel van mijn voordeur en kijk naar wat er gebeurt in een zee van tijd. Het kind dat terug is in de geborgenheid en rust van mijn lang overleden grootouders, in de tijd dat tijd een ander begrip had. Toen de zomervakanties een jaar duurden, eindeloos lang en zorgeloos. En alles zo vanzelfsprekend zoals de warme zomer en de koude winter. Er zijn zo van die dagen.
Thuisreiziger, bang voor de wereld die ik soms zo graag wil ontdekken. Het onbekende die ik maar druppelsgewijze kan absorberen omdat een overvloedigheid vanindrukken me totaal van streek maken. Als je jezelf verliest in alle kleine details die je tegenkomt. Thuisreiziger die altijd maar wacht tot de wereld bij je komt. Thuiszwerver op de dool in verafgelegen herinneringen, eeuwig twijfelen en uitstellen, ooit komt eens tot het te laat is en het nooit komt.
Thuisreiziger, stil in een hoekje. Niemand moet zien dat hij weent.
De obsessie voor het gedrukte woord nam, naarmate hij ouder werd, alsmaar grotere proporties aan. Alles wat hij onder ogen kreeg, van boeken, tijdschriften, kranten tot reclamefolders, verpakkingsetiketten moest hij lezen. Of toch beginnen lezen want niet alles las hij uitgebreid tot in de details. Lezen op het internet daar had hij het niet zo voor. Er was geen tastbare aanwezigheid, geen heerlijke drukinktgeurtjes, geen knisperend papier.
Zou dat alleslezerij een compensatie zijn omdat hij niet echt gestudeerd had. Een beetje een minderwaardigheidsgevoel had bij sommige hogergeschoolde leeftijdsgenoten die het veel verder geschopt hadden dan hij. Hij kon er mee leven maar het zat toch in hem.
Zijn obsessie voor al die woordjes en zinnen was soms een vlucht voor het werkelijke leven. Niets mooier dan iemands fantasie te mogen doorgronden en mee te beleven om je eigen werkelijkheid te vergeten. Mistroostige realiteit, je deed je werk, je job zonder enthousiasme en thuis was er ook de realiteit van het dagelijkse bestaan. Dag in dag uit, jarenlang. De angst om te veranderen. Je ging mee met de seizoenen, je wist wat er ging komen. En nu kwam de lente eraan. En ieder jaar moest hij zich terug aanpassen aan die explosie van nieuw leven en overweldigend licht na die donkere, sombere winter. Een beetje teveel voor hem. De eerste lentedagen bleef hij binnen. Hij moet dat allemaal weer gewoon worden, die zinneprikkelende belevenissen die zijn geest en lichaam beroerden.
Rijen boeken, netjes naast elkaar, sommigen nog ongelezen. Mooi om naar te kijken, al die kleuren en lettertypes. Zijn denkbeeldig leven vol fantasie stond daar in gedrukte lettertjes. De grijsheid van het bestaan overwon uiteindelijk altijd in zijn leven.
De zon trok een streep licht langs het dichtgeschoven gordijn omdat anders het beeldscherm van zijn computer niet meer te overzien was. Hijzelf zat in dat streepje licht aan zijn bureau voor zijn pc, een beetje in eenzaamheid voor zich uit te staren en zijn gedachten waren ver weg op vlucht.
Ik ben moe vandaag. Ik voel me moe vandaag. Een volledig gevuld hoofd heb ik. Opgevuld met gedachten en indrukken en emoties. Zo proppensvol dat er niets meer bij kan.
Lentemoeheid zouden sommigen het noemen. Het zou kunnen maar ik weet het niet. Het zou kunnen dat het nieuw leven dat overal in de natuur begint te borrelen mij parten speelt. Dat mijn niet meer zo jonge lichaam geen raad weet met al dat nieuw geweld. Of zou het zijn dat nieuw leven weer nieuwe kansen betekent. Lentemoeheid of winterblues? Lusteloos, een ineengezakte pudding, allemaal woorden die in mij opkomen om het gevoel te beschrijven dat ik niet kan verklaren.
Zijn uiterlijk vertoon is stil en rustig maar binnenin broeit het. Innerlijke onrustheid, vol wilde onuitgevoerde plannen.Het niet meer kunnen schrijven, alles laten uitvloeien in woorden en zinnen. Er gebeurt helemaal niets opwindends om neer te schrijven. De dagen gaan voorbij als een horizontale lijn. Enkel de angst in hem bleef. En zijn fantasie om uit de grijsheid van zijn bestaan te vluchten. Hij wou je vertellen dat hij een spannend leven had vol interessante gebeurtenissen, boeiende ontmoetingen maar het waren slechts boekenwijsheden, niets meer. En zijn omzwervingen zaten in zijn hoofd. Hij kwam de laatste tijd zijn huis niet meer uit. Zijn levenslust verdween.
