God
Het is gewoon de realiteit
Het is niet echt een oordeel
Ik kan niet leven met mijn ouders
Ik kan niet leven zonder mijn ouders

Alle partijen hebben daar belang bij. Alle partijen zijn daar blij mee. De mensen die mij gekwetst hebben. Zij kunnen mij blijven kwetsen. De mensen die mij gekwetst hebben tot mijn ziel gehandicapt was. Zij kunnen zich erin verlustigen de wonde van mijn gehandicapte ziel voor eeuwig te blijven openrijten. God is er blij mee, en al zijn machten, en al zijn machthebbers. En al de vrienden die het web rond mij hebben geweven om plezier te blijven hebben aan het voor eeuwig blijven openrijten van de wonde van mijn gehandicapte ziel, en het doen lijken als of het een daad van liefde, mededogen, plezier en liefdadigheid is.

Dat is zo gebeurd: toen ik jong was, jonger dan 8-9 jaar was er heel veel angst in mijn familie. Die angst was de angst om gesloten te zijn. Ze hadden allemaal het gevoel dat ze verplicht waren om open te zijn, veel meer open te zijn, door een druk die ergens vandaan kwam, ik weet niet precies van waar, zoals ik zeg, ik was maximum 8 of 9 jaar. En voor hen was de manier om open te zijn praten, alsof er geen andere manieren zijn om open te zijn, natuurlijk wel, maar voor hen dus niet, voor hen moest er gepraat worden, en veel. Door de angst hebben ze mij meteen buitengesloten, want ze praatten veel, maar niet met mij hoor, ze wilden zich allemaal beter voelen en sterker voelen, en vonden geen betere manier om dat te bereiken dan zich beter te voelen en zich sterker te voelen dan iemand. Dat was ik. Dat moest natuurlijk de zwakste persoon van allemaal zijn. Ja, ik moet toegeven, het is heel moeilijk om sterker te zijn dan al je familieleden als ze zich allemaal samen zetten om tegen jou te zijn, vooral omdat ze allemaal veel ouder waren dan ik. Er was niemand die mijn leeftijd had (buiten ikzelf) of jonger was dan ik, ze waren allemaal ouder, en veel ouder, mijn broer, neven, nichten, nonkels, tantes, ouders, en grootouders. Het is inderdaad heel laf om iemand (je eigen kind) met zoveel overmacht aan te vallen dat die persoon natuurlijk geen enkele tegenstand kan bieden. Verwondert het u dat ik dat een interessante plot vind, met name het feit dat ze, rekening houdend met het feit dat ze met zo een familierelaties zijn vertrokken, grote kerkleiders zijn geworden. Ik ga zeggen dat ik 8 jaar was, ik was ongeveer 8 jaar maar dat doet er niet toe, maar als je 8 jaar bent weten ze eigenlijk nog niet echt wie je echt bent. Je eigen ouders natuurlijk, en de andere familieleden ook natuurlijk. Maar dat is zo gebleven, want daders van misbruiken of misdaden en dergelijke hebben nooit interesse om hun slachtoffer beter te leren kennen, omdat als ze het menselijke gezicht van hun slachtoffer leren kennen, hen dat een oncomfortabel gevoel geeft, omdat als ze zien wie hun slachtoffer is, ik bedoel de details zien van wie hun slachtoffer is, ze ook zien wie ze zelf zijn, ik bedoel de details van wie ze zelf zijn zien, en dat weten ze liever niet, want inderdaad, ze hebben voor zichzelf een zelfbeeld gecreëerd dat verbloemend is, en de realiteit verbrijzelt die schijn, dat vals zelfbeeld. Het vals zelfbeeld dat ze van hun slachtoffer hebben laten ze ook liever zoals het is, dat is ook iets dat de realiteit zou verbrijzelen. Als ik een beetje ouder was, ik had de leeftijd van een puber, heb ik aan mijn moeder gezegd: “Je moet met jezelf in het reine komen.” Ze was altijd met haar eigen succes bezig. Ja, geen probleem, je kan vinden dat het geen probleem is, maar volgens mij is het de root, de wortel waar al de zwaarste problemen uit voortkomen. Maar bij mijn ouders thuis, als mijn vader of mijn moeder iets zei, dan wordt daar niet meer op terug gekomen, nog in geen honderd jaar. Er is geen probleem. En het punt dat achter die zin komt is heilig. Maar goed, ik heb het al uitgelegd, ze hebben geen interesse om het gezicht van hun slachtoffer te leren kennen, omdat ze dat een oncomfortabel gevoel geeft.

