blog voor DVC Heilig Hart voornamelijk geschreven door vrijwilligers van DVC Heilig Hart
24-02-2021
Vrijdag, DVC dag!
In mijn vorige post schreef ik dat mijn vrijwilligen terug
op gang kwam, weliswaar bepekt tot één dagje per week. Ondertussen zit ik ruim
een maand in dit regime en vertel ik jou graag eens hoe dit aanvoelt.
In de eerste plaats is het bijzonder goed om toch al terug
iets positiefs te kunnen doen met mijn tijd. Voelt toch al direct heel anders
aan dan wanneer je van thuis uit een handje toesteekt.
Verder valt het me op hoe er eigenlijk twee werelden zijn ontstaan. Langs de
ene kant hebben we de wereld van diegene die nog steeds in lockdown verkeren en
niet mogen of kunnen gaan werken en anderzijds is er de wereld van hen die zich
wel moeten of mogen verplaatsen om te werken.
Vreemde aan deze situatie is dat wie veel in de ene wereld
vertoeft de voeling met die andere wereld kwijt raakt of kwijt dreigt te raken.
Hierbij is het zeker geen punt om te stellen dat de ene wereld beter zou zijn
dan de andere, neen beide heeft voor en nadelen. Dus ook in deze is dit een
virus dat verdeeldheid zaait.
In de tweede plaats is het bijzonder pijnlijk vast te
stellen in welke mate zaken die pakweg een jaar terug vlotjes, letterlijk
blindelings verliepen nu bijzonder moeizaam zijn geworden. In deze denk ik
bijvoorbeeld aan het nemen van mijn belbus, mij zelfstandig verplaatsen naar
DVC. Denk nu niet dat dit niet meer lukt, maar het vraagt terug heel wat moeite
terwijl dit routine was. Wanneer ik hierdoor gefrustreerd dreig te worden denk
ik aan onze zorgvragers die zoveel terug zullen moeten opbouwen eens de hele
pandemie achter de rug is. Sommige van die zaken kun je niet meer heropbouwen
en zijn weg voor altijd. Wie ben ik dan om te klagen over wat extra moeite?
Tot slot wil ik toch ook vermelden dat zo een één dag regime
hoe dan ook heel anders aan voelt, los van de covid. Wanneer ik mijn 2,5 dagen
per week kan komen naar Bachte voel ik me echt een deel van de ploeg. Met
alles, of toch heel veel ben je mee in den draai. Op zo een momenten voel ik me
geen vrijwilliger, maar een medewerker als een ander.
Nu ik enkel op vrijdag kan komen ´helpen¡ voel ik me meer iemand die af en toe
langs komt om een handje te helpen. Iedereen doet flink zijn best om mij het
gevoel te geven dat ik tot de ploeg behoor, maar voor mezelf voelt dit niet zo
aan.
Voordeel hieraan is dat ik me volledig bevestigd voel in mijn keuze van
destijds om er echt voluit voor te gaan en volop de kaart DVC te trekken. Wees
dus maar gerust dat eens de hele storm gaan liggen is ik er terug zal staan en
dit met nog meer honger dan toen ik er destijds aan begon.
Ziezo hiermee heb ik proberen te beschrijven hoe het voelt
om toch alweer een dagje te kunnen vrijwilligen.
Hopelijk had je er iets aan en graag tot een volgende keer!
Deze week werden in ons DVC de jubilarissen gevierd. Zelf
ben ik ook al 15 jaar actief als vrijwilliger binnen dit centrum. Zo vaak
gebeurt dit niet, dus is er niet echt een bedanking voorzien binnen het
systeem.
Gelukkig zijn mijn collegas inventief en hebben ze zelf een
heel fijne attentie voorzien om mij oprecht te bedanken. Binnen onze muren is
het moeilijk om iets stil te houden, maar deze verrassing kwam mij toch niet ten
hore voor de uitreiking er van. Toen ik werd meegevraagd voor een overleg in
Vincentius merkte ik nog op dat het niet vrij was, normaal wel was het
antwoord. Onze directeur grapte nog dat ik eens op het matje mocht komen.
Eerlijk gezegd deed deze aangename verrassing me wel iets. In
deze sombere tijden zou een mens wel eens durven vergeten welk doel we echt
voor ogen moeten houden. Zelfs het positieve gevoel dat ik heb bij mijn
vrijwilligerswerk dreigt wel eens, door al deze afstand, uit het zicht te
verdwijnen. Zo was ik vorige week nog even de pedalen kwijt toen we terug naar
telewerk werden doorverwezen. Op zich geen ramp, maar als vrijwilliger ligt dit
toch nog even anders. Hoe je het ook maar draait of keert, het sociale contact
is toch één van de belangrijkste drijfveren bij het vrijwilligen. Bij telewerk
valt dit voor een héél groot stuk weg. Uiteraard moeten we solidair zijn en
houdt het geen steek dat ik me als vrijwilliger zou opdringen, terwijl de
collegas de puzzel maar moeten leggen om met minder mensen te gelijk aanwezig
te zijn. Ook de vrijwilliger moet collegiaal en solidair zijn.
Niet enkel het passend geschenk maar zeer zeker ook de
lovende woorden die er aan toe werden gevoegd pakten mij wel. Is dit echt het
beeld dat deze mensen van mij hebben?
In gedachten flitste de lange weg hier naartoe terug door mijn
hoofd. Hoe het mij moed, doorzetting en vaak ook veel tranen kostte om één kans
te krijgen om mezelf te bewijzen en te tonen dat ik nog iets kon. Velen deden
loze, vaak goed bedoelde, beloftes. Net toen ik ging twijfelen, kwam ik terecht
bij Bachte.
Tot op heden ben ik nog iedereen heel dankbaar die me
destijds de kans gaf om mij te smijten in een , vrijwillige vorm van een werkomgeving.
