Mutaties en natuurlijke selectie redden het niet

In een soort 'schildpad en haas verhaal' kwamen genetici er achter wat er gebeurt wanneer positieve natuurlijke selectie sneller probeert te lopen dan mutatie: een uit de hand lopende mutatieversnelling. In PNAS,¹ beschreven zij hoe gunstige mutaties in een populatie snel (dat is de haas) dominant zouden kunnen worden. En hoe uiteindelijk de schadelijke mutaties (meneer schildpad) zo toenemen dat de populatie uitsterft. Hoewel ze in de publicatie proberen het evolutiegeloof met een paar positieve kreten boven water te houden, komt de pleitzaak van meneer Darwin toch weer danig in de problemen. Ze noemden natuurlijke selectie "effectief", waar op zich iets voor te zeggen is natuurlijk, en in een ander geval "robuust". Dit zegt eerder iets over het feit dat de organismen zich effectief kunnen aanpassen aan hun omgeving. Wat meer een argument is voor een goed ontwerp dan voor evolutie. Toch schreven ze over de 'held' van evolutie (natuurlijke selectie) als een soort gevallen held. Ongunstige mutaties kunnen volgens hen 'meeliften' met goede mutaties in een organisme en de mogelijkheid tot voortplanting belemmeren. De slechte mutatie wordt dan samen met de goede mutatie gestimuleerd en wint uiteindelijk van de goede mutatie. Ze vragen zich af hoe natuurlijke selectie zoiets kan toelaten. Waarom winnen de goede mutaties niet? Omdat natuurlijke selectie geen doel voor ogen heeft, het kan niet vooruit kijken. Het kan alleen maar kijken naar de directe consequenties van een verandering. Een testenzym wat maar een klein beetje veranderd is, hoeft niet direct schadelijk te zijn voor het voortbestaan van een organisme. Maar op de lange duur wordt het effect merkbaar doordat het steeds erger wordt, en dan is de schade onherstelbaar. In dit onderzoek werd alleen gebruik gemaakt van eencellige organismen die aseksueel voortplanten. De versnelling van mutaties komt echter ook voor bij meercellige organismen. Het team gebruikte vele wiskundige modellen om te zien of natuurlijke selectie toch nog een mogelijkheid zou vinden om de schadelijke mutaties te stoppen, maar het mocht niet baten. Verbazend genoeg was het juist de gunstige mutatie die de uiteindelijke vernietiging van de populatie veroorzaakte. De goede verandering werd gestimuleerd, maar daarmee tegelijk ook de foute mutaties. In een sectie die ze "Evolutionaire implicaties" noemden, schreven ze dat het organisme geen schijn van kans had. Als de populatie zich niet aanpast, zorgt een geleidelijke toename van mutaties voor een langzame dood. Maar als er wel een aanpassing is, sterft de populatie uit door een versnelling van mutaties. Hoe konden ze hun geloof in evolutie behouden? Ze grepen naar de verwisseltruc. Hun aseksuele organismen konden het niet, dus veronderstelden ze dat het antwoord van evolutie seksuele voortplanting is geweest, omdat aseksuele voortplanting een bedreiging vormde voor de vroege levensvormen. Ze gaven echter wel toe dat dit slechts speculatie was en toonden geen modellen die het probleem op zouden kunnen lossen. Uit andere onderzoeken is overigens gebleken dat seksuele reproductie op zich ook geen weerstand kan bieden tegen de oplopende hoeveelheid mutaties. De oorsprong van seks is ook wel eens "de koningin van alle evolutieproblemen" genoemd en zelfs als evolutionisten het erover eens zouden kunnen worden waar seks precies goed voor is, moeten ze nog verklaren hoe het ooit begonnen is.
De onderzoekers zagen wel een lichtpuntje: deze kennis kan misschien gebruikt worden om ziekteverwekkende cellen zover te krijgen dat ze zichzelf "doodmuteren".

Er zijn fragmenten van collageen (onderdeel van bindweefsel) gevonden in een dinosaurusbot dat 68 miljoen jaar oud zou zijn. Lees het verhaal in Science Daily (Engelstalig). De analyse van zacht weefsel, gevonden door Mary Schweitzer en haar team (zie presentatie en dit artikel van november vorig jaar), heeft herkenbare eiwitfragmenten opgeleverd. Er zijn ook al eiwitten ontdekt in een Mastodont die 500.000 jaar oud zou zijn.
    "Wanneer een dier sterft beginnen de eiwitten direct te degraderen en bij fossielen worden ze langzaam vervangen door mineralen," aldus het artikel. Men heeft steeds gedacht dat het proces van vervangen door mineralen (substitutie) na uiterlijk 1 miljoen jaar voltooid is. In de oorspronkelijke publicatie in Science¹ stelde men dat het lang aangenomen is dat door het fossilisatieproces al het oorspronkelijke organische materiaal in veel minder dan een miljoen jaar onherkenbaar verandert of zelfs helemaal verdwijnt. De verbazing over deze ontdekking is dan ook enorm groot. De doorwinterde dinosaurusjager John Horner is medeauteur van deze publicatie. Hij gaat er volgens MSNBC News negen teams met in totaal meer dan 100 mensen opuit sturen om zacht weefsel te zoeken. Schweitzer bleef positief en zei dat "deze informatie ons zal helpen om meer inzicht te krijgen in evolutionaire verbanden, over hoe conservering plaatsvindt en hoe moleculen degraderen, wat belangrijke toepassingen in de geneeskunde zou kunnen hebben."
    Het verhaal wordt ook gebracht door National Geographic, de BBC, Associated Press en Live Science. Elk van hen richt zich op de mogelijke relatie tussen dinosauriërs en vogels. Ze zijn allemaal geschokt door deze vondst maar geen van hen trekt de 68 miljoen jaar in twijfel.

De media blijven geloven in Darwin...

