In ons universum bestaat alles uit atomen en moleculen. Ook alles wat leeft. Je zou kunnen zeggen dat elk molecuul en elk atoom dat in een levend organisme aanwezig is, gezien kan worden als een bouwsteen van het leven. Koolstof is bijvoorbeeld heel belangrijk voor het leven, maar het is ook een bouwsteen van cyanide en een aantal andere giftige en dodelijke stoffen. Het zit hem dus niet alleen in de aanwezigheid van een aantal eenvoudige basisbouwstenen, het gaat erom hoe ze in het complexe 'bouwwerk' zitten. Een hoopje scrabbleletters kunnen door een kind dat niet kan lezen aan elkaar gelegd worden, maar de kans is groot dat het eindresultaat niets betekent.

Het leven kan echter vergeleken worden met een zeer uitgebreide encyclopedie (DNA) waarvan de informatie door moleculaire machines gelezen wordt, die de bouwstenen via een dynamisch proces op de juiste manier in elkaar zetten. Evolutionisten geloven dat de bouwstenen (onder de 'juiste omstandigheden) vanzelf in de juiste volgorde gaan zitten. Niemand zal echter beweren dat silicium samen met arseen, boor, gallium en fosfor (onder de juiste omstandigheden) spontaan een complexe computerchip zal vormen. Zo zullen 'organische moleculen' ook nooit zomaar leven vormen, maar toch is het voor evolutionisten nodig om dit te geloven, anders hebben ze geen basis voor hun theorie. Ze gebruiken dan ook graag het woord 'organisch' bij deze moleculen, zodat het lijkt alsof ze daarvoor 'bestemd' zijn, alsof ze automatisch leven zullen produceren wanneer ze op de juiste manier en in de juiste volgorde bij elkaar komen. Ze praten over een 'oersoep' van 'prebiotische componenten' en wekken de suggestie dat het denkbaar is dat hieruit 'eenvoudige' levende organismen ontstaan.
  Zo ook weer in een artikel van EurekAlert, waar gesuggereerd wordt dat slechts de aanwezigheid van de juiste hoeveelheid zuurstof op bepaalde momenten in een ver verleden het leven mogelijk maakte. Zuurstof kan echter ook dodelijk zijn als het in ons lichaam niet precies door de juiste enzymen op de juiste manier verwerkt wordt. Datzelfde geldt voor koolstof. Op zich is dat atoom pas nuttig voor een organisme als het ook weer in de juiste verbinding op de juiste manier verwerkt wordt. Waarom hoor je dan in de media overal het L-woord (leven) wanneer er methaan wordt gevonden in de omgeving van een nabije ster? Methaan is de meest eenvoudige koolstofverbinding (een molecuul dat bestaat uit 1 koolstofatoom en 4 waterstofatomen), dat eenvoudig gevormd wordt en veel voorkomt in ons zonnestelsel. Het wordt geproduceerd als bijproduct in levende organismen (afval dus), maar vormt geen onderdeel van de voedingsstoffen voor het leven. Toch zien overenthousiaste verslaggevers het graag als een mogelijk opstapje voor nieuw leven. In een artikel van BBC News werd hierover gerept, hoewel de wetenschappers moesten toegeven dat leven op de planeet in kwestie vanwege de hitte niet mogelijk was. Toch moest Dr Giovanna Tinetti wel zeggen dat ze het veel te arrogant zou vinden als wij zouden denken dat wij de enigen zijn die in het universum leven. Sinds wanneer is arrogantie een argument voor het wel of niet spontaan ontstaan van leven? Deze planeet is te heet. Als een planeet te ver van zijn zon afstaat is hij te koud. Ze zoeken naar een planeet die niet te warm is en niet te koud. Die zit in de zogenaamde "Goudlokje-zone": precies warm genoeg om water te kunnen bevatten. En daar zijn we weer bij de aloude veronderstelling dat water toevoegen voldoende is om leven te krijgen... Een soort oer-aanmaaksoep dus. Bij Science Daily kwam een wetenschapper van de NASA met het idee dat dit een "cruciale stap" is voor het onderscheiden van "prebiotische moleculen" op andere planeten. Op Space.com was het L-woord niet van de lucht, evenals bij National Geographic, waar deze ontdekking gezien werd als iets dat in de toekomst kan helpen bij het zoeken naar leven.
  Eiwitten bestaan uit lange ketens van bepaalde aminozuren. Deze moleculen zijn ook gebaseerd op koolstof. Er zijn eenvoudige, maar ook heel ingewikkelde aminozuren. Van alle mogelijke combinaties zijn er voor het leven maar twintig in gebruik. Het zijn echter niet de moleculen op zich die leven veroorzaken maar de specifieke volgorde waarin ze aan elkaar zitten. Die volgorde wordt bepaald door de informatie in het DNA, die op een zeer ingewikkelde manier gelezen en gebruikt wordt. Het vinden van een stelletje losse aminozuren in meteorieten maakte wetenschappers helemaal opgewonden, lezen we op Eurekalert (1) en Eurekalert (2). Ze suggereerden dat 3.8 tot 4.5 miljard jaar geleden een gestage regen van meteorieten de juiste bouwstoffen aandroeg, waardoor leven kon ontstaan in de oceaan. Het probleem dat water een vijandige omgeving is voor de verbindingen tussen aminozuren wordt hierbij gemakshalve altijd even terzijde geschoven. Ja, want "we weten" ten slotte dat het leven ontstaan is; en leven heeft aminozuren nodig; aminozuren komen met meteorieten mee, dus moet dat wel de oorzaak zijn...
  Water is altijd goed voor het losmaken van het L-woord. Dat zien we weer in een artikel van het Jet Propulsion Lab, waar stof rond sterren, vermengd met water, voor de wetenschappers een aanleiding was om te beweren dat dit "licht zou kunnen werpen op de oorsprong van leven in ons eigen zonnestelsel". Strooi het poeder om een ster, voeg water toe, even roeren en...

