Hoewel er weinig tot geen berichten verschenen, heb ik de afgelopen weken en zelfs maanden niet stilgezeten. Eind december, met tweede kerstdag liep ik in Kasterlee de Kalkoenenloop, een prachtige omloop met de Joggingclub over 25 km. De tocht bracht ons door de mooie bossen naar Herentals om dan langs de Kempische Heuvelrug en Lichtaart-centrum (zelfs naast mijn nieuwe deur) terug richting sporthal. Ik was niet voorbereid, want na mijn opgave in de marathon van Kasterlee had ik amper de loopschoenen aangetrokken. Maar wonderwel verliep het allemaal beter dan verwacht en het zorgde ook voor nieuwe moed. Het nieuwe jaar kwam, mede door de verhuis en de onophoudende sneeuwval traag op gang, maar sinds eind januari ben ik toch goed op dreef. De laatste zondag van januari is traditioneel het clubkampioenschap en de week voordien ging ik de Lichtaartse natuur verkennen. Een tocht van 14 kilometer, met een moeizaam einde, had ik nodig om er terug in te komen. Het clubkampioenschap verliep ook fantastisch, met een zware tien kilometer die ik aflegde in 48 minuten. Hiervan had ik nooit durven dromen.
Zoals de titel al laat uitschijnen hebben we ook de laatste weken niet stilgezeten. Heel veel heb ik niet uitgestoken, maar toch werk ik langzaam naar een iets hoger niveau toe. Vorige week was ik aanwezig op de Monumentenloop in Vorselaar, waar het elk jaar genieten is van het parcours maar dat was dan ook het enige positieve van vorige week zaterdag. Ik voelde me al niet zo goed en de warmte speelde opnieuw parten. Ik had lome benen voor de start, maar vaak gaat dat er na een kilometer of zes uit. Deze keer niet dus. Ik vertrok (als haas voor mijn schoonbroer) en we hielden een mooi tempo aan van ongeveer twaalf kilometer per uur. In principe moet ik dit kunnen volhouden in een wedstrijd van minder dan twintig kilometer, maar na kilometer negen kwam ik weer in acuut zuurstoftekort. Ik voelde het langzaam aankomen en had wat vaart geminderd, maar plots werd alles weer zwart voor de ogen. Ik moest me echt naar de finish slepen, maar de tijd was niet om over naar huis te schrijven. Ik was sneller in de eerste acht kilometer dan in de daaropvolgende zes, dat zegt voldoende.
Dan was het zondag helemaal iets anders. Samen met schoonbroer Luc en diens dochter Eva trokken we naar de Nuclea-bosloop in Mol. Een ronduit schitterende wedstrijd in prachtige bossen in een gezapige en gezellige sfeer. Net zoals ik het graag heb. Aanvankelijk hadden we de plannen om er de twintig kilometer te lopen, maar doordat er meer snot in het hoofd zat dan jus in de benen kozen we alledrie voor de tien kilometer. Ik had mijn gps nog eens aangedaan zodat ik me zeker niet zou opblazen. Van bij de start genoot ik van de rustige omloop. Het weer was schitterend, een graad of twaalf en je kon de ochtend ruiken in de dichte bossen. Smalle paadjes wisselden af met iets bredere dreven, rechte stukken met bochtige passages en er waren enkele leuke klimmetjes ingebouwd. Het was genieten tot ik na km 8 mijn voet omzwikte. Even was er paniek, maar ik besloot door te bijten want de jongste maanden werd ik wel eens meer voor watje versleten. De resterende twee kilometer ondervond ik nog wel hinder, maar ik veronderstel dat het allemaal wel meevalt. Ik voel nog wel de plek waar mijn enkel averij heeft opgelopen, maar ik denk dat ik er tegen het weekend opnieuw zal staan. Met zaterdag de Prinsenparkjogging op het programma en misschien zondag de marathontraining belooft het druk te worden. Maar opdrijven in kilometers zal niet slecht zijn met het oog op de marathon van Kasterlee op 14 november.