In de wetenschapsectie van kranten en in populair wetenschappelijke magazines worden vaak artikelen geplaatst die Darwinistische ideeën trachten te populariseren. De journalisten putten daarvoor uit wetenschappelijke publicaties, maar je merkt dat het gedachtegoed van Darwin vaak sterk wordt aangedikt. De wetenschappers zelf zijn in hun publicaties meestal niet zo zeker van hun zaak als de media doen voorkomen. Hier zijn een aantal voorbeelden:

1. Meercelligheid - Geen tegenspraak:  In een scriptie in Nature van 5 augustus, speculeert Paul B. Rainey (U van Auckland) over de oorsprong van meercelligheid, die "slecht begrepen" wordt. Die goeie oude Darwinistische overleving van de sterksten schiet direct te hulp: "zou de evolutie van meercellig leven gevoed kunnen zijn door het conflict tussen de selectieve krachten die hun werk doen op verschillende niveaus van organisatie?" Het standaard antwoord zal wel 'ja' zijn, want er wordt geeneens gehint naar een eventueel alternatief (zoals ontwerp). In plaats daarvan wordt overwogen dat de moeilijkheden "een onmogelijk moeilijke uitdaging voor evolutie" opleveren, die lijkt op een "evolutionaire doodlopende weg." Hij kwam met "een plausibel scenario" en verklaarde het allemaal met de 'speltheorie', waarin cellen optreden als "meewerkers" en "valsspelers". Voila, "dit is in geen geval buiten het bereik van evolutie - gegeven dat er een toepasselijke selectieve omgeving is." Geen debat, geen commentaar, geen alternatieven. Daar moeten we het mee doen.

2. Zeeaal - Opnieuw geboren:  Je zou denken dat de term 'opnieuw geboren' gepatenteerd was door christenen, maar Philippe Janvier gebruikt het in hetzelfde nummer van Nature in de titel van zijn artikel: "Evolutionaire biologie: opnieuw geboren slijmprikken." Slijmprikken zijn kaakloze zeevissen met een aalvormig lichaam, waarvan de evolutionaire geschiedenis nogal onzeker is. Hij noemt het "de slijmprik puzzel." "Paleontologie lost dit soort conflicten soms op. Maar in dit geval is het machteloos, omdat de vroegste (300 miljoen jaar oude) slijmprikken, die bewaard zijn gebleven als 'zacht weefsel afdrukken', erg veel lijken op levende exemplaren." Maar krijgen hierdoor niet-evolutie theorieën de kans om iets te zeggen? Nee hoor. Janvier richt zich op iets in de hersenen van een soort dat gewervelden in een vroeg stadium van hun evolutie "mogelijk" strijdlustiger maakte. En zo wordt, bij afwezigheid van bewijs, de Darwinistische hoop geboren uit water en geest: "Verdere analyse van de genetische ontwikkeling van slijmprikembryo's zou ons in staat kunnen stellen om te ontdekken of de anatomie van de slijmprik primitief of degeneratief is, en kan ons misschien helpen om een reconstructie te maken van de theoretische gemeenschappelijke voorouder van alle gewervelden." Duidelijk, toch?

3. Dierengedrag - Ongeleide intelligentie:  In een boekbespreking in Nature werden de woorden "intelligent" en "ontwerp" meerdere malen genoemd, maar niet samen. Tore Slagsvold besprak een boek genaamd Animal Architects, van James L. Gould. Dit was nou een perfecte gelegenheid om de theorieën van 'intelligent ontwerp' te bespreken, maar de ondertitel van het boek verwoordt het enige discussiepunt: "Het bouwen en de evolutie van intelligentie". Het grootste gedeelte van de bespreking ging over hoe de intelligentie en de architectuur van dieren geëvolueerd zou kunnen zijn. Mensen werden hier niet buiten gelaten. Er werd gespeculeerd dat bepaalde ontwikkelingen in vogels die als intelligent beschouwd worden, zouden kunnen hebben bijgedragen aan de evolutie van het menselijk brein.

4. Viervoeters - Hapklare Darwinbrokken:  In een publicatie in de Proceedings of the National Academy of Sciences werd gesuggereerd dat vissen het vermogen om te bijten ontwikkelden voordat ze het land opkwamen om eten te zoeken. Er werd gelijk een verhaal met plaatjes geproduceerd door Live Science: "Het vermogen om te bijten evolueerde in voorouders van vissen." Er werd geen andere mogelijkheid geboden. Jeanna Brynner vroeg zich af: "Gingen vissen het land op om te ontsnappen aan roofdieren of om nieuwe voedselbronnen te zoeken?" Een andere auteur bekende: "Onze ontdekkingen ondersteunen het idee dat ze het land op kwamen om nieuwe voedselbronnen te zoeken, maar we zijn er niet zeker van." En toch was deze suggestie goed genoeg om te publiceren.

5. Celbiologie - Sterf, mascotte, sterf!:  Tot slot een klassiek voorbeeld: iedereen die het Darwin vs. Intelligent Design debat volgt, heeft wel eens gehoord van de moleculaire buitenboordmotoren die veel soorten bacteriën hebben, de 'flagella'. Voor de Intelligent Design beweging (IDB) is dit 'zweephaarte' als het ware de officiële mascotte geworden, sinds Michael Behe (Lehigh Universiteit) het bij het publiek onder de aandacht bracht. Hij beschreef zo'n flagellum in zijn invloedrijke boek Darwin's Black Box als 'onherleidbaar complex' en nu is het microscopisch kleine stukje techniek de vaandeldrager van de IDB. Het is ook een belangrijk onderdeel van de documentaire Unlocking the Mystery of Life. Zouden er nog wetenschappers kunnen zijn die zich hier niet van bewust zijn? En toch is er op de site van de Proceedings of the National Academy of Sciences over dit wondertje van vernuft op 16 april een artikel verschenen, waarin met geen woord gerept wordt over intelligent ontwerp. Renyi Liu en Howard Ochman doen hun best om de oorsprong van flagella volkomen te verklaren binnen het evolutionistisch denkkader. Vooraanstaande ID wetenschappers als Behe, Dembski, Johnson, Minnich en Nelson worden niet eens in een voetnoot genoemd. Toch hebben deze mensen al meer dan tien jaar de moleculaire motor gebruikt als een falsificatie van Darwinistische evolutie. Ook alternatieve verklaringen worden niet gegeven, behalve dat ze toegeven dat de oorsprong van complexe biologische structuren "een van de belangrijkste uitdagingen van evolutionaire studies" is geweest, en dat het bacteriële flagellum een "primair voorbeeld" is van een "complexe machine waarvan gebleken is dat de oorsprong en evolutionaire geschiedenis moeilijk te reconstrueren zijn." Verder zul je in het stuk geen Darwinistisch mechanisme vinden dat een functioneel flagellum kan laten ontstaan door ongeleide mutaties en blinde natuurlijke selectie. De hele zaak hangt af van homologie - overeenkomsten tussen verschillende delen. Ze zien een aantal overeenkomsten tussen gedeelten van de genen van het flagellum en een andere moleculaire motor die er wel een beetje op lijkt (ATP synthase). Ze stelden een "stapsgewijze formatie" voor, door genduplicatie en modificatie, die zou moeten hebben geleid tot het ontstaan van het flagellum. Ze gingen er verder ook niet op in dat ATP synthase op zich net zo onherleidbaar complex is als een flagellum en hoe die dan zou moeten zijn ontstaan. Alle argumenten van de ID beweging tegen dit soort spontane vorming van structuren zijn volkomen genegeerd: dat alle delen samen moeten werken (anders werkt het gewoon niet), hoe alle tussenstappen ook werkende systemen moeten zijn geweest en dat de instructies die nodig zijn om alles zo te maken nog ingewikkelder moeten zijn, om er maar een paar te noemen. De auteurs gaven wel toe dat een andere moleculaire machine (het Type-III Secretion System, TTSS) waarschijnlijk een devolutie was en niet een voorouder van het flagellum. Maar hun hele bewijsvoering rustte op overeenkomst tussen bepaalde onderdelen. Ze namen aan dat dit een gemeenschappelijke oorsprong suggereert en geen gemeenschappelijke Ontwerper.

