Het is met trillende stem dat ik me richt tot jou in de hemel, omdat ik vind dat je deze ode echt wel verdient. Indien je hier op aarde nog in ons midden zou verblijven, lieve mémé, dan konden we nu in deze zomervakantie vieren, dat je een eeuwelinge was. Ik zou willen zeggen dat ik je mis en dat is ook wel zo, maar ik weet dat je echter heel dicht bij me verblijft. Want ik ben van jou en jij bent van mij en dat komt door de liefde die ons met elkaar verbond.

Weet je nog dat we  aardbeien plukten daar achteraan in dat tuintje van het witte huis,   en we  proefden ze met ijs en suiker, in de zomervakantie, dat vond ik een heel fijne tijd. En de soep die jij maakte van groenten die je zelf kweekte, die vond ik lekker en  lustte ik zo erg. Laatst ben ik er toevallig eens voorbij gaan wandelen, voorbij het oude huisje en de eigenares liet me er toen is. Ik ervaarde het huis en de kamers van binnen, bijna precies zoals het vroeger daar was.  ik zag de boom in de boomgaard, die waar ik peren van plukte, die stond er nog, echt waar, maar zijn stam was fel verdikt.

Je was blij dat ik er aankwam op mijn oranjekleurig fietsje,  iedere vrijdagavond, maar op zondag moest ik alweer weg. Ik weet dat je bang was in dat huisje maar als ik bij jou was vergat je al het leed en de eenzaamheid. In de vakantie kon ik dan weer erg lang bij je blijven, die eenvoud en dat sobere, daar hield ik toch zo van.

Ik moet denken aan die keren dat je het vuur voor me aanstak van die zwarte kolenkachel, van ’s morgensvroeg was je al aan het werk. Je wou dat ik het warm had en niet stond te bibberen, in de koude winter, ik moest wachten om op te staan tot de kilte uit  het huis verdwenen was.  Je moest eens weten met hoeveel dankbaarheid ik daar nu aan denk, al die keren dat je dat speciaal voor mij hebt gedaan. En je maakte pap met bruine suiker, als ik daar aan terug denk, mémé toch. En ’s avonds keken we televisie naar een Hollandse zender, jij zat aan de tafel al gauw te knikkebollen en ik lag in de canapé.  En samen aten we chocolade van een heel goed merk.

Ik zie je nog lachen toen je me vertelde  dat een beroep als verpleegster wel iets voor me zou zijn. “Een infermiëreke” zei je en je zag me al staan met dat witte kleedje aan. Weet je lieve mémé, in nam wel een omweg maar ik heb het uiteindelijk dan toch nog gedaan. Het was precies jouw stem die ik steeds hoorde en die me zei dat ik daar moest voor gaan. Ik ben zeker en daar denk ik vaak aan, indien je me zag lopen, je heel erg trots op me zijn.

Het is ook jij die me leerde dat je af en toe moet stilstaan in het leven, hoe kan het anders ook, ik moest twee keer in de week met je mee naar de mis, op zaterdag of zondag en ook midden in de week. Het is van jou dat ik leerde dat je daar stil van kan worden, en dat helpt me nu echt toch wel.

Ik weet dat je ook een keer erg boos bent geweest, omdat ik  te lang wegbleef: “ stout kind” sprak je  zo streng, maar mémé ik was toen verliefd. Ik maakte een praatje met een erg knappe jongen en ik geraakte er niet op uitgekeken, je moet weten dat ik geen kwaad deed, ik hield mijn fatsoen.

En later was je triest  omdat ik niet meer terug kwam en dat besefte ik wel en daarvan heb ik spijt. Ik moest een dramatische beslissing nemen, mémé, ik kon toen echt niet meer naar huis terug. Je vreesde dat ik recht in mijn ongeluk zou lopen maar wat je me geleerd had, vergat ik niet zo snel. Je moet weten dat ik het goed stel met mijn gezin en de kinderen en ik kwam stevig op mijn pootjes terecht.

Ik zorg voor hen allen zoals jij me dat hebt geleerd, je was streng maar rechtvaardig, je dacht dat het zo moest. Ik probeer hen evenveel liefde en aandacht te geven zoals elk kind dat oprecht verdient. Het is niet altijd gemakkelijk om de touwtjes in handen te houden weet je, ik ben soms te braaf, net zoals jij toen was.

En jaren later dan ben je gezonken in je eigen gedachten, je wist het allemaal niet meer. De dementie had bezit van jou genomen en je herkende me niet meer  goed. Een keer had ik de kans om op jou te passen, wat heb ik daar van genoten, ik nam chocolade voor je mee, van een goed merk. En we keken naar foto’s van vroeger en je herkende je man en je zuster en je moeder meteen.

Ik weet dat je zo bang was om te sterven en je dacht aldoor aan die kist, nu is dat al lang geleden maar ik weet heel zeker dat je ondertussen in de hemel aankwam. Tezamen met je vriendinnen, die daar nu vast ook al zijn, misschien kan je kaarten, net zoals vroeger, en mémé, komaan, klop ook maar eens op tafel en  laat je niet meer door hen doen. En je drie kleine kindjes die veel te vroeg stierven, een tweeling bij hun geboorte en een jongen van een jaar of zes, ik hoop het zo hard dat je nu weer samen gelukkig kan zijn met hen .

Ik dacht dat ik oud werd, maar nu ben ik gerust, ik ben nog niet eens aan de helft van wat jij nu bent. En misschien wacht er mij zelfs een toekomst met een kleinkind, wie weet, waarmee ik een fijne band krijg zoals dat bij jou en ik was, och mémé, als ik daar aan denk. Als ze me vragen wie veel voor mij betekende dan wil ik dat je weet dat jij dat was.

Gelukkige verjaardag lieve eeuwelinge in de hemel, ik hoop dat God mild voor je is. Hij moet echt weten dat jij de allerliefste oma was en zo je best hebt gedaan voor mij. Gelukkige verjaardag lieve mémé in de hemel, ooit zijn we weer samen en dan eten we weer chocolade van een goed merk.