Voor afgelopen zondag hadden de weermannen en -vrouwen in de media weer heel wat onheil voorspeld. Het was zelfs zo ver gekomen dat de verplaatsing van de Joggingclub met de fiets naar Tielen niet kon doorgaan. Amper twee moedigen kondigden zich aan, waaaronder ikzelf dan nog. Maar gelopen werd er wél gedaan, maar we reden met de auto naar het Tielense Ontmoetingscentrum, waar twee deelnemers aan de Transalp een natuurloop voor het goede doel hadden georganiseerd.
Wat het meest opviel was de heel lage opkomst. Het is ooit anders geweest, maar JC Kasterlee was zonder twijfel de grootste club ter plaatse. We waren met ongeveer tien (zie ook de Goednieuwskrant in Gazet van Antwerpen van dinsdag 31 augustus) en het was best een aangenaam groepje. Ook het parcours was de moeite, althans het rondje van tien kilometer toch. Het vertrok door de velden en weiden naast de IJsboerke-fabriek en van daaruit ging het richting Balderij, een schitterend natuurgebied. Zo kwamen we op plaatsen waar het merendeel van ons nog nooit was geweest. Na de tweede bevoorrading trokken we dan naar de kazerne van de para's om zo via het kasteel van Tielen terug naar de start te gaan.
OP uitzondering van collega-journalist Paul Keyenberg (het Nieuwsblad is nu eenmaal net de mindere van GVA ;-) maar dat is niets nieuws) besloten we om er nog een vijf kilometer aan vast te hechten. Dit parcours was minder aangenaam, het eerste en laatste stuk hadden we al gedaan, het mooie middenstuk van de tien kilometer ontbrak. Maar toch hadden we er vijftien achter de kiezen en het was echt genieten. Lange tijd dat ik nog zo van mijn inspanningen had genoten. De trappist nadien smaakte even lekker... Ik voel dat alles op zijn plooi begint te vallen!
Moe, maar voldaan. Dat is iets wat je vaak hoort, maar dat was vrijdagavond na de Hollewegjogging wel even anders. Ik was kapot, maar helemaal niet tevreden. Ik liep er de tien kilometer op een eigenlijk wel lastig parcours en de bedoeling was te eindigen in de buurt van de vijftig minuten. Uiteindelijk lukte dat ook wel (ik dacht iets van een 52-53 min), maar het werd een ware uitputtingsslag. In de eerste ronde probeerde ik mijn geliefkoosde tempo van 12 km/u aan te houden, maar een tekort aan zuurstof in de broeierig hete bossen en de vele en vooral te lange hellingen zorgden ervoor dat ik het in de tweede ronde bewust langzaamaan moest doen. Bij deze matige tijd zal ik niet te lang meer stilstaan, het belangrijkste is dat ik weer tien trainingskilometers in de benen heb. Het zal nodig zijn, want de marathon in eigen dorp komt angstvallig dichterbij. En misschien dat ik tussendoor nog een 42-er extra zal doen. Maar veel zal afhangen van de marathontraining van volgende week. Als het me nog eens lukt om de 21 km zonder problemen af te leggen, schrijf ik me in voor Brussel of een dagje eerder in Beloeil. Maar dat is allemaal nog afwachten. Gelukkig wordt het weer me iets beter gezind en hopelijk vind ik deze week de tijd om tussendoor al eens een training mee te pikken.
