Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
fotograffiti
de blog die in feite niet meer bestaat: fotofragmenten in tekstslierten
11-07-2010
Gebroken wit
En toen kwam de zon weer met haar alsmaar verzengende warmte en fel wit licht die pijn deed aan de ogen. En met de zon de gedachten die dwars door je heen gingen en een spoor van achtergebleven restjes van onzekerheid achter liet. Verscholen, op vlucht voor dat felle warme licht. Mijn zoektocht gaat verder, nog steeds met vallen en opstaan, met meer vallen dan opstaan, met recht kruipen maar toch gebogen blijven. En blijven verder gaan. Gebroken wit bij ieder jaartje bij. En woordeloos blijven. Gebroken wit wordt nog doffer zelfs in t felle licht van de zon.
De zon speelt met haar schaduwen, spel van licht en schaduw, de woordenstroom begint te stotteren en het schrijven zo moeilijk omdat het denken sneller gaat. En het niet meer opschrijfbaar is omdat de onafgewerkte zinnen niet meer verstaanbaar zijn.
En met de regen kwam de afkoeling van de verzengende hitte die de laatste dagen alle zuurstof uit de lucht had onttrokken. En met de regen kwam de tristesse terug en het stilzwijgen. De verborgenheid, de opgeslotenheid en de afzondering. De weggestoken gevoelens en het falen.
Zachte, ruisende, koele regen, waterdruppels tegen verdriet. Natte mantel die mij langzaam omsluit. De zoektocht naar jezelf met vallen en opstaan, met veel onbegrip en pijn.
Het beste ervan maken maar niet weten wat het beste is, vroeger niet, nu niet. De regen dat is het beste nu, de regen die mij wegspoelt. De regen die mij doet vergeten. De zoektocht naar wat belangrijk is en wat niet, de zoektocht naar de stilte in je, de zoektocht naar het luisteren naar anderen. Het nooit weten zeggen, de juiste woorden vinden en struikelen over de stamelende, hakkelende zinnen.
De neerkomende afkoelende druppels brengen pijn in mijn hart voor het verdriet van anderen.
En met de regen kwam de wind, het briesje die je warme, brandende huid doet verkoelen. En koude binnen in mij. De wind, zuchten van alle zwervende zielen.
De avond die valt en ik voel me eenzaam. Wat kan ik je nog meer vertellen dan datgene wat je toch al weet van mij. Ik wacht op de wind die me de woorden zal brengen die je me vertellen zal. En luister naar deze muziek.
Plots was de wind weg uit mijn hoofd, de frisse bries die mijn gedachten nieuwe stimulansen gaf. Uitgerangeerde ideeën bleven steken en verstoften. Geen frisse gedachten meer die mij nieuwe moed gaven en helderheid brachten bij plots komende problemen.
Het vergezicht was zo uitgestrekt dat de kromming van de aarde zichtbaar was. De horizon was niet langer horizontaal maar een lichte boog. En de witte wolken raakten de aardoppervlakte en verdwenen dan langzaam uit het zicht naar beneden. Al werden ze de grond ingetrokken.
Verder was er geen enkel ander element die dit rustgevende landschap verstoorde.
De stilte overweldigde mij, stilte die je adem beneemt en waar je oren van ruisten alsof je het bloed hoorde stromen doorheen je aders. Kijk naar de oneindigheid zolang het blijft duren. Oneindige luchten en wachten op de wind die met je haren spelen, glijden langs je huid en je nieuwe gedachten bracht. Oneindig klein, zo voelde ik me en bang.
Ken je dat gevoel van onzekerheid? Koude rillingen over je lichaam en niets meer verlangen. Je laten leven en wachten.
En daar helemaal achteraan waar hemel en aarde één zijn bewoog een zwarte stip van links naar rechts. Als een kleine mier die zich een weg zoekt. En tezelfdertijd trok een glanzende stip een witte streep doorheen de blauwe lucht. Een abstract schilderij werd voor mijn ogen gemaakt. Een kunstwerk in wording. En in mijn hoofd was slechts één vraag. Waar gingen ze heen?
