blog voor DVC Heilig Hart voornamelijk geschreven door vrijwilligers van DVC Heilig Hart
01-10-2021
Vriendschap, het beste medicijn!
Akkoord, het is
veel te lang geleden dat er op deze blog nog iets werd gepost. Reden hiervan is
dat ik deze post al vele malen heb herschreven, maar dan wel in mijn hoofd.
Telkens weer denk ik neen, dit is niet goed. Of te melig, of dreigt ten onder
te gaan als zijnde een zoveelste klaagzang over de pandemie. Eigenlijk is het
mijn bedoeling om aan te tonen dat er één medicijn bestaat die hulp biedt bij
eender welk probleem. Oké, daar gaan we dan.
Op een woensdagnamiddag tijdens de tweede corona golf kreeg ik telefoon van de
contact tracing. Op dat moment had ik nog met één persoon contact en die had
positief getest op corona. Eigenlijk kwam deze telefoon al te laat want de
persoon in kwestie had mij al op de hoogte gebracht. Zelf had ik geen symptomen
maar ik leef samen met 2 hoog risico personen, dus legde ik mezelf kamer
isolatie op tot na mijn test. Testen mocht pas op dag 7 want een vroegere
negatieve test werd als niet afdoend beschouwd.
Op dat moment mocht ik al niet meer vrijwilligen en was ook voor mij iedere
andere vorm van sociaal contact uitgesloten. Samen met deze isolatie kon ik nu
dus ook een kruis maken over mijn wandelingen en mijn pintje op zondag met mijn
enig contact.
Tijdens deze
periode dacht ik vaak terug aan de periode september 2001. In deze periode werd
ik gedwongen om er aan te wennen in de mist te leven. Toen wist ik nog niet dat
dit voor de rest van mijn leven zo zou zijn. Ondertussen zie ik nog ongeveer 5%,
dus die mist is vrij dik geworden. Gelukkig zou dit nu moeten stabiel blijven. Ook
dat was een onnoemelijk zware periode waarin ik dreigde geïsoleerd achter te
blijven.
Ook nu werd ik,
deze keer letterlijk, afgesloten van de wereld. Je gaat de uren van de dag
onbelangrijk vinden, je slaapt eens een paar uurtjes om dan weer een aantal
wakker te zijn. Eten hoeft niet echt, behalve als je echt honger hebt, maar
waarvan zou je honger hebben? Dit patroon van lusteloos, naar mijn aanvoelen
nutteloos leven deed ook de film van destijds opnieuw afspelen. Geleidelijk aan
voel en besef je dat het de verkeerde kant op gaat. Je wil vechten maar tegen
wie, of voor wat en nog veel belangrijker hoe?
Zoals gezegd
waren vele zaken van deze moeilijke periode identiek aan de september periode
van destijds. Tot op de dag van vandaag blijf ik er van overtuigd dat mijn
positieve denkwijze over mijn beperking enkel kan omdat ik zoveel goede
vrienden om me heen heb. Deze luisteren wanneer het echt moeilijk is maar behandelen
mij bovenal ook als een mens die fouten maakt.
Waar ik naar toe
wil is dat diezelfde goede vrienden mij ook uit deze donkere periode hebben
gehaald. Zo mogelijk greep het mij deze keer nog meer aan. Echt contact was
immers niet mogelijk maar toch slaagden zij er in om via de diverse kanalen mij
dat broodnodige duwtje in de rug te geven. Zelfs van op afstand kreeg ik die
bemoedigende schouderklop. Zelfs warme knuffels drongen door tot mijn
quarantaine gebied. Blijkbaar is dus het medicijn dat mij helpt leven met mijn
beperking ook goed tegen tijdelijke donkere periodes.
Die donkere periodes heeft elk van ons wel eens. Daarom beste lezer geef ik je
één gouden tip mee. Zit jij in zo een erg moeilijke periode, praat er over met
je echte vrienden. Echte vrienden die altijd luisteren en relativeren wat gerelativeerd
moet worden.
Zo dit was dan de
bewuste, vaak herschreven, post. Hopelijk heb je er iets aan en binnenkort
mag je hier een heel wat positiever iets verwachten.
Hopelijk tot dan!
In mijn vorige post schreef ik dat mijn vrijwilligen terug
op gang kwam, weliswaar bepekt tot één dagje per week. Ondertussen zit ik ruim
een maand in dit regime en vertel ik jou graag eens hoe dit aanvoelt.
In de eerste plaats is het bijzonder goed om toch al terug
iets positiefs te kunnen doen met mijn tijd. Voelt toch al direct heel anders
aan dan wanneer je van thuis uit een handje toesteekt.
Verder valt het me op hoe er eigenlijk twee werelden zijn ontstaan. Langs de
ene kant hebben we de wereld van diegene die nog steeds in lockdown verkeren en
niet mogen of kunnen gaan werken en anderzijds is er de wereld van hen die zich
wel moeten of mogen verplaatsen om te werken.
Vreemde aan deze situatie is dat wie veel in de ene wereld
vertoeft de voeling met die andere wereld kwijt raakt of kwijt dreigt te raken.
Hierbij is het zeker geen punt om te stellen dat de ene wereld beter zou zijn
dan de andere, neen beide heeft voor en nadelen. Dus ook in deze is dit een
virus dat verdeeldheid zaait.
In de tweede plaats is het bijzonder pijnlijk vast te
stellen in welke mate zaken die pakweg een jaar terug vlotjes, letterlijk
blindelings verliepen nu bijzonder moeizaam zijn geworden. In deze denk ik
bijvoorbeeld aan het nemen van mijn belbus, mij zelfstandig verplaatsen naar
DVC. Denk nu niet dat dit niet meer lukt, maar het vraagt terug heel wat moeite
terwijl dit routine was. Wanneer ik hierdoor gefrustreerd dreig te worden denk
ik aan onze zorgvragers die zoveel terug zullen moeten opbouwen eens de hele
pandemie achter de rug is. Sommige van die zaken kun je niet meer heropbouwen
en zijn weg voor altijd. Wie ben ik dan om te klagen over wat extra moeite?
Tot slot wil ik toch ook vermelden dat zo een één dag regime
hoe dan ook heel anders aan voelt, los van de covid. Wanneer ik mijn 2,5 dagen
per week kan komen naar Bachte voel ik me echt een deel van de ploeg. Met
alles, of toch heel veel ben je mee in den draai. Op zo een momenten voel ik me
geen vrijwilliger, maar een medewerker als een ander.
Nu ik enkel op vrijdag kan komen ´helpen¡ voel ik me meer iemand die af en toe
langs komt om een handje te helpen. Iedereen doet flink zijn best om mij het
gevoel te geven dat ik tot de ploeg behoor, maar voor mezelf voelt dit niet zo
aan.
Voordeel hieraan is dat ik me volledig bevestigd voel in mijn keuze van
destijds om er echt voluit voor te gaan en volop de kaart DVC te trekken. Wees
dus maar gerust dat eens de hele storm gaan liggen is ik er terug zal staan en
dit met nog meer honger dan toen ik er destijds aan begon.