Wat zou je denken van minder lang wachten op vliegvelden? Snellere diagnose van ziekten? Het snel detecteren van biologische wapens? Dat is binnenkort wellicht mogelijk, dankzij een opzienbarende samenwerking tussen mens en natuur. In een artikel van Science Daily wordt een nieuwe techniek aangekondigd die gebruik maakt van het kleinste motortje ter wereld, dat we allemaal in onze cellen hebben: ATP synthase (slechts 10-12 nanometer groot). Het is een echt draaiend motortje, dat actief is in cellen van mensen, dieren en planten, en zorgt voor de energie die we nodig hebben om te leven. Wetenschappers hebben het nu voor elkaar gekregen om die draaiende beweging van een gedeelte van de motor in een niet-biologische omgeving te benutten.

Oorsprongtheorieën hebben het probleem dat alle aminozuren in de eiwitten van levende wezens linksdraaiend zijn. Dat lijkt nu eindelijk opgelost. Aminozuren zijn er in linksdraaiende en rechtsdraaiende vormen (gespiegeld aan elkaar). Toch gebruikt het leven uitsluitend de linksdraaiende vorm.

De oplossing wordt geboden in een artikel van Science Daily, waarin wordt beweerd dat de linksdraaiende aminozuren van meteorieten afkomstig zijn. Waar hebben we het eigenlijk over? Eiwitten zijn complexe moleculen die bestaan uit ongeveer duizend tot soms bijna een miljoen atomen. De atomen zijn gerangschikt in groepen die we aminozuren noemen. Hiervan worden 20 variaties in eiwitten gebruikt. Het aantal aminozuren in een eiwit kan variëren van ongeveer 100 tot wel 50.000. Daar waar aminozuren vrij in de natuur voorkomen, zien we linksdraaiende en rechtsdraaiende door elkaar. De grote vraag is nu: hoe kan een natuurlijk proces, zonder de hulp van DNA, ribosomen en een hele reeks andere ingewikkelde moleculen en micromachines, alleen de linksdraaiende aminozuren uit een 'organische oersoep' kiezen? (En dan hebben we het er dus nog niet over hoe later dat hele moleculaire machinepark zou moeten zijn ontstaan.) De suggestieve titel van het artikel is: "Meteorieten leverden de 'zaden' van het linksdraaiende leven op aarde af". Blijkbaar is het zaad in goede aarde gevallen, of er was voldoende kunstmest aanwezig. Het lijkt wel een sprookje. Je leest ongeveer dit: 'Heel, heel lang (drie of vier miljard jaar) geleden was de aarde heet, droog en levenloos. Toen plofte er plotseling, zonder waarschuwing, met grote snelheid een meteoor op de woestijnvlakte neer. Deze geweldige inslag was misschien wel de drager van het chemische zaadje dat leven bracht op aarde...' Vol spanning lezen we verder en krijgen een verrukkelijk sciencefiction verhaal, een hoop technogezwets en kloeke kwinkslagen, eindigend met de hoopvolle uitspraak dat als het hier op aarde gebeurd is, er ook wel een andere planeet in het heelal kan zijn waar deze meteorieten zijn ingeslagen. En misschien waren daar ook wel de juiste omstandigheden (een beetje water en alle andere dingen die je nodig hebt) voor het ontstaan van leven. Ja, want "de hitte van een woestijn, een beetje water en meteorietinslagen waren mogelijk genoeg om de eerste benodigdheden voor leven te bakken", zo lezen we. De draaiing van de aminozuren zou zijn veroorzaakt door de verschillende soorten gepolariseerd licht van neutronensterren dat de meteorieten zou hebben beschenen. Levende organismen laten de keuze voor linksdraaiende aminozuren niet aan toeval over. Daarvoor is een meervoudige kwaliteitscontrole aanwezig, zodat 100% zuiverheid gegarandeerd wordt. Hoe de 'organische oorsoep' de overwegend linksdraaiende aminozuren van de meteorieten zou hebben vermenigvuldigd wordt niet duidelijk uit het artikel. Linksdraaiende en rechtsdraaiende aminozuren zouden een verbinding zijn aangegaan, waarna ze met het water verdampten, zodat uiteindelijk alleen linksdraaiende aminozuren overbleven. Hierop zouden levende organismen "uiteindelijk" zijn gaan selecteren. Dat houdt dus in dat de ingewikkelde machinerie van de cel, die deze 'selectie' moet uitvoeren er al is. Zoals gebruikelijk wordt het ontstaan daarvan weer niet verklaard. Het is echter een gigantische sprong van een eenvoudige reeks aminozuren naar een werkende cel; zeg maar gerust dat er een onoverbrugbare kloof is tussen die twee stadia.

Wat hebben motten en ribkwallen met elkaar gemeen?
Ze zetten wetenschappers voor een groot raadsel.
De grootste uitdaging is nog wel het verenigen van deze wonderen van vernuft met een naturalistisch wereldbeeld.
Hoe zou dit vanzelf moeten zijn ontstaan?




1) De mot: Hij weegt niet meer dan een blaadje papier, maar hij doet dingen die je een blaadje papier niet zult zien doen. Hij kan in het donker navigeren en in een paar nachten, met een snelheid van meer dan 50 kilometer per uur, over een afstand van 300 km precies de juiste plek vinden waar hij naartoe moet. Science Daily heeft een artikel over migrerende motten, die hoog in de lucht vliegen en lange afstanden afleggen om bij hun broedplaats te komen. Ze schijnen de juiste dag uit te zoeken om te gaan vliegen, teneinde de wind in hun voordeel te kunnen gebruiken. Dat is op zich nog niet zo bijzonder, maar wat de onderzoekers echt verbaasde was dat de motten niet aan de wind overgeleverd waren. De windrichting hoeft niet precies zo te zijn dat ze naar hun doel worden geblazen, want hoewel ze de wind gebruiken om hun snelheid te verhogen, komen ze ook op hun bestemming als de wind niet helemaal meezit. Ze compenseren tijdens hun vlucht en moeten dus beschikken over een soort kompas, vergelijkbaar met dat van migrerende vogels.

