Akkoord, het is veel te lang geleden dat er op deze blog nog iets werd gepost. Reden hiervan is dat ik deze post al vele malen heb herschreven, maar dan wel in mijn hoofd. Telkens weer denk ik neen, dit is niet goed. Of te melig, of dreigt ten onder te gaan als zijnde een zoveelste klaagzang over de pandemie. Eigenlijk is het mijn bedoeling om aan te tonen dat er één medicijn bestaat die hulp biedt bij eender welk probleem. Oké, daar gaan we dan.

Op een woensdagnamiddag tijdens de tweede corona golf kreeg ik telefoon van de contact tracing. Op dat moment had ik nog met één persoon contact en die had positief getest op corona. Eigenlijk kwam deze telefoon al te laat want de persoon in kwestie had mij al op de hoogte gebracht. Zelf had ik geen symptomen maar ik leef samen met 2 hoog risico personen, dus legde ik mezelf kamer isolatie op tot na mijn test. Testen mocht pas op dag 7 want een vroegere negatieve test werd als niet afdoend beschouwd.
Op dat moment mocht ik al niet meer vrijwilligen en was ook voor mij iedere andere vorm van sociaal contact uitgesloten. Samen met deze isolatie kon ik nu dus ook een kruis maken over mijn wandelingen en mijn pintje op zondag met mijn enig contact.

Tijdens deze periode dacht ik vaak terug aan de periode september 2001. In deze periode werd ik gedwongen om er aan te wennen in de mist te leven. Toen wist ik nog niet dat dit voor de rest van mijn leven zo zou zijn. Ondertussen zie ik nog ongeveer 5%, dus die mist is vrij dik geworden. Gelukkig zou dit nu moeten stabiel blijven. Ook dat was een onnoemelijk zware periode waarin ik dreigde geïsoleerd achter te blijven.

Ook nu werd ik, deze keer letterlijk, afgesloten van de wereld. Je gaat de uren van de dag onbelangrijk vinden, je slaapt eens een paar uurtjes om dan weer een aantal wakker te zijn. Eten hoeft niet echt, behalve als je echt honger hebt, maar waarvan zou je honger hebben? Dit patroon van lusteloos, naar mijn aanvoelen nutteloos leven deed ook de film van destijds opnieuw afspelen. Geleidelijk aan voel en besef je dat het de verkeerde kant op gaat. Je wil vechten maar tegen wie, of voor wat en nog veel belangrijker hoe?

Zoals gezegd waren vele zaken van deze moeilijke periode identiek aan de september periode van destijds. Tot op de dag van vandaag blijf ik er van overtuigd dat mijn positieve denkwijze over mijn beperking enkel kan omdat ik zoveel goede vrienden om me heen heb. Deze luisteren wanneer het echt moeilijk is maar behandelen mij bovenal ook als een mens die fouten maakt.

Waar ik naar toe wil is dat diezelfde goede vrienden mij ook uit deze donkere periode hebben gehaald. Zo mogelijk greep het mij deze keer nog meer aan. Echt contact was immers niet mogelijk maar toch slaagden zij er in om via de diverse kanalen mij dat broodnodige duwtje in de rug te geven. Zelfs van op afstand kreeg ik die bemoedigende schouderklop. Zelfs warme knuffels drongen door tot mijn quarantaine gebied. Blijkbaar is dus het medicijn dat mij helpt leven met mijn beperking ook goed tegen tijdelijke donkere periodes.
Die donkere periodes heeft elk van ons wel eens. Daarom beste lezer geef ik je één gouden tip mee. Zit jij in zo een erg moeilijke periode, praat er over met je echte vrienden. Echte vrienden die altijd luisteren en relativeren wat gerelativeerd moet worden.

Zo dit was dan de bewuste, vaak herschreven, post. Hopelijk heb je er iets aan en binnenkort mag je hier een heel wat positiever iets verwachten.
Hopelijk tot dan!

01-10-2021 om 09:07 geschreven door DVC vrijuit