Akkoord, het is veel te lang geleden dat er op deze blog nog iets werd gepost. Reden hiervan is dat ik deze post al vele malen heb herschreven, maar dan wel in mijn hoofd. Telkens weer denk ik neen, dit is niet goed. Of te melig, of dreigt ten onder te gaan als zijnde een zoveelste klaagzang over de pandemie. Eigenlijk is het mijn bedoeling om aan te tonen dat er één medicijn bestaat die hulp biedt bij eender welk probleem. Oké, daar gaan we dan.

Op een woensdagnamiddag tijdens de tweede corona golf kreeg ik telefoon van de contact tracing. Op dat moment had ik nog met één persoon contact en die had positief getest op corona. Eigenlijk kwam deze telefoon al te laat want de persoon in kwestie had mij al op de hoogte gebracht. Zelf had ik geen symptomen maar ik leef samen met 2 hoog risico personen, dus legde ik mezelf kamer isolatie op tot na mijn test. Testen mocht pas op dag 7 want een vroegere negatieve test werd als niet afdoend beschouwd.
Op dat moment mocht ik al niet meer vrijwilligen en was ook voor mij iedere andere vorm van sociaal contact uitgesloten. Samen met deze isolatie kon ik nu dus ook een kruis maken over mijn wandelingen en mijn pintje op zondag met mijn enig contact.

Tijdens deze periode dacht ik vaak terug aan de periode september 2001. In deze periode werd ik gedwongen om er aan te wennen in de mist te leven. Toen wist ik nog niet dat dit voor de rest van mijn leven zo zou zijn. Ondertussen zie ik nog ongeveer 5%, dus die mist is vrij dik geworden. Gelukkig zou dit nu moeten stabiel blijven. Ook dat was een onnoemelijk zware periode waarin ik dreigde geïsoleerd achter te blijven.

Ook nu werd ik, deze keer letterlijk, afgesloten van de wereld. Je gaat de uren van de dag onbelangrijk vinden, je slaapt eens een paar uurtjes om dan weer een aantal wakker te zijn. Eten hoeft niet echt, behalve als je echt honger hebt, maar waarvan zou je honger hebben? Dit patroon van lusteloos, naar mijn aanvoelen nutteloos leven deed ook de film van destijds opnieuw afspelen. Geleidelijk aan voel en besef je dat het de verkeerde kant op gaat. Je wil vechten maar tegen wie, of voor wat en nog veel belangrijker hoe?

Zoals gezegd waren vele zaken van deze moeilijke periode identiek aan de september periode van destijds. Tot op de dag van vandaag blijf ik er van overtuigd dat mijn positieve denkwijze over mijn beperking enkel kan omdat ik zoveel goede vrienden om me heen heb. Deze luisteren wanneer het echt moeilijk is maar behandelen mij bovenal ook als een mens die fouten maakt.

Waar ik naar toe wil is dat diezelfde goede vrienden mij ook uit deze donkere periode hebben gehaald. Zo mogelijk greep het mij deze keer nog meer aan. Echt contact was immers niet mogelijk maar toch slaagden zij er in om via de diverse kanalen mij dat broodnodige duwtje in de rug te geven. Zelfs van op afstand kreeg ik die bemoedigende schouderklop. Zelfs warme knuffels drongen door tot mijn quarantaine gebied. Blijkbaar is dus het medicijn dat mij helpt leven met mijn beperking ook goed tegen tijdelijke donkere periodes.
Die donkere periodes heeft elk van ons wel eens. Daarom beste lezer geef ik je één gouden tip mee. Zit jij in zo een erg moeilijke periode, praat er over met je echte vrienden. Echte vrienden die altijd luisteren en relativeren wat gerelativeerd moet worden.

Zo dit was dan de bewuste, vaak herschreven, post. Hopelijk heb je er iets aan en binnenkort mag je hier een heel wat positiever iets verwachten.
Hopelijk tot dan!

01-10-2021 om 09:07 geschreven door DVC vrijuit  

Na ruim 5 weken van thuis uit vrijwilligen, kon ik nog eens naar DVC voor een evaluatiegesprek met het diensthoofd. Ook als vrijwilliger doet mijn diensthoofd de moeite om op vaste tijdstippen een evaluatie te plannen. Op deze manier blijft het werk voor beide partijen nuttig en brengt dit op zijn beurt weer voldoening voor beide partijen.
Veelal voel ik me goed na een dergelijk gesprek en heb ik ook enorm veel zin om er in te vliegen. Er is terug perspectief, om een ´modieus¡ woord te gebruiken.

