blog voor DVC Heilig Hart voornamelijk geschreven door vrijwilligers van DVC Heilig Hart
28-10-2017
Daar is BOB!
Vermoedelijk denken jullie bij het horen van Bob meteen
aan het verkeer aan de daarbijhorende campagnes. Maar deze post heeft daar niks
mee te maken. Sterker nog hij leunt aan bij PVF en deze drie letters zijn
ondertussen al omgezet in menig hectaren bos binnen de zorgsector.
Tweetal weken terug ging ik naar Brailletech, een
jaarlijkse beurs voor blinden en slechtzienden en één van de sessies aldaar
ging over de PVF. In de uiteenzetting, gegeven door een medewerkster van het
VAPH, werd ik op de hoogte gebracht van de geboorte van BOB. Neen, geen kind
van die dame maar wel het Basis Ondersteunings Budget. In eerste instantie een
kleine tegemoetkoming van 300 euro voor de talloze wachters op de wachtlijst
van de PVF.
Dit bedrag wordt maandelijks uitgekeerd en hoeft geen
verantwoording naar gebruik of verbruik toe. Dit staat dus los van de PVF.
Meteen werd er aan toegevoegd dat dit systeem niet meer kan worden aangevraagd
en dat dit in 2019 ter evaluatie op de tafel komt. Als antwoord op mijn vraag,
wat het nut is van een systeem dat je niet kan aanvragen, kwam het antwoord dat
dit ons louter werd meegegeven omwille van de volledigheid.
Louter persoonlijk lijkt Bobke een goed systeem maar komt
het niet terecht waar het moet terecht komen. Nu is het iets dat als doekje
voor het bloeden wordt gegeven aan diegene die al veel te lang aan het wachten
zijn op ondersteuning of beter gezegd op geld om die ondersteuning te betalen.
Vermoedelijk brengt deze 300 euro dus geen zode aan de dijk. Terwijl dit voor
een bepaalde groep van zorgvragers of personen met een beperking het verschil
zou kunnen maken tussen al dan niet nog zelf uw zorg op orde krijgen. Maar deze
doelgroep kan tot na de evaluatie geen Bobke aanvragen en bij een negatieve
evaluatie ook daarna niet.
Eigenlijk kom ik dus de geboorte van BOB melden, mooi
systeem maar een systeem dat waarschijnlijk nooit zal gebruikt worden door
diegenen die het goed zouden kunnen gebruiken.
Voila dit was het voor deze keer. Indien u de behoefte
heeft om te reageren kan dat steeds hier of op onze facebookpagina. Bedankt om
dit blog te volgen en graag tot een volgend verhaal.
In mijn vorige post had ik het over een nogal nare ervaring na onze oproep om bij ons te komen vrijwilligen. Gelukkig voor ons komen er aan de hand van onze facebook pagina ook vele reacties binnen van heel andere aard. Vandaar dat ik het in deze post wel eens daar wil over hebben. Sociaal zijn op sociale media, het kan!
Enkele weken terug ontvingen wij een chatberichtje van een moeder van één van onze zorgvragers. In dit bericht bedankte de moeder ons oprecht voor de goede zorgen die er bij ons aan haar zoon werden geboden. Verder schetste ze de terribele situatie waarin hij sich bevond alvorens hij bij ons terecht kon. Ter onderstreping stak er ook nog een foto bij dit bericht, een mens werd er stil van.
Met dit voorbeeld geef ik direct het gene me het meest is bij gebleven. Eerlijkheid gebied me om te zeggen dat deze boodschap me extra trof omdat dit een van de weinige zorgvragers bij ons is waarmee ik persoonlijk in contact kom. Niet dat ik wereldvreemd ben binnen onze zorginstelling maar met een taak op de administratie, als vrijwilliger, komt men nu eenmaal niet zo frequent in contact met onze zorgvragers. Vandaar mijn extra betrokkenheid.
Naast dit bericht krijgen we ook vaak andere directe of indirecte reacties binnen op onze pagina waarin men wijst op onze sterke ondersteuning en goede zorgen. Op momenten dat het wat moeilijker gaat zijn dit de kleine zaken die ons dat extra duwtje geven om verder te gaan. Ook in mijn persoonlijk leven ondervind ik dat, zeker het eerste bericht, helpt om te relativeren en verder te gaan. Als dit geen mooie vorm is van sociaal zijn.
Tot slot wens ik al deze mensen ook op mijn beurt oprecht te bedanken. Bedankt om uw dank voor ons werk uit te brengen. Misschien moeten we dit allemaal eens wat meer doen, elkaar bedanken. Vandaar dat ik ook u bedank om dit blog te lezen. Hopelijk tot een volgende keer!
Lang geleden dat hier nog eens wat actie was. Sorry daarvoor, gebrek aan inspiratie en tijd waren hiervan de oorzaak. Bij deze proberen we hier iets aan te doen.
De inspiratie voor deze post haalde ik uit een vreemde reactie op één van onze berichten op onze facebookpagina. In deze post deden we een oproep naar vrijwilligers voor ons evenement Bachte in de wei, alsook om mee te gaan op kamp met onze zorgvragers.
