Oef... ik heb het gehaald. Maar het liep allemaal niet van een leien dakje, dat is het minste wat ik ervan kan zeggen.Ik had me voorgenomen om rustig te starten en dat deed ik ook. Na een kleine vijf minuten liep ik over de startlijn en om mezelf niet op te blazen koos ik voor een langzaam tempo waar ik me goed bij voelde. Meteen werd duidelijk dat dat rond de tien per uur lag, een fractie sneller zelfs. De vijf kilometer passeerde ik op een 33 minuten, de tien legde ik precies een uur af, enkele seconden niet te na gesproken. Ik hield hetzelfde tempo aan en passeerde na anderhalf uur de vijftien kilometer en ook na de twintig kilometer kwam ik door na even binnen de twee uur. Maar toen begon het allemaal wat verkrampter te gaan en het gebrek aan kilometers begon te wegen en de knieën begonnen pijn te doen. Het publiek was echter geweldig en stuwde me voort, maar voor mezelf had ik al voorgenomen om een tandje kleiner te steken. Aankomen, daar was het om te doen, niet meer en niet minder. En uiteindelijk is het me ook gelukt. Het was wel mijn traagste van allemaal, maar eentje waar ik misschien wel het meest trots op ben. En het leuke is dat de vermoeidheid niet toesloeg, maar dat het louter een gebrek aan training was dat me de das omdeed. Weldra zal ik meer tijd hebben om kilometers te malen, dus kan ik de toekomst met een gerust gemoed tegemoet zien. Maar nu moeten eerst de knietjes herstellen, want zij zijn aan rust toe.
Nadat de marathon van Genk, de Louis Persoons Memorial, door de sneeuw werd uitgesteld naar 24 oktober wacht ik nog steeds op mijn eerste marathon van 2010. Het lange wachten begon te vervelen, daarom dat ik het deze week groots heb aangepakt en me ingeschreven voor de marathon van Rotterdam. Deze klassieker, publiekstrekker en snelle marathon moest ik ooit toch eens lopen en nu deze organisatie voor de dertigste keer plaatsvindt, mocht ik toch niet ontbreken. Bovendien had ik weinig moeite om vrouwlief te overtuigen, want toen ik voorstelde om in deze Nederlandse havenstad te gaan lopen, was zij al meteen een hotel aan het zoeken.
Dus nu gaan we trainen, trainen en nog eens trainen, want het besef dat je er zonder training niet komt is intussen al wel tot me doorgedrongen. Ik zal iets gedisciplineerder te werk moeten gaan en dan moet het eindelijk eens lukken om een deftige tijd neer te zetten. We zullen er al eens meteen invliegen en een rondje van een drie kwartier afwerken. Ik heb nu een ander schema dat ik eens wil proberen, alleen zal ik dan nog meer tijd moeten vrijmaken. Maar nu ga ik ervoor, want in een wedstrijd met tienduizenden deelnemers en honderdduizenden mensen naast de kant, mag je niet onvoorbereid aan de start verschijnen.
Zaterdagmiddag nog eens een toertje gedaan, samen met mijn schoonbroer. Om een beetje variatie te hebben kozen we deze keer voor een totaal andere ronde dan die we normaal al eens durven af te leggen (marathon of winterduathlon). Nu trokken we richting Lichtaart en eigenlijk was dat ook best een aangename tocht. Het was rustig in de bossen naast de Lichtaartsebaan en het was ondanks de sneeuw perfect beloopbaar. Toen we aan het voetbalterrein van VV Molenkring passeerden kreeg Luc plots het idee om de toer van de Valentijnjogging te doen. Ik dus mee...
Even later mocht ik kiezen en ik koos om via een smal paadje en dan even langs de grote baan terug de bossen in te gaan. Maar we kwamen op het bevroren mountainbikepad terecht en het was glijden en schaatsen. Gelukkig liepen we geen averij op, maar eenmaal uit de bossen was het door de wind haast onhoudbaar. De felle ijswind voelde aan alsof je ogen bevroren, aangenaam is anders. Na een klein anderhalf uur waren we terug en ik kreeg het lastig naar het einde toe. Maar toch had ik ervan genoten, zowel van het lopen als van de schitterende natuur. De Kastelse bossen in de sneeuw, je ziet het niet zo vaak, maar het is echt de moeite om door te lopen of wandelen. Moet je zeker eens een keer doen !