2) De ribkwal: Deze wonderbaarlijke wezens geven licht, hebben weefsels, ingewanden en een zenuwstelsel en zijn in 'honderden miljoenen jaren' niet veranderd (lees dit artikel van vorig jaar april nog maar eens). Als Darwins 'Stamboom van het Leven" al aan het verwelken was, is hij nu echt aan het verrotten. Aan de basis van de boom had het meest simpele leven moeten zitten, maar PhysOrg brengt ons een ander scenario. Wetenschappers kwamen, gebruik makend van meer dan 100 computers, tot de "schokkende conclusie" dat niet de sponsdieren, maar de ribkwallen de 'oudste' complexe levensvormen zijn. Het is "zo schokkend dat we in eerste instantie dachten dat er iets helemaal fout gegaan was", zei Casey Dunn, woordvoerder van het onderzoeksteam. "De aanwezigheid van de relatief complexe ribkwal aan de basis van de stamboom van het leven, doet vermoeden dat het eerste dier waarschijnlijk complexer was dan voorheen werd gedacht," aldus Dunn. De sponsdieren werden als de eerste meercellige levensvormen gezien, maar dat een in verhouding zeer complex dier als de ribkwal die positie gaat innemen is hoogst opmerkelijk. Een artikel op Science Daily liet Dunn verder aan het woord voor een evolutionistische verklaring. Volgens hem zouden de ribkwallen onafhankelijk hun eigen complexiteit hebben ontwikkeld, of de sponzen zijn in de loop der tijd minder complex geworden. In het artikel worden we ervan verzekerd dat de vroegste ribkwallen er heel anders uitzagen, al klaagt Dunn wel over het gebrek aan fossiel bewijs hiervoor. (Zie nogmaals het artikel van 3 april 2007).

Een artikel op nu.nl laat geen twijfel bestaan: "De oudste nog levende boom is een 9550-jarige Spar. De naaldboom staat in het Centraal-Zweedse district Dalarna..." Ja, want onderzoekers "hebben de exacte leeftijd van de spar vastgesteld door koolstof in het hout te analyseren." Dus daar kunnen we niet meer omheen.

De aarde is toch ouder dan 6000 jaar en we kunnen het verslag van Genesis met een korreltje zout nemen. Of niet? God weet zelf toch wel hoe Zijn schepping in elkaar zit? De feiten van de natuur kunnen Gods woorden daarom niet tegenspreken. Het scheppingsverhaal in Genesis en de daarop volgende geslachtsregisters laten niet toe dat de aarde veel meer dan 6000 jaar oud is. Het lijkt echter vast te staan: de C-14 methode is een beproefde manier om de ouderdom van eens levende organismen te bepalen. Daar zijn de meningen echter over verdeeld. De C-14 methode is gebaseerd op het principe van radioactief verval. Een bepaald percentage van het koolstof in de natuur is radioactief. Normaal heeft een koolstofatoom 6 protonen en 6 neutronen. Radioactief koolstof heeft 6 protonen en 7 neutronen (C-13) of 8 neutronen (C-14). Een radioactief koolstofatoom 'vervalt' vanzelf naar N-14 (een neutron verandert in een proton) en de snelheid van dat verval is bekend: na 5730 jaar is de helft van het C-14 verdwenen. Nog eens 5730 jaar en de helft van die helft is ook verdwenen. Zo kun je theoretisch uitrekenen hoe lang geleden een organisme is gestopt met het opnemen van C-14. Mits je precies weet hoeveel C-14 er aanwezig was aan het begin van het proces en mits dat proces altijd met dezelfde snelheid gegaan is. (Men meet eigenlijk de verhouding tussen C-14 en C-12) Maar daar zit hem nu net de kneep. Elk levend organisme neemt koolstof op, dus ook het radioactieve C-14. De hoeveelheid die opgenomen wordt is voor elk levend organisme even groot. Wanneer het organisme sterft, stopt de opname van koolstof (dus ook van C-14) en zal de hoeveelheid C-14 gaan afnemen (vervallen). Het probleem zit hem nu in de aannames. Men weet namelijk niet hoeveel C-14 er oorspronkelijk in de boom en in de atmosfeer zat. (De wetenschappers hebben overigens niet de leeftijd van een afzonderelijke boom bepaald maar van een wortelstelsel - zie dit artikel.) Men weet ook niet of de C-14 in het dode materiaal altijd even snel vervallen is. De delen van het wortelstelsel die de hoogste ouderdom opleveren kunnen stammen uit een tijd dat de wortels een veel kleinere hoeveelheid C-14 opnamen dan vandaag de dag het geval is. Als je aanneemt dat de opgenomen hoeveelheid C-14 over de gehele leeftijd van de wortels hetzelfde gebleven is, schat je ze veel te oud. Als het verval ergens in de afgelopen tijd sneller is gegaan (bijvoorbeeld tijdens de extreme omstandigheden van een wereldwijde overstroming: de zondvloed), dan schat je de wortels uiteraard ook te oud. In een Bijbels model was de hoeveelheid C-14 in de atmosfeer voor de zondvloed (in verhouding tot C-12) vele malen kleiner dan nu het geval is, omdat de aarde onder andere door een sterker magnetisch veld werd beschermd tegen de kosmische straling die de aanmaak van C-14 veroorzaakt. Als je gelooft dat de verhouding altijd hetzelfde geweest is, houd je dus geen rekening met extreme veranderingen die de aarde volgens de Bijbel heeft doorgemaakt. Een wortelstelsel zou een zondvloed kunnen overleven door, na losgewoeld te zijn, rond te drijven en zich naderhand weer ergens te nestelen. Ook vulkaangassen kunnen invloed hebben op de gemeten 'ouderdom'. Vulkaangassen bevatten ook kooldioxide, maar daarin is de koolstof niet radioactief. Tijdens de zondvloed moet er ook veel vulkanische activiteit geweest zijn, waardoor er veel niet-radioactief koolstof in de atmosfeer terecht gekomen is. Dat maakt het heel aannemelijk dat er een tijd lang in verhouding veel minder C-14 in de atmosfeer zat. Bomen zullen in die periode ringen gevormd hebben die veel ouder lijken dan ze zijn. Daar komt nog bij dat er voor de zondvloed veel meer koolstof in levende organismen geweest moet zijn, gezien de enorme hoeveelheid gefossiliseerd materiaal die nu in de aardlagen begraven ligt. De interpretatie van wat je meet is dus afhankelijk van wat je gelooft met betrekking tot vervlogen tijden. Sterker nog: de C-14 methode geeft ons vandaag de dag sterke aanwijzingen dat de aarde jong is. Zie ook dit artikel van Mike Riddle voor verdere studie (Engelstalig)