In een reactie hierop vroeg iemand zich af of deze vraag om helpende handen wees op een te kort aan personeel. In tweede instantie werd verwezen naar een mogelijke daling van de kwaliteit ten opzichte van de kwantiteit.
Herhaaldelijk nalezen bracht me er bij dat dit eigenlijk een aanklacht is of was tegen de PVF (persoons volgende financiering-) die er aankomt in de zorgsector.
Of deze aanklacht volgens mij al dan niet terecht is wil ik hier in het midden laten, dit zou ons veel te ver leidden.
Wel zou ik er onze aanklager of aanklaagster willen op wijzen dat vrijwilligers al veel ouder zijn dan de PVF. Wie vrijwilligt heeft volgens mij als bedoeling om zijn steentje bij te dragen tot de realisatie van iets positiefs. Dat iets kan echt van alles zijn en dient open te worden getrokken tot ver buiten de zorgsector, tot waar er van PVF geen sprake is. Net als de taken die deze vrijwilligers vervullen is hun motivatie om te vrijwilligen divers. Gaande van iets tegen de verveling tot, in mijn geval soms wel van toepassing, het uiten van protest.
Misschien moet diegene die dit postte er ook maar eens over nadenken om op een iet wat positievere wijze zijn of haar mening te gaan uiten. Wie weet kan hij of zij dan nog wel rekenen op mijn sympathie.
Tot slot geef ik graag nog de raad mee om bij reacties of eender welke post op het internet voorzichtig te werk te gaan. De reactie flap je er misschien uit. Maar de reactie blijft wel voor eeuwig leven op het wereldwijde web.
Voila, dit wou ik toch even van mij afschrijven en daarmee hebben jullie er hopelijk nog iets aan.
Voortaan zal ik proberen om terug wat regelmatiger te gaan bloggen.
Tijdens de week van de vrijwilliger, zo een tweetal weken
geleden, ontving ik een gedicht ter bedanking voor mijn vrijwilligerswerk. Op zich
niet zo een speciaal feit ware het niet dat er in de begeleidende mail vermeld
stond dat dit gedicht e echt wel op het lijf was geschreven. Na het lezen en
vooral herlezen van dit gedicht was ik echt wel onder de indruk.
Persoonlijk zou ik niet durven stellen dat deze tekst mij op
het lijf is geschreven, dit is te veel
eer. Wat ik wel durf stellen is dat ik streef om iemand te zijn die hiermee
wordt beschreven.
Vandaar dat ik ook op mijn beurt dank u wil zeggen voor dit
mooie compliment. Kleine gebaren van deze aard zijn een motivatie in de tijden
waarin men zich soms afvraagt waarom men dit allemaal doet. Net zoals voor
iedereen is ook voor een vrijwilliger niet elke dag dezelfde en is de goesting
niet elke dag even groot. Hiernaar wordt volgens mij ook verwezen in deze
tekst, het is vrij maar nooit vrijblijvend. Vaak denkt men dat een vrijwilliger
iemand is die af en toe eens een handje komt toesteken indien het hem of haar
uitkomt. Op deze basis zal een vrijwilliger nooit krijgen voor zijn
vrijwilligen wat hij ervoor dient te krijgen, namelijk voldoening.
Na het lezen van deze tekst had ik alvast voldoening en
goesting, goesting om er verder als vrijwilliger voor te gaan!
Voila, bij deze zijn ook jullie bedankt om ons te waarderen,
graag tot een volgende keer.
Eerst en vooral wil ik alle lezers van dit blog mijn beste
wensen overmaken voor 2017! Goede gezondheid en veel inspiratie om al jullie
dromen te kunnen verwezenlijken.
Bij het begin van een nieuw jaar kijken we graag vooruit
naar wat ons tegemoet komt en wensen we elkaar hiervoor ook veel goeds toe.
Alvorens echt vooruit te kijken is het ook gepast om nog even achterom te
kijken. Hoe was het voorbije jaar voor ons en onze instelling?
In 2016 hebben velen ons schip verlaten, zowel stuurlui als
matrozen verlieten ons, meestal om van een welverdiend pensioen te genieten. Ongetwijfeld
is dit toch één van de belangrijkste feiten van het voorbije jaar. Verder
hebben wij in dit jaar ook veel ge- of verbouwd en heel wat verhuizen op touw
gezet. Denk maar aan onze nieuwe site Dageraad en ja hoor, ook de administratie
heeft voortaan een nieuw stekje. Dit om
er maar enkele te noemen. Je kan dus besluiten dat we in 2016 zeker niet hebben
stilgezeten, wat een goede zaak is.
In het komende jaar staat er ook nog héél wat te gebeuren.
De zorgsector is in volle evolutie en 2017 wordt ongetwijfeld het jaar van de
rugzak. U weet wel het rugzakje of de persoonsvolgende financiering om de
officiële taal te gebruiken. Wat dit allemaal precies zal brengen weet helaas
nog niemand, hoewel het wel voor de deur staat. Verder blijven we ook in het
komende jaar onze infrastructuur vernieuwen en uitbreiden zo zal onze nieuwe
site dageraad in gebruik worden genomen.