Duidelijke afspraken en verwachtingen van beide partijen werden op papier gezet.
Klinkt vreemd, maar ook vrijwilligerswerk is niet vrijblijvend, aan beide
kanten zijn er verwachtingen die moeten worden ingevuld. In ruil krijg je erkenning,
bevestiging en nog zoveel meer.
In dit contract was zelfs een proefperiode van 6 maanden voorzien, behoudens echt
dwingende zaken werd de overeenkomst door geen van beide vroeger stil gezet. Na
drie maanden werd ik bij mijn toenmalig diensthoofd geroepen, proef vervalt en
mits mijn akkoord gingen we verder voor onbepaalde duur. Nu 15 jaar later,
loopt dit contract dus nog steeds verder.
In Bachte en elders zeg ik het vaak. Als ik het moeilijk heb
met mijn beperking is dit één van de dingen die me er bovenop helpen. Steeds
krijg ik als antwoord dat ik dit zelf heb gedaan en dat is waar . Maar mezelf
die kans geven kon ik niet, dat hebben zij gedaan!
Afsluiten doe ik met een oprecht woord van dank aan mijn
fijne collegas. Niet enkel voor het cadeau maar vooral voor het wederzijds
respect dat ik aanvoel in Bachte! Jullie zien de mens achter de beperking en
dit is niet iedereen gegeven.
In mijn vorige post vertelde ik hoe het voelde om de deuren
van het DVC voor onbepaalde duur achter mij dicht schoven.
Gelukkig voor mij dat ik vrijwillig op de informaticadienst. Met andere woorden
ook voor mij was er de reddingsboei van het telewerk of thuis werk. Tijdens
het jaar doe ik al af en toe wel eens iets voor het DVC van thuis uit, maar nu
zou dit dus uitgebreid worden naar al mijn taken.
Reeds na een paar dagen werd me duidelijk dat een vast
werkschema er niet meer echt in zat. Enerzijds ben je geneigd om de berichten
en/of mails die je krijgt direct te beantwoorden. Anderzijds ga je meer werken
wanneer het je uitkomt. Reeds in week 2 kwam dit er op neer dat ik nog maar op
gang kwam en dat de collegas hun uren er op zaten. Hieruit vloeit dan weer
voort dat je mailt bij nachtelijke uren en ook tijdens diezelfde nachtelijke
uren aanklopt op Teams. Niet enkel de uren maar ook de dagen lopen door elkaar.
Elke dag deed ik wel een taakje als vrijwilliger. Vermoedelijk zat het feit van
de Lock down hier ook wel voor iets tussen. Structuur was over het algemeen totaal
verloren gegaan, dit gold dus niet enkel voor het vrijwilligen.
Als vrijwilliger haal ik veel voldoening uit het feit dat je
merkt dat wat je doet ook echt zode aan de dijk brengt. Aan dit aspect bracht
telewerk niet echt enig verschil. Naarmate het aantal sharer en likes op onze
facebookpagina de hoogte in ging, ging dus ook de voldoening mee in de hoogte. Wat
ik tijdens mijn telewerk wel enorm miste was het contact met de collegas. Niet
dat er bij ons op de bureau uren getaterd of gepalaverd wordt maar die kleine tussentijds
opmerkingen waren er thuis niet. Ook de snelle woorden van dank wanneer je
toevallig een andere collega kruist in de gang waren er niet. Kortom het
sociale gedeelte van vrijwilligen ging de mist in bij thuis werk. Hiermee wil
ik niet gezegd hebben dat de collegas niet dankbaar zijn of waren voor wat ik
thuis deed. Zelfs op zondag kwam er wel vaak een woordje van dank. Waarvoor ik dan weer vriendelijk bedankt zeg!
Zelfs vanuit mijn kot voelde ik me deel van de ploeg, maar toch was er het
gemis.
Graag geef ik ook nog mee dat wat ik hier neerschrijf louter
een weergave is van wat ik voelde bij mijn thuiswerk ten tijde van de lock
down. Zeer zeker is het niet mijn bedoeling om hier te gaan pleiten voor al dan
niet thuiswerk van onze dienst.
Hopelijk hebben jullie iets aan deze post en zie ik
jullie hier nog een volgende keer op dit blog!
We zeggen en schrijven dinsdag 17 maart iets na 17u. Achter
mij sluiten de deuren van het DVC, op zich niks abnormaal. Maar deze keer was
anders dan die ontelbare keren daarvoor.
De week daarvoor had ik nog samen met Kurt alle andere vrijwilligers opgebeld
om hen te melden dat het helaas niet meer mogelijk was om te komen vrijwilligen
in ons DVC. Zelf kon ik dus nog paar dagen langer omdat ik totaal niet op de
leefgroepen kom en voor de zorgvragers dus geen gevaar betekende.
Toen ik die dinsdag s middags aankwam ving ik links en rechts op dat de
administratie en dus ook de informaticadienst ging overgaan tot thuiswerk. Tja iedereen
met een beetje gezond verstand zag die bui wel hangen, maar als die bui dan
uitvalt blijft dat toch een koude douche. De laatste dagen van de week ervoor
waren al een emotionele rollercoaster. Berichten links en rechts over al dan n
iet verbieden van bezoekers, al dan niet overgaan tot thuiswerk.
Dus toen die deuren dichtschoven dacht ik bij mezelf, wanneer en hoe kom ik
hier terug? Ondertussen heb ik hier gedurende de jaren iets mooi opgebouwd en
dit wordt nu door zaken waar ik niets kan aan doen on-holde gezet. Ja, het deed
pijn toen die deur achter mij dicht schoof.