Ziezo hiermee heb ik proberen te beschrijven hoe het voelt
om toch alweer een dagje te kunnen vrijwilligen.
Hopelijk had je er iets aan en graag tot een volgende keer!
Na ruim 5 weken van thuis uit vrijwilligen, kon ik nog eens
naar DVC voor een evaluatiegesprek met het diensthoofd. Ook als vrijwilliger
doet mijn diensthoofd de moeite om op vaste tijdstippen een evaluatie te
plannen. Op deze manier blijft het werk voor beide partijen nuttig en brengt
dit op zijn beurt weer voldoening voor beide partijen.
Veelal voel ik me goed na een dergelijk gesprek en heb ik ook enorm veel zin om
er in te vliegen. Er is terug perspectief, om een ´modieus¡ woord te gebruiken.
Deze keer was of is dit nog meer het geval. Voortaan kan ik
terug één dag in de week echt ´vrijwilligen¡.
Men weet maar wat men heeft eens men het verloren is, wijs spreekwoord. In de
laatste anderhalve maand ondervond ik dit aan den lijve. Hoewel ik zelf besloot
om mijn vrijwilligen tijdig op een lager pitje te zetten en van thuis uit een
handje toe te steken, kwam de keuze ook bij mij erg hard binnen. Hieruit leerde
ik ook dat het soms minder pijnlijk is als je tot iets ´gedwongen¡ wordt dan
wanneerje deze keuze zelf moreel moet
maken. Waarom weet ik niet goed, wie dat wil mag er met mij gerust een boompje
over opzetten.
Na ongeveer anderhalve maand nog eens ´thuis komen¡ in ons Bachte
deed enorm veel deugd. Onmiddellijk terug het gevoel welkom te zijn. Terug een
deel van een ploeg mogen en kunnen uitmaken. Dit had ik zo hard gemist, hier
brandt meer dan één lichtje.
Klagen wil ik hier op dit blog zeker niet gaan doen, wie het
meer leest weet dat dit niet de huisstijl is. Wel wil ik eerlijk meegeven dat
deze periode voor mij, net als voor zovele anderen, erg zwaar is.
Grote valkuil in heel dit gedoe ligt hem in het feit dat je dreigt contact te
verliezen met wie je echt lief hebt. Maatregelen dwingen ons er toe een keuze
te maken tussen mensen die we geen van allen willen missen. Denk maar aan de
bewuste bubbels van 5, of 4 contacten en heden ten dage slechts 1 nauw contact.
Soms moet men kiezen tussen zoon of dochter, vader of moeder, die ene beste
vriend of toch maar die andere goede vriendin en ga zo maar door. Deze
gedwongen keuzes dreigen voor verdeeldheid te zorgen, stuk voor stuk gaan ze in
tegen ons sociale welzijn. Dit virus tast meer aan dan het op het eerste zicht
doet. Deze besmettingen komen echter niet in de cijfers voor.
Probeer alsnog positief te blijven en moed te houden.
Graag wens ik jullie allen het allerbeste toe. Hoe kan dit beter dan met onze
eigen slogan?
#blijvengaan !
Deze week werden in ons DVC de jubilarissen gevierd. Zelf
ben ik ook al 15 jaar actief als vrijwilliger binnen dit centrum. Zo vaak
gebeurt dit niet, dus is er niet echt een bedanking voorzien binnen het
systeem.
Gelukkig zijn mijn collegas inventief en hebben ze zelf een
heel fijne attentie voorzien om mij oprecht te bedanken. Binnen onze muren is
het moeilijk om iets stil te houden, maar deze verrassing kwam mij toch niet ten
hore voor de uitreiking er van. Toen ik werd meegevraagd voor een overleg in
Vincentius merkte ik nog op dat het niet vrij was, normaal wel was het
antwoord. Onze directeur grapte nog dat ik eens op het matje mocht komen.
Eerlijk gezegd deed deze aangename verrassing me wel iets. In
deze sombere tijden zou een mens wel eens durven vergeten welk doel we echt
voor ogen moeten houden. Zelfs het positieve gevoel dat ik heb bij mijn
vrijwilligerswerk dreigt wel eens, door al deze afstand, uit het zicht te
verdwijnen. Zo was ik vorige week nog even de pedalen kwijt toen we terug naar
telewerk werden doorverwezen. Op zich geen ramp, maar als vrijwilliger ligt dit
toch nog even anders. Hoe je het ook maar draait of keert, het sociale contact
is toch één van de belangrijkste drijfveren bij het vrijwilligen. Bij telewerk
valt dit voor een héél groot stuk weg. Uiteraard moeten we solidair zijn en
houdt het geen steek dat ik me als vrijwilliger zou opdringen, terwijl de
collegas de puzzel maar moeten leggen om met minder mensen te gelijk aanwezig
te zijn. Ook de vrijwilliger moet collegiaal en solidair zijn.
Niet enkel het passend geschenk maar zeer zeker ook de
lovende woorden die er aan toe werden gevoegd pakten mij wel. Is dit echt het
beeld dat deze mensen van mij hebben?
In gedachten flitste de lange weg hier naartoe terug door mijn
hoofd. Hoe het mij moed, doorzetting en vaak ook veel tranen kostte om één kans
te krijgen om mezelf te bewijzen en te tonen dat ik nog iets kon. Velen deden
loze, vaak goed bedoelde, beloftes. Net toen ik ging twijfelen, kwam ik terecht
bij Bachte.
Tot op heden ben ik nog iedereen heel dankbaar die me
destijds de kans gaf om mij te smijten in een , vrijwillige vorm van een werkomgeving.
Duidelijke afspraken en verwachtingen van beide partijen werden op papier gezet.
Klinkt vreemd, maar ook vrijwilligerswerk is niet vrijblijvend, aan beide
kanten zijn er verwachtingen die moeten worden ingevuld. In ruil krijg je erkenning,
bevestiging en nog zoveel meer.
In dit contract was zelfs een proefperiode van 6 maanden voorzien, behoudens echt
dwingende zaken werd de overeenkomst door geen van beide vroeger stil gezet. Na
drie maanden werd ik bij mijn toenmalig diensthoofd geroepen, proef vervalt en
mits mijn akkoord gingen we verder voor onbepaalde duur. Nu 15 jaar later,
loopt dit contract dus nog steeds verder.
In Bachte en elders zeg ik het vaak. Als ik het moeilijk heb
met mijn beperking is dit één van de dingen die me er bovenop helpen. Steeds
krijg ik als antwoord dat ik dit zelf heb gedaan en dat is waar . Maar mezelf
die kans geven kon ik niet, dat hebben zij gedaan!
Afsluiten doe ik met een oprecht woord van dank aan mijn
fijne collegas. Niet enkel voor het cadeau maar vooral voor het wederzijds
respect dat ik aanvoel in Bachte! Jullie zien de mens achter de beperking en
dit is niet iedereen gegeven.