Gisteren kreeg ik het pijnlijke bericht dat de marathon van Genk, gepland voor aanstaande zondag niet kan doorgaan. De organisatie nam volgens mij een wijze beslissing, want wanneer de veiligheid van de deelnemers niet gegarandeerd kan worden mag er geen risico genomen worden. Vorig jaar lag er ook sneeuw en hadden de mensen achter de Louis Persoons Memorial hard gewerkt om het parcours (een breed fietspad) in domein Kattevenia sneeuwvrij te maken. Het resultaat mocht gezien worden en dat deed de koude bij de start even vergeten. Als ik me niet vergis was het -6°C bij de start om 9 uur. Maar dit jaar liggen de zaken anders, de weersverwachtingen voorspellen niet veel goeds voor vrijdag en zaterdag, met nog heel wat sneeuw, zodat het voor de organisatie haast een onmogelijke klus wordt om het parcours beloopbaar te maken. Wijze en gedurfde beslissing !
Dus heb ik tijdens het weekend wat meer tijd om met mijn nieuwe (tweedehands)wagen te gaan toeren. Nadat ik op tweede kerstdag mijn glimmende gele koekedoosje - ik mis hem nu al - in de gracht parkeerde werd hij door de verzekeringsmaatschappij, althans door het expertisebureau, als een pertotalleke beschouwd. Dit tot niet alleen mijn grote verwondering, maar ook die van de garage waar het wagentje gestald staat. Dus moest ik op zoek naar een ander vervoermiddel en viel mijn keuze op een iets grotere wagen, een break nog wel. Vanavond of morgen is hij klaar zodat ik hem vol goede moed, maar met nog meer voorzichtigheid zal inrijden. Ik weet wel wat te doen dus dit weekend...
Het is een nummer van mijn favoriete groep Tower of Power, maar gisterenochtend mocht ik aan den lijve ondervinden wat het betekent om te schaatsen op een laagje ijs. Net als vorig jaar trokken we naar Vorselaar naar de natuurloop van de plaatselijke Kasteellopers. Aanvankelijk was het voorzien dat ik er de vijftien kilometer zou lopen, maar nadat ik zaterdagmiddag mijn wagen in de gracht parkeerde na een slippertje, had ik wat stramme spieren in rug en armen. Daarom besloot ik wijselijk om voor de tien kilometer te kiezen. Gemakkelijk was het niet, wat in de vele dreven en bospaden was nog heel wat ijs terug te vinden, plaatsen waar de zon nog niet toe gekomen was. Een gladde bedoening dus en het scheelde geen haar of ik lag enkele keren met mijn klikken en mijn klakken tegen de aardkorst. Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen en kan ik verderwerken naar de marathon van Genk binnen een kleine twee weken. Het feit dat ik nu een tijdje zonder wagen zit, kan me misschien wel helpen hierbij. Morgen of overmorgen laat ik me wegbrengen naar het werk en loop ik terug, toch goed voor een dikke twintig kilometer. Het ziet er dus redelijk goed uit naar het jaareinde toe en hopelijk zet ik het nieuwe jaar even goed in dan. En uiteraard hoop ik dat voor ieder van U!
Ook Kasterlee is in de ban van het Music For Life-virus, en gelukkig maar. En ook dit jaar ga ik mijn steentje bijdragen want hier in fitnesscenter Technofit aan de Geelsebaan wordt op vrijdag 18 december de ganse namiddag en avond gesport ten voordele van de StuBru-actie. Zelf ga ik, hoe kan het ook anders, meedoen aan de gezamenlijke loop. Er is de keuze tussen 5 en 15 kilometer en wellicht kies ik voor dat laatste. Het is overigens het parcours van de Winterduathlon, een schitterende ronde richting Prinsenpark in Retie. Maar er kan ook aan fitness, spinning, MTB of fietsen worden gedaan en de opbrengst is volledig voor Music For Life. Zo steun je het goede doel en tevens doe je ook zelf aan sport, twee vliegen in één klap dus.