Drie onderzoekers van Yale hebben recentelijk in het vakblad Cell¹ een gedetailleerde beschrijving gepubliceerd van de moleculaire machine FAS (Fatty Acid Synthase - een vetzuurenzym).



Het meest opvallende was volgens hen dat het zo'n "hoge mate van architectonische complexiteit" heeft - met zijn pakweg 48 actieve onderdelen, compleet met bewegende delen en alles zo klein dat je het met het blote oog niet kunt zien; 27 duizendste van een millimeter hoog en 23 duizendste van een millimeter breed. Bijna al het leven op aarde kan niet zonder deze machine. Het zit in elke cel van elk organisme, van het eenvoudigste tot het meest complexe leven, en heeft effect op veel functies in de cel. Het is echter niet in alle organismen even complex. Wonderlijk genoeg, en tot grote verbazing van de onderzoekers, is de werking het meest ingewikkeld in schimmels. De onderzoekers noemden het een "elegant mechanisme" en onthulden trots een nieuw model wat de geheimen van de werking laat zien: in elk van zes 'kamers' bevindt zich een bewegende 'robotarm' die in een precieze volgorde onderdelen aflevert op acht verschillende locaties waar reacties plaatsvinden. De prachtige plaatjes in hun verslag zijn nog niet beschikbaar, maar er is een plaatje wat een redelijk idee geeft van de vorm: klik hier. De robotarm heeft precies de goede lengte om alle acht locaties te bereiken. Door een tunnel wordt een component aangevoerd die aan de robotarm bevestigd wordt, vervolgens gaat de arm langs de verschillende actieve locaties om onderdelen op te pikken. Zo wordt er een ketting gevormd van onderdelen. Als de ketting de juiste lengte heeft (de lengte is variabel en hangt af van de behoefte), wordt hij naar de laatste actieve locatie gestuurd die de cyclus stopt, waarna het product door een kanaal wordt uitgevoerd om verder gebruikt te worden. Het meest verbazingwekkende is misschien nog wel dat de arm beweegt door elektriciteit. Niet door draden en stopcontacten natuurlijk, maar door precieze hoeveelheden positieve en negatieve ladingen. De arm wordt dan afwisselend door de verschillende actieve sites aangetrokken. Zo werkt deze 'blinde' structuur van aminozuren volgens een cyclisch patroon om een specifiek product te maken en dat af te leveren wanneer het gereed is. Daarna wordt het systeem weer klaargezet voor de volgende ronde. Het lijkt vaak een rommeltje als je zo'n machine ziet, vanwege de bobbelige structuren die in allerlei richtingen gevouwen zijn, maar die eigenschappen zijn wel van essentieel belang, anders werkt het niet. Bij elke stap vindt er een specifieke chemische reactie plaats die de lading verandert zodat de volgende stap gedaan kan worden. Die verandering van lading op elke locatie is onmisbaar in het hele proces. Dat is wat er in één kamer gebeurt. Bij de FAS machine in gist gebeurt dat in 6 kamers tegelijk en onafhankelijk van elkaar. Een andere verrassing is dat de robotarm binnenin eerst moet worden geactiveerd door een structuur die zich aan de buitenkant bevindt, voordat hij kan beginnen met werken. Dit gebeurt pas wanneer alle onderdelen van de machine op hun plaats zitten. Het is net alsof er een soort beveiliging is ingebouwd, dat de machine pas kan beginnen met werken als hij helemaal klaar is. De auteurs vermeldden niet hoe snel de productie gaat, maar als het en beetje lijkt op de andere processen in de cel, dan kun je er vanuit gaan dat de FAS machine zijn werk snel en efficiënt doet. Het leven gaat door, één molecuul tegelijk. Het bakken van een cake met gist zal voortaan een hele nieuwe belevenis zijn, als je bedenkt dat er zo'n ingewikkeld proces plaatsvindt in dat klompje deeg.

Krachtige regulatoren die een cruciale rol spelen. Zo worden niet-coderende delen van het DNA nu genoemd. Een verhaal in Science Daily gaat over deze regionen die voorheen als 'junk DNA' (evolutionair afval) werden bestempeld. Ze blijken een rol te spelen bij het aan en uit zetten van genen, vooral gedurende de eerste 2 weken na de conceptie. De gebieden werden ook wel "genwoestijnen" genoemd, maar er blijken zoveel bruikbare stukken in te zitten dat ze nu de naam "regulatorjungles" gebruiken.


In een gerelateerde publicatie in PNAS¹ praten de onderzoekers over "geconserveerde niet-coderende elementen", die schijnbaar als "isolatie" dienen en de genen op een bepaalde afstand van elkaar houden, zodat er een soort verdeling in 'domeinen' ontstaat. Anderen keken naar transposonen (springende genen), waarvan gedacht werd dat ze dingen alleen maar "in de war gooiden", maar zien ze nu als nuttig en een "belangrijk medium voor evolutionaire noviteit". Een geneticus zei dat het ontdekken van deze dingen voelt alsof je een kind bent in een pakhuis vol snoepgoed. Een andere opmerking was opmerkelijk: "grappig hoe snel dit onderzoeksgebied evolueert".