Terwijl ik daar stond ging de tijd heel langzaam voorbij en er gebeurde verder niets. De wereld stond stil in beelden van een fractie van een seconde, bevroren voor altijd, een tijdsopname met één klik van mijn fototoestel. En toen was alles weer leeg. Leeg als mijn gedachten. Wachten op de wind die komen zou.
Dat je wacht op het leven. Wanneer zal het beginnen? Volkomen onzin natuurlijk maar toch, het gevoel overvalt je. Er zijn zo van die dagen dat je precies de weg kwijt bent. Dat je overal aan twijfelt. Zelfs aan die kleine onbenullige dingen. En je weet dat het helemaal niet belangrijk is om over die kleine onbenulligheden te piekeren. Dat je eigen problemen in het niets verzinken met wat anderen meemaken en voelen.
Dan zit ik in mijn verbeelding terug op de dorpel van mijn voordeur en kijk naar wat er gebeurt in een zee van tijd. Het kind dat terug is in de geborgenheid en rust van mijn lang overleden grootouders, in de tijd dat tijd een ander begrip had. Toen de zomervakanties een jaar duurden, eindeloos lang en zorgeloos. En alles zo vanzelfsprekend zoals de warme zomer en de koude winter. Er zijn zo van die dagen.
Thuisreiziger, bang voor de wereld die ik soms zo graag wil ontdekken. Het onbekende die ik maar druppelsgewijze kan absorberen omdat een overvloedigheid vanindrukken me totaal van streek maken. Als je jezelf verliest in alle kleine details die je tegenkomt. Thuisreiziger die altijd maar wacht tot de wereld bij je komt. Thuiszwerver op de dool in verafgelegen herinneringen, eeuwig twijfelen en uitstellen, ooit komt eens tot het te laat is en het nooit komt.
Thuisreiziger, stil in een hoekje. Niemand moet zien dat hij weent.
De obsessie voor het gedrukte woord nam, naarmate hij ouder werd, alsmaar grotere proporties aan. Alles wat hij onder ogen kreeg, van boeken, tijdschriften, kranten tot reclamefolders, verpakkingsetiketten moest hij lezen. Of toch beginnen lezen want niet alles las hij uitgebreid tot in de details. Lezen op het internet daar had hij het niet zo voor. Er was geen tastbare aanwezigheid, geen heerlijke drukinktgeurtjes, geen knisperend papier.
Zou dat alleslezerij een compensatie zijn omdat hij niet echt gestudeerd had. Een beetje een minderwaardigheidsgevoel had bij sommige hogergeschoolde leeftijdsgenoten die het veel verder geschopt hadden dan hij. Hij kon er mee leven maar het zat toch in hem.
Zijn obsessie voor al die woordjes en zinnen was soms een vlucht voor het werkelijke leven. Niets mooier dan iemands fantasie te mogen doorgronden en mee te beleven om je eigen werkelijkheid te vergeten. Mistroostige realiteit, je deed je werk, je job zonder enthousiasme en thuis was er ook de realiteit van het dagelijkse bestaan. Dag in dag uit, jarenlang. De angst om te veranderen. Je ging mee met de seizoenen, je wist wat er ging komen. En nu kwam de lente eraan. En ieder jaar moest hij zich terug aanpassen aan die explosie van nieuw leven en overweldigend licht na die donkere, sombere winter. Een beetje teveel voor hem. De eerste lentedagen bleef hij binnen. Hij moet dat allemaal weer gewoon worden, die zinneprikkelende belevenissen die zijn geest en lichaam beroerden.
Rijen boeken, netjes naast elkaar, sommigen nog ongelezen. Mooi om naar te kijken, al die kleuren en lettertypes. Zijn denkbeeldig leven vol fantasie stond daar in gedrukte lettertjes. De grijsheid van het bestaan overwon uiteindelijk altijd in zijn leven.