In mijn hart was ik veel liever daar gebleven maar mijn verstand zei me dat het
beter was om even de knop om te draaien. Het was beter voor de groep dat er
minder mensen aan het front kwamen strijden. Ook vanuit de tweede lijn, lees
thuis, konden we heel wat nuttigs beteken voor Bachte.
Uiteraard was het grootste argument om terug te trekken het feit dat dit de
kansen voor onze zorgvragers aanzienlijk verhoogt. Dit is toch wat iedereen aan
het front wil?
Welke dikke egoïst zou ik zijn om mijn belang boven dit van de zorgvragers te
plaatsen?
Dus zo ja, we vertrokken huiswaarts met de wetenschap dat
dit de juiste, maar o zo moeilijke, beslissing was. Het geweer diende van
schouder te worden veranderd en ik werd vrijwilliger vanop sociale afstand.
Ziezo nu heb ik proberen te beschrijven hoe het voelde om
DVC, weliswaar tijdelijk, achter te moeten laten. Hopelijk hadden jullie er
iets aan dit te lezen. In een volgende post beschrijf ik hoe het voelt en
praktisch werkt om van thuis uit toch mee te strijden in deze vreemde tijden.
Hopelijk tot dan!
Ondertussen ligt de week van de vrijwilliger achter ons.
Dit jaar was deze week een primeur op meerdere vlakken. Zo was dit de eerste week
waarbij onze stuurgroep vrijwilligers in het zadel zit. Dit was mede de reden
waarom ik dacht om deze week eens een extra duwtje in de rug te geven.
Inspiratie vond ik tijdens de internationale dag van de vrijwilliger. Op
sociale media zag ik een foto van een organisatie die hun vrijwilligers
bedankten met een foto waarop een paar mensen hun petje af deden voor hun
vrijwilligers. Op dat moment dacht ik:Leuk, dt kunnen wij ook en dat doen wij
groter. Toen ik het idee liet vallen op onze werkgroep sociale media waren ook
zij meteen enthousiast. Afspraak was dat deze actie een verrassing moest
blijven voor de vrijwilligers en alzo geschiedde. Hieronder kun je het mooie resultaat van deze actie
aanschouwen. Bij dze wens ik ook graag iedereen te bedanken die aan deze actie
heeft meegewerkt. Op het feestje van de vrijwilligers was men alvast onder de
indruk van dit zeer mooie gebaar.
Hiermee komen we naadloos bij het volgende hoogtepunt van
deze week. Hoewel het feestje eigenlijk een dag voor de aanvang van de week
lag was het al een hoogtepunt. Ook voor dit feestje hadden we een primeur voor
het eerst trokken we richting Westkouter alwaar we erg hartelijk werden
ontvangen. Binnen de stuurgroep namen we de gelegenheid ten baat om een kleine enquête
af te nemen van onze vrijwilligers, kwestie van te weten te komen welke
richting we uit kunnen gaan.
Ook tijdens de heerlijke maaltijd kwamen er tal van ideeën naar boven om onze
werking als stuurgroep nog te verbeteren. Ook het binnenhalen van nieuwe
vrijwilligers kwam ter sprake.
Na het dessert werden de vrijwilligers verrast met een lenyard en bijhorend
naamkaartje. Bedoeling is om hiermee de vrijwilligers wat herkenbaarder te
maken in onze DVC. Op de naamkaartjes is omwille van de privacy enkel de
voornaam vermeld. Je merkt dat ook de vrijwilligers hun best doen om de GDPR te
respecteren. Afronden deden we met nog een extra woordje van dank voor afscheidnemende
Cecile te bedanken voor haar inzet voor de vrijwilligers van ons DVC.
Uiteraard werd er nog gezellig nagekaart over deze geslaagde avond, uiteindelijk
trok iedereen tevreden huiswaarts.
Je merkt dat deze week van de vrijwilliger niet onopgemerkt
voorbij is gegaan en wij doen vanuit de stuurgroep ons best opdat dit in de toekomst jaarlijks het geval zal zijn.
De warmste week of music for life behoeft reeds lang geen
extra publiciteit meer. Nieuw dit jaar was echter dat je naast geld ook tijd
kon schenken. Tijd schenken deed je onder de vorm van vrijwilligerswerk voor
één van de erkende goede doelen. Na overleg besloten wij om ook mee op deze kar
te springen en een aantal projecten in te dienen.
Al gauw kwamen er een aantal reacties op deze projecten
binnen. Een aantal keer ging de deal niet door, maar over het algemeen kwamen
er wel effectief inschrijvingen binnen. Uiteindelijk kwamen er meer
vrijwilligers door dan we zelf hadden verwacht. Goede zaak dus!
Niet alleen het kader van de warmste week was nieuw voor
ons. Ook was het voor het eerst dat ikzelf als voorzitter van de stuurgroep vrijwilligers
mee in stond voor het onthalen en begeleiden van deze vrijwilligers.
Persoonlijk hou ik zeker een goed gevoel over aan het invullen van deze nieuwe
taak. Tegelijkertijd voel ik wel ook aan dat dit zeker een taak is waarin ik
moet groeien. Hierin verschuilen zich zeker een aantal werkpunten. Maar zoals
aangegeven houden wij als stuurgroep zeker een warm gevoel over aan deze extra
impuls aan de warmste week.
Op vele verschillende plaatsen kwamen de warme vrijwilligers
terecht. Naast het helpen in de wasserij, schilderen van Atlantis, brengen van muzikale
kerstsfeer werd er zelfs een wafelbak georganiseerd. Om het correct te houden
vermeld ik graag dat de wafelbak met vertrouwde vrijwilligers werd ingevuld,
maar daarom was deze actie niet minder warm.
Wat ons betreft is dit extra luik zeker voor herhaling
vatbaar. Naar volgend jaar toe werken wij alvast aan de paar werkpuntjes. Wie
weet kunnen wij volgend jaar ook jou begroeten als warme vrijwilliger. Je bent
zeker van harte welkom!
