blog voor DVC Heilig Hart voornamelijk geschreven door vrijwilligers van DVC Heilig Hart
20-06-2013
De eerste stappen van mijn nieuw leven
Eens de diagnose aanvaard kon ik opnieuw beginnen in een totaal nieuw leven. Wat zijn de mogelijkheden voor een slechtzeinde om zo goed mogelijk mee te draaien binnen onze prestatiegerichte maatschappij? Men zou vlug geneigd zijn om het antwoord weinig, of laat ons wel wezen niks, te geven. In ieder geval diendde ik mezelf te herbronnen, hiervoor kwam ik bij licht en liefde terecht. Aan de hand van deze vereniging kwam ik in contact met lotgenoten. Plots opende zich een totaal nieuwe wereld voor mij, ook slechtzienden en zelfs blinden konden werken met een pc. Hoe of wat dat precies inhield wist ik nog niet, maar het klonk niet slecht. In Sint-Rafaël te Brugge (ondertussen in Gent) begon ik in januari 2002 aan mjn herscholing kantoor en verkoop. De eerste maand(en) beperkten zich vooral tot dactylo, letterlijk blind leren tikken zo een 16 tal uur per week. Dagelijks met het openbaar vervoer op en af naar Brugge is zeker als "beginnend" slechtziende niet te onderschatten maar we hadden één doel voor ogen:"terug gaan werken" was de missie. Bij aanvang had men mij voorspelt dat de herscholing zo een twee jaar ging duren en dat ik dan volwaardig zou kunnen meedraaien op een bureau.
Af en toe kwam ik lotgenoten tegen die het al bewezen hadden, het is mogelijk om deze missie te volbregen. Hoewel telefonie niet echt iets voor mij was en nog steeds niet is bleek dat toch de meest voorkomende job. Tegenwoordig ken ik zelfs een jurist met dezelfde aandoening als ik, petje af daarvoor!
Eens ik de dactylo onder de knie had gingen de andere cursussen ook van start en vooral de informatica gerichtte vakken lagen me wel goed. Stilaan begon ik te beseffen dat deze handicap me niet hoefde te veroordelen tot een pensioen op 23 jaar. Wat tot op de dag van vandaag nog stteds mijn grootste angst is, opzij gezet worden en niks meer betekenen binnen deze alsmaar sneller evoluerende samenleving, wie niet mee kan moet maar achterop blijven blijkt maar al te vaak het moto. Hoe meer vorderingen ik maakte hoe hoger ik de lat begon te leggen.
Bj de aanvang van mijn tweede volledige schooljaar kwam er echter slecht nieuws, de opleiding liep vanaf dan niet meer over twee maar over vier jaar. Van bij het begin had ik me enorm gefocusd op het einde, daar lag mijn doel, nu bleek dat einde met twee jaar verlegd te zijn. Zwaar ontgoocheld kreeg ik een klap van jewelste en leek alles zo zinloos. Boven mijn hoofd had iemand beslist dat ik twee jaar langer moest doorbijten en dit terwijl ik naar mijn eigen aanvoelen bijna klaar was om de volgende stap te zetten.
De maanden die hierop volgden waren erg zwaar om dragen, gelukkig had ik vele vrienden om op terug te vallen. In een van de vele gesprekken met hen kwam de vraag waarom ik dat eigenlijk moest doen, al bij al kreeg je daar toch nooit een diploma of iets dergelijk mee. Meer en meer begon mijn besluit zich te vormen. De opleiding was voor mij klaar en ik ging terug werken, vrijwilligerswerk dat zou het worden.
Hoe ik dan uiteindelijk in DVC Heilig Hart terecht ben gekomen kunt u lezen in mijn volgende blogpost. Hopelijk vindt u het wat boeiend en mag ik u dan terug verwelkomen, tot dan!
