Ik heb een buurvrouw onrecht aangedaan en dat ligt me nu toch zwaar op de maag. Ik vertelde wél over de andere buurvrouw met haar kleine grijze autootje, hetwelke ze volpropte met oude spullen, die ze dan probeerde te verkopen op de markt. Die energieke vrouw die vorig jaar helaas verhuisde en die ik mis, maar waar de krullenbol in het smalle gerenoveerde huisje zijn intrek had gedaan. Ik vertelde ook dat diezelfde krullenbol ondertussen weer was vertrokken, hij liet zijn vriendin er achter, maar hem heb ik nooit meer teruggezien. Ik vertelde over de Poolse buren die van feestjes en luide muziek hielden en geen medelijden hadden met mijn broodnodige slaap. En ik vertelde verder over de goddelijke lokalike met zijn zilverwitte haren en de houterig benen en zijn integere lieve echtgenote die haar naam niet had gestolen en waar hij nog steeds verliefd op is.

Ik vertelde nog niet over de buurman en de buurvrouw met de oude witte hond en hun caravan. Elke dag moest die hond gaan wandelen, met zijn baasje, een keertje ’s morgens, een keertje ’s avonds, een keertje in de namiddag en liefst ook nog een keertje tussendoor. Dat zag die oude hond niet zitten, hij staarde met zijn kop naar beneden en zijn staart kwispelde niet. De buurman moest trekken en sleuren aan de leiband om hem mee te loodsen, volgens mij lag die hond veel liever te snorren in zijn luie knusse hondenmand.

Met trots vertelden die buren over hun caravaantje, geschikt voor twee personen, die ze op een camping aan de zee hadden gestationeerd en waar het van de lente tot de zomer erg gezellig vertoeven was. En de buurman kon er heel veel wandelen met de oude witte hond, al vermoed ik sterk dat laatstgenoemde daar liever lui dan moe was, ook al was het langs het lange mooie strand. Ik vond het lastig elke keer om ze te zien vertrekken, de rolluiken bleven dan dagen naar beneden en dat gaf me een oncomfortabel gevoel. En ik was jaloers omdat ik niet mee kon op vakantie, omdat ik vermoed te weten hoe heerlijk het vertoeven is, aan de zee, in een kleine gezellige caravan. Als ze de voordeur dichttrokken, ze bleven maar trekken, controleerden ze zeker drie keer het slot van de deur.

Van hem en haar leerde ik hoe je Gents moest praten, in het begin liep dat erg moeizaam omdat die tong zo rolde, maar toen ik dat meer doorhad ging het een beetje beter om hen te verstaan. Later is de hond gestorven en zijn baasje ging hem heel snel achterna. Zijn vrouwtje bleef triest en eenzaam achter en leefde een teruggetrokken bestaan, af en toe maakte ik een praatje met haar. Toch ging ze nog steeds naar het caravaantje die aan de zee stond, maar ze vond het er koud en ook minder aangenaam. Ik was bezorgd en hield haar een beetje in de gaten, gewoon in de gaten houden zoals elke bezorgde buurvrouw dat toch hoort te doen. Ik zocht steeds naar een teken van leven en was pas gerust als ik haar schim zag passeren voorbij het vensterraam. Zo rond een uur of vijf zag ik een kaarsje branden, dat stond op een tafeltje, en dan zag ik haar zitten, in de zetel, terwijl ze naar haar televisie keek. Het leek een eenvoudig en klein kaarsje, altijd hetzelfde, maar het gaf me steeds een warm gevoel.

Laatst had ik het weer in de gaten, de rolluiken bleven erg lang naar beneden en het licht bleef branden in de gang. Ik was onrustig, bezorgd en kon daardoor niet slapen, maar misschien was ze gewoon verstrooid geweest. Misschien was ze naar haar caravaantje of was ze in der haast ergens anders naar toe gegaan. Mijn bezorgde gevoel gaf me aan dat het niet pluis was, maar ik wachtte nog een beetje af. De volgende ochtend heb ik aan de alarmbel getrokken, omdat dat licht nog steeds bleef branden en toen is het allemaal heel erg snel gegaan.

Ze hebben haar gevonden, in de keuken, ze lag daar op de koude grond, er was geen teken van leven meer.  De hele nacht heeft ze daar gelegen, dat weet ik zeker, omdat het licht al zo lang brandde en ik vind dat ik haar daardoor onrecht heb aangedaan.  Had ik maar naar mijn vermoeden geluisterd en mijn hart gevolgd, wie zal het ooit weten, dan was ze misschien nog niet heengegaan. De deur is nu voorgoed stevig toegetrokken en de rolluiken gaan nooit meer naar omhoog. Het licht in de gang is uitgedaan, het kaarsje wordt niet meer om vijf uur aangestoken, het brandende vlammetje blijft voor eeuwig en altijd uit. Je moest eens weten wat voor een oncomfortabel gevoel me dat hier nu bezorgt.

18-10-2015 om 19:35 geschreven door kvervaek  

Ik schrik behoorlijk als ik in de spiegel staar: gisteren was het er niet, maar vandaag merk ik dat er te midden van mijn gezicht een felle rode pukkel op mijn wang verschijnt. Het kan toch niet waar zijn dat de windpokken bij me door gaan breken, paniek slaat me om het hart. De last van de septembermaand heeft zijn sporen nagelaten, met stekende hoofdpijn en een keelontsteking als eindresultaat. Ik herinner me het gezicht van mijn broers toen ze destijds gezegend waren met honderden pokken, van hun hoofd tot aan hun teen, op hun tong tot in hun keel. Ik kon op het nippertje ontsnappen aan die verminkende aanval, maar ik vrees dat het nu mijn beurt zal zijn. Ik krijg bedrust voorgeschreven en wacht mijn lot bang en onzeker af. Straks moet ik bruidsmoeder spelen, stel je voor met al die rode en jeukende bobbels op mijn wang.

Ik probeer de bedrust ernstig te nemen en negeer de kriebelende pukkel op mijn wang, ik blader wat doorheen de computer en dat leidt me gelukkig wat af. Ik heb een leuke mail ontvangen van een leuke vrouw die een wel erg leuk winkeltje uitbaat. Ze is een mysterieuze wiccadame, ze heeft diepzwarte ogen en er loopt een griezelige Azraël kat op haar toonbank rond.  Ze verkoopt meerdere geheimzinnige spulletjes, waar ik me af en toe eens volledig in verdiep. Ze bezit regenboogkleurige kaarsen, steentjes die een betekenis dragen en hangertjes waar een derde oog in schuilt. Ze verzamelt alles over hekserijen en tarotkaarten, helende drankjes en wierook om in het brandend vuur te gooien en ook boeken met de volledige informatie over het geestelijke aardse heelal. Heerlijk vind ik het om daar rond  te snuffelen, ik kocht er eens een toverbol.

De bol is doorschijnend en oneindig glanzend rond, de oudste tweelingzoon vond hem erg bijzonder en wou hem niet loslaten, maar vroeg me ook wat de bedoeling daar voor was. Wel ja, in de toekomst kijken dacht ik, waar dient dat anders voor. Ik heb al heel erg goed gekeken, maar tot nu toe niks gezien, ik moet me beter concentreren, ik voerde het ritueel nog niet nauwkeurig genoeg uit. Een keer dacht ik prijs te hebben, ik zag toen iets bewegen, maar het was een vliegje die aan de achterkant van de toverbol bewoog. Ik moet me beter voorbereiden en de instructies volgen die beschreven staan in het bijhorende boek, ik ben te snel met mijn gedachten afgeleid.

Soms denk ik zelf ook bijzondere krachten te bezitten, want voorspellingen uiten lukt me af en toe erg correct. Het lukt me om de punten van een toets van mijn studenten te voorspellen en ik voorspel ook mijn gewicht als ik op de weegschaal sta. Ik kan goed voorspellen of een  relatie al dan niet zal blijven duren en voel heel nauwkeurig stemmingen aan. Ik kan ook voorspellen dat het vast zal gaan regenen nadat ik de vensters of de auto heb gekuist.  Alle gekheid op een stokje: ik deed ook al voorspellingen die de echtgenoot versteld lieten staan.

In de mail promoot het winkeltje de nieuwe jaar- en dagkalenders, met mysterieuze figuren en prachtige foto’s of  met spirituele verzen en engelenfiguren op, ik ben er helemaal aan verknocht. Ik heb dit jaar ook meerdere kalenders opgehangen, gewoon leuk om naar te kijken. Er hangt eentje tussen om elke dag een briefje af te trekken, een dagkalender met de figuurtjes van  “liefde is” erop.  Omdat ik niet kan en wil kiezen uit al die prachtige kalenders koop ik er meestal meer dan een.  Ik heb een leuke plek gevonden om ze op te hangen, de echtgenoot moet alleen maar nageltjes in de muur kloppen, ik hang ze op in het toilet.

Niezend mijmer ik verder door de verleidelijke mail. Zo stilaan begin ik toch te verlangen naar het einde van het jaar.  Slapend breng ik de dag verder door, ik  droom van mooie kalenders en van een heerlijke warme grog, zo een met veel alcohol die alle virale en bacteriële infecties in mijn lichaam zullen verslaan.Ik moet nog even wachten, het jaar is nog niet om, begin  november is er nog een belangrijke activiteit, het huwelijk van het jonge paar. Alle voorbereiding is reeds in kannen en kruiken , we wachten rustig af.

Er zijn  gewoon wat alledaagse zorgen, die elke bruidsmoeder wel ondervindt. Zal de huwelijksboot niet gaan zinken en zullen er geen pukkels op mijn aangezicht staan. Ik besluit een blik in mijn toverbol te werpen, misschien dat ik iets helders kan zien dat me voldoende vertrouwen schenkt en voer het bijpassende ritueel keurig uit. Ik probeer me deze keer erg goed te concentreren en staar in het midden van de toverbol. Ik zoek of ik in de verte de huwelijksboot nog zie varen, maar nergens bespeur ik een drijvend vlot. Zuchtend onderbreek ik het ritueel en zet de glanzende bol een beetje achteruit. Dan kijk ik nog een keer in de spiegel en die biedt ondertussen meer zekerheid, er is geen waterige bubbel meer bijgekomen, hoogstwaarschijnlijk en vrijwel zeker kan ik voorspellen dat het bij die ene jeukende pukkel blijft.

