Hieronder volgen twee korte anekdotes van hier in huis één positief qua bovenstaand onderwerp en helaas ook een veel minder verhaal.

Hele tijd terug mocht ik meewerken aan een héél mooi informatica project. Fier als een gieter vertelde ik één ieder die het wilde horen wat de plannen waren en wat mijn werk daarin was. Ook thuis spendeerde ik vele uren aan het uitwerken van dit geheel. Vele vergaderingen kwamen en velen konden hun mening kwijt omtrent het uitzicht en de inhoud.

Diverse keren was het terug naar af en vuilbak, maar enkel op die manier komt men tot een goed resultaat. 

Toen dit alles eindelijk klaar was en in productie kon gaan was ik meer dan tevreden amai schoon werkske dacht ik bij mezelf.

Enkele weken later hoor ik iemand converseren over dit project en verklaren dat dit alles op niks trok. Dit gesprek was dan nog tegen een gebruiker van ons programma die zich afvroeg waarom dit allemaal nodig is.

Op dat moment stort je wereld in en heb je geen zin meer om waar dan ook nog aan verder te werken je raakt als het ware "uitgebrand"

Ander verhaal is dat ik altijd kort na nieuwjaar een pak cijfers mag gaan opspeuren in het kader van onze jaarcijfers. Op zich is dit geen leuke taak maar wat moet gebeuren moet nu eenmaal gebeuren. Eens mijn speur en rekenwerk afgerond speel ik de cijfers door opdat ze in het verslag kunnen worden opgenomen. 

Paar uur later sta ik in onze cafetaria aan de schuiven voor het middagmaal en komt de persoon voor wij ik de cijfers doorgaf me vriendelijk bedanken en verkolaard daarbij dat dit voor hem een grote hulp is waaraan hij veel heeft.

Die namiddag kon ik direct een tanje bij steken, is was verre van uitgebrand.

Gelukkig komt die tweede situatie veel vaker voor dan die eerste maar hiermee wil gewoon aantonen in welke kleine dingen het hem vaak zit of iemand zich al dan niet goed in zijn of haar vel voelt.