Het maandbudget is weer stevig geslonken, september is nog niet eens halfweg. Het winkelwagentje lag vol met winkelwaren, benodigdheden voor het nieuwe schooljaar. Kleurrijke potloden en eentje in het zwart , nieuwe stiften, gommen, lijm en alweer een nieuwe lat. Vermenigvuldig dat maal drie, dat kost nogal wat. Ik vraag me af waarom ik elk jaar zoveel moet vernieuwen, zijn ze die spullen misschien kwijtgeraakt? De tweelingzoon verklaart het fenomeen nader: je leent iets uit aan een ander en krijgt het niet meteen terug, voor je weet is het voorwerp verdwenen in de pennenzak van de medeleerling en je kan niks bewijzen, want je naam stond er niet op. Maar ik vind dat als je iets leent van een ander je het gewoon terug moet geven, over een week, over een maand, over een jaar, altijd ooit, maar niet nooit.
Als ik naar de kleedkamer stap, na de werkdag, zie ik een stiftje liggen, zomaar op de grond. Precies zo eentje dat ik een paar weken geleden kwijtgeraakte en zo eentje dat ik erg nodig heb voor mijn werk. Misschien heb ik het uitgeleend aan een ander en vroeg ik het in mijn verstrooidheid niet meteen terug. Of misschien heeft het pootjes gekregen en sprong het zomaar uit mijn zak. Ik bekijk het stiftje eens van dichterbij: het blijkt splinternieuw. Ik sta hier voor een dilemma, doe ik het of doe ik het niet?
Als ik thuis kom kunnen we koffie drinken, er staat een nieuwe koffiezet, ons oud toestel lekte wat. Het is een moeilijke keus geweest om te beslissen, een espressomachine vond ik te prijzig en een met van die pats smaakt niet naar echte koffie, beweert de echtgenoot. Maar in ons vakantiehuis van afgelopen zomer stond een koffiezetmachientje, een doodgewoon. Dat stond zo gezellig te pruttelen bij het inlopen en de geur van verse koffie rook heerlijk en daar kreeg ik heimwee naar. Je moet alleen erg opletten dat je tijdens het afwassen de glazen kan niet breekt. Het was daarom dat ik twijfelde want in het verleden brak ik er zeker al tien.
Ik maak een vreugde sprongetje want dit is een verbetering voor mezelf. Eindelijk moet ik de koffie niet meer zelf opgieten in een grote isolatiekan met een plastieken filter erbovenop. Drie keer gieten met heet water en een keertje kloppen met een mes, dan een beetje wachten en de koffie was klaar. Het is niet dat het niet lukte maar enige concentratie was toch wel gewenst. Als de koffiefilter scheef gaat zakken, ligt het gruis snel op de mat en als je niet goed kan mikken, omdat je nog wat suffig bent, loopt het kokende water over je hand.
Het toestel zit in een doos en werd nog nooit gebruikt, het zat nog netjes in de verpakking en was splinternieuw. Het stond al maanden in de keuken, op het werk van de echtgenoot, het stond daar toch maar niks te doen. We kunnen eens proberen of het toestel werkt en ons bevalt, we kunnen het testen en zetten het dan keurig in die keuken, op het werk terug. Ik zal heel voorzichtig zijn bij het afwassen van de kan, op vakantie lukte het ook. We geven het zeker terug, over een week, over een maand of over een jaar. Of misschien vergeten we het, omdat er geen haan meer is die er nog naar kraait, we houden het toestel en dan is het van ons. "Koffie" vraagt de echtgenoot, ik krijg al zin. Eigenlijk weet ik niet of ik nu blij moet zijn of dat ik me moet voelen als een dief.
Ik heb het toestel weer in de doos gestoken, het lukte niet. Ik vond het niet mooi passen in mijn keuken, het zag er lomp uit en oogde te modern en veel te groot. Het staat veel te luid te pruttelen en er is hier al lawaai genoeg. En de geur van verse koffie, tijdens het maken, is minder heerlijk dan verwacht. En bij het drinken van de koffie proefde ik een wrange smaak. En het hek was helemaal van de dam toen de echtgenoot vertelde dat een collega hem had zien lopen met die koffiezet onder de arm.
"Waar is die koffiezet nu ?" vraagt de echtgenoot, de volgende dag, "in de doos, neem het maar terug mee, antwoord ik koel." Als je iets leent moet je het teruggeven, altijd ooit, maar niet nooit. Ik giet weer koffie op zoals voordien, het is niet gemakkelijk maar het lukt me wel.
Over het stiftje ga ik nog eens nadenken: zou ik het nu houden of leg ik het gewoon terug?