04-10-2015 om 11:44 geschreven door kvervaek  

Ik bedenk, terwijl ik mijn rijstpapje met bruine suiker aan het verorberen ben, dat het einde van september in aantocht is, ik ben er niet rouwig om. Nooit verwacht dat ik zo vroeg reeds al mijn krachten in zou moeten zetten om de vreselijke herfstdraak te verslaan. Hoeveel keer heb ik de regenbuien moeten trotseren, hoeveel keer moest ik mijn krachten bovenhalen om tegen de rukwinden in te gaan. Ik heb alles blijven geven, brug op, brug af, doorgaan, sterk zijn, iedere dag van de maand. Het is waarschijnlijk daardoor dat het rijstpapje met bruine suiker, waarvan ik vind dat ik het verdiend heb, me nu zo heerlijk smaakt.

Ik hoop dat ik voldoende aandacht heb geschonken aan de studerende huisgenoten, goed begonnen is half gewonnen, maar die eerste maand woog toch wel zwaar. Ik heb hun agenda’s ingekeken, ondertekend en de lessen opgevraagd. Ik heb geluisterd naar de verhalen waarover de leerkracht hun vertelde en waarover ze leerden en ik stak er ook nog wel wat van op. Ik heb gepolst of ze wel genoeg studeerden en of ze hun toets goed hadden voorbereid. Ik heb elke morgen nagedacht en een gevarieerd lunchpakket voor hen klaargemaakt. Ik heb hun kleren gewassen, opgehangen, gestreken en ik heb hun bedden netjes opgemaakt. Ik ben elke morgen tijdig opgestaan, heb koffie of warme melk gezet, hun moed en courage gegeven en hen liefdevol uitgezwaaid. Stiekem hoop ik dat ze de inzet van hun mama nooit vergeten, we zullen zien, er is nog een lange weg te gaan.

Ik heb de zorgen van het aanstaande bruidspaar getrotseerd, nog het een en ander voor de aankomende tijd geregeld, belangrijke puntjes op de i geplaatst. De uitnodigingen zijn verzonden, de genodigden worden verwacht, de stress bereikt een hoge piek. Ik heb hen moed en courage gegeven op zwakke momenten, waarop de paniek hen om het hart begon te slaan. Als hun droomplan dreigde in te storten probeerde ik hen liefdevol te woord te staan. De hoop is dat die momenten nooit worden vergeten, dat er waardering is voor dat luisterende oor.

Ik heb de duikvakantie van de echtgenoot overwonnen, als duikersvrouw hield ik het gewone leven in stand. Boodschappen uitgekozen, zorgen dat er niks wordt vergeten, alles eerst in het winkelkarretje en dan netjes in de voorraadkast gedeponeerd. De zorgen en bekommernissen op mijn schouders genomen en er steeds opnieuw blijven voor gaan. Een vrouw en een moeder moeten sterk zijn en sterk blijven en altijd klaar staan, als ze even alleen verder moet gaan. Ik heb een innerlijke strijd gestreden, mezelf moed en courage gegeven en rustig verder blijven gaan. De hoop is er dat het nooit wordt vergeten, welke inzet er van een liefhebbende moeder wordt gevraagd.

Maar ik ben mijn belofte niet nagekomen, dat is een spijtige zaak. Ik kon geen woorden vinden, ik kon niets leuks bedenken om in mijn blog op te slaan. Ik kon geen vreugdevol verhaal schrijven, de gedachten niet ordenen, niets was eigenlijk interessant genoeg. Er was geen inspiratie en geen motivatie en ik twijfelde er een beetje aan. De hoop is er dat ik het verder vol hou tot het einde van het jaar. Het is vast de tegenwind en de gietende regen, de dagen die korter worden en de nachten langer, die me somber stemden, ik bevind me in een melancholische bui. 

Ik bedenk, hoe deugddoend het nu zou zijn, mijn hart te kunnen luchten, de last van de schouders te zwieren, om daarna weer moedig verder ten strijde te kunnen gaan. Ik zie engel Michaël in mijn gedachten. die heilige, die ridder Joris ook hielp toen hij destijds, lang geleden, eens een vreselijke vuurspuwende stinkende draak moest verslaan. Toen had engel Michaël hem zijn gouden zwaard gegeven, waarmee hij de gruwelijke draak te lijf kon gaan. Ridder Joris antwoordde dat het nooit zonder de hulp van die heilige engel was gegaan. 

Eind september vieren we zijn feestdag en ik dacht, “het is hier de moment”. Heel ingetogen richt ik mijn ogen naar de engel en spreek: “Engel Michaël, zou ik heel even je aandacht kunnen krijgen, ik heb hier namelijk een persoonlijke vraag.” “Zou ik je gouden zwaard even mogen lenen, want ik heb hier een lastige innerlijke draak te verslaan. Ik zou het maar eventjes willen lenen, ik denk dat het met jouw hulp een beetje gemakkelijker zal gaan.”

Hij antwoordde: “ach kind, zwijg toch en stop met klagen en eet uw rijstpap met bruine suiker verder op.”  Oke, ik ben weer wakker en besef  ineens  dat mooie sprookjes  niet bestaan.

25-09-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

06-09-2015 om 11:53 geschreven door kvervaek  

Ik bezin me over het nakende schooljaar dat straks van start gaat en zucht en blaas ervan. Zullen de drie leerlingen tijdig in de rij staan 's morgens, nu ze niet meer mogen uitslapen tot aan het middaguur? Zullen ze genoeg zomervitamines hebben en worden ze niet te snel ziek? Hoe zal het gaan als hun agenda weer volgepropt staat met huistaken, die tijdig ingediend moeten zijn? Zullen ze zich dit jaar goed gedragen, niemand pesten en zullen ze een voorbeeld voor de andere leerlingen zijn? Zullen ze niet laten merken dat de lessen saai zijn en zullen ze niet brutaal reageren wanneer de leerkracht eens een opmerking geeft? Het moet een drama zijn voor een moeder of een vader, als je op het oudercontact te horen krijgt, dat ze last hebben van een storend stout, brutaal en mondig kind.

De boekentas zit klaar en we zijn goed begonnen, ik ging met de studenten alvast bij de kapper langs. De kapsels zien er nu keurig uit, een beetje korter, maar de leerkrachten zullen tevreden zijn. Bij die kapper was een kind aanwezig, eentje van een jaar of vier. Het wou niet blijven zitten en hoe meer de kapper knipte, hoe bozer het kind in de spiegel keek. Nog voor de man klaar was met het knippen van het kapsel, wriemelde het jongetje er al hevig met zijn handjes door. De moeder deed alsof ze het foute gedrag niet merkte en ze lachte lieflijk naar het kind. Als beloning kreeg het zoontje een lolly van zijn mama aangereikt. Ik heb toen heel boos naar dat stoute kind gekeken en het stak zijn tong terug naar mij uit. Als het zich zo verder blijft gedragen zal de mama wel eens mogen  horen  dat ze op school last hebben van een stout, brutaal en mondig kind.

Een  van  de zonen wou  vroeger ook niet naar de kapper gaan. De juf wou echter niet dat het te lange haar voor zijn ogen hing , want om netjes te schijven moest hij het schrijfblad goed kunnen zien. Ik knipte er, met mijn onervaren kniptechniek, zelf een stukje af en de zoon vond het goed . De juf dacht er helaas anders over en vond het nog niet kort genoeg. Daarop werd de zoon  waarschijnlijk brutaal en mocht  afkoelen in de koude gang. Hij heeft zijn boekentas en jas dan maar genomen, want daar staan wachten, tot de juf hem terug kwam halen, vond hij tijdverlies. Met zijn fiets is hij terug naar huis gereden en kwam daar weer tot rust. Op school is  paniek uitgebroken want een leerling was vermist. De juf is hem gaan zoeken en fietste haastig door de stad en uiteindelijk vond ze hem thuis. Achteraf heeft die juf toen erg boos naar mij gekeken en eiste voor de stoute zoon een fikse straf. Maar die heb ik hem niet gegeven en ik moest lachen om het grappige voorval.

Ik verwacht niet dat er dit jaar problemen zullen zijn, de haren zijn geknipt. En op het oudercontact kreeg ik vorig schooljaar te horen dat de puberkinderen, in de klas, een voorbeeld zijn. Maar ik hoop toch dat de zoon niet gaat beginnen  kaarten met zijn buurman wanneer een medeleerling een spreekbeurt brengt. Ik hoop ook dat hij niet de slappe lach zal krijgen, als een ander kind tijdens een voordracht te vaak het woordje: "euh" gebruikt, want dan moet hij weer in de gang gaan staan.

Ik ga  hen alvast heel hard steunen, dat weet ik al. Ik zal hen eraan herinneren wanneer de deadline voor het indienen van een taak verstreken is. Ik zal hen helpen bij het invullen van een studeerschema, voor elke grote toets. Ik zal hen moed inspreken, wanneer die weer eens een te laag pijl heeft bereikt  en ik zal helpen onthouden wanneer het bedtijd is. 

Ik neem me voor om minstens een keer per dag naar hun verzuchtingen en ergernissen  te luisteren en ik zal creatief zijn met het klaarmaken van het lunchpakket. En ik vraag aan elk kind zijn engelbewaarder, om hen te beschermen en altijd aan hun zijde te blijven staan.  Aan mezelf wens ik  veel courage en alvast een fijne start.

01-09-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

Het zal niet altijd lukken dat je twee keizers in een weekend tegenkomt, ik had geluk. De eerste is een bekende, hij is de keizer van het Vlaamse lied. Hij is een zanger, dat is zijn leven, hij is verslaafd aan zijn muziek, zegt hij zelf. Hij heeft in zijn carrière alles gegeven, zijn hart en ziel voor zijn publiek. Het moet gezegd hij blijft de nummer één, ik heb laatst naar zijn verjaardagsconcert gekeken en dat vond ik indrukwekkend, fantastisch en onnoemelijk sterk gebracht.