Tradities zijn er om in ere te houden. Dit geldt zeker voor
het bedankingsfeestje van onze vrijwilligers.
Deze keer niet in de week van, maar wel een weekje later. Onmogelijk te
achterhalen of het aan dit weekje later lag of aan de nieuwe locatie, maar deze
editie was qua opkomst echt wel een schot in de roos. Maar liefst 45 van onze vrijwilligers
besloten om deel te nemen aan deze gezellige avond. Zoals eerder aangegeven
werd er deze keer ook uitgeweken naar een andere locatie, niet dat er
ontevredenheid was over de vorige, maar verandering van spijs doet nu eenmaal
eten. Aan de opkomst te zien deze keer letterlijk.
In het Duvelke in Astene werd het aperitief met smaak
genuttigd. Liefhebbers konden kiezen voor een glaasje bubbels maar evengoed was
een frisdrank of werkmanspintje mogelijk. Na het aperitief nam Kurt de
gelegenheid ten bate om zijn vrijwilligers nog eens te bedanken voor hun niet
afhoudende inzet. Naast het bedanken deed Kurt ook een oproep om vrijwilligers
te vinden die in een stuurgroep voor en door vrijwilligers willen zetelen. Her
en der hoorde je mompelen dat dit wel iets voor hen zou zijn. Benieuwd wat het
vervolg van deze oproep zal worden. Zelf stel ik me alvast kandidaat!
Na de heerlijke maaltijd en een even sterk dessert kwam er
nog een welgekomen gast ons bedanken en groeten. Inderdaad, tussen de talrijke
vrijwilligers werden ook door Dirk toegesproken. Toen hij persoonlijk de hand
kwam schudden hoorde ik vele vrijwilligers zich afvragen wie die man was. Persoonlijk
vond ik dat echt wel grappig, voor mij is Dirk immers al lang geen vreemde
meer. Even later nam Dirk het woord en stelde hij zichzelf voor. Al diverse
keren hoorde en las ik een aantal van zijn woorden, maar deze keer vond ik
veruit het best. Vermoedelijk deed ook de gemoedelijke sfeer er veel toe, de
korte speech stak vol goeie grappen en had toch één diepe boodschap. Deze was
oprechte dank en ook een verwijzing naar wat ik zelf vaak zeg. Vrijwilligers
werken dn wel gratis, maar zeker niet voor niks. Tweedelige boodschap, ons werk
is nuttig maar in zekere zin worden we ook betaald. Weliswaar niet met geld maar wel met voldoening en dit is
meer waard dan eender welke schat ter wereld!
Gezellig werd er nog wat nagepraat. Tevreden trokken de
vrijwilligers huiswaarts en bedankten ook zij op hun beurt Kurt en Dirk voor de
mooie avond.
Zo dit was het verhaal
van ons feestje. Hopelijk heb je er wat aan en graag tot een volgende keer hier
op dit blog!
Wie dit blog af en toe leest raakt
wellicht vertrouwd aan de vorm van vertraging waarmee ik hier over de
gebeurtenissen schrijf. Hiermee bedoel ik dat ik morgen niet zal schrijven over
wat vandaag gebeurd maar alles even laat betijen alvorens mijn mening neer te
pennen. Reden is dat dit de emotie die met dit alles gepaard gaat wat tempert.
Met deze post is dat zeker het geval, de geboorte van onze nieuwe website was
bijzonder emotioneel en dit niet alleen voor mij.
Eigenlijk moeten we voor de wortels van
onze pasgeborene terug naar het laatste jaar van onze vorige directeur, die
besloot om alvorens hij de deur achter zich sloot een nieuwe website te laten
ontwikkelen. Bij wijze van welkomstgeschenk voor zijn opvolger. Op één jaar
tijd moest dit toch lukken, of niet soms?
De tijd drong, we bleven zeker niet bij
de pakken zitten en de werkgroep website werd opgericht. Grote krijtlijnen
werden uitgezet en zelfs een heus ontwerp was algauw een feit. Helaas werd ons
geen tegenslag gespaard en door heel vele factoren die we zelf niet in de hand
hadden kwam de website maar niet terecht op het wereldwijde web.
Ondertussen zijn we ruim een jaar
verder en staat er een nieuwe directeur aan het roer. Algauw komt ook hij tot
het inzicht dat de website dringend aan vernieuwing toe is, lees slopen en
heropbouwen. Andermaal verkennende gesprekken en onderzoek naar mogelijkheden
zowel op technisch vlak als qua budgettaire middelen. Ook werden nog eens de
struikelblokken van de vorige website herbekeken, een mens moet immers trachten
te leren uit zijn fouten.
Hieruit kwam de conclusie dat één van de
grootste problemen het gebrek aan tijd was van onze informaticadienst.
Die heeft het al meer dan druk genoeg met het ontwikkelen van software op maat
van onze voorziening en kan er het ontwikkelen van een website echt niet meer
bijnemen. Vandaar werd er dus beslist om met een externe firma in zee te gaan.
Voor mij persoonlijk was dit een moment waarop ik diep moest nadenken over al
dan niet doorgaan met dit project. Met een externe firma die alles in handen
neemt, waar ligt dan nog mijn rol? Frustratie, ontgoocheling en meer van deze
emoties raasden door me heen. Vele van mijn vrienden vroegen mij waarom ik
ambetant liep, nog nooit stond ik zo dicht bij het stopzetten van misschien wel
heel mijn vrijwilligerswerk. De geruchten deden in die mate de ronde dat iemand
besloot om mij bij zich te roepen en me alles uit te klaren en ook rechtuit te
vragen om toch mijn schouders mee onder dit project te steken, want deze
schouders zouden ook met de externe inbreng nog veel kunnen en vooral mogen
dragen. Enkele dagen later kwam mijn antwoord, ik ga er mee voor!