In mijn vorige post vertelde ik hoe het voelde om de deuren
van het DVC voor onbepaalde duur achter mij dicht schoven.
Gelukkig voor mij dat ik vrijwillig op de informaticadienst. Met andere woorden
ook voor mij was er de reddingsboei van het telewerk of thuis werk. Tijdens
het jaar doe ik al af en toe wel eens iets voor het DVC van thuis uit, maar nu
zou dit dus uitgebreid worden naar al mijn taken.
Reeds na een paar dagen werd me duidelijk dat een vast
werkschema er niet meer echt in zat. Enerzijds ben je geneigd om de berichten
en/of mails die je krijgt direct te beantwoorden. Anderzijds ga je meer werken
wanneer het je uitkomt. Reeds in week 2 kwam dit er op neer dat ik nog maar op
gang kwam en dat de collegas hun uren er op zaten. Hieruit vloeit dan weer
voort dat je mailt bij nachtelijke uren en ook tijdens diezelfde nachtelijke
uren aanklopt op Teams. Niet enkel de uren maar ook de dagen lopen door elkaar.
Elke dag deed ik wel een taakje als vrijwilliger. Vermoedelijk zat het feit van
de Lock down hier ook wel voor iets tussen. Structuur was over het algemeen totaal
verloren gegaan, dit gold dus niet enkel voor het vrijwilligen.
Als vrijwilliger haal ik veel voldoening uit het feit dat je
merkt dat wat je doet ook echt zode aan de dijk brengt. Aan dit aspect bracht
telewerk niet echt enig verschil. Naarmate het aantal sharer en likes op onze
facebookpagina de hoogte in ging, ging dus ook de voldoening mee in de hoogte. Wat
ik tijdens mijn telewerk wel enorm miste was het contact met de collegas. Niet
dat er bij ons op de bureau uren getaterd of gepalaverd wordt maar die kleine tussentijds
opmerkingen waren er thuis niet. Ook de snelle woorden van dank wanneer je
toevallig een andere collega kruist in de gang waren er niet. Kortom het
sociale gedeelte van vrijwilligen ging de mist in bij thuis werk. Hiermee wil
ik niet gezegd hebben dat de collegas niet dankbaar zijn of waren voor wat ik
thuis deed. Zelfs op zondag kwam er wel vaak een woordje van dank. Waarvoor ik dan weer vriendelijk bedankt zeg!
Zelfs vanuit mijn kot voelde ik me deel van de ploeg, maar toch was er het
gemis.
Graag geef ik ook nog mee dat wat ik hier neerschrijf louter
een weergave is van wat ik voelde bij mijn thuiswerk ten tijde van de lock
down. Zeer zeker is het niet mijn bedoeling om hier te gaan pleiten voor al dan
niet thuiswerk van onze dienst.
Hopelijk hebben jullie iets aan deze post en zie ik
jullie hier nog een volgende keer op dit blog!
We zeggen en schrijven dinsdag 17 maart iets na 17u. Achter
mij sluiten de deuren van het DVC, op zich niks abnormaal. Maar deze keer was
anders dan die ontelbare keren daarvoor.
De week daarvoor had ik nog samen met Kurt alle andere vrijwilligers opgebeld
om hen te melden dat het helaas niet meer mogelijk was om te komen vrijwilligen
in ons DVC. Zelf kon ik dus nog paar dagen langer omdat ik totaal niet op de
leefgroepen kom en voor de zorgvragers dus geen gevaar betekende.
Toen ik die dinsdag s middags aankwam ving ik links en rechts op dat de
administratie en dus ook de informaticadienst ging overgaan tot thuiswerk. Tja iedereen
met een beetje gezond verstand zag die bui wel hangen, maar als die bui dan
uitvalt blijft dat toch een koude douche. De laatste dagen van de week ervoor
waren al een emotionele rollercoaster. Berichten links en rechts over al dan n
iet verbieden van bezoekers, al dan niet overgaan tot thuiswerk.
Dus toen die deuren dichtschoven dacht ik bij mezelf, wanneer en hoe kom ik
hier terug? Ondertussen heb ik hier gedurende de jaren iets mooi opgebouwd en
dit wordt nu door zaken waar ik niets kan aan doen on-holde gezet. Ja, het deed
pijn toen die deur achter mij dicht schoof.
In mijn hart was ik veel liever daar gebleven maar mijn verstand zei me dat het
beter was om even de knop om te draaien. Het was beter voor de groep dat er
minder mensen aan het front kwamen strijden. Ook vanuit de tweede lijn, lees
thuis, konden we heel wat nuttigs beteken voor Bachte.
Uiteraard was het grootste argument om terug te trekken het feit dat dit de
kansen voor onze zorgvragers aanzienlijk verhoogt. Dit is toch wat iedereen aan
het front wil?
Welke dikke egoïst zou ik zijn om mijn belang boven dit van de zorgvragers te
plaatsen?
Dus zo ja, we vertrokken huiswaarts met de wetenschap dat
dit de juiste, maar o zo moeilijke, beslissing was. Het geweer diende van
schouder te worden veranderd en ik werd vrijwilliger vanop sociale afstand.
Ziezo nu heb ik proberen te beschrijven hoe het voelde om
DVC, weliswaar tijdelijk, achter te moeten laten. Hopelijk hadden jullie er
iets aan dit te lezen. In een volgende post beschrijf ik hoe het voelt en
praktisch werkt om van thuis uit toch mee te strijden in deze vreemde tijden.
Hopelijk tot dan!
Ondertussen ligt de week van de vrijwilliger achter ons.
Dit jaar was deze week een primeur op meerdere vlakken. Zo was dit de eerste week
waarbij onze stuurgroep vrijwilligers in het zadel zit. Dit was mede de reden
waarom ik dacht om deze week eens een extra duwtje in de rug te geven.
Inspiratie vond ik tijdens de internationale dag van de vrijwilliger. Op
sociale media zag ik een foto van een organisatie die hun vrijwilligers
bedankten met een foto waarop een paar mensen hun petje af deden voor hun
vrijwilligers. Op dat moment dacht ik:Leuk, dt kunnen wij ook en dat doen wij
groter. Toen ik het idee liet vallen op onze werkgroep sociale media waren ook
zij meteen enthousiast. Afspraak was dat deze actie een verrassing moest
blijven voor de vrijwilligers en alzo geschiedde. Hieronder kun je het mooie resultaat van deze actie
aanschouwen. Bij dze wens ik ook graag iedereen te bedanken die aan deze actie
heeft meegewerkt. Op het feestje van de vrijwilligers was men alvast onder de
indruk van dit zeer mooie gebaar.
Hiermee komen we naadloos bij het volgende hoogtepunt van
deze week. Hoewel het feestje eigenlijk een dag voor de aanvang van de week
lag was het al een hoogtepunt. Ook voor dit feestje hadden we een primeur voor
het eerst trokken we richting Westkouter alwaar we erg hartelijk werden
ontvangen. Binnen de stuurgroep namen we de gelegenheid ten baat om een kleine enquête
af te nemen van onze vrijwilligers, kwestie van te weten te komen welke
richting we uit kunnen gaan.