Verdedigers van de evolutietheorie beweren normaal gesproken dat hun ideeën slechts wetenschappelijke benaderingen zijn die biologische objecten kunnen verklaren. Waarom worden er dan evolutionistische benaderingen gekozen voor ontastbare concepten als psychologie, ethiek, wetgeving, politiek, religie, karakter, en moraal? Hier zijn enkele recente voorbeelden om over na te denken:

1. Evolutie en het criminele brein:  In een publicatie van de Public Library of Science: Biology, gaven vier evolutionisten hun naturalistische visie op "De Wet, verantwoordelijkheid, en het brein." Volgens hen moeten we naar onze mensachtige voorouders kijken om het criminele brein te kunnen begrijpen. Ze vroegen zich ook af of we "vrije wil" opnieuw moeten bekijken. Je zou denken dat dit soort onderwerpen thuishoren bij filosofen en theologen, maar hoewel ze het erover eens waren dat gewelddadigheid en asociaal gedrag door meerdere factoren wordt beïnvloed, gaven ze alleen maar naturalistische benaderingen: "Voor optimaal begrip is de medewerking vanuit vele disciplines nodig, zoals economie, sociologie, psychologie, evolutionaire biologie, cellulaire fysiologie en neurologische wetenschap." Predikanten en filosofen hebben blijkbaar geen mening die overwogen moet worden. Tenminste, als denken nog mogelijk is in hun deterministische wereld.
2. Breinbenadering:  In hetzelfde nummer van PLoS Biology, genereerde Kevin J. Mitchell (Trinity College, Dublin), zij het slechts conceptueel, een brein van moleculen. Dat in zijn visie het brein niet boven de materiele wereld kan uitstijgen, blijkt uit zijn conclusie, waarin hij alleen naturalistische benaderingsmethoden noemt, zoals wiskundige methoden, modelorganismen en directe metingen.
3. Taal:  Het vermogen om te spreken in concepten en abstracte termen is volgens de evolutieleer niet uitsluitend een menselijke eigenschap. Het is slechts een kwestie van gradaties. Een tweetal van Emory University bestudeerde de gebaren van chimpansees om aanwijzingen te vinden voor een naturalistische verklaring van taal. In PNAS staat hun verhaal dat begint en eindigt met Darwinistische verklaringen. Omdat apen regelmatig met hun armen gebaren, en omdat wordt aangenomen dat onze taal begonnen is met gebaren, moet daar volgens hen een gedeelte van de verklaring te vinden zijn. Populaire nieuwsmedia als Live Science en MSNBC brachten deze speculatie als gauw als een wetenschappelijke "vondst". Ker Than gaf het verhaal de titel: "Apen wijzen naar oorsprong van menselijke taal." Compleet met foto van een gebarende aap. Alternatieve zienswijzen die de naturalistische benadering tegenspreken, werden niet overwogen.
4. Natuurlijke politiek:  Zelfs in politieke wetenschappen wordt de naturalistische wereldvisie gebruikt. In PNAS bespraken twee economen van Princeton "politieke polarisatie" door met een wiskundig model te laten zien hoe groepen zaken graag polariseren. De inhoud van de debatten en het gewicht van de argumenten werden niet in de vergelijking opgenomen. Het was een puur naturalistische benadering, "gebaseerd op een natuurlijke biomodaliteit van voorkeuren in politieke en economische contexten..." Het stuk zit vol met grafieken en berekeningen die de mate van polarisatie moeten voorspellen. Hoe kunnen politieke kwesties als discriminatie, immigratie, religie, mensenrechten, terrorisme, burgeroorlogen en bewapening nu met wiskundige modellen worden benaderd?
    Dit laatste artikel was niet overduidelijk evolutionistisch van aard, maar het behandelt mensen als wiskundige objecten die aan een stel natuurlijke wetten beantwoorden. Mensen en hun reacties plaatsen in wiskundige modellen roept grote vragen op over de mate waarin dit wel binnen de natuurlijke wetenschappen valt. Gedachteprocessen en argumenten worden op deze manier al snel volslagen zinloos.

Evolutionisten zouden zo graag willen dat alle feiten netjes binnen hun theorie vielen.
Helaas voor hen is dat niet zo.

In de Stamboom van het Leven uit het boek van Darwin zouden kleinere organismen (bijvoorbeeld eencelligen) eenvoudiger zijn dan de grote organismen (zoogdieren). Onverwachte ontdekkingen gooien de boel op z'n kop:



1. Science Daily brengt het nieuws van een eencellig phytoplankton, genaamd Ostreococcus en bestudeerd door het Scripps Institute of Oceanography. Het komt in grote hoeveelheden voor in de oceanen en is verantwoordelijk voor de helft van alle fotosynthese op onze planeet. Een theelepel zeewater kan meer dan 100.000 van deze eencelligen bevatten. Het genoom van dit kleine wezentje heeft bijna net zoveel genen als dat van een mens. Het heeft ook bijna evenveel selenium eiwitten. Sterker nog, twee soorten Ostreococcus vertonen grote verschillen in hun genomen. Eentje heeft zelfs een extra chromosoom en een van de chromosomen laat een aanzienlijke herverdeling van genen zien. Volgens een onderzoeker zijn dit opmerkelijke verschillen die ze niet hadden verwacht. De verschillen tussen de soorten zouden langzaam geëvolueerd moeten zijn.
2. Volgens evolutionisten valt koraal onder de oudste en meest eenvoudige meercellige organismen. Oceanografen van het ARC Centre of Excellence in Australië begonnen hun persbericht met een verrassing: Het "nederige koraal" zou evenveel, of misschien zelfs meer genen hebben dan mensen. Er zijn zelfs overeenkomsten in de genen van het immuunsysteem (die ons beschermen tegen ziekten), de ontwikkeling van zenuwen, zicht en meer. "We hebben eigenlijk veel gemeen met koraal, ook al lijkt dat niet zo," zegt professor David Miller.
Mensen zijn volgens evolutionisten natuurlijk veel verder ontwikkeld dan koraal, dus wat moet een koraal dan met genen voor ontwikkeling van zenuwen en zicht? Zelfs in het licht van al dit soort tegenstrijdigheden wordt evolutie nooit in twijfel getrokken. Er wordt meestal snel iets geroepen als "dit stelt ons instaat om het beter te gaan begrijpen", of "dit werpt meer licht op evolutie". Hoe dan? In dit tweede geval wordt de verklaring gezocht in het 'verliezen' van genen gedurende de evolutie. Maar natuurlijk verklaart dat niet hoe ze er in de eerste plaats gekomen zijn, of hoe ze 235 miljoen jaar onveranderd zouden zijn gebleven, terwijl de rest van al het leven continu veranderde en blijkbaar wel zonder die genen kon. Volgens professor Miller zouden de genen van koraal mogelijk niet zo complex met elkaar samenwerken als in mensen. Dat zal dan nog onderzocht moeten worden. Hoe dan ook, in hun ogen wint evolutie altijd, of je nu de feiten aan je kant hebt of niet.