Het volledige schema vind je terug op www.technofit.be
Gisteren heb ik de loopactiviteiten hervat. Hopelijk zijn de rugproblemen nu voltooid verleden tijd en kan ik zorgeloos uitkijken naar de marathon van Genk begin januari. De afgelopen week was tijdsgebrek er de oorzaak van dat ik niet aan trainen toekwam, dus maar gebruik gemaakt van de GVA Santa Run om terug te beginnen. Want niets is toch leuker om te starten in een echte fun-run. Meer dan 1700 kerstmannen stonden aan de start aan de Waagnatie in Antwerpen om vijk kilometer door het centrum van Antwerpen te lopen (Meir, Grote Markt, studentenbuurt en Schelde) om uiteindelijk terug aan de Waagnatie te organiseren. Het was de derde keer dat dit evenement werd georganiseerd - na twee jaar Q-Santa Run was het dit jaar de eerste GVA Santa Run - en het was meteen mijn derde deelname. De voorbije twee jaren stond ik een stuk scherper, dit jaar besloot ik om het rustig aan te doen. Ik plaatste me halfweg het pak in de start, want na bijna een maand er tussenuit te zijn geweest is het altijd afwachten hoe het met de vorm is gesteld. Daarnaast waren we al van 's middags in Antwerpen en moest ik me noodgedwongen verwarmen met een gluhwein en had een uurtje voor de start ook nog twee La Chouffes naar binnen gewerkt. En lekker dat dat was...
Maar ook de wedstrijd (?) viel mee. Zonder me te forceren eindigde ik in 23:23 en viel ik net buiten de toptien (110de plaats op meer dan 1400 finishers), al had ik wel de jeneverbevoorrading aan me laten voorbijgaan. Maar nadien heb ik mijn schade wel ingehaald, door nog iets te gaan drinken in Het Elfde Gebod, jenevercafé De Vagant en de Groote Witte Arend. Schitterende cafés die stuk voor stuk in mijn boek 207 originele cafés zijn terug te vinden.
Het was dus een geslaagde dag en volgend jaar zijn we opnieuw van de partij !
Na te zijn bekomen van de marathon hier in eigen dorp, wilde ik deze keer niets aan het toeval overlaten met het oog op de marathon van Genk begin volgend jaar. Ik had de intentie om dit weekend de draad weer op te nemen in de natuurlopen van Lier, maar donderdag sloeg het noodlot toe. Bij het optillen van mijn dochter in haar maxi-cosi voelde ik plots een pijnscheut in de rug. Die bleek niet over te gaan en daarom ging ik vrijdagochtend op doktersbezoek. Nu bleek een zenuw tussen mijn wervels te zijn ontstoken, met de nodige hinder tot gevolg. Gelukkig is het iets van korte duur, maar vanochtend was het nog niet volledig hersteld. Ik hoop nu dat het in de komende dagen wat betert, zodat ik nog zeker deze week opnieuw de loopschoenen aan kan binden.
Het was me het nachtje wel, geen tien minuten kon ik hetzelfde blijven liggen of ik moest me omdraaien omdat het pijn deed. Maar het omdraaien deed nog meer pijn, zodat ik serieus afgezien heb. Nu nog zelfs, veel meer dan gisteren tijdens de marathon van Kasterlee. Het is altijd tof te kunnen lopen in je eigen dorp, maar wanneer er dan een succesvolle marathon op het programma staat, met in totaal meer dan 1300 deelnemers aan de start, ben je toch wel extra gemotiveerd. En gemotiveerd was ik gisteren ook wel, alleen was mijn enige doel de wedstrijd uit te lopen en daar ben ik dan ook in geslaagd. Met een beperkte, haast onbestaande voorbereiding deed ik het zelfs beter dan verwacht én beter dan vorig jaar. Toen waren de benen veel beter, maar kreeg ik problemen met de luchtwegen, dit jaar waren het de benen die naar het einde toe begonnen te wegen, letterlijk en figuurlijk.
Het was een zware wedstrijd, met meer dan de helft op een onverharde weg, in de bossen die door de veelvuldige regen van de laatste week een zompige ondergrond hadden gekregen. Maar ook de stukken op de verharde weg waren niet te onderschatten. De wind blies hard en in de eerste ronde kon je tussen de vele halve marathonlopers nog beschutting zoeken, twee uur later was het in je eentje harken tegen de wind. Eenmaal terug tussen de huizen begonnen dan weer de kilometers te wegen want dan zat je al voorbij de dertig kilometer en dan weet je dat het zwaarste nog moet komen.