De zon trok een streep licht langs het dichtgeschoven gordijn omdat anders het beeldscherm van zijn computer niet meer te overzien was. Hijzelf zat in dat streepje licht aan zijn bureau voor zijn pc, een beetje in eenzaamheid voor zich uit te staren en zijn gedachten waren ver weg op vlucht.
Ik ben moe vandaag. Ik voel me moe vandaag. Een volledig gevuld hoofd heb ik. Opgevuld met gedachten en indrukken en emoties. Zo proppensvol dat er niets meer bij kan.
Lentemoeheid zouden sommigen het noemen. Het zou kunnen maar ik weet het niet. Het zou kunnen dat het nieuw leven dat overal in de natuur begint te borrelen mij parten speelt. Dat mijn niet meer zo jonge lichaam geen raad weet met al dat nieuw geweld. Of zou het zijn dat nieuw leven weer nieuwe kansen betekent. Lentemoeheid of winterblues? Lusteloos, een ineengezakte pudding, allemaal woorden die in mij opkomen om het gevoel te beschrijven dat ik niet kan verklaren.
Zijn uiterlijk vertoon is stil en rustig maar binnenin broeit het. Innerlijke onrustheid, vol wilde onuitgevoerde plannen.Het niet meer kunnen schrijven, alles laten uitvloeien in woorden en zinnen. Er gebeurt helemaal niets opwindends om neer te schrijven. De dagen gaan voorbij als een horizontale lijn. Enkel de angst in hem bleef. En zijn fantasie om uit de grijsheid van zijn bestaan te vluchten. Hij wou je vertellen dat hij een spannend leven had vol interessante gebeurtenissen, boeiende ontmoetingen maar het waren slechts boekenwijsheden, niets meer. En zijn omzwervingen zaten in zijn hoofd. Hij kwam de laatste tijd zijn huis niet meer uit. Zijn levenslust verdween.
Waarom heb ik toch steeds het gevoel dat bij mij alles fout loopt, dat ik altijd tegenslag heb.
Zelfs als ik zo gelukkig ben zoals nu voel ik het. Ik ben een product van deze verzuurde maatschappij, ze heeft mij in feite zelf zo gemaakt. Vol uitstervend enthousiasme, verkeerde beslissingen en nutteloosheid, het niet echt kunnen, van alles een beetje, er naar kijken en er niets aan doen. Burnout van het leven.
Hij zat op de vijfde dag van de week terug aan zijn bureautje, de laatste werkdag van de week. Te wachten tot het eindsignaal van de tikkende klok aangaf dat het tijd was om naar huis te gaan. Een nine to five job zonder ambitie. De grijsheid van het bestaan zoals zo velen.
Hij droomt een droom, zo verschillend van dit alles. Maar alles ging voorbij.
Het onbehaaglijk gevoel is nog niet gedaan, gaat helemaal niet over. Ik blijf over mijn woorden struikelen, mijn gedachten wanordelijk, niet begrijpende zinnen formuleren, onsamenhangend. Er knaagt iets aan mij, ik ben zoekend, ik wil iets anders, ik wil reacties, ik wil wist ik maar wat. Ik ben gelukkig maar bang dat geluk niet blijft duren.
Kan je je oude leven weggooien zoals een versleten mantel, al je herinneringen verdringen en trachten vergeten en compleet herbeginnen met een nieuwe lei? Ik vrees dat ik het niet kan. Ik koester mijn herinneringen. Ik bewaar ze in mijn hart. En ik wil ze kwijt of toch niet?
Nietszeggende woorden en je begrijpt me niet waarom ik zekerheden zou willen opgeven om misschien onvermijdelijk op mijn bek te gaan en enorm teleurgesteld te zijn omdat het mislukt is. Dat onbehaaglijk gevoel van het niet zijn, van onafgewerkt te zijn.
Ik zit maar te staren en mijn tijd te verdoen met nutteloze dingen in mijn heerlijke comfortzone. Toch bang dat ik het moet verlaten voor een onzeker leven.