Waarom heb ik toch steeds het gevoel dat bij mij alles fout loopt, dat ik altijd tegenslag heb.
Zelfs als ik zo gelukkig ben zoals nu voel ik het. Ik ben een product van deze verzuurde maatschappij, ze heeft mij in feite zelf zo gemaakt. Vol uitstervend enthousiasme, verkeerde beslissingen en nutteloosheid, het niet echt kunnen, van alles een beetje, er naar kijken en er niets aan doen. Burnout van het leven.
Hij zat op de vijfde dag van de week terug aan zijn bureautje, de laatste werkdag van de week. Te wachten tot het eindsignaal van de tikkende klok aangaf dat het tijd was om naar huis te gaan. Een nine to five job zonder ambitie. De grijsheid van het bestaan zoals zo velen.
Hij droomt een droom, zo verschillend van dit alles. Maar alles ging voorbij.
Het onbehaaglijk gevoel is nog niet gedaan, gaat helemaal niet over. Ik blijf over mijn woorden struikelen, mijn gedachten wanordelijk, niet begrijpende zinnen formuleren, onsamenhangend. Er knaagt iets aan mij, ik ben zoekend, ik wil iets anders, ik wil reacties, ik wil wist ik maar wat. Ik ben gelukkig maar bang dat geluk niet blijft duren.
Kan je je oude leven weggooien zoals een versleten mantel, al je herinneringen verdringen en trachten vergeten en compleet herbeginnen met een nieuwe lei? Ik vrees dat ik het niet kan. Ik koester mijn herinneringen. Ik bewaar ze in mijn hart. En ik wil ze kwijt of toch niet?
Nietszeggende woorden en je begrijpt me niet waarom ik zekerheden zou willen opgeven om misschien onvermijdelijk op mijn bek te gaan en enorm teleurgesteld te zijn omdat het mislukt is. Dat onbehaaglijk gevoel van het niet zijn, van onafgewerkt te zijn.
Ik zit maar te staren en mijn tijd te verdoen met nutteloze dingen in mijn heerlijke comfortzone. Toch bang dat ik het moet verlaten voor een onzeker leven.
Nee ik beklim geen bergen, heb er angst voor, ben heel onzeker over alles en nog wat. Enkel mijn fantasie doet me een stukje dromen.
Ik kan helemaal niet veel in het leven. En ik moet aan zo weinig denken dat ik wel gelukkig moet zijn. Mijn leven die verder kabbelt als een rustig beekje zonder veel durf, zonder veel lef. Hoe kan ik deze puinhoop opruimen?
Witte vogels cirkelden boven het vlakke witte landschap. Boven de besneeuwde velden. Afgedwaalde meeuwen op zoek naar voedsel in een koud winterlandschap. De winter duurde lang dit jaar. Weglopen had geen zin, er waren nu eenmaal seizoenen in een mensenleven. Hij bleef staren naar de witte sierlijke dansers daarboven. Met zijn dikke winterjas aan en warme muts op zijn hoofd stond hij buiten. In zijn hoofd nam hij fotos. Beelden opgeslagen voor altijd. Af en toe doorbladerde hij in zijn hoofd zijn gedachten afgebeeld in duizenden fotos.
Sommigen als afgebleekte polaroïdfotos, anderen gekrast, dan weer haarscherp.
Witte vlokjes dwarrelden naar beneden opgejaagd door de wind. Hij ging terug naar binnen, naar de warmte van zijn houtkachel. En de vragen kwamen weer tevoorschijn. Over zijn onzekerheid, over beslissingen nemen die de rest van je leven beïnvloeden. Over keuzes maken, de juiste keuzes of net niet. Ergens ver weg in je jeugd heb je een weg gekozen en wat als dit nu niet de juist blijkt? Twijfelt niet ieder mens ooit eens in zijn leven? En kom je dan op een punt dat er geen weg terug blijkt. Misschien waren het de winterblues die hem parten begonnen te spelen, zijn lijf in een tijdelijke vermoeidheid stak, een winter stressgevoel gaf.
Het houtvuur knetterde en deden hem terugkeren uit de gedachten. Doorheen het venster gleed een witte sluier, de lucht was grijs. Een impressionistisch landschap met vage contouren en donkere silhouetten van kale bomen. En hij nam nog een foto in zijn hoofd. De witte vogels waren verdwenen.
