John Travolta gaat hoofdrol spelen in nieuwe film over Gotti.
Het gerucht deed al de ronde, maar volgens Variety is het eindelijk rond. John Travolta gaat de hoofdrol spelen in een nieuwe film over de legendarische maffiabaas John Gotti (1940-2002).
De film heeft ook een titel gekregen. Gotti: Three Generations wordt mogelijk geregisseerd door Nick Cassavetes(regisseur van The Notebook), die sinds december in gesprek is met de filmmaatschappij. De film moet nog dit jaar in productie gaan.
Er zijn al een aantal films over hem gemaakt. De bekendste is nog altijd Gotti, waarin Armand Assante de titelrol speelde.
Gotti: Three Generations wordt gebaseerd op de visie van John Gotti's zoon John Gotti jr. De maffiabaas Gotti was jarenlang hoofd van de beruchte Gambino familie, één van de vijf New Yorkse misdaadfamilies. Gotti werd familiehoofd in 1986 na het omleggen van zijn voorganger Paul Castellano. In 1992 verdwijnt Gotti achter de tralies nadat hij is verraden door zijn "underboss" Salvatore Gravano a.k.a. Sammy the Bull. In 2002 overlijdt Gotti aan keelkanker.
31-03-2011 om 14:01
geschreven door Patje007
Regisseur Zack Snyder over Sucker Punch.
De 45-jarige Amerikaanse regisseur Zack Snyder is duidelijk een filmmaker van de nieuwe generatie. Hij komt helemaal uit het strip- en videogametijdperk waar het visuele primeert op het verhaal. En dat zie je aan zijn meest recente prent, de film Sucker Punch.
Sucker Punch is helemaal de baby van Zack Snyder die de film schreef, regisseerde en produceerde. Enerzijds lijkt de prent op een droomfantasie voor Amerikaanse tieners, anderzijds is de film zo donker dat je vermoedt dat de mensen van de producerende studio even moesten slikken toen ze hem voor het eerst zagen. Zeg nu zelf, een verhaal over een jonge vrouw die een leven in een weeshuis inruilt voor een gewelddadige Moulin Rouge-droom waarbinnen ook nog hypergewelddadige video- gamedromen opduiken is al niet evident. Maar wanneer dat meisje ook nog rondloopt als een prostituee met een samoeraizwaard en een colt.45, weet je dat dit geen gezellige familiefilm is.
Zack Snyder en Thomas Tull(executive producer) Uw hoofdactrice Emily Browing leverde kritiek op de censor omdat een belangrijke scène moest weggeknipt worden. Heeft u compromissen moeten maken om Sucker Punch als een studiofilm te maken? Zack Snyder: Neen, wij hebben die scène zelf weggeknipt omwille van de rating. Anders werd onze film R (Restricted: niemand onder de 17 mag de film zien, tenzij in het gezel- schap van een volwassene). Daar heb ik op zich geen probleem mee, behalve dat deze film bedoeld is voor een PG-13publiek (kinderen jonger dan 13 worden best begeleid). Toen ik hem schreef, dacht ik ook aan een R-film, maar dan weet ik 100% zeker dat ik nooit geld zou gekregen hebben om hem te maken. En zonder de studio zou ik nooit die fantastische look hebben kunnen scheppen.
Maar dan hadden we wel inhoudelijk de visie van Zack Snyder gehad. Zack Snyder: Ik wilde geen film maken die alleen over seks en geweld ging, want dan zouden jullie (de pers) dat zeker niet slikken. It would have been fun, maar dan zou ik pas echt een heel specifiek en klein publiek hebben aangetrokken.
Wat heeft u juist weggesneden? Zack Snyder: Er zijn uiteindelijk twee scènes weggeknipt, wat betekent dat je op de dvd 18 minuten meer filmmateriaal krijgt. Ik heb wat geweld weggeknipt en ook de scène met Love is the Drug van Roxy Music, gezongen door Oscar Isaak en Carla Gugino. Die heb ik verplaatst naar de eindgeneriek. En tenslotte hen ik ook de Jon Hamm-scène weg- gelaten.
Wat is er zo bijzonder aan die scène? Zack Snyder: In die scène slaat the High Roller(een dokter gespeeld door Jon Hamm) het hoofdpersonage Babydoll (Emily Browning) in het gezicht en zegt hij: «Als je mij neukt, mag je vrij. Maar je moet me wel overtuigen dat je mij wil hebben.» Terwijl hij dat zegt, doet Babydoll zijn kleren uit. Vervolgens kussen ze. Nu, ik had die scène kunnen behouden, maar de MPAA (Motion Picture Association of America) had er problemen mee dat Babydoll haar seksualiteit zou gebruiken om vrij te komen. Ook al gaat het hier om een volledig abstracte scène, want er is helemaal geen High Roller of liefdesscène of seks. Het zit allemaal in haar verbeelding. Maar om een of andere reden begon de MPAA te freaken.
Sucker Punch speelt vanaf 30 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Jennifer Garner gaat detective Miss Marple spelen in een Disneyfilm over het beroemde karakter van thrillerschrijfster Agatha Christie. De Amerikaanse actrice produceert de film ook. Dat schrijft de Amerikaanse filmsite Deadline.
De detective lost in haar vrije tijd mysteries op. In de boeken van Christie is Marple een oude vrijster uit het Britse dorpje St. Mary Mead, maar Garner speelt de jongere versie van de speurneus.
De actrice is vanaf 11 mei 2011 te zien in de komedie Arthur. Ze zit momenteel in de opnames van de komedie Butter, een film die ze ook produceert.
Garner en haar zakenpartner Juliana Janes willen veel filmsterren aan hun project verbinden. Mark Frost, bekend van de tv-serie Twin Peaks uit de jaren negentig, werkt aan een scenario voor de film.
Wanneer de film in de bioscopen moet draaien, is nog onbekend
30-03-2011 om 21:23
geschreven door Patje007
29-03-2011
Filmaffiche 'The Fighter'.
'The Fighter' speelt vanaf 30 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
Inhoud: In 'The Fighter' staat "Irish" Mickey Ward(rol van Mark Wahlberg), een bokser uit Boston, op het punt de handschoenen in de ring te gooien. Zijn broer Dicky Ecklund(rol van Christian Bale), eveneens bokser, komt na 15 jaar uit de gevangenis en besluit zijn jongere broertje te helpen door hem te trainen voor de kampioen- schappen in de categorie lichtgewicht.
Regie: David O. Russell Cast: Christian Bale, Mark Wahlberg Genre: Drama, biografie Duur: 113 minuten
De Spaanse actrice Penélope Cruz krijgt een felbegeerde ster op de Hollywood Walk of Fame. De 36-jarige Spaanse krijgt de ster op de vrijdag voor de release van haar recentste film 'Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides', die vanaf 18 mei 2011 te zien is in de bioscoop.
Cruz, die meer dan veertig films in het Spaans en Engels op haar palmares heeft staan, wordt de trotse eigenaar van de 2.436ste ster. Ze acteerde onder meer in de films 'Vanilla Sky', 'Vicky Cristina Barcelona' en 'Volver' en krijgt de ster onder andere omdat ze de eerste Spaanse actrice is die genomineerd werd voor een Oscar.
29-03-2011 om 11:50
geschreven door Patje007
Source Code was voor Jake Gyllenhaal een uitdaging.
Jake Gyllenhaal had moeite met zijn nieuwste film Source Code. Dit vertelt de acteur in een interview aan Comingsoon.net. De film bestaat vooral uit één scène die constant herhaald wordt. De acteur speelt de hoofdrol in de film.
De film gaat over Captain Colter Stevens die, na een bomaanslag op een trein, deelneemt aan een overheidsprogramma genaamd 'Source Code'. Aan de hand van dit programma kunnen de laatste acht minuten van het leven van mensen opnieuw beleefd worden. Om achter de daders van de aanslag te komen en andere aanslagen te voorkomen duikt hij elke scène in de huid van een ander personage waarvan hij de laatste acht minuten beleeft.
In het interview vertelt Gyllenhaal: In deze film kreeg ik als acteur de ruimte om dingen te ontdekken. Het was een heel nieuwe manier van werken voor mij. Dat maakte het heel spannend.
Volgens regisseur Duncan Jonas was het filmen niet het lastigste deel maar was dit het schrijven van het script. De regisseur vond het moeilijk om te zorgen dat er geen herhalingen in het script zaten en de science fiction-film daardoor saai zou worden. Dit is de regisseur naar eigen zeggen gelukt: "De kracht van de film is nu dat, ondanks dat het elke keer dezelfde acht minuten zijn, er altijd weer iets nieuws gebeurt.
Source Code speelt vanaf 20 april 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
29-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
28-03-2011
Amy Adams is Lois Lane in nieuwe Superman.
Amy Adams, de actrice uit 'The Fighter', heeft de rol van Lois Lane gekregen in de aankomende reboot van Superman. Dit heeft de studio Warner Bros. bekend- gemaakt in een persbericht.
Amy Adams
"Naast de rol van Superman zelf waren de fans waarschijnlijk het meest benieuwd naar wie de rol van Lois Lane ging spelen. Daarom zijn we erg blij dat we de casting van Amy Adams in deze rol mogen aankondigen," aldus regisseur Zack Snyder (regisseur van '300') in het persbericht van studio Warner Bros. "Amy heeft het talent om alle eigenschappen, die we zo leuk vinden aan Lois Lane, uit te drukken. Ze is slim, sterk, grappig, warm, ambitieus en, natuurlijk, beeldschoon."
Amy Adams speelde eerder de hoofdrol in de Disneyfilm Enchanted(2007). Ook ont- ving ze Oscarnominaties voor haar bijrollen in de drama's Doubt (2008) en Junebug (2005) . Vanaf 30 maart 2011 is de 37-jarige actrice te zien in de bioscoopfilm 'The Fighter', waarvoor ze haar derde Oscarnominatie kreeg.
Eerder werd bekendgemaakt dat de Britse acteur Henry Cavill de titelrol zal spelen in Superman: Men of Steel. Kevin Costner(Dances with Wolves en Diane Lane(Unfaithful) zijn gecast als de pleegouders van de superheld. Henry Cavill
De reboot van Superman zal in de loop van 2012 in de bioscopen draaien.
28-03-2011 om 17:50
geschreven door Patje007
26-03-2011
'Gone with the wind': beste film, quote en kus.
"Frankly, my dear, I don't give a damn", is door 500.000 mensen uitgeroepen tot de beste filmquote allertijden. De zin komt uit het epos dat werd uitgeroepen tot beste film: 'Gone with the wind', uit 1939. Dat bleek uit een online peiling in op- dracht van de Amerikaanse televisiezender ABC en People Magazine.
Scène uit Gone with the wind
'The Excorcist' werd verkozen tot beste horrorfilm, de beste thriller werd 'Silence of the lambs' en Leonardo DiCaprio en Kate Winslet in 'Titanic' prijken bovenaan de lijst als het meest romantische stel.
Scène uit Titanic
'Gone with the wind' won ook in de categorie beste filmkus. Het karakter Scarlett O'Hara uit dezelfde film moest in de categorie beste filmkarakter genoegen nemen met de derde plaats. 'Forrest Gump' in de gelijknamige film werd eerste. Tom Hanks kreeg in 1994 een Oscar voor die rol.
Er kon alleen op Amerikaanse films worden gestemd.
De volledige lijst:
Beste film: Gone with the Wind (1939) Beste komedie: Airplane! (1980) Beste SciFi: Star Wars (1977) Beste animatiefilm: The Lion King (1994) Best musical: The Sound of Music (1965) Beste thriller: The Silence of the Lambs (1991) Beste actiefilm: Raiders of the Lost Ark (1981) Meest romantische filmkoppel: Leonardo DiCaprio en Kate Winslet Beste filmpersonage: Forrest Gump in Forrest Gump Beste filmquote: 'Frankly my dear, I don't give a damn' Beste horrorfilm: The Exorcist (1973) Beste westernfilm: Butch Cassidy and the Sundance Kid (1969) Beste chick flick: The Notebook (2004) Beste politiek/historische film: Schindler's List (1993) Beste filmkus: Clark Gable en Vivien Leigh in Gone with the Wind (1939)
26-03-2011 om 17:08
geschreven door Patje007
Interview met Paul Giamatti naar aanleiding van de release van 'Barney's Version.
In de tragikomedie Barneys Version van Richard Lewis zet de Amerikaanse acteur Paul Giamatti nog maar eens een forse vertolking neer van een boeiend personage: Barney Panofski. Giamatti kreeg voor de rol een Golden Globe.
In de film 'Barney's Version speelt Giamatti de rol van Barney een brutale, egoïstische, idealistische joodse Canadees, met een voorliefde voor whisky, sigaren en hockey, die wanhopig op zoek is naar de liefde. Tweemaal maakt hij de verkeerde keuze en de derde juiste keuze verknoeit hij omdat zijn persoonlijkheid roet in het eten gooit. Paul Giamatti heeft als acteur al heel wat watertjes doorzwommen, maar toch, de humor en het neurotische van Barney lijken zo uit Giamatti te komen.
Paul Giamatti is erin gespecialiseerd: onaangename personages die toch de harten van het bioscooppubliek stelen. Met Barney Panofsky zet hij de kroon op dat werk. Paul Giamatti: Safe is saai.
Barney Panofsky moet de droom zijn van elke acteur die de lat graag hoog legt: een Canadese jood die drinkt als een vis, vrienden en familie laat stikken als er een wed- strijd van zijn ijshockeyteam is en een gevoel voor humor heeft waarmee je vis kunt fileren.
Maar ook een man die zo romantisch is dat hij op zijn eigen - tweede - huwelijksfeest wegloopt omdat hij net smoorverliefd is geworden op Myriam, die later de derde mevrouw Panofsky wordt. Een man die zulke complexen heeft over zijn afkomst, dat hij bij zijn eerste afspraakje met Myriam een spiekbriefje maakt met 'intellectuele' onderwerpen om over te praten, maar tijdens hun huwelijk niet naar haar radioshows luistert en haar vrienden belachelijk maakt tijdens etentjes.
Een interview met Paul Giamatti die de geweldige Panofsky vertolkt in Barney's Version:
Paul Giamatti en Dustin Hoffman Paul Giamatti: Ik haat niets aan die man'. Hij werkt iedereen op de zenuwen, maar dat volstaat niet om iemand te haten. Onder zijn prikkelbare gedrag zit een fatsoenlijke man, die geen kouwe kak of huichelarij verdraagt. Daar heb ik geen problemen mee. Hij is ook superromantisch. Niet meer van deze tijd, zelfs niet meer van de tijd waarin hij jong was. Ik heb altijd vermoed dat veel knorpotten eigenlijk teleurgestelde romantici zijn. Voor Barney gaat dat zeker op. In zijn hoofd zou de wereld standvastiger, romantischer en mooier moeten zijn.
U speelt wel vaker types die niet helemaal sociaal aangepast zijn: de alcoholist- wijnproever uit 'Sideways', de striptekenaar Harvey Pekar in 'American splendor'... Paul Giamatti: Ik kies ze niet bewust om hun provocatieve kantje, maar als de film af is, blijken ze het steevast wel te zijn. Misschien is dat mijn inbreng. Ik weet ook niet waarom mensen op hun gemak zouden moeten zijn in de bioscoop: safeis saai. Je kunt maar beter buitenkomen met een paar knagende vragen. Maar in het boek is Barneys sarcasme nog veel erger, en omdat het in de eerste persoon is geschreven, komt het ook veel harder aan.