Een vogelverschrikker omver gooien is niet zo moeilijk, maar wat nu als ze zo levensecht zijn dat je ze niet herkent als vogelverschrikkers (zie de lariedetector voor het 'vogelverschrikker' argument). De Intelligent Design beweging wordt regelmatig ten onrechte belachelijk gemaakt door naturalisten, maar de doorsnee leek doorziet hun argumenten vaak niet. Je zou ook verwachten dat in wetenschappelijke (lees: objectieve) documenten verschillende uitgangspunten die gebruikt worden bij het zoeken naar verklaringen (ID en naturalisme bijvoorbeeld) een eerlijke kans krijgen.

Beter nog: dat de tegenstander van jouw standpunt ook zijn zegje kan doen. Echter, geen van beide benaderingen vinden we in de meest recente editie van Nature, waarin Matthew Bennett and Jeff Hasty Intelligent Design alleen maar in een negatief daglicht stellen.¹
De twee wetenschappers beschouwden een experiment dat beschreven wordt in hetzelfde nummer, waarbij een team van Europese genetici een genetisch netwerk hadden gemanipuleerd om te zien hoe dit de 'evolutie' (lees: verandering) van de genen zou beïnvloeden. Ze lieten eiwitten met elkaar reageren die dat normaal niet zouden doen.²  Als je het woord 'evolutie' leest wordt overigens niet altijd gepraat over het evolueren van een vis in een reptiel, maar een onbevangen lezer zou dat verband wel kunnen leggen (wat meestal ook gebeurt - en ook in de wetenschappelijke lectuur is niet altijd duidelijk wat men op een bepaald moment precies bedoelt met 'evolutie'). Er ontstonden bij het experiment geen nieuwe structuren, functies of organellen. Ze bevestigden alleen "de mogelijkheid dat organismen kunnen evolueren door de architectuur van hun genetische netwerk te veranderen." Dus van 'macro evolutie' was zeker geen sprake. Bennett en Hasty vonden dit echter een prachtige aanleiding om ID een "populaire misvatting onder de tegenstanders van de evolutietheorie" te noemen. Volgens hen was met dit experiment bewezen dat er niet zoiets bestaat als 'onherleidbare complexiteit'. Deze term is door Michael Behe voor het eerst gebruikt in zijn boek Darwin's Black Box. Het houdt in dat sommige biologische structuren zo ingewikkeld in elkaar zitten dat ze onmogelijk zonder bewust, intelligent ontwerp kunnen zijn ontstaan. De twee vonden de vergelijking met klokken en elektronische circuits maar belachelijk, want die zijn er toch voor gemaakt om vervangen te moeten worden wanneer ze kapot gaan. Zo werkt de economie. Nee, biologische 'machines' worden alleen maar zo genoemd omdat het ter wille van de 'instructie' af en toe wel handig is om ze zo te zien. De natuur kan het zich niet veroorloven om bij de eerste de beste deuk total loss te zijn. Organismen moeten "willekeurige mutaties, verwijderingen en recombinaties kunnen verdragen." Het experiment toonde volgens hen aan "hoe robuust de genetische code kan zijn."

Waar eindigen de feiten en begint de fictie? Bijvoorbeeld in de volgende artikelen over sterren in een gaswolk: BBC News en Galex. Een vergelijkbare situatie vinden we in artikelen over de evolutie van de placenta: Science Daily en Live Science. Je zou beide gevallen kunnen zien als een 'kip en ei verhaal': wat was er eerder de ster of de nevel, de placenta of het ei?