Hij was vooral het idool van mijn moeder in haar jonge jaren, hij heeft met zijn stem haar hart en ziel verwarmd. Hij heeft veel steun aan haar gegeven, ze had veel zorgen en verdriet. Hij is de zanger die er in slaagde een glimlach op haar gezicht te toveren, een glimlach die ik bij haar veel te weinig zag. De dag dat hij haar eens thuis kwam bezoeken staat nog helder in mijn geheugen gegrift. Ze straalde en ze was gelukkig en we maakten een foto van dat moment. Ik heb haar later maar weinig keren nog zo oprecht gelukkig gezien.

Ze had champagne en toastjes speciaal voor hem geprepareerd, maar hij wou niet eens een glaasje drinken en ook een toastje wou hij niet. Hij wou alleen maar water, want hij moest nog gaan zingen en hij zat een half uur op ons toilet, we vroegen ons af waar hij bleef. Mijn vader genoot ondertussen van de geprepareerde toastjes en dronk de fles champagne leeg.

Ik heb zijn liedjes ook veel gezongen en eigenlijk nu ook nog af en toe. Laatst stond ik het lied ” ik ben zo eenzaam zonder jou” te zingen, terwijl de echtgenoot aanwezig was, ik ben heel zeker dat hij het hoorde, maar ik ben niet zeker of hij dat toen heeft geloofd. Toen ik het lastig had om te studeren, zong ik: “waar een Will is, is een weg”. En als de boel hier vierkantig begint te draaien zing in het nummer: “hopeloos”. Maar de mooiste nummers zijn voor mij: “Aan mijn darling”, “denk je nog wel eens aan mij” en “vaarwel”. Als je al die liedjes als kind zo vaak gaat horen, dan ken je ze ook snel uit het hoofd. Ik moet wel toegeven dat het ook mijn hart en ziel heeft verwarmd.

En gisteren heb ik hem de hand gegeven en we hadden een hartelijk gesprek. Ik heb hem bedankt voor die mooie jaren en ik wenste hem met zijn carrière toch nog veel plezier en veel succes.

De tweede keizer die ik in het weekend ontmoette is nu de keizer van het park.  Hij is een skater, dat is zijn leven, hij is verslaafd aan zijn skateboard, dat zegt hij zelf. Hij heeft tijdens de wedstrijd alles gegeven, zijn techniek en zijn kunsten getoond aan zijn publiek. Hij mag nu voor een jaartje de titel “keizer van het park” dragen, want hij werd de nummer één. Hij straalde en was gelukkig en er werd een foto gemaakt van dat moment.

Het is de oudste tweelingzoon, ik heb hem gisteren een hand gegeven, een knuffel en een kus, dat was een hartelijk moment. Ik hoop dat ik hem later nog vele keren zo oprecht gelukkig mag zien stralen en wens hem met zijn verdere carrière nog veel plezier en veel succes.

24-08-2015 om 22:20 geschreven door kvervaek  

“Het is gedaan met de zomer” zegt de puberdochter, daar is ze nuchter in. Dat weiger ik te aanvaarden, ik ben nog niet klaar voor regen en wind. Ik wil nog dromen van de zomer en genieten van het zonnelicht. Ik ben nog niet klaar om de korte natte dagen te trotseren en mag niet denken aan wat de herfst allemaal brengt. Maar als de zomer weer voorbij zal zijn, is het bruiloftsfeest in zicht. Van die dag begin ik wel te dromen en te zweven en ik fantaseer er maar op los.

Maar de aanstaande bruid heeft trouwstress gekregen door de voorbereiding van die dag, dat vertelt ze me aan de telefoon. Ze wil dat ik niet ga vergeten dat het haar dag is samen met die van haar aanstaande bruidegom. En ze houdt niet van veel tierlantijntjes en wil dat eenvoud en integriteit die dag zegeviert. En plots wil ze niet meer weten van die meterslange sluier met kant en pareltjes, waarvoor ik stevig pleitte en ze wil er ook niet uitzien als een opgetutte mannequin. De bruid is een beetje over haar toeren en ze vraagt me of ik dat begrijp. Ik adviseer om een kaarsje te laten branden voor een of andere engel, die haar opnieuw wat rust kan geven en hoop dat de stress snel over gaat.

Ik zoek het even op en surf naar een site die alles weet over hoe de ideale voorbereiding van een huwelijksdag geschiedt. Ik wil weten of die lastige trouwstress vaker voorkomt bij aanstaande koppels en of die werkelijk bestaat. Ik schrik een beetje over een tip die ik vind op het internet: ” hou goed in de gaten dat het jullie trouwdag is en dat het jullie dag moet worden, niet dat van je moeder, schoonmoeder of je zus”. Ik sta weer met mijn voeten op de grond, ik maak zelfs een pasje achteruit. Toegegeven dat ik kritisch ben op sommige zaken en ik mijn kijk op de dingen nogal graag overbreng, eigenlijk te veel bemoei.

Ik heb geluk want de volgende dag staat een engel aan de voordeur van de oudste dochter haar huis, een die goede raad brengt. Het was een vriendin, waarvan ik weet dat het een zielsverwante van de dochter is. Een die veel begrip toonde voor de zorgen van het stressvolle bruidje en begrijpt dat zo een dag veel druk bezorgd. Ze slaagt erin om de dochter te kalmeren en blies alle stress die op haar schouders rustte langzaam weg. En ik ben die engel erg dankbaar want nu kunnen we weer vooruit. De dochter ziet het weer zitten en we kunnen verder met de voorbereiding van de dag.

Straks gaan we samen op stap, moeder en dochter, we gaan over tot de aankoop van haar jurk. We gaan er een gezellig dagje van maken, wij met z’n twee. En och ik ga mijn best doen om haar niet te beïnvloeden, want het is haar jurk en niet die van mij. En ik ga hard op mijn tanden bijten en niet laten merken welke modellen ik het mooiste vind. Want nu weet ik weer dat ze niet houdt van tierlantijntjes en ik zet die lange sluier met kant en pareltjes uit mijn hoofd. Ik kan alleen maar blij zijn dat de dochter de essentie van de huwelijksdag begrijpt en dat ze zich niet laat beïnvloeden door wat iedereen straks van haar vindt. 

Maar wacht, ik heb nog een puberdochter die misschien ooit wel een keer zal trouwen en misschien wil die wel een meterslange sluier met kant en pareltjes, diegene waar ik over fantaseerde en zag verschijnen in mijn droom. Wat ben ik toch een egoïstisch mens.

21-08-2015 om 09:59 geschreven door kvervaek  

Ik heb pech en dat blijft de hele tijd duren. Ik kijk naar de kalender  en ik zie een dertien staan, we zijn donderdag en ik heb nog steeds geen blog. Ik heb geen idee waarover ik moet schrijven, geen inspiratie en dat is pech. Ik zou iets willen schrijven over de buurman de krullenbol, misschien een leuke anekdote, maar dat gaat niet, want die is er sinds enkele maanden vandoor gegaan, dat is pech.

En de echtgenoot is met de wagen vertrokken,  richting vakantieoord want daar is de boot met de aanhangwagen  blijven staan. Want we hadden pech omdat de as van het achterwiel was losgekomen en daar stonden we dan met ons allen, zielig te staren, langs de autostrade, aan de kant van de weg. En we hadden geen fluovestjes meegenomen en dat was pech. En nu moet de echtgenoot helemaal naar daar  om de boel te herstellen en dan moet hij ook nog eens duizend kilometer naar huis terug en dat heet nu pech.

En thuisgekomen viel er alweer iets te betreuren, want de dochter kwam triest de kamer binnen gevlogen. In haar hand hield ze een  slot van haar fiets vastgeklemd, maar de fiets zelf was niet mee terug naar huis. Die had ze in de ochtend aan het station geparkeerd en toen ze terug kwam was de fiets uit zijn stalling gestolen en alleen een verwrongen slot lag op de grond. En ik had medelijden met de dochter want nu staat ze te voet en ze was zo blij geweest met haar fietsje, toen we hem kochten, en ze had hem helemaal goudkleurig gezet. En ik ben gaan zoeken in de stad naar die opvallende fiets, maar nergens gevonden, dat was te verwachten, toch ook weer pech.

En toen ik thuis kwam wou ik koffie drinken, maar het machientje lekt al de hele tijd, dat is vervelend en ik heb het klaargezet voor het afvalpark. En ik wou rusten maar we hebben nieuwe buren en die hebben besloten om de grond te renoveren. Ze zijn begonnen met de sloop en dat is zoveel lawaai en ik had juist pijn in mijn hoofd. En toen ik wou strijken sloeg het toestel om ongekende reden steeds weer af, misschien een kortsluiting, en dat is ook vervelend als je wilt strijken en ik denk dat het kapot is en dat is dan pech. En toen ik langs het zonnebankcenter heen wou  lopen, om mijn bronzen kleur wat te behouden, zag ik een briefje hangen op de deur waarop te lezen stond: we zijn verhuisd.

En de Poolse buren zijn alweer vergeten dat ik niet kan slapen met luide muziek en daarom wil ik verhuizen want ik ben het hier beu. Ik heb een prachtig huis gevonden met een tuin en een zwembad en vier kamers en de stijl van het huis is helemaal naar mijn zin. En we kunnen de boot aanmeren vlak voor het huis. En ik begin er al stilletjes van te dromen want ik heb het hier echt gehad met de lawaaierige buurt. En toen ik nakeek wat dat landgoed moest kosten bleek dat ineens geen spek voor mijn bek en dat is ook pech.

Maar de oudste tweelingzoon had geluk want hij zag in de nacht een vallende ster toen hij naar de hemel keek. En veertien jaar geleden had ik geluk want ik zag ook een vallende ster en maakte een wens. En tien minuten later viel er nog een naar beneden en ik was overdonderd want ik had maar één wens voorbereid. En ik herhaalde wat ik tien minuten ervoor had gezegd. 

Zessendertig weken later is de eerste zoon geboren en tien minuten later was daar zoon nummer twee. Ik besef elk jaar op twaalf augustus, als de sterren vallen uit de hemel, steeds terug aan dat godsgeschenk. Dat jaar geen pech voor mij zoals nu deze dagen, maar helder en duidelijk en ongelofelijk veel dubbel geluk.