U merkt het al, ook in dit nieuwe jaar is ons moto:
stilstaan is achteruitgaan we blijven
verder onze instelling uitbouwen om zorg op maat te leveren.
Zo hiermee hebben we samen voor en achteruit gekeken.
Hopelijk hebben jullie er wat aan en lezen jullie ook nog een volgende keer dit
blog. Alvast bedankt!
Jaarlijks verzamelt de administratie een keertje om samen een stapje te zetten. Traditioneel staat één dienst in voor de organisatie en voorbereiding en laats de rest zich uitblinken in spontane aanwezigheid. Deze keer was het aan de informatica om het uitje te organiseren. Wat zou deze, uitsluitend uit mannen bestande, dienst in petto hebben voor hun collega's?
De trouwe volger van dit blog weten dat deze dienst al eens de quiz van Bachte wist te winnen. Vandaar dat er algauw een quiz op het programma stond. Waar en hoe was nog een raadsel. Dit jaar was de term uitje eigenlijk verkeerd gekozen want alles speelde zich af in en rond ons eigenste DVC.
Aanvankelijk werd er gepeild naar de speurcapaciteiten van de deelnemers. Envelop gewijs zochten ze de uiteindelijke locatie uit. Aangekomen aan ons zomerhuis kon een aperitiefje worden genuttigd in de buitenlucht. Daarna werd er binnen genoten van een kaas en vleesschotel en werd er gezellig gekeuveld bij de houtkachel.
Last, but not least was er de quiz. Aan de hand van vele categorieën zoals tv, geluidsfragmenten, doordenkertjes en natuurlijk DVC werd er gezocht naar de beste kwissers van de administratie. Uiteindelijk bewees Herwig toch wel een echte alround kwisser te zijn want ook deze keer trok zijn ploeg aan langste eind.
Achteraf kunnen we zeker terugblikken op een geslaagde avond. Naast amusement is een belangrijk doel van deze avond elkaar beter, anders leren kennen. Volgens mij zijn beide van deze doelstellingen ruim gehaald. Uitkijken nu naar de volgende editie, waarin het de weddedienst is die in staat voor de organisatie.
Zo dat was het voor deze keer, hopelijk vonden jullie het wat leuk om lezen. Graag tot nog ons een keer!
Op 14 oktober was het alweer tijd voor onze kaartavond. Oorspronkelijk een twee jaarlijks evenement maar op vraag van velen uitgegroeid tot een jaarlijks gebeuren. Op dit gebeuren is het van belang om een gezellige avond te hebben die ook nog wat geld in het laatje brengt voor onze instelling. Daarnaast bidet het de mogelijkheid om elkaar ook eens op een andere manier te ontmoeten.
Rond een uur of zeven was in onze cafetaria al een gezellig gekeuvel te horen. Op alle tafeltjes was de troef te horen en her en daar weerklonk het woord troel. Ja hoor, de avond was al aardig op gang gekomen. Nu al was duidelijk dat deze avond er zou in slagen om zijn doelstellingen te vervullen. Naast het kaarten gingen onze tombola prijzen vlot over de toonbank. Ook onze nieuwe directeur tekende present en had nog wat vrienden meegebracht. Dit kunnen wij uiteraard enkel toejuichen!
Aan de tombola was er naast een vaste prijs ook altijd een deelname voor de hoofdprijs gekoppeld. Bij het uitreiken van deze hoofdprijs ondervond alvast één deelnemer aan den lijve dat scherven wel degelijk geluk brengen. Toen rond een uur of elf het einde van deze avond in zicht was waren er nog her en der tafeltjes aan het kaarten. Geef toe een mooier bewijs van de gezellige sfeer kan men toch niet vinden?
Uiteindelijk kunnen we terugblikken op een geslaagde avond en hadden de afwezigen ook deze keer ongelijk Woord van dank voor de talrijke vrijwilligers die deze avond organiseerden en realiseerden. Alsook aan de talrijke aanwezigen. Hopelijk kunnen we bij een volgende editie opnieuw op jullie en wie weet nog meer aanwezigheid rekenen!
Tijdje geleden ontvingen we een meeting planner in onze mailbox. Op zich niks bijzonder ware het niet dat we even later vernamen dat deze vergadering niet rechtstreeks met onze dagtaak te maken had. Wat had ons diensthoofd met ons te bespreken dat niet direct aanleunde bij onze job. Razend benieuwd waren we hierover.
In de vergaderzaal aangekomen vernamen we dat onze bijeenkomst zou gaan over "het karrenwiel van ene Vroemen". Daar hadden wij nog nooit van gehoord. Blijkbaar was dit het onderwerp geweest van de laatste vormingssessie voor het kader van onze instelling.
Algauw kwamen we er achter dat dit een manier is om in team beter te kunnen samenwerken en uw rendement op te trekken. Deze manier van samenwerken is gebaseerd op een aantal peilers waaronder flexibel zijn, rekening houden met de mogelijkheden van je collega's, geven van feedback en dergelijke meer. In eerste instantie dacht ik dat dit veel theorie was waaraan de practicus weinig heeft.