Volgens de onderzoekers van een sterrenstelsel, M83 genaamd, worden er in de rand van het stelsel jonge sterretjes geboren. Dat is een aanname, niemand kan dichtbij genoeg komen of lang genoeg wachten om de sterren te zien vormen. Overigens bevat naar hun eigen zeggen elke pixel in de foto mogelijk honderden tot duizenden sterren. Wat maakt ze er dan zo zeker van dat daar sterren zijn, laat staan geboren worden? Vervolgens verbazen de wetenschappers zich erover dat het in de rand van het stelsel gebeurt, waar ze het helemaal niet verwacht hadden. Er zou daar niet genoeg materiaal zijn voor nieuwe sterren. Toch vonden ze daar het 'spul' waarin sterren volgens hen gevormd worden. Toen kwam de pure fictie: "De astronomen speculeerden dat de jonge sterren die gezien zijn in de uiterste regionen van M83, gevormd konden zijn onder omstandigheden die lijken op die van het vroege universum, een tijd dat de ruimte nog niet verrijkt was met stof en zwaardere elementen. Maar dit proces wordt niet goed begrepen." Ja, nogal wiedes. Het ontstaan van sterren is niet iets dat wordt waargenomen, maar wordt geacht plaats te vinden. Dus worden er manieren verzonnen waarop het 'zou kunnen' plaatsvinden. Toch hoor je dan een wetenschapper zeggen: "Het is absoluut verbijsterend dat we zo'n enorme hoeveelheid jonge sterren vinden..." Plotseling is het geen vraag meer, maar een weet.
  Dan die placenta's en eieren. Wetenschappers (en journalisten) gebruiken de term "vinden" en "ontdekken" regelmatig in verband met dingen die eigenlijk slechts theorie zijn. Zo ook hier. "Zij ontdekten dat de placenta in twee verschillende stadia ontwikkelt. In het eerste stadium... activeren de cellen van de placenta hoofdzakelijk genen die zoogdieren gemeen hebben met vogels en reptielen. Dit doet vermoeden dat de placenta oorspronkelijk geëvolueerd is door genen die een nieuwe bestemming kregen en die door de vroege zoogdieren geërfd zijn van hun directe voorouders toen ze 120 miljoen jaar geleden verschenen." De placenta is volgens hen ontstaan uit het vlies aan de binnenkant van een eierschaal. Zo stappen ze over van een ontdekking naar pure speculatie. In het tweede stadium gaat de ontwikkeling per soort anders. Logisch, zeggen ze, omdat elk dier een andere set genen "nodig heeft". Is het 'nodig hebben' dan gekoppeld aan de evolutie ervan? Ja, want "een zwangere orka heeft andere dingen nodig dan een muis, waardoor ze met verschillende hormonale oplossingen moesten komen om hun problemen op te lossen." Dus evolutie 'verzon' oplossingen... Ik dacht dat een proces niet kon denken... Maar, dit is blijkbaar toch de verklaring, want die twee verschillende zwangerschappen hebben toch echt verschillende placenta's nodig. De onderzoekers hebben echter niets zien evolueren, ze nemen het gewoon aan. De verhalen over hoe het gegaan zou zijn worden erbij verzonnen. De zoogdieren "vonden" gewoon nieuwe manieren om dezelfde genen te gebruiken. Toch zul je ze regelmatig horen zeggen dat ze geen idee hebben hoe het precies gegaan is. "Wetenschappers hebben ook geen idee, voor zover het evolutie betreft," lezen we aan het begin van het artikel van Live Science, maar verderop: "De placenta is zo'n verbazingwekkend complexe structuur, en het komt alleen bij zoogdieren voor, maar we hadden geen idee wat de evolutionaire oorsprong was." Nu wel dan? "Er is nog veel onbekend. De placenta van zoogdieren vindt zijn oorsprong in een cel... waar dat type cel vandaan kwam kunnen we slechts raden. Dus blijven we zoeken naar iets in het genoom, om een begrip te krijgen van hoe het tot stand is gekomen."

"Orchideeën kunnen beschouwd worden als het toppunt van plantenevolutie," schreven David Roberts [Royal Botanic Gardens, Kew] en Kingsley Dixon [Kings Park and Botanic Garden, Australie] in Current Biology.¹  Maar sommige feiten die ze deelden met betrekking tot deze wonderbaarlijke planten, zijn lastig te passen in de evolutietheorie. Er zijn 880 geslachten en misschien wel 25.000 soorten. Ze vertegenwoordigen 6-11% van de bloeiende planten in de wereld. Darwin schreef er in 1862 een boek over, waarin hij schatte dat de hele aardbol in drie generaties bedekt zou zijn met orchideeën, als al hun nakomelingen zouden overleven. Ze produceren enorme hoeveelheden kleine zaadjes die door de wind over lange afstanden kunnen worden meegenomen en komen bijna overal op de wereld voor. Sommigen overleven in woestijnen, velen in de tropen en sommigen zelfs zonder vaste grond (op andere planten of bomen).

Bij sommigen vindt er geen fotosynthese meer plaats, omdat ze leven van hun gastheer. Er zijn er zelfs die een ondergronds bestaan leiden.
Orchideeën onderhouden een opmerkelijke symbiose met hun bestuivers. Sommigen belonen hun bestuivers met nectar, maar een derde van de soorten 'misleiden' hun bestuivers door ze te lokken zonder een beloning te geven. Er is een soort met een uitsteeksel dat op een stukje van een vrouwelijke wesp lijkt. Als er een mannetjeswesp op landt, wordt hij door de bloem op zijn rug gegooid, waarbij de stamper wordt bevrucht met het stuifmeel dat de wesp heeft verzameld. Orchideeën zijn vaak ook op een complexe manier afhankelijk van andere planten en schimmels. De diversiteit in grootte, vorm, leefomgeving en onderlinge afhankelijkheid is echt enorm bij deze plantengroep. En vanwege die diversiteit zijn orchideeën zeer geschikt voor onderzoek naar evolutie. Je zou dan ook verwachten dat er veel over bekend is. Roberts en Dixon noemden echter een aantal problemen:
 - De verwantschap met andere bloeiende planten uit de hoofdgroep waartoe ze behoren, kan niet echt goed bepaald worden.
 - Ze kunnen ook niet bepalen in welk deel van de wereld de planten oorspronkelijk moeten zijn ontstaan.
 - Er is niet voldoende fossiel bewijs. De enige fossiele overblijfselen van orchideeën zijn enkele stuifmeelklompjes die gevonden zijn op de rug van een bij, gevat in amber, waarvan men beweert dat het 76-84 miljoen jaar oud is. Maar die ouderdom is een aanname, gebaseerd op de veronderstelde ontstaansgeschiedenis van bijen.
 - Van het 'toppunt' van plantenevolutie zou je mogen verwachten dat ze zichzelf een stabiele plaats in het ecosysteem zouden hebben verworven. Echter, orchideeën "vallen triest genoeg onder de meest bedreigde van alle bloeiende planten." Een beetje vreemd voor een organisme dat gezien wordt als het toppunt van evolutionaire aanpassing.
 - Om de hoge mate waarin orchideeën 'verleiding' toepassen te verklaren zijn "vele hypothesen naar voren gebracht." Dit doet vermoeden dat het Darwinisme hier geen pasklaar antwoord op heeft.
  Kortom, er is nog steeds veel te leren over de orchideeën. We weten nu veel over patronen, maar wat nodig is voor een evolutionistische verklaring voor de oorsprong, is hoe de diversificatie precies werkt, aldus de schrijvers.