Het boek wordt gekoesterd door veel mensen: hoe begin je dan aan de verfilming? Paul Giamatti: Het is onmogelijk om het boek te verfilmen zoals het is. Richler speelt met de vorm van de roman. Veel van het boek is monologue intérieur, van een man die Alzheimer heeft en wiens herinneringen dus onbetrouwbaar zijn. Hij vertelt voortdurend dezelfde dingen, maar ze zijn elke keer anders, of zijn zoon corrigeert ze in voetnoten. Om dat in een film weer te geven, zou je een zeer experimentele prent moeten maken. We hebben veel van zijn gedachten omgezet in acties, omdat je niet voortdurend de kankerende stem uit het boek kunt hebben.
Barney gelooft in liefde op het eerste gezicht, kunt u hem daarin volgen? Paul Giamatti: Ik word vijftien keer per dag verliefd! Al die heerlijke vrouwen die een man ontmoet! Dus ja. Maar ik vraag die vrouwen niet meteen ten huwelijk, zoals Barney, ik spreek ze zelfs meestal niet aan. (lacht) Ik denk niet dat veel mannen zo impulsief zijn als hij. Hij gelooft in een ouderwetse vorm van liefde - ik zei het al: het is iemand die in de verkeerde tijd is geboren.
Voor Barneys bohemienjaren werd er in Rome gefilmd: was dat een vorm van thuiskomen? Paul Giamatti: We filmden eind augustus aan de Spaanse Trappen. Het was nog smoor- heet, al filmden we 's ochtends vroeg - je weet hoeveel toeristen daar rondlopen, en voor elke take moesten ze de Trappen afsluiten, wat waanzin was. Maar Italianen zeggen altijd dat mijn naam hen niet Italiaans in de oren klinkt, al heb ik nog verre familie wonen in Napels. Ik krijg ook nooit Italiaanse rollen aangeboden; joodse personages heb ik wel al vaak gespeeld. Het zal wel perceptie zijn: met een bril op zie ik er wat intellectueel uit, en voor Amerikanen zijn joden intellectueel, en Italianen kerels die mensen in het gezicht meppen. (lacht) Al een geluk dat ik er niet zo uitzie. Hoewel ik ook al veel stevige drinkers heb gespeeld, dus God weet hoe het publiek me ziet.(lacht)
In deze film moet u een pruik en een prothese op om de jonge Barney te spelen, hoe was dat? Paul Giamatti: Ik heb altijd oudere personages gespeeld, doordat ik voor mijn dertigste begon te kalen: nu begin ik de leeftijd te zijn die ik al jaren speel. Zo'n pruik is een fijn attribuut: ze doet de helft van het werk voor je. En die rubberen protheses zijn tegen- woordig zo licht dat je niet voelt dat je ze aanhebt, al blijft het moeilijker om gelaats- uitdrukkingen te spelen. Maar zo'n prothese aanbrengen, en een pruik, dat duurt uren. Ondertussen kruip je stilletjesaan in de huid van je personage: je bent een oudere of jongere man tegen de tijd dat je moet acteren.
Paul Giamatti over...
Favoriete rollen Normale, kalme en goed functionerende mensen (lacht). Ik heb het wel gehad met al die gekwelde zielen. Die zijn wel leuk om te spelen, maar toch...
Complimenten Ik voel me wat in mijn blootje gezet als mensen mooie dingen over mij zeggen (lacht). Ik ben niet goed in het krijgen van complimentjes, weet je. Maar het is natuurlijk wel leuk om ze te krijgen. Alleen weet ik niet of dat wel klopt.
Hollywood Ik heb nooit echt een onderscheid gemaakt tussen Hollywoodfilms en onaf- hankelijke projecten. Die laatste worden trouwens meer en meer Hollywood. Kijk, ik voel me gewoon opgelucht dat ik mooie rollen kan spelen én dat ik ze kan uitkiezen.»
Romantiek In Shootem Up had ik een liefdesscène met een lijk op de achterbank van een auto. Waarschijnlijk de meest romantische scène die ik ooit heb gespeeld. Schietpartijen à volonté, met mij ertussen op zoek naar een lijk waarmee ik van bil kan gaan.»
Paul Giamatti in 'Shoot 'Em Up'
Breken met familietraditie Ik heb nooit de druk gevoeld om de richting van mijn ouders, academici, op te gaan. Ik groeide op in en rond een schitterende universiteitscampus, in een stad die veel theater te bieden had. Mijn moeder en mijn oudere broer hielden erg veel van toneel. Hij is trouwens ook acteur geworden. Mijn zus werd ballet- danseres. Wij zijn dus allemaal een artistieke richting uitgegaan.
Theater Toen ik theater deed, dacht ik nooit aan acteren in films. Nu sta ik veel minder op de planken, maar toneelspelen is moeilijk. En niets is zo erg als te moeten acteren in een slecht stuk. Echt de hel. Ik heb in massas slechte stukken gespeeld. In goede ook trouwens.
Saving Private Ryan Ik herinner me niet meer hoe en waarom ze bij mij zijn terechtgekomen, maar ze boden mij de rol aan. Ik zei meteen ja. Mijn agenten vroegen zich echter af waarom ik die film wou doen. Ik antwoordde hen: «Waarom niet? Het is een oorlogsfilm! Ik mag rondlopen met een geweer en een helm op. Daar droomde ik als achtjarige van!» (lacht) En je zou het niet zeggen, maar het was erg leuk om te doen, vooral omdat mijn personage vooraf niet vaststond. We gaven hem vorm tijdens het draaien.
Barney's Version speelt sinds 23 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Richard J Lewis Cast: Paul Giamatti, Dustin Hoffman, Rosamund Pike Genre: Drama, komedie Duur: 132 minuten
26-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
25-03-2011
Dossier wereldsterren: deel 22: interview met Milla Jovovich.
Ze is momenteel te zien in de film 'Stone' naast Robert De Niro en Edward Norton, en volgens productiemaatschappij Screen Gems kunnen we Resident Evil 5 op 14 september 2012 in de bioscopen verwachten. Na het kassucces van de vierde en meest recente film, Resident Evil: Afterlife (de film bracht wereldwijd 296,2 miljoen dollar in het laatje) viel te verwachten dat men aan een vijfde film zou gaan werken. Milla Jovovich zou hierin opnieuw in de huid kruipen van het hoofdpersonage Alice, en ook Paul W.S. Anderson, de echtgenoot van Jovovich die de eerste en vierde film in de reeks regisseerde en alle delen produceerde, wordt opnieuw betrokken bij de film.
Een gesprek met de in Oekraïne(Kiev) geboren 35-jarige actrice:
Hoe was het om in Resident Evil: Afterlife voor het eerst in 3D te werken? Milla Jovovich: Het was een stuk intenser dan ik ooit had meegemaakt, zeker wanneer je met stunts bezig bent. Je kan behoorlijk vals spelen wanneer je in 2D werkt. Wanneer je plotseling een derde dimensie toevoegt, kan je niet meer zomaar overal mee wegkomen. Als je een klap uitdeelt kan je bijvoorbeeld de afstand tussen de vuist en iemands gezicht zien. Dus alle acteurs werden behoorlijk toegetakeld omdat je zo dichtbij moest komen.
Dus er waren ongelukken op de set? Milla Jovovich: Absoluut, er zijn ongelukken bij iedere film en je moet er voorbereid op zijn dat die gebeuren. Zelfs als je elf of twaalf uur per dag traint. Er is altijd ruimte voor een ongeluk wanneer er 150 zombies achter je aan rennen en ze 'actie' zeggen, mensen zullen dan fouten maken.
Zijn er lessen die je geleerd hebt van Resident Evil? Milla Jovovich
: Lessen? Nou, ik heb wel een hoop discipline geleerd. Als je genoeg oefent, dan lukt het om die klap goed uit te delen en die trap heel hoog te maken. Gewoon basislessen, waar- door ik ook zo hou van martial arts: het zijn dingen die voor je hele leven opgaan.
Zou je in een echt gevecht je mannetje staan? Milla Jovovich: Ik weet het niet, ik heb het nog nooit geprobeerd. Zou je mijn testpersoon willen zijn? Maar ik hoop het wel ja, na tien jaar zombies doden, mijn god. Anders zou ik erg teleurgesteld zijn in mezelf.
Hoe blijf je in vorm tussen de films door? Milla Jovovich: Nou ik train voor de actiefilms, maar doe verder niet echt veel oefeningen. Maar als je buiten werktijd constant achter een tweejarige aanloopt, met haar speelt en haar de lucht in- gooit, dat is aardig wat lichaamsbeweging.
Aan de Britse Grazia onthulde de Oekraïense schone recent enkele van haar grote twijfels, die voor- al te maken hebben met de jonge leeftijd waarop ze het modellenleven instapte.
Milla Jovovich
: Omdat ik zo jong was toen ik begon, was er altijd de stress van Ben ik wel goed genoeg? Maak ik de juiste keuzes? En maak ik de verwachtingen van mijn ouders wel waar?"
Het topmodel denkt dat de buitenwereld weinig gemerkt heeft van het lage zelfbeeld dat ze met zich meezeulde.
Milla Jovovich: Ik denk dat het zelfvertrouwen er aan de buitenkant wel was. Maar van binnen had ik heel veel twijfels.
Door de jaren heen heeft Milla geleerd om zelfverzekerder in het leven te staan en dat is maar goed ook. Het publiek is nog altijd dol op het model, dat haar sporen op de catwalk en in de filmindustrie ruimschoots verdiend heeft, en dat geldt ook voor de pers.
Je doet niet zoveel modellenwerk meer, maar mode is nog steeds erg belangrijk voor je toch? Milla Jovovich
: Haha ja, dat kun je wel zeggen. Ik hou van kleren, ik ben echt een meisje en kleding is altijd belangrijk voor me geweest. Weet je, het is gewoon een van de manieren om mezelf te uiten. Ik ben een geval apart en dat komt zeker naar voren in de manier waarop ik me kleed.
Hoe zou je je kledingstijl omschrijven? Milla Jovovich: Ik denk dat een of andere sportieve jongen in een bar in ieder geval niet naar me toe zou komen. Hij zou waarschijnlijk naar het meisje met het minirokje en een topje kijken en denken 'dat is meer mijn stijl'. Ik trek zeker een ander publiek met de manier waarop ik eruitzie en dat vind ik leuk.
Op de set van Resident Evil is je man Paul W. S. Anderson de regisseur en jij de ster. Hoe is de relatie thuis? Milla Jovovich: Thuis heb ik een erg respectvolle relatie met een geweldige man die ik aanbid en waar ik naar opkijk en ik denk dat hij hetzelfde denkt over mij, behalve dan het 'man'-gedeelte. We hebben een kalm huishouden, we schreeuwen nooit tegen elkaar, gebruiken nooit scheldwoorden, we zijn respectvolle mensen. Als we ergens een meningsverschil over hebben, dan praten we erover.
Nemen jullie nooit het werk mee naar huis? Milla Jovovich: Nou, Resident Evil mee naar huis nemen is erg leuk, haha.
25-03-2011 om 19:22
geschreven door Patje007
24-03-2011
Dossier wereldsterren: deel 22: interview met Milla Jovovich.
Lees morgen op Cinefilm het interview lezen met Milla Jovovich, de ster uit de Resident Evil-filmreeks.
24-03-2011 om 21:41
geschreven door Patje007
Matt Damon en Emily Blunt over The Adjustment Bureau.
In de romantische sci-fi thriller The Adjustment Bureau - naar een kort verhaal van Philip K. Dick - raakt politicus Matt Damon op slag verliefd op de bloedmooie dans- eres Emily Blunt. Het lijkt er echter op dat hun liefdesaffaire wordt tegengewerkt door mysterieuze mannen, die in opdracht van het Adjustment Bureau proberen te verhinderen dat de twee bij elkaar komen. Een gesprek met beide hoofdrolspelers vanuit Los-Angeles over dit regiedebuut van scenarist George Nolfi:
Matt, wat sprak je het meest aan in The Adjustment Bureau? Matt Damon: Vanaf het begin heb ik het liefdesverhaal het meest interessante, unieke deel van de film gevonden. De scènes waarin de relatie tussen mijn personage en dat van Emily wordt uitgediept, zijn mijn favoriet. Daarbij vind ik het heel knap en ambitieus van regisseur George Nolfi, hoe hij een film heeft kunnen maken waarin een romance gecombineerd wordt met spanning en actie. Een soort kruisbestuiving van genres.
Zijn jullie liefhebbers van het sciencefictiongenre? Emily Blunt: Soms wel, soms niet. Het verschilt per film. Het verhaal moet een beetje toegankelijk zijn. Ik bedoel, het moet allemaal niet te onwaarschijnlijk worden, want dan haak ik af. Ik hou dan ook niet bepaald van ruimtefilms en andere 'crazy crap'. Grootse sciencefictionspektakels zijn niet aan mij besteed. Ik hou ervan als het verhaal enigszins realistisch is. Films die zich zestig of zeventig jaar in de toekomst afspelen, bijvoorbeeld. Wie weet immers wat er tegen die tijd allemaal mogelijk is?
Matt Damon: De films die op het werk van Philip K. Dick gebaseerd zijn vind ik geweldig, zoals Blade Runner en Minority Report. Er zijn een aantal erg goede bewerkingen van zijn boeken en korte verhalen gemaakt, dus ik denk dat bijna iedereen in de filmwereld hem waardeert. Hij was een groot verteller. Zijn verhalen hebben meestal een heel eenvoudig, maar desondanks origineel uitgangspunt, dat zich gemakkelijk laat uitwerken tot een steengoede en beeldende vertelling: ideaal voor een speelfilm.
Heb je soms het gevoel dat er, net als in de film, een instantie is die alle touwtjes in handen heeft? Matt Damon: In 1954, toen Dick het originele korte verhaal publiceerde, waren politieke paranoia en angst voor geheime machten actuele thema's. Maar vandaag de dag leven we in een vrij land, dat weet ik zeker. Dicks korte verhaal had een politieke lading, maar ik denk dat het scenario van George zich niet zozeer op Big Brother richt. Het gaat hem meer om een echt hogere macht, om filosofische kwesties over vrije wil.
Filosofische kwesties? Matt Damon: Vrije wil versus lotsbestemming, dat vraagstuk. George is afgestudeerd in filosofie, dus dat soort thema's vindt hij interessant. Zijn eigen carrière is denk ik een goed voorbeeld van hoe hij de dingen ziet. Met zijn diploma had hij zonder veel moeite een goed- betaalde, stabiele baan kunnen krijgen, maar hij koos ervoor scenarioschrijver te worden. Uiteindelijk is het hem gelukt, maar voordat je een succesvol scenarioschrijver bent, krijg je veel onzekerheden, afwijzingen en valse beloftes op je pad.
Emily Blunt: Hetzelfde geldt voor acteurs. Wanneer je kiest voor het vak, neem je een sprong in het diepe; in het onzekere. Je waagt een grote gok.
Matt Damon: Ik denk dat George met The Adjustment Bureau een eerbetoon brengt aan het nemen van dat soort tegendraadse beslissingen. Om ongebaande paden in te slaan en de vrij- heid te hebben om het leven niet zijn beloop te laten, maar iets te doen wat mogelijk wat zwaarder zal zijn.
Geloof jij in vrije wil of lotsbestemming? Matt Damon: Ik herinner me dat ik ooit de beslissing moest maken of ik de hoofdrol in de oorlogsfilm Rescue Dawn zou aannemen of in Stuck on you zou gaan spelen, de komedie die de gebroeders Farrelly zouden gaan opnemen op Hawaï. Ik weet nog dat mijn moeder zei: "Matt, je werk hoeft niet altijd vol ontberingen te zitten, je mag best eens wat meer lol maken." Dus ik besloot in zee te gaan met de Farrelly's. Uiteindelijk werd die film niet op Hawaï maar in Miami gedraaid. En op een avond in een bar in Miami ontmoette ik mijn huidige vrouw, met wie ik nu vier kinderen heb. Dus het feit dat wij elkaar gevonden hebben lijkt ofwel een speling van het lot, of een enorm groot geluk.