Tweede luik van onze vergadering werd deze manier van werken echter omgezet in praktische situaties en toen kreeg ik een ander beeld van dit karrenwiel concept. Eigenlijk staan wij met onze dienst al redelijk ver in deze manier van denken en handelen. Volgens ons diensthoofd komen we van een moestuin team en zijn we op weg naar een "Team op vleugels".
In de toekomst is het de bedoeling dat onze gehele instelling naar deze manier van samenwerken evolueert en dat alles goed rond draait net als een echt karrenwiel.
Uiteindelijk vond ik het een boeiende uiteenzetting waaraan ik ook in het dagelijkse leven iets zal hebben. Laat de boel maar lekker draaien dus!
Zo dit was het voor deze keer. Hopelijk hebben jullie er ook wat aan. Graag tot een volgende keeer!
Voor de trouwe volgers van dit blog is het al lang geweten dat de taarteneters de eerste editie van de Bachte Kwist wonnen. Dat deze editie ondertussen ongeveer twee jaar geleden is, en niet langer de meest recente, toont aan hoelang de winnaars moesten wachten om hun eerste prijs in ontvangst te nemen.
Na acht afgelastingen omwille van Belgische weersomstandigheden was het dan eindelijk zover, de ballonvaart kreeg groen licht. Tot op het laatste ogenblik twijfelden de deelnemers er aan of het deze keer wel daadwerkelijk zou gaan gebeuren. Om 19u was het verzamelen geblazen op de parking van de Brielpoort, alwaar de afgesproken opstijgplaats was. Ter plaatse werden de deelnemers onthaald door enkele supporters die met eigen ogen wilden zien hoe dit alles in zijn werk ging. Alvorens te mogen plaatsnemen in de mand dienden de ballonvaarders eerst nog een soort van laatste wilsbeschikking af te tekenen, kwestie van de eventuele achterblijvers toch ook iets te gunnen. Uiteindelijk kon de ballon omstreeks 20u opstijgen.
Volgens de verantwoordelijke hadden de deelnemers aan deze luchtdoop echt wel geluk en werd hun wachten rijkelijk beloond, ze hadden het beste uitzicht sedert jaren. Ongelooflijk wat er allemaal de revue passeerde aan bezienswaardigheden, KBC toren, Atomium, havens,.... Daadwerkelijk veel te veel om op te noemen. Op een bepaald ogenblik dacht één van de deelnemers zelfs het vrijheidsbeeld waar te nemen, helaas voor hem ging het hier om een hallucinatie te gaan.
Uiteindelijk werd het mandje oerdegelijk terug neergezet in Sint-Laureins. Na het opruimen van de ballon werden de deelnemers nog getrakteerd op een natje een een droogje en kon er gezellig worden nagekaart over dit gebeuren.
Voor hen die graag eens een mooi uitzicht zouden hebben is zo een ballonvaart een ware aanrader. Indien u echter op zoek bent naar een spectaculair avontuur zou ik u toch iets anders aanraden. Maar dit is uiteraard louter mijn persoonlijke mening.
Zo dit was het voor deze keer, graag tot een volgende post op dit blog.
Op vrijdag 22/4/2016 was het tijd voor de tweede editie van Bachte Quizt. Andermaal stond de personeelsvereniging "Buitenbeen" in voor de organisatie van het gebeuren en werd de Rekkelinge ingezet als zaal van dienst. In vergelijking met de vorige editie waren er zelfs nog een paar ploegen bijgekomen, men kan dus andermaal spreken van een mooie opkomst.
Onderverdeeld in 7 rondes, aangevuld met 2 rode draden en één praktische proef kon je zeker spreken van een mooi gevulde diverse quiz. In iedere ronde kwamen dezelfde thema's terug aan bod en kon de gestelde vraag dus in een duidelijke context worden geplaatst. Binnen deze thema's was er dan weer een divers gamma gaande van doordenkers tot ons eigenste DVC.
Na vier rondes werd een korte pauze ingelast om een eerste tussenstand te kunnen berekenen en om de praktische proef te spelen. Voor deze proef diende elke ploeg één speler af te vaardigen. Volgens de quizmaster van dienst waren sport en snelheid vaardigheden waarover de speler diende te beschikken om deze uitdaging tot een goed einde te kunnen brengen. Achteraf zou blijken dat dit een nogal ruime interpretatie vroeg.
Bij het opmaken van de tussenstand stonden de winnaars van de vorige editie, de taarteneters, terug bovenaan de rangschikking met in hun zog diverse dichte achtervolgers. Nog niks gespeeld want de rode draden, 3 speelrondes en de praktische proef moesten dit resultaat nog vervolledigen. Het beloofde nog een spannende avond ter worden.
Uiteindelijk kwamen de dokters als overwinnaars uit de bus en namen zij alzo sportieve revanche voor hun tweede plaats van vorig jaar. Proficiat een onze winnaars en een oprecht woord van dank aan de organisatoren van deze mooie avond!
Vorige week was er de week van de brailleliga. Als slechtziende heb ik heel wat positieve ervaringen met deze vereniging. Toen ik op de vergadering van de werkgroep omtrent de facebookpagina van ons DVC meldde dat ik omtrent deze bijzondere week wel iets wou posten merkte een collega op dat ze totaal niet wist dat ook daarvan een week bestond. Daarop antwoordde ik dat ze na het lezen van deze post wel zou begrijpen waarom er nog steeds een week van deze liga nodig is. Vandaar dat deze post nogal negatief kan overkomen.