Nu schrijf ik mijn testament want het einde is nabij. Ik heb ze gezegd: Stalk mij niet meer, bel mij niet meer, ik wil ze niet zien, ik wil niks meer met die mensen te maken hebben. En dat is het probleem: de dag dat ze echt, echt niet meer de schijn zullen kunnen ophouden dat we beste vriendjes zijn komt het einde van de wereld dichterbij. Hoezo beste vriendjes? Ja, ze hebben een beeld van zichzelf gecreëerd, en ze hebben een beeld van hun slachtoffer gecreëerd, en die twee beelden zijn toevallig beste vriendjes. En nu komt het einde van de wereld dichterbij, want ze zijn grote kerkleiders, en overal waar ik kom davert de wereld vanwege het naderend onheil. Ik doe niks, maar ze doen allemaal hun best om het conflict zo veel mogelijk uit te breiden om toch maar te bekomen dat ze de schijn kunnen blijven ophouden dat we beste vriendjes zijn. Ik kan geen grotere contradictie tussen oorlog en vrede bedenken. En inderdaad, overal waar ik kom keren de mensen mij de rug toe, en overal waar ik kom laten ze mij links liggen. Want eigenlijk, al die mensen die mij de rug toekeren, en al die mensen die mij links laten liggen, staan er volledig achter dat we allemaal heel hard ons best moeten doen om de schijn te blijven ophouden dat we beste vrienden zijn. Inderdaad, de contradictie tussen oorlog en vrede is nooit groter geweest. Ik denk niet dat u echt begrijpt hoe dat voor mij is. Ja, als aan het licht komt hoe grote kerkleiders mensen mishandelen en onderwerpen, dat kan inderdaad hun goede naam en hun reputatie schaden. Ik heb altijd gedacht dat ik een goed werk zou verrichten als ik slachtoffers zou helpen, maar de goede naam en reputatie van kerkleiders schaden is iets dat een heel grote hindernis opwerpt, dat het bereiken van dat doel in de weg ligt. Maar ik had altijd wel vermoedens dat ik slachtoffers helpen met mijn dood zou moeten betalen, ma bon. Het komt nu echt dichterbij, het einde komt nu echt dichterbij. Ik wil u gewoon nog meegeven (ik ga het allemaal niet opnieuw schrijven) dat wat ik nu rond mij zie gebeuren precies hetzelfde is als 40 jaar geleden, toen ik 8 jaar was. Namelijk de reactie die mijn familieleden toen hadden, dat gedreven zijn door een angst, en die druk ondervinden. De origine ervan is duidelijk de seksuele moraal van de katholieke kerk. De reactie die de mensen nu rond mij hebben, op dit moment, is precies hetzelfde als de reactie van mijn familie zoals ik ze beschreven heb eerder in deze tekst, tot in de details.

Ik ben deze tekst begonnen met de volgende woorden: Het is gewoon de realiteit. Het is niet echt een oordeel. Ik kan niet leven met mijn ouders. Ik kan niet leven zonder mijn ouders. De realiteit is eigenlijk ook een oordeel, namelijk een oordeel van een grote kerkleider die mijn oordeel niets acht. We noemen het de realiteit omdat het eigenlijk een oordeel is dat gecamoufleerd is. Ik bedoel, als iedereen aanneemt dat het zo is, dan is het de realiteit, dan is het geen oordeel meer. Misschien zal op een dag mijn oordeel de realiteit worden, namelijk dat zij gans mijn leven de schijn hebben opgehouden dat ik hen nodig heb, en dat het niet zo is, maar omgekeerd: dat zij mij nodig hebben.

De katholieke kerk is al lang te reduceren tot stenen muren en pipo-zever. Je bent niet bewust dat je veel meer aandacht zou moeten hebben voor al de andere niveaus van taal, je bent niet bewust dat je veel meer aandacht zou moeten hebben voor al de niveaus van taal die niet op het niveau van de tong zijn. Mijn ouders zijn de slechtste ouders van de geschiedenis van de mensheid. Dat is mijn kracht die al de kerken van deze kerk helemaal plat gaat maken, gelijk met de grond. Ik voel mij eindelijk een echte zoon, een echt kind. Jullie zijn big pipo's, big bosses, trots van het heelal tot de hel, en oppervlakkig zoals de stenen muren van jullie kerken. Jullie kijken naar mij en jullie denken met een opgeblazen ego: "Wat ga jij doen, hoe ga jij ons vernietigen?" Ik heb de ergste vernietigingskracht die er bestaat, ik herhaal: "Jullie zijn de slechtste ouders van de geschiedenis van de mensheid." Jullie zien mij, want jullie kijken naar mij, en jullie denken: "Wat ga jij doen, hoe ga jij ons vernietigen?", en omdat jullie mij zien, zien jullie dat ik niks doe, ik sta daar alleen maar, en het is jullie eigen vernietigingsdrang die jullie gaat vernietigen, zonder dat ik daar iets voor moet doen. 

It's not my dad, it's my mother. My dad doesn't destroy. My mother uses his strength to destroy. With protection of the church, of course. My dad doesn't do anything, people aren't aware of how big a sin it is to simply do nothing, why is that, because it allows him to stay free from suspicion, and thus doing nothing is how he manages to build up his strength, and that's solely to the profit of my mother, so that she can use his strength, solely to destroy children, and solely so that my mother can stay free from suspicion too, because my dad's strength makes her invisible, and there's neither a visible strength in invisibility, nor a visible war or assault. With protection of the church. The foundation of the church is already destroyed. My death will inevitably cause the downfall of the catholic church. The foundation of the church is already destroyed. Anyone who thinks it's a good idea to give me a funeral ceremony in a catholic church puts his or her life in danger, along with everyone who attends the ceremony, but if there is a funeral ceremony in spite of all this, it will neither affect, nor change my destiny. Whoever decided to give this ceremony in the church, it certainly wasn't me. Whatever they decide to do with my carcass is the least of my worries.