Tientallen jaren hebben evolutionisten het netvlies van gewervelden als slecht ontwerp gezien. Ze merkten schamper op hoe de 'ontwerper' toch wel zo stom kon zijn om het achterstevoren te maken - waarbij de lichtgevoelige cellen achter een wirwar van lichtverstrooiende cellen zitten. Creationisten hebben daar altijd tegenin gebracht dat het, ondanks deze opbouw, toch goed werkt.

Een ander argument is dat de lichtgevoelige cellen de bescherming van het laagje wat ervoor zit nodig hebben als bescherming tegen schadelijke lichtstralen. Nu is er wellicht een nog beter argument bijgekomen. Duitse wetenschappers geloven dat ze een netwerk van optische vezels gevonden hebben die het licht zonder verlies naar de lichtgevoelige cellen leiden. The Register (GB) vatte de vondst van deze wetenschappers van de universiteit van Leipzig samen. Ze vonden een laag langgerekte cellen (Müller cellen) die binnenin het oog als een soort tweede lens werkt. Het licht wordt door de bedekkende laag heengeleid om precies op de goede plek te worden afgeleverd. De cellen zijn geen rechte buisjes, zoals de glasvezels die wij kennen van sfeerverlichting en signaalkabels, maar ze hebben een soort trechtervorm zodat ze meer licht kunnen verzamelen. De "natuur is zo slim", merkte een onderzoeker op, "er is genoeg ruimte in het oog voor alle neuronen en synapsen en dergelijke, maar toch kunnen de Müller cellen zoveel mogelijk licht opvangen en doorgeven." Volgens het artikel kunnen optische ontwerpers nog wat leren van dit ontwerp.
Zelfs de AAAS website Science Now was onder de indruk. Ook hier ontbrak het woord "ontworpen" niet. Ze noemden het zelfs "high-tech". Maar een andere opmerking hadden ze beter achterwege kunnen laten: "geen slecht trucje voor een camera die 500 miljoen jaar geleden ontworpen is." Veel creationisten zullen wel een grimas trekken bij die laatste opmerking, maar het D-woord werd weer herhaaldelijk genoemd. Zou deze erkenning en de afwezigheid van evolutionistische verklaringen in de artikelen erop duiden dat het verhaal van 'slecht ontwerp' nu op z'n retour is? Het blijkt wel dat het ontwerp van het oog al die tijd toch slimmer was dan ze dachten.

Mercurius heeft een magnetisch veld. Dat is raar, want voor een magnetisch veld heb je een zachte kern nodig. En als de planeet 4.6 miljard jaar oud zou zijn, had hij allang helemaal gestold moeten zijn. Astronomen hebben een nieuw model van het binnenste van de planeet gepubliceerd, waarin de kern heet en zacht genoeg is om een dynamo-effect teweeg te brengen, wat het magnetisch veld genereert. Venus heeft geen magnetisch veld en Mars en onze maan bevatten indicaties dat ze er ooit een gehad hebben.

Omdat de massa van Mercurius slechts 5% van de massa van de aarde is, had men verwacht dat de kern al helemaal solide zou zijn. Om een magnetisch veld te kunnen hebben moet op z'n minst de buitenste schil van de kern nog gesmolten zijn; het lijkt erop dat daar nu bewijs voor gevonden is.¹
Het 'bewijs' dat door de knappe koppen wordt aangedragen laat inderdaad zien dat het mogelijk is om het magnetisch veld van Mercurius te verklaren, maar dat is slechts een deel van het probleem. Je moet ook verklaren hoe deze situatie 4.6 miljard jaar heeft kunnen blijven bestaan. De oplossing die gegeven wordt vereist de aanwezigheid van genoeg zwavel om de kern zo lang in een gesmolten toestand te laten blijven. Maar chemische condensatiemodellen wijzen uit dat zwavel op die afstand van de zon niet kan condenseren. Anders gezegd: er is zwavel nodig, maar die is daar vlak bij de zon niet voorradig. Dan moet die zwavel dus op een of andere manier van een grotere afstanden bij Mercurius terecht gekomen zijn, aldus Margot et al.²
Met deze oplossing wordt de leeftijd van Mercurius dus niet betwijfeld. Ze 'weten' al hoe oud hij is, dus daar hoeven we het niet over te hebben. Dan moeten ze dus maar wat anders verzinnen. Het magnetisch veld zelf is het 'bewijs' dat het verzamelen van zwavel over gigantische afstanden heeft plaatsgevonden. Een JPL persbericht bracht dit als de oplossing voor een dertig jaar durend mysterie. Het werd opgepakt door New Scientist, National Geographic, Science Daily en andere nieuwssites. Geen van hen betwijfelde de leeftijd van Mercurius of de methode waarmee de planeet oud gehouden werd en toch niet koud geworden is. Hoe deze 'oplossing' andere (evolutionaire) processen in het zonnestelsel beïnvloedt werd niet uitgediept. Het NASA ruimteschip MESSENGER is onderweg naar Mercurius, waar het in januari zal aankomen. Planetologen hopen hiermee meer metingen te kunnen doen aan de magnetische en zwaartekrachtvelden, waaruit de interne structuur verder kan worden afgeleid.

Fotosynthese is lang een 'zwarte doos' geweest. Nu er steeds meer mogelijkheden komen om op moleculaire schaal dingen te onderzoeken, wordt er ook steeds meer bekend over hoe het eigenlijk werkt. In een recente publicatie in Nature¹ werd het PhotoSystem I complex (PSI) van planten op bijna atomair niveau beschreven.

De volgende dag werden in een publicatie in Science² de interacties tussen eiwitten beschreven die optreden wanneer planten licht in energie omzetten. Beide publicaties prezen de uitmuntende efficiëntie van "de meest efficiënte nano- fotochemische machine in de natuur."
De processen werden in complexe technische termen beschreven, waarbij het woord efficiënt wel acht keer genoemd werd. De efficiëntie is zo groot dat bijna elke foton effectief gebruikt wordt. Er is dus nauwelijks verlies. Het licht wordt voor bijna 100% omgezet in bruikbare energie. De auteurs waagden het slechts één keer om evolutie te noemen als verklaring voor het bestaan van bepaalde structuren, maar dat werd dogmatisch vastgesteld en verder niet verklaard.

