Dit was de naam van de kunsttentoonstelling in ons DVC. Let ons wel wezen, kunst is niet echt mijn gading. Bij het krijgen van de uitnodiging twijfelde ik dan ook of dit wel iets voor mij ging zijn. Uiteindelijk werd ik over de streep getrokken door het feit dat ik daar het boek “Over de grens”, geschreven door mijn vroegere collega Bart, onmiddellijk kon aankopen en meenemen.  Dit samen met de “kurieuzeteit” overhaalden mij.
In zijn gekende stijl nam Dirk het woord om de tentoonstelling te openen. Ook hij beklemtoonde de aanwezigheid van Bart op dit evenement. Even later nam ook organisator Filip het woord. In een erg mooie redevoering legde hij uit dat eigenlijk elk van ons beperkt is en dit elk op zijn of haar gebeid. Filosofie die ik ten volle deel. Vaak vraag ik me af waar men het vandaan haalt om het label “persoon met een beperking” op iemand te kleven. Waar haalt men het vandaan te denken dat diegene die dit label kleven onbeperkt zijn?
De tentoongestelde kunstwerken waren van diverse makelij. Als men mij zou vragen welke ik het mooiste vond zou ik het echt niet kunnen zeggen. Welke ik het meest indrukwekkend vond wel. Dat was ongetwijfeld het stuk expressie gebracht door Stijn. Zowel de manier waarop dit gebracht werd als het onderwerp ervan stemden alweer tot nadenken. Nadenken dat was wat je eigenlijk bij elk van deze topstukken even moest doen. Nadenken en goed kijken. Voor mij zeker niet evident. Nadenken in de kunstzinnige manier ligt me niet en goed kijken, tja hoe doe je dat eigenlijk?
Gelukkig was er Gregory die b lijkbaar wat meer kaas van kunst heeft gegeten. Samen trokken we doorheen de mooie tentoonstelling. Afhankelijk voelde ik me helemaal niet want tussen de kunstwerken door namen we de gelegenheid ten bate om hem te laten kennis maken met de vele collega’s uit Bachte die ik ken. Van teamwerk gesproken.
Toen ik uiteindelijk huiswaarts trok hield ik aan deze avond een erg goed gevoel over. Dit gevoel heb ik wel meer als we met Bachte eens “uitpakken” . Als we met onze hele organisatie samen onze schouders onder iets zetten zijn we in staat tot grote dingen. Dit zouden we gewoonweg dagdagelijks nog meer moeten doen dan nu al het geval is.

Zo nu weten jullie wat ik vond van Zie je wel .?! Graag tot een volgende keer hier op dit blog. Ik zal mijn best doen om hier terug wat regelmatiger te posten. Hopelijk hebben jullie er iets aan!