Alles begon op een avond eind december 2010 toen de telefoon rinkelde. Aan de andere kant van de lijn bevond zich de algemeen directeur van ons dienstverleningscentrum. Vriendelijk legde hij me uit dat een uiterst geheime jury elk jaar 3 personen selecteerde die in de loop van dat jaar meer hadden gedaan dan gewoon hun job. Even later wist hij me te vertellen dat ik deze keer bij de 3 gelauwerden was. Uiteraard moest dit "top secret" blijven tot op de nieuwjaarsreceptie.

Toen ik de maandag van de nieuwjaarsreceptie op het bureau verscheen was de verbazing bij de collega's groot want normaal ben ik op maandag niet aanwezig. Helaas moest ik hen met een smoesje afwimpelen want de tijd was nog niet rijp om de waarheid aan het licht te brengen. Even later op de eigenlijke receptie schetste de directeur telkenmale het profiel van de "pluimpjes".  Zelf was ik bijzonder vereerd met mijn profiel. Vele van mijn idealen kwamen er in voor. 

In de dagen na het ontvangen van mijn pluim regende het complimentjes, zowel van naaste collega's als van andere Bachtenaren.  Blijkbaar was ik de eerste vrijwilliger ooit aan wie deze eer toe kwam. Goed bezig dacht ik bij mezelf, nu zijn we gelanceerd

Uiteraard was ik bijzonder opgetogen met deze erkenning voor mijn vrijwilligerswerk en mijn inzet. Diep van binnen wist ik echter wel dat dit ook andere gevolgen had. Nu lag de lat immers hoger dan voordien het geval was, de verwachtingen lagen immers hoger. 

Deze bedenking ter zijde gelaten was ik bijzonder gelukkig, ik had echt het gevoel dat ik althans voor één keer gewonnen had van mijn visuele handicap. Een eerste bewijs van het feit dat wij ook als slechtzienden kunnen meedraaien binnen deze prestatie gerichte maatschappij was geleverd! Op naar nog volgende bewijzen.

Zo dit was het relaas van mijn pluimpje, hopelijk tot nog een volgende keer hier op mijn blog of op onze facebook pagina http://www.facebook.com/dvcheilighart