Bij de aanvang ging alles redelijk
vlot, zowel qua ontwerp als qua onderwerpen zat de werkgroep duidelijk op
dezelfde golflengte. Grotendeels kwamen hier eigenlijk ook de vruchten van eerder
werk boven. Ons project kreeg vorm en inhoud, ja hoor deze keer zou het er echt
van komen.
Kort voor het live gaan van onze
webstek stak de GDPR wetgeving vertragende stokken in de wielen. Zowel wijzelf
als onze externe partner waren duidelijk nog niet klaar voor dit vierletterwoord.
Achteraf bekeken misschien nog niet perfect qua timing want nu kon dit alles
mee in de eerste live versie en anders mocht er aan het geheel al direct worden
gesleuteld.
Uiteindelijk eind augustus was het dan
zover, die ochtend startten we alles op om onze site live op het wereldwijde
web te gooien. Na geduldig afwachten was het eindelijk zover www.dvcheilighart.be was geboren.
Groot was en is nog steeds de trots en
vreugde binnen de voltallige werkgroep. Persoonlijk ben ik erg blij dat ik
besloot om aan boord te blijven van dit geheel. Zowel als mens als op informaticavlak
leerde ik erg veel bij. Groot is dan ook de voldoening waarop ik terugkijk op
deze toch wel bij wijlen moeilijke periode. Toen ik na afloop van de succesvolle
lancering een mooi gebaar van dank mocht ontvangen stond ik dan ook te
glunderen. Blij dat ik me nuttig kon makien, was mijn oprecht antwoord. Men zou
denken, opdracht volbracht! Helaas laat dit nu net de struikelblok zijn waar
men bij een website maar al te vaak over valt. Websites en dergelijke zijn
nooit af!
Zo
het was wat langer dan gewoonlijk maar dit gaat dan ook om een erg belangrijke
periode die toch een paar jaar duurde. Hopelijk hadden jullie iets aan het
lezen hiervan!
Nog voor de week van de vrijwilliger echt van start ging
hadden wij al ons tafeltje gereserveerd in het Fermetje. Hoewel het weer op
die bewuste 2de maart roet in het eten wou gooien gingen er toch een
twintigtal vrijwilligers in op de uitnodiging. Met bakken viel de sneeuw uit de
lucht toen Kurt en ikzelf aankwamen in het restaurant.
Enerzijds is dit etentje een welgemeende manier om de
vrijwilligers te bedanken voor hun inzet, anderzijds brengt het hen ook eens
samen rond de tafel en leert men elkaar van naderbij kennen. Geef toe, beide
doelstellingen zijn bijzonder lovenswaardig.
Persoonlijk ben ik nog ieder jaar onder de indruk van de
vele verhalen die ik tijdens dit feestje te oren krijg. Zelf ben ik er steevast
van overtuigd dat elke vrijwilligerzijn
of haar reden heeft om te vrijwiligen. Je moet wel gek zijn is kort door de bocht,
maar zelf vul ik het in als er moet wel iets zijn. Wie dit blog regelmatig
leest kent mijn verhaal, dit zal ik hier dus niet nog eens uit de doeken gaan
doen. Ieder jaar zijn er andere mensen en dus ook andere verhalen. Dit brengt
ook met zich mee dat er telkens nieuwe klankborden zijn en dat ik dus ook mijn
verhaal nog wel eens mag overdoen. Hierbij blijven de diverse reacties me verbazen.
Niet enkel legt men moeilijk de link tussen vrijwilligen op IT en slechtziend
zijn, ook mijn uitgebreide takenpakketje verbaas velen. Enfin genoeg over
mezelf, terug naar de kern van deze post.
Als contact was deze
avond reeds meer dan geslaagd, dat gaf ik hierboven al aan. Ook qua uiting van
dank was deze avond een schot in de roos. Wie wordt er nu niet graag verwelkomt
met een vriendelijke groet en een lekker aperitiefje? Eens allen verwelkomt
enneergezeten was het etenstijd. Er was
vrije keuze tussen varkenswangentjes, vis of een vegetarisch alternatief. Alle
drie de keuzes waren erg lekker en gingen vlotjes naar binnen. Afronden deden
we met een kopje koffieen gebak. Lang
napraten was er door het gevaarlijke weer niet bij, maar dat houden we dan wel
te goed voor een volgende editie. Want ook komend jaar blijf ik met goesting
vrijwilligen, dus ben ik ook op de volgende bedanking van de partij!
Emotie is een erg slechte raadgever. Vandaar dat ik er ruçm een maand liet overgaan alvorens ik dit onderwerp aansnijd op dit blog.
Alles begint op een doodgewone dinsdagmiddag wanneer ik aankom in ons DVC en heb ingecheckt komt mijn diensthoofd op mij toegestapt en vraag mij of ik, nog voor ik het bureau binnenga, even bij hem kan komen. Op zich niet zo bijzonder maar ik voelde dat er iets in de lucht hing. Eens neergezeten en de deur dicht trok het gesprek zich op gang en kreeg ik t'e horen dat mijn diensthoofd de informatica zou verlaten. In het belang van iedereen was het beter om terug diensthoofd van de boekhouding te worden. Vroeger werden beide gecombineerd maar heden ten dage is dat niet mogelijk.
Deze mededeling sloeg bij mij in als een bom. Mijn eerste gedachte was, oké hier eindigt het dus. Bij een nieuw diensthoofd die mij niet kent moet ik immer opnieuw gaan bewijzen wat ik kan. In mijn positie als vrijwilliger, dan nog wel één met een beperking, zou het niet gemakkelijk worden om verder volop deel uit te maken van de ploeg. Eerlijk, ik weet echt niet of ik de energie die het mij destijds kostte nog eens zou kunnen opbrengen. Onze samenwerking was van beide kanten uit echt uniek. Kansen krijgen en grijpen om daarna nog mooiere kansen te krijgen. Daar kwam het kort gezegd op neer.