Paar weken geleden op een zonnige zaterdagnamiddag wordt ik afgezet aan het station van Tielt om de trein te nemen richting Deinze. Laag hangende zon is voor mij dramatisch, naast sneeuw de slechtst mogelijke weersituatie. Na het uitstappen en het uitvouwen van mijn witte stok taak ik met wat moeite op het voetpad. Zeker geen man overboord eens mijn stok als hulpmiddel kan dienen vind ik, op de plaatsen die ik ken, de weg als elk ander.
Zoals steeds was ik ruim op tijd opdat ik ook bij onvoorziene omstandigheden de trein nog kan halen. Op het perron aangekomen sta ik in de zon te wachtten op de trein. Naarmate de tijd vordert komen er nog passagiers op het perron plaats nemen. Onder hen was er één iemand die vlak naast mij kwam staan. Op het moment echter dat ze mijn stok opmerkt doet ze eerst wat stappen op zij om vervolgens ver genoeg voor mij me te passeren en enkele tientallen meters verder halt te houden.
Wat er op dat ogenblik allemaal door je hoofd gaat kan ik hier onmogelijk neerschrijven. Niet enkel omdat het te veel diverse gedachten zijn maar ook omdat het ongepast zou zijn voor dit blog. Gemeden worden als de pest komt hard aan. Persoonlijk denk ik dat ik best wel een "dik vel" heb en wel tegen een stootje kan, maar reacties als deze zijn geen stootje.Helaas maken wij, personen met een beperking, dit maar al te vaak mee.
Zelf omschrijf ik het vaak als een "ruimtewezen gevel" of je nu, letterlijk met je hoofd tegen de muur loopt of keurig langs de weg. Men staart je na als je bent een ruimtewezen. Zolang dit gevoel duurt zijn er helaas weken nodig om dit probleem in de belangstelling te brengen.
Eindigen doen we met een meer positieve noot. Enkele uren later stond ik op de voetbal om mijn geliefde club aan te moedigen. Na een betwistbare fase ging ik een discussie aan. Denk maar niet dat één van mijn voetbalvrienden op dat ogenblik aan komt hollen met het argument dat ik dat toch niet kon zien. Daar ben ik immers gewoon Andy en niet Andy the Alien.
Voila dit was het voor deze keer. Volgende keer komt er een verslagje van onze quiz. Graag tot dan!
Vorige week was het de week van de vrijwilliger, tijdens deze week wil men nog eens extra stil staan bij diegene die zich "zomaar" inzetten voor eender welke vereniging of organisatie.
Bij ons werd deze week ingezet met een etentje als dank voor onze vele vrijwilligers.
Wie dit blog al een tijdje volgt weet dat ik al diverse jaren een verslagje schrijf over deze mooie traditie. Vandaar dat ik ,om het doorbreken van de macht der gewoonte, deze keer meer een impressie zal meegeven van deze mooie avond dan er een echt verslag van neer te pennen.
Bij ons is het echt gezellig, er hangt een ware dorpssfeer in huis
Dit is een eerst quote die door meerdere vrijwilligers in de mond werd genomen. Niet enkel over de sfeer op en in de leefgroepen maar gewoon omtrent "Bcahte" in het algemeen. Dit is trouwens een uitspraak waarvan ik, zeker het tweede deel, hem ook al vaak deed. Tijdens één van die vele keren dat ik trots vertel over "ons".
De dankbaarheid die je terugkrijgt kun je met niets vergelijken
Vooral bij diegene die rechtstreeks betrokken zijn met één of meerdere zorgvragers was dit een vaak voorkomende uitspraak. Gaande over de glimlacht op het gezicht van de zorgvrager wanneer zijn of haar vrijwilliger langs komt voor de geplande wandeling. Over de indruk dat die zorgvrager, die volgens de wetenschap niemand herkent, toch de indruk gaf blij te zijn met de extra aandacht gegeven door de vrijwilliger. Betere vorm van motivering bestaat er volgens vele onder hen echt niet. Sommige opperden zelfs dat eigenlijk de vrijwilliger diegene is die, in dit geval, dankbaar moet zijn.
De vreugde van het werk
Als laatste grote indruk wil ik zeker de vreugde in het werk nog meegeven. Vele van de vrijwilligers hebben hun eigen verhaal, hun reden waarom ze vrijwilligen en niet langer in het "gewone" arbeidscircuit. Persoonlijk behoor ik ook tot die groep. De trouwe volgers van dit blog kennen mijn verhaal wel. Zeker in deze tijden waarbij een ieder de mond vol heeft over minder werken toch een leuke vaststelling. Er is immers een spreekwoord dat zegt "Men weet pas wat men heeft als men het kwijt is". Wijs spreekwoord dat helaas pas begrepen wordt als het te laat is.