Eerder deze week had ik me voorgenomen om verder te werken aan de opbouw van de conditie en met een jogging in de buurt op het programma zou ik wederom de nodige kilometers in de benen krijgen. De Volleyrun in Retie stond enkele jaren geleden steevast op het programma, maar het was de eerste keer sinds de verhuis naar het centrum dat ik aan de start kwam. Het had echter niet zoveel gescheeld of ik was er niet bijgeweest. Een persconferentie om vijf uur (met een glaasje wijn) en pas om kwart voor zes thuis, waar de lasagne stond te wachten. Nog even twijfelen of ik wel naar Retie zou trekken en om twintig minuten voor zeven dan toch maar vertrokken. Even over zeven kwam ik ter plaatse aan en had nog even de tijd om me in te schrijven en om te kleden. Om half acht volgde ik dan de meute naar de start en ik had gekozen voor de 10,5 km, kwestie van langzaam op te bouwen. Ik had vandaag hard gewerkt en de benen voelden loodzwaar aan, maar toch ging het aanvankelijk vrij goed. Ik kwam bij een jong duo van ARAC en de gps van één van hen gaf aan dat we tegen 4'35" per km aan het lopen waren. Gelukkig waren we nog maar twee kilometer ver en kon ik even terugschroeven, want tegen dat tempo zou ik gegarandeerd voor halfweg de klop van de hamer krijgen. Ik besloot terug te vallen naar de 5' per kilometer, maar naar het einde van de twee van de drie af te leggen rondes kreeg ik het moeilijk. Maar ik had het gevoel dat ik goed mijn tempo kon vasthouden, maar ik moest me toch door die laatste ronde slepen. Het parcours was niet mijn ding, met lange rechte stukken over warme asfalt en hoewel de organisatie er sfeer trachtte in te brengen door naast de terrasjes in het centrum te lopen, miste dit compleet het effect. Uiteindelijk was er wel wat verval in mijn wedstrijd, maar wat wil je met amper zeven kilometer in de benen de jongste maanden, en mijn eindtijd was 54' rond, zo gaf de man aan de finishlijn aan. Hiermee ben ik best tevreden en nu hoop ik deze week één of meerdere keren te kunnen trainen zodat ik vrijdagavond tijdens de Hollewegjogging in Lichtaart tussen de mensen kan blijven. Ik kijk er alvast naar uit!
En we zijn weer vertrokken ! Hopelijk is het nu van langere duur. De gezondheid is nog niet helemaal zoals ze moet zijn, maar ik merk toch al duidelijk beterschap. En dat mijn conditie ondanks een gebrek aan training nog een aanvaardbaar niveau haalt, stemt me zeker tevreden. Zaterdag liep ik na lange tijd nog eens en meteen in wedstrijdverband. Kwestie van meteen door te zetten, want doordat het een estafettewedstrijd was, was opgeven geen optie. In de estafette halve marathon van het Gielsbos, een wedstrijd georganiseerd door de Afstandslopers uit Vosselaar, mocht ik als startloper fungeren. Het was niet mijn keuze, maar kapitein Frans Adams had er zo over beslist. En misschien was het geen slechte keuze, want doordat ik met de massa (er waren toch een kleine zeventig ploegen) kon ik snel op zoek naar iemand die ongeveer hetzelfde tempo aanhield als ik, en dan was het gewoon volhouden en doorbijten. Ik startte helemaal achteraan en had gehoopt over de net iets meer dan 7 kilometer ongeveer 36 minuten af te leggen, maar eigenlijk was aankomen de voornaamste drijfveer. Ik stond dus achteraan in de start en keek de eerste honderd meter de kat uit de boom. De benen voelden onzeker aan, maar ik had niet anders verwacht. Toch schoof ik langzaam op en vond een plekje in het midden van het pak. Vanaf kilometer twee besloot ik om mijn voorgangers te volgen, want ik vreesde dat ik mezelf zou opblazen. En eigenlijk was dat ook wel een beetje het geval, want halfweg de wedstrijd kreeg ik het even moeilijk. De bevoorrading aan kilometer vier kwam net op tijd en gaf me weer wat moed. Naar het einde toe kwam de verzuring opzetten, maar ik moest doorgaan, want mijn collegae van JCK II stonden te wachten. Uiteindelijk kwam ik binnen in minder dan 35 minuten (34:40) en legde de beste tijd van mijn team af, een minuut sneller dan Eddy Buyckx en Frans Adams. Het geeft me meteen weer moed om er voluit tegenaan te gaan de komende weken.
