Na ruim 5 weken van thuis uit vrijwilligen, kon ik nog eens naar DVC voor een evaluatiegesprek met het diensthoofd. Ook als vrijwilliger doet mijn diensthoofd de moeite om op vaste tijdstippen een evaluatie te plannen. Op deze manier blijft het werk voor beide partijen nuttig en brengt dit op zijn beurt weer voldoening voor beide partijen.
Veelal voel ik me goed na een dergelijk gesprek en heb ik ook enorm veel zin om er in te vliegen. Er is terug perspectief, om een ´modieus¡ woord te gebruiken.

Deze keer was of is dit nog meer het geval. Voortaan kan ik terug één dag in de week echt ´vrijwilligen¡.
Men weet maar wat men heeft eens men het verloren is, wijs spreekwoord. In de laatste anderhalve maand ondervond ik dit aan den lijve. Hoewel ik zelf besloot om mijn vrijwilligen tijdig op een lager pitje te zetten en van thuis uit een handje toe te steken, kwam de keuze ook bij mij erg hard binnen. Hieruit leerde ik ook dat het soms minder pijnlijk is als je tot iets ´gedwongen¡ wordt dan wanneer  je deze keuze zelf moreel moet maken. Waarom weet ik niet goed, wie dat wil mag er met mij gerust een boompje over opzetten.

Na ongeveer anderhalve maand nog eens ´thuis komen¡ in ons Bachte deed enorm veel deugd. Onmiddellijk terug het gevoel welkom te zijn. Terug een deel van een ploeg mogen en kunnen uitmaken. Dit had ik zo hard gemist, hier brandt meer dan één lichtje.

Klagen wil ik hier op dit blog zeker niet gaan doen, wie het meer leest weet dat dit niet de huisstijl is. Wel wil ik eerlijk meegeven dat deze periode voor mij, net als voor zovele anderen, erg zwaar is.
Grote valkuil in heel dit gedoe ligt hem in het feit dat je dreigt contact te verliezen met wie je echt lief hebt. Maatregelen dwingen ons er toe een keuze te maken tussen mensen die we geen van allen willen missen. Denk maar aan de bewuste bubbels van 5, of 4 contacten en heden ten dage slechts 1 nauw contact. Soms moet men kiezen tussen zoon of dochter, vader of moeder, die ene beste vriend of toch maar die andere goede vriendin en ga zo maar door. Deze gedwongen keuzes dreigen voor verdeeldheid te zorgen, stuk voor stuk gaan ze in tegen ons sociale welzijn. Dit virus tast meer aan dan het op het eerste zicht doet. Deze besmettingen komen echter niet in de cijfers voor.

Probeer alsnog positief te blijven en moed te houden.
Graag wens ik jullie allen het allerbeste toe. Hoe kan dit beter dan met onze eigen slogan?
#blijvengaan !

Graag tot een volgende keer!