Vakantiemaanden, zomermaanden, altijd de ergste in mijn bestaan. Zomer en altijd zon daar heb ik niks mee, ik moet seizoenen hebben, afwisselende stemmingen, regen en wind en de bladeren die moeten verkleuren en vallen en dan terug een streepje zon.

Mijn vakantie, ik wil mijn lege reiskoffer pakken en op reis gaan, op zoek naar mijn verloren herinneringen. Mijn lege koffer wil ik dan volsteken met mijn verloren herinneringen. Dat ene muziekje die zoveel voor mij betekende of waren het verschillende muziekjes voor elk jaar. En dan die geuren die me mijn kindertijd doen herbeleven. Verloren gewaande herinneringen die je ergens heel verwacht tegenkomt.

Ik wil mijn verloren herinneringen terugvinden vooraleer het te laat is. De dag waar ik zo tegenop zie nadert snel. Het liefst zal ik me afzonderen, wegvluchten in eenzaamheid en bang zijn. Ik zal me neerslachtig voelen en ik kan er niets aandoen. Maar de wereld zal blijven draaien en jij zal gelukkig zijn. En misschien zit je in mijn gedachten. Herinneringen.

Ik ruik de geur van jasmijn en proef de smaak van vlierbessensiroop. Voorbije momenten, lang geleden. Het kleine manneke speelde zorgeloos op de weiden en tussen het korenveld. Verboden gebied voor kleine jongetjes, platgetrapte korenaren, verstopt en veilig weggedoken. Boven hem zingt nog de leeuwerik en daarboven de brandende zon. De zomers waren toen nog heel lang en er kwam geen einde aan de schoolvakanties. Het kleine jongetje weggedoken, verstopt, met altijd rode kaakjes, heel verlegen. Het beschaamde manneke dat nooit iets zei omdat het toch niet belangrijk was.

Mijn reiskoffer geraakt stilaan vol met vergeten herinneringen. Mijn naïeve dromen en verlangens van toen, een gevoel van gelukkig zijn met kleine dingen. Ik wil op zoek gaan naar mijn verloren herinneringen, ergens moeten ze toch nog te vinden zijn. Ooit wil ik mijn zoektocht naar mezelf uitvoeren en zwerven tussen het heden en verleden. Vergeef me dat ik zo melancholisch word, het zit te diep in mij, het is een levenswijze geworden.

Ik ben soms echt wel gelukkig geloof me maar. Als ik hier in deze stad rondzwerf en een gevoel van thuiskomen beleef begin ik te stralen. En als ik op een terrasje naar jou moest kijken waan ik me in een ander tijdperk. Ik ben een romantische dwaas, een dromer die jou niets kan geven buiten mijn dromen. Ik heb me er allang bij neergelegd dat ik hier altijd alleen zal zwerven en genieten en dromen. Mijn gevoelens zijn alleen voor mij. De tijd tikt wel verder en ik word ouder. En de tijd komt dat ik moet beslissen hoe het nu verder moet met mij.

Als de stenen van deze oude gebouwen hun verhalen moesten kunnen vertellen dan zou ik er graag naar luisteren. Naar de zuchten van al hun lief en leed en lijden. Zoals ik graag naar jou luister. Ik wil hier alles neer schrijven in mijn zwarte notaboekje, mijn moleskine kleinood met al mijn overpeinzingen neergekrabbeld, mijn verlangens en onvoltooide dromen. Mijn verliefdheden en nooit beantwoorde liefdes, mijn zoektocht naar het leven. Mijn vrees voor het ouder worden, het alleen zijn met jou, het alleen zijn tussen de mensen. Er zijn mensen die dit nooit zullen begrijpen. Er zijn waarschijnlijk nog heel wat plekjes op aarde die mij dingen willen toefluisteren maar hier kom ik toch telkens graag terug. Een gevoel hebben dat je hier ooit ergens in het verleden rondgelopen hebt. Een plek die voor altijd in je hart zit. Zoals jij die ook altijd in mijn hart zal zijn, een herinnering voor het leven.

Een reiskoffer bijna geladen met verloren herinneringen, steeds zwaarder en zwaarder. Zitten op een terras en een stem horen, een accent, een timbre, een beetje hees en je voelt je hart wat sneller slaan. Stemmen van vroeger uit een ver verleden waar je warm van wordt. Ik smolt weg in je diepbruine ogen en bij de klank van je rollende r en je spontane knuffels waar ik verlegen van werd. Er is nooit iets tussen ons geweest mijn lieve herinnering. Enkel de klank van je stem blijft over in mijn koffer.

En daar achter hoge glasmuren liggen ze opgestapeld, de verweerde oude bruine valiezen met wit geschilderde namen erop volgeladen met zoveel herinneringen. Achtergelaten en teruggevonden en hun eigenaars allang opgelost in de nevels van de velden van Birkenau. Verloren herinneringen van rustzoekende fluisterend zielen. Als ik voor de zoveelste keer hier langskom dan drukt het leed op mijn schouders en kruip ik met mijn gevoelens diep weg maar het moet. Ik wil hier zijn en alles zien en ruiken en voelen. Gevoelens die niet mogen verloren gaan. En blijven dwalen zoals de rusteloze zielen verast in de velden van Birkenau.

Het maakt je misschien bang dat ik soms aan de dood denk maar toch doe ik dat soms en denk aan al mijn dierbaren die gestorven zijn. Weeral verloren herinneringen. En dan zwerf ik op de kerkhoven waar ik wonderwel de onrust die in mijn binnenste woedt voel minderen en er zelfs een rust in mij voel opkomen. Dan sta ik aan het graf van mijn moeder en herinner veel minder dan dat ik dacht. Waar is mijn kindertijd naartoe? Het spijt me ma dat de herinneringen vervagen, ik zou ze zo graag in mijn reiskoffer steken en voor altijd bewaren. Je wijze raad en steeds weer opkomende bezorgdheid zou ik nu wel kunnen gebruiken. Nu ik bijna in de herfst van mijn leven ben en het niet meer goed weet hoe het nu verder zal gaan. Het maakt me enigszins bang dat ik het niet, nog altijd niet weet wat leven betekent en dat ik nog steeds moet zoeken naar de zin van het bestaan terwijl anderen voor altijd zullen blijven leven in hun nageslacht, hun kinderen. En ik die het misschien nooit zal weten wie ik in feite ben omdat ik niet leef voor iemand anders.

Het moeilijkste van de reis is het vertrek. Het afscheid nemen van mijn dagelijkse routine, hoe saai en eentonig dat ook moge zijn.

Eens de bestemming bereikt komt er een ontspannende werking in mijn lichaam en geest.

En zo ga ik op zoek naar mijn verloren herinneringen, een reis doorheen de tijd.

Het moeilijkste voor mij is afscheid nemen van iemand, ik zal dus nooit afscheid nemen van jou, ook al zie ik je nooit meer terug. Herinneren zal ik je zeker, voor altijd weggeborgen in mijn reiskoffer voor het leven.