Na meer dan een maand zonder lopen, wilde ik eigenlijk vorige week op vakantie in Noord-Nederland langzaam terug beginnen, maar ondanks elke dag vroeg opstaan - dat heb je met twee kinderen - kwam het er niet van. Woensdag een kijkje gaan nemen naar Dwars Door Kasterlee, maar het was te vroeg om er al bij te zijn. Toch kriebelde het en dus schoot ik gisteren, donderdag, weer in actie. De bedoeling was om het uur met de Joggingclub rond te maken, maar na een kleine drie kilometer kreeg ik het moeilijk. Ik wilde mezelf niet meteen in de problemen brengen en besloot de training in te korten. Uiteindelijk had ik net iets meer dan vijf kilometer achter de rug toen ik thuiskwam. Zo blijkt dat de gezondheid nog niet helemaal is wat het moet zijn, al voel ik me wel al heel wat beter, maar vooral dat ik weer helemaal van nul moet beginnen.Langzaam opbouwen is nu de boodschap en regelmatig trainen noodzakelijk. En dan komt het wel goed tegen het jaareinde, zoniet hoop ik dat ik dit kwakkeljaar heel snel kan vergeten.
Na enkele maanden te sukkelen met de gezondheid, lijkt de kentering eindelijk in zicht. Nadat ik vorige week de nodige tests onderging, bleek uiteindelijk een vernauwing van de luchtwegen de oorzaak van mijn wankele gezondheid van de jongste weken, zeg maar maanden. Hierdoor functioneerden mijn longen niet optimaal en aanhoudende vermoeidheid, door een gebrek aan zuurstof, was het gevolg. Nu is het aan mij om met vier puffs per dag dit euvel te verhelpen. Na een week voel ik me gelukkig al wat beter en weldra zal ik ook de trainingen opnieuw starten.
Een doel heb ik nog niet echt voor ogen, eerst afwachten hoe het met de opbouw van de conditie gaat. Hopelijk lukt het me om tegen 21 juli te kunnen deelnemen aan Dwars Door Kasterlee en hierin zou ik frisser moeten arriveren dan ik vorig jaar deed. Want toen leek ik wel een wandelend lijk toen ik in de buurt van de finish kwam. Maar ik heb drie weken om op te bouwen en volgende week tijdens mijn verlof moet het lukken om hiervoor de nodige tijd vrij te maken. Andere mogelijke wedstrijden waaraan ik zal deelnemen zijn de Hollewegenjogging (Hoegaarden), de LU 2 uur van Herentals, de Hollewegjogging in Lichtaart en hopelijk vind ik nog twee soulmates voor de estafettemarathon in het Giels Bos, een knappe organisatie van de Afstandslopers uit Vosselaar.
Allez, de moed is terug, hopelijk volg de conditie snel !
Het is me nogal wat de laatste weken. Ik krijg de conditie na Rotterdam niet meer op een aanvaardbaar niveau. In de week die volgde op deze marathon deed ik het rustig aan en buiten wat problemen met stramme spieren leek er geen vuiltje aan de lucht. Ik was niet heel diep geweest in de Nederlandse havenstad en nam het op als goede training voor wat komen zou. Zo had ik me voorgenomen om vier weken later in Visé de toch mooie Maasmarathon voor mijn rekening te nemen. Maar de vermoeidheid raakte maar niet uit mijn lichaam en daarenboven begonnen de luchtwegen weerbarstig te worden. Eind april liep ik de marathontraining voor de marathon van Kasterlee en gelukkig kende ik het parcours, want de volledige 21 km lopen lukte me niet. Meteen verdween het plan voor Visé in de koelkast en zocht ik een volgend doel. Die vond ik vrij snel, want in Torhout is elk jaar een gezellige marathon en die wilde ik ook dit jaar niet missen. Ik schreef me in, maar zoals het er nu voor staat ziet het er niet goed uit. Ik liep intussen al wel enkele keren en ik merk beterschap, maar ik vrees dat een volledige marathon van het goede teveel zou zijn. Als er een goede nachtrust inzit en de benen morgen niet al te zwaar aanvoelen, zit het er toch nog in dat ik naar West-Vlaanderen afrijd. Het zal dan niet zijn om een scherpe tijd neer te zetten, die illusie is nog héél ver weg, maar gewoon om kilometers te malen. Zo kan ik misschien in augustus (Hulshout, een nieuwe) of september (Vorselaar) eens eindelijk naar behoren presteren. En mocht het hier niet lukken, hoop ik toch tegen november klaar te zijn, want in Kasterlee wil ik er staan voor eigen volk.
