Ze had mooie bruine ogen, schitterende jukbeenderen, gewelfde neus, sexy lippen en lichtbruine huid Een zwart hemdje met een knoopje los waardoor een glimp van de oranje bh zichtbaar was. We stonden allen woordeloos toe te kijken. Positieve discriminatie.
Eén hebben we niet laten slagen. Eén hebben we een onderscheiding gegeven. Een paar andere ergens tussenin. Eén iemand is vandaag ongelukkig. Eén iemand gelukkig. Zo gaat dat. Een Gauss-curve.
Ze zijn verliefd. Vooral op de eigenschappen die ze zelf niet bezitten. Alleen in gepercipiëerde schoonheid zijn ze hetzelfde. In tijdsperspectief ligt de focus eerst het laatste en dan op het eerste.
De zomer lijkt maar niet te willen arriveren. De zon wil niet schijnen over deze wereld. Of beter: de schon schijnt wel maar het wolkendek is te groot. Het wolkendek tussen hemel en aarde is nogal dikwijls eens te groot.
Nee, ik doe voorlopig niet meer mee. Ik protesteer niet, tenzij stilzwijgend, maar ik trek mij terug. Ik heb geen zin in commentaar, al te veel pietluttigheid en ijdelheid. Ik heb daar zelf al meer dan genoeg van.
'Een mens is altijd op zijn best.' Te begrijpen als dat hij steeds het beste doet waartoe hij op dat moment in staat is. Men schakelt daarmee het motief van slechte wil uit. Men kijkt bewust vanuit het perspectief van de beste goede wil die er bestaat. Het is een zeer vergevingsgezinde houding. Dat komt ons allen van pas.
Het boek 'Vijanden. Een liefdesroman' aan het lezen. Van Isaac Bashevis Singer. Nobelprijs voor literatuur. Een intrigerende titel. Een schitterende schrijfstijl. Literatuur ligt een heel eind verder dan bloggen. Zoveel is zeker. Met dank aan J.
Mensen zijn soms zoals hondjes. Ze volgen diegene die hen te eten geeft. Of liever nog erger: snoepjes. Terwijl ze daarmee slechts om de tuin worden geleid.
'Een mens zijn leven is als een prachtgoal die hij net heeft gemist.' Zo zegt de filosoof Coen Simon. Waarmee hij de boodschap geeft dat ons verlangen niet valt te vervullen, we kunnen alleen van die misser ons hele leven proberen te maken. Een mooie misser. Aan de lezer om te oordelen.
Ik kan mij niet meer voorstellen dat ik mijn dagen nog zou spenderen met studeren. Ik heb dat ooit gedaan. Ik heb dat ooit zelfs graag gedaan. Maar nu spendeer ik ze liever in ledigheid. Jammer, dat wel.
Over de vraag naar de zin van het leven is er door velen al veel nagedacht. Er is geen antwoord op (een vriendelijke manier om te zeggen dat er geen is) tenzij het antwoord dat jij geeft door de wijze waarop jij je leven vorm geeft. Waarmee de vraag naar een externe verantwoordelijkheid onmiddellijk en helemaal bij jezelf komt te liggen: jij toont door jouw leven hoe een leven kan geleefd worden en welke betekenis dat kan hebben. Voor jezelf en voor anderen. Vrij aangenaam wat het eerste betreft. Het is aan anderen om het tweede te beantwoorden.
Wat is dat toch met oudere mensen! Als het op man-vrouw aankomt, zijn de typetjes van de mannelijke jager, de vrouwelijke verleidster, de jaloerse echtgenote en de gniffelende omstaander nog altijd geldig. Welke leeftijd ook, de aantasting van de waardigheid van de exclusieve relatie roept nog steeds veel emoties op. Het zal wel iets existenttiëels zijn....
Wat is dat toch met die jonge mensen! Het contrast tussen wat ze denken te moeten doen (lees: een job zoeken in functie van hun diploma) en wat ze zouden kunnen doen (lees: zowat alles waar ze zin in hebben) is zo groot dat ze vast blijven hangen in het eerste. Terwijl de wereld voor hen open ligt....Aan mij om te laten zien dat er geen moeten is, alleen maar mogen.
Mensen die in onze perceptie onze gelijke zijn, daarmee maken we het goed (we voelen ons nabij). Mensen die in onze perceptie verre van ons gelijke zijn, daarmee maken we het ook goed (we houden afstand). Mensen die nabij genoeg zijn en waarvan we enerzijds willen dat ze onze gelijke zouden zijn maar het anderzijds te ver zijn omdat ze onze gelijke niet zijn, dat is altijd 'tricky'. Blijf ervan weg.
Een ontmoeting met iemand uit je jeud die je jarenlang niet gezien hebt, is soms vreemd maar soms helemaal niet. Alsof al die tijd niet gepasseerd is. Alsof die persoon nog altijd dezelfde is. En die is nog altijd hetzelfde. Dezelfde groeven ondanks de gebeurtenissen die hun leven gekenmerkt hebben. De groeven zijn dieper maar wel dezelfde.