Speelt het lot ook een grote rol in jouw leven, Emily? Emily Blunt: Over het algemeen heb ik wel het gevoel dat ik de baas ben over mijn eigen doen en laten. Maar tegelijkertijd heb ik ook zulke onwaarschijnlijke, bijna magische dingen meege- maakt! Ik wilde vroeger bijvoorbeeld heel erg graag naar dezelfde school als mijn oudere zus. Alleen de slimste en beste kinderen werden er toegelaten. Ik werd afgewezen. Ik was er echt kapot van. Toen ging ik maar naar een andere school, mijn tweede keus, maar daar gebeurde iets wonderlijks: ze hadden er een geweldige toneelvereniging. Ik werd lid, ontwikkelde mijn acteertalenten, speelde op theaterfestivals, kreeg een manager en nu maak ik films in Holly- wood! Toen ik werd afgewezen door die school, was dat voor mij echt het einde van de wereld. Maar uiteindelijk bleek dat stukje ongeluk de reden voor mijn latere acteercarrière.
Heb je ooit overwogen de politiek in te gaan, zoals je personage in de film? Matt Damon: Nee, een politieke carrière lijkt me niets voor mij. Ik vind politiek erg boeiend, maar het lijkt me gewoon niet heel interessant om een politicus te zijn. Maar ik vind wel dat iedereen van ons een zekere verantwoordelijkheid draagt. Een verantwoordelijkheid om op enige manier betrokken te zijn bij wat er gebeurt in de wereld om ons heen. Het is heel belangrijk dat mensen hun stem laten horen, dan volgt de politiek vanzelf. Politici zijn volgers, geen leiders. Kijk naar wat er onlangs gebeurde in Egypte. De revolutie daar is geweldig. Hoe het land zich nu verder zal ontwikkelen, blijft uiteraard de vraag, maar dat het volk haar stem laat horen, is fantastisch. Trouwens, mijn goede vriend Khalid Abdalla die samen met mij acteerde in The Green Zone, heeft drie weken lang op het Tahrirplein in Caïro staan demonstreren. Ik ben trots dat ik hem ken.
24-03-2011 om 18:08
geschreven door Patje007
23-03-2011
Aanrader op TV: There will be blood.
23/03/2011-Canvas: 20u40
Inhoud: There will be blood is een meeslepend epos over familie, geloof, macht en olie. Het speelt zich af tegen de achtergrond van de jacht naar olie in het Californië in het begin van de 20ste eeuw. De film volgt de levensgeschiedenis van Daniel Plainview (Daniel Day-Lewis) die zich als alleenstaande vader eigen- handig opwerkt van arme mijnwerker tot oliemagnaat.
Wanneer Plainview een mysterieuze tip krijgt over een klein stadje in het Westen waar de olie letterlijk uit de grond zou spuiten, gaat hij met zijn zoontje H.W. (rol van Dillon Freasier) op avontuur, op weg naar het stoffige Little Boston. In dit stadje slaan Plainview en H.W. hun slag. Maar ook al maakt de olie hen rijk, toch blijft niets bij het oude wanneer de conflicten escaleren en alle menselijke waarden liefde, hoop, geloof, ambitie, gemeenschap en zelfs de band tussen vader en zoon onder vuur komen te liggen als gevolg van corruptie, bedrog en de rijkelijk vloeiende olie.
Hapte je meteen toe toen Paul Thomas Anderson je vroeg? Daniel Day-Lewis: Ik was een fan van Pauls films, hoe graag ik ook met hem wilde werken, als het script van 'There Will Be Blood' me niet meteen had aangegrepen, dan had ik hem gezegd: 'Sorry man, alle respect, maar zoek maar een ander.' Enfin, 't is anders uitgedraaid: ik had het script nog niet uit of mijn koffers waren al gepakt.
Voor een personage als Daniel Plainview valt vast veel te researchen. Hoe ver ben je daarin gegaan? Daniel Day-Lewis: Niet zo ver als iedereen schijnt te denken(lachje). Ik heb de roman 'Oil!' gelezen (van Upton Sinclair), waarop Paul zijn verhaal losjes gebaseerd heeft. Sinclair geeft een rake beschrijving van de mannen die honderd jaar in Californië naar olie speurden. Erg fascinerend, dat wel. Ik heb ook briefwisseling uit die tijd gelezen: mannen van allerlei slag - bankbediendes, scheepsbevrachters, leraars - die schreven naar vrouwlief, die ze thuis met de kinderen hadden achtergelaten in de hoop een snelle dollar te gaan verdienen in het Wilde Westen. Nu ja, eigenlijk modderden ze maar wat aan. Eerst wist niemand zelfs goed hoe dat moest, boren naar olie. Ze schepten het goedje gewoon uit de grond met steelpannen! De mens in zijn meest dierlijke gedaante: graaiend door de viezigheid, op zoek naar iets van waarde. Wist je dat Los Angeles gebouwd is op die smurrie? Als je de foto's van de stad van rond 1900 bekijkt, dan zie je niks anders dan boortorens, met hier en daar een huisje ertussen gesandwicht. Stapten de mensen er hun voordeur uit, dan stonden ze enkeldiep in een moeras van olie. De kinderen speelden zelfs in die vuiligheid.
Naar het schijnt ben je je ook gaan inleven op een boorplatform. Daniel Day-Lewis: Sorry, maar da's een kwakkel. Er wordt zoveel onzin geschreven. Ik las zelfs dat ik een boortoren in mijn achtertuin had laten bouwen. Compleet verzonnen natuurlijk. Al moet ik toegeven: toen ik het las, dacht ik: 'Da's bijlange geen slecht idee!' Ik heb het uiteindelijk niet gedaan, maar alleen omdat ik niemand vond die mij erbij kon helpen. Ik sta altijd versteld van de verhalen die de ronde doen over hoe ik me voorbereid op mijn rollen. Ik zou ze stuk voor stuk kunnen ontkrachten, maar er is geen beginnen aan. Ik snap wel dat mensen gefascineerd zijn door details - in welk ziekenhuis of in welke gevangenis ik me heb zitten inleven in mijn rol en zo. Natuurlijk is inleving ook belangrijk, maar mijn verbeelding doet het gros van het werk. Dáár moet het gebeuren.
De gehandicapte kunstenaar uit 'My Left Foot', de angstaanjagende slager in 'Gangs of New-York', de donderprekende olieondernemer uit 'There Will Be Blood' : lichtvoetig kun je de rollen van Daniel Day-Lewis bezwaarlijk noemen. Het hoefde dan ook niet te verbazen dat zijn 'Nine, zijn eerste musical ook geen hapklaar spektakel was.
Daniel Day-Lewis en Marion Cotillard in 'Nine'.
Uw prachtprestatie in 'There Will Be Blood' ligt nog vers in het geheugen. 'Nine' was voor uw doen een redelijk snelle opvolger. Daniel Day-Lewis: Je moet niet overdrijven. De opnamen van There Will Be Blood lagen al twee jaar achter me toen ik aan Nine begon. Maar goed : ik heb al weleens vrijaf genomen. ( lacht)
De verschillen tussen uw twee recentste projecten - en hun regisseurs - zijn hemelbreed. Daniel Day-Lewis: Paul Thomas Anderson staat dankzij films als Boogie Nights en Magnolia bekend als intelligent arthouse-icoon, terwijl Rob(Marshall) als een flam- boyante showman te boek staat. Toch spreken beide individuen me evenveel aan. Hun films zijn zonder twijfel de meest bevredigende uit mijn carrière.
Nicole Kidman en Daniel Day-Lewis in 'Nine'. Wordt het niet steeds moeilijker om uitdagende projecten te vinden ? Daniel Day-Lewis: Angst en opwinding zijn onlosmakelijk verbonden met het acteerproces. Het uitkiezen van projecten en de voorbereidingsperiodes ervaar ik nog altijd als ware afrodisiaca. Het spelen zelf kan soms iets te technisch worden, maar ik voel nog steeds dezelfde prikkels die ik op mijn eerste filmsets voelde. Als dat niet het geval was, zou ik 'lege' bijdragen leveren waar niemand iets aan zou hebben.
Er is al veel geschreven over uw intense werkmethode. Zo zou u in Nine ook naast de set met een Italiaans accent hebben gepraat. Daniel Day-Lewis: Mijn manier van werken bevalt me. Als jij ze vreemd of extreem vindt, so be it. Denk echter niet dat ik andere methoden minacht. Als ik me zou af- sluiten van mijn omgeving, zou ik compleet verloren zijn. Met zo'n attitude heb je niks te zoeken op een filmset. Je moet openstaan voor de fantasieën van anderen. Het kernwoord van mijn vak blijft spelen.
Daniel Day-Lewis in 'There will be blood'. U kunt uw passie voor uw stiel amper bedwingen. Daniel Day-Lewis: Jezelf een tijdlang verliezen in een rol is het fijnste gevoel dat ik ken. Vergelijk het met jezelf verliezen in een goede film. Als ik de zoveelste flut- prent bekijk, betrap ik mezelf erop dat ik het interieur van de bioscoop begin te be- studeren. ( lacht) Maar als het goed is, ben ik compleet verloren. Die magie, die alchemie van de cinema boeit me mateloos. Ik ken de knepen van het vak en toch slagen bepaalde cineasten er nog steeds in me te betoveren.
Welke Italiaanse cineast betoverde u het meest ? Daniel Day-Lewis: Lijstjes boeien me niet. Eerste plaats, tweede plaats, derde plaats: who fucking cares ? Pasolini, Visconti, Rossellini, Fellini : ze hebben stuk voor stuk onvergetelijke films afgeleverd. De cinema van het naoorlogse Italië vormt een meer dan uniek hoofdstuk in de filmgeschiedenis.
Daniel Day-Lewis in 'There will be blood'
U verbleef er zelf enige tijd, toen u twijfelde of u ooit nog zou acteren. Daniel Day-Lewis: Een moeilijke periode zou ik het niet noemen. Ik wil er gewoon niet over praten met de pers. Sommige zaken behoren nu eenmaal tot de privé-sfeer. Voor alle duidelijkheid : ik heb ongelooflijk genoten van mijn verblijf in Italië. Ik heb geproefd van de lokale dranken en spijzen, ik heb gelezen, ik heb gerust,...
Terug naar 'Nine' : u stond op de set zij aan zij met actrices van uiteenlopende nationaliteiten. Ontdekte u tijdens de shoot grote culturele verschillen ? Daniel Day-Lewis: Als ik zulke dingen zou opmerken, zou dat betekenen dat ik mezelf niet ten volle geef. Op de set heb ik geen tijd voor een objectieve, theoretische analyse van het werk van mijn collega's. Ik benader hen als de personages die ze spelen. Natuurlijk hebben ze allemaal hun eigen trekjes en methoden, maar op zulke momenten ben ik me daar niet bewust van.
Scène uit Daniel Day-Lewis Stoot het u niet tegen de borst dat de meeste van uw 'Nine'-tegenspeelsters op- duiken in reclamecampagnes voor modehuizen en make-upfabrikanten ? Daniel Day-Lewis: (glimlachend) Ik geloof nog steeds dat er een grens is tussen kunst en commercie. Moest die vervagen, dan zou ik niet langer deel uitmaken van de film- wereld. Natuurlijk is het niet toevallig dat we dit onderwerp aanraken in Nine. Het is immers een problematiek waarmee Fellini geregeld werd geconfronteerd. De gedachte dat hij stijl boven inhoud zou verkiezen maakte hem gek. En dat kan ik best begrijpen.
23-03-2011 om 18:15
geschreven door Patje007
Elizabeth Taylor (79) overleden.
De Brits-Amerikaanse actrice Elizabeth Taylor is vanmorgen op 79-jarige leeftijd overleden. Ze kreeg een hartstilstand in het Cedars-Sinai ziekenhuis in Los Angeles, waar ze twee maand geleden werd opgenomen. De Hollywoodlegende bij uitstek schitterde in zowel komische als dramatische rollen.
Taylor leed al jaren aan hartfalen, een aandoening waarbij het hart onvoldoende bloed door het lichaam pompt. Daarnaast had ze vijfmaal haar rug gebroken, een hersentumor overleefd en tweemaal een levensbedreigende longontsteking gehad. De jongste jaren was ze aan een rolstoel gekluisterd.
Taylor was niet alleen een grote actrice, ze hield ook enorm van film. Haar 79ste verjaar- dag, op 27 februari, keek ze vanop haar ziekbed nog naar de oscaruitreiking.
Taylor, de ultieme Hollywoodlegende, won Oscars voor haar rollen in de films 'Butter- field 8' (1961) en 'Who's Afraid of Virginia Woolf?' (1967). Ze was ook vermaard om haar acht huwelijken. Ze was twee keer getrouwd met de inmiddels overleden acteur Richard Burton. De jongste jaren was ze aan een rolstoel gekluisterd.
Elizabeth Taylor en Richard Burton
Carrière-overzicht:
Haar acteertalent, haar schoonheid en haar tumultueuze liefdesleven maakten van Taylor al in de jaren vijftig dé publiekslieveling, zowel op het scherm als in de roddel- rubrieken.
Elizabeth Rosemond Taylor werd in 1932 geboren in Londen. Ze was een kind van Amerikaanse ouders die naar Engeland waren verhuisd. De groeiende angst voor een wereldoorlog deed haar ouders besluiten terug te keren naar de VS. In haar nieuwe woonplaats Los Angeles vielen haar donkere schoonheid en doordringend blauwe ogen al snel op.
Taylor werd een gevierd kindsterretje dankzij films als 'Lassie Come Home' (1943) en 'National Velvet' (1944). Later stapte ze vlot over naar ernstiger rollen met films als 'A Place in the Sun' en 'Giant', met de rijzende ster James Dean.
Vanaf 1957 werd ze in vier opeenvolgende jaren genomineerd voor een Oscar, onder meer voor 'Cat on a Hot Tin Roof' en 'Butterfield 8', waarvoor ze haar eerste Academy Award kreeg.
In 1963 kon ze zo als eerste actrice ooit het toen waanzinnig hoge bedrag van een miljoen dollar vragen voor 'Cleopatra'. Dat kostuumdrama won vier Oscars en was de bestbezochte film van het jaar, maar zorgde met een prijskaartje van 44 miljoen dollar ei zo na voor het bankroet van studio 20th Century Fox. Aangepast aan de inflatie werd de film recentelijk uitgeroepen tot duurste film aller tijden.
Elizabeth Taylor in Cleopatra
Aan de film hield Taylor haar haar vijfde echtgenoot, Richard Burton. Hoewel ze nog getrouwd was met acteur-zanger Eddie Fisher, viel ze voor Richard Burton, die haar geliefde Marcus Antonius speelde.
Burton en Taylor vormden in die tijd het ultieme showbizzkoppel, van dezelfde orde als Brad Pitt en Angelina Jolie vandaag. Samen speelden ze in tien films, waarvan 'Who's Afraid of Virginia Woolf' de beste was. Taylor kreeg voor haar rol van Martha een tweede Oscar.
In 1974 scheidden Taylor en Burton. Een jaar later probeerden ze het nog eens, maar dat huwelijk strandde na tien maanden. Taylor zou nog twee keer trouwen, onder meer met senator John Warner, maar geen van die huwelijken hield zo lang stand als dat met Burton.
Taylors carrière duurde nog drie decennia, maar zou nooit meer de hoogtepunten van de jaren zestig halen. Haar laatste rol in een bioscoopfilm was die van de schoon- moeder van Fred Flintstone in 1994.