Ook tijdens de heerlijke maaltijd kwamen er tal van ideeën naar boven om onze
werking als stuurgroep nog te verbeteren. Ook het binnenhalen van nieuwe
vrijwilligers kwam ter sprake.
Na het dessert werden de vrijwilligers verrast met een lenyard en bijhorend
naamkaartje. Bedoeling is om hiermee de vrijwilligers wat herkenbaarder te
maken in onze DVC. Op de naamkaartjes is omwille van de privacy enkel de
voornaam vermeld. Je merkt dat ook de vrijwilligers hun best doen om de GDPR te
respecteren. Afronden deden we met nog een extra woordje van dank voor afscheidnemende
Cecile te bedanken voor haar inzet voor de vrijwilligers van ons DVC.
Uiteraard werd er nog gezellig nagekaart over deze geslaagde avond, uiteindelijk
trok iedereen tevreden huiswaarts.
Je merkt dat deze week van de vrijwilliger niet onopgemerkt
voorbij is gegaan en wij doen vanuit de stuurgroep ons best opdat dit in de toekomst jaarlijks het geval zal zijn.
De warmste week of music for life behoeft reeds lang geen
extra publiciteit meer. Nieuw dit jaar was echter dat je naast geld ook tijd
kon schenken. Tijd schenken deed je onder de vorm van vrijwilligerswerk voor
één van de erkende goede doelen. Na overleg besloten wij om ook mee op deze kar
te springen en een aantal projecten in te dienen.
Al gauw kwamen er een aantal reacties op deze projecten
binnen. Een aantal keer ging de deal niet door, maar over het algemeen kwamen
er wel effectief inschrijvingen binnen. Uiteindelijk kwamen er meer
vrijwilligers door dan we zelf hadden verwacht. Goede zaak dus!
Niet alleen het kader van de warmste week was nieuw voor
ons. Ook was het voor het eerst dat ikzelf als voorzitter van de stuurgroep vrijwilligers
mee in stond voor het onthalen en begeleiden van deze vrijwilligers.
Persoonlijk hou ik zeker een goed gevoel over aan het invullen van deze nieuwe
taak. Tegelijkertijd voel ik wel ook aan dat dit zeker een taak is waarin ik
moet groeien. Hierin verschuilen zich zeker een aantal werkpunten. Maar zoals
aangegeven houden wij als stuurgroep zeker een warm gevoel over aan deze extra
impuls aan de warmste week.
Op vele verschillende plaatsen kwamen de warme vrijwilligers
terecht. Naast het helpen in de wasserij, schilderen van Atlantis, brengen van muzikale
kerstsfeer werd er zelfs een wafelbak georganiseerd. Om het correct te houden
vermeld ik graag dat de wafelbak met vertrouwde vrijwilligers werd ingevuld,
maar daarom was deze actie niet minder warm.
Wat ons betreft is dit extra luik zeker voor herhaling
vatbaar. Naar volgend jaar toe werken wij alvast aan de paar werkpuntjes. Wie
weet kunnen wij volgend jaar ook jou begroeten als warme vrijwilliger. Je bent
zeker van harte welkom!
Dit was de naam
van de kunsttentoonstelling in ons DVC. Let ons wel wezen, kunst is niet echt
mijn gading. Bij het krijgen van de uitnodiging twijfelde ik dan ook of dit wel
iets voor mij ging zijn. Uiteindelijk werd ik over de streep getrokken door het
feit dat ik daar het boek Over de grens, geschreven door mijn vroegere
collega Bart, onmiddellijk kon aankopen en meenemen. Dit samen met de kurieuzeteit overhaalden
mij.
In zijn gekende stijl nam Dirk het woord om de tentoonstelling te openen. Ook
hij beklemtoonde de aanwezigheid van Bart op dit evenement. Even later nam ook
organisator Filip het woord. In een erg mooie redevoering legde hij uit dat
eigenlijk elk van ons beperkt is en dit elk op zijn of haar gebeid. Filosofie
die ik ten volle deel. Vaak vraag ik me af waar men het vandaan haalt om het
label persoon met een beperking op iemand te kleven. Waar haalt men het
vandaan te denken dat diegene die dit label kleven onbeperkt zijn?
De tentoongestelde kunstwerken waren van diverse makelij. Als men mij zou
vragen welke ik het mooiste vond zou ik het echt niet kunnen zeggen. Welke ik
het meest indrukwekkend vond wel. Dat was ongetwijfeld het stuk expressie
gebracht door Stijn. Zowel de manier waarop dit gebracht werd als het onderwerp
ervan stemden alweer tot nadenken. Nadenken dat was wat je eigenlijk bij elk
van deze topstukken even moest doen. Nadenken en goed kijken. Voor mij zeker
niet evident. Nadenken in de kunstzinnige manier ligt me niet en goed kijken,
tja hoe doe je dat eigenlijk?
Gelukkig was er Gregory die b lijkbaar wat meer kaas van kunst heeft gegeten.
Samen trokken we doorheen de mooie tentoonstelling. Afhankelijk voelde ik me
helemaal niet want tussen de kunstwerken door namen we de gelegenheid ten bate
om hem te laten kennis maken met de vele collegas uit Bachte die ik ken. Van teamwerk
gesproken.
Toen ik uiteindelijk huiswaarts trok hield ik aan deze avond een erg goed
gevoel over. Dit gevoel heb ik wel meer als we met Bachte eens uitpakken .
Als we met onze hele organisatie samen onze schouders onder iets zetten zijn we
in staat tot grote dingen. Dit zouden we gewoonweg dagdagelijks nog meer moeten
doen dan nu al het geval is.
Zo nu weten
jullie wat ik vond van Zie je wel .?! Graag tot een volgende keer hier op dit
blog. Ik zal mijn best doen om hier terug wat regelmatiger te posten. Hopelijk hebben jullie er iets aan!
Tradities zijn er om in ere te houden. Dit geldt zeker voor
het bedankingsfeestje van onze vrijwilligers.
Deze keer niet in de week van, maar wel een weekje later. Onmogelijk te
achterhalen of het aan dit weekje later lag of aan de nieuwe locatie, maar deze
editie was qua opkomst echt wel een schot in de roos. Maar liefst 45 van onze vrijwilligers
besloten om deel te nemen aan deze gezellige avond. Zoals eerder aangegeven
werd er deze keer ook uitgeweken naar een andere locatie, niet dat er
ontevredenheid was over de vorige, maar verandering van spijs doet nu eenmaal
eten. Aan de opkomst te zien deze keer letterlijk.