Blijkbaar denkt Francisco Ayala (Universiteit van Californië, Irvine)
dat er geen discussie meer mogelijk is wanneer je iets dogmatisch stelt.



Zijn publicatie in PNAS¹ geeft zo'n groots en breed uitgemeten 'zo is het nu eenmaal' verhaal, dat filosofen en theologen van de hele wereld er nog jaren mee zoet kunnen zijn. Maar Ayala deponeert gewoon zijn mening, zonder enige vorm van dispuut, en plakt er het zegel van de National Academy of Sciences op. Hij noemt zijn relaas botweg: "De grootste ontdekking van Darwin: Ontwerp zonder een ontwerper". Met Darwins "ontdekking van natuurlijke selectie" zou volgens hem de "oorsprong en aanpassingen van organismen binnen het gebied van de wetenschap" terecht gekomen zijn. Het vermogen van organismen om zichzelf aan te passen kan nu uitgelegd worden als een normaal natuurlijk proces, "zonder daarbij terug te vallen op een Intelligente Ontwerper". Darwin's theorie van natuurlijke selectie is volgens Ayala voldoende om het ontwerp van organismen "en hun wonderbaarlijke diversiteit" te verklaren "als resultaat van natuurlijke processen, de geleidelijke opeenstapeling van spontaan ontstane variaties (mutaties) gesorteerd door natuurlijke selectie... Mutatie en selectie hebben samen het wonderlijke proces gedreven dat, beginnend bij microscopische organismen, heeft geleid tot orchideeën, vogels en mensen..."
"Dit was Darwins fundamentele ontdekking, dat er een proces is dat creatief is, maar niet zelfbewust."
Die dingen werden dus zomaar door Ayala beweerd zonder stil te staan bij alle argumenten die er door sommige van de grootste denkers van de afgelopen eeuwen tegenin gebracht zijn. Toch stelde hij deze dingen als feiten van de wetenschap en als "ontdekking" van Charles Darwin.
  Hij negeerde de Cambrische explosie en dook zo de evolutionaire geschiedenis in met alle levende wezens van het Cambrium, zonder verklaring van hun herkomst. Het zou volgens hem makkelijk te begrijpen zijn hoe "miljoenen kleine, functioneel voordelige veranderingen, opmerkelijk complexe en adaptieve organen, zoals het oog, zouden kunnen voortbrengen." Zo zou alles ontstaan zijn; zelfs "mensen die denken en liefhebben, die begiftigd zijn met een vrije wil en creatieve vermogens, en die in staat zijn om het evolutionaire proces dat hen heeft voortgebracht te analyseren." Dit alles zonder te verblikken of verblozen. Hoe kan een product van een proces wat geen zelfbewustzijn heeft nu de juistheid van deze uitspraak bepalen? En kan "bewustzijn" eigenlijk wel een eindproduct zijn van een niet-zelfbewust proces? Blijkbaar zijn die vragen niet van belang, want daar gaat Ayala niet op in.

Er is een fossiel van een uitgestorven apensoort ontdekt, genaamd Aegyptopithecus zeuxis. Het aapje had hersens die niet groter waren dan een limoen, kleiner dan moderne lemuren.


Waarom brengen de nieuwsmedia het dan als een voorouder van mensen? Dit nieuwe exemplaar is completer dan vorige exemplaren en het brengt twee verrassingen met zich mee: de mate waarin mannetje en vrouwtje van elkaar verschillen en dat de hersenen kleiner zijn dan was verwacht. Dit exemplaar lijkt zelfs minder op mensen dan alle andere exemplaren. Ondanks de verrassingen valt het op hoe fanatiek de nieuwsberichten deze vondst als voorouder van mensen brengen. De verrassingen laten schijnbaar niemand twijfelen aan de connectie tussen deze aapjes en moderne mensen.
    De titel op EurekAlert was misschien wel de mildste, door een beetje de aandacht te vestigen op het probleem: "Hersenen, grootte en geslacht verrassen in nieuwste fossiel dat mensen, mensapen en apen verbindt." National Geographic was gewoon bot: "Menselijke voorouder had hersenen ter grootte van limoen." Ook zo bij Live Science: "Menselijke voorouder had doperwt-hersenen."
    In deze artikelen zul je tevergeefs zoeken naar twijfels over onze afstamming van deze uitgestorven lemuren. Jeanna Brynner schreef in Live Science botweg: "De schedel was van een gemeenschappelijke voorouder van mensen, apen en mensapen." National Geographic gooide de volgorde door elkaar waardoor niet duidelijk was wie nu uit wie is ontstaan: "mensapen, mensen en apen." Maar hoe kan de ontdekking van zulke kleine hersenen gebruikt worden als bewijs voor een evolutionair verband met mensen? National Geographic legde het zo uit: "De schedel - van een soort die familie is van mensapen, mensen en apen - is bewijs dat de meer ontwikkelde en grotere hersenen van Afrikaanse primaten later ontwikkeld zijn dan voorheen werd geloofd, zeiden onderzoekers."

Bij het lezen van een recente publicatie in PNAS¹ over de oorsprong van het leven, krijg je de indruk dat de auteurs experimenten hebben gedaan met echte chemicaliën en echte diepzee situaties. Als je wat verder kijkt zie je echter dat hun model alleen maar werkt in de virtuele wereld. Dit roept vragen op over de betrouwbaarheid van simulaties als vervanging voor het proefondervindelijk verkrijgen van onderzoeksgegevens. Hun beweringen waren dramatisch - een toename van bouwstenen voor het leven met factoren van 100 miljoen en meer. Ze verkondigden optimistisch dat er in bepaalde diepzeeformaties grote concentraties "nucleotiden" en biochemische elementen kunnen voorkomen.

Ze vermeldden het experiment van Miller en Urey, die gebruik maakten van echt laboratoriumgereedschap, maar noemden zelf pas aan het einde van hun publicatie dat ze gebruik hadden gemaakt van computersimulaties. Ja, het woord "gesimuleerd" kwam wel een aantal keer voor, maar gedurende het hele verhaal leek het net of het over echte chemicaliën ging. Alle elementen in de onderzoeken waren echter geprogrammeerd in computerprogramma's. De grootte van de elementen, hun eigenschappen, de meters en de uiteindelijke resultaten, die de mogelijkheid voor het spontaan ontstaan van de chemische bouwstenen van het leven suggereerden, waren allemaal gesimuleerd. Er werden geen tests gedaan met eventuele complicaties, die in de natuur uiteraard regelmatig optreden. Om een betrouwbare testomgeving (simulatie) te krijgen, moet je de hele situatie en alle mogelijke complicaties meenemen in de opstelling (het programma). Maar rekening houden met eventuele storende factoren vonden ze blijkbaar niet nodig.