Maar ik heb redelijk goed gedoseerd gisteren, mijn eerste ronde legde ik rustig af in net iets minder dan twee uur tegen een gemiddelde van precies 11 km/u, in de tweede ronde wist ik dat de klop van de hamer zou komen, maar dan is het altijd afwachten wanneer. Ik koos ervoor om mezelf niet op te blazen en om nog rustiger te werk te gaan, iets wat blijkbaar zijn vruchten afwierp. Met nog een acht kilometer te gaan kreeg ik plots in de gaten dat ik zonder veel dieper te moeten gaan mijn tijd van vorig jaar kon verbeteren. Toen liep ik een heel matige 4:20u, maar toen had ik me er echt wel op toegelegd. Dit jaar dus niet, maar uiteindelijk deed ik meer dan zes minuten beter dan vorig jaar, 4:13:45 is de door mezelf afgeklokte tijd. Nog nooit was ik zo tevreden over mijn wedstrijd dan gisteren.
Dit geeft de burger moed en nu heb ik beslist om in de toekomst wel wat meer te gaan trainen en mezelf hiertoe te verplichten. Er is nog progressie mogelijk, nog heel veel zelfs, dus nu is het aan mezelf om de nodige discipline aan de dag te leggen. De pijn daags nadien zal dan ook wel beter te verdragen zijn...
Nog precies twee dagen resten er tussen deze vrijdagavond en de grote dag, want zondag gaat de intussen al zesde marathon van Kasterlee door. Om tien uur wordt het startsein gegeven en de meer dan 1300 lopers kunnen dan genieten van de prachtige natuur. Bij mij zal het wellicht niet anders zijn. De trainingen lieten de voorbije maanden om diverse redenen te wensen over en de vorm is dus beneden peil. Mijn enige betrachting is om de wedstrijd uit te lopen, ongeacht tijd of hoe ik me voel. Al doe ik er vijf uur over of meer, het enige wat me bezighoudt is de finish halen !
Maar de afgelopen dagen had ik een vreemd gevoel. Nochtans had ik verlof genomen, maar het mag blijkbaar niet baten. Sinds gisterenochtend heb ik last van zware benen en voel ik me niet echt kiplekker. Daarnaast sukkel ik al een tijdje met een hardnekkige verkoudheid en gezien mijn wankele conditie is het moeilijk om vertrouwen uit te putten. Toch geven we niet op, voor eigen volk kan een mens wat meer, dus schrapen we alle goede moed die we tegenkomen bij elkaar tegen zondag en dan hopen we maar op een superdag. We zien wel ! Vanavond of zaterdagochtend nog een klein halfuurtje lopen en dan weten we meteen weer. Al valt het echte verdict pas zondagmiddag... Wiesjalsie
Een wedstrijd waar ik sinds vorig jaar enorm naar uitkijk elk jaar is de loop op het Zilvermeer, de dag voor de Crosscupmanche. Het is altijd een leuke test met het oog op de marathon, dus was ik ook dit jaar van de partij. De weersomstandigheden waren vooraf niet echt denderend, ijskoude buitjes en felle wind maakten heter niet makkelijk op, maar eenmaal de wedstrijd op gang geschoten was het best genieten. Het is een aangename wedstrijd, ik liep de tien kilometer of vier rondjes over verharde wegen rond het meer. De belangstelling is steeds groot en dit jaar was het niet anders. Ik had niet echt een doel voor ogen, na opnieuw twee weken nietsdoen kan je jezelf moeilijk druk opleggen, maar hoopte toch dat ik rond de 12 km/u kon blijven. Stiekem rekende ik zelfs op een tijd onder de 48 minuten, wat gezien de magere voorbereiding me wat vertrouwen zou moeten geven, maar ik ging ervan uit dat ik dichterbij de 50' zou finishen. Ik startte rustig en bouwde langzaam het tempo op, tot ik uiteindelijk het juiste ritme aanvoelde. Zonder me echt te forceren liep ik na een tijdje 4'45" per kilometer en daar deed ik het voor. In de slotronde kreeg ik het wel wat moeilijker, maar besloot toch nog wat te versnellen, kwestie van wat karakter te kweken met het oog op volgende week. Uiteindelijk eindigde ik nog net onder de 47' en kon ik tevreden huiswaarts keren. En daar kon ik dan weer het vrouwtje blij maken, want ik won een fles porto en laat dat nu net haar lievelingsaperitiefje zijn...