In het Duvelke in Astene werd het aperitief met smaak
genuttigd. Liefhebbers konden kiezen voor een glaasje bubbels maar evengoed was
een frisdrank of werkmanspintje mogelijk. Na het aperitief nam Kurt de
gelegenheid ten bate om zijn vrijwilligers nog eens te bedanken voor hun niet
afhoudende inzet. Naast het bedanken deed Kurt ook een oproep om vrijwilligers
te vinden die in een stuurgroep voor en door vrijwilligers willen zetelen. Her
en der hoorde je mompelen dat dit wel iets voor hen zou zijn. Benieuwd wat het
vervolg van deze oproep zal worden. Zelf stel ik me alvast kandidaat!
Na de heerlijke maaltijd en een even sterk dessert kwam er
nog een welgekomen gast ons bedanken en groeten. Inderdaad, tussen de talrijke
vrijwilligers werden ook door Dirk toegesproken. Toen hij persoonlijk de hand
kwam schudden hoorde ik vele vrijwilligers zich afvragen wie die man was. Persoonlijk
vond ik dat echt wel grappig, voor mij is Dirk immers al lang geen vreemde
meer. Even later nam Dirk het woord en stelde hij zichzelf voor. Al diverse
keren hoorde en las ik een aantal van zijn woorden, maar deze keer vond ik
veruit het best. Vermoedelijk deed ook de gemoedelijke sfeer er veel toe, de
korte speech stak vol goeie grappen en had toch één diepe boodschap. Deze was
oprechte dank en ook een verwijzing naar wat ik zelf vaak zeg. Vrijwilligers
werken dn wel gratis, maar zeker niet voor niks. Tweedelige boodschap, ons werk
is nuttig maar in zekere zin worden we ook betaald. Weliswaar niet met geld maar wel met voldoening en dit is
meer waard dan eender welke schat ter wereld!
Gezellig werd er nog wat nagepraat. Tevreden trokken de
vrijwilligers huiswaarts en bedankten ook zij op hun beurt Kurt en Dirk voor de
mooie avond.
Zo dit was het verhaal
van ons feestje. Hopelijk heb je er wat aan en graag tot een volgende keer hier
op dit blog!
Net als iedereen
heffen ook wij het glas op het begin van een nieuw jaar. Op dinsdag 8 januari
was het bij ons zover. Inderdaad niet zomaar lukraak op de eerste maandag, of
de eerste werkdag. Neen, deze keer was er bewust gekozen om dit op een andere dag
te organiseren. Reden hiervoor is het feit dat op deze manier ook eens mensen
die op dit tijdstip al dan niet moeten werken aan de receptie kunnen deelnemen.
Naar verluidt was dit idee via de idee bus tot stand gekomen.
Omwille van
dit ander tijdstip was het ook voor mij
een primeur om op de receptie aanwezig te kunnen zijn. Op maandag kom ik immers
niet naar ons DVC. Net als het houden of geven van een nieuwjaarsreceptie
traditioneel is, loopt de receptie op zich ook over van de tradities. Naast het
uitwisselen van de beste wensen en het heffen van een alcohol vrij glas,
behoort ook de speech van de directeur tot deze tradites. Vaak een verplicht
nummer, maar persoonlijk was ik toch wel benieuwd.
Tijdens zijn
met humor doorspekte voordracht wees Dirk ons er op hoe uniek wij wel niet waren;
Wij zowel als individu als in de context van ons DVC. Vol lof vertelde hij hoe
hij er zich, als relatief nieuw directeur, bleef van verbazen hoe veel zorg wij
voor onze zorgvragers over hadden. Even gauw wees hij er ons op dat we deze
bijzondere zorg ook zouden moeten kunnen doortrekken in onze omgang met collegas.
Naadloos werd dit dan weer gekoppeld aan ons jaarthema respect. Respect, ook
het woord dat het meest aan bod kwam tijdens onze sneukeltoer.
Afronden deed
Dirk met een blik op onze toekomst als zorgverleners. Hoewel niemand exact kan
voorspellen hoe deze zal worden ingevuld, wees hij op feit dat er voor
bijzondere zorg, binnen eender welk systeem,wel een bijzondere plaats zou zijn. Echt afsluiten was weggelegd voor
onze burgemeester van Bachte en die deed dat zoals het hoort, kort en bondig.
Hier afronden doe ik graag met een quiz vraagje, waarom is 2019 geen priemgetal?
Wie dit blog af en toe leest raakt
wellicht vertrouwd aan de vorm van vertraging waarmee ik hier over de
gebeurtenissen schrijf. Hiermee bedoel ik dat ik morgen niet zal schrijven over
wat vandaag gebeurd maar alles even laat betijen alvorens mijn mening neer te
pennen. Reden is dat dit de emotie die met dit alles gepaard gaat wat tempert.
Met deze post is dat zeker het geval, de geboorte van onze nieuwe website was
bijzonder emotioneel en dit niet alleen voor mij.
Eigenlijk moeten we voor de wortels van
onze pasgeborene terug naar het laatste jaar van onze vorige directeur, die
besloot om alvorens hij de deur achter zich sloot een nieuwe website te laten
ontwikkelen. Bij wijze van welkomstgeschenk voor zijn opvolger. Op één jaar
tijd moest dit toch lukken, of niet soms?
De tijd drong, we bleven zeker niet bij
de pakken zitten en de werkgroep website werd opgericht. Grote krijtlijnen
werden uitgezet en zelfs een heus ontwerp was algauw een feit. Helaas werd ons
geen tegenslag gespaard en door heel vele factoren die we zelf niet in de hand
hadden kwam de website maar niet terecht op het wereldwijde web.
Ondertussen zijn we ruim een jaar
verder en staat er een nieuwe directeur aan het roer. Algauw komt ook hij tot
het inzicht dat de website dringend aan vernieuwing toe is, lees slopen en
heropbouwen. Andermaal verkennende gesprekken en onderzoek naar mogelijkheden
zowel op technisch vlak als qua budgettaire middelen. Ook werden nog eens de
struikelblokken van de vorige website herbekeken, een mens moet immers trachten
te leren uit zijn fouten.
Hieruit kwam de conclusie dat één van de
grootste problemen het gebrek aan tijd was van onze informaticadienst.
Die heeft het al meer dan druk genoeg met het ontwikkelen van software op maat
van onze voorziening en kan er het ontwikkelen van een website echt niet meer
bijnemen. Vandaar werd er dus beslist om met een externe firma in zee te gaan.
Voor mij persoonlijk was dit een moment waarop ik diep moest nadenken over al
dan niet doorgaan met dit project. Met een externe firma die alles in handen
neemt, waar ligt dan nog mijn rol? Frustratie, ontgoocheling en meer van deze
emoties raasden door me heen. Vele van mijn vrienden vroegen mij waarom ik
ambetant liep, nog nooit stond ik zo dicht bij het stopzetten van misschien wel
heel mijn vrijwilligerswerk. De geruchten deden in die mate de ronde dat iemand
besloot om mij bij zich te roepen en me alles uit te klaren en ook rechtuit te
vragen om toch mijn schouders mee onder dit project te steken, want deze
schouders zouden ook met de externe inbreng nog veel kunnen en vooral mogen
dragen. Enkele dagen later kwam mijn antwoord, ik ga er mee voor!