Gelukkig kreeg ik verderop in het gesprek te horen dat iemand van onze huidige ploeg de kans krijgt om zich op te werken en dat we dus eigenlijk met onze zelfde ploeg verder zullen werken. Oef het eeuwige cliché dat iemand met een beperking ook iets kan hoef ik ten opzichte van hem toch al niet meer te doorbreken. Nog eens oef, bewijzen dat ik wel vrijwilliger ben maar evengoed mijn verantwoordelijkheid neem en draag hoef ik ook al niet meer te bewijzen. Enige wat ik dus moet doen is verder bewijzen wat ik kan. Maar dat moest ik ook onder mijn vorig diensthoofd. Trouwens niet enkel voor hem maar vooral voor mezelf. Voldoening haal je immers niet uit halve werken, zeker niet als vrijwilliger.
Tot slot wens ik nog eens oprecht dank je wel te zeggen tegen mijn vorig diensthoofd, deze man gaf mij een kans en ik greep ze. Lijkt banaal, maar op het ogenblik dat ik deze kans kreeg hadden velen mij die kans beloofd maar even veel lieten niet meer van zich oren. Zelfs instanties als licht en liefde geloofden niet in mijn kunnen. Gelukkig was er iemand in het DVC die beter wist.
Tot op de dag van vandaag, ruim 10 jaar later, is dit een win win overeenkomst gebleken. Vol vertrouwen werk ik er aan om deze samenwerking verder zo te laten verlopen. Deels uiteraard voor mezelf want ik haal er voldoening uit., maar ook een groot stuk om de mensen die me een kans gaven te bedanken.
Zo dit was het voor deze keer. Graag nog tot een volgende keer!
Lang geleden dat hier nog eens wat actie was. Sorry daarvoor, gebrek aan inspiratie en tijd waren hiervan de oorzaak. Bij deze proberen we hier iets aan te doen.
De inspiratie voor deze post haalde ik uit een vreemde reactie op één van onze berichten op onze facebookpagina. In deze post deden we een oproep naar vrijwilligers voor ons evenement Bachte in de wei, alsook om mee te gaan op kamp met onze zorgvragers.
In een reactie hierop vroeg iemand zich af of deze vraag om helpende handen wees op een te kort aan personeel. In tweede instantie werd verwezen naar een mogelijke daling van de kwaliteit ten opzichte van de kwantiteit.
Herhaaldelijk nalezen bracht me er bij dat dit eigenlijk een aanklacht is of was tegen de PVF (persoons volgende financiering-) die er aankomt in de zorgsector.
Of deze aanklacht volgens mij al dan niet terecht is wil ik hier in het midden laten, dit zou ons veel te ver leidden.
Wel zou ik er onze aanklager of aanklaagster willen op wijzen dat vrijwilligers al veel ouder zijn dan de PVF. Wie vrijwilligt heeft volgens mij als bedoeling om zijn steentje bij te dragen tot de realisatie van iets positiefs. Dat iets kan echt van alles zijn en dient open te worden getrokken tot ver buiten de zorgsector, tot waar er van PVF geen sprake is. Net als de taken die deze vrijwilligers vervullen is hun motivatie om te vrijwilligen divers. Gaande van iets tegen de verveling tot, in mijn geval soms wel van toepassing, het uiten van protest.
Misschien moet diegene die dit postte er ook maar eens over nadenken om op een iet wat positievere wijze zijn of haar mening te gaan uiten. Wie weet kan hij of zij dan nog wel rekenen op mijn sympathie.
Tot slot geef ik graag nog de raad mee om bij reacties of eender welke post op het internet voorzichtig te werk te gaan. De reactie flap je er misschien uit. Maar de reactie blijft wel voor eeuwig leven op het wereldwijde web.
Voila, dit wou ik toch even van mij afschrijven en daarmee hebben jullie er hopelijk nog iets aan.
Voortaan zal ik proberen om terug wat regelmatiger te gaan bloggen.
Tijdens de week van de vrijwilliger, zo een tweetal weken
geleden, ontving ik een gedicht ter bedanking voor mijn vrijwilligerswerk. Op zich
niet zo een speciaal feit ware het niet dat er in de begeleidende mail vermeld
stond dat dit gedicht e echt wel op het lijf was geschreven. Na het lezen en
vooral herlezen van dit gedicht was ik echt wel onder de indruk.
Persoonlijk zou ik niet durven stellen dat deze tekst mij op
het lijf is geschreven, dit is te veel
eer. Wat ik wel durf stellen is dat ik streef om iemand te zijn die hiermee
wordt beschreven.
Vandaar dat ik ook op mijn beurt dank u wil zeggen voor dit
mooie compliment. Kleine gebaren van deze aard zijn een motivatie in de tijden
waarin men zich soms afvraagt waarom men dit allemaal doet. Net zoals voor
iedereen is ook voor een vrijwilliger niet elke dag dezelfde en is de goesting
niet elke dag even groot. Hiernaar wordt volgens mij ook verwezen in deze
tekst, het is vrij maar nooit vrijblijvend. Vaak denkt men dat een vrijwilliger
iemand is die af en toe eens een handje komt toesteken indien het hem of haar
uitkomt. Op deze basis zal een vrijwilliger nooit krijgen voor zijn
vrijwilligen wat hij ervoor dient te krijgen, namelijk voldoening.
Na het lezen van deze tekst had ik alvast voldoening en
goesting, goesting om er verder als vrijwilliger voor te gaan!
Voila, bij deze zijn ook jullie bedankt om ons te waarderen,
graag tot een volgende keer.