Nee ik beklim geen bergen, heb er angst voor, ben heel onzeker over alles en nog wat. Enkel mijn fantasie doet me een stukje dromen.
Ik kan helemaal niet veel in het leven. En ik moet aan zo weinig denken dat ik wel gelukkig moet zijn. Mijn leven die verder kabbelt als een rustig beekje zonder veel durf, zonder veel lef. Hoe kan ik deze puinhoop opruimen?
Witte vogels cirkelden boven het vlakke witte landschap. Boven de besneeuwde velden. Afgedwaalde meeuwen op zoek naar voedsel in een koud winterlandschap. De winter duurde lang dit jaar. Weglopen had geen zin, er waren nu eenmaal seizoenen in een mensenleven. Hij bleef staren naar de witte sierlijke dansers daarboven. Met zijn dikke winterjas aan en warme muts op zijn hoofd stond hij buiten. In zijn hoofd nam hij fotos. Beelden opgeslagen voor altijd. Af en toe doorbladerde hij in zijn hoofd zijn gedachten afgebeeld in duizenden fotos.
Sommigen als afgebleekte polaroïdfotos, anderen gekrast, dan weer haarscherp.
Witte vlokjes dwarrelden naar beneden opgejaagd door de wind. Hij ging terug naar binnen, naar de warmte van zijn houtkachel. En de vragen kwamen weer tevoorschijn. Over zijn onzekerheid, over beslissingen nemen die de rest van je leven beïnvloeden. Over keuzes maken, de juiste keuzes of net niet. Ergens ver weg in je jeugd heb je een weg gekozen en wat als dit nu niet de juist blijkt? Twijfelt niet ieder mens ooit eens in zijn leven? En kom je dan op een punt dat er geen weg terug blijkt. Misschien waren het de winterblues die hem parten begonnen te spelen, zijn lijf in een tijdelijke vermoeidheid stak, een winter stressgevoel gaf.
Het houtvuur knetterde en deden hem terugkeren uit de gedachten. Doorheen het venster gleed een witte sluier, de lucht was grijs. Een impressionistisch landschap met vage contouren en donkere silhouetten van kale bomen. En hij nam nog een foto in zijn hoofd. De witte vogels waren verdwenen.
Mistslierten glijden over stille landschappen. Boomsilhouetten doorbreken de eentonige grijsheid. Ik wil verder dwalen in eenzaamheid om na te denken over voorbije jaren, over ouder worden, over het niet juist weten of het zo weinig weten. Met in mijn hoofd de voortdurende litanie van ik wil stoppen. Stoppen met wat? Vragen die ik niet kan beantwoorden. Durven toegeven dat je het niet meer weet. Lichtschijnsels doorboren de mist, twee ogen klieven doorheen de grijsheid. Een auto rijdt me voorbij en verdwijnt weer met rode gloed die opgeslorpt word.
Ik doe niet graag meer wat ik doe maar ben te laf om mijn zekerheden achter te laten. Omdat opnieuw beginnen geen optie meer is. Omdat de onrustige onzekerheid altijd maar meer en meer in mijn leven verschijnt. Wat moet ik daarmee? Mijn twijfels over het ouder worden, het achterom kijken en merken dat er niets is. Ik zou aan niemand iets willen beloven omdat ik niet zeker ben of ik mijn beloftes kan waarmaken. Ik ben enkel een dromer vol wilde plannen die netjes opgeschreven staan.
Vernevelde mistdruppels maken me langzaam nat. Ik zie nog altijd de weg niet in de verte, enkel de grijsheid met spookgedrochten. Waar de weg naartoe loopt zie ik niet. Zoals altijd in mijn leven weet ik het niet. En de mist slorpt me op.