Zo tot slot wens ik nog een persoonlijk accent mee te geven. Tijdens deze week kreeg ik van een aantal diensthoofden en collega's nog eens een extra woord van dank. Soms via een mailtje soms aan de hand van een extra complimentje. Via deze weg wens ik hen op mijn beurt welgemeend te bedanken. Dergelijke kleine dingen blijven hangen en zijn een motivatie in mindere tijden. Deze uitspraak mogen jullie gerust doortrekken naar het dagelijkse leven. Ook wanneer ik het daar al eens moeilijk heb denk ik, of word ik door mijn vrienden gewezen op, deze zaken.
Voila dit was het voor deze keer. Graag tot nog eens en geef gerust jullie mening mee hier op dit blog of op onze FB pagina!
Men zegt vaak dat je pas weet wat je hebt op het ogenblik dat je dat ook weer kwijt bent. Wel dat is exact wat ik vorige week ondervond. Omwille van een zware valpartij werd er me een week verplichte rust opgelegd. Rusten is iets wat hoe dan ook niet direct mijn favoriete werkwoord is maar in dit geval was het de enige optie.
Toen ik deze week mijn vrijwilligerswerk terug kon hervatten voelde ik me meer dan tevoren tevreden en super gemotiveerd. Plots ondervond ik terug dat het eigenlijk een cadeau is om te kunnen gaan werken. Tegelijkertijd groeide bij ook het onbegrip voor hen die er bewust voor kiezen om binnen dit systeem niet te participeren. Hoe raken deze mensen dan aan zelfrespect, hoe zien zij zichzelf binnen deze maatschappij?
Tijdens mijn verplichte week rust kon ik op een bepaald ogenblik ervaren dat alle dagen dezelfde waren. Geen benul van dag nog tijd. Op dat ogenblik ga je volgens mij wel even nadenken en kom je algauw tot de vaststelling dat dit alles weinig zin heeft. Even dacht ik terug aan de beginperiode van mijn handicap toen ik ettelijke maanden bijna niks anders meer kon. Toen dacht ik bij mezelf dat ik nu toch al veel verder sta en kreeg ik direct nog meer "goesting" om terug aan de slag te gaan.
Nu heb ik mezelf beloofd om hieraan terug te denken in die tijden dat ik even wat minde"r "geosting" heb om aan de slag te gaan. Want ook als vrijwilliger heb je dat wel af en toe eens, niet elke dag is immer rozengeur en maneschijn.
Zo nu gaf ik even een eerlijk relaas van mijn gevoel bij een weekje rust. Graag tot een volgende post op dit blog!
Nu het einde van het jaar wel héél dichtbij komt is het misschien tijd geworden om even terug te blikken op wat 2015 voor ons DVC teweeg bracht.
Ongetwijfeld is of was 2015 het jaar van de verandering geweest. Diverse monumenten verlieten onze instelling en zijn vervangen door enkele nieuwe geichten. Deze verandering zal zich nog verder zetten inn2016 wanneer algemeen directeur André wordt uitgezwaaid. Er is een wijs spreekwoord dat stelt dat indien er een monument verdwijnt, het landschap verandert, bij deze kijken wij uit naar ons nieuw landschap in 2016.
Met de ingebruikname van onze nieuwe site "dageraad" kunnen we trouwens de trend van de verandering ook nog in 2016 verder laten doorzetten. Zo zie je maar dat ook bij ons de tijd niet stil blijft staan en dat ook wij altijd maar verder evolueren.
Zelf zijn wij de toekomst alvast rooskleurig tegemoet en we hopen dat dit ook voor jullie geldt.
Moge 2016 een jaar zéijn waarin vele van jullie dromen mogen uitkomen en waarin ook jullie landschap ten goede evolueert!
Zo dit was een korte terugblik op het afgelopen jaar en een hoopvolle blik naar de toekomst. Hopelijk hadden jullie er iets aan. Graag tot een volgende keer.
Onlangs, op ons jaarlijks uitje met de administratie werd ik gelauwerd omwille van mijn tien jaar in dienst als vrijwilliger. Uiteraard was ik apetrots om dit teken van appreciatie te mogen ontvangen van mijn collega's. Waarvoor uiteraard alle dank!
Eens men 10 jaar een bepaald engagement aangaat weet men ook dat je al vele situaties hebt meegemaakt. Indien ik hier zou zeggen dat ik gedurende dit decennia elke dag met evenveel honger en plezier heb beleefd was dit een pertinente leugen. Dit kan nu eenmaal nooit waar zijn. Wel bewijst een dergelijke staat van dienst dat je niet zomaar voor de eerste minste tegenslag er de brui aan geeft. O:m het in termen van gevoelens uit te drukken zou ik stellen dat de verliefdheid al lang plaats heeft gemaakt voor liefde. Vrijwilliger zijn is hoe dan ook een passie maar als je dit op zo een termijn kan beleven kan men spreken van liefde. Op de vraag waarvoor je dan dit gevoel hebt weet ik eerlijk gezegd niet direct een antwoord.
Zeggen dit ik dit alles nog eens met 10 jaar zal verlengen zou al een even groàte leugen zijn want het leven heeft mij al meermaals bewezen dat je dergelijke dingen nooit mag of kan beloven. Wel durf ik gerust stellen dat er nog steeds uitdagingen, voldoening en dankbaarheid terug vloeit uit mijn vrijwilligerswerk. Met andere woorden op dit moment zie ik geen reden om er de brui aan te geven en is opgeven geen optie.