13-08-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

04-08-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

 “Op de zesde dag van de schepping besloot God zijn werk te bekronen, hij schiep de Kornatie-eilanden uit tranen, sterren en een adem.” Dat schreef ooit de Engelse schrijver Bernard Shaw. Omdat ik weet dat schrijvers en bloggers kunnen overdrijven, wil ik dat nog wel een keer met mijn eigen ogen gaan zien.

Ik ben er, vlakbij deze creatie, het is overweldigend, elke baai biedt een ander zicht. Ik kan niet anders dan genieten van de pracht en praal die moeder natuur me schenkt, mijn vakantie begint al goed. Daarbovenop bevind ik me in een omgeving waar soberheid en eenvoud hand in hand gaan en waar geen plaats is voor internet. De zee is blauw en turquoise helder, volgens mij deed het tropische zwembad uit mijn stad hier de nodige inspiratie op.

Het is niet de eerste keer dat ik naar dit eiland ben gekomen, hier heerst rust en stilte, ik heb het op deze stek erg naar mijn zin. De toeristen hebben de weg naar deze plaats gelukkig nog niet gevonden, af en toe spot je wel een naturist in zijn adamskostuum. Ik probeer echter al jaren een dolfijn te spotten die in de omgeving zeker wonen, maar moeder natuur heeft het me tot nu toe nog steeds niet gegund. Ik vergat trouwens dit jaar de verrekijker, dus mijn hoop en verlangen zijn een beetje zoek.

We zijn met zijn vijven naar hier gekomen, de tweelingzonen, de puberdochter, de echtgenoot en ikzelf reisden mee. Het huis is groot, heeft zeven bedden en de airco doet het goed. Er is een wasmachine en een frigo en we hebben zicht op zee. Stiekem hoopte ik dat de oudste kinderen mee zouden reizen en dat we samen konden genieten van dit paradijs. Ik moet bekennen dat ik ze in dit mooie huis, toch wel een beetje mis.

Het wordt geen tentje -, tafeltje-, stoeltjevakantie, dat spraken we af van voordien. We gaan varen zoveel als we kunnen en daarom namen we onze witte rubberboot mee. Met drie kapiteins en een matroos aan boord schept dit vertrouwen, hoef ik niks te vrezen en voel ik me veilig en vrij. Eerlijk gezegd mag het allemaal rustig en ik heb het liefst van al niet te wild. De golven moeten niet te hoog zijn en de zee moet vooral niet te stoer gaan doen. Er iets van binnen in mij dat zegt dat schokken en wippen niet hoeven, zelfs op een wipplank vond ik het van kinds af aan al niet leuk.  Maar de kapiteins houden van spanning en actie en nemen graag eens een scherpe bocht. Ik moet mijn billen maar toeknijpen en me goed vasthouden, dan lukt het wel me wel.

Op de zevende dag van onze vakantie wagen we ons opnieuw aan een boottocht langs de grijswitte rotspartijen, het wordt vast weer leuk. Na de bura bura wind die deze nacht waaide, is de zee weer kalm en rustig geworden, de zon straalt aan de blauwe hemel, ze straalt opnieuw als nooit te voor. We bevinden ons na drie uur varen nog steeds te midden van de Adriatische zee. Er zijn weinig boten te bespeuren, de zee is kalm en er is bijna geen wind.

Dan gebeurt het onwaarschijnlijke waar ik al jaren op hoop. Ik zag het zonder verrekijker klaar en duidelijk, gewoon met het blote oog: twee glanzende dolfijnen verschijnen sierlijk aan het wateroppervlak en dat deden ze wel een keer of tien. Ze zwommen synchroon netjes naast elkaar en waagden zich zelfs een keer dicht bij onze boot. Je kon hun ademhalingen horen en ze maakten zelfs een fluitend geluid. Dan maakten ze een diepe buiging waardoor de staart volledig zichtbaar werd en toen waren we ze weer kwijt. Ik dank moeder aarde op mijn twee blote knieën dat ze dit prachtige natuurspektakel aan ons heeft laten zien. Bernard Shaw, die Engelse schrijver heeft niet overdreven en dat doe ik als blogger deze keer ook niet!

28-07-2015 om 18:50 geschreven door kvervaek  

Het is met trillende stem dat ik me richt tot jou in de hemel, omdat ik vind dat je deze ode echt wel verdient. Indien je hier op aarde nog in ons midden zou verblijven, lieve mémé, dan konden we nu in deze zomervakantie vieren, dat je een eeuwelinge was. Ik zou willen zeggen dat ik je mis en dat is ook wel zo, maar ik weet dat je echter heel dicht bij me verblijft. Want ik ben van jou en jij bent van mij en dat komt door de liefde die ons met elkaar verbond.

Weet je nog dat we  aardbeien plukten daar achteraan in dat tuintje van het witte huis,   en we  proefden ze met ijs en suiker, in de zomervakantie, dat vond ik een heel fijne tijd. En de soep die jij maakte van groenten die je zelf kweekte, die vond ik lekker en  lustte ik zo erg. Laatst ben ik er toevallig eens voorbij gaan wandelen, voorbij het oude huisje en de eigenares liet me er toen is. Ik ervaarde het huis en de kamers van binnen, bijna precies zoals het vroeger daar was.  ik zag de boom in de boomgaard, die waar ik peren van plukte, die stond er nog, echt waar, maar zijn stam was fel verdikt.

Je was blij dat ik er aankwam op mijn oranjekleurig fietsje,  iedere vrijdagavond, maar op zondag moest ik alweer weg. Ik weet dat je bang was in dat huisje maar als ik bij jou was vergat je al het leed en de eenzaamheid. In de vakantie kon ik dan weer erg lang bij je blijven, die eenvoud en dat sobere, daar hield ik toch zo van.

Ik moet denken aan die keren dat je het vuur voor me aanstak van die zwarte kolenkachel, van ’s morgensvroeg was je al aan het werk. Je wou dat ik het warm had en niet stond te bibberen, in de koude winter, ik moest wachten om op te staan tot de kilte uit  het huis verdwenen was.  Je moest eens weten met hoeveel dankbaarheid ik daar nu aan denk, al die keren dat je dat speciaal voor mij hebt gedaan. En je maakte pap met bruine suiker, als ik daar aan terug denk, mémé toch. En ’s avonds keken we televisie naar een Hollandse zender, jij zat aan de tafel al gauw te knikkebollen en ik lag in de canapé.  En samen aten we chocolade van een heel goed merk.

Ik zie je nog lachen toen je me vertelde  dat een beroep als verpleegster wel iets voor me zou zijn. “Een infermiëreke” zei je en je zag me al staan met dat witte kleedje aan. Weet je lieve mémé, in nam wel een omweg maar ik heb het uiteindelijk dan toch nog gedaan. Het was precies jouw stem die ik steeds hoorde en die me zei dat ik daar moest voor gaan. Ik ben zeker en daar denk ik vaak aan, indien je me zag lopen, je heel erg trots op me zijn.

Het is ook jij die me leerde dat je af en toe moet stilstaan in het leven, hoe kan het anders ook, ik moest twee keer in de week met je mee naar de mis, op zaterdag of zondag en ook midden in de week. Het is van jou dat ik leerde dat je daar stil van kan worden, en dat helpt me nu echt toch wel.

Ik weet dat je ook een keer erg boos bent geweest, omdat ik  te lang wegbleef: “ stout kind” sprak je  zo streng, maar mémé ik was toen verliefd. Ik maakte een praatje met een erg knappe jongen en ik geraakte er niet op uitgekeken, je moet weten dat ik geen kwaad deed, ik hield mijn fatsoen.

En later was je triest  omdat ik niet meer terug kwam en dat besefte ik wel en daarvan heb ik spijt. Ik moest een dramatische beslissing nemen, mémé, ik kon toen echt niet meer naar huis terug. Je vreesde dat ik recht in mijn ongeluk zou lopen maar wat je me geleerd had, vergat ik niet zo snel. Je moet weten dat ik het goed stel met mijn gezin en de kinderen en ik kwam stevig op mijn pootjes terecht.

Ik zorg voor hen allen zoals jij me dat hebt geleerd, je was streng maar rechtvaardig, je dacht dat het zo moest. Ik probeer hen evenveel liefde en aandacht te geven zoals elk kind dat oprecht verdient. Het is niet altijd gemakkelijk om de touwtjes in handen te houden weet je, ik ben soms te braaf, net zoals jij toen was.

En jaren later dan ben je gezonken in je eigen gedachten, je wist het allemaal niet meer. De dementie had bezit van jou genomen en je herkende me niet meer  goed. Een keer had ik de kans om op jou te passen, wat heb ik daar van genoten, ik nam chocolade voor je mee, van een goed merk. En we keken naar foto’s van vroeger en je herkende je man en je zuster en je moeder meteen.

Ik weet dat je zo bang was om te sterven en je dacht aldoor aan die kist, nu is dat al lang geleden maar ik weet heel zeker dat je ondertussen in de hemel aankwam. Tezamen met je vriendinnen, die daar nu vast ook al zijn, misschien kan je kaarten, net zoals vroeger, en mémé, komaan, klop ook maar eens op tafel en  laat je niet meer door hen doen. En je drie kleine kindjes die veel te vroeg stierven, een tweeling bij hun geboorte en een jongen van een jaar of zes, ik hoop het zo hard dat je nu weer samen gelukkig kan zijn met hen .

Ik dacht dat ik oud werd, maar nu ben ik gerust, ik ben nog niet eens aan de helft van wat jij nu bent. En misschien wacht er mij zelfs een toekomst met een kleinkind, wie weet, waarmee ik een fijne band krijg zoals dat bij jou en ik was, och mémé, als ik daar aan denk. Als ze me vragen wie veel voor mij betekende dan wil ik dat je weet dat jij dat was.

Gelukkige verjaardag lieve eeuwelinge in de hemel, ik hoop dat God mild voor je is. Hij moet echt weten dat jij de allerliefste oma was en zo je best hebt gedaan voor mij. Gelukkige verjaardag lieve mémé in de hemel, ooit zijn we weer samen en dan eten we weer chocolade van een goed merk.