De dag was grijs en hij keek er naar. Naar die laatste dag van het jaar. Het maakte hem niet blij, eerder triest. Op de laatste dag van het jaar moet je afscheid nemen van alle voorbije momenten en herinneringen. Afscheid nemen was helemaal zijn ding niet. Dan wou hij zich afzonderen, zich helemaal klein oprollen in een bolletje en wachten tot alles voorbij was. Een nieuw jaar, een nieuw begin maar helemaal zeker was hij er niet van. Er waren al zoveel nieuwe jaren geweest die helemaal niets nieuw hadden gebracht.
De lucht was één nevel en hij keek er naar met op de achtergrond de klanken van zachte muziek. Vandaag, op de laatste dag van het jaar, zou hij rondzwerven in al de herinneringen van zijn leven en blij zijn en verdrietig. Op het keerpunt van zijn leven besefte hij dat hij nog een kans kreeg om nog iets van zijn leven te maken. Dat er iemand was die aan hem dacht als hij weer eens de behoefte had om de eenzaamheid op te zoeken. Om te gaan verdwalen in zijn verwarde gedachten. Het alleenzijn was geen straf voor hem maar een behoefte om te overleven.
In de laatste uren van het oude jaar zou hij binnen blijven en luisteren naar de stilte, het verre feestgeruis en dan het vuurwerkgeknal. En in zijn hart zou er plaats zijn voor liefde.
In de benevelde, grijze velden was tijd van geen belang. Er was geen overgang tussen oud en nieuw. En zo wou hij ook leven, tijdloos. In de rust van het bestaan, zonder overtollige prikkels die zijn hersens zo pijnigden. En verder gaan in zijn saaie niets gebeurende bestaan waar hij zoveel goesting in had. Gelukkig zijn in de grijsheid van zijn bestaan.
De laatste uren van de laatste dag van het jaar. Laat me maar even alleen met jou in mijn gedachten en dan lees en herlees en herlees ik Herman de Coninck:
Verlanglijstje
Geef mij Nescio en Tsjechov, oude boeken.
Geef mij na mijn zoveelste kale reis
iemand die mij twee haren uittrekt
en glimlachend zegt: je wordt grijs.
Geef mij alles en zeg: het is niets.
Geef mij niets en zeg: dat is alles.
Geef mij mezelf, geef mij jou.
Ik heb gezocht naar wist ik maar wat.
Geef mij nu eindelijk
wat ik altijd al had.
Laat mij maar wenen op deze laatste dag van het jaar. Laat mijn tranen maar lopen. Van geluk en verdriet. Laat mij alsjeblieft maar verder zoeken naar wist ik maar wat, met jou aan mijn zijde. In de nevels van de laatste dag wou hij alleen zijn met al zijn gevoelens.
Hij wou eenvoudig niets zijn, dat is wat hij wou. Eenvoudig lief hebben en blijven verdwalen in de geheime kamers van zijn geest.
Onder de arcaden van de prachtige lakenhal had hij een mooi uitzicht op de talrijke voorbijgangers en de honderden dikgevette duiven die rondscharrelden en af en toe omhoog vlogen als ze opgeschrikt werden. Hij zat in een oude, bruine lederen zetel te kijken naar het schouwspel en dronk zijn koffie. Af en toe betrapte hij zich erop dat hij de gesprekken van de mensen rondom zich afluisterde. Gesprekken in verschillende landstalen. Soms verstond hij iets van wat er gezegd werd maar meestal niet.
Zijn leven speelde zich af als in een film waar hij slechts toeschouwer was. En nu bevond hij zich in dit magnifieke filmdecor en zat hij op de eerste rij. Even verder klonken de klanken van een accordeon. Filmmuziek die hem triest maakte. Het maakte hem triestig om hier te zijn omdat er een dag komt dat hij dit alles moet verlaten. Omdat hij verder moet met zijn leven. Omdat hij in feite hier niets verloren had. Hij was slechts eventjes op de vlucht voor de dagelijkse realiteit.
En ieder uur weerklonk vanuit de hoogste toren trompetgeschal, heel kort en plots afgebroken, heel melancholisch abrupt stervend. Als je het de eerste keer hoort ben je verbaasd, daarna verlang je er naar. Het hoort er bij, al eeuwenlang. Tradities moeten in ere worden gehouden. Alleen hijzelf was niet zo traditioneel.