National Geographic maakte het weer lekker bont. (Vleermuizenbont wel te verstaan.) In het artikel worden vleermuizen geprezen als meestervliegers, met betere aërodynamische vaardigheden dan vogels.¹  Hun vleugels veranderen steeds van vorm, zodat ze zowel bij de neerwaartse slag als bij terugbewegen van de vleugels een effectieve opwaartse kracht bewerkstelligen. Ze hebben een subliem verfijnd zintuig (echolocatie) wat ze in staat stelt om details waar te nemen die zo klein zijn als een vissenvin die net boven het water uitsteekt. Met deze techniek van echolocatie kunnen ze in het donker vliegen en verbazingwekkende luchtcapriolen uithalen, de vissenvin lokaliseren en de vis zo uit het water trekken.
Er staat een verhaal in het juninummer van National Geographic Magazine, over de vleermuizen van Panama, waarin foto's staan van vissende, insecten vangende en fruit etende vleermuizen.
De 'oudste' vleermuizen (volgens de tijdrekening van evolutionisten) hadden al het vermogen om te vliegen en zijn over 'miljoenen jaren' niet of nauwelijks veranderd. Er is geen bewijs dat ze geleidelijk zouden zijn ontstaan uit een niet-vliegend zoogdier. Jennifer Holland kon dus niets anders doen dan een evolutieverhaaltje verzinnen, waarin ze het volgende beweerde: "Zestig miljoen jaar geleden, op een planeet waar het wemelde van de zoogdieren, verrees een boombewoner op papierdunne vleugels boven de massa. Zo gaat het verhaal van de voorouderlijke vleermuizen, die, voorzien van vliegvermogen en een zesde zintuig wat echolocatie genoemd wordt, de nachtelijke lucht veroverde en zich ontplooide." (NG juni 2007, p. 142)
Holland vermeldde verder niet wie die voorouderlijke vleermuizen dan wel waren, of welk bewijs ze had voor het bestaan van deze voorouders. Haar verhaal lijkt op een instant evolutie van meervoudige, complete, complexe, interactieve systemen. Haar verhaal bevat ook geen uitleg over hoe die ene "boombewoner", zo goed voorzien van nieuwe vermogens, voor vruchtbaar nakroost kon zorgen.

Die vraag lijkt gerechtvaardigd, als je er vanuit gaat dat ze altijd giftig geweest zijn. Maar misschien is dat helemaal niet zo. In een artikel van National Geographic wordt gesproken over het gif op de huid van bepaalde kikkers.


Het blijkt dat de kikkers door het eten van mijten bepaalde chemische stoffen (alkaloïden) verzamelen die zich concentreren op de huid. De mijten pikken de stoffen op van bladafval. Sommige kikkers gaan er alleen maar bitter van smaken, anderen worden er zeer giftig van. Het giftig zijn van bepaalde kikkers lijkt dus een gevolg van een natuurlijk concentratieproces, wat niets te maken heeft met de bouw (de genen) van de kikker. Volgens een gerelateerd verhaal van National Geographic lijkt het erop dat de sappen in de kikkerhuid gebruikt kunnen worden om insecten af te weren en dat ze de kikker gezond houden.

Stel je een boek voor dat geschreven is in een taal zonder spaties, waarbij ieder woord uit 3 letters bestaat en het alfabet uit 4 letters. En probeer je dan voor te stellen dat je het ene verhaal krijgt door met de eerste letter te beginnen, dat je een totaal ander verhaal krijgt wanneer je met de tweede letter begint en weer een ander verhaal wanneer je met de derde letter begint. Zo is het ook met een aantal genen in de genetische code. Een stuk DNA bevat de instructies voor het maken van een bepaald eiwit, beginnend bij een bepaalde letter. Maar het bevat ook instructies voor een ander eiwit, door te beginnen bij een andere letter (nucleotide) in hetzelfde stuk (gen). De taal in het DNA heeft drie nucleotiden ('letters') per codon ('woord'). De nucleotiden zitten paarsgewijs tegenover elkaar in de dubbele schroefvorm van het DNA. Voordat de stukken DNA kunnen worden gelezen, moeten de twee helften eerst van elkaar worden losgemaakt, waardoor er twee 'regels' ontstaan. De regels kunnen allebei gelezen worden, zodat er in totaal zes verschillende lezingen kunnen zijn. Hoe vaak komen die alternatieve lezingen in organismen voor? Volgens een publicatie in PLoS Computational Biology zouden er legio voorbeelden van deze "alternate reading frames" (ARFs) kunnen zijn. Van ARFs werd voorheen gedacht dat ze zeldzaam zouden zijn in hogere levensvormen. Een internationaal team vond 40 gevallen in het menselijk genoom, maar de onderzoekers gaven aan dat het een zeer voorzichtige schatting was en dat het werkelijke aantal waarschijnlijk veel hoger ligt. De reden dat de ARFs nooit eerder gevonden zijn is eenvoudig volgens de onderzoekers: het ligt in onze aard "...we geloven gewoon niet dat dubbel gecodeerde genen voorkomen in eukaryoten..."
Volgens het artikel is de kans dat zulke ARFs spontaan ontstaan bijna nul, "nagenoeg onmogelijk". Ze zeiden dat het een grote verrassing was om zoveel ARFs te vinden, omdat het door natuurlijke selectie instandhouden van ARFs zeer "kostbaar" is. Dat wil zeggen: mutaties in de ene lezing hebben direct invloed op de ander lezing.
Vaak zijn de eiwitten die ontstaan uit alternatieve lezingen gerelateerd aan eenzelfde functie of proces in de cel. De onderzoekers vergeleken bekende ARFs van mensen, muizen en enkele andere zoogdieren en ontdekten dat ze zeer goed "geconserveerd" waren (daarmee bedoelen ze niet-geëvolueerd).