Bij de aanvang ging alles redelijk
vlot, zowel qua ontwerp als qua onderwerpen zat de werkgroep duidelijk op
dezelfde golflengte. Grotendeels kwamen hier eigenlijk ook de vruchten van eerder
werk boven. Ons project kreeg vorm en inhoud, ja hoor deze keer zou het er echt
van komen.
Kort voor het live gaan van onze
webstek stak de GDPR wetgeving vertragende stokken in de wielen. Zowel wijzelf
als onze externe partner waren duidelijk nog niet klaar voor dit vierletterwoord.
Achteraf bekeken misschien nog niet perfect qua timing want nu kon dit alles
mee in de eerste live versie en anders mocht er aan het geheel al direct worden
gesleuteld.
Uiteindelijk eind augustus was het dan
zover, die ochtend startten we alles op om onze site live op het wereldwijde
web te gooien. Na geduldig afwachten was het eindelijk zover www.dvcheilighart.be was geboren.
Groot was en is nog steeds de trots en
vreugde binnen de voltallige werkgroep. Persoonlijk ben ik erg blij dat ik
besloot om aan boord te blijven van dit geheel. Zowel als mens als op informaticavlak
leerde ik erg veel bij. Groot is dan ook de voldoening waarop ik terugkijk op
deze toch wel bij wijlen moeilijke periode. Toen ik na afloop van de succesvolle
lancering een mooi gebaar van dank mocht ontvangen stond ik dan ook te
glunderen. Blij dat ik me nuttig kon makien, was mijn oprecht antwoord. Men zou
denken, opdracht volbracht! Helaas laat dit nu net de struikelblok zijn waar
men bij een website maar al te vaak over valt. Websites en dergelijke zijn
nooit af!
Zo
het was wat langer dan gewoonlijk maar dit gaat dan ook om een erg belangrijke
periode die toch een paar jaar duurde. Hopelijk hadden jullie iets aan het
lezen hiervan!
Misschien is niet iedereen onder jullie vertrouwd met het
concept van belevingsdagen. Daarom leg ik even kort uit wat de bedoeling van zo
een activiteit is. Tijdens zo een sessie stelt men zich in de plaats van onze
zorgvragers en ervaart men hoe het voelt om voor heel wat zaken afhankelijk te
zijn van de begeleiders of van je hulpmiddelen.
Tijdens de week van de zorg was er de gelegenheid voor de medewerkers
van ons DVC om aan zo een activiteit deel te nemen. Aan de hand van diverse
workshops kon je proef ondervind lijk aanvoelen hoe het is om beperkt te
zijn.
Op één van de locaties werd het woord proef wel erg
letterlijk genomen. Hier werd je immers getrakteerd op een pannenkoek met
koffie. Heerlijk, toch? Ware het niet dat de pannenkoek geserveerd, excuseer
gelepeld, werd in heuse mix-vorm en de koffie
wat was aangedikt. Tja de pannenkoek moest ons worden ingelepeld want zowel
vast voedsel als zelf eten behoorde niet tot onze mogelijkheden. Het aandikken van
de koffie moest er dan weer voor zorgen dat we ons niet verslikten. Persoonlijk
weet ik niet wat me het meest afschrikte. Ondanks het feit dat de smaak best
wel meeviel was er van smakelijk eten geen sprake. Vooral het gevoel dat je
zelf niet beslist of je al dan niet nog een hapje lust of een slokje wil
drinken voelde beperkend aan. Dit is namelijk iets wat ik normaal nog zelf kan.
Was dus inderdaad een beperking.
Tijdens een andere workshop waarin men in een rolstoel diende
te zitten en werd rondgebracht voelde ik in eerste instantie niet echt een
extra beperking. In het dagelijkse leven kan ik ook niet ergens alleen naartoe
als ik de weg niet goed ken.Het feit
dat ik nu in een rolstoel zat gaf in ons aangepast gebouw niet echt extra last.
Even later kregen we een bril op die ons blind deed worden. Amper licht en
donker was nog te onderscheiden. De gedachten die op dat ogenblik door mijn
hoofd flitsten zijn te moeilijk om te beschrijven. Plots realiseerde ik me hoe
het zou zijn om nog minder te zien. Verschil tussen 5% en niks was zo groot dat
ik zeker weet dat niemand anders deze beleving zo zal hebben beleefd.
Dit waren nu maar twee zaken die ik hier beschreef en zo
zijn er nog wel een aantal. Misschien komen die wel aan bod in een later post.
In ieder geval wil ik afronden met mee te geven dat zo een dag werkelijk een
aanrader is en als je er ooit de kans toe krijgt, pik dit dan zeker mee.
Grappig en als je de moeite doet, bijzonder confronterend en leerrijk.
Nog voor de week van de vrijwilliger echt van start ging
hadden wij al ons tafeltje gereserveerd in het Fermetje. Hoewel het weer op
die bewuste 2de maart roet in het eten wou gooien gingen er toch een
twintigtal vrijwilligers in op de uitnodiging. Met bakken viel de sneeuw uit de
lucht toen Kurt en ikzelf aankwamen in het restaurant.
Enerzijds is dit etentje een welgemeende manier om de
vrijwilligers te bedanken voor hun inzet, anderzijds brengt het hen ook eens
samen rond de tafel en leert men elkaar van naderbij kennen. Geef toe, beide
doelstellingen zijn bijzonder lovenswaardig.
Persoonlijk ben ik nog ieder jaar onder de indruk van de
vele verhalen die ik tijdens dit feestje te oren krijg. Zelf ben ik er steevast
van overtuigd dat elke vrijwilligerzijn
of haar reden heeft om te vrijwiligen. Je moet wel gek zijn is kort door de bocht,
maar zelf vul ik het in als er moet wel iets zijn. Wie dit blog regelmatig
leest kent mijn verhaal, dit zal ik hier dus niet nog eens uit de doeken gaan
doen. Ieder jaar zijn er andere mensen en dus ook andere verhalen. Dit brengt
ook met zich mee dat er telkens nieuwe klankborden zijn en dat ik dus ook mijn
verhaal nog wel eens mag overdoen. Hierbij blijven de diverse reacties me verbazen.
Niet enkel legt men moeilijk de link tussen vrijwilligen op IT en slechtziend
zijn, ook mijn uitgebreide takenpakketje verbaas velen. Enfin genoeg over
mezelf, terug naar de kern van deze post.
Als contact was deze
avond reeds meer dan geslaagd, dat gaf ik hierboven al aan. Ook qua uiting van
dank was deze avond een schot in de roos. Wie wordt er nu niet graag verwelkomt
met een vriendelijke groet en een lekker aperitiefje? Eens allen verwelkomt
enneergezeten was het etenstijd. Er was
vrije keuze tussen varkenswangentjes, vis of een vegetarisch alternatief. Alle
drie de keuzes waren erg lekker en gingen vlotjes naar binnen. Afronden deden
we met een kopje koffieen gebak. Lang
napraten was er door het gevaarlijke weer niet bij, maar dat houden we dan wel
te goed voor een volgende editie. Want ook komend jaar blijf ik met goesting
vrijwilligen, dus ben ik ook op de volgende bedanking van de partij!