Ook zonder kaskrakers bleef Taylor in de spotlights. Ze zette zich in voor de strijd tegen aids nadat haar tegenspeler Rock Hudson aan de ziekte overleed. Ze hielp met het oprichten van de American Foundation for AIDS Research (amfAR). Naar schatting verzamelde ze in 1999 50 miljoen dollar voor de bestrijding van aids.
Ook verdedigde ze vol overtuiging haar vriend Michael Jackson toen die werd beschuldigd van kindermisbruik. Twee jaar geleden woonde ze nog zijn begrafenis bij.
Door haar slechte gezondheid verscheen ze de voorbije tien jaar nog maar zelden in het openbaar en waren er al jaren geruchten dat ze stervende was.
23-03-2011 om 16:00
geschreven door Patje007
22-03-2011
Filmaffiche 'Drive Angry'.
Drive Angry speelt vanaf 23 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
Inhoud: De mysterieuze Milton(rol van Nicolas Cage) is tot alles bereid om de moordenaar van zijn dochter en kidnapper van zijn kleindochter te vinden. Samen met de verleidelijke Piper(rol van Amber Heard) achtervolgt hij sekteleider Jonah King en zijn volgelingen, van Colorado tot Louisiana. Maar de jager is zelf ook een doelwit. Een vreemde man met bovennatuurlijk krachten, de Boekhouder(William Fichtner) genaamd, zit hem namelijk op de hielen. Zal Milton er in slagen om Jonah King bij te halen voordat de Boek- houder hem bij de lurven grijpt? Met de voet stevig op het gaspedaal begint Milton aan zijn missie. Hij heeft nog drie dagen voordat King en zijn sekte zijn kleindochter zullen offeren bij volle maan...
Regie: Patrick Lussier & Todd Farmer Cast: Nicolas Cage, Amber Heard Genre: Actie Duur: 104 minuten
22-03-2011 om 18:33
geschreven door Patje007
Matthew McConaughey kiest andere rollen door vaderschap.
Matthew McConaughey maakt andere keuzes sinds hij vader is. Waar de acteur voor de geboorte van zijn kinderen meestal in romantische komedies speelde, kiest hij nu voor serieuzere rollen, zegt hij tegen persdienst Reuters. Volgens de Texaan is hij niet bewust veranderd door het vaderschap, maar zorgt het er wel voor dat hij andere keuzes maakt.
Matthew McConaughey: "Ik denk niet: O, nu heb ik een familie, laat ik andere keuzes maken, maar dat ik dat doe is geen toeval."
De 41-jarige McConaughey heeft met zijn Braziliaanse vriendin Camila Alves een 2-jarig zoontje Levi en een 1-jarig dochtertje Vida. Door zijn gezinsleven heeft hij ook meer plezier in het maken van films. De acteur speelt in zijn nieuwste film The Lincoln Lawyer een keiharde advocaat die zijn werk doet vanaf de achterbank van zijn auto. McConaughey is vooral bekend van romantische komedies als How to Lose a Guy in 10 Days uit 2003 en Surfer Dude uit 2008. Hij zegt het spelen in dit genre films moeilijker te vinden dan dramatische rollen. Romantische komedies zijn niet zo realistisch en 'dat kost meer acteerwerk', al- dus McConaughey.
The Lincoln Lawyer is vanaf 25 mei 2011 te zien in de bioscopen.
22-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Feo Aladag, de vrouw achter 'Die Fremde'.
De Oostenrijkse Feo Aladag(39) werd in Duitsland bekend als actrice in televisie- drama's. Ze tekent bij haar aangrijpend regiedebuut 'Die Fremde', dat ze ook schreef en produceerde, meteen voor een van de beste films van het jaar. De film won intussen de Grote Prijs van het 37ste Filmfestival van Vlaanderen- Gent. Inhoud: In Die Fremde laat Feo Aladag voelen hoe niet alleen een mishandelde vrouw, maar ook haar ganse familie, in de afgrond wordt gesleurd door onmenselijke regels en tradities. Een Turkse vrouw (Sibel Kekili uit Gegen die Wand) verlaat haar gewelddadige man in Istanboel om een nieuw leven te beginnen in Berlijn. Maar haar familie kan niet met de schande leven en verstoot haar.
Het verhaal van Die Fremde is eenvoudig, maar de situatie waarin de vrouw belandt, kan niet complexer zijn.
Wat was er eerst: de wens om te regisseren of de noodzaak dit verhaal te vertellen? Feo Aladag: Dat ging min of meer gelijk op. Ik heb altijd wel ergens het verlangen gehad te regisseren, maar heb daar nooit actief naar toe gewerkt. Pas toen ik met dit onderwerp in aanraking kwam, ben ik me bewuster gaan afvragen wat al die gasten eigenlijk leren op de filmschool. Ik had de angst dat je daar een soort recept meekrijgt dat je in de praktijk niet leert. Dus ben ik twee jaar terug naar de film- school gegaan, waar ik workshops kreeg van fantastische regisseurs als Mike Leigh, Bertrand Tavernier en Stephen Frears. Aanvankelijk wilde de directeur me niet toelaten op de school. Hij zei letterlijk tegen me: je hebt nu vuur voor films, en dat vuur zal doven als je naar deze school komt.' Een behoorlijk absurde stelling voor een directeur van zo'n school!
Had hij achteraf gelijk? Feo Aladag: Nee. Wel in de zin dat je geen films leert maken op een filmschool. Dat kan alleen door het echt te doen. Dat recept bestaat dus niet. Wat me echter erg heeft geholpen is om samen met ervaren filmmakers naar film te kijken. In praktische zin heb ik er niets geleerd dat ik niet ook in de praktijk had kunnen leren, maar het gaf me veel meer focus. Ik begreep na die twee jaar veel beter wat voor films ik wil maken: cinema vanuit het meest humanistische oogpunt mogelijk, begrip hebben voor het feit dat films over mensen van vlees en bloed gaan. Ik ben in de eerste plaats geïnteresseerd in menselijke relaties.
Tegelijkertijd was u dus al bezig met het onderwerp 'eerwraak'? Feo Aladag: Min of meer. Door Amnesty International was ik eerder al benaderd om een reeks filmpjes te maken voor hun campagne rond 'geweld tegen vrouwen'. Een breed onderwerp, waarvoor ik wagonladingen research kreeg toegestuurd. Toen ik klaar was met de spotjes merkte ik dat het onderwerp aan me bleef knagen. Tegelijkertijd kwamen er meer en meer berichten in de Europese en Duitse pers over eerwraak. Die twee zaken kwamen toen samen. Het beeld dat daarbij in mijn hoofd bleef zitten, was dat van een uitgestoken hand. De hand die zegt: 'misschien leef je niet zoals ik zou leven, maar ik geef nog steeds om wie je bent.' Die hand wordt meestal uitgestoken door onze familie, maar bij eerwraak is die juist afwezig.
In de dialogen van de film lopen Duits en Turks door elkaar. Spreekt u de taal? Feo Aladag: Een beetje. Ik versta het beter dan ik het spreek. Het is een prachtige taal, omdat het vol zit met emotionele beelden. Het is echt een beeldende taal, en heel zacht op een bepaalde manier. En doordat ik het versta, kon ik tijdens de opnamen zeer rigide controle houden op mijn scenario; als iemand twee woordjes verwisselde zat ik er direct bovenop.
Gold dat ook voor de non-verbale communicatie? Die is misschien nog wel belang- rijker dan de dialogen. Feo Aladag: Dat element was voor mij fundamenteel, al tijdens het schrijven van het scenario. Het grootste deel van de menselijke communicatie is niet verbaal. We merken vaak langs andere wegen zoals via blikken en lichaamshouding hoe we ons tot een ander verhouden. Dat is ook waar ik zelf in films het liefst naar kijk. Dus veel van die momenten staan al in het scenario. Omdat dat is wat ik zie wanneer ik schrijf.
Dus u bent vooral een acteursregisseur? Feo Aladag: Het beeld is natuurlijk evengoed belangrijk; het is geen radio. Maar mijn aandacht gaat inderdaad vooral uit naar het werk met de acteurs. Je kunt nog zulke mooie kadreringen en prachtig uitgelichte beelden hebben, als het acteerwerk niet goed is, komt de film niet aan bij het publiek. We hebben dus lang gerepeteerd, ook omdat een aantal van de acteurs nooit eerder geacteerd hadden. Zij moesten leren dat het niet alleen gaat om wat zij zelf doen maar ook om de acteur die tegenover ze staat. Tegelijkertijd werkt dat door in hoe de beelden zijn opgebouwd. Hoe de acteurs ten opzichte van elkaar in een ruimte en in het filmkader staan, zegt zo veel. Zonder dat het publiek zich daar bewust van is, voelen ze er het effect van. Het is iets dat je niet echt kunt uitleggen.
De film komt zo geloofwaardig en accuraat over dat je zou denken dat u Turkse roots heeft. Waar haalde u de inspiratie voor dit verhaal? Feo Aladag: Ik heb geen Turkse roots, maar ik ben getrouwd met een Duits-Turkse man. Dat heeft me geholpen met de taal, maar ook met de familiestructuren. Ik heb zelf onder- vonden hoe sterk de familiebanden zijn in een Turkse familie en hoe belangrijk de familie wel is, vooral wanneer je naar een ander land migreert. Ik was eveneens geïnspireerd door de liefde en trouw die ik binnen de familie van mijn man gevoeld heb. Maar ik denk dat ik hetzelfde verhaal zou verteld hebben, moest ik met een Rus getrouwd zijn geweest (lacht). Voor ik met de opnames begon, heb met mijn Turkse schoonvader gepraat. Hij vond het heel belangrijk dat ik deze film maakte, wat mij erg motiveerde. Daarnaast speelde ook mijn werk voor Amnesty International een rol en baseerde ik mij op mijn observaties in de Europese media van waargebeurde incidenten in Berlijn, de stad waar ik nu woon.
Heeft uw opvoeding ook niet wat geholpen? Feo Aladag: Zeer zeker. Mijn moeder was een feministe en mijn vader steunde haar visie. Hij zei ooit: Een vrouw moet drie keer meer studeren dan een man en twee keer zo hard werken om dezelfde mogelijkheden te hebben. Ik zag de toestand voor vrouwen in sommige maatschappijen zeker verbeteren en ik denk dat we op de goed weg zitten, maar het blijft toch nog een probleem.
Die Fremde gaat over eremoord in Berlijn, niet in Kaboel. Dat is niet hetzelfde verhaal. Feo Aladag: Het probleem hier is dat minderheden zich afgewezen voelen en dus niet geneigd zijn om de oude structuren en gewoontes te laten varen. Die zorgen voor veiligheid, rust, aan- vaarding, een identiteit, een eigenwaarde. Omdat er een vacuüm is, ontlenen ze een identiteit aan een oude set waarden.
Hoe meer de meerderheid, migranten van álle generaties, het gevoel heeft dat ze er volledig bij horen mét hun inbreng aan taal, cultuur, hoe beter. Dat zal het de jongere generatie verge- makkelijken om eer anders in te vullen. Dat zal de oudere generatie helpen om de jongeren kinderen van hun tijd te laten zijn. Ouders hebben het niet gemakkelijk. Je concepten in twijfel moeten trekken, aanvaarden dat je kinderen anders leven dan jij, dat is voor niemand ge- makkelijk. Dat lukt nooit als je je niet aanvaard voelt. Je moet ergens trots op kunnen zijn. Je moet proberen saamhorigheid te creëren. De weg is nog lang. Het kan niet zijn dat je kansen op een job slinken als je Mehmet heet in plaats van Max.
Dat vergt tijd. Zijn die eremoorden geen urgent probleem? Feo Aladag: Daar ben ik het mee eens. Eremoord is een zeer complex, breed en politiek thema. Dit gaat niet enkel over vrouwenrechten dit gaat over mensenrechten. Er lijkt geen beginnen aan. Hoeveel makkelijker is het niet om je in te zetten voor mijnwerkers die in Chili vastzitten? Maar je moet ergens beginnen. Duitsland kan geen dertig slachtoffers per jaar tolereren, en al helemaal niet het mechanisme dat erachter steekt. Dat mechanisme moet onderzocht en be- sproken worden.
Is uw mening veranderd door intensief onderzoek te voeren naar eremoord? Feo Aladag: Mij frappeerde de pijn van alle betrokken familieleden. Sommigen openden zich meteen, anderen moest ik tien keer interviewen, zeker als ze zich ergens voor schaamden of bang voor waren. Maar telkens stootte ik op kolossaal veel pijn. Ik vind het mijn plicht om die pijn te tonen.
De media lossen niets op door broers die zon eremoord begaan, monsters te noemen. Na zon eremoord is iedereen getraumatiseerd. Officieel is de eer van de familie hersteld, maar in de praktijk is het ellende troef. Maar dat verschoont niets. Je moet luid en duidelijk zeggen dat eremoorden totaal onaanvaardbaar zijn. We hebben er geen begrip voor. Tegenargumenten sharia hier, sharia daar hebben geen enkel gewicht.
Ik veronderstel dat niet iedereen van Die Fremde zal houden. Was er kritiek vanuit linkse hoek en van radicale moslims? Feo Aladag: Ik ben blond, maar niet dom (lacht). Toen ik besloot de film te maken, wilde ik hem ook schrijven, regisseren én produceren. Ik kon me dus niet verstoppen achter iemand. Ik wist daarbij op voorhand dat extreem links én extreem rechts me zouden aanvallen. De grote verrassing was dat dat niet gebeurd is. Niet in Duitsland en niet in de rest van de wereld. Ik heb mijn film van Duitsland tot Pakistan voorgesteld en hem op 88 filmfestivals getoond. De discussie bleef uiteindelijk beperkt tot een dialoog tussen minderheid en meerder- heid. In Duitsland was de minderheid tegen die behandeling van vrouwen. Daar strijden we tegen, vertelden ze. Maar we willen ook de meerderheid van de maatschappij dwingen om na te denken over waarom kleine groepen van migranten zo vastklampen aan oude regels en structuren, klonk het.
Mijn film vraagt begrip voor alle personages in de film. Ik wilde geen zwartwitbeeld geven en de karikatuur van enkele jaren geleden in Duitse films vermijden. Je had toen de monsterlijke vader en de al even monsterlijke broer. Ze werden volledig ontdaan van al het menselijke. Maar of het nu in Duitsland of Pakinstan is, er is geen enkele vader die niet zal lijden als zijn dochter verstoten wordt.
Heeft u de film in conservatieve milieus getoond? Feo Aladag: Je moet niet verwachten dat bijvoorbeeld imams komen kijken. Je kan die mensen niet dwingen. Als ze niet uit vrije wil naar de film komen, moet je die beslissing respecteren. Je kan kunst trouwens nooit opdringen. Maar ik heb de film in Pakistan getoond en daar waren tijdens voorstellingen een of twee mannen in het publiek die bij ons beeld van jonge extremisten zouden passen. Ze gedroegen zich helemaal volgens de clichés en werden uiteindelijk door de rest van de toeschouwers naar buiten gejaagd (lacht). Ik heb dus zeker reacties gehad van radicale mensen, maar ze waren zeer zeldzaam.
Je moet weten dat dé Turkse gemeenschap niet bestaat. Het is een zeer diverse, niet homogene samenleving. Die Fremde was voor veel mensen een echt cultureel volksevenement. Mensen begonnen na de film zelfs spontaan hun eigen verhaal of ervaring te vertellen.
Die Fremde speelt sinds 9 maart 2011 in Cartoon's
22-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
21-03-2011
Filmaffiche 'The Adjustment Bureau'.
