“Op de zesde dag van de schepping besloot God zijn werk te bekronen, hij schiep de Kornatie-eilanden uit tranen, sterren en een adem.” Dat schreef ooit de Engelse schrijver Bernard Shaw. Omdat ik weet dat schrijvers en bloggers kunnen overdrijven, wil ik dat nog wel een keer met mijn eigen ogen gaan zien.

Ik ben er, vlakbij deze creatie, het is overweldigend, elke baai biedt een ander zicht. Ik kan niet anders dan genieten van de pracht en praal die moeder natuur me schenkt, mijn vakantie begint al goed. Daarbovenop bevind ik me in een omgeving waar soberheid en eenvoud hand in hand gaan en waar geen plaats is voor internet. De zee is blauw en turquoise helder, volgens mij deed het tropische zwembad uit mijn stad hier de nodige inspiratie op.

Het is niet de eerste keer dat ik naar dit eiland ben gekomen, hier heerst rust en stilte, ik heb het op deze stek erg naar mijn zin. De toeristen hebben de weg naar deze plaats gelukkig nog niet gevonden, af en toe spot je wel een naturist in zijn adamskostuum. Ik probeer echter al jaren een dolfijn te spotten die in de omgeving zeker wonen, maar moeder natuur heeft het me tot nu toe nog steeds niet gegund. Ik vergat trouwens dit jaar de verrekijker, dus mijn hoop en verlangen zijn een beetje zoek.

We zijn met zijn vijven naar hier gekomen, de tweelingzonen, de puberdochter, de echtgenoot en ikzelf reisden mee. Het huis is groot, heeft zeven bedden en de airco doet het goed. Er is een wasmachine en een frigo en we hebben zicht op zee. Stiekem hoopte ik dat de oudste kinderen mee zouden reizen en dat we samen konden genieten van dit paradijs. Ik moet bekennen dat ik ze in dit mooie huis, toch wel een beetje mis.

Het wordt geen tentje -, tafeltje-, stoeltjevakantie, dat spraken we af van voordien. We gaan varen zoveel als we kunnen en daarom namen we onze witte rubberboot mee. Met drie kapiteins en een matroos aan boord schept dit vertrouwen, hoef ik niks te vrezen en voel ik me veilig en vrij. Eerlijk gezegd mag het allemaal rustig en ik heb het liefst van al niet te wild. De golven moeten niet te hoog zijn en de zee moet vooral niet te stoer gaan doen. Er iets van binnen in mij dat zegt dat schokken en wippen niet hoeven, zelfs op een wipplank vond ik het van kinds af aan al niet leuk.  Maar de kapiteins houden van spanning en actie en nemen graag eens een scherpe bocht. Ik moet mijn billen maar toeknijpen en me goed vasthouden, dan lukt het wel me wel.

Op de zevende dag van onze vakantie wagen we ons opnieuw aan een boottocht langs de grijswitte rotspartijen, het wordt vast weer leuk. Na de bura bura wind die deze nacht waaide, is de zee weer kalm en rustig geworden, de zon straalt aan de blauwe hemel, ze straalt opnieuw als nooit te voor. We bevinden ons na drie uur varen nog steeds te midden van de Adriatische zee. Er zijn weinig boten te bespeuren, de zee is kalm en er is bijna geen wind.

Dan gebeurt het onwaarschijnlijke waar ik al jaren op hoop. Ik zag het zonder verrekijker klaar en duidelijk, gewoon met het blote oog: twee glanzende dolfijnen verschijnen sierlijk aan het wateroppervlak en dat deden ze wel een keer of tien. Ze zwommen synchroon netjes naast elkaar en waagden zich zelfs een keer dicht bij onze boot. Je kon hun ademhalingen horen en ze maakten zelfs een fluitend geluid. Dan maakten ze een diepe buiging waardoor de staart volledig zichtbaar werd en toen waren we ze weer kwijt. Ik dank moeder aarde op mijn twee blote knieën dat ze dit prachtige natuurspektakel aan ons heeft laten zien. Bernard Shaw, die Engelse schrijver heeft niet overdreven en dat doe ik als blogger deze keer ook niet!