Mens ziet er over miljoen jaar zelfde uit als nu.

De mens zal er over een miljoen jaar nog altijd hetzelfde uitzien als nu. De evolutie van de mens als soort is als het ware gestopt, "omdat de drijvende krachten die er achter zitten - zoals natuurlijke selectie en spontane mutaties - niet langer een belangrijke rol in ons leven spelen". Dat is althans de visie van professor Steve Jones , een geneticus van het University College in Londen. Hij verwerpt daarmee meteen voorspellingen die eerder werden gedaan, als zou de mens in twee richtingen verder kunnen evolueren: ofwel tot een soort "intellectueel superwezen" ofwel tot een extreem dom wezen dat enkel nog goed zou zijn om televisie te kijken.

Bron: Het Laatste Nieuws van woensdag 8 oktober 2008 pag 9 (linksonder)

Moeten we hier nog een tekeningetje maken??Mensen veranderen dus niet meer. Geen gevleugelde mensen dus die deze vleugels door "micro-macro evolutie" krijgen toebedeeld dankzij spontane (lees willekeurige) mutaties. Miljarden mensen waar volop mutaties in plaatsvinden zullen dus over een periode van een miljoen jaar niet meer evolueren...Mooi is dat...een geneticus die eindelijk eens durft realistisch te zijn. De wetenschappelijke en visuele waarnemingen geven hem gelijk. Na de mens komen geen andere soorten en naast de mens staan andere soorten die volop kunnen variëren. dat is wat de bijbel ons vertelt: Elk naar zijn aard (soort)!

Ons DNA zit goed in elkaar. Een artikel op Nu.nl geeft ons wat interessante details. En ik vraag me af hoe mensen bij het lezen van deze dingen nog kunnen denken aan evolutie. De ruimtelijke organisatie van het DNA is een ongelooflijk complex gebeuren en is iets waar wetenschappers al tientallen jaren mee bezig zijn.
  DNA bestaat uit een aantal slierten met een totale lengte van wel twee meter en zit in een 'behuizing' (de celkern) van slechts een honderdste millimeter. Dat is net zoiets als proberen een draad van 4 kilometer in een knikker te proppen, aldus het artikel. "Bas van Steensel en zijn collega's van het Nederlands Kanker Instituut - Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis (NKI-AVL) in Amsterdam geven deze week de resultaten van hun onderzoek weer in het wetenschappelijk tijdschrift Nature." Van Steensel heeft al eens aangetoond dat het zogenaamde 'junk' (afval) in het DNA waarschijnlijk toch geen afval is, maar een belangrijke rol speelt bij het oprollen van de slierten (zie NRC.nl, waar ze aan deze verbluffende feiten toch nog een evolutie-draai weten te geven).
  Voordat de cel zich deelt, worden de slierten DNA opgerold, opgerold en nog eens opgerold totdat ze de karakteristieke X-vorm hebben. Dat zijn de vormen die we chromosomen noemen. Nu blijkt dat de binnenwand van de celkern bij de organisatie ook een belangrijke rol speelt. Uit het recente onderzoek "blijkt dat scherp afgebakende blokken met uitgeschakelde genen zich aan de binnenwand van de celkern binden."
  "De onderzoekers laten zien dat de DNA-keten in de menselijke celkern zich in delen aan de nucleaire lamina bindt. Dat is een netwerk van eiwitten aan de binnenkant van de celkern, dat dienst doet als kapstok. Zij ontdekten bovendien dat zich aan die lamina geen willekeurige stukjes DNA binden, maar zeer grote, duidelijk afgebakende blokken met daarin uitgeschakelde genen."
  Deze duidelijke afbakening van blokken DNA "doet vermoeden dat achter de organisatie van het DNA een gecodeerd bouwplan schuilgaat."
  Dat klinkt bekend he? Die zin zou zo van deze site kunnen komen, maar nee, hij komt rechtstreeks uit het artikel van Nu.nl. En hoe meer men ontdekt op dit gebied, hoe minder waarschijnlijk of aannemelijk het evolutieverhaal wordt. Van Steensel "vindt het een fascinerende gedachte dat de positionering van genen niet willekeurig is. Kennelijk worden genen die in een bepaald celtype geen functie hebben aan de rand van de kern geparkeerd en daar inactief gemaakt, terwijl de actieve genen zich in het midden van de kern bevinden."

In een artikel op Science News lezen we dat de bacterie die de pest veroorzaakt maar twee mutaties verschilt van zijn relatief onschuldige voorganger. Hieruit blijkt dat er niet veel voor nodig is om een bacterie gevaarlijk te maken. Biochemicus Michael Behe schreef in zijn boek The Edge of Evolution hoe onwaarschijnlijk het is dat twee mutaties samen een nieuwe functionaliteit opleveren. In dit geval is er echter geen nieuwe functionaliteit ontstaan, maar heeft de bacterie iets verloren, waardoor hij zich kwaadaardig gaat gedragen. De balans is blijkbaar heel makkelijk te verstoren. Maar waarom horen we nooit iets over mutaties die een nieuwe functie opleveren?