Deze keer was of is dit nog meer het geval. Voortaan kan ik terug één dag in de week echt ´vrijwilligen¡.
Men weet maar wat men heeft eens men het verloren is, wijs spreekwoord. In de laatste anderhalve maand ondervond ik dit aan den lijve. Hoewel ik zelf besloot om mijn vrijwilligen tijdig op een lager pitje te zetten en van thuis uit een handje toe te steken, kwam de keuze ook bij mij erg hard binnen. Hieruit leerde ik ook dat het soms minder pijnlijk is als je tot iets ´gedwongen¡ wordt dan wanneer  je deze keuze zelf moreel moet maken. Waarom weet ik niet goed, wie dat wil mag er met mij gerust een boompje over opzetten.

Na ongeveer anderhalve maand nog eens ´thuis komen¡ in ons Bachte deed enorm veel deugd. Onmiddellijk terug het gevoel welkom te zijn. Terug een deel van een ploeg mogen en kunnen uitmaken. Dit had ik zo hard gemist, hier brandt meer dan één lichtje.

Klagen wil ik hier op dit blog zeker niet gaan doen, wie het meer leest weet dat dit niet de huisstijl is. Wel wil ik eerlijk meegeven dat deze periode voor mij, net als voor zovele anderen, erg zwaar is.
Grote valkuil in heel dit gedoe ligt hem in het feit dat je dreigt contact te verliezen met wie je echt lief hebt. Maatregelen dwingen ons er toe een keuze te maken tussen mensen die we geen van allen willen missen. Denk maar aan de bewuste bubbels van 5, of 4 contacten en heden ten dage slechts 1 nauw contact. Soms moet men kiezen tussen zoon of dochter, vader of moeder, die ene beste vriend of toch maar die andere goede vriendin en ga zo maar door. Deze gedwongen keuzes dreigen voor verdeeldheid te zorgen, stuk voor stuk gaan ze in tegen ons sociale welzijn. Dit virus tast meer aan dan het op het eerste zicht doet. Deze besmettingen komen echter niet in de cijfers voor.

Probeer alsnog positief te blijven en moed te houden.
Graag wens ik jullie allen het allerbeste toe. Hoe kan dit beter dan met onze eigen slogan?
#blijvengaan !

Graag tot een volgende keer!

10-12-2020 om 21:56 geschreven door DVC vrijuit  

Vermoedelijk denken jullie bij het horen van Bob meteen aan het verkeer aan de daarbijhorende campagnes. Maar deze post heeft daar niks mee te maken. Sterker nog hij leunt aan bij PVF en deze drie letters zijn ondertussen al omgezet in menig hectaren bos binnen de zorgsector.

Tweetal weken terug ging ik naar Brailletech, een jaarlijkse beurs voor blinden en slechtzienden en één van de sessies aldaar ging over de PVF. In de uiteenzetting, gegeven door een medewerkster van het VAPH, werd ik op de hoogte gebracht van de geboorte van BOB. Neen, geen kind van die dame maar wel het Basis Ondersteunings Budget. In eerste instantie een kleine tegemoetkoming van 300 euro voor de talloze wachters op de wachtlijst van de PVF.

Dit bedrag wordt maandelijks uitgekeerd en hoeft geen verantwoording naar gebruik of verbruik toe. Dit staat dus los van de PVF. Meteen werd er aan toegevoegd dat dit systeem niet meer kan worden aangevraagd en dat dit in 2019 ter evaluatie op de tafel komt. Als antwoord op mijn vraag, wat het nut is van een systeem dat je niet kan aanvragen, kwam het antwoord dat dit ons louter werd meegegeven omwille van de volledigheid.

Louter persoonlijk lijkt Bobke een goed systeem maar komt het niet terecht waar het moet terecht komen. Nu is het iets dat als doekje voor het bloeden wordt gegeven aan diegene die al veel te lang aan het wachten zijn op ondersteuning of beter gezegd op geld om die ondersteuning te betalen. Vermoedelijk brengt deze 300 euro dus geen zode aan de dijk. Terwijl dit voor een bepaalde groep van zorgvragers of personen met een beperking het verschil zou kunnen maken tussen al dan niet nog zelf uw zorg op orde krijgen. Maar deze doelgroep kan tot na de evaluatie geen Bobke aanvragen en bij een negatieve evaluatie ook daarna niet.

Eigenlijk kom ik dus de geboorte van BOB melden, mooi systeem maar een systeem dat waarschijnlijk nooit zal gebruikt worden door diegenen die het goed zouden kunnen gebruiken.

Voila dit was het voor deze keer. Indien u de behoefte heeft om te reageren kan dat steeds hier of op onze facebookpagina. Bedankt om dit blog te volgen en graag tot een volgend verhaal. 

28-10-2017 om 14:48 geschreven door DVC vrijuit  

13-12-2014 om 15:00 geschreven door DVC vrijuit