Ik bedenk, terwijl ik mijn rijstpapje met bruine suiker aan het verorberen ben, dat het einde van september in aantocht is, ik ben er niet rouwig om. Nooit verwacht dat ik zo vroeg reeds al mijn krachten in zou moeten zetten om de vreselijke herfstdraak te verslaan. Hoeveel keer heb ik de regenbuien moeten trotseren, hoeveel keer moest ik mijn krachten bovenhalen om tegen de rukwinden in te gaan. Ik heb alles blijven geven, brug op, brug af, doorgaan, sterk zijn, iedere dag van de maand. Het is waarschijnlijk daardoor dat het rijstpapje met bruine suiker, waarvan ik vind dat ik het verdiend heb, me nu zo heerlijk smaakt.

Ik hoop dat ik voldoende aandacht heb geschonken aan de studerende huisgenoten, goed begonnen is half gewonnen, maar die eerste maand woog toch wel zwaar. Ik heb hun agenda’s ingekeken, ondertekend en de lessen opgevraagd. Ik heb geluisterd naar de verhalen waarover de leerkracht hun vertelde en waarover ze leerden en ik stak er ook nog wel wat van op. Ik heb gepolst of ze wel genoeg studeerden en of ze hun toets goed hadden voorbereid. Ik heb elke morgen nagedacht en een gevarieerd lunchpakket voor hen klaargemaakt. Ik heb hun kleren gewassen, opgehangen, gestreken en ik heb hun bedden netjes opgemaakt. Ik ben elke morgen tijdig opgestaan, heb koffie of warme melk gezet, hun moed en courage gegeven en hen liefdevol uitgezwaaid. Stiekem hoop ik dat ze de inzet van hun mama nooit vergeten, we zullen zien, er is nog een lange weg te gaan.

Ik heb de zorgen van het aanstaande bruidspaar getrotseerd, nog het een en ander voor de aankomende tijd geregeld, belangrijke puntjes op de i geplaatst. De uitnodigingen zijn verzonden, de genodigden worden verwacht, de stress bereikt een hoge piek. Ik heb hen moed en courage gegeven op zwakke momenten, waarop de paniek hen om het hart begon te slaan. Als hun droomplan dreigde in te storten probeerde ik hen liefdevol te woord te staan. De hoop is dat die momenten nooit worden vergeten, dat er waardering is voor dat luisterende oor.

Ik heb de duikvakantie van de echtgenoot overwonnen, als duikersvrouw hield ik het gewone leven in stand. Boodschappen uitgekozen, zorgen dat er niks wordt vergeten, alles eerst in het winkelkarretje en dan netjes in de voorraadkast gedeponeerd. De zorgen en bekommernissen op mijn schouders genomen en er steeds opnieuw blijven voor gaan. Een vrouw en een moeder moeten sterk zijn en sterk blijven en altijd klaar staan, als ze even alleen verder moet gaan. Ik heb een innerlijke strijd gestreden, mezelf moed en courage gegeven en rustig verder blijven gaan. De hoop is er dat het nooit wordt vergeten, welke inzet er van een liefhebbende moeder wordt gevraagd.

Maar ik ben mijn belofte niet nagekomen, dat is een spijtige zaak. Ik kon geen woorden vinden, ik kon niets leuks bedenken om in mijn blog op te slaan. Ik kon geen vreugdevol verhaal schrijven, de gedachten niet ordenen, niets was eigenlijk interessant genoeg. Er was geen inspiratie en geen motivatie en ik twijfelde er een beetje aan. De hoop is er dat ik het verder vol hou tot het einde van het jaar. Het is vast de tegenwind en de gietende regen, de dagen die korter worden en de nachten langer, die me somber stemden, ik bevind me in een melancholische bui. 

Ik bedenk, hoe deugddoend het nu zou zijn, mijn hart te kunnen luchten, de last van de schouders te zwieren, om daarna weer moedig verder ten strijde te kunnen gaan. Ik zie engel Michaël in mijn gedachten. die heilige, die ridder Joris ook hielp toen hij destijds, lang geleden, eens een vreselijke vuurspuwende stinkende draak moest verslaan. Toen had engel Michaël hem zijn gouden zwaard gegeven, waarmee hij de gruwelijke draak te lijf kon gaan. Ridder Joris antwoordde dat het nooit zonder de hulp van die heilige engel was gegaan. 

Eind september vieren we zijn feestdag en ik dacht, “het is hier de moment”. Heel ingetogen richt ik mijn ogen naar de engel en spreek: “Engel Michaël, zou ik heel even je aandacht kunnen krijgen, ik heb hier namelijk een persoonlijke vraag.” “Zou ik je gouden zwaard even mogen lenen, want ik heb hier een lastige innerlijke draak te verslaan. Ik zou het maar eventjes willen lenen, ik denk dat het met jouw hulp een beetje gemakkelijker zal gaan.”

Hij antwoordde: “ach kind, zwijg toch en stop met klagen en eet uw rijstpap met bruine suiker verder op.”  Oke, ik ben weer wakker en besef  ineens  dat mooie sprookjes  niet bestaan.