Preisner speelde muziek in zijn hoofd. En Kieslowski projecteerde beelden. En hij zat daar maar. De koffie smaakte soms overheerlijk en af en toe was hij niet te drinken, opgewarmd koffiegruis. De paardenkoetsen maakten hun dagelijkse rondjes, een paardenmolen met toeristen. Hij wou geen toerist zijn maar een toevallige voorbijganger die even stilstaat. Maar wel een voorbijganger die genoot van heel het gebeuren, de sfeer, het leven. De tijd stilzetten en voor altijd gelukkig zijn.
De avond begon hier sneller te vallen dan thuis. En in de invallende duisternis kwam het verlangen. Het verlangen om meer te genieten van deze zeldzame momenten, van gelukkig zijn.
In de nevelzone vol herinneringen was hij triest. Mijmeringen in de herfst. Het liefst wou hij nu verdwalen en opgaan in de grijze mist. Zwervend verdwalen zodat niemand hem nog vond. Als je maar lang genoeg verdwijnt zal er niemand meer aan je denken.
Vandaag miezert het, vluchtige motregen zo fijn. Regendruppels verpulvert tot mist. Tot diep in zijn binnenste. Zelfs warm ingeduffeld heeft hij het koud. IJskristallen bloed. En de koele kleuren verdringen het rood van de passie.
In het diepst van zijn hart kan niemand hem troosten. Dan wil hij ook alleen zijn. Een confrontatie met zichzelf. Alle energie stroomt uit hem weg en de lome luiheid verschijnt in de plaats.
Aan de oevers van de Vistula kan het dagdromen beginnen. Over van wat komen zou, over verlangens, over hopeloze zaken, over onbereikbare dingen, over zijn leven. En uit het water kwamen rookslierten van verdamping in de opkomende zon. Poëtische beelden in een magisch decor. En hier aan de voet van de Wawelheuvel wou hij zijn vrienden uitnodigen om toch nog een stukje overgebleven passie met hen te delen. Zijn passie voor een eeuwenoude stad. Hier is de plek waar hij niets wil zeggen, geen woorden verspillen, alleen maar stilzwijgend genieten. Geen mens die hem begrijpt. Zoals niemand hem ooit volledig zal begrijpen. En als hij boven bij de kathedraal staat krijgt hij weer een dubbelgevoel, van blijdschap en tristesse. Zoals steeds is er die tweestrijd binnen in hem. Maar zonder kan hij niet leven.
En hij loopt stil verder, in zichzelf gekeerd, met een hoofd vol gedachten. Blijdschap en verdriet. Zo is hij, zo zal hij zijn. De bomengordel van de Planty rondom de oude stad is een ideale plek om zomaar rond te lopen. Niemand die hem zal aanspreken, niemand die hem vragen zal stellen. Niemand die hem zal opmerken.
En als de herfst nu echt begint en de donkere, bezwangerde regenwolken de regen laat neerkomen en de rukwinden de laatste verkleurde bladeren van de bomen omhoog laat vliegen komen ook de melancholische gevoelsbuien terug in zijn vermoeide lijf. En net als de westenwind met de bladeren speelt, speelt de herfst met zijn gevoelens. En krijgt hij last van driftbuien als voortstuwende stortregen. En steeds dezelfde vragen komen dan terug als de terugkerende seizoenen. Wisselende stemmingen als herfstweer. Dan is hij geen aangenaam gezelschap en mijd hij iedereen om niemand te kwetsen.
Zo loopt hij hier helemaal alleen rond. Door de natte glinsterende straatjes die hem leiden naar het centrale punt in de oude stad met de lakenhal. Als de eenzaamheid te groot wordt dan zal dit het ontmoetingspunt worden voor zijn zeldzame vrienden. Ver van huis maar dicht in zijn hart.