Het was alweer een tijdje geleden dat ik een keer de tijd vond om te lopen - ik dacht precies twee weken vandaag - dus wordt het tijd om een tandje bij te steken met de marathon van Kasterlee in zicht. Daarom dat ik van een vrij uur vanochtend gebruik maakte om de conditie nog even op te vijzelen. Net nadat ik mijn beslissing had genomen, begon het hier echter pijpestelen te regenen, maar dat kan mij niet verontrusten. Ik hou namelijk wel van een beetje regen, en wanneer ik dan in het prachtige groen loop geniet ik met volle teugen. Het regende dus, daarom besloot ik de bossen in te trekken. In tegenstelling tot de voorbije weken was het er opvallend rustig, wellicht door de minder gunstige weersomstandigheden. Aan de start van het kaboutergebeuren trok ik de bossen in, om er aan het Kabouterhuisje opnieuw uit te komen. Intussen liep ik wel een kilometer of zeven door de prachtige natuur. Ik liep in de richting van de Hoge Mouw, het hoogste punt van Kasterlee, maar besloot om er niet over te gaan. Morgen is het de laatste marathontraining en dan staat dit al op het programma. Dus liep ik in de richting van Lichtaart, nam weer paadjes waar ik blijkbaar nog nooit ben geweest, tot ik aan de Holle Weg kwam (die ook op het marathontraject ligt). Daarom besloot ik om via een andere route terug te keren en kwam plots op het idee om over de heuvelrug te lopen. De poëzie kwam in me op, balancerend op de Kempische Heuvelrug, schaatsend op de doorregende bladeren die door de bomen werden afgestoten, glijdend op de doorweekte ondergrond en nog meer van die onzin kwamen in mijn gedachten op. Tijd om naar huis te keren dus, zoniet zou ik op een voormiddag een roman hebben volgeschreven. En daarvoor was ik niet de bossen ingetrokken, wel voor te genieten. Ik genoot van de natuur, maar vooral van het lopen op zich. En dat geeft me opnieuw vertrouwen om het binnen drie weken tot een goed einde te brengen. Maar vooraleer het zover is, is er nog een lange weg te gaan...
Het zijn drukke dagen voor een hard werkende mens. Schrijven voor twee kranten heb ik toch lichtjes onderschat, maar het blijft een hobby, net als lopen dat nog altijd is. Alleen ontbreekt me hiervoor de tijd wel eens en dan zeker om hier mijn relaas neer te plaatsen. Daarom een kort overzichtje van wat ik de afgelopen weken allemaal presteerde, hoewel dat niet meer zo veel voorstelt. De zondag na de bosloop in Mol (zie vorig bericht) werd ik ziek en lag ik eigenlijk de ganse week in bed. Vrijdag ging ik toch maar werken omdat men het zo beleefd vroeg, maar dat had ik beter niet gedaan. Als ik kan gaan werken, kan ik net zo goed gaan lopen, dacht ik de volgende dag, en op zaterdag stond ik in Retie op de Prinsenparkjogging. Op zich wel best een leuke gelegenheid: weinig volk, gratis deelname en lopen in de natuur. De keuze tussen 3, 6, 9 of 15 km was moeilijk, dus koos ik voor een gulden middenweg. Na een week ziekte wist ik niet of ik volledig hersteld was, en de bedoeling was dat ik zou zien waar ik zou geraken. Doordat het allemaal rondjes van drie kilometer zijn, valt dat best mee. Ik zocht gewoon een tempo waar ik me goed bij voelde, bleek het ongeveer een 12 km/u te zijn, het tempo dat ik in een jogging of een halve marathon normaal goed kan aanhouden. Maar bij het aanzetten van de derde ronde kwamen de hoestbuien weer op en ondervond ik weer hinder aan de keel. Ik besloot dat maar het tempo nog één rondje aan te houden en dan nog een toertje rustig uitlopen. Met als gevolg dat ik een uur liep, zonder diep te zijn geweest. Maar ik wist dat het de volgende dag weer van dat was, met de maandelijkse trainingsloop van de marathon op het programma. Ik kwam moeilijk in het juiste ritme en wilde na een tiental kilometer terug huiswaarts keren, maar in laatste instantie besloot ik terug aan te pikken. De laatste lus na de Hoge Mouw, het hoogste punt van Kasterlee, besloot ik wijselijk terug te keren, toch goed 19 km achter de kiezen. Ik voelde dat ik nog niet volledig was hersteld, maar was toch tevreden dat ik in moeilijke omstandigheden de kilometers de baas kon. Intussen liep ik nog twee keer een uurtje mee met de joggingclub om dan zaterdag de Terlo-jogging in eigen dorp af te haspelen. Samen met mijn schoonbroer die herstellende is, kozen we voor een duurloopje van een uur, tegen een matig en haalbaar tempo. Na twaalf kilometer en een klein uurtje later, kwamen we aan de finish. Het gaat de goede richting uit, dat belooft voor de toekomst. Maar laten we niet te hard van stapel lopen, er is nog veel werk tegen 15 november!
