Witte vogels cirkelden boven het vlakke witte landschap. Boven de besneeuwde velden. Afgedwaalde meeuwen op zoek naar voedsel in een koud winterlandschap. De winter duurde lang dit jaar. Weglopen had geen zin, er waren nu eenmaal seizoenen in een mensenleven. Hij bleef staren naar de witte sierlijke dansers daarboven. Met zijn dikke winterjas aan en warme muts op zijn hoofd stond hij buiten. In zijn hoofd nam hij foto’s. Beelden opgeslagen voor altijd. Af en toe doorbladerde hij in zijn hoofd zijn gedachten afgebeeld in duizenden foto’s.

Sommigen als afgebleekte polaroïdfoto’s, anderen gekrast, dan weer haarscherp.

Witte vlokjes dwarrelden naar beneden opgejaagd door de wind. Hij ging terug naar binnen, naar de warmte van zijn houtkachel. En de vragen kwamen weer tevoorschijn. Over zijn onzekerheid, over beslissingen nemen die de rest van je leven beïnvloeden. Over keuzes maken, de juiste keuzes of net niet. Ergens ver weg in je jeugd heb je een weg gekozen en wat als dit nu niet de juist blijkt? Twijfelt niet ieder mens ooit eens in zijn leven? En kom je dan op een punt dat er geen weg terug blijkt. Misschien waren het de winterblues die hem parten begonnen te spelen, zijn lijf in een tijdelijke vermoeidheid stak, een winter stressgevoel gaf.

Het houtvuur knetterde en deden hem terugkeren uit de gedachten. Doorheen het venster gleed een witte sluier, de lucht was grijs. Een impressionistisch landschap met vage contouren en donkere silhouetten van kale bomen. En hij nam nog een foto in zijn hoofd. De witte vogels waren verdwenen.

12-02-2010 om 08:50 geschreven door stefi  

07-02-2010 om 22:52 geschreven door stefi  

01-02-2010 om 21:07 geschreven door stefi  

De dag dat je 50 wordt. Wat moet je daarmee?

Mistslierten glijden over stille landschappen. Boomsilhouetten doorbreken de eentonige grijsheid. Ik wil verder dwalen in eenzaamheid om na te denken over voorbije jaren, over ouder worden, over het niet juist weten of het zo weinig weten. Met in mijn hoofd de voortdurende litanie van ik wil stoppen. Stoppen met wat? Vragen die ik niet kan beantwoorden. Durven toegeven dat je het niet meer weet. Lichtschijnsels doorboren de mist, twee ogen klieven doorheen de grijsheid. Een auto rijdt me voorbij en verdwijnt weer met rode gloed die opgeslorpt word.

Ik doe niet graag meer wat ik doe maar ben te laf om mijn zekerheden achter te laten. Omdat opnieuw beginnen geen optie meer is. Omdat de onrustige onzekerheid altijd maar meer en meer in mijn leven verschijnt. Wat moet ik daarmee? Mijn twijfels over het ouder worden, het achterom kijken en merken dat er niets is. Ik zou aan niemand iets willen beloven omdat ik niet zeker ben of ik mijn beloftes kan waarmaken. Ik ben enkel een dromer vol wilde plannen die netjes opgeschreven staan.

Vernevelde mistdruppels maken me langzaam nat. Ik zie nog altijd de weg niet in de verte, enkel de grijsheid met spookgedrochten. Waar de weg naartoe loopt zie ik niet. Zoals altijd in mijn leven weet ik het niet. En de mist slorpt me op.

18-01-2010 om 21:45 geschreven door stefi  

De dag was grijs en hij keek er naar. Naar die laatste dag van het jaar. Het maakte hem niet blij, eerder triest. Op de laatste dag van het jaar moet je afscheid nemen van alle voorbije momenten en herinneringen. Afscheid nemen was helemaal zijn ding niet. Dan wou hij zich afzonderen, zich helemaal klein oprollen in een bolletje en wachten tot alles voorbij was. Een nieuw jaar, een nieuw begin maar helemaal zeker was hij er niet van. Er waren al zoveel nieuwe jaren geweest die helemaal niets nieuw hadden gebracht.

De lucht was één nevel en hij keek er naar met op de achtergrond de klanken van zachte muziek. Vandaag, op de laatste dag van het jaar, zou hij rondzwerven in al de herinneringen van zijn leven en blij zijn en verdrietig. Op het keerpunt van zijn leven besefte hij dat hij nog een kans kreeg om nog iets van zijn leven te maken. Dat er iemand was die aan hem dacht als hij weer eens de behoefte had om de eenzaamheid op te zoeken. Om te gaan verdwalen in zijn verwarde gedachten. Het alleenzijn was geen straf voor hem maar een behoefte om te overleven.

In de laatste uren van het oude jaar zou hij binnen blijven en luisteren naar de stilte, het verre feestgeruis en dan het vuurwerkgeknal. En in zijn hart zou er plaats zijn voor liefde.

In de benevelde, grijze velden was tijd van geen belang. Er was geen overgang tussen oud en nieuw. En zo wou hij ook leven, tijdloos. In de rust van het bestaan, zonder overtollige prikkels die zijn hersens zo pijnigden. En verder gaan in zijn saaie niets gebeurende bestaan waar hij zoveel goesting in had. Gelukkig zijn in de grijsheid van zijn bestaan.

De laatste uren van de laatste dag van het jaar. Laat me maar even alleen met jou in mijn gedachten en dan lees en herlees en herlees ik Herman de Coninck:

Verlanglijstje

Geef mij Nescio en Tsjechov, oude boeken.

Geef mij na mijn zoveelste kale reis

iemand die mij twee haren uittrekt

en glimlachend zegt: je wordt grijs.

Geef mij alles en zeg: het is niets.

Geef mij niets en zeg: dat is alles.

Geef mij mezelf, geef mij jou.

Ik heb gezocht naar wist ik maar wat.

Geef mij nu eindelijk

wat ik altijd al had.

Laat mij maar wenen op deze laatste dag van het jaar. Laat mijn tranen maar lopen. Van geluk en verdriet. Laat mij alsjeblieft maar verder zoeken naar wist ik maar wat, met jou aan mijn zijde. In de nevels van de laatste dag wou hij alleen zijn met al zijn gevoelens.

Hij wou eenvoudig niets zijn, dat is wat hij wou. Eenvoudig lief hebben en blijven verdwalen in de geheime kamers van zijn geest.

31-12-2009 om 12:19 geschreven door stefi