Tot slot wens ik toch nog eens iedereen te bedanken die er voor mij is/was toen ik hen nodig heb of had. Met de hulp van hen kreeg ik de kans om terug nuttig te worden en dit in een periode waarin velen mij hadden afgeschreven. No elke dag ben ik hen dankbaar en die dankbaarheid houdt me recht in periodes waarin het op het werk even niet zo lekker loopt. Hen in de steek laten is al helemaal geen optie. Hierbij namen noemen hoeft zeker niet zij die ik bedoel weten dit maar al te goed.
Zo hopelijk hadden jullie er iets aan en graag tot een volgende keer!
Enkele dagen terug was de toegankelijkheid van openbare gebouwen weer volop actueel. Met als kroon op het werk zelfs een proefondervindelijke test van twee toppolitici. Enerzijds spoorde Elke Sleurs van Gent naar Brussel. In tweede instantie deed Jacqueline Galant hetzelfde maar danvanuit Bergen.
De voornaamste reden van het gebeuren was het aanklagen van de aanvraagplicht die personen met een beperking hebben indien ze begeleiding wensen bij het gebruik van de trein. Tot op heden dient deze aanvraag tot begeleiding 24u op voorhand te gebeuren. Vanaf 2016 zal dit worden teruggeschroefd tot 3u voor de reis. Vermoedelijk hoef ik hier niet te schetsen hoe hinderlijk dit alles is. Beeldt u even in hoe vaak u niet noodgedwongen zou moeten thuisblijven indien u wenst de trein te nemen en 3u op voorhand moet telefoneren.
Indien u uit dit experiment zou afleiden dat het louter blinden en slechtzienden zijn die van deze extra service genieten wij ik u direct op het feit dat ook personen in een rolwagen of met stapproblemen vaak hiervan gebruik maken. Op dit punt kan de NMBS dus zeker nog werken aan hun toegankelijkheid.
Grote verbetering valt er dan weer te noteren op het vlak van de infrastructuur der gebouwen. Zo wordt in de meeste stations werk gemaakt van toegankelijke liften. Geribbelde vlakken richting loket en perron. Ook het gebruik van automatische schuifdeuren bevordert het gemak en de toegankelijkheid van de stations.
Jullie zien het we zijn op de goede weg maar er is nog ruimte tot verbetering. Zo, het was een tijdje gelden dat er nog wat leefde op dit blog maar dit komt omdat ik nog in blijde verwachting ben van één ballonvaart waarvan ik jullie zeker verslag wil brengen. Hopelijk is dit iets voor mijn volgende post, graag tot dan!
Binnen ons DVC is Theo een monument je kan er steeds op rekenen en hij heeft jaren trouwe dienst.
Deze week is het landschap binnen onze instelling dus veranderd er is immers een spreekwoord dat zegt:
Als een monument verdwijnt verandert de omgeving
woensdag was namelijk onze Theo zijn laatste werkdag en donderdag was dan ook meteen zijn eerste dag op SWT.
Een overzicht maken van alle verdiensten binnen onze werking zou ons veel te ver leiden en ook dit blog nodeloos lang maken. Vandaar dat ik het hier zal beperken tot het domein waarop ik zelf met hem mocht samenwerken. Onze facebookpagina.
Ook binnen deze werkgroep was hij erg gedreven en kwam hij wel vaak met goede ideeën op de proppen. Steeds paraat om ergens als volleerd fotograaf een kiekje te gaan schieten van één of andere gebeurtenis binnen ons "dorpje". Voor deze tomeloze inzet wil ik hem dan ook persoonlijk bedanken via dit blog. Buiten deze directe samenwerking was Theo hoe dan ook een gezellige kerel om ins huis te helpen die altijd wel paraat is om mensen te helpen en steeds in is voor een grpaje of vrolijke noot.
Bedankt voor alles Theo en geniet van je verdere leven en behoud de stijl die je bij ons had want dit zal je ook nu nog ver brengen!
Enkele weken terug mocht één ieder van de leidinggevenden hier in ons huis een seminar bijwonen omtrent geestelijke gezondheidszorg op de werkvloer. Meer bepaald het detecteren en voorkomen van een burn-out. Velen onder hen vonden dit leerrijk doch wezen zij op het ietwat theoretische en de moeilijkheid om dit om te zetten in daden.
Toen kwam bij mij de inspiratie voor dit blogje.
Hieronder volgen twee korte anekdotes van hier in huis één positief qua bovenstaand onderwerp en helaas ook een veel minder verhaal.
Hele tijd terug mocht ik meewerken aan een héél mooi informatica project. Fier als een gieter vertelde ik één ieder die het wilde horen wat de plannen waren en wat mijn werk daarin was. Ook thuis spendeerde ik vele uren aan het uitwerken van dit geheel. Vele vergaderingen kwamen en velen konden hun mening kwijt omtrent het uitzicht en de inhoud.
Diverse keren was het terug naar af en vuilbak, maar enkel op die manier komt men tot een goed resultaat.
