In mijn vorige post schreef ik dat mijn vrijwilligen terug op gang kwam, weliswaar bepekt tot één dagje per week. Ondertussen zit ik ruim een maand in dit regime en vertel ik jou graag eens hoe dit aanvoelt.

In de eerste plaats is het bijzonder goed om toch al terug iets positiefs te kunnen doen met mijn tijd. Voelt toch al direct heel anders aan dan wanneer je van thuis uit een handje toesteekt.
Verder valt het me op hoe er eigenlijk twee werelden zijn ontstaan. Langs de ene kant hebben we de wereld van diegene die nog steeds in lockdown verkeren en niet mogen of kunnen gaan werken en anderzijds is er de wereld van hen die zich wel moeten of mogen verplaatsen om te werken.

Vreemde aan deze situatie is dat wie veel in de ene wereld vertoeft de voeling met die andere wereld kwijt raakt of kwijt dreigt te raken. Hierbij is het zeker geen punt om te stellen dat de ene wereld beter zou zijn dan de andere, neen beide heeft voor en nadelen. Dus ook in deze is dit een virus dat verdeeldheid zaait.

In de tweede plaats is het bijzonder pijnlijk vast te stellen in welke mate zaken die pakweg een jaar terug vlotjes, letterlijk blindelings verliepen nu bijzonder moeizaam zijn geworden. In deze denk ik bijvoorbeeld aan het nemen van mijn belbus, mij zelfstandig verplaatsen naar DVC. Denk nu niet dat dit niet meer lukt, maar het vraagt terug heel wat moeite terwijl dit routine was. Wanneer ik hierdoor gefrustreerd dreig te worden denk ik aan onze zorgvragers die zoveel terug zullen moeten opbouwen eens de hele pandemie achter de rug is. Sommige van die zaken kun je niet meer heropbouwen en zijn weg voor altijd. Wie ben ik dan om te klagen over wat extra moeite?

Tot slot wil ik toch ook vermelden dat zo een één dag regime hoe dan ook heel anders aan voelt, los van de covid. Wanneer ik mijn 2,5 dagen per week kan komen naar Bachte voel ik me echt een deel van de ploeg. Met alles, of toch heel veel ben je mee in den draai. Op zo een momenten voel ik me geen vrijwilliger, maar een medewerker als een ander.
Nu ik enkel op vrijdag kan komen ´helpen¡ voel ik me meer iemand die af en toe langs komt om een handje te helpen. Iedereen doet flink zijn best om mij het gevoel te geven dat ik tot de ploeg behoor, maar voor mezelf voelt dit niet zo aan.
Voordeel hieraan is dat ik me volledig bevestigd voel in mijn keuze van destijds om er echt voluit voor te gaan en volop de kaart DVC te trekken. Wees dus maar gerust dat eens de hele storm gaan liggen is ik er terug zal staan en dit met nog meer honger dan toen ik er destijds aan begon.

Ziezo hiermee heb ik proberen te beschrijven hoe het voelt om toch alweer een dagje te kunnen vrijwilligen.
Hopelijk had je er iets aan en graag tot een volgende keer!