Die zondagochtend, gisteren dus, werd ik wakker met een houten kop. Het was bijna acht uur, om half negen kwam men me ophalen voor een bosloop in Mol. Maar ik had er moeite mee om op te staan, zelfs meer moeite dan me lief was. Mijn gsm lag in de keuken, dus afbellen was geen optie. Om 8.27 uur dan toch maar besloten om me klaar te maken. Loopkledij aangetrokken, snel een banaan gegeten en wat sportdrank naar binnengewerkt en de auto van mijn schoonbroer stond voor de voordeur te wachten.
Het was de eerste keer dat we naar de kerncentrale in Mol trokken om er de jaarlijkse bosloop af te werken. Ik prees me al gelukkig in de auto toen men me vertelde dat ze voor de tien kilometer zouden kiezen, want ik had het dubbele in gedachten. De eerste meters liepen stroef, de pintjes van de vorige avond werkten in hoofd en maag, maar na een kleine kilometer kwam ik toch in het ritme. Het was echt genieten onder een fijne nazomerzon in een werkelijk schitterende omloop. Ik was me er niet van bewust dat men in deze kant van Mol zoveel bossen heeft. Bovendien was het een puike organisatie en dat moet ook zeker vermeld worden.
We hadden precies een uur gelopen over de exact 10,2 kilometer, drank- en plaspauze meegerekend. Het ging allemaal vlot, maar toch besef ik dat er nog werk aan de winkel is tegen 15 november, maar we hebben nog een acht weken om ons klaar te stomen.
Eindelijk heb ik nog eens een vrij moment gevonden om mijn blog een beetje bij te werken. Drukte op het werk, druk met het werk voor mijn twee kranten (Gazet van Antwerpen & Het Laatste Nieuws), druk met de pasgeboren dochter, ... Kortom de handen meer dan vol. Toch ben ik er de afgelopen week in geslaagd om twee keer de loopschoenen aan te binden, eigenlijk met wisselend succes. Vorige week donderdag vervoegde ik nogmaals de joggingclub, iets wat weer een hele tijd geleden was. We waren met z'n zessen, niet overdreven, maar wel voldoende om een goede training af te werken. Een uurtje lopen tegen een deftig tempo deed me echt deugd. Gerust was ik er niet echt in, want het was weer even geleden dat ik nog op pad was en een uurtje voor het vertrek had ik met veel smaak nog een frietje-rosbief naar binnen gespeeld. Maar wonderwel liep het wel goed (beter dan met de pasta in Stockholm, maar laten we dat aub zo snel mogelijk vergeten) en ik kwam nog redelijk fris aan. Nauwelijks twee dagen later trok ik naar Vorselaar voor een schitterende loop met de al even schitterende naam, de Monumentenloop. Nadat ik eerst mijn nichtje Eva (12 jaar) de wedstrijd over 4,5 km zag winnen, mocht ik zelf op pad. Ik was ingeschreven voor de 28 km en samen met schoonbroer Luc en Frans van de joggingclub ging ik iets te snel van start. Ik had me voorgenomen om 10 à 11 km/u te lopen, maar al vrij snel had ik door dat we op minder dan vijf minuten per kilometer liepen. Toch ging het allemaal heel lekker en na een vijftal kilometer kwam ik er na een plaspauze alleen voor te staan. Ik kon het tempo redelijk goed aanhouden, maar naar het einde van de eerste ronde van 14 km speelde mijn enkel weer op, iets waar ik al bijna een jaar hinder van ondervind. Ik besloot na veertien kilometer te stoppen, ondanks het goede loopgevoel. Ik voel dat er na de erbarmelijke maanden juli en augustus beterschap op komst is. Vanavond ga ik er weer even tegenaan, misschien met de joggingclub of anders alleen, dat zien we nog wel. In het weekend staat er weer een lange duurloop op het programma. De keuze gaat tussen de natuurloop in Mol (Nuclea-loop) of in Zevendonk (Zevendonk voor Muco). Wat vaststaat is dat ik minimum twintig kilometer afwerk. Eens kijken of we dan nog op schema zitten voor hét doel van het jaar, de marathon in Kasterlee, voor eigen volk.