Mistslierten glijden over stille landschappen. Boomsilhouetten doorbreken de eentonige grijsheid. Ik wil verder dwalen in eenzaamheid om na te denken over voorbije jaren, over ouder worden, over het niet juist weten of het zo weinig weten. Met in mijn hoofd de voortdurende litanie van ik wil stoppen. Stoppen met wat? Vragen die ik niet kan beantwoorden. Durven toegeven dat je het niet meer weet. Lichtschijnsels doorboren de mist, twee ogen klieven doorheen de grijsheid. Een auto rijdt me voorbij en verdwijnt weer met rode gloed die opgeslorpt word.
Ik doe niet graag meer wat ik doe maar ben te laf om mijn zekerheden achter te laten. Omdat opnieuw beginnen geen optie meer is. Omdat de onrustige onzekerheid altijd maar meer en meer in mijn leven verschijnt. Wat moet ik daarmee? Mijn twijfels over het ouder worden, het achterom kijken en merken dat er niets is. Ik zou aan niemand iets willen beloven omdat ik niet zeker ben of ik mijn beloftes kan waarmaken. Ik ben enkel een dromer vol wilde plannen die netjes opgeschreven staan.
Vernevelde mistdruppels maken me langzaam nat. Ik zie nog altijd de weg niet in de verte, enkel de grijsheid met spookgedrochten. Waar de weg naartoe loopt zie ik niet. Zoals altijd in mijn leven weet ik het niet. En de mist slorpt me op.
De dag was grijs en hij keek er naar. Naar die laatste dag van het jaar. Het maakte hem niet blij, eerder triest. Op de laatste dag van het jaar moet je afscheid nemen van alle voorbije momenten en herinneringen. Afscheid nemen was helemaal zijn ding niet. Dan wou hij zich afzonderen, zich helemaal klein oprollen in een bolletje en wachten tot alles voorbij was. Een nieuw jaar, een nieuw begin maar helemaal zeker was hij er niet van. Er waren al zoveel nieuwe jaren geweest die helemaal niets nieuw hadden gebracht.
De lucht was één nevel en hij keek er naar met op de achtergrond de klanken van zachte muziek. Vandaag, op de laatste dag van het jaar, zou hij rondzwerven in al de herinneringen van zijn leven en blij zijn en verdrietig. Op het keerpunt van zijn leven besefte hij dat hij nog een kans kreeg om nog iets van zijn leven te maken. Dat er iemand was die aan hem dacht als hij weer eens de behoefte had om de eenzaamheid op te zoeken. Om te gaan verdwalen in zijn verwarde gedachten. Het alleenzijn was geen straf voor hem maar een behoefte om te overleven.
In de laatste uren van het oude jaar zou hij binnen blijven en luisteren naar de stilte, het verre feestgeruis en dan het vuurwerkgeknal. En in zijn hart zou er plaats zijn voor liefde.
In de benevelde, grijze velden was tijd van geen belang. Er was geen overgang tussen oud en nieuw. En zo wou hij ook leven, tijdloos. In de rust van het bestaan, zonder overtollige prikkels die zijn hersens zo pijnigden. En verder gaan in zijn saaie niets gebeurende bestaan waar hij zoveel goesting in had. Gelukkig zijn in de grijsheid van zijn bestaan.
De laatste uren van de laatste dag van het jaar. Laat me maar even alleen met jou in mijn gedachten en dan lees en herlees en herlees ik Herman de Coninck:
Verlanglijstje
Geef mij Nescio en Tsjechov, oude boeken.
Geef mij na mijn zoveelste kale reis
iemand die mij twee haren uittrekt
en glimlachend zegt: je wordt grijs.
Geef mij alles en zeg: het is niets.
Geef mij niets en zeg: dat is alles.
Geef mij mezelf, geef mij jou.
Ik heb gezocht naar wist ik maar wat.
Geef mij nu eindelijk
wat ik altijd al had.
Laat mij maar wenen op deze laatste dag van het jaar. Laat mijn tranen maar lopen. Van geluk en verdriet. Laat mij alsjeblieft maar verder zoeken naar wist ik maar wat, met jou aan mijn zijde. In de nevels van de laatste dag wou hij alleen zijn met al zijn gevoelens.
Hij wou eenvoudig niets zijn, dat is wat hij wou. Eenvoudig lief hebben en blijven verdwalen in de geheime kamers van zijn geest.
fotograffiti