Toen dit alles eindelijk klaar was en in productie kon gaan was ik meer dan tevreden amai schoon werkske dacht ik bij mezelf.
Enkele weken later hoor ik iemand converseren over dit project en verklaren dat dit alles op niks trok. Dit gesprek was dan nog tegen een gebruiker van ons programma die zich afvroeg waarom dit allemaal nodig is.
Op dat moment stort je wereld in en heb je geen zin meer om waar dan ook nog aan verder te werken je raakt als het ware "uitgebrand"
Ander verhaal is dat ik altijd kort na nieuwjaar een pak cijfers mag gaan opspeuren in het kader van onze jaarcijfers. Op zich is dit geen leuke taak maar wat moet gebeuren moet nu eenmaal gebeuren. Eens mijn speur en rekenwerk afgerond speel ik de cijfers door opdat ze in het verslag kunnen worden opgenomen.
Paar uur later sta ik in onze cafetaria aan de schuiven voor het middagmaal en komt de persoon voor wij ik de cijfers doorgaf me vriendelijk bedanken en verkolaard daarbij dat dit voor hem een grote hulp is waaraan hij veel heeft.
Die namiddag kon ik direct een tanje bij steken, is was verre van uitgebrand.
Gelukkig komt die tweede situatie veel vaker voor dan die eerste maar hiermee wil gewoon aantonen in welke kleine dingen het hem vaak zit of iemand zich al dan niet goed in zijn of haar vel voelt.
Zo hopelijk hadden jullie hier iets aan en graag tot een volgende keer!
In tegenstelling tot de voorgaande jaren werd de bedanking voor de vrijwilligers van DVC Heilig Hart deze keer gelegd in de periode van de week van de vrijwilligers. Blijkbaar ligt deze periode voor velen onder hen beter want de opkomst was héél goed, met een kleine 30 deelnemers was er een ruime delegatie van de genodigden aanwezig. Ook voor deze editie werd het pastershoekske uitgekozen als locatie.
Omstreeks kwart voor zes kwamen de eerste gegadigden al opdagen. Gaandeweg raakte de groep voltallig en kon verantwoordelijke Kurt zijn welkomstwoordje lanceren. Zoals we het van helm gewoon zijn hield hij het bij een oprecht woord van dank voor de vele inzet van de aanwezigen. Dat deze inzet wel degelijk op prijs word gesteld werd nogmaals onderstreept door de aanwezigheid van personeelsdirecteur Cecile, wat dan weer van de kant van de vrijwilligers op prijs werd gesteld.
Na het heffen van het glas op onze gezondheid werd het stilaan tijd om inwendige mens te versterken. Op het menu stond dit keer kalkoenfilet met kroketten. Overheerlijk was dit maal en ook het dessert viel in de smaak. Na de maaltijd werd er nog gezellig gekeuveld over de diverse vrijwilligerstaken alsook over de motivatie om dit alles te doen. Eerlijk gezegd was ik echt wel trots om deel te mogen uitmaken van deze groep warme mensen die stuk voor stuk vertelden over hun liefde voor Bachte.
Eens ook het symbolische slaapmutske was genuttigd konden allen tevreden huiswaarts keren met in het achterhoofd een leuke gedachte:"Wij zijn oprecht bedankt" Meer moet dat niet zijn zeg ik zelf, een mooie wel gesmaakte avond en we kunnen er weer een heel jaar invliegen, dit alles uit vrije wil en ten bate van ons Bachte!
Zo dit was het relaas van het vrijwilligersfeestje. Hopelijk vonden jullie het leuk lezen en graag tot een volgende keer!
Eerst en vooral uiteraard mijn beste wensen voor het nieuwe jaar.
Moge jullie van gezondheid blaken en jullie mooiste dromen in vervulling geraken
Bij het overgaan naar een nieuw jaar is het passend om even terug te blikken op wat het afgelopen jaar ons zoal bracht. Meer specifiek binnen ons DVC. Ongetwijfeld gaat 2014 de geschiedenis in als het jaar waarin MFC en FAM boven het doopvont werden gehouden. Op de administratie noteren we ook nog een belangrijke wissel van bureau binnen het F-blok.
Teveel achterop kijken is gevaarlijk, je ziet immers niet meer wat er voor je staat te gebeuren. Vandaar dat we hier toch ook al eens willen bekijken wat het komende jaar ons te bieden heeft.
In de loop van het jaar brengen we een antwoord op deze vraag.
ingrijpend zowel voor ons DVC als voor eenieder die met ons op één of andere manier in aanraking komt zal zeker het feit zijn dat er een nagelnieuwe website komt. Zijn jullie ook net als ik razend benieuwd hoe deze nieuwe site er zal uitzien? Naast de realisatie van deze nieuwe site zal ook onze nieuwbouw naast het huidige dageraad verder uit de grond rijzen, dus ook de invulling van dit gebouw zal in 2015 vorm krijgen.
Geef toe dit zijn toch al een paar zaken om naar uit te kijken hé.
Graag ontmoet ik jullie ook nog een volgende keer via dit blog of via onze facebookpagina. Tot dan hé!