28-07-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

“Wat God verbindt kan de mens niet scheiden, sprak de kerkleider behoorlijk streng, denk daar maar over na ”. Dat zei hij aan de oudste dochter en de schoonzoon ter voorbereiding van hun grote dag. Toen werd het waarschijnlijk stil in de pastorie, maar ik heb vertrouwen en geloof erin. Ik ben zeker dat de tortelduifjes weten welk vlees er zich ondertussen in de kuip bevindt en trouwens het is stil waar dat het niet waait.

Ik had hen nog snel wat tips gegeven over wat je wel maar vooral niet aan meneer pastoor vertelt. Ik mocht niet dromen dat de dochter zou uiten wat ze hier destijds van de daken had geschreeuwd. Maar het tij is gekeerd en gelukkig maar, de Eerwaarde man was ook overtuigd. Nadat hij de wetten van het huwelijk had overlopen, gaf hij de toestemming voor de dienst. We kunnen verder met de voorbereiding van die wonderlijke dag. Als alles goed gaat staat het jonge koppel begin november voor het altaar.

Toen ik vijfentwintig jaar geleden naar de pastoor ging voor een gesprek over mijn huwelijk, verliep dat eerder raar en niet zo officieel. Ik was nog maar binnen in de pastorie of de Eerwaarde haalde al een porto en twee glazen uit de kast, mijn lief was er niet bij. Hij sprak over de kindertjes uit het warme zuiden, waar hij een interim had gedaan. En ook over de jonge meisjes die rondliepen in hun blote borsten en dat hij dat mooi en heel natuurlijk vond. En als het paste, mocht ik in zijn tuin komen zonnebaden, zoveel als ik maar wou, zelfs in monokini, omdat hij dat héél natuurlijk vond. Over de wetten van het huwelijk werd niet veel gezegd. En toen ik terug naar huis wou keren, hield hij me tegen en omhelsde me innig en eigenlijk te sterk. Ik was van het “Lam Gods geslegen” omdat ik dat een rare houding vond voor een pastoor.

De stress begint stilaan te komen, de tijd gaat snel, en altijd komt er iets bij kijken waar we niet hadden aan gedacht. Het is de dochter die de regie in handen neemt, wat had je gedacht, maar zo hier en daar worden er toch ook wel taken verdeeld. Het is eerlijk als niet alleen de moeder van de bruid maar ook de moeder van de bruidegom bij het gebeuren betrokken wordt, dat is normaal.

We hebben een huwelijkskaars nodig heeft de dochter me verteld, ze wil de schoonmoeder laten kiezen, zij krijgt die taak toebedeeld. Ik moet vertrouwen hebben in haar keuze en ik hoop dat het meevalt. Want de moeder is wat spaarzaam en bovendien heeft ze een minder goede smaak. Ik ben wat bezorgd, voor haar is een kaars een kaars, of dat nu een dure is of een goedkoper exemplaar. Ik wil niet dat de kaars omwille van de mindere kwaliteit, zo halfweg de viering krom begint te staan. Zij mag ook de bloemstukken samenstellen voor in de kerk, een fijne taak, ik hoop dat ze de juiste kleuren kiest die mooi passen bij elkaar en niet de simpelste bloemen met alle kleuren door elkaar. Een ding weet ik al zeker, overeenkomen met de schoonmoeder wordt niet evident.

Ik mag de teksten en het evangelie kiezen voor tijdens de dienst, dat heeft de dochter me gevraagd, ik neem die taak ter nauwer hart. Ik ging me verdiepen via het internet en voel me al wat heiliger worden sinds ik het allemaal eens las. Ik was het al een beetje vergeten wat nu weer wel en dan weer niet mocht. En dat de vrouw de man moet volgen zat ook al een beetje ver. En onder ons gezegd maar vooral gezwegen, altijd overeenkomen is niet evident.

Pas na vele jaren samen te leven besef je, welk vlees er in de kuip ligt. Het is hier niet anders maar het is stil waar dat het niet waait. Ik ben voor en hij is tegen, ik ben zacht en hij is streng. Ik wil rust en hij actie, hij is een avonturier en ik een romanticus. Hij wil een film en ik een boek, hij gaat graag op reis en ik ben liever thuis. Hij houdt van wilde wateren en ik geniet meer van een kabbelende rivier. Hij kijkt in de toekomst en ik meestal achterom, hij is rationeel en ik een dromer, zoals geen ander dromen kan. Dus komt het wel eens voor dat er hier beeld is maar geen klank. Maar wat God verbindt kan de mens niet scheiden en de boer hij ploegde voort.

13-07-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

“Ken akuscht en awascht en eel de boel adoan ” en dat op een zomerse zonnige zondag. Nochtans had ik samen met vrienden, de avond voordien een stapje in de wereld gezet en was ik best moe. Ik genoot toen  van het gezelschap en de leuke herinneringen die werden opgehaald. De vrienden vertelden over vroeger, de tijd in het café, waar fantastische activiteiten gebeurden en waar het erg plezant vertoeven was. Die fijne herinneringen gaven me energie voor twee. Maar in de vooravond geef ik me over en ik staak het werk. Ik beslis om toe te geven aan een verkwikkende dut. Als ik net ben ingedommeld zwaait de deur wijd open, de huisgenoten komen thuis, gedaan met stilte, welkom lawaai.

Nu ben ik een gemakkelijk mens, dat weet ik van mezelf, verdraagzaam, vriendelijk en tolerant, maar als ik moe ben en niet kan slapen, word ik verschrikkelijk ambetant. Het was nog maar geleden van twee avonden ervoor, er was teveel lawaai, ik kon niet slapen en ik werd een ambetant mens. De buren bouwden een feestje, want na een week hard werken hadden ze dat wel verdiend. Het zijn Poolse bewoners die elkaar kennen en ze leven zich graag eens uit. Ze genoten van de liedjes uit hun verre vaderland en als ze de teksten kenden brulden ze luidkeels mee. Ik moet bekennen sommige deuntjes waren leuk, maar na twee uur draaien en keren in mijn bed, had ik het toch wel gehad. Want ik was moe en wou slapen en stilaan kreeg ik er een punthoofd van.

Daar stond ik dan rond middernacht, in het midden van de straat, getooid in mijn nachtelijke japon en met mijn rooskleurige gebloemde pantoffels aan. En van al dat draaien en keren lagen mijn lange haren in de war, ik vergat te kijken in de spiegel, met die ellende had ik er niet aan gedacht. Ik zag een buur gluren vanachter het gordijn, hij keek verbaasd en ik begreep het wel, zo een look hadden ze nog niet gezien en waren ze niet van mij gewend.

Toen de muziek stil viel, omdat het plaatje was gedaan, greep ik mijn kans en riep:” hallo”. Eigenlijk wou ik vriendelijk vragen of de muziek wat zachter kon, maar mijn klaagzang draaide anders uit, ik was emotioneel. De Poolse bewoner keek me vol medeleven begripvol aan en sprak: “I understand’, het was duidelijk, ze waren zich van geen kwaad bewust en ze zetten de muziek onmiddellijk stil.

Terug ik bed kon ik nog niet slapen, want ik dacht aan die tijd, in het café. Dat toffe cafeetje in West-Vlaanderen op de hoek van de markt. Waar we heel veel plaatjes draaiden en luide muziek. En als we de tekst herkenden brulden we mee. Ik denk aan die muzikanten, bekend en minder bekend, die er heerlijke melodieën speelden op hun mondharmonica of op hun gitaar. Ze speelden de ziel uit hun lijf en uit volle borst, want in dat cafeetje voelden ze zich goed en ze vertoefden er graag. Soms hadden we zoveel plezier, we dansten de polonaise en maakten een toertje rond de markt. En er hing ook een bel met een schelle klank, als die klonk kwam er een tournee generale. En ik besef nu pas wat voor een hels lawaai we daar vele jaren hebben gemaakt.

Nooit dachten we aan de buren die misschien niet konden slapen en we hielden het niet stil. We toonden geen medelijden en toch klaagden de buren nooit. Ik kan me niet herinneren dat daar ooit een buurvrouw  stond, met  gebloemde pantoffels aan haar voeten en met haar tanden in haar haar. ik hoorde haar niet smeken om stilte, omdat ze niet slapen kon.  Vrienden vertelden me dat de buurvrouw nu aan het dementeren is. Misschien een geluk bij een ongeluk dat ze het allemaal niet meer weet en dat ze zich niet meer herinnert wat voor een lawaaierige boel het daar soms was en ik verontschuldig me ervoor. Sorry buurvrouw, we waren ons van geen kwaad bewust, maar het was zo leuk daar in het cafeetje in West Vlaanderen op de hoek van de markt. Ik ben erg zeker dat menig lezer dit verhaal bevestigen kan.

06-07-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

Genietend drink ik van mijn tasje koffie, zo rond koffietijd. Het smaakt nog beter als ik ondertussen, rustig zittend in mijn tuintje, naar alle bloeiende bloemen kijk.

Maar het genot is gauw verdwenen en in een mum van tijd ben ik in opperste staat van paraatheid. In mijn ooghoek zie ik iets bewegen en ik ontdek dat er zich een indringer bevindt op mijn privéterrein. Het lijkt een vreselijk monster, zo  een met korte poten en een immens lange staart. Het heeft een enge grijze vacht en een scherpe, spitse snuit. Het probeert zich te camoufleren tussen al het groen dat hier weelderig groeit in mijne hof. Het denkt waarschijnlijk dat ik naïef ben en het niet heb opgemerkt. Maar ik verklaar de oorlog aan het monsterlijk wezen dat volgens mijn mening  niet past in mijn tuin en het moet onmiddellijk worden verdreven uit mijn territorium, laat dat duidelijk zijn.

Gelukkig staat er tussen het afval van de renovatiewerken een stoel, waar ik me veilig op verschalken kan. Haastig bedenk ik hoe ik mijn aanslag plegen zal. Ik wapen me met twee harde keien, een in elke hand. Mijn wapen moet krachtig genoeg zijn zodat mijn vijand onherroepelijk uitgeschakeld wordt. Zo dadelijk zal ik over gaan tot het stellen van een gruwelijke daad. Ik ben vastberaden om door te gaan met de uitvoering van mijn moorddadig plan.