Een karavaan voddenmannen trekt al dagen klagend langs het raam. Jaargetij van safrijm. de krant die uit de schemering de gang inglijdt is klam. Commentaren vragen aandacht voor de dodo, en je weet: het is oktober. Valt een spin het afwaswater in. Najaar, vuurtje in de nevel, slaapje van de luiheid, de wereld wordt weer één, zelfs de spreeuwen boven het station zijn onverdeeld, waaiers, grandioos vertoon van tucht, vereende turnsters die zich voegen naar de beeltenis van hun bejaarde leider: Weemoed, vijand van de poëzie, de ogen van de dichters zien alleen hun eigen wimpers, druppels, tranen mist, melancholie
Hij staarde maar naar het niets en dacht over zoveel. Over zijn lichaam die ouderdomsverschijnselen vertoonde. Over uitdunnende grijze haren op zijn hoofd. En de angst om kaal te worden. Over rimpels en groeven in zijn gezicht. Over een beginnend buikje die niet meer te verbergen was. Over zijn ogen die het moeilijk kregen om te lezen.
Hij dacht over de voorbije jaren van zijn leven. Over het nooit jong geweest zijn of toch niet dat hij herinnerde. Het was allemaal al lang geleden. Over dingen die hij vergat. Ouderdomsverschijnselen.
Hij wachtte nog steeds op de perfecte foto en bleef jaloers kijken naar al die mooie beelden die anderen gemaakt hadden. Hij zag het niet en staarde maar naar de wereld rondom hem. Maar de beelden kon hij niet te pakken krijgen. Hij zuchtte uit het diepste van zijn lijf. De fotografische verwondering van weleer was verdwenen. Het jeugdige enthousiasme ook. Het fototoestel bleef thuis liggen of hij had het wel mee maar het bleef in zijn tas.
Het licht keek naar hem, bracht schaduwen over hem heen en ergens anders weer lichtvlekken. Een steeds over en weergaand spel van donker en licht met grijze tinten er tussen. Maar hij kreeg het niet meer te pakken.
En dan waren er die nietszeggende gesprekken over zinloze dingen of diepzinnige onderwerpen die je als student in de late uurtjes al dan niet in bedronken toestand orakelde maar nu volslagen nutteloos leek.
Mag ik je iets vragen?
Wat dan?
Geloof je er nog in? In het leven. In mijn leven
Wat bedoel je daarmee?
Ik vind het allemaal zo zinloos dat ik doe. Ik heb het gevoel dat ik meespeel in een toneelstuk, een bijrolletje of is het een monoloog met niemand in de zaal.
Ik begin me zorgen te maken om jou.
Dat hoeft niet, ik hou heus wel van het leven. Alleen is het nu een beetje triest.
Zon en wolken, regen en mist, hij wou de kleine wereld ontdekken rondom zich en de dromen waarmaken die hem de laatste jaren blijven achtervolgen.
Hij zat daar weer aan zijn tafeltje voor het raam met de zon die hem terug koesterde en wat warmte gaf, een kopje espresso dampend voor zich. Meer had hij niet nodig om zich behaaglijk te voelen. Zijn gedachten echter waren weer op reis. Wat moet hij nog vertellen, alles was reeds gezegd. Hij nam zijn kleine zwarte moleskine boekje terug, altijd maar dezelfde rituelen die hij nodig had in zijn leven, en begon wat te schrijven. Het waren ook altijd dezelfde eindeloze verhalen en verzuchtingen die allang niemand meer las.
Gegroet copain, ik schrijf je nog eens een briefje die je waarschijnlijk nooit zal lezen. Ik wil niet langer zo doelloos leven, ik wil zo graag terug zin geven aan mijn leven. Nu ik ouder word ben ik tot de conclusie gekomen dat ik niets van het leven afweet. Dat heb je met het ouder worden, je weet steeds minder van het leven.
Hij dronk zijn espressootje op en ging een eindje wandelen in de zon. Zijn hoofd had verse lucht nodig na al dat zwartgallig denken. Het werd tijd om iets anders te doen.
fotograffiti