Hoe is het ooit zover gekomen dat de mensen die door velen als de 'knapste koppen van de aarde' gezien worden (wetenschappers), het idee kunnen blijven handhaven dat alles vanzelf gegaan is? Hier enkele recente voorbeelden van hun denkwijze:



1. Het brein van een mier is wel het toppunt van softwarecompressie. Hoe kan zoveel software in zo'n kleine ruimte worden gestouwd? Het brein van een mier kan niet erg groot zijn, toch kan het wonderbaarlijke dingen doen. BBC News en Science Daily hadden het allebei over de vermogens van mieren om hun weg te vinden. Ze vinden niet alleen de beste route naar hun doel, maar ze 'repareren' gaten in de weg door er zelf in te gaan zitten. De vrijwilligers die een levende brug vormen, om zo over zich te laten lopen, zijn zij die precies groot genoeg zijn om het gat te vullen, zo ontdekten wetenschappers van de universiteit van Bristol. Een teamlid zei: "Wanneer het gaat om wegreparaties, hebben de mieren hun eigen doe-het-zelf ministerie van verkeer en waterstaat."
Mieren kunnen ook nog eens vooruit plannen voor hun eigen manschappen. Science Daily meldde dat mieren, "een van de meest ultieme zelforganiserende soorten van de natuur, optimale aantallen van elk type werker voortbrengen om het glad functioneren van de kolonie te verzekeren." Ze hebben het onvoorstelbare vermogen om een volgende generatie precies de juiste eigenschappen mee te geven die het nodig heeft. Hoe ze dat doen is een mysterie, maar een evolutionair bioloog wist zeker dat Darwin het kon verklaren: "Het lijkt erop dat mieren hun eigen oplossing voor dit probleem hebben geëvolueerd."
2. Rood zien is rood doen. Apen kregen rood haar, omdat ze het vermogen ontwikkelden om de kleur rood te zien. Dat is de conclusie die wordt getrokken in de volgende artikelen van de universiteit van Ohio, Science Daily en Live Science. "Een nieuw onderzoek toont aan dat apen eerst het vermogen evolueerden om kleuren te zien, om ze te helpen bij het zoeken naar voedsel, waarna de natuur van rood de meest sexy kleur maakte die er was, en de evolutionaire stamboom van de apen verfraaide met rode haren en huid."
3. Wat is er mis met de volgende zin uit een artikel van de New York Times? "Elke eigenschap van een vlinder of mot, gedurende zijn hele leven van ei tot volwassene, is voor specifieke doeleinden gevormd, gedurende miljoenen jaren van evolutie. Voor suggesties moet je de lariedetector nog maar eens doorlezen. (Er staan overigens wel prachtige plaatjes van vlinders en motten in het artikel.)

Een kort, maar veelzeggend stukje op Nu.nl laat zien hoe het evolutieverhaal in de media is geïnfiltreerd. Er wordt niet eens meer bij nagedacht. In het hoofd van veel wetenschappers en menig doorsnee burger zit de formule aap = voorouder van mens helemaal vastgeroest. Aap evolueerde uit 'een viervoetig landdier', ging rechtop lopen, scheren, stropdas om en achter de computer zitten. Na de vreemde gedachtekronkel 'rood zien is rood doen' (artikel 29 mei, item 2), komt Science Daily nu met het verhaal dat het rechtoplopen van apen tot nu toe steeds gebruikt werd als een aanwijzing dat ze op weg waren naar een meer mensachtige vorm.

En dat een Britse studie nu uitwijst dat apen "die miljoenen jaren geleden in bomen leefden" al op twee benen konden lopen. Hoe ze weten dat de dieren miljoenen jaren geleden leefden blijft altijd een raadsel. Op de botjes staat geen datum, ze kunnen niet praten en niemand was erbij. Maar afgezien van die onmogelijk te bewijzen aanname, heeft het onderzoek wel weer een extra hindernis opgeleverd voor de verstokte aanhangers van de 'geschoren aap met de stropdas' - theorie. Nu.nl eindigt met: "De onderzoekers baseren hun theorie op observatie van orang-oetans in de jungle van Borneo." (Science Daily had het over Sumatra - red.) "Deze mensapen brengen het grootste deel van hun leven door in bomen en kunnen daarom volgens de Britten dienen als modellen voor de menselijke voorvaderen van miljoenen jaren geleden." Wat is dat nu voor een 'bewijs'? De oerapen leefden (ook) in bomen en daarom zijn het onze voorvaderen? Om de larie van dit soort redenaties te detecteren hoef je niet eens de lariedetector te lezen. "Als wij gelijk krijgen, betekent het dat je niet meer kunt vertouwen op tweevoetigheid om te bepalen of je kijkt naar een voorouder van een mens of een andere aap. Het werd al steeds moeilijker voor ons om te bepalen wat nu een mens of een aap is, en ons werk maakt dat nog veel erger." Aldus Robin Crompton van de Universiteit van Liverpool, een van de schrijvers van de studie.

Er is micro-RNA gevonden in groene algen. Nou en? Wat is daar nou zo bijzonder aan? Als je de opmerkingen in Nature,¹ leest, lijkt het erop dat evolutiebiologen het heel bijzonder vinden: 



  1. De ontdekking is in twee onafhankelijke laboratoria gedaan en "ontmantelt de populaire theorie dat de regulerende rol van micro-RNA bij de uitdrukking van genen verband houdt met de evolutie van meercelligheid".
  2. De vondst is "net zo schokkend" als de ontdekking dat de rondworm Caenorhabditis elegans (dat was de eerste meercellige eukaryoot wiens genoom volledig in kaart werd gebracht) 19.000 genen heeft. Dat zijn er maar 1000 minder dan bij de mens.
  3. Als het al schokkend was dat het genoom van deze 'eenvoudige' wormen zo complex is, dan is het nog schokkender dat "het RNA in eencellige wezens net zo complex zou kunnen zijn als in hogere levensvormen".
  4. Men dacht eerst dat micro-RNA "onafhankelijk in planten en dieren geëvolueerd" is, maar nu blijkt dat het ook in 'lagere organismen' voorkomt, moet worden aangenomen dat deze complexe regulerende mechanismen zich al 'eerder' hebben ontwikkeld.
  5. Volgens Jim Umen van het Salk Instituut in La Jolla, Californie, kan het misleidend zijn om op grond van een paar modelorganismen conclusies te trekken over evolutionaire processen. (O, echt waar? - red.)
  6. "Niemand weet waarom een dergelijk eenvoudig organisme micro-RNA nodig heeft, noch hoe en wanneer het voor het eerst verscheen". (Ik kan wel een hint geven - red.)
  Eén ding stond echter niet ter discussie: evolutie.
"Wat hun rol ook was, de aanwezigheid duidt aan dat micro-RNA veel ouder is dan men voorheen dacht; het heeft misschien al wel meer dan een miljard jaar bestaan."