Het duurt even voor mijn monsterlijke tegenstander zich opnieuw laat zien, mijn geduld wordt op de proef gesteld. Terwijl ik bibberend sta te wachten, zeker tien minuten, bedenk ik wat voor een kreng ik eigenlijk zelf ben. Ik voel me plots een radicale strijder die weldra een barbaarse daad uitvoert en het heft in eigen handen neemt.  Iemand die om ongegronde redenen gaat doden omdat hij de ander niet luchten kan. Ik zie voor mijn ogen hoe bloederig en gruwelijk het tafereel van mijn executie zou kunnen zijn. Vredig leg ik de keien terug,  op de plaats waar ik ze haastig nam.

Ik moet een ander plan bedenken om de tegenstander te verdrijven, luidkeels roepend haal ik de tweeling erbij. Met de handen in hun zakken bestuderen ze het bedreigende gevaar. Ze kunnen me niet helpen, ze vinden dat ik overdrijf. Dat wezen kan toch ook niet weten dat het zich op verboden terrein begeeft en trouwens zo een gruwelijk monster is het nu ook weer niet. 

Dan zie ik plots de vijand weer opduiken van achter een houten plank. Ik moet eerlijk bekennen: de jongens hebben gelijk, zo groot en monsterlijk is het nu ook weer niet. Ik observeer het eens aandachtig en zie een piepklein trillend diertje dat eigenlijk ook wel iets schattigs heeft, als ik goed kijk.

Angstig kijkt het naar die vreselijke moordenaar,ik, die hem verpletten wil. Smekend kijkt het : “alstublieft, doe het niet, ik kan er toch ook niet aan doen dat ik ben wie ik ben”. Zoekend kijkt het in het rond, zoekend naar een veiliger oord. Het diertje staat te trillen, net zoals ook ik met knikkende knieën van angst  sta te trillen, op mijn wiebelende houten stoel, die hier gelukkig stond.

Ik probeer een laatste strategie, en haal George de kater erbij. Ook die lijkt ongeïnteresseerd en huppelt liever achter een blaadje aan, dat steeds verder dwarrelt in de wind. Mijn oma zaliger had eens heel lang geleden een stevig en goed plan. Ook zij kwam oog in oog te staan met een dergelijke vijandige soortgenoot. Ze besloot het gevecht aan te gaan en zat er met de vliegenmepper bovenop. Dat muisje lachte zich toen vierkantig krom.

Ik besluit de strijd te staken en doe verder met mijn werk. Gelukkig maar dat ik tijdig tot inkeer kwam. Ik zal een schietgebed zeggen, helpt het niet, het schaadt niet ook en ik vraag oprecht vergiffenis om mijn gedachten en mijn gruwelijk moordplan. Het is beter te hopen  en blijven geloven dat er iemand is hierboven, die niet alleen het probleem in mijn tuin, maar ook in deze vijandige wereld oplossen zal.

29-06-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

De bladeren aan de bomen hebben zich weer omgedraaid, het jaar is halfweg. Dat betekent dat ook ik mijn matras mag keren, nog zessentwintig weken te gaan. Ik ging niet alleen een wekelijkse blog bijhouden maar ook een alcohol vrij jaartje nemen. Alsof het nog niet genoeg was, nam ik me ook voor geen enkel zout nootje of chipje aan te raken. Soms heeft een mens wat motivatie nodig om vol te houden en dat had ik vorige week niet. Had ik ook maar, bij aanvang van dit voornemen, minstens drie jokers ingezet.

Het moet St. Jan geweest zijn, momenteel heerser van natuur en heelal, die me naar buiten trok. Hij gaf me energie en motivatie om toertjes de lopen rond de arena in plaats van te schrijven voor mijn blog. Met aanmoediging van omstaanders en magische krachten uit het heelal, momenteel heel sterk aanwezig, is een mens tot veel in staat. Ik heb gelopen voor mijn leven maar niks geschreven, ik zet mijn eerste joker in.

Het moet ook diezelfde St Jan geweest zijn die de vriend van de oudste dochter inspireerde, motiveerde en vorige week wat energie gaf. Totaal onverwacht heeft hij zijn moed bijeengesprokkeld en de echtgenoot een belangrijke vraag gesteld. Hij wou de hand van de oudste dochter en hij vroeg of hij met haar trouwen mocht. Deze vraag blies de echtgenoot van zijn sokken en hij was stomverbaasd. Hij vond het bewonderenswaardig dat de toekomstige schoonzoon dit op een traditionele wijze had gedaan. En daarop wilden we een toost uitbrengen maar met water is dat maar flauw. Had ik maar mijn tweede joker kunnen inzetten, dan was dit een gepast moment.

Dus staat er binnen enkele maanden een huildagje gepland. Want ik ga huilen, dat staat  buiten kijf, als ik er ook maar aan denk begint het al. Ik ga huilen, straks voor de spiegel als de dochter voor het eerst haar bruidsjurk past. En ik ga huilen als de vriend op die bewuste dag aan de voordeur staat. Ik ga huilen wanneer de dochter opnieuw maar deze keer officieël, het ouderlijke huis verlaat. Ik ga huilen wanneer de echtgenoot straks de dochter naar het altaar begeleidt. En ik ga zeker huilen als het koppeltje elkaar eeuwige trouw belooft en de ringen om elkaars vinger schuift. Ik ga huilen als de bruidsmeisjes de bloemblaadjes strooien en ik ga huilen als de jongste dochter vooraan in de kerk voor haar zus een liedje zingt.

Bij midzomernacht werd vroeger  het St Jansvreugdevuur aangestoken waar elkeen oversprong. Ook wij hebben het vreugdevuur aangestoken, vol van warmte en energie. Het nieuws dat je kind gaat trouwen laat toch niemand onberoerd. Dat het vuur mogen blijven branden, in goede en kwade dagen, in armoede en rijkdom, bij ziekte en gezondheid. Dat hun vreugdevuur mag blijven branden voor eeuwig en altijd. En om mijzelf te troosten en te toosten op het geluk van het jonge bruidspaar zet ik die dag zeker mijn derde joker in.

21-06-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

Fietsend ben ik opweg naar de klas van een van mijn tieners. Ik moet schoonmaken, dat is een bijdrage die van de ouders wordt gevraagd en deze week ben ik van wacht. De hete zonnestralen vallen op mijn gezicht, het frisse windje doet me deugd. In de lucht zie ik witte wolken varen en de hemel kleurt koningsblauw. Aan de muren staan gele en blauwe afvalzakken die het straatbeeld kleuren maar ontsieren en ik ruik een doordringende geur van stinkend rondslingerend restafval. Doordat een stormpje door het Gentse dal woedde, liggen zakken en papieren overal in het rond. En dat alles omdat een werkgever en een werknemer hun werk niet naar behoren hadden uitgevoerd. Er ontstond een aanvaring en er volgde een protest, met al die rommel tot gevolg.

De tweelingzoon had ook een aanvaring met een leerkracht van de school. Ook hij vond dat ze haar werk niet naar behoren had uitgevoerd. Het is iemand die wat kookles probeerde te geven maar ze bakte er niet veel van. Na afloop van een les wou de zoon haar eens bedanken: “bedankt dat ik nu een appel kan schillen en ook bedankt omdat ik nu weet hoe ik hem in stukken kan doen”. Uiteindelijk heeft hij dat, voor de lieve vrede, toch maar niet gezegd.

Bovendien heeft de leerkracht een wel erg brutale mond en veel noten op haar zang. Ze durft de kinderen te beledigen en deelt heel gemakkelijk straffen uit. Op een keer mochten ze koekjes bakken, dezelfde van in de kleuterklas. De zoon vroeg: “Heb ik het deeg stevig genoeg opgeklopt? Ze sprak: ”wat denk je er zelf van?” en hij antwoordde: “ik denk dat het voldoende is”. Toen grinnikte ze zonder gêne: ”als je dat denkt, waarom vraag je het dan?” Of wanneer een kind het kookgereedschap niet meteen vindt, zegt ze: “doe uw ogen open, wie zoekt die vindt.”

Ook vroeg ze eens: “Wie heeft thuis al eens wat gekokkereld ”: De zoon antwoordde enthousiast: “ik bakte eens pannenkoeken en ze repliceerde: “ja, dat zal wel zeker, ik geloof er geen snars van”. Ook zei hij: “ Ik heb eens wraps klaargemaakt met kaas ertussen” en ze antwoordde: “en waren die ook mislukt?” Nochtans had dat ventje dat thuis hier heel goed gedaan. Daarvan kreeg de zoon het dus op zijn heupen en eerlijk gezegd, ik ook. Die keer kon hij zijn mond niet houden en toen heeft hij eens zijn mening over haar gedrag geuit. En hij kreeg straf. Achteraf loofden de medeleerlingen hem om zijn moed en lef: “man, wat heb je dat goed gezegd”. De zoon kan niet tegen onrechtvaardigheid en komt op voor zijn recht. Niet alleen ten aanzien van zichzelf, maar voor alle klasgenoten en voor iedereen.

Ook ik zou wel stilaan eens een praatje willen slaan met die kokkin. Ik wil mijn kinderen verdedigen zoals een moederkloek dat voor haar kinderen hoort te doen. Ik bedenk wat ik haar eens zou willen zeggen, want het probleem sleept al een tijdje aan. Ik zou zeggen dat ze moet opvoeden zoals het hoort en haar taak als leerkracht moet uitvoeren zoals het moet. Ook moet ze leren om haar woordenschat te beheersen en ze moet haar giftige tong drie keer omdraaien voordat ze iets zegt. Indien de stichter van de school haar eens bezig zou horen tegen de kinderen, hij zou zich omdraaien in zijn graf. Terwijl ik aan het afstoffen, vegen en dweilen ben, spoken al die gedachten door mijn hoofd.