Oef... ik heb het gehaald. Maar het liep allemaal niet van een leien dakje, dat is het minste wat ik ervan kan zeggen.Ik had me voorgenomen om rustig te starten en dat deed ik ook. Na een kleine vijf minuten liep ik over de startlijn en om mezelf niet op te blazen koos ik voor een langzaam tempo waar ik me goed bij voelde. Meteen werd duidelijk dat dat rond de tien per uur lag, een fractie sneller zelfs. De vijf kilometer passeerde ik op een 33 minuten, de tien legde ik precies een uur af, enkele seconden niet te na gesproken. Ik hield hetzelfde tempo aan en passeerde na anderhalf uur de vijftien kilometer en ook na de twintig kilometer kwam ik door na even binnen de twee uur. Maar toen begon het allemaal wat verkrampter te gaan en het gebrek aan kilometers begon te wegen en de knieën begonnen pijn te doen. Het publiek was echter geweldig en stuwde me voort, maar voor mezelf had ik al voorgenomen om een tandje kleiner te steken. Aankomen, daar was het om te doen, niet meer en niet minder. En uiteindelijk is het me ook gelukt. Het was wel mijn traagste van allemaal, maar eentje waar ik misschien wel het meest trots op ben. En het leuke is dat de vermoeidheid niet toesloeg, maar dat het louter een gebrek aan training was dat me de das omdeed. Weldra zal ik meer tijd hebben om kilometers te malen, dus kan ik de toekomst met een gerust gemoed tegemoet zien. Maar nu moeten eerst de knietjes herstellen, want zij zijn aan rust toe.
Nadat de marathon van Genk, de Louis Persoons Memorial, door de sneeuw werd uitgesteld naar 24 oktober wacht ik nog steeds op mijn eerste marathon van 2010. Het lange wachten begon te vervelen, daarom dat ik het deze week groots heb aangepakt en me ingeschreven voor de marathon van Rotterdam. Deze klassieker, publiekstrekker en snelle marathon moest ik ooit toch eens lopen en nu deze organisatie voor de dertigste keer plaatsvindt, mocht ik toch niet ontbreken. Bovendien had ik weinig moeite om vrouwlief te overtuigen, want toen ik voorstelde om in deze Nederlandse havenstad te gaan lopen, was zij al meteen een hotel aan het zoeken.
Dus nu gaan we trainen, trainen en nog eens trainen, want het besef dat je er zonder training niet komt is intussen al wel tot me doorgedrongen. Ik zal iets gedisciplineerder te werk moeten gaan en dan moet het eindelijk eens lukken om een deftige tijd neer te zetten. We zullen er al eens meteen invliegen en een rondje van een drie kwartier afwerken. Ik heb nu een ander schema dat ik eens wil proberen, alleen zal ik dan nog meer tijd moeten vrijmaken. Maar nu ga ik ervoor, want in een wedstrijd met tienduizenden deelnemers en honderdduizenden mensen naast de kant, mag je niet onvoorbereid aan de start verschijnen.
Zaterdagmiddag nog eens een toertje gedaan, samen met mijn schoonbroer. Om een beetje variatie te hebben kozen we deze keer voor een totaal andere ronde dan die we normaal al eens durven af te leggen (marathon of winterduathlon). Nu trokken we richting Lichtaart en eigenlijk was dat ook best een aangename tocht. Het was rustig in de bossen naast de Lichtaartsebaan en het was ondanks de sneeuw perfect beloopbaar. Toen we aan het voetbalterrein van VV Molenkring passeerden kreeg Luc plots het idee om de toer van de Valentijnjogging te doen. Ik dus mee...
