Bij ons, net als bij vele andere bedrijven en sectoren, bestaat er een systeem van functioneringsgesprekken. Eigenlijk komt dit er op neer dat je diensthoofd de tijd neemt om samen met jou stil te staan bij de manier waarop jij binnen de werking functioneert en op welke manier dit eventueel nog kan worden geoptimaliseerd. In ieder geval is dit nuttig voor elk personeelslid als ook voor iedere werkgever want men stemt tijdens een dergelijk gesprek immers de violen gelijk en komt veelal nadien tot een verbeterde samenwerking. Keerzijde is dan weer dat een dergelijk systeem tijdrovend is voor alle partijen.

Wie mijn blog hier een beetje volgt wet al dat er binnen onze instelling op gehamerd wordt dat een vrijwilliger zoveel mogelijk; gelijk staat aan een andere werknemer. Zo heb ik het hier een tijdje geleden gehad over mijn contract als vrijwilliger. Wel deze doelstelling werd onlangs nogmaals kracht bijgezet want het was tijd voor mijn functioneringsgesprek. Indien je denkt dat dit de eerste was ben je mis, ongeveer om de twee jaar vindt dit plaats. Tijdens zo een gesprek komen elke keer een aantal zaken aan bod die op dat ogenblik binnen ons DVC instellingsdoelstellingen zijn inzake personeelsbeleid. Deze keer was dat duurzaam personeelsbeleid en het wij gevoel op de werkvloer.

Omdat dit gesprek strikt vertrouwelijk is kan ik hier over de inhoud weinig kwijt. Eerder dan hier de inhoud van dit gesprek weer te geven is het mijn bedoeling om hier te onderstrepen dat ik ook als vrijwilliger meedraai binnen de werking van het Heilig Hart. Via het houden van dit onderhoud toont men mij op een prachtige manier de waarde van mijn werk. Veel beter dan elke keer dank u te zeggen, wat ook gebeurt hoor, toont dit de meerwaarde van mijn taak aan. Wat ik wel kwijt kan over de inhoud i dat één van de vragen was waar je de energie haalt om je dagtaak te vervullen. Op welke manier kan dit nog worden verbeterd? Dit alles zoals gezegd in het kader van een duurzaam personeelsbeleid.

Nu reeds kan ik stellen dat ik meer energie heb na het houden van dit gesprek. Niks is immers zo energie gevend als een blijk van dank voor je inzet. Geef toe dat dit toch een levensles is die we allen soms uit het oog verliezen. Hoe veel vrienden vergeten we niet te bedanken of gewoon even zeggen dat ze goed bezig zijn? Of zelfs nog moeilijker, bij welke van onze echte vrienden durven we bijstellen indien nodig?

Zo, hopelijk vonden jullie deze post boeiend en had je iets aan het lezen van hem. Graag tot een volgende keer op dit blog of wie weet ergens anders.

20-09-2014 om 14:29 geschreven door DVC vrijuit