Alles begint op een doodgewone dinsdagmiddag wanneer ik aankom in ons DVC en heb ingecheckt komt mijn diensthoofd op mij toegestapt en vraag mij of ik, nog voor ik het bureau binnenga, even bij hem kan komen. Op zich niet zo bijzonder maar ik voelde dat er iets in de lucht hing. Eens neergezeten en de deur dicht trok het gesprek zich op gang en kreeg ik t'e horen dat mijn diensthoofd de informatica zou verlaten. In het belang van iedereen was het beter om terug diensthoofd van de boekhouding te worden. Vroeger werden beide gecombineerd maar heden ten dage is dat niet mogelijk. 

Deze mededeling sloeg bij mij in als een bom. Mijn eerste gedachte was, oké hier eindigt het dus. Bij een nieuw diensthoofd die mij niet kent moet ik immer opnieuw gaan bewijzen wat ik kan. In mijn positie als vrijwilliger, dan nog wel één met een beperking, zou het niet gemakkelijk worden om verder volop deel uit te maken van de ploeg. Eerlijk, ik weet echt niet of ik de energie die het mij destijds kostte nog eens zou kunnen opbrengen. Onze samenwerking was van beide kanten uit echt uniek. Kansen krijgen en grijpen om daarna nog mooiere kansen te krijgen. Daar kwam het kort gezegd op neer.

Gelukkig kreeg ik verderop in het gesprek te horen dat iemand van onze huidige ploeg de kans krijgt om zich op te werken en dat we dus eigenlijk met onze zelfde ploeg verder zullen werken. Oef het eeuwige cliché dat iemand met een beperking ook iets kan hoef ik ten opzichte van hem toch al niet meer te doorbreken. Nog eens oef, bewijzen dat ik wel vrijwilliger ben maar evengoed mijn verantwoordelijkheid neem en draag hoef ik ook al niet meer te bewijzen. Enige wat ik dus moet doen is verder bewijzen wat ik kan. Maar dat moest ik ook onder mijn vorig diensthoofd. Trouwens niet enkel voor hem maar vooral voor mezelf. Voldoening haal je immers niet uit halve werken, zeker niet als vrijwilliger.

Tot slot wens ik nog eens oprecht dank je wel te zeggen tegen mijn vorig diensthoofd, deze man gaf mij een kans en ik greep ze. Lijkt banaal, maar op het ogenblik dat ik deze kans kreeg hadden velen mij die kans beloofd maar even veel lieten niet meer van zich oren. Zelfs instanties als licht en liefde geloofden niet in mijn kunnen. Gelukkig was er iemand in het DVC die beter wist. 

Tot op de dag van vandaag, ruim 10 jaar later, is dit een win win overeenkomst gebleken. Vol vertrouwen werk ik er aan om deze samenwerking verder zo te laten verlopen. Deels uiteraard voor mezelf want ik haal er voldoening uit., maar ook een groot stuk om de mensen die me een kans gaven te bedanken.