In mijn vorige post vertelde ik hoe het voelde om de deuren van het DVC voor onbepaalde duur achter mij dicht schoven.
Gelukkig voor mij dat ik vrijwillig op de informaticadienst. Met andere woorden ook voor mij was er de reddingsboei van het telewerk of “thuis werk”. Tijdens het jaar doe ik al af en toe wel eens iets voor het DVC van thuis uit, maar nu zou dit dus uitgebreid worden naar al mijn taken.

Reeds na een paar dagen werd me duidelijk dat een vast werkschema er niet meer echt in zat. Enerzijds ben je geneigd om de berichten en/of mails die je krijgt direct te beantwoorden. Anderzijds ga je meer werken wanneer het je uitkomt. Reeds in week 2 kwam dit er op neer dat ik nog maar op gang kwam en dat de collega’s hun uren er op zaten. Hieruit vloeit dan weer voort dat je mailt bij nachtelijke uren en ook tijdens diezelfde nachtelijke uren aanklopt op Teams. Niet enkel de uren maar ook de dagen lopen door elkaar. Elke dag deed ik wel een taakje als vrijwilliger. Vermoedelijk zat het feit van de Lock down hier ook wel voor iets tussen.  Structuur was over het algemeen totaal verloren gegaan, dit gold dus niet enkel voor het vrijwilligen.

Als vrijwilliger haal ik veel voldoening uit het feit dat je merkt dat wat je doet ook echt zode aan de dijk brengt. Aan dit aspect bracht telewerk niet echt enig verschil. Naarmate het aantal sharer en likes op onze facebookpagina de hoogte in ging, ging dus ook de voldoening mee in de hoogte. Wat ik tijdens mijn telewerk wel enorm miste was het contact met de collega’s. Niet dat er bij ons op de bureau uren getaterd of gepalaverd wordt maar die kleine tussentijds opmerkingen waren er thuis niet. Ook de snelle woorden van dank wanneer je toevallig een andere collega kruist in de gang waren er niet. Kortom het sociale gedeelte van vrijwilligen ging de mist in bij thuis werk. Hiermee wil ik niet gezegd hebben dat de collega’s niet dankbaar zijn of waren voor wat ik thuis deed. Zelfs op zondag kwam er wel vaak een woordje van dank.  Waarvoor ik dan weer vriendelijk bedankt zeg! Zelfs vanuit mijn kot voelde ik me deel van de ploeg, maar toch was er het gemis.

Graag geef ik ook nog mee dat wat ik hier neerschrijf louter een weergave is van wat ik voelde bij mijn thuiswerk ten tijde van de lock down. Zeer zeker is het niet mijn bedoeling om hier te gaan pleiten voor al dan niet thuiswerk van onze dienst.

Hopelijk hebben jullie iets aan deze post en zie ik jullie hier nog een volgende keer op dit blog!

22-05-2020 om 22:46 geschreven door DVC vrijuit