Na precies een maand van inactiviteit (vermoeidheid, werk, rugklachten, geboorte dochter, ...) besloot ik gisterenavond opnieuw de loopschoenen aan te trekken. De Hollewegjogging in het naburige Lichtaart is een leuke wedstrijd in een schitterende omgeving maar tegelijk ook loodzwaar parcours op de Kempense Heuvelrug. Van wedstrijd was er wat mij betreft niet echt veel sprake, ik koos ervoor om tien kilometer te lopen in een tempo dat ik kon volhouden. Het was gewoon een test, meer niet, zelfs een tijd rond het uur zou me tevreden gesteld hebben, de enige bedoeling was om het einde te halen.
Er was heel veel volk komen opdagen en dat maakt het allemaal veel leuker, je vindt wellicht iemand die hetzelfde tempo loopt en waarmee je een babbeltje kan slaan. Ik kwam al vrij snel Gust (de polis) tegen, een scheidsrechter in het voetbal die voor aanvang van het nieuwe seizoen zijn conditie kwam testen. De volgende bekende was Den John, die ik voor het laatst zag in en onmiddellijk na de marathon van Stockholm, alweer meer dan twee maanden geleden. Ik bleef mijn tempo lopen en voor hem was dat blijkbaar net iets te snel, al liep hij wel de marathon in de Zweedse hoofdstad uit, terwijl ik nog voor halfweg de strijd moest staken.
En toen kwam ik Peter Boonen tegen, één van de bezielers van de Joggingclub in Kasterlee, en zo had ik meteen iemand die zowat hetzelfde tempo liep als ik. Hij liep de vijftien kilometer en wilde niet te hard van stapel lopen, ik daarentegen had iemand waar ik me op het einde van een moeilijke tweede ronde kon optrekken. De eerste ronde kwam ik door rond 26 minuten, de tweede legde ik tot mijn grootste verbazing een beetje sneller af.
Ik was zeker tevreden over deze nieuwe start. Nu komt het er op aan om dit ritme aan te houden en de trainingsfrekwentie wat op te drijven. Het schema dat ik wil volgen, eigenlijk al twee weken geleden, vraagt vijf trainingen per week, en dat wil ik ook halen. Zo hoop ik er te staan in het enige grote doel dit jaar, de marathon van Kasterlee.
Hallo hier zijn we weer! Na een deugddoende vakantie en een miserabele Dwars Door Kasterlee, een wedstrijd waarnaar ik zo had uitgekeken, maar uiteindelijk net geen kwartier toegaf op mijn tijd van vorig jaar, heeft mijn leven een nieuwe wending gekregen. Op woensdagochtend 5 augustus om zes uur in de ochtend zag mijn dochter Hanna het levenslicht. Zowel met moeder als dochter is alles verlopen zoals het hoort en ook de grote broer was heel trots.
Een minpuntje is wel dat er gedurende die periode van trainen niets, maar dan ook helemaal niets, in huis is gekomen. Zelfs om deze blog bij te werken vond ik niet de tijd en ruimte. Momenteel is het nog ontzettend druk, maar vind ik af en toe al eens een gaatje.
In bijlage enkele foto's van de dochter, een keer met haar broer en een keertje met mezelf.
Het was me het nachtje wel, geen tien minuten kon ik hetzelfde blijven liggen of ik moest me omdraaien omdat het pijn deed. Maar het omdraaien deed nog meer pijn, zodat ik serieus afgezien heb. Nu nog zelfs, veel meer dan gisteren tijdens de marathon van Kasterlee. Het is altijd tof te kunnen lopen in je eigen dorp, maar wanneer er dan een succesvolle marathon op het programma staat, met in totaal meer dan 1300 deelnemers aan de start, ben je toch wel extra gemotiveerd. En gemotiveerd was ik gisteren ook wel, alleen was mijn enige doel de wedstrijd uit te lopen en daar ben ik dan ook in geslaagd. Met een beperkte, haast onbestaande voorbereiding deed ik het zelfs beter dan verwacht én beter dan vorig jaar. Toen waren de benen veel beter, maar kreeg ik problemen met de luchtwegen, dit jaar waren het de benen die naar het einde toe begonnen te wegen, letterlijk en figuurlijk. "Confused"){kind=icon}