Even later mocht ik kiezen en ik koos om via een smal paadje en dan even langs de grote baan terug de bossen in te gaan. Maar we kwamen op het bevroren mountainbikepad terecht en het was glijden en schaatsen. Gelukkig liepen we geen averij op, maar eenmaal uit de bossen was het door de wind haast onhoudbaar. De felle ijswind voelde aan alsof je ogen bevroren, aangenaam is anders. Na een klein anderhalf uur waren we terug en ik kreeg het lastig naar het einde toe. Maar toch had ik ervan genoten, zowel van het lopen als van de schitterende natuur. De Kastelse bossen in de sneeuw, je ziet het niet zo vaak, maar het is echt de moeite om door te lopen of wandelen. Moet je zeker eens een keer doen !
Gisteren kreeg ik het pijnlijke bericht dat de marathon van Genk, gepland voor aanstaande zondag niet kan doorgaan. De organisatie nam volgens mij een wijze beslissing, want wanneer de veiligheid van de deelnemers niet gegarandeerd kan worden mag er geen risico genomen worden. Vorig jaar lag er ook sneeuw en hadden de mensen achter de Louis Persoons Memorial hard gewerkt om het parcours (een breed fietspad) in domein Kattevenia sneeuwvrij te maken. Het resultaat mocht gezien worden en dat deed de koude bij de start even vergeten. Als ik me niet vergis was het -6°C bij de start om 9 uur. Maar dit jaar liggen de zaken anders, de weersverwachtingen voorspellen niet veel goeds voor vrijdag en zaterdag, met nog heel wat sneeuw, zodat het voor de organisatie haast een onmogelijke klus wordt om het parcours beloopbaar te maken. Wijze en gedurfde beslissing !
Dus heb ik tijdens het weekend wat meer tijd om met mijn nieuwe (tweedehands)wagen te gaan toeren. Nadat ik op tweede kerstdag mijn glimmende gele koekedoosje - ik mis hem nu al - in de gracht parkeerde werd hij door de verzekeringsmaatschappij, althans door het expertisebureau, als een pertotalleke beschouwd. Dit tot niet alleen mijn grote verwondering, maar ook die van de garage waar het wagentje gestald staat. Dus moest ik op zoek naar een ander vervoermiddel en viel mijn keuze op een iets grotere wagen, een break nog wel. Vanavond of morgen is hij klaar zodat ik hem vol goede moed, maar met nog meer voorzichtigheid zal inrijden. Ik weet wel wat te doen dus dit weekend...
Het is een nummer van mijn favoriete groep Tower of Power, maar gisterenochtend mocht ik aan den lijve ondervinden wat het betekent om te schaatsen op een laagje ijs. Net als vorig jaar trokken we naar Vorselaar naar de natuurloop van de plaatselijke Kasteellopers. Aanvankelijk was het voorzien dat ik er de vijftien kilometer zou lopen, maar nadat ik zaterdagmiddag mijn wagen in de gracht parkeerde na een slippertje, had ik wat stramme spieren in rug en armen. Daarom besloot ik wijselijk om voor de tien kilometer te kiezen. Gemakkelijk was het niet, wat in de vele dreven en bospaden was nog heel wat ijs terug te vinden, plaatsen waar de zon nog niet toe gekomen was. Een gladde bedoening dus en het scheelde geen haar of ik lag enkele keren met mijn klikken en mijn klakken tegen de aardkorst. Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen en kan ik verderwerken naar de marathon van Genk binnen een kleine twee weken. Het feit dat ik nu een tijdje zonder wagen zit, kan me misschien wel helpen hierbij. Morgen of overmorgen laat ik me wegbrengen naar het werk en loop ik terug, toch goed voor een dikke twintig kilometer. Het ziet er dus redelijk goed uit naar het jaareinde toe en hopelijk zet ik het nieuwe jaar even goed in dan. En uiteraard hoop ik dat voor ieder van U!
