Een van de vele zaken die anders is in de zorgsector dan in de bouwsector is het feit dat een middagpauze een uur duurt in plaats van een half uurtje. Zeker in het begin is dat een lange periode om te overbruggen. Zo hadden een aantal collega's van de administratie, aangevuld met andere "sympathisanten" de gewoonte ingelast om na het nuttigen van het middagmaal een kaartje te leggen.

Toen ik begon bij DVC Heilig Hart speelde men kleurenwiezen, de regels van dit spel waren aanvankelijk een mysterie voor mij. Vroeger had ik al vaak gekaart maar dit beperkte zich tot bieden en manillen, toch weliets anders dan eits anders qua spel. Na verloop van tijd leerde ik door het spel te volgen wel de regels kennen, zelfs een paar "trucen van de foor" begon ik door te krijgen. Aanvankelijk speelde ik niet mee want ik wou het klassement niet door elkaar schudden met mijn geknoei. Klassement? Ja hoor, dagdagelijks wordt de score nauwgezet genoteerd in een excel bestand om op het eind van het seizoen een eindstand op te maken. Uit deze stand leidt men dan af wie er aan de anderen mag trakteren met een gebakje of zo. Vandaar dus dat ik niet zomaar abrupt wou invallen.

Na verloop van tijd vroeg men mij af en toe om eens in te vallen als vierde man om het geheel te depanneren. Misschien had je al eens nagedacht over hoe een slechtziende kan kaarten. Wel ik kon hen enkel uit de nood helpen als de medespelers bereid zijn om te zeggen welke kaart ze op de tafel gooien. Mijn eigen kaarten kan ik dichtbij houden opdat ik ze kan lezen maar de kaarten van de tegenstanders kan ik niet zien, dat is veel te ver af. Mits deze kleine overeenkomst kon ik dus meespelen.

In september bij de start van ons nieuw seizoen kreeg ik ook mijn eigen notatie en speelde ik dus elke middag mee. Wie denkt aan enige vorm van favoritisme of bevoordeling omwille van mijn handicap komt van een kale reis thuis, buiten het zeggen van de kaarten gebeurd niks speciaal. Bij wijlen gaat het er hard aan toe, zo volgt er maar al te vaak een kleine analyse van het gespeelde hand. Slechte resultaten worden wel eens vergeleken met vorst of de beurscrash van een aandeel. Sterke periodes worden dan weer benoemd als een orkaan of ander superieure gebeurtenissen. Maar hoe dan ook blijft de amusementswaarde de belangrijkste factor.

Binnen deze post wil ik ook wel eens de medekaarters bedanken voor deze kleine aanpassing, misschien lijkt het van zelfsprekend maar dat is het zeker niet. Zo ga ik soms naar kaartingen van vereniging en speel ik met vrienden een spelletje . Over deze vrienden zeker geen kwaad woord maar de achterklap van anderen komt soms wel hard aan. Hiermee bedoel ik dan dat anderen die ook aanwezig zin die avond plots menen dat hun taak er uit bestaat om mijn zichtvermogen te controleren. Hieraan koppelen ze dan vele stomme kwetsende uitspraken. In plaats van blij te zijn met wat je nog kan zijn ze argwanend over wat je niet kan. Enfin vandaar dus dat ik het echt leuk vind om tijdens de pauze een kaartje mee te leggen met de collega's, ons diensthoofd en soms ook onze administratieve directeur. Allen op gelijk basis en gelijke voet.

Persoonlijk vind ik aan dit gebeuren het mooie symbool dat er achter verscholen zit het mooist. Dat is namelijk het feit dat indien men de wil heeft om een kleine aanpassing te doen ook iemand met een handicap kan meedraaien. Tijdens de middagpauze slaat dit op een spel maar je kan deze lijn doortrekken binnen mijn volledige vrijwilligerswerk, eigenlijk binnen mijn leven en ook binnen dat van jullie.

29-12-2013 om 16:02 geschreven door DVC vrijuit