We zeggen en schrijven dinsdag 17 maart iets na 17u. Achter mij sluiten de deuren van het DVC, op zich niks abnormaal. Maar deze keer was anders dan die ontelbare keren daarvoor.
De week daarvoor had ik nog samen met Kurt alle andere vrijwilligers opgebeld om hen te melden dat het helaas niet meer mogelijk was om te komen vrijwilligen in ons DVC. Zelf kon ik dus nog paar dagen langer omdat ik totaal niet op de leefgroepen kom en voor de zorgvragers dus geen gevaar betekende.
Toen ik die dinsdag ‘s middags aankwam ving ik links en rechts op dat de administratie en dus ook de informaticadienst ging overgaan tot thuiswerk. Tja iedereen met een beetje gezond verstand zag die bui wel hangen, maar als die bui dan uitvalt blijft dat toch een koude douche. De laatste dagen van de week ervoor waren al een emotionele rollercoaster. Berichten links en rechts over al dan n iet verbieden van bezoekers, al dan niet overgaan tot thuiswerk.
Dus toen die deuren dichtschoven dacht ik bij mezelf, wanneer en hoe kom ik hier terug? Ondertussen heb ik hier gedurende de jaren iets mooi opgebouwd en dit wordt nu door zaken waar ik niets kan aan doen on-holde gezet. Ja, het deed pijn toen die deur achter mij dicht schoof.

In mijn hart was ik veel liever daar  gebleven maar mijn verstand zei me dat het beter was om even de knop om te draaien. Het was beter voor “de groep” dat er minder mensen aan het front kwamen strijden. Ook vanuit de tweede lijn, lees thuis, konden we heel wat nuttigs beteken voor Bachte.
Uiteraard was het grootste argument om “terug te trekken” het feit dat dit de kansen voor onze zorgvragers aanzienlijk verhoogt. Dit is toch wat iedereen aan het front wil?
Welke dikke egoïst zou ik zijn om mijn belang boven dit van de zorgvragers te plaatsen?

Dus zo ja, we vertrokken huiswaarts met de wetenschap dat dit de juiste, maar o zo moeilijke, beslissing was. Het geweer diende van schouder te worden veranderd en ik werd vrijwilliger vanop sociale afstand.

Ziezo nu heb ik proberen te beschrijven hoe het voelde om DVC, weliswaar tijdelijk, achter te moeten laten. Hopelijk hadden jullie er iets aan dit te lezen. In een volgende post beschrijf ik hoe het voelt en praktisch werkt om van thuis uit toch mee te strijden in deze vreemde tijden. Hopelijk tot dan!

26-04-2020 om 17:04 geschreven door DVC vrijuit