Deze week werden in ons DVC de jubilarissen gevierd. Zelf ben ik ook al 15 jaar actief als vrijwilliger binnen dit centrum. Zo vaak gebeurt dit niet, dus is er niet echt een bedanking voorzien binnen het systeem.

Gelukkig zijn mijn collega’s inventief en hebben ze zelf een heel fijne attentie voorzien om mij oprecht te bedanken. Binnen onze muren is het moeilijk om iets stil te houden, maar deze verrassing kwam mij toch niet ten hore voor de uitreiking er van. Toen ik werd meegevraagd voor een overleg in Vincentius merkte ik nog op dat het niet vrij was, normaal wel was het antwoord. Onze directeur grapte nog dat ik eens op het matje mocht komen.

Eerlijk gezegd deed deze aangename verrassing me wel iets. In deze sombere tijden zou een mens wel eens durven vergeten welk doel we echt voor ogen moeten houden. Zelfs het positieve gevoel dat ik heb bij mijn vrijwilligerswerk dreigt wel eens, door al deze afstand, uit het zicht te verdwijnen. Zo was ik vorige week nog even de pedalen kwijt toen we terug naar telewerk werden doorverwezen. Op zich geen ramp, maar als vrijwilliger ligt dit toch nog even anders. Hoe je het ook maar draait of keert, het sociale contact is toch één van de belangrijkste drijfveren bij het vrijwilligen. Bij telewerk valt dit voor een héél groot stuk weg. Uiteraard moeten we solidair zijn en houdt het geen steek dat ik me als vrijwilliger zou opdringen, terwijl de collega’s de puzzel maar moeten leggen om met minder mensen te gelijk aanwezig te zijn. Ook de vrijwilliger moet collegiaal en solidair zijn.

Niet enkel het passend geschenk maar zeer zeker ook de lovende woorden die er aan toe werden gevoegd pakten mij wel. Is dit echt het beeld dat deze mensen van mij hebben?

In gedachten flitste de lange weg hier naartoe terug door mijn hoofd. Hoe het mij moed, doorzetting en vaak ook veel tranen kostte om één kans te krijgen om mezelf te bewijzen en te tonen dat ik nog ‘iets” kon. Velen deden loze, vaak goed bedoelde, beloftes. Net toen ik ging twijfelen, kwam ik terecht bij Bachte.

Tot op heden ben ik nog iedereen heel dankbaar die me destijds de kans gaf om mij te smijten in een , vrijwillige vorm van een werkomgeving. Duidelijke afspraken en verwachtingen van beide partijen werden op papier gezet. Klinkt vreemd, maar ook vrijwilligerswerk is niet vrijblijvend, aan beide kanten zijn er verwachtingen die moeten worden ingevuld. In ruil krijg je erkenning, bevestiging en nog zoveel meer.
In dit contract was zelfs een proefperiode van 6 maanden voorzien, behoudens echt dwingende zaken werd de overeenkomst door geen van beide vroeger stil gezet. Na drie maanden werd ik bij mijn toenmalig diensthoofd geroepen, proef vervalt en mits mijn akkoord gingen we verder voor “onbepaalde duur”. Nu 15 jaar later, loopt dit contract dus nog steeds verder.

In Bachte en elders zeg ik het vaak. Als ik het moeilijk heb met mijn beperking is dit één van de dingen die me er bovenop helpen. Steeds krijg ik als antwoord dat ik dit zelf heb gedaan en dat is waar . Maar mezelf die kans geven kon ik niet, dat hebben zij gedaan!

Afsluiten doe ik met een oprecht woord van dank aan mijn fijne collega’s. Niet enkel voor het cadeau maar vooral voor het wederzijds respect dat ik aanvoel in Bachte! Jullie zien de mens achter de beperking en dit is niet iedereen gegeven.

Op naar nog vele jaren van leuke samenwerking!