Voor de trouwe volgers van dit blog is het al lang geweten dat de taarteneters de eerste editie van de Bachte Kwist wonnen. Dat deze editie ondertussen ongeveer twee jaar geleden is, en niet langer de meest recente, toont aan hoelang de winnaars moesten wachten om hun eerste prijs in ontvangst te nemen.
Na acht afgelastingen omwille van Belgische weersomstandigheden was het dan eindelijk zover, de ballonvaart kreeg groen licht. Tot op het laatste ogenblik twijfelden de deelnemers er aan of het deze keer wel daadwerkelijk zou gaan gebeuren. Om 19u was het verzamelen geblazen op de parking van de Brielpoort, alwaar de afgesproken opstijgplaats was. Ter plaatse werden de deelnemers onthaald door enkele supporters die met eigen ogen wilden zien hoe dit alles in zijn werk ging. Alvorens te mogen plaatsnemen in de mand dienden de ballonvaarders eerst nog een soort van laatste wilsbeschikking af te tekenen, kwestie van de eventuele achterblijvers toch ook iets te gunnen. Uiteindelijk kon de ballon omstreeks 20u opstijgen.
Volgens de verantwoordelijke hadden de deelnemers aan deze luchtdoop echt wel geluk en werd hun wachten rijkelijk beloond, ze hadden het beste uitzicht sedert jaren. Ongelooflijk wat er allemaal de revue passeerde aan bezienswaardigheden, KBC toren, Atomium, havens,.... Daadwerkelijk veel te veel om op te noemen. Op een bepaald ogenblik dacht één van de deelnemers zelfs het vrijheidsbeeld waar te nemen, helaas voor hem ging het hier om een hallucinatie te gaan.
Uiteindelijk werd het mandje oerdegelijk terug neergezet in Sint-Laureins. Na het opruimen van de ballon werden de deelnemers nog getrakteerd op een natje een een droogje en kon er gezellig worden nagekaart over dit gebeuren.
Voor hen die graag eens een mooi uitzicht zouden hebben is zo een ballonvaart een ware aanrader. Indien u echter op zoek bent naar een spectaculair avontuur zou ik u toch iets anders aanraden. Maar dit is uiteraard louter mijn persoonlijke mening.
Zo dit was het voor deze keer, graag tot een volgende post op dit blog.
Vorige week was het de week van de vrijwilliger, tijdens deze week wil men nog eens extra stil staan bij diegene die zich "zomaar" inzetten voor eender welke vereniging of organisatie.
Bij ons werd deze week ingezet met een etentje als dank voor onze vele vrijwilligers.
Wie dit blog al een tijdje volgt weet dat ik al diverse jaren een verslagje schrijf over deze mooie traditie. Vandaar dat ik ,om het doorbreken van de macht der gewoonte, deze keer meer een impressie zal meegeven van deze mooie avond dan er een echt verslag van neer te pennen.
Bij ons is het echt gezellig, er hangt een ware dorpssfeer in huis
Dit is een eerst quote die door meerdere vrijwilligers in de mond werd genomen. Niet enkel over de sfeer op en in de leefgroepen maar gewoon omtrent "Bcahte" in het algemeen. Dit is trouwens een uitspraak waarvan ik, zeker het tweede deel, hem ook al vaak deed. Tijdens één van die vele keren dat ik trots vertel over "ons".
De dankbaarheid die je terugkrijgt kun je met niets vergelijken
Vooral bij diegene die rechtstreeks betrokken zijn met één of meerdere zorgvragers was dit een vaak voorkomende uitspraak. Gaande over de glimlacht op het gezicht van de zorgvrager wanneer zijn of haar vrijwilliger langs komt voor de geplande wandeling. Over de indruk dat die zorgvrager, die volgens de wetenschap niemand herkent, toch de indruk gaf blij te zijn met de extra aandacht gegeven door de vrijwilliger. Betere vorm van motivering bestaat er volgens vele onder hen echt niet. Sommige opperden zelfs dat eigenlijk de vrijwilliger diegene is die, in dit geval, dankbaar moet zijn.
De vreugde van het werk
Als laatste grote indruk wil ik zeker de vreugde in het werk nog meegeven. Vele van de vrijwilligers hebben hun eigen verhaal, hun reden waarom ze vrijwilligen en niet langer in het "gewone" arbeidscircuit. Persoonlijk behoor ik ook tot die groep. De trouwe volgers van dit blog kennen mijn verhaal wel. Zeker in deze tijden waarbij een ieder de mond vol heeft over minder werken toch een leuke vaststelling. Er is immers een spreekwoord dat zegt "Men weet pas wat men heeft als men het kwijt is". Wijs spreekwoord dat helaas pas begrepen wordt als het te laat is.
Zo tot slot wens ik nog een persoonlijk accent mee te geven. Tijdens deze week kreeg ik van een aantal diensthoofden en collega's nog eens een extra woord van dank. Soms via een mailtje soms aan de hand van een extra complimentje. Via deze weg wens ik hen op mijn beurt welgemeend te bedanken. Dergelijke kleine dingen blijven hangen en zijn een motivatie in mindere tijden. Deze uitspraak mogen jullie gerust doortrekken naar het dagelijkse leven. Ook wanneer ik het daar al eens moeilijk heb denk ik, of word ik door mijn vrienden gewezen op, deze zaken.
Voila dit was het voor deze keer. Graag tot nog eens en geef gerust jullie mening mee hier op dit blog of op onze FB pagina!
Men zegt vaak dat je pas weet wat je hebt op het ogenblik dat je dat ook weer kwijt bent. Wel dat is exact wat ik vorige week ondervond. Omwille van een zware valpartij werd er me een week verplichte rust opgelegd. Rusten is iets wat hoe dan ook niet direct mijn favoriete werkwoord is maar in dit geval was het de enige optie.