Een Professor in de biologie en geologie, Charles Marshall, heeft een nieuwe theorie gelanceerd, die moet verklaren waarom het 'vroege leven' zo snel is geëvolueerd van wezens met alleen maar zachte delen naar dieren met tanden en botten. Hij gelooft dat harde delen ontstonden uit de behoefte om van zich af te kunnen bijten, volgens een artikel van Science Daily. We hebben het wel vaker gehad over het 'plotseling' verschijnen van vrijwel alle belangrijke diergroepen. Dit wordt ook wel de 'Cambrische Explosie' genoemd, omdat die basis 'bouwplannen' al in één van de diepste aardlagen voorkomen: het Cambrium. (Volgens evolutionisten was dat 542 - 490 miljoen jaar geleden; geologisch gezien een vrij korte periode - derhalve een 'explosie'). Marshall beweerde al eerder dat 'noodzaak' (zoals de drang om te overleven) een goede drijfveer was voor evolutie. Maar is noodzaak alleen voldoende? Moet er geen intelligentie bij te pas komen om die noodzaak te interpreteren en er actie op te ondernemen? Hebben blinde, onintelligente cellenkolonies wel de behoefte om te overleven? Kan het ze wat schelen? En als die drang er dan toch is, waar komt dan de informatie vandaan om ogen, poten of tanden te ontwikkelen?
  Volgens Marshall was het "een toename van interacties tussen soorten, zoals predatie, waardoor een escalerend evolutionair proces gedreven werd, dat leidde tot de ontwikkeling van tanden, klauwen en een grote verscheidenheid aan kenmerken die we vandaag de dag onder de dieren van de aarde zien." Hij gelooft dat "... de explosie gedreven werd door het prille begin van interacties tussen volwassenen... Misschien de evolutie van kaken of ingewanden die groot genoeg waren, of de evolutie van iets als chitine, zodat ze konden bijten in plaats van alleen maar gemeen zuigen."
  Marshall erkende in ieder geval wel dat in het Cambrium alle hoofdgroepen zonder tussenvormen gevonden worden en noemde de Cambrische Explosie 'uniek'. Hij gebruikte een computerprogramma, waarin hij 6 genetische basisregels en 4 vormen van selectiedruk op een "eenvoudige voorouder" losliet. Het model produceerde 20 verschillende typen die volgens het artikel door onderzoekers werden teruggevonden in het fossielenverhaal; wat dat dan ook moge betekenen. Er werd niet vermeld hoe die 'typen' eruit zagen en wat de overeenkomsten met de realiteit waren. De vraag is echter in hoeverre computerprogramma's gezien kunnen worden als een betrouwbare weergave van wat er in het verleden gebeurd is. Je kunt met een computer immers elke denkbare (fictieve) situatie creëren die je wilt. En in hoeverre kun je de uitkomst van het programma vergelijken met levende wezens, die vele malen complexer zijn? Dit brengt ons opnieuw bij de vraag hoe een noodzaak kan leiden tot nieuwe functionaliteit.

Deze of genen? 

Regelmatig komen er onderzoeksresultaten naar voren die veel beter passen in een Bijbels wereldbeeld dan in een naturalistisch wereldbeeld. Dit zien we ook weer in een aantal recente artikelen van Science Daily.



  Artikel 1: Wetenschappers hebben altijd aangenomen dat de pauwmevrouw zich meer tot de pauwmeneer aangetrokken voelt naarmate hij 'mooier' is. Mooiere mannetjes worden gekozen, minder mooie mannetjes sterven uit en de pauw wordt gedurende miljoenen jaren van evolutie steeds 'mooier'. Maar we weten helemaal niet of de pauwmevrouw al dat moois van de pauwmeneer ziet. Wetenschappers aan de universiteit van Uppsala ontdekten roet in het eten van die evolutionistische veronderstelling. Want in 39% van de gevallen die ze bestudeerden namen de vogels kleuren anders waar dan wij. Deze resultaten betekenen dat onderzoeken met betrekking tot seksuele selectie in meer dan een derde van de gevallen anders moeten worden geïnterpreteerd omdat men er vanuit ging dat vogels hetzelfde zien als wij. Zou het ook kunnen zijn dat pauwen gewoon altijd mooi geweest zijn? Of zelfs mooier? Zie ook het gedeelte over de pauw. Het is veel waarschijnlijker dat God de pauw zo mooi gemaakt heeft zodat wij ervan kunnen genieten.
  Artikel 2: Een moleculaire machine, genaamd myosine-2, die in onze spieren verantwoordelijk is voor de samentrekkende beweging, komt in twee diersoorten voor die evolutionair gezien uit totaal verschillende takken voortkomen: de kalkoen en de Sint Jakobsschelp. In mensen komt dit motoreiwit ook voor en zou ernstige ziekte veroorzaken, of zelfs de dood, wanneer er ook maar iets aan zou mankeren. In het kerstmaalgevogelte heeft het een andere functie dan in het zeebanketschelpje, maar de structuur is hetzelfde. De ontdekking werd "raadselachtig" en "verbazingwekkend" genoemd. Een professor aan de universiteit van Leeds weet blijkbaar meer over evolutie dan dat wat hij voor zijn neus ziet gebeuren: Hij legt uit dat ze niet verwacht hadden dat het eiwit in het schelpdier nog dezelfde functies had. Omdat niet alle functies nodig zijn, hadden ze verwacht dat evolutie ze eruit zou hebben geselecteerd. "Het feit dat de Sint Jakobsschelp alle functies van zijn myosine-2 gedurende honderden miljoenen jaren heeft behouden, zegt ons dat deze manier van vouwen (eiwitten worden 'opgevouwen' - red.) van fundamenteel functioneel belang is in spieren en dat we er niet zoveel vanaf weten als we zouden moeten weten." Zou het ook zo kunnen zijn dat God met myosine gewoon zo'n goed werkend systeem had bedacht dat Hij het in meerdere levende wezens op verschillende manieren heeft ingezet? Dat zou iedere slimme constructeur doen. Je hoeft toch ook niet twee keer het wiel uit te vinden? Voor geïnteresseerden: kijk maar eens naar deze filmpjes op YouTube (vooral deze). Probeer je daarbij eens voor te stellen hoe zoiets om een of andere vage reden vanzelf zou moeten zijn ontstaan, vervolgens 'schijnbaar' vakkundig ingebed is in verschillende systemen en hoe dat honderden miljoenen jaren zo gebleven is, terwijl de rest van de DNA-wereld vrolijk doormuteerde van vis naar visser.
  Artikel 3: Genetisch verschillen mensen en muizen maar 15% van elkaar. Toch blijkt dat de interactie tussen de eiwitten die uit die genetische informatie voortkomen enorm moet verschillen. Experimenten aan de universiteit van Michigan hebben uitgewezen dat ze 22% van 120 genen die bij mensen van essentieel belang zijn konden 'uitzetten' in muizen, zonder dat ze daar zichtbaar last van hadden. Hieruit kan worden opgemaakt dat het blijkbaar veel belangrijker is hoe eiwitten op elkaar reageren, dan hoe het DNA in elkaar zit. Dit opent een hele nieuwe tak van mogelijke onderzoeken: Hoe reageren eiwitten op elkaar en wat voor effect heeft dat op het uiteindelijke resultaat? Wat bepaalt nou echt hoe we eruit zien en hoe we functioneren? En hoeveel weten we nou eigenlijk echt? Hoeveel wonderbaarlijke geheimen herbergt Gods prachtige schepping nog voor ons wetenschappelijke oog? Welke rijkdommen van kennis en inzicht liggen nog op ons te wachten?
  Artikel 4: Mensen hebben slechts 72% meer genen dan een fruitvliegje. Maar het aantal eiwitinteracties is wel 10 keer zoveel. Hierdoor wordt het idee dat dieren op grond van genetische verschillen kunnen worden vergeleken zeer twijfelachtig. "Het begrijpen van het menselijke genoom is bij lange na niet genoeg om te verklaren wat ons zo laat verschillen van eenvoudiger schepselen," verklaarde een onderzoeker van het Imerial College in Londen, "onze studie wijst uit dat eiwitinteracties een van de sleutels zouden kunnen bevatten om uit te pluizen hoe het ene organisme verschilt van het andere." Maar hoe weten we wanneer we alle sleutels hebben? Hoe kunnen we weten of nieuwe evolutionistische aannames, gebaseerd op dit soort onderzoeken, toekomstige onderzoeken zullen overleven?

