Bij ons werd deze week ingezet met een etentje als dank voor onze vele vrijwilligers.

Wie dit blog al een tijdje volgt weet dat ik al diverse jaren een verslagje schrijf over deze mooie traditie. Vandaar dat ik ,om het doorbreken van de macht der gewoonte, deze keer meer een impressie zal meegeven van deze mooie avond dan er een echt verslag van neer te pennen.

Dit is een eerst quote die door meerdere vrijwilligers in de mond werd genomen. Niet enkel over de sfeer op en in de leefgroepen maar gewoon omtrent "Bcahte" in het algemeen. Dit is trouwens een uitspraak waarvan ik, zeker het tweede deel, hem ook al vaak deed. Tijdens één van die vele keren dat ik trots vertel over "ons". 

Vooral bij diegene die rechtstreeks betrokken zijn met één of meerdere zorgvragers was dit een vaak voorkomende uitspraak. Gaande over de glimlacht op het gezicht van de zorgvrager wanneer zijn of haar vrijwilliger langs komt voor de geplande wandeling. Over de indruk dat die zorgvrager, die volgens de wetenschap niemand herkent, toch de indruk gaf blij te zijn met de extra aandacht gegeven door de vrijwilliger. Betere vorm van motivering bestaat er volgens vele onder hen echt niet. Sommige opperden zelfs dat eigenlijk de vrijwilliger diegene is die, in dit geval, dankbaar moet zijn.

Als laatste grote indruk wil ik zeker de vreugde in het werk nog meegeven. Vele van de vrijwilligers hebben hun eigen verhaal, hun reden waarom ze vrijwilligen en niet langer in het "gewone" arbeidscircuit. Persoonlijk behoor ik ook tot die groep. De trouwe volgers van dit blog kennen mijn verhaal wel. Zeker in deze tijden waarbij een ieder de mond vol heeft over minder werken toch een leuke vaststelling. Er is immers een spreekwoord dat zegt "Men weet pas wat men heeft als men het kwijt is". Wijs spreekwoord dat helaas pas begrepen wordt als het te laat is.

Zo tot slot wens ik nog een persoonlijk accent mee te geven. Tijdens deze week kreeg ik van een aantal diensthoofden en collega's nog eens een extra woord van dank. Soms via een mailtje soms aan de hand van een extra complimentje. Via deze weg wens ik hen  op mijn beurt welgemeend te bedanken. Dergelijke kleine dingen blijven hangen en zijn een motivatie in mindere tijden. Deze uitspraak mogen jullie gerust doortrekken naar het dagelijkse leven. Ook wanneer ik het daar al eens moeilijk heb denk ik, of word ik door mijn vrienden gewezen op, deze zaken.