Het is heerlijk om de klas te poetsen, je voelt de geest van de leerlingen hangen in het lokaal. Je kan de tekeningen aan de muur bewonderen en je voelt een beetje aan wat ze daar allemaal hebben gedaan. Toch ben ik ook blij en tevreden als de klus weer is geklaard. Het is akelig stil wanneer ik de klas verlaat. Niemand loopt er en geen enkel kind is aanwezig, als ik op de speelplaats kom. Toch hoor ik wat gestommel aan de andere kant van het gebouw. Iemand is er aan het rommelen en dit kan geen toeval zijn: driemaal raden wie het was.

De kokkin met al haar praatjes merkt me op en roept “hallo”, ik beantwoord haar begroeting met een koele ”hey” en stap rechtdoor. Hoe is dat nu mogelijk dat juist zij daar stond, het was een uitgesproken moment geweest om haar eens te vertellen wat ik zonet allemaal had bedacht. Ik heb het niet gedaan, misschien voor de lieve vrede. Toch wens ik mezelf dat ik af en toe en net iets vaker, eens wat meer zou opkomen voor mijn rechten en wat meer noten op mijn zang had.

08-06-2015 om 15:29 geschreven door kvervaek  

“Hoe gaat het werk?” vraag ik aan de heren die de poort van ons huis aan het repareren zijn. De oude poort is wat versleten, begint te slepen en eigenlijk weegt ze veel te zwaar. Met stalen staven en een laspost gaan ze renoveren en met wat creativiteit maken ze er haast een nieuwe van. “Hoe gaat het werk?” herhaal ik nog een keer en ze antwoorden: “het werk gaat goed en vlot”. Ik bedenk opeens hoeveel kleuterjufgehalte er eigenlijk nog in mijn lichaam leeft. Die uitspraak komt immers van een verhaaltje dat ik ooit aan de kleuters had verteld, in de tijd dat ik nog een kleuterjuf was. “Hoe gaat het werk?” vroeg de dikke, vette, luie boer aan de dieren van het hof, die heel hard moesten werken, maar zelf deed hij gene slag. Het leven in de klas als juf vond ik zalig en verhaaltjes vertellen deed ik het liefst van al.

Ik vertelde sprookjes, van de gebroeders Grimm, sprookjes die doordrongen zijn van humor en heel wat fantasie. Het is belangrijk om de fantasie van een kind te stimuleren en dat doe je best met een verhaal. Beter zo dan met het beeld van een computer of een tv. Fantasie en humor zijn noodzakelijk om obstakels en problemen uit het leven te omzeilen. Zo kan een mens beter zoeken naar een manier om er creatief mee om te gaan. De sfeer op school was ook bijzonder, de klasjes waren natuurvriendelijk ingericht en de juffen hadden respect voor het unieke van elk kind. Nooit werd er geroepen of een klap aan een kindje uitgedeeld. Ik vond de taak van kleuterjuf echt wel een job naar mijn hart. Helaas kon ik geen eigen klasje bemachtigen en ik holde voortdurend van pier naar pol en mijn geduld geraakte langzaam op.

In de namiddag bezoek ik een winkeltje waar ze stof verkopen, want ik wil ook een deur repareren, eigenlijk een paravent. Die is nogal versleten nadat  Sir George er zijn klauwen eens heeft ingezet. Ik ga dat niet renoveren met stalen staven en een laspost, maar wel met een lapje stof en wat creativiteit. Het is een bizar winkeltje maar ze verkopen er prachtige lappen betaalbare stof. Het ruikt er muffig en alle rollen liggen gestapeld op een hoop. Maar als je er binnenwandelt slaat je fantasie op hol. Een commerciële vader en zijn verlegen zoon houden er de boel recht. De vader lijkt autoritair en de zoon is zeer beschaamd, hij durft haast niet te kijken in de ogen van de klant. Ik vermoed dat hij waarschijnlijk als kind, regelmatig een klap in het gezicht of een schop onder zijn kont van de strenge vader kreeg.

Toevallig loop ik daar een ex-collega kleuterjuf tegen het lijf, zij werkt nu in een eigen klasje van die zalige school, dat eigen klasje waar ik zo lang had op gewacht. Heel enthousiast stel ik haar de vraag: “hoe gaat het werk?”

“Het werk gaat goed” antwoordt ze, al heeft ze af en toe wat last. Die jonge kindjes optillen en heffen doet pijn aan haar rug en nu zitten die spieren wat verkrampt. Ze vindt het lastig als een kind eindeloos blijft huilen en steeds maar terug naar zijn mama wil. En vijftien kleine ukjes samen in een klasje van ’s morgens vroeg tot aan de noen, geeft stress en daar krijgt ze een punthoofd van. De kindjes van tegenwoordig zijn mondig en soms ongehoorzaam en doen graag hun eigen zin. En ze hebben vaak een accident en plassen op de grond en niet op het toilet. Ook de ouders zijn veeleisend en het vraagt moed en kracht om altijd goed te doen. Om nog niet te spreken van al de vergaderingen en al dat naschoolse administratieve werk. Volgens haar is het werk van een kleuterjuf toch niet zomaar een top job.

Dus ben ik blij dat ik mijn grenzen heb verlegd en voor een job binnen een andere setting koos. Ik kan daar ook wat creativiteit gebruiken wanneer ik merk dat de patiënt het lastig heeft. Ook kan ik er knippen en plakken bijvoorbeeld bij de wondzorg. Soms gebeurt er ook wel eens een accident, niet op de grond maar wel in hun bed. Een fantasievol vertellinkje of een zinsnede uit de sprookjes van de gebroeders Grimm komen er ook  regelmatig goed  van pas, in het bijzonder wanneer de patiënt het moeilijk heeft en niet meer weet hoe hij het obstakel best verwerkt.

“Heel goed en super, het is een job naar mijn hart. Ik werk als verpleegkundige maar met een kleuterjuf accent “ antwoord ik met  enthousiasme als  iemand me vraagt:  "hoe gaat het werk? “ 

31-05-2015 om 17:09 geschreven door kvervaek  

Ik ontwaak met een ijl hoofd en een gevoel alsof ik zweef. Het lukt maar niet om de grond te raken en ik weet ook niet meer hoe ik hier opnieuw op de aarde beland. Het is omdat ik eigenlijk niet eens meer weet of dit nu een droom was of een fantastische dag die ik in het echt heb beleefd. Daarom dit verhaal over een dame en een heer:

Er was eens een dame, heel lief en charmant. Zij leefde samen met een al even lieflijke, innemende en tedere man. Al drie jaar waren ze de gelukkige ouders van een heel vriendelijk kind. Een lief meisje dat liever een jeansbroek met sportschoenen, dan een roze kleedje aantrok. Ze hield niet van strikjes in haar haar en al helemaal niet van een paardenstaart. Het jonge gezin woonde sinds kort in een oud en groot kasteel. Zo een met brede, dikke muren en vensterramen o zo hoog. Het kasteel bevond zich te midden van een enkele hectaren groot groen bos en in dat bos leefden hertjes en eekhoorns, hazen en konijnen, ontelbare vogels en zelfs een vos. Achter het kasteel lag een lange diepe vijver en daarin zwommen vissen, groot en klein en er dreven zwanen rustig in het rond. Rondom de plas bevonden zich  bomen en boomstammen van wel zeker honderd jaar oud. En in dat bos daar kwamen de jagers en die schoten de herten en de konijnen en de hazen soms dood.

Op een dag besloot de kasteelvrouw dat het tijd was om een feestje te geven, een feest voor familie, voor neven en nichtjes en voor een tweeling die ze bijzonder lief had. De kasteelheer had de poorten wagenwijd voor hen geopend en de kasteelvrouw ontving de kinderen en hun familie met open armen en een hartelijke groet, ook ik was erbij. We traden binnen in de imposante vertrekken en onze mond viel open van verbazing door het aanschouwen van zoveel schoonheid, pracht en praal.

De gasten mochten plaatsnemen op stoelen met een Louis quinze look. Ze dronken hemelse dranken uit kristallen bolle glazen, aten smaakvolle gerechten met een zilveren vork en een zilveren mes. Het dessert: vers gemaakte ananasijs, verorberden ze met een zilveren spoon. Het was op een pinksterzondagnamiddag dat het feest plaatsvond en ieder genoot er met volle teugen van de overweldigende natuur rondom hun kasteel. 

Ik zag het bijna kerstekleinkind dat er ook aanwezig was. Ik hield het jongentje in mijn armen en ik zong een liedje voor het kind. Ik zong een liedje over moeder  kip die haar teen had gestoten aan een grote steen en dat deed zoveel zeer. Maar toen kwam dokter haas die er een snel een doekje had omgedaan en toen kon moeder kip weer gaan. Dat vond het vijf maand oude ventje precies wel heel plezant. Terwijl hij de klank van mijn zingende stem aanhoorde, bleef hij maar staren met zijn donkere oogjes en zijn blik liet mij niet meer los. Toen viel hij in slaap en hij werd pas wakker nadat ik, met hem in mijn armen, twee toertjes rond de vijver had gestapt. Al die tijd was er een stilte zo sterk aanwezig waar ik naar  luisterde en alleen de vogels maakten een beetje lawaai.

De vriendelijke gastvrouw liet haar familie de imposante woonruimtes bewonderen en opnieuw vielen de genodigden en ook ik, van verbazing weer omver. Ze bestegen de brede houten trap en bewonderden de kamers waar ooit de baron en de barones vertoefden en waar ze met hun zoon en dochter hadden geleefd. Hier en daar stonden beelden van engelen en aan de wanden hingen schilderijen uit de vorige eeuw. Ik zag gordijnen uit stijlvolle stoffen die de ramen bekleedden en die gedrapeerd waren van het hoge plafond tot aan hun vloer van parket. We betraden de badkamer die helemaal met marmer was omringd.

De kasteelvrouw vertelde ondertussen over de tijd van toen, van de meid die de was deed en de kokkin die zorgde voor het dagelijkse verse brood. Ze vertelde van de naaisters en van de strijksters en van de poetsvrouw die de vloer schrobde en al het poetswerk deed. Misschien woonde er ooit een Assepoester in het huis die door de stiefmoeder werd gepest of zat er op een van de zolderkamertjes iemand aan een spinnewiel te draaien, maar dat heeft de kasteeldame me niet verteld. 