Volgens evolutionisten zijn 'rudimentaire organen' nog in ontwikkeling, of zijn het nutteloze overblijfselen van ons evolutionaire verleden. Laura Spinney heeft echter een nieuwe toepassing gevonden voor een stel rudimentaire organen: ze kan er creationisten mee om de oren te slaan. Dit lezen we in een artikel op de site NewScientist.com. Zijn er echt lichaamsdelen waar je zonder kunt? Ja hoor. Sommige mensen redden het aardig zonder vingers, tanden, benen of zelfs hersens (in figuurlijke zin dan). Sommige mensen denken dat het in onbruik raken van een lichaamsdeel een bewijs is voor evolutie, in plaats van te laten zien hoe ze überhaupt ontstaan zijn door mutaties en natuurlijke selectie. Spinney is er blijkbaar een van. Ze gaf een lijst van "vijf dingen die mensen niet meer nodig hebben" als bewijs voor de theorie van Darwin. Ze vindt dat het argument onterecht is aangevallen door "creationisten die zo graag willen ontkennen dat rudimentaire organen (en dus ook evolutie) bestaan..."
Is dat wel zo? Zij denkt blijkbaar van wel. (Een Bijbels wereldbeeld laat wel degelijk ruimte voor het mogelijk in onbruik raken van organen, die oorspronkelijk goed geschapen zijn door God, maar later hun functie verloren hebben door degeneratie als gevolg van de vloek die de mens over zich gehaald heeft.) Ze noemt onder andere kippenvel, het bobbeltje bovenaan de oorschelp, het stuitje (als ex-staart) en verstandskiezen. Elk van deze structuren is volgens haar een bewijs dat wij afstammen van dieren en dat we niet geschapen zijn. Spinney moet wel belijden dat de appendix waarschijnlijk niet meer op de lijst thuishoort. Die lijkt toch een functie te hebben in het regelen van de darmflora. Een vergelijkbare functie moet waarschijnlijk ook toegerekend worden aan de amandelen, die nog niet zolang geleden (zestiger jaren) op grond van evolutionistische veronderstellingen resoluut verwijderd werden bij chronische keelaandoeningen (zoals dat bij ondergetekende ook gebeurd is). Kippenvel heeft volgens Spinney misschien een nieuwe rol toebedeeld gekregen, zoals het signaleren van emoties of het verhogen van het plezier bij het luisteren naar mooie muziek.

De kraters op de maan lijken heel oud. Astronomen proberen eruit op te maken hoe lang geleden de maan door inslagen geteisterd werd. Amateurs beweerden regelmatig flitsen gezien te hebben maar werden door serieuze astronomen uitgelachen. "Nu niet meer", lezen we in een artikel op Space.com en op PhysOrg. Astronomen van de NASA besloten om het eens wat nader te bekijken en zagen in de afgelopen 2,5 jaar meer dan 100 flitsen. Er zijn meer inslagen tijdens meteorietenregens, maar ze komen het hele jaar door voor.

De explosies zijn inderdaad makkelijk te zien met een amateur-telescoop in de achtertuin en soms behoorlijk krachtig. Je kunt je afvragen waarom er nooit eerder naar gekeken is, maar NASA wil graag weten wat het risico is bij een eventuele nieuwe missie naar de maan. De kans dat een astronaut iets op z'n kop krijgt is vrij klein, maar een dergelijke inslag slingert behoorlijk wat stof in het rond. En dat gaat niet bepaald zachtzinnig. Het is vergelijkbaar met het afschieten van kogels in alle richtingen. Aangezien er op de maan geen luchtweerstand is en de aantrekkingskracht van de maan slechts 1/6 van de aarde is, kunnen afgeschoten objecten heel ver reiken. Dit is een aardige domper op de feestvreugde voor maanmissie-planners. Het roept nog een vraag op: hoe groot was het risico bij de eerst maanlanding? Hebben ze geluk gehad, of valt het wel mee? Of hebben maanlander-complottheorie-denkers toch gelijk? Zie ook deze video van een heldere explosie (inzet).

Wetenschap weet bijna niets van de oorsprong van het leven

Iemand die alleen de eerste drie letters van het alfabet kan opzeggen, weet ongeveer evenveel van het alfabet als een wetenschapper van het ontstaan van het leven. Aldus Han Zuilhof, hoogleraar organische chemie aan Wageningen Universiteit. Lees meer>>>>