Ook Kasterlee is in de ban van het Music For Life-virus, en gelukkig maar. En ook dit jaar ga ik mijn steentje bijdragen want hier in fitnesscenter Technofit aan de Geelsebaan wordt op vrijdag 18 december de ganse namiddag en avond gesport ten voordele van de StuBru-actie. Zelf ga ik, hoe kan het ook anders, meedoen aan de gezamenlijke loop. Er is de keuze tussen 5 en 15 kilometer en wellicht kies ik voor dat laatste. Het is overigens het parcours van de Winterduathlon, een schitterende ronde richting Prinsenpark in Retie. Maar er kan ook aan fitness, spinning, MTB of fietsen worden gedaan en de opbrengst is volledig voor Music For Life. Zo steun je het goede doel en tevens doe je ook zelf aan sport, twee vliegen in één klap dus.
Het volledige schema vind je terug op www.technofit.be
Gisteren heb ik de loopactiviteiten hervat. Hopelijk zijn de rugproblemen nu voltooid verleden tijd en kan ik zorgeloos uitkijken naar de marathon van Genk begin januari. De afgelopen week was tijdsgebrek er de oorzaak van dat ik niet aan trainen toekwam, dus maar gebruik gemaakt van de GVA Santa Run om terug te beginnen. Want niets is toch leuker om te starten in een echte fun-run. Meer dan 1700 kerstmannen stonden aan de start aan de Waagnatie in Antwerpen om vijk kilometer door het centrum van Antwerpen te lopen (Meir, Grote Markt, studentenbuurt en Schelde) om uiteindelijk terug aan de Waagnatie te organiseren. Het was de derde keer dat dit evenement werd georganiseerd - na twee jaar Q-Santa Run was het dit jaar de eerste GVA Santa Run - en het was meteen mijn derde deelname. De voorbije twee jaren stond ik een stuk scherper, dit jaar besloot ik om het rustig aan te doen. Ik plaatste me halfweg het pak in de start, want na bijna een maand er tussenuit te zijn geweest is het altijd afwachten hoe het met de vorm is gesteld. Daarnaast waren we al van 's middags in Antwerpen en moest ik me noodgedwongen verwarmen met een gluhwein en had een uurtje voor de start ook nog twee La Chouffes naar binnen gewerkt. En lekker dat dat was...
Maar ook de wedstrijd (?) viel mee. Zonder me te forceren eindigde ik in 23:23 en viel ik net buiten de toptien (110de plaats op meer dan 1400 finishers), al had ik wel de jeneverbevoorrading aan me laten voorbijgaan. Maar nadien heb ik mijn schade wel ingehaald, door nog iets te gaan drinken in Het Elfde Gebod, jenevercafé De Vagant en de Groote Witte Arend. Schitterende cafés die stuk voor stuk in mijn boek 207 originele cafés zijn terug te vinden.
Het was dus een geslaagde dag en volgend jaar zijn we opnieuw van de partij !
Na te zijn bekomen van de marathon hier in eigen dorp, wilde ik deze keer niets aan het toeval overlaten met het oog op de marathon van Genk begin volgend jaar. Ik had de intentie om dit weekend de draad weer op te nemen in de natuurlopen van Lier, maar donderdag sloeg het noodlot toe. Bij het optillen van mijn dochter in haar maxi-cosi voelde ik plots een pijnscheut in de rug. Die bleek niet over te gaan en daarom ging ik vrijdagochtend op doktersbezoek. Nu bleek een zenuw tussen mijn wervels te zijn ontstoken, met de nodige hinder tot gevolg. Gelukkig is het iets van korte duur, maar vanochtend was het nog niet volledig hersteld. Ik hoop nu dat het in de komende dagen wat betert, zodat ik nog zeker deze week opnieuw de loopschoenen aan kan binden.