The Adjustment Bureau speelt vanaf 23 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
Inhoud: Bepalen we zelf onze lotsbestemming, of worden we gemanipuleerd door onzichtbare krachten? Dat is het thema van The Adjustment Bureau, eenthriller waarin Matt Damon de rol speelt van een man die een glimp opvangt van wat het lot voor hem in petto heeft en beseft dat hij iets anders wil. Om dat te bereiken, moet hij de enige vrouw van wie hij ooit gehouden heeft, dwars door en onder de straten van het hedendaagse New York achternagaan.
Net als hij op het punt staat een zitje te krijgen in de Amerikaanse senaat, ontmoette de ambitieuze politicus David Norris (Damon) immers de aantrekkelijke ballerina Elise Sellas (Emily Blunt), een vrouw zoals hij er nog nooit één ontmoet heeft. Maar zodra hij voor haar begint te vallen, spannen geheimzinnige mannen samen om de twee uit elkaar te houden. David komt te weten dat hij het moet opnemen tegen de agenten van het lot zelve - de mannen van het Adjustment Bureau - die alles zullen doen wat in hun aanzienlijke macht ligt om te verhinderen dat David en Elise samen zijn. Nu de kansen tegen hem gekeerd zijn, moet hij kiezen of hij haar loslaat en zijn voorbestemd pad aanvaardt... of alles waagt om het lot te tarten en met zijn geliefde samen te zijn.
Regie: George Nolfi Cast: Matt Damon, Emily Blunt Genre: Thriller Duur: 106 minuten
21-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
20-03-2011
1000.
Hello filmfreaks,
Ik weet niet of het jullie is opgevallen, maar mijn filmblog bestaat vandaag 1000 dagen, een periode waarin ik jullie zoveel mogelijk heb proberen te voorzien van relevante filminformatie met, zoals jullie sinds het begin van mijn blog(23/06/2008), hebben kunnen zien, vooral de nadruk op interviews met bekende acteurs en actrices.
Ik ben, nu ongeveer 3 jaar geleden, met een filmblog gestart omdat er, naar mijn gevoel, weinig (Nederlandstalige) sites zijn waar de filmsterren de hoofdrol spelen, waar acteurs, actrices en regisseurs aan het woord worden gelaten over de reden dat zij in de filmwereld zijn gestapt, waarom zij voor een bepaalde film kiezen, hoe het is om bekend te zijn...
Hopelijk hebben jullie tot nu toe genoten van mijn blog. Naar de toekomst toe ga ik jullie zeker blijven voorzien van jullie dagelijkse filminformatie.
Groetjes,
20-03-2011 om 15:02
geschreven door Patje007
19-03-2011
Jodie Foster heeft geen spijt van samenwerking met Mel Gibson.
Actrice Jodie Foster heeft recent op het Texaanse South by South- west Film Festival een goed woordje gedaan voor Mel Gibson, de veelbesproken hoofdrolspeler van het door haar geregisseerde komisch drama The Beaver. De acteur kwam de laatste tijd vooral op negatieve wijze in de belangstelling, maar Foster heeft geen spijt van hun samenwerking.
Jodie Foster
Mel Gibson haalde vorig jaar het nieuws door een aanklacht van huiselijk geweld jegens zijn ex-vriendin, en een uitgelekt voicemailbericht waarin hij haar de huid vol scheldt en op brute wijze dood wenst. Eerder berichtten de media al hoe Gibson aangehouden werd wegens autorijden onder invloed, en tijdens zijn arrestatie racistische leuzen uit- kraamde. Als gevolg van het geweld tegen zijn ex-vriendin werd de controversiële acteur en filmmaker vorige week door de rechter veroor- deeld tot drie jaar voorwaardelijk voor het slagen en verwonden van zijn toenmalige vriendin. Hij moet ook in therapie voor zijn agressief gedrag, zestien uur gemeenschapsdienst uitvoeren en een boete betalen.
Zulke negatieve aandacht zou Gibsons nieuwe film The Beaver kunnen schaden, maar regisseuse Jodie Foster neemt het voor hem op. "Natuurlijk is er nogal wat met hem gebeurd," aldus Foster, maar "ik heb absoluut geen spijt van de samenwerking met Mel."
In het komisch drama The Beaver speelt Gibson een depressieve zakenman die bij wijze van therapie een handpop ter hand neemt en alle communicatie via de pop, een bever, laat verlopen. Deze bizarre wending heeft een indringende uitwerking op zijn gezin, bestaande uit zijn vrouw (gespeeld door Jodie Foster) en tienerzoon (Anton Yelchin). Ook de begin dit jaar voor een Oscar genomineerde Jennifer Lawrence (Winter's Bone) heeft een rol in de film.
Jodie Foster en Mel Gibson in 'The Beaver'
Mel Gibson is intussen zelf naar de politie gestapt nadat hij veroordeeld werd voor het slaan van zijn ex-vriendin Oksana Grigorieva. De politie nam zijn vingerafdrukken en maakte ook een foto van Gibson, die zo de première miste van zijn nieuwe film The Beaver.
The Beaver speelt vanaf 31 mei 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
19-03-2011 om 17:16
geschreven door Patje007
Foto's van de week: Gemma Arterton is het nieuwe gezicht van G-Star.
Gemma Arterton is het gezicht van de nieuwe lente- en zomercollectie van het jeansmerk G-Star. De Britse actrice is een van de rijzende sterren in filmland en schitterde vorig jaar in Prince of Persia en de stripverfilming Tamara Drewe.
Ondanks haar internationale bekendheid blijft Gemma met beide benen op de grond staan. Gemma Arterton: Ik voel me eigenlijk als een sterke vrouw in een mooie jurk en ik denk dat G-Star hetzelfde uitstraalt. Ik hou van de combinatie glamour en duurzaam.
Gemma Arterton werd door niemand minder dan Anton Corbijn(regisseur van The American) gefotografeerd. De nieuwe Spring/Summer 2011 campagne is sinds half februari te zien op straat, in etalages en in tijdschriften.
Fotogalerij:
19-03-2011 om 17:15
geschreven door Patje007
Colin Firth wordt oplichter in remake van Gambit.
Na zijn majesteitelijke rol rol in The Kings Speech, laat Oscarwinnaar Colin Firth zich van een heel andere kant laten zien. In mei beginnen namelijk de opnamen van zijn nieuwe film Gambit, waarvoor Joel en Ethan Coen het scenario schreven. Michael Hoffman(a Midsummer Night's Dream, one fine day) zal instaan voor de regie.
Colin Firth
Colin Firth geeft in Gambit gestalte aan een kunsthandelaar die vergevorderde plannen heeft om de rijkste man van Engeland op te lichten. Daarvoor roept hij de hulp in van een aantrekkelijke rodeo-ruiter uit Texas, gespeeld door Cameron Diaz.
Gambit is een remake van de gelijknamige film uit 1966, waarin Michael Caine en Shirley MacLaine de hoofdrollen vertolkten.
19-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
18-03-2011
Dossier wereldsterren: deel 21: Sean Penn: een portret.
Met Into The Wild draaide Sean Penn in 2007 zijn vierde film als regisseur. In deze film vertrekt een rijkeluiszoon naar Canada om daar in de wildernis te leven. Een portret van deze temperament- volle acteur en regisseur. Als teveel mensen je leuk vinden doe je iets verkeerd.
De feiten Geboren: 17 augustus 1960, Santa Monica, Californië, VS als Sean Justin Penn
Prijzen Won in 2004 een Oscar en een Golden Globe voor beste mannelijke acteur in Mystic River, kreeg in 1997 de Zilveren Beer op het festival van Berlijn voor Dead Man Walking, in datzelfde jaar ontving hij ook de Gouden Palm in Cannes voor zijn rol in Shes So Lovely, won de Gotham Award in 2007 voor zijn film Into the Wild, ontving in Venetië in 2003 de Volpi Cup voor zijn rol in 21 Grams, won in 2009 een Oscar en een Screen Actors Guild Award voor zijn rol in Milk.
Sean Penn bij de ontvangst van zijn Oscar als beste acteur in een hoofdrol voor de film Mystic River
Beste film In Mystic River (2003) van Clint Eastwood is Penn goed op dreef als ex-crimineel wiens dochter wordt vermoord. Hoewel het verhaal om drie personages draait, steelt de acteur de show. Hij weet als geen ander hoe hij drama, pijn en misère zowel verbaal als non-verbaal moet overbrengen. Zo ook in 21 grams (2003) waarin hij, ondanks dat hij het grootste gedeelte van de film op sterven ligt, het lijden van zijn personage schrijnend en indringend weet neer te zetten. Omdat Penn vaak balanceert op het randje van overacting, komt hij juist in deze ingetogen rol goed uit de verf. Dat Penn niet alleen een verdienstelijk acteur is blijkt vooral uit het door hem geregisseerde The Pledge (2001). Penns derde film liet zien dat hij zich langzamerhand ontwikkelt tot een zelfverzekerde acteursregisseur met een persoonlijke stijl.
Slechtste film Het slaapverwekkende Madonna-vehikel Shanghai Surprise uit 1986, waarin Penn met zijn nieuwbakken vrouw twee uur lang over gestolen opium en juwelen praat. Door Madonna in de hoofdrol te casten als maagdelijke missionaris en Penn in te zetten als Indiana Jones-achtige avonturier, had de film niet veel ridiculer kunnen worden. Penns vervelende neiging om met dominant acteerwerk de film naar zich toe te trekken is niet alleen in Shanghai Surprise, maar ook in de komedie Were No Angels (1995) eenprobleem. Ook te mijden: The Falcon And the Snowman (1984) en I Am Sam (2001).
Handelsmerk Penn is alles behalve vriendjes met de paparazzi. Regelmatig raakt hij slaags met een fotograaf, waaronder op de begrafenis van zijn broer, acteur Chris Penn. Als acteur speelt hij vaak intense rollen en onaangename types zoals in Shes So Lovely (1997) van Nick Cassavetes. Penn vertolkt zijn rollen vol overgave wat de ene keer goed uitpakt en de andere keer tot over- dreven emotioneel acteerwerk leidt. In zijn acteren is hij net zo compromisloos als in zijn dagelijks leven, waarin hij vooral bekendstaat als linkse activist. De acteur was indertijd een grote criticaster van het beleid van president George Bush. Zo haalde hij in een live-interview met Larry King hard uit naar de regering en noemde hij Bush een verrader. Ook schreef hij een open brief in de Washington Post waarin hij de president verzocht geen oorlog in Irak te beginnen. Zelf reisde hij voor het begin van de oorlog af naar Irak, om kennis te maken met de mensen die hij van zijn overheid moest haten.
Sean Penn over Sean Penn Ik beschouw mezelf niet speciaal als politiek. Ik zie het werken als acteur als iets menselijks. De zorgen die ik heb die onder het kopje politiek vallen, zijn menselijke zorgen.(Interview, 1995)
Ik vind het regisseren van films eigenlijk veel belangijker dan acteren. Maar als het telkens vijf jaar kost, moet ik wel aan het werk blijven. (BBC Movies, 2001)
Ik hoop op verlossing. Ik kan niet zeggen dat ik erin geloof. De films die me aanspreken laten meestal zien hoe je om moet gaan met onherroepelijk verlies en hoe je daarna door moet gaan met leven. Zoiets als Eric Clapton, wiens zoontje uit het raam viel. Hij heeft het punt bereikt waarop hij daarover moet en kan schrijven. Er zijn een hoop nacht- merries in het leven. En ik ben geïnteresseerd in films die demonen en nachtmerries kunnen uitdrijven. (Box Office online Sneak Preview, 1995)
Ik heb minder geld verdiend dan wie dan ook met hetzelfde beroep. Ik bedoel, ik denk dat ik het best goed doe en ik denk dat ik best hard werk. Geloof me, ik bluf niet als ik zeg dat ik lach zodat ik niet hoef te huilen. (The Observer, 2001)
Ik heb geluk gehad dat acteren bij ons thuis een gerespecteerd beroep was. Het was niet iets dat werd gedaan door tragische bohemiens, maar we waren ook weer geen familie die was geobsedeerd door cinema. (New York Magazine, 2004)
Na ongeveer tien jaar als acteur gewerkt te hebben kwam ik erachter dat de meeste regisseurs zó slecht zijn dat ik dacht: Waarom zou ik het niet proberen? (CNN, 2001)
Als teveel mensen je leuk vinden doe je iets verkeerd.(NY Magazine, 2004)
Woede kan een probleem zijn maar het heeft ook enorm veel potentie. Je moet gewoon uitzoeken wat je ermee kan doen.(The Guardian, 2007)
Sean Penn met zijn ex(Robin Wright Penn)
Conclusie: Hollywood heeft filmsterren en acteurs. Sean Penn hoort bij de laatste groep. Vriend en vijand zien hem als één van de meest getalenteerde maar ook lastigste mensen in Hollywood.
Sean Penn over...
Acteren Ik zie mezelf als een timmerman. Voor elke rol zoek ik in mijn gereedschaps- kist naar de juiste instrumenten. In de loop der jaren heb ik er steeds meer gereedschap bij gekregen, zodat het wat makkelijker wordt. Maar eigenlijk is acteren niet meer dan een manier voor me om geld te verdienen om mijn eigen films te maken. Ik vind het lang zo leuk niet meer als toen ik jong was.
Over Hollywood Ik heb niks tegen mainstream films. Niet dat ik er veel zie, ik hou er niet van om steeds opnieuw een kaartje te kopen voor dezelfde film.
Over zijn Oscar Ik ben heel blij met de erkenning, maar laten we eerlijk zijn: iedere acteur weet dat de beste zijn helemaal niet bestaat.
Over Madonna Zij wilde de grootste ster op aarde worden, ik wilde films maken en me dan weer in huis opsluiten. En ja, natuurlijk botste dat. We hadden eigenlijk maar één ding gemeen: we gedroegen ons allebei onuitstaan- baar. We hebben in vier jaar geen fatsoenlijk gesprek gehad, we schreeuwden alleen maar. Pas jaren na onze scheiding ontdekte ik dat er achter dat vreselijke gedrag ook nog een heel leuk mens zat.
Sean Penn en Madonna
Over zijn opvliegende karakter Volgens mij zit je pas na je midlifecrisis goed in je vel. ik ben niet meer zo negatief als ik was, ik heb niet meer zon hekel aan anderen, en ik heb vooral niet meer zon hekel aan mezelf.
Over de paparazzi Het zijn de strontvliegen van de samenleving. Ze ruiken naar poep, pis en pus en ik zal ze altijd intens blijven haten. Zet een camera op mijn kinderen en ik verlies al mijn zelfbeheersing. Aan de andere kant: mijn goede vriend Jack Nicholson zegt altijd dat ik maar een benzinestation moet beginnen als ik problemen heb met de roddelpers.
Over politiek Mensen beschuldigen me ervan dat ik maar een acteurtje ben, dat zo nodig politieke uitspraken moet doen. Maar je hoeft geen politicus te zijn om te weten wat er aan de hand is in Irak. Ik heb met eigen ogen gezien hoe kinderen doodgaan door de Amerikaanse bezetting. Hoe soldaten sterven. Hoe onschuldige burgers sterven. Ik ben niet eens een pacifist, maar luister: bombardementen worden altijd beantwoord met bombardementen, martelingen met martelingen en doden met doden.
18-03-2011 om 12:09
geschreven door Patje007
17-03-2011
Butler Alfred uit Batmanfilms overleden.
De Britse acteur Michael Gough is donderdag op 94-jarige leeftijd overleden. Dat meldden diverse Britse media op hun website. Gough werd vooral bekend als de butler Alfred in de vier succes- volle films over superheld Batman die in de jaren tachtig en negentig werden gemaakt.