Toen ik deze week mijn vrijwilligerswerk terug kon hervatten voelde ik me meer dan tevoren tevreden en super gemotiveerd. Plots ondervond ik terug dat het eigenlijk een cadeau is om te kunnen gaan werken. Tegelijkertijd groeide bij ook het onbegrip voor hen die er bewust voor kiezen om binnen dit systeem niet te participeren. Hoe raken deze mensen dan aan zelfrespect, hoe zien zij zichzelf binnen deze maatschappij?
Tijdens mijn verplichte week rust kon ik op een bepaald ogenblik ervaren dat alle dagen dezelfde waren. Geen benul van dag nog tijd. Op dat ogenblik ga je volgens mij wel even nadenken en kom je algauw tot de vaststelling dat dit alles weinig zin heeft. Even dacht ik terug aan de beginperiode van mijn handicap toen ik ettelijke maanden bijna niks anders meer kon. Toen dacht ik bij mezelf dat ik nu toch al veel verder sta en kreeg ik direct nog meer "goesting" om terug aan de slag te gaan.
Nu heb ik mezelf beloofd om hieraan terug te denken in die tijden dat ik even wat minde"r "geosting" heb om aan de slag te gaan. Want ook als vrijwilliger heb je dat wel af en toe eens, niet elke dag is immer rozengeur en maneschijn.
Zo nu gaf ik even een eerlijk relaas van mijn gevoel bij een weekje rust. Graag tot een volgende post op dit blog!
Onlangs, op ons jaarlijks uitje met de administratie werd ik gelauwerd omwille van mijn tien jaar in dienst als vrijwilliger. Uiteraard was ik apetrots om dit teken van appreciatie te mogen ontvangen van mijn collega's. Waarvoor uiteraard alle dank!
Eens men 10 jaar een bepaald engagement aangaat weet men ook dat je al vele situaties hebt meegemaakt. Indien ik hier zou zeggen dat ik gedurende dit decennia elke dag met evenveel honger en plezier heb beleefd was dit een pertinente leugen. Dit kan nu eenmaal nooit waar zijn. Wel bewijst een dergelijke staat van dienst dat je niet zomaar voor de eerste minste tegenslag er de brui aan geeft. O:m het in termen van gevoelens uit te drukken zou ik stellen dat de verliefdheid al lang plaats heeft gemaakt voor liefde. Vrijwilliger zijn is hoe dan ook een passie maar als je dit op zo een termijn kan beleven kan men spreken van liefde. Op de vraag waarvoor je dan dit gevoel hebt weet ik eerlijk gezegd niet direct een antwoord.
Zeggen dit ik dit alles nog eens met 10 jaar zal verlengen zou al een even groàte leugen zijn want het leven heeft mij al meermaals bewezen dat je dergelijke dingen nooit mag of kan beloven. Wel durf ik gerust stellen dat er nog steeds uitdagingen, voldoening en dankbaarheid terug vloeit uit mijn vrijwilligerswerk. Met andere woorden op dit moment zie ik geen reden om er de brui aan te geven en is opgeven geen optie.
Tot slot wens ik toch nog eens iedereen te bedanken die er voor mij is/was toen ik hen nodig heb of had. Met de hulp van hen kreeg ik de kans om terug nuttig te worden en dit in een periode waarin velen mij hadden afgeschreven. No elke dag ben ik hen dankbaar en die dankbaarheid houdt me recht in periodes waarin het op het werk even niet zo lekker loopt. Hen in de steek laten is al helemaal geen optie. Hierbij namen noemen hoeft zeker niet zij die ik bedoel weten dit maar al te goed.
Zo hopelijk hadden jullie er iets aan en graag tot een volgende keer!
In tegenstelling tot de voorgaande jaren werd de bedanking voor de vrijwilligers van DVC Heilig Hart deze keer gelegd in de periode van de week van de vrijwilligers. Blijkbaar ligt deze periode voor velen onder hen beter want de opkomst was héél goed, met een kleine 30 deelnemers was er een ruime delegatie van de genodigden aanwezig. Ook voor deze editie werd het pastershoekske uitgekozen als locatie.
Omstreeks kwart voor zes kwamen de eerste gegadigden al opdagen. Gaandeweg raakte de groep voltallig en kon verantwoordelijke Kurt zijn welkomstwoordje lanceren. Zoals we het van helm gewoon zijn hield hij het bij een oprecht woord van dank voor de vele inzet van de aanwezigen. Dat deze inzet wel degelijk op prijs word gesteld werd nogmaals onderstreept door de aanwezigheid van personeelsdirecteur Cecile, wat dan weer van de kant van de vrijwilligers op prijs werd gesteld.
Na het heffen van het glas op onze gezondheid werd het stilaan tijd om inwendige mens te versterken. Op het menu stond dit keer kalkoenfilet met kroketten. Overheerlijk was dit maal en ook het dessert viel in de smaak. Na de maaltijd werd er nog gezellig gekeuveld over de diverse vrijwilligerstaken alsook over de motivatie om dit alles te doen. Eerlijk gezegd was ik echt wel trots om deel te mogen uitmaken van deze groep warme mensen die stuk voor stuk vertelden over hun liefde voor Bachte.
Eens ook het symbolische slaapmutske was genuttigd konden allen tevreden huiswaarts keren met in het achterhoofd een leuke gedachte:"Wij zijn oprecht bedankt" Meer moet dat niet zijn zeg ik zelf, een mooie wel gesmaakte avond en we kunnen er weer een heel jaar invliegen, dit alles uit vrije wil en ten bate van ons Bachte!
Zo dit was het relaas van het vrijwilligersfeestje. Hopelijk vonden jullie het leuk lezen en graag tot een volgende keer!