Emotie is een erg slechte raadgever. Vandaar dat ik er ruçm een maand liet overgaan alvorens ik dit onderwerp aansnijd op dit blog.
Alles begint op een doodgewone dinsdagmiddag wanneer ik aankom in ons DVC en heb ingecheckt komt mijn diensthoofd op mij toegestapt en vraag mij of ik, nog voor ik het bureau binnenga, even bij hem kan komen. Op zich niet zo bijzonder maar ik voelde dat er iets in de lucht hing. Eens neergezeten en de deur dicht trok het gesprek zich op gang en kreeg ik t'e horen dat mijn diensthoofd de informatica zou verlaten. In het belang van iedereen was het beter om terug diensthoofd van de boekhouding te worden. Vroeger werden beide gecombineerd maar heden ten dage is dat niet mogelijk.
Deze mededeling sloeg bij mij in als een bom. Mijn eerste gedachte was, oké hier eindigt het dus. Bij een nieuw diensthoofd die mij niet kent moet ik immer opnieuw gaan bewijzen wat ik kan. In mijn positie als vrijwilliger, dan nog wel één met een beperking, zou het niet gemakkelijk worden om verder volop deel uit te maken van de ploeg. Eerlijk, ik weet echt niet of ik de energie die het mij destijds kostte nog eens zou kunnen opbrengen. Onze samenwerking was van beide kanten uit echt uniek. Kansen krijgen en grijpen om daarna nog mooiere kansen te krijgen. Daar kwam het kort gezegd op neer.
Gelukkig kreeg ik verderop in het gesprek te horen dat iemand van onze huidige ploeg de kans krijgt om zich op te werken en dat we dus eigenlijk met onze zelfde ploeg verder zullen werken. Oef het eeuwige cliché dat iemand met een beperking ook iets kan hoef ik ten opzichte van hem toch al niet meer te doorbreken. Nog eens oef, bewijzen dat ik wel vrijwilliger ben maar evengoed mijn verantwoordelijkheid neem en draag hoef ik ook al niet meer te bewijzen. Enige wat ik dus moet doen is verder bewijzen wat ik kan. Maar dat moest ik ook onder mijn vorig diensthoofd. Trouwens niet enkel voor hem maar vooral voor mezelf. Voldoening haal je immers niet uit halve werken, zeker niet als vrijwilliger.
Tot slot wens ik nog eens oprecht dank je wel te zeggen tegen mijn vorig diensthoofd, deze man gaf mij een kans en ik greep ze. Lijkt banaal, maar op het ogenblik dat ik deze kans kreeg hadden velen mij die kans beloofd maar even veel lieten niet meer van zich oren. Zelfs instanties als licht en liefde geloofden niet in mijn kunnen. Gelukkig was er iemand in het DVC die beter wist.
Tot op de dag van vandaag, ruim 10 jaar later, is dit een win win overeenkomst gebleken. Vol vertrouwen werk ik er aan om deze samenwerking verder zo te laten verlopen. Deels uiteraard voor mezelf want ik haal er voldoening uit., maar ook een groot stuk om de mensen die me een kans gaven te bedanken.
Zo dit was het voor deze keer. Graag nog tot een volgende keer!
Vermoedelijk denken jullie bij het horen van Bob meteen
aan het verkeer aan de daarbijhorende campagnes. Maar deze post heeft daar niks
mee te maken. Sterker nog hij leunt aan bij PVF en deze drie letters zijn
ondertussen al omgezet in menig hectaren bos binnen de zorgsector.
Tweetal weken terug ging ik naar Brailletech, een
jaarlijkse beurs voor blinden en slechtzienden en één van de sessies aldaar
ging over de PVF. In de uiteenzetting, gegeven door een medewerkster van het
VAPH, werd ik op de hoogte gebracht van de geboorte van BOB. Neen, geen kind
van die dame maar wel het Basis Ondersteunings Budget. In eerste instantie een
kleine tegemoetkoming van 300 euro voor de talloze wachters op de wachtlijst
van de PVF.
Dit bedrag wordt maandelijks uitgekeerd en hoeft geen
verantwoording naar gebruik of verbruik toe. Dit staat dus los van de PVF.
Meteen werd er aan toegevoegd dat dit systeem niet meer kan worden aangevraagd
en dat dit in 2019 ter evaluatie op de tafel komt. Als antwoord op mijn vraag,
wat het nut is van een systeem dat je niet kan aanvragen, kwam het antwoord dat
dit ons louter werd meegegeven omwille van de volledigheid.
Louter persoonlijk lijkt Bobke een goed systeem maar komt
het niet terecht waar het moet terecht komen. Nu is het iets dat als doekje
voor het bloeden wordt gegeven aan diegene die al veel te lang aan het wachten
zijn op ondersteuning of beter gezegd op geld om die ondersteuning te betalen.
Vermoedelijk brengt deze 300 euro dus geen zode aan de dijk. Terwijl dit voor
een bepaalde groep van zorgvragers of personen met een beperking het verschil
zou kunnen maken tussen al dan niet nog zelf uw zorg op orde krijgen. Maar deze
doelgroep kan tot na de evaluatie geen Bobke aanvragen en bij een negatieve
evaluatie ook daarna niet.
Eigenlijk kom ik dus de geboorte van BOB melden, mooi
systeem maar een systeem dat waarschijnlijk nooit zal gebruikt worden door
diegenen die het goed zouden kunnen gebruiken.
Voila dit was het voor deze keer. Indien u de behoefte
heeft om te reageren kan dat steeds hier of op onze facebookpagina. Bedankt om
dit blog te volgen en graag tot een volgend verhaal.
In mijn vorige post had ik het over een nogal nare ervaring na onze oproep om bij ons te komen vrijwilligen. Gelukkig voor ons komen er aan de hand van onze facebook pagina ook vele reacties binnen van heel andere aard. Vandaar dat ik het in deze post wel eens daar wil over hebben. Sociaal zijn op sociale media, het kan!
Enkele weken terug ontvingen wij een chatberichtje van een moeder van één van onze zorgvragers. In dit bericht bedankte de moeder ons oprecht voor de goede zorgen die er bij ons aan haar zoon werden geboden. Verder schetste ze de terribele situatie waarin hij sich bevond alvorens hij bij ons terecht kon. Ter onderstreping stak er ook nog een foto bij dit bericht, een mens werd er stil van.
Met dit voorbeeld geef ik direct het gene me het meest is bij gebleven. Eerlijkheid gebied me om te zeggen dat deze boodschap me extra trof omdat dit een van de weinige zorgvragers bij ons is waarmee ik persoonlijk in contact kom. Niet dat ik wereldvreemd ben binnen onze zorginstelling maar met een taak op de administratie, als vrijwilliger, komt men nu eenmaal niet zo frequent in contact met onze zorgvragers. Vandaar mijn extra betrokkenheid.