Later op de avond liet de kasteelheer nog een bijzondere antieken kast aan de echtgenoot zien. Toen hij de deuren opende viel ook die van verbazing haast omver. Ontelbare flessen whisky, sommigen leeg maar de meeste nog vol. En ik moest sleuren, trekken en zagen, want de echtgenoot wou uiteraard niet meer mee naar huis. Maar om middernacht 12 uur precies, verlieten we het indrukwekkende gebouw. Het koppeltje leefde nog lang en gelukkig enfin dat is toch wat ik hen van ganser harte wens.

Maar nog steeds kan ik het niet bevatten en mijn hoofd dat voelt zo ijl. Ik blijf me maar afvragen of dit nu echt was of heb ik deze pinksterzondagnamiddag in mijn dromen beleefd?

27-05-2015 om 11:00 geschreven door kvervaek  

Er was kermis in het dorp, ik las het op een briefje dat in de brievenbus stak. Ik slenterde er even langs, de kinderen gingen niet mee, ze hebben niet eens geweten dat er kermis in ons dorp was. Van kermissfeer was weinig te voelen, het heeft me niet geraakt. Ik hoorde geen fanfaremuziek, zag geen marionetten marcheren door de straat. Ik kwam geen vrienden noch buren tegen waar ik een praatje mee kon slaan. Het weer was druilerig en triest, dat viel tegen. Ik rook geen geur van oliebollen uit een oliebollenkraam. Er was een paardenmolen maar die schitterde niet, ik zag een autoscooter maar ik hoorde geen knallende muziek dat mijn hart sneller liet slaan. De ziel van de kermis is in dit dorp vergaan.

Er was een rommelmarkt, de verkopers keken triest, kopers waren er veel te weinig en degene die er waren kochten niets. De meeste spullen waren afgedekt met een folie dus dat was pech. Daar zag ik een bekend  energiek dametje erg druk in de weer. De ex-buurvrouw met het kleine grijze autootje stond er, ze deed er haar spullen van de hand. Ze slaagde erin om een bijbel te verkopen aan toevallige passanten, ik stond versteld van haar overtuigingskracht, de motregen kon haar niet deren, één euro kreeg ze ervoor. Ze heeft me niet opgemerkt, ze had het te druk, ze had teveel werk. Ze ging sterk op in haar rommelmarktje en ze meende het helemaal, voor haar was het echt.

Een uur en vijftien minuten later stond ik terug in mijn huis, dat was het dan. Kermis 2015 was weer voorbij en was alweer gedaan.

Niks kan tippen aan de kermis uit mijn geboortedorp, wat een schitterend feest was dat. Weken van tevoren waren alle inwoners bezig met het opsmukken van hun gevel, het poetsen van hun trottoir. Alles moest blinken want er was weldra feest in hun dorp. Ook binnen werd de grote schoonmaak aangevat, alle familieleden werden trouwens uitgenodigd om samen aan de feestdis plaats te nemen om er te proeven van de kermismaaltijd: rosbief met groene erwtjes, verse huisgemaakte kroketjes en als dessert heerlijke taart.

Wat een spanning was er te voelen, we konden haast niet wachten. Nog zoveel keer slapen en dan stond de kermis weer opgesteld. Wat een sensatie toen de prachtige indrukwekkende vrachtwagens er aankwamen met daar achteraan de woonwagens van de kermislui. Iedereen stond op de uitkijk, het kerkplein stond helemaal vol. Met veel geduld bouwden de foorreizigers hun attracties op, blokje voor blokje werd de piste opgebouwd. De volgende dag werd alles opgepoetst en kraaknet opgesteld. Op zaterdagavond barstte het volksfeest dan los. De felle lichten schoten aan en knallende muziek was te horen tot ver buiten het dorp.

Onder een stralende zon marcheerden de marionetten en de fanfare langs de straat. De paardjes van de molen blonken, het was vechten om een zitje te bemachtigen, de ritjes waren kort, en was veel volk. Er klonk dansmuziek uit de boxen van de autoscooter en dat liet mijn hart sneller slaan.

Hoe de foorreizigers het klaarspeelden, dat begreep ik niet, maar na een nachtje doorwerken was alles weer opgeruimd, of was het een nachtmerrie, de kermis was weer weg. Alleen de ziel bleef er nog wat hangen, tot het volgende jaar. Dat feest in mijn geboortedorp was een indrukwekkende beleving, de kermisziel heeft me diep geraakt.

Er was kermis in het dorp, ik las het op een briefje dat in de brievenbus stak. Ik slenterde er even langs, de kinderen gingen niet mee, ze hebben niet eens geweten dat er kermis in ons dorp was. Van kermissfeer was maar weinig te voelen, het heeft me niet geraakt. Ik hoorde geen fanfaremuziek, zag geen marionetten die marcheerden door de straat. Ik kwam geen vrienden noch buren tegen waar ik een praatje mee kon slaan. Het weer was druilerig en triest, dat viel tegen. Ik rook geen geur van oliebollen uit een oliebollenkraam. Er was een paardenmolen maar die schitterde niet, ik zag een autoscooter maar ik hoorde geen knallende muziek dat mijn hart sneller liet slaan. De ziel van de kermis is in dit dorp vergaan.

18-05-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

Mijn lichaam woog loodzwaar deze voorbije week, ik hoorde mijn benen smeken: “mogen we niet in de zetel liggen, dat zouden we heel erg waarderen”. Het hoofd wou ook al niet goed mee en het gastro - intestinale stelsel liep een beetje in de war. Het woord “ opgeven” staat helaas niet in mijn woordenboek geschreven, het werkwoord “voortdoen” daartegenover staat er bovenaan. De meimaand is hier altijd druk, druk, druk, dus rusten zal niet gaan. En 12 mei wordt ook heel bijzonder, die dag staat in mijn agenda met een vette rode stip aangeduid.

Er is niemand jarig in de familie en ik werd niet uitgenodigd om naar een familiefeest te gaan, ik boekte geen belangrijke afspraak. “Examens afleggen” staat er geschreven en dat is niet erg naar mijn zin. De afgelopen weken zat ik weer regelmatig eens op de schoolbanken om er belangrijke lessen te volgen, daar hangt nu nog een “toetsing” aan vast. Het is een noodzakelijk kwaad om bovenop mijn diploma ”bachelor in de verpleegkunde” ook de beroepstitel: “recoveryverpleegkundige” te behalen. Ik werk immers op een afdeling waar de patiënt een beetje moet bekomen nadat hij eerst opengesneden en daarna weer werd dichtgenaaid. En het is soms een behoorlijke klus om hem helemaal op te krikken vooraleer hij terug naar de kamer mag gaan.

Het waren lange dagen en niet alle vakken werden even boeiend gebracht. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat stond een docent te kwebbelen vooraan daar aan het bord. Het was vaak moeilijk en ingewikkeld, ik dacht: “ik lees het allemaal thuis nog wel eens na”. Ik denk dat mijn medestudenten dat ook vonden, tijdens lastige momenten zag ik dat ze hun sociale netwerk controleerden of anderen lazen het laatste nieuws van de dag. Zelf bezit ik geen smartphone toestel en hield me anders bezig. Ik stelde tijdens saaie momenten of wanneer ik me verveelde, meerdere boodschappenlijstjes op. Ook checkte ik mijn agenda opdat ik niets zou vergeten of vertoefde ik in dromenland.

Het wordt een multiplechoicetest, dat doe ik niet zo graag, je kunt gewoon kiezen tussen A, B of C ofwel: “het is waar of het is niet waar”. Maar ik ben een eeuwige twijfelaar, eerst denk ik het antwoord met zekerheid te weten, maar bij het nalezen bedenk ik dat het ook wel eens het andere antwoord zou kunnen zijn, en dan zit het spel natuurlijk op de kar.  Er wordt gezegd dat het antwoord “B” is wanneer je twijfelt, maar daar geloof ik ook niet in. Ik moet hier dringend studeren, samenvattingen maken en de belangrijkste details uit het hoofd leren. Het is de moeite, ik verzamelde twee classeurs vol met powerpoints.

Ik ga het niet halen, het lukt niet meer, ik heb ook geen zin, de moed is op. Ik moet een ander plan bedenken, misschien kijk ik voor een keertje op mijn buurman zijn blad. Normaal gezien zou ik zoiets nooit doen, ik hou me altijd min of meer aan de regels van de tien geboden, maar bij mijn weten staat het gebod: “je zult niet spieken”, daar niet in. Ik stelde het dubieuze voorstel ook eens aan de puberkinderen voor. Och, sprak de oudste tweelingzoon, geen enkele leerkracht die dat tegenwoordig nog merkt, het is een fluitje van een cent. Ik zou ook spiekbriefjes kunnen schrijven: hele petieterige briefjes met petieterige lettertjes op. Ik heb daar eens een voorbeeld van gevonden op de puberdochter haar bureau.

Maar afkijken zal me ook stress bezorgen, dat weet ik nu al. Ik zal moeten giechelen omdat ik dat eigenlijk erg grappig vind. Ik herinner me in mijn jeugdjaren een studente die tijdens het examen koelbloedig en met een pokerface haar spiekbriefjes zat te lezen. Dat vond ik heel erg voor te lachen en proestte het haast hoorbaar uit, dat vond zij niet plezant. Misschien begin ik te zweten en te stressen of word ik zo rood als een tomaat en dat valt zeker op. En het zou niet raar zijn dat het toevallig ik ben die wordt betrapt: “Ja, mevrouw daar vanachter, ik heb het wel gezien, je mag je blad afgeven, dat wordt dan een dikke nul.”

Een gênant moment en schande, schande zou dat zijn, dat mama dat heeft gedaan. Ach ja, ik zal me maar aan de regels houden, eerlijk zijn zoals altijd, het goede voorbeeld geven. Het woordje “spieken” staat  ook niet in mijn eigen woordenboek geschreven en trouwens: ik durf het niet. Ik zal maar ophouden hier met schrijven voor mijn wekelijkse blog, stoppen met al dat gejammer en geklaag er voor de rest van de dag er nog eens stevig invliegen. Laat misschien een kaarsje branden en wens me maar veel succes.

10-05-2015 om 19:42 geschreven door kvervaek