Normaal was het voorzien om eerst een post te plaatsen over mijn aankomst en mijn eerste dagen binnen DVC GHeilig Hart. Helaas dwingt de actualiteit mij een ander onderwerp op. Dinsdag werd in Bornem een 62-jarige moeder opgepakt omwille van de moord op haar dochter die leed aan het downsyndroom. Uiteraard is het niet mijn bedoeling om moord goed te praten, moorden kan niet en dit omwille van om het even welke reden. Wel vraag ik me oprecht af hoe diep iemand moet zitten alvorens te besluiten dat het doden van uw eigen vlees en bloed de enige uitweg is.

Waar zijn wij als welvaartstaat mee bezig als iemand nog maar zo kan denken? In dit geval is niet enkel het leven van het slachtoffer ten einde gebracht maar volgens mij ook dat van de dader, om maar niet te zeggen dat ook voor de vader weinig levensvreugde rest. Deze was immers in huis toen de feiten zich voordeden maar heeft niks met de wanhoopsdaad te maken. Vraag is echter wel met welk een schuldgevoel ook deze man niet zal verder moeten leven.

Enkele maanden terug had men het in de media nog over het rugzakje voor persoenen met een handicap, termen als direct toegankelijke hulp en inclusievering  van de maatschappij gingen vlotjes over de toonbank. Heeft er iemand bij stil gestaan dat heel wat mensen al lang op jun tandvlees zitten? Indien men dit als heilige oplossing ziet, lijkt het wel zo dat ouders die hun kind laten opnemen in een instelling dit doen uit gemakzucht. In de praktijk is echter niks minder waar, vaak is hier dagen over gepiekerd en kwam dit als laatste noodoplossing uit de bus. Velen onder hen zouden zelfs met grotere financiële ondersteuning nergens anders terecht hebben gekund.

Moraal van het verhaal is dus dat men niet enkel dient te zorgen voor een betere financiële ondersteuning maar dat er ook moet worden voorzien in het product  dat men dan met die centen moet kunnen kopen: zorg. Laat dit nu juist wezen waar we tegenwoordig geen tijd of plaats meer voor hebben of willen maken…

19-07-2013 om 09:36 geschreven door DVC vrijuit