Michael Gough(rechts) in Batman
De filmcarrière van Gough duurde meer dan zestig jaar en telt bijna tweehonderd titels. Behalve door zijn rol als butler Alfred verwierf de acteur ook bekendheid met de horrorfilms in de jaren zestig waar hij in speelde, zoals Dracula (1958), The Phantom of the Opera (1962) en Horrors of the Black Museum (1959).
De laatste jaren werkte Gough nog vaak samen met regisseur Tim Burton, die de eerste twee Batman-films, Batman(1989) en Batman Returns (1992), maakte. Zo was de overleden acteur nog te zien in Sleepy Hollow(1999) en leende hij zijn stem aan personages in Corpse Bride(2005) en vorig jaar nog Alice in Wonderland.
17-03-2011 om 18:13
geschreven door Patje007
Liam Neeson kiest toch voor Taken 2.
Na enige onzekerheid en meerdere onderhandelingen heeft acteur Liam Neeson zich alsnog vastgelegd voor de sequel Taken 2. Dit meldt de site Deadline.
Nadat de actiefilm Taken(2008) een verrassende hit bleek aan de bioscoopkassa's, leek niets een vervolg in de weg te staan. Het overvolle werkschema van hoofdrolspeler Liam Neeson leidde echter tot vertraging in de planning van producent Luc Besson. Desondanks begon Besson samen met Robert Mark Kamen aan het scenario van het vervolg, en huurde hij Olivier Megaton(Transporter 3) in voor de regie. Het enige dat de productie nog in de weg stond, was de medewerking van Liam Neeson.
De acteur bleek zeker bereid om het vervolg te maken. De enige voorwaarde was dat de opnames van Taken 2 werden uitgesteld. Liam Neeson heeft namelijk niet eerder zoveel gewerkt als in de afgelopen jaren. Na de huidige opnames van Clash of the Titans 2 wil de acteur daarom een lange rustperiode inlassen. Maar Luc Besson eiste dat de opnames van Taken 2 in de komende maanden zouden beginnen. Het gerucht gaat dat de producent zelfs een lijst had opgesteld met vervangers van Liam Neeson. Zo zag hij Ralph Fiennes(The English Patient), Mickey Rourke(The Wrestler) en Ray Winstone(Beowulf) als potentiële kandidaten.
Maar voordat het zover kwam, zijn Luc Besson en Liam Neeson het alsnog met elkaar eens geworden. De makers zijn bereid om enkele maanden te wachten tot hun hoofdrolspeler volledig uitgerust is. Hoogstwaarschijnlijk zullen de opnames van Taken 2 eind 2011 of begin 2012 starten. Wanneer de sequel in de bioscopen draait, is nog niet bekend.
17-03-2011 om 17:18
geschreven door Patje007
16-03-2011
'The Eagle', een Romeinse western in Schotland.
De 43-jarige Schot Kevin Macdonald, een begenadigd documentairefilmer die een Oscar won voor zijn München-document One Day in September, maakte in 2006 met The last King of Scotland zijn eerste fictiefilm. En het smaakte naar nog. Met The Eagle brengt hij zowaar een Schotse sandalenwestern.
The Eagle of the Ninth is één van de populairste Britse jeugdboeken, in 1954 geschreven door Rosemary Sutcliff. De schrijfster situeerde de actie in de 2de eeuw na Christus aan de Muur van Hadrianus, de noordelijke grens van het Romeinse Rijk in Engeland. De held van dienst is Marcus Flavius Aquila (Channing Tatum), een jonge uitgerangeerde Romeinse veldheer die samen met zijn slaaf Esca (Jamie Bell) de bronzen arend van zijn vader - ook een legeraanvoerder - uit de handen van de Picten wil recupereren. Een interview met de regisseur:
De film doet wat denken aan de Canadese western Black Robe. Toeval? Kevin Macdonald: «Zeker niet. Ik heb The Eagle altijd als een western gezien. Tegen de financiers hadden we gezegd: Dit wordt een Romeinse western in Schotland. Toen ik nadacht over de film zelf en over de cultuur van de Kelten was het westerngenre bijna evident. En de beste voorstelling van een angstaanjagende vreemde cultuur is Black Robe. Die film van Bruce Beresford is volgens mij min of meer een meesterwerk.»
Zoals Black Robe heeft The Eagle een gewelddadige ruwheid over zich. Kevin Macdonald: «Ik wilde ook een beetje breken met een traditie. Ik had een sandalenfilm voor ogen die nu eens geen epische blockbuster vol enorme legers was, maar een meer menselijke en naturalistische historische film die wil laten zien wat het moet geweest zijn om als Romein in een drijfnat en koud Schots landschap te vertoeven.»
Channing Tatum in 'The Eagle'
Hebt u Centurion gezien, nog een Britse sandalenfilm die zich afspeelt op en achter de Muur van Hadrianus? Kevin Macdonald: «Neen, maar ik wist uiteraard over het bestaan van die film af. De mensen van Centurion gingen in productie toen wij pas hadden beslist om The Eagle te maken. We hebben toen een discussie gehad of we onze film al dan niet moesten maken. Maar we vonden dat we toch een ander verhaal te vertellen hadden. Gelukkig voor ons bleken de grote Amerikaanse distributeurs geen interesse te hebben voor Centurion en liet de prent, in de VS toch, geen grote indruk na. Dat we onze film met een aantal maanden hebben uitgesteld, heeft deels te maken met het feit dat we afstand wilden houden van Centurion.»
16-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
15-03-2011
Interview met Jamie Bell naar aanleiding van de release van The Eagle.
Na zijn doorbraak als Billy Elliot in 2000 is de acteercarrière van de Britse acteur Jamie Bell flink bergopwaarts gegaan. Dit jaar is hij in ieder geval in vijf grote producties te zien, waarvan The Eagle de eerste is die verschijnt. Als slaaf van een Romeins soldaat (rol van Channing Tatum) trekt Bell in die film de bergen van Schotland in, op zoek naar de waarheid achter de mysterieuze verdwijning van de vader van zijn baas. Voor de rol kreeg Bell onderkoeling, lessen in de Gaelische taal en het gewicht van Channing Tatum te verduren.
Jamie Bell
Hoeveel Gaelisch heb je uiteindelijk geleerd te spreken? Jamie Bell: Ik kan me de teksten uit de film niet eens meer herinneren, maar wat we vooraf hebben moeten leren was best wel veel. Er waren een paar scènes waarin het best wel belangrijk was dat je die zinnen op een geloofwaardige manier uit kon spreken. Ik heb het fonetisch geleerd, een beetje hetzelfde als wanneer ik een accent moet aanleren. Het is ook erg duidelijk wanneer het mis gaat, want dan klinkt het totaal niet meer als Gaelisch, dan klinkt het nergens naar.
Het opnameproces was fysiek best wel veeleisend toch? Jamie Bell: Voor het laatste deel van de film hebben we op rivieren rondgedreven en hebben we in het koudste water dat je je kan voorstellen moeten springen. Als je in dat water terechtkomt wordt je borstkas samengedrukt en kan je bijna niet meer ademhalen en gaat je hart tekeer. Je hersenen slaan op hol en proberen je te vertellen dat, als je niet uit dat water gaat, je gewoon het loodje legt. Ik deed het twee keer totdat de artsen zeiden dat ik er echt niet meer in mocht, dat was wel een moment dat ik het gevoel had dat ik Kevin (McDonald, de regisseur) teleurstelde, omdat hij me smeekte om het nog een keer te doen. Maar ik kon echt niet meer. Ik ben niet zo goed met water, zeker niet als ik Channing Tatum op mijn rug moet meeslepen.
Channing Tatum en Jamie Bell in The Eagle
Wat heb je gedaan om in vorm te komen voor de rol? Jamie Bell: Ik had niet het idee dat naar de sportschool gaan om gewichten te liften en proteïne- shakes drinken echt zou passen bij het idee van het tijdperk van de Romeinen. Ik wilde gewoon een beetje gespierder worden, zodat het eruit zou zien dat ik wel mijn eigen boontjes kan doppen als het nodig is. Maar hij was ook een slaaf, dus was waarschijnlijk ook al een behoorlijke tijd onder- voed.
Waar breng je op het moment meer tijd door, Californië of Engeland? Jamie Bell: Ik woon op het moment in Californië, ik vind het te gek hier. Ik ga wel zon vier of vijf keer per jaar terug naar Engeland, ik vind Californië niet per se een plek waar ik altijd zou moeten blijven. Het draait om de industrie, vergelijkbaar met de plek waar ik opgegroeid ben. Hier is de voornaamste industrie alleen entertainment, de plek waar ik ben opgegroeid was vooral staal en verf. Scène uit The Eagle Hoe vermijd je de valkuilen die op de loer liggen bij een leven in Hollywood? Jamie Bell: Het roemgedeelte, als ik eerlijk ben, daar merk ik eigenlijk niet zo veel van. Ik maak niet de echt gigantische blockbusters, die mensen hebben waarschijnlijk een erg gecompliceerd, lastig leven. Ik hou ervan om naar de supermarkt te gaan en gewoon te relaxen in een leuk tentje, ik denk dat het een groot voordeel voor mij is dat mensen me dan niet snel herkennen.
Misschien dat dit verandert als The Adventures of Tintin: Secret of the Unicorn later dit jaar verschijnt. Wat kunnen we daarvan verwachten? Jamie Bell: Ik zag Kuifje voor het eerst toen ik zeven was, op televisie. Hij was anders dan andere strip- figuren omdat hij niet zomaar iemand was die domweg achter iemand anders aan zat. Hij heeft meer in zich, dat vond ik toen al magisch. Stephen Spielberg ziet dat precies hetzelfde en voor mij was het interessant dat hij met technologie (motion capture) die figuur tot leven wilde brengen. We zijn erg trouw gebleven aan de kwaliteit van de illustraties. Ik denk dat als je er een film van zou maken met alleen maar echte mensen dat er een hoop van die kwaliteit verloren gaat.
15-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
14-03-2011
Channing Tatum over zijn rol in het epische The Eagle
In de epische avonturenfilm The Eagle speelt Channing Tatum de Romeinse legerofficier Marcus Aquila die in het Groot-Brittannië van de 2de eeuw op zoek gaat naar het verdwenen legioen van zijn vader. In de woeste Schotse heuvels trekt hij samen met zijn Britse slaaf het vijandelijk gebied in om een adelaarsmascotte terug te vinden en zijn familienaam in ere te herstellen. Een gesprek met de Amerikaanse acteur over deze Britse productie:
Je hebt gezegd dat met deze film een jeugdwens in vervulling gaat... Channing Tatum: Toen ik opgroeide was Braveheart eigenlijk mijn Star Wars. Het was in ieder geval een droom om ooit in zo'n historisch epos te mogen spelen. Wat mij betreft mogen in iedere film die ik doe paarden en zwaarden zitten. Als kind speelde ik het al na.
Moest je leren paardrijden voor deze film? Channing Tatum: Nee, want dat doe ik al zo'n beetje m'n hele leven, hoewel ik nooit een eigen paard heb gehad. Ik heb niet speciaal iets moeten leren voor de film, maar het was wel een hele uitdaging om dertien uur per dag doorweekt in de vrieskou te moeten staan. Hoe heb je dat uitgehouden? Channing Tatum: Het is gewoon iets waar je doorheen moet. Wij allemaal. Er ontstond ook een hechte band onderling. Er zit weinig anders op in de highlands van Schotland met een kleine crew. Als jij in het ijskoude water staat, geldt dat ook voor de cameraploeg. Dan zie je ze ook rillen van de kou, alleen maar om het goede shot te krijgen. Eigenlijk sta je met elkaar op het slagveld. Ik denk niet dat je een film als deze kan maken als er geen kameraadschap is op de set.
Channing Tatum in The Eagle
Is het toeval dat je na films als Stop-Loss, G.I. Joe en Dear John opnieuw een soldaat speelt? Channing Tatum: Ik weet niet of ik een goede soldaat zou zijn geweest, maar het had best gekund. Niet dat ik graag wil vechten, maar ik hou wel van gevechtstraining, martial arts en wapens. Heroïsche verhalen zoals dat van Marcus Aquila spreken me enorm aan.
Marcus is een geboren leider. Herken jij jezelf daarin? Channing Tatum: Ik speel al m'n hele leven football, en daarbij moet je ook wel de leiding kunnen nemen om de verschillende posities aan te wijzen. Maar om nou te zeggen dat ik een leider ben... Iedereen die bereid is om naar het front te gaan en zelf mee te doen wat hij aan andere mensen vraagt, is in mijn ogen een leider. Je geeft leiding door een voorbeeld te stellen.
Heeft regisseur Kevin Macdonald je veel laten trainen voor deze rol? Channing Tatum: Dat was wel raar. Kevin wilde niet dat ik eruitzag alsof ik naar de sportschool was geweest, dus ik dacht: "Geweldig, ik hoef helemaal niks te doen." Totdat bleek dat ik wel wat leniger en dunner moest worden voor deze rol. Want in de Romeinse tijd waren de soldaten de hele dag door bezig - marcheren, bouwen, vechten - maar ze hadden geen cheeseburgers of zo. Ze aten alleen maar granen en vlees. Ik moest dus in korte tijd heel wat afvallen en mezelf uithongeren op een dieet van broccoli en kip.
Naast The Last King of Scotland en State of Play heeft Kevin Macdonald vooral veel documentaires op zijn naam staan. Was dat van invloed op deze film? Channing Tatum: Hij wilde inderdaad dat alles zo nauwkeurig maar ook zo mooi mogelijk neer- zetten. Ik denk dat hij de schoonheid zocht in de rauwe realiteit en daarvoor de barre omstandig- heden gebruikte. Kevin is erg bedachtzaam en welbespraakt. Hij richtte zich vooral op de onderlinge relaties van de soldaten. Dat maakt van deze film meer dan puur een documentaire-achtige reconstructie van wat er gebeurd is. Kevin heeft echt geholpen om deze personages te begrijpen. Deze mensen, deze vrienden in buitengewone omstandigheden. Daar draait deze film om.
Channing Tatum in The Eagle
Naar aanleiding van de release van The Eagle kan u morgen op Cinefilm een interview lezen met acteur Jamie Bell.
14-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
13-03-2011
'The Eagle'.
The Eagle speelt vanaf 16 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Inhoud: The Eagle, geregisseerd door Oscarwinnaar Kevin Macdonald (The Last King of Schotland), speelt zich af in het deels door Rome bezette Groot-Brittannië in de 2de eeuw. Legerofficier Marcus Aquila (Channing Tatum) arriveert vanuit Rome om de mysterieuze verdwijning van zijn vader op te lossen. Die verdween als commandant van het Negende Legioen samen met al zijn mannen en hun Romeinse adelaars- mascotte in de woeste Schotse heuvels. Samen met zijn Britse slaaf (Jamie Bell), trekt Marcus vijandelijk gebied in. Hij is vastbesloten om The Eagle terug te vinden en zo zijn familienaam in ere te herstellen.
Regie: Kevin Macdonald Cast: Jamie Bell, Channing Tatum Genre: Drama Duur: 114 minuten
13-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
12-03-2011
Film 'Code 37' strikt Nathalie Meskens en Maaike Neuville.
Nathalie Meskens, Maaike Neuville en Aline Van Hulle worden de nieuwe gezichten van Code 37. Niet de succesvolle VTM-policier die nu aan zijn tweede seizoen bezig is, wel de bioscoopversie die dit najaar een van de grote filmevenementen moet worden.