Naast dit bericht krijgen we ook vaak andere directe of indirecte reacties binnen op onze pagina waarin men wijst op onze sterke ondersteuning en goede zorgen. Op momenten dat het wat moeilijker gaat zijn dit de kleine zaken die ons dat extra duwtje geven om verder te gaan. Ook in mijn persoonlijk leven ondervind ik dat, zeker het eerste bericht, helpt om te relativeren en verder te gaan. Als dit geen mooie vorm is van sociaal zijn.
Tot slot wens ik al deze mensen ook op mijn beurt oprecht te bedanken. Bedankt om uw dank voor ons werk uit te brengen. Misschien moeten we dit allemaal eens wat meer doen, elkaar bedanken. Vandaar dat ik ook u bedank om dit blog te lezen. Hopelijk tot een volgende keer!
Lang geleden dat hier nog eens wat actie was. Sorry daarvoor, gebrek aan inspiratie en tijd waren hiervan de oorzaak. Bij deze proberen we hier iets aan te doen.
De inspiratie voor deze post haalde ik uit een vreemde reactie op één van onze berichten op onze facebookpagina. In deze post deden we een oproep naar vrijwilligers voor ons evenement Bachte in de wei, alsook om mee te gaan op kamp met onze zorgvragers.
In een reactie hierop vroeg iemand zich af of deze vraag om helpende handen wees op een te kort aan personeel. In tweede instantie werd verwezen naar een mogelijke daling van de kwaliteit ten opzichte van de kwantiteit.
Herhaaldelijk nalezen bracht me er bij dat dit eigenlijk een aanklacht is of was tegen de PVF (persoons volgende financiering-) die er aankomt in de zorgsector.
Of deze aanklacht volgens mij al dan niet terecht is wil ik hier in het midden laten, dit zou ons veel te ver leidden.
Wel zou ik er onze aanklager of aanklaagster willen op wijzen dat vrijwilligers al veel ouder zijn dan de PVF. Wie vrijwilligt heeft volgens mij als bedoeling om zijn steentje bij te dragen tot de realisatie van iets positiefs. Dat iets kan echt van alles zijn en dient open te worden getrokken tot ver buiten de zorgsector, tot waar er van PVF geen sprake is. Net als de taken die deze vrijwilligers vervullen is hun motivatie om te vrijwilligen divers. Gaande van iets tegen de verveling tot, in mijn geval soms wel van toepassing, het uiten van protest.
Misschien moet diegene die dit postte er ook maar eens over nadenken om op een iet wat positievere wijze zijn of haar mening te gaan uiten. Wie weet kan hij of zij dan nog wel rekenen op mijn sympathie.
Tot slot geef ik graag nog de raad mee om bij reacties of eender welke post op het internet voorzichtig te werk te gaan. De reactie flap je er misschien uit. Maar de reactie blijft wel voor eeuwig leven op het wereldwijde web.
Voila, dit wou ik toch even van mij afschrijven en daarmee hebben jullie er hopelijk nog iets aan.
Voortaan zal ik proberen om terug wat regelmatiger te gaan bloggen.
Tijdens de week van de vrijwilliger, zo een tweetal weken
geleden, ontving ik een gedicht ter bedanking voor mijn vrijwilligerswerk. Op zich
niet zo een speciaal feit ware het niet dat er in de begeleidende mail vermeld
stond dat dit gedicht e echt wel op het lijf was geschreven. Na het lezen en
vooral herlezen van dit gedicht was ik echt wel onder de indruk.
Persoonlijk zou ik niet durven stellen dat deze tekst mij op
het lijf is geschreven, dit is te veel
eer. Wat ik wel durf stellen is dat ik streef om iemand te zijn die hiermee
wordt beschreven.
Vandaar dat ik ook op mijn beurt dank u wil zeggen voor dit
mooie compliment. Kleine gebaren van deze aard zijn een motivatie in de tijden
waarin men zich soms afvraagt waarom men dit allemaal doet. Net zoals voor
iedereen is ook voor een vrijwilliger niet elke dag dezelfde en is de goesting
niet elke dag even groot. Hiernaar wordt volgens mij ook verwezen in deze
tekst, het is vrij maar nooit vrijblijvend. Vaak denkt men dat een vrijwilliger
iemand is die af en toe eens een handje komt toesteken indien het hem of haar
uitkomt. Op deze basis zal een vrijwilliger nooit krijgen voor zijn
vrijwilligen wat hij ervoor dient te krijgen, namelijk voldoening.
Na het lezen van deze tekst had ik alvast voldoening en
goesting, goesting om er verder als vrijwilliger voor te gaan!
Voila, bij deze zijn ook jullie bedankt om ons te waarderen,
graag tot een volgende keer.
Eerst en vooral wil ik alle lezers van dit blog mijn beste
wensen overmaken voor 2017! Goede gezondheid en veel inspiratie om al jullie
dromen te kunnen verwezenlijken.
Bij het begin van een nieuw jaar kijken we graag vooruit
naar wat ons tegemoet komt en wensen we elkaar hiervoor ook veel goeds toe.
Alvorens echt vooruit te kijken is het ook gepast om nog even achterom te
kijken. Hoe was het voorbije jaar voor ons en onze instelling?
In 2016 hebben velen ons schip verlaten, zowel stuurlui als
matrozen verlieten ons, meestal om van een welverdiend pensioen te genieten. Ongetwijfeld
is dit toch één van de belangrijkste feiten van het voorbije jaar. Verder
hebben wij in dit jaar ook veel ge- of verbouwd en heel wat verhuizen op touw
gezet. Denk maar aan onze nieuwe site Dageraad en ja hoor, ook de administratie
heeft voortaan een nieuw stekje. Dit om
er maar enkele te noemen. Je kan dus besluiten dat we in 2016 zeker niet hebben
stilgezeten, wat een goede zaak is.
In het komende jaar staat er ook nog héél wat te gebeuren.
De zorgsector is in volle evolutie en 2017 wordt ongetwijfeld het jaar van de
rugzak. U weet wel het rugzakje of de persoonsvolgende financiering om de
officiële taal te gebruiken. Wat dit allemaal precies zal brengen weet helaas
nog niemand, hoewel het wel voor de deur staat. Verder blijven we ook in het
komende jaar onze infrastructuur vernieuwen en uitbreiden zo zal onze nieuwe
site dageraad in gebruik worden genomen.
U merkt het al, ook in dit nieuwe jaar is ons moto:
stilstaan is achteruitgaan we blijven
verder onze instelling uitbouwen om zorg op maat te leveren.
Zo hiermee hebben we samen voor en achteruit gekeken.
Hopelijk hebben jullie er wat aan en lezen jullie ook nog een volgende keer dit
blog. Alvast bedankt!