Nathalie Meskens
Never change a winning team, dus neemt Veerle Baetens als straffe politiemadam Hannah Maes zowat haar hele ploeg uit de tv-reeks mee in de langspeelfilm Code 37 - De film, die op 26 oktober in de zalen wordt verwacht. Nu mag Code 37 zich verheugen in een gemiddeld kijkcijfer van om en bij de 940.000, een scheut vers bloed kan nooit kwaad om een speelfilm net dat extraatje te geven. En dus komen Nathalie Meskens (Kaat & Co, Tegen de sterren op), Maaike Neuville(Katarakt, De Smaak van De Keyser), Aline Van Hulle(Smoorverliefd), Peter De Graef(David) en Jurgen Delnaet (Aanrijding in Moscou) mee op de aftiteling van de langspeelfilm, waarvan de opnamen al over tien dagen van start gaan.
Maaike Neuville
Code 37 - De film zal in het Gentse nachtleven spelen, meer bepaald rond de prostitutie van studentes. 'Het onderwerp hebben we van de Gentse flikken', zegt filmproducent Dirk Impens. 'Prostitutie door meisjesstudenten bestaat, maar er wordt weinig over gepraat omdat zich nauwe- lijks problemen voordoen.'
'De klanten worden geronseld via het internet, het zorgt niet voor overlast op straat en de meisjes die het doen zijn intelligent en weten precies hoeveel geld ze eruit willen slaan om hun studies te financieren. Voor de politie is het eigenlijk een gedroomde vorm van prostitutie. Bovendien is het fenomeen actueel, want die business floreert nu er almaar meer financieel arm- lastige eenoudergezinnen zijn waarin de kinderen zelf moeten opdraaien voor de kosten van hun studies.'
Of dat dan pittige cinema oplevert? 'Ons eerste scenario hebben we in de vuilnisbak gekieperd', zegt Impens. 'Film, zo dachten we eerst, dat wil zeggen: meer actie, meer schieten, meer ongelukken. Tot we inzagen dat we zo onze succesformule geweld aandeden. We zullen de extra tijd die een langspeelfilm biedt niet gebruiken voor meer kogels, maar voor meer emotie en psychologie.'
'We gaan Gent niet opblazen', vult regisseur Jakob Verbruggen aan. 'Het succes van Code 37 op tv is net de herkenbaarheid. Het gaat over mensen zoals u en ik die net dat ene stapje te ver zetten.'
De makers trekken dan ook de lijn van de tv-reeks door in de film, die ook te smaken moet zijn als je nog geen enkele Code 37 op tv zag. 'Het succes zit 'm in de combinatie van policier, thriller en comedy. Bovendien voeren wij helden op die niet voor de hand liggen. Je verwacht Kevin Janssens, Koen De Bouw en Stan Van Samang, maar wij kiezen voor Marc Lauwrys, Gilles De Schryver en Michael Pas', aldus Verbruggen, die zegt zelf verrast te zijn door het succes van een reeks waaraan toch een behoorlijk rauw randje zit. 'Bij VTM stonden ze er aanvankelijk weigerachtig tegenover wegens té', aldus Impens. 'We hadden het geluk dat ze een gat in hun programmatie hadden, anders was de reeks er allicht nooit gekomen.'
De filmversie van Code 37 zal zo'n 1,5 miljoen euro kosten, geld dat helemaal uit de privéhoek komt. 'We hebben geen subsidies gevraagd omdat we vinden dat dit soort films met een commercieel potentieel het moet kunnen doen zonder overheidssubsidies. De fondsen van het VAF kunnen beter naar 'moeilijker' genres gaan.'
12-03-2011 om 16:18
geschreven door Patje007
11-03-2011
Film op TV: Kung Fu Panda.
VT4- 12 maart 2011: 21u10
In de animatiefilm Kung Fu Panda speelt Dustin Hofgman een grootmeester die met zijn wijsheden zijn volgelingen naar een hoger niveau tilt.
De geanimeerde rode panda Shifu in Kung Fu Panda verspreidt zijn wijze lessen soms met een glimlach, maar soms ook met stekend venijn. De man die hem van een stem voorziet, hanteert dezelfde tactieken, blijkt tijdens het volgende interview. Helemaal letterlijk moet je dat ook weer niet nemen; het personage van Dustin Hoffman mag dan gezegend zijn met ultieme kungfu- kwaliteiten, hijzelf is dat niet bepaald. Tenzij je zijn halfslachtige vechttechnieken uit Meet the Fockers zou bestempelen als martial arts.
Dustin Hoffman:Ik weet niks van gevechtskunsten. Ik heb geen flexibiliteit. Voor Fockers heb ik nog wel wat capoeira-lessen genomen. Toen ik mijn moves aan de regisseur moest laten zien, zette ik mijn beste beentje voor. Daarna vroeg ik hem: Zal ik ook eens proberen om het komisch te laten lijken? Waarop de regisseur spottend zei: Nee hoor, dit is leuk zat.
Afgezien van het feit dat Hoffman een belabberde vechter is, zien we nog genoeg overeenkomsten met zijn personage Shifu. Allereerst is de rode panda net als Hoffman één van de beste in zijn vakgebied. Wie The Graduate of Rain Man ooit gezien heeft, weet dat de 73-jarige Hollywoodster een acteerkanon is, waar je niet omheen kunt. En dan is er nog de aaibaarheidsfactor: dat is net als bij zijn wollige animatiepersonage opvallend aanwezig. Van de complete voicecast van Kung Fu Panda, onder wie Jack Black, Angelina Jolie en Lucy Liu, is hij hét gezelschapsmens. Vriendelijk, guitig, open, beleefd en met zon gevoel voor humor, dat je je afvraagt waarom Hoffman niet een paar decennia eerder is begonnen met comedy.
Dustin Hoffman: Ik heb respect gekregen voor animatiemakers, voor mij was het de eerste keer. Zij verzinnen niet alleen de plot, ze creëren ook de personages. Je krijgt gewoon een karakter, waar je het mee moet doen. Dat is anders dan ik gewend was; normaal gesproken creëer ík het personage. Het gerucht gaat dat Mike Myers Shrek van tevoren heeft ingesproken en na het zien van de afgemonteerde film alles opnieuw heeft gedaan. Want toen pas had hij door hoe zijn personage moest klinken. Ik kan er nog een leuke metafoor op loslaten. Het is als een vrouw die een man trouwt: Vrouwen trouwen de buitenkant en vullen de rest naar eigen inzicht in. De man wordt zoals zij dat willen.
Een acteur die in Kung Fu Panda nóg dichterbij zijn personage staat, is Hoffmans tegen- speler Jack Black. Hij doet de stem van hoofdrolspeler Po, een reuzenpanda met over- gewicht die intensieve kungfu-lessen van Shifu krijgt. Hoffman en Black delen in de animatiewereld van Kung Fu Panda geregeld het witte doek, maar tijdens de inspreek- sessies was het tweetal slechts één dag samen.
Dustin Hoffman: Het is niet mogelijk ons altijd bij elkaar te zetten, want we werken niet elke dag. Je bent maar een paar dagen bezig, waarna het animatieteam aan de slag gaat. Drie maanden later word je dan nog eens gevraagd te komen voor een paar dagen werk. Als de acteurs tóch elke dag zouden komen opdraven, dan nog is het niet aan te raden om ze samen in de studio te zetten. Dan verlies je gigantisch de controle
Het waren dus eenzame dagen in de geluidsstudio. En daarmee bewijst Hoffman onbewust een ijzersterke method actor te zijn. De rode panda - door de Chinezen ook wel kleine beer- kat genoemd - is een solitair wezen; de bamboe-eters leven op zichzelf. De dierenencyclopedie vermeldt ook dat de beestjes een uitstervende diersoort zijn. Hoffman beaamt lachend dat dat ook het geval is met acteurs op leeftijd. Maar hij ziet een oplossing: Dustin Hoffman: Als er een computerversie van mezelf beschikbaar komt, zou ik heel blij zijn: dan krijg ik weer hoofdrollen! Ik kan niet wachten op The Graduate 2!
11-03-2011 om 13:16
geschreven door Patje007
Foto's van de week: sterren brengen Disneyklassiekers tot leven.
Voor de Disneycampagne 'Laat de herinneringen beginnen' brengt de wereldberoemde fotografe Annie Leibovitz weer enkele tekenfilmklassiekers zoals Belle en het Beest, Sneeuwwitje en De Kleine Zeemeer- min tot leven.
Voor de nieuwe reeks kunstfoto's kon Leibovitz sterren strikken zoals Jeff Bridges en Penélope Cruz. Een aantal van deze foto's vindt u hieronder:
Fotogalerij:
Jeff Bridges en Penélope Cruz als Belle en het Beest
Olivia Wilde als de Duivelse Koningin uit Sneeuwwitje en de zeven dwergen en Alec Baldwin als de magische spiegel
Queen Latifah als de zeeheks Ursula uit De Kleine Zeemeermin
Whoopi Goldberg als het onzichtbare wezen uit Aladdin
Jennifer Lopez en Marc Anthony als Jasmine en Aladdin
Jessica Biel als Pocahontas
Danser Mikhail Baryshnikov als Peter Pan, model Gisele Bündchen's als Wendy en Tina Fey als Tinker Bell
Actrice Julie Andrews als de blauwe fee uit Pinocchio en actrice Abigail Breslin als Fira
Beyonce als Alice in Wonderland, Oliver Platt als 'The Mad Hatter' en Lyle Lovett als 'The March Hare'
Julianne Moore als Ariel uit de Kleine Zeemeermin en zwemmer Michael Phelps als meerman
Zac Efron als de koningszoon en Vanessa Hudgens als Doornroosje
Rachel Weisz als Sneeuwwitje
Scarlett Johansson als Assepoester
11-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Dossier wereldsterren: deel 20: interview met Natalie Portman.
Ondanks haar haast volmaakte looks en overvloedig talent geloofde ze zelf nooit in de hype rond haar persoon. Nu, dankzij haar rol van getormenteerde ballerina in Black Swan, begint Natalie Portman eindelijk in zichzelf te geloven.
In plaats van haar vroeg verworven roem te verzilveren koos Natalie Portman ervoor om naar Harvard te trekken. Ze concentreerde zich op haar studie psychologie en zette haar carrière op een laag pitje. Desondanks kreeg ze in 2004 een Oscar voor haar uit- muntende prestatie in Closer. Naast filmster is Portman trouwens ook een doorgewinterde politiek activiste die zich al jarenlang inzet voor FINCA, een organisatie die microkredieten verstrekt aan vrouwen in ontwikkelingslanden. Indrukwekkend voor iemand die tenslotte nog maar 29 is. Vanuit haar hotelsuite tijdens het Toronto International Film Festival gunt ze ons een blik op haar leven naast het grote scherm.
Hoe heb je je voorbereid op je rol in Black Swan? Natalie Portman: Ik had al een stevige basis want tot mijn twaalfde heb ik balletles gevolgd. Maar voor deze film ben ik een jaar op voorhand opnieuw beginnen trainen. Het kruim van de balletwereld heeft me gecoacht. Zes maanden voor de opnames ben ik gestart met een soort hypertraining, vijf uur per dag zowel ballet als crosstraining met zwemmen. Het was best een slopende ervaring maar ik heb weinig moeite met discipline. Op een bepaalde manier geniet ik zelfs van zon strak regime.
De film begeeft zich op extreem psychologisch terrein. Wat vond je daarvan? Natalie Portman: Ik vind het positief dat deze film grenzen verlegt. Darren (Aronofsky, de regisseur,) had me acht jaar geleden al verteld over zijn idee voor deze film, toen ik nog studeerde. Ik heb het altijd een spannend en tegelijk intimiderend project gevonden. Het was heel extreem, en de algemene sfeer tijdens de opnames was er dan ook een van opperste concentratie, van obsessie bijna. Het gaf veel voldoening om een rol te mogen spelen die al zo lang in mijn hoofd zat.
Scène uit Black Swan
Probeer je in je recente werk je artistiek niveau te verhogen? Natalie Portman: Ik ben daar niet bewust mee bezig, ik ben eigenlijk altijd op zoek naar interessante rollen. Maar ik ben wel blij met de keuzes die ik nu maak. Ik sta veel meer open voor verschillende soorten projecten omdat ik minder voorzichtig ben.
Komt dat omdat je meer zelfvertrouwen hebt? Natalie Portman: Ik denk het wel. Ik ben lang te kritisch geweest voor mezelf. Het duurde even voor ik aan die verlammende houding kon ontsnappen. Maar angst is wel on- losmakelijk verbonden met alles wat je doet als creatief persoon. Je geeft jezelf voortdurend bloot om je te laten beoordelen. Ik probeer om daar niet te veel bij stil te staan en gewoon zo creatief te zijn als ik kan.
Zijn er films uit het verleden die veel impact gehad hebben? Natalie Portman: Heat was redelijk moeilijk voor mij. Ik was 14 toen ik in die film een meisje speelde dat haar polsen oversneed. Een jaar later had ik ruzie met mijn moeder en toen heb ik mezelf ook gesneden. Ik had zoiets nog nooit gedaan en ik heb het daarna ook nooit meer op- nieuw gedaan maar ik denk dat mijn bebloede polsen in die film mijn geest zeker beïnvloed hadden. Mijn acteerprestaties worden dus niet alleen beïnvloed door mijn echte leven, mijn leven wordt ook beïnvloed door de dingen die ik speel. Later heeft ook de rol van Alice in Closer een grote impact gehad. Haar kwetsbaarheid en kilte maakten me bang. Alice was heel complex en in sommige opzichten beschadigd, en in de periode dat ik haar moest spelen werd ik overvallen door intens verdriet en angst. Maar dat was ook waar- om ik de rol had aanvaard. Ik had het idee dat ik mezelf psychologisch had afgeschermd van de donkere plekken in mijn hoofd en ik wou aan mezelf bewijzen dat ik zo'n personage kón spelen.
Natalie Portman in 'Closer'
Vond je het moeilijker om in je talent te geloven nadat de media je al vroeg bestempelden als een van de mooiste vrouwen ter wereld? Natalie Portman: Er is een psychologische val waar vrouwen die aantrekkelijk worden gevonden gemakkelijk kunnen intrappen. Je denkt dat je alleen maar aandacht krijgt vanwege je uiterlijk en niet voor je karakter of intelligentie of prestaties. Het zorgt ervoor dat je jezelf voortdurend in vraag stelt. Daarom was het voor mij zo belangrijk dat ik naar Harvard kon gaan, waar ik omringd werd door ongelofelijk getalenteerde mensen tussen wie ik toch mijn mannetje kon staan.
Binnen 3 maanden word je 30. Hoe voel je je daarbij? Natalie Portman: Ik word graag ouder. Ik ben blij dat ik meer volwassen rollen kan spelen want de laatste jaren heb ik het gevoel dat ik meer vrouw geworden ben. Ik denk dat ik nu veel meer controle heb over mijn leven en weet wat ik ermee wil doen.
Natalie Portman op de première van Black Swan aan het Ziefeld Theatre in New-York City dd. 30/11/2010
Heeft je vroege succes je voorzichtig gemaakt, door al de aandacht die je op jonge leeftijd al kreeg? Natalie Portman: Ik denk inderdaad dat het de situatie verergerd heeft. Ik ben sowieso al introvert en ik heb nood aan structuur omdat ik zo ben opgegroeid. Door alle aandacht die je krijgt in de show- bizz word je je ook heel bewust van je publieke gezicht. Je leert om de indruk die je maakt op anderen te sturen en als gevolg daarvan word je de persoon die je probeert te creëren in plaats van jezelf ge- woon te laten zijn wie je bent. Ik heb geluk gehad omdat veel van mijn uitspattingen en fouten buiten het oog van de media gebleven zijn, waardoor die gêne me bespaard is gebleven. Ik heb ook mijn jaren van veel dates en dronken feestjes gehad maar gelukkig kreeg ik toen niet zo veel media-aandacht. Ik ben daar heel blij om want tegenwoordig is het voor jonge acteurs ontzettend moeilijk om hun privéleven uit de pers te houden.
Wou je opgaan in de menigte als tegenreactie op de publiciteit in je tienerjaren? Natalie Portman: Ik ben altijd het soort meisje geweest dat in de smaak wou vallen bij iedereen. Ik wil absoluut niet de indruk wekken dat ik al de chaos en gekte van mijn beroep incorporeer. Toen ik naar Harvard ging kon ik veel van dat defensieve, zelfbeschermende gedrag afleren, al blijft het een deel van mij. Ik ben nog altijd aan het leren hoe ik meer mezelf kan zijn en hoe ik minder maskers kan dragen.
Kan je dankzij het acteren je eigen emoties beter begrijpen? Natalie Portman: Door me professioneel in te leven in andere mensen heb ik naar mezelf moeten kijken en heb ik mezelf beter leren begrijpen. Ik ontdekte mijn eigen tegenstrijdigheden en verborgen verlangens. Vroeger was ik wie alle anderen mijn ouders, mijn vrienden, de maatschappij wilden dat ik was. Ik was iemand die iedereen tevreden wilde stellen, die niemand wou teleurstellen. Nu ben ik niet meer zo.
Voel je je soms nog onzeker? Natalie Portman: Absoluut, ik word voortdurend heen en weer geslingerd tussen zelfvertrouwen en onzekerheid. Maar zelfs als ik denk dat ik iets niet kan dan zal ik het nog proberen omdat ik besef dat het geen drama is om te mislukken. In mijn job raakt er niemand gewond. Als ik het verpruts weet ik dat bepaalde mensen wat geld verliezen maar het is niet dat er iemand sterft.
Wat zijn de belangrijkste levenslessen die je al geleerd hebt? Natalie Portman: Dat ik risicos moet nemen en niet zo bang moet zijn om te falen. Ik heb ook geleerd dat ik de kans moet grijpen om creatief te zijn en dat het niet het einde van de wereld is als je niet slaagt zoals je dacht dat je zou slagen. Dan ga je gewoon verder naar de volgende uitdaging.
Het grote publiek kent je enkel via je films. Welk aspect van jezelf zou hen verrassen? Natalie Portman: Waarschijnlijk dat ik niet zo serieus ben als ik dikwijls lijk in mijn films. Ik heb een heel ernstige kant maar ik maak ook graag plezier. Ik amuseer me het best met mijn vrienden die niet beroemd zijn en geen deel uitmaken van de filmbusiness. Daarom zal je me zelden zien met andere acteurs of in clubs waar ik het risico loop om de volgende ochtend op de cover van een tabloid te staan. Over het algemeen maak ik me nu ook minder zorgen over wat mensen denken, dus ik veronderstel dat ik aangenamer gezelschap ben dan vroeger. Tenminste, dat hoop ik (lacht)
Momenteel schittert Portman inBlack Swan, een donkere psychologische thriller van Darren Aronofsky. Het verhaal speelt zich af in het milieu van het New York Ballet dat Het Zwanen- meer opvoert. Portman vertolkt de rol van Nina, een prima ballerina wiens zorgvuldig gecontroleerde omgeving grondig verstoord wordt wanneer haar getalenteerde en ambitieuze doublure (Mila Kunis) op het toneel verschijnt. Nina voelt zich onmiddellijk aangetrokken tot en geïntimideerd door het meisje dat in de coulissen wacht om haar van haar troon te stoten. Tegen de achtergrond van deze intrige waarin de inzet hoog is doemt Vincent Cassell op als wellustige choreograaf, terwijl Barbara Hershey een verontrustende schaduw werpt op het geheel als Ninas moeder die van haar dochter koste wat het kost een ster wil maken.
Natalie Portman in Black Swan
Natalie Portman: Ik probeer wat meer gewaagde creatieve keuzes te maken en mezelf minder te censureren. Ik voel me goed in zware, dramatische rollen, al wil ik me er ook niet tot beperken. Ik durf meer scherpe kantjes te laten zien in mijn werk. Ik ben nog altijd een bangerik dat is nu eenmaal mijn karakter - maar het verschil met vroeger is dat ik mijn twijfels nu beter het hoofd kan bieden. Ik heb geleerd om er meer voor te gaan en me minder zorgen te maken.
Wat Natalie Portman ons verder nog kan vertellen over Black Swan kunnen jullie lezen op de volgende pagina.
11-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
10-03-2011
Filmaffiche 'Stone'.
Stone speelt vanaf 16 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Inhoud: Jack Mabry, een reclasseringsambtenaar, gaat binnen een paar weken op pensioen en hij wil al zijn zaken afsluiten. Eén ervan gaat over Gerald "Stone" Creeson, een veroordeelde brandstichter. Aanvankelijk ziet Jack ertegen op om toe te geven aan Stone's grove schertsvertoning en voelt hij weinig sympathie voor gevangenen die vroeger vrijgelaten willen worden. Stone ziet toch een sprankeltje hoop en vraagt aan zijn vrouw, Lucetta, om Jack te verleiden, maar bedoelingen en emoties vervagen tussen het begraven geheim van corrupte spelers in een spel van misleiding.
Regie: John Curran Cast: Robert De Niro, Milla Jovovich Genre: Actie Duur: 105 minuten
10-03-2011 om 18:41
geschreven door Patje007
Dossier wereldsterren: deel 20: interview met Natalie Portman.
Scène uit 'Brothers'
Lees morgen op cinefilm in het kader van de reeks interviews met wereldsterren een interview met Natalie Portman.
10-03-2011 om 18:41
geschreven door Patje007
Julianne Moore wordt Sarah Palin.
De 50-jarige Amerikaanse actrice Julianne Moore kruipt binnenkort in de huid van 'Tea Party-icoon' en ex-gouverneur van Alaska, Sarah Palin (47). Moore, die tijdens haar carrière al vier keer voor een Oscar genomineerd werd, zou volgens het blad Hollywood Reporter de hoofdrol vertolken in de tv-film 'Game Change'.
De film gaat over de presidentscampagne van de Republikein John McCain in 2008, die van Palin destijds zijn running mate maakte. Jay Roach(Austin Powers, meet the parents) verzorgt de regie, de film zelf wordt geproduceerd door de tv-zender HBO.
10-03-2011 om 18:39
geschreven door Patje007
Vervolg van de special naar aanleiding van de release van I Am number Four.
.
10-03-2011 om 18:38
geschreven door Patje007
Interview met Alex Pettyfer en D.J. Caruso n.a.v. de release van I Am Number Four.
In de sci-fi actiefilm I am Number Four van regisseur D.J. Caruso(Disturbia, Eagle Eye) speelt Alex Pettyfer(Stormbreaker) de rol van John, een tiener die over super- krachten beschikt. Hij doet zich echter voor als een normale scholier, omdat een levensgevaarlijke vijand het op hem gemunt heeft. Vier soortgenoten zijn al vermoord - hij is nummer vier... Een gesprek met Alex Pettyfer en D.J. Caruso over dit eerste deel uit een eventuele filmreeks.
Alex Pettyfer
Alex, tijdens de audities had jij je bedenkingen over deze rol? Alex Pettyfer: In deze film speel ik een aarzelende held. John is erg kwetsbaar en heeft moeite met verschillende dingen. Dat maakt hem ook wel interessant: hij is iemand die constant probeert zijn identiteit te vinden. Tijdens de audities wist ik nog niet dat ik de rol op die manier moest spelen. Ik had gewoon niet het idee dat ik iets kon toevoegen aan deze film en wilde er niet aan beginnen. Maar toen bedacht ik dat ik een enorme kans zou laten schieten en dat iedere acteur een uitdaging zoekt. Dus ik ging terug en sprak met D.J. over hoe we deze film en de rol van Johnny wilden invullen. En toen viel eigenlijk alles op z'n plaats.
Dianna Agron en Alex Pettyfer
Maakte dat het gemakkelijker om je voor te bereiden? Alex Pettyfer: Nadat D.J. en ik eruit waren over de aanpak van de rol, zat de meeste voorbereiding vooral op het fysieke vlak. We hebben enorm veel moeten trainen voor- dat de opnames begonnen. Oefenen, oefenen, oefenen voor het vele stuntwerk. Een stunt is echt een zenuwslopende ervaring. Het vereist vaardigheden die ik niet had en ik ben heel blij dat het stuntteam me zo onvoorstelbaar goed heeft geholpen. Ze weten je het zelfvertrouwen te geven dat je nodig hebt om van 20 meter hoog te springen.
Het boek was nog niet uit toen je aan de film begon... D.J. Caruso: Nee, we hadden eigenlijk alleen een ruwe versie van het manuscript. Dus dat las ik pas toen er al aan het script werd gewerkt. Meestal weet je wel wat de mensen leuk vinden aan het boek dat je gaat verfilmen en daar hou je rekening mee wanneer je veranderingen aanbrengt. Dus het was wel eens interessant om dat niet te weten. We konden bij de bewerking gewoon de beslissingen nemen die het beste waren voor de vertaling naar film.
Wat waren de belangrijkste aanpassingen? D.J. Caruso: In het boek is John zich meer bewust van wat er met hem gebeurt en wat hij moet doen. Eigenlijk heeft hij al wat van zijn krachten aan het begin van het verhaal. Voor de structuur van de film vond ik het leuker dat de kijker deze dingen samen met hem zou ontdekken. Dat sommige dingen min of meer onthuld zouden worden. Daarnaast hebben we wat veranderingen aangebracht in de manier waarop de krachten worden gebruikt. Het personage van Number Six bijvoorbeeld, kan in het boek alleen maar verdwijnen. Dat is wel okay, maar niet heel erg bijzonder. Dus ik vond dat teleportatie wel een leukere kracht zou zijn dan simpelweg verdwijnen.
Er zitten veel special effects in deze film. Hebben jullie op de set veel met green screens gewerkt? Alex Pettyfer: Nee, dat viel wel mee. Gelukkig zorgt D.J. ervoor dat er realistische sets zijn, waar alles echt gebeurt. Dus ik heb echt door een gang moeten rennen met een grote metalen bal achter me aan, terwijl de muren instortten. Ik denk dat we maar één dag met green screens hebben gewerkt voor deze hele film.
Hoe waren die special effects van invloed op de regie? D.J. Caruso : Ik had nog niet veel gewerkt met omvangrijke computer-effecten. In Eagle Eye zat wel een vliegtuig dat helemaal uit de computer kwam, maar nu ging het vooral om het combineren van de computeranimatie met de beelden van de echte acteurs. Het creëren van de wezens in samenwerking met Industrial Light & Magic was als een droom die uitkwam. Want vanaf het moment dat je filmmaker wil worden, droom je ervan om ooit eens samen te werken met Steven Spielberg en ILM. Het was verbazingwekkend te zien hoe ILM zoveel krachtiger en creatiever is dan alle andere bedrijven in visuele effecten die ik heb meegemaakt.
Alex Pettyfer en Dianna Agron
I Am Number Four heeft sommige parallellen met de Twilight-reeks en zelfs met Harry Potter... Alex Pettyfer: Laat ik vooropstellen dat wij heel erg blij zouden zijn met de helft van het succes van die twee films. Harry Potter is net als Star Wars: een fenomeen. En dat geldt ook voor Twilight. Ze zijn bepalend geweest voor onze generatie en ik vind ze allebei geweldig. Maar ze lopen tegen hun einde aan en ik hoop dat de jeugd nu naar nieuwe dingen zoekt. Hopelijk - even afkloppen - vult I Am Number Four het gat op. Het heeft niet alleen actie en avontuur, maar ook een boeiend verhaal vol verschillende lagen en bovendien een romantische lijn.
D.J. Caruso: Daar ben ik het mee eens. Twilight en Harry Potter zijn fantastisch, maar voor mij is I Am Number Four een terugkeer naar de films die ik als tiener zag, zoals Back to the Future en The Goonies. Het is iets gecompliceerder op het gebied van relaties en de liefde. Als je sterke personages hebt die voor het eerst liefde ervaren, die ontdekken wie ze zelf zijn en ook te maken krijgen met herkenbare problemen op school, dan heb je universele thema's die het publiek altijd zal interesseren. De actie in het laatste gedeelte van I Am Number Four is zo uniek en zo anders dan in die andere films, dat ik denk dat je er net even een iets grotere stoot adrenaline van krijgt.
Dianna Agron
Denk je dat er meer films in deze reeks gaan komen? D.J. Caruso: Als het publiek net zoveel plezier beleeft aan deze film als wij hadden tijdens de productie, dan willen we er graag meer maken. Maar we doen het stap voor stap. De serie bestaat uit vijf of zes boeken. Ik heb de synopsis van het tweede boek gelezen, waarin de personages iets ouder zijn. Het is leuk dat we in deze film nog de laatste drie maanden van hun schooltijd hebben meegemaakt, zodat de rest van de verhalen ons buiten de highschool kan gaan brengen.
10-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
D.J. Caruso en Alex Pettyfer houden jonge kijkers spiegel voor in âI am Number Fourâ.
Misschien word ik ooit nog volwassen, mijmert D.J. Caruso. Dat zou zonde zijn, want de regisseur van films als Disturbia en Eagle Eye weet wat jonge kijkers willen zien. Als jongetje beleefde ik de mooiste avonturen in de bioscoop. Dat gevoel van opwinding probeer ik in mijn eigen films over te brengen.
Hij voelde zich op de middelbare school een outsider, net als de hoofdpersoon in I am Number Four. In het geval van Nummer Vier, die zich veiligheidshalve John Smith noemt, niet zo gek. Hij is afkomstig van een andere planeet en er wordt door buiten- aardse vijanden op hem gejaagd. Drie voorgangers (van de negen vluchters) hebben al het loodje gelegd, maar zolang John Smith in leven blijft, groeien zijn krachten. Anonimiteit is dus belangrijk, maar John is een gezonde jongeman en wil van het leven proeven. Zijn liefde voor Sarah en zijn vriendschap met buitenbeentje Sam zorgen voor problemen op Johns nieuwe school.
D.J. Caruso koos er zelf voor om buitenstaander te blijven in zijn tienertijd.
D.J. Caruso: Ik kon op veel gebieden goed meekomen, maar ik vond het prettiger om op een afstandje te blijven, te observeren. Bovendien was ik in andere dingen geïnteresseerd dan wat de populaire jongens cool vonden. Hoofdpersoon John maakt in de film tegen zijn kwetsbare nieuwe vriend Sam een goeie opmerking over een stoere jongen: hij zit in het voorlaatste jaar van zijn beste tijd. Na school zal jij een veel interessanter leven krijgen. Dat maakt I am Number Four herkenbaar voor teenagers. Ze zien dat je best een outsider mag zijn. Als je jezelf kunt accepteren zoals je bent, sta je sterker in het leven.
Daar sluit hoofdrolspeler Alex Pettyfer zich van harte bij aan. Als tieneridool heeft de jonge Brit andere redenen om zich een buitenbeentje te voelen.
Alex Pettyfer: Iedereen zoekt op zijn manier naar een identiteit, naar wie hij is. Je droomt om iets te bereiken en dat lukt lang niet altijd. Als je het geluk hebt om te kunnen doen wat je graag wil, moet je daar zorgvuldig mee omgaan. De rollen die ik speel, hebben weinig met een leuk koppie te maken. In I am Number Four is John aanvankelijk onzeker over zichzelf. Door zijn avonturen leert hij zichzelf kennen en wordt hij een strijder. Ik vond die dynamiek heel interessant. John is geen stripfiguur. En wat mijn uiterlijk betreft: in mijn volgende film, Beastly, is mijn gezicht grotendeels bedekt met haar.
Alex Pettyfer en Dianna Agron in I am Number Four
Dat zal zijn snel groeiende schare vrouwelijke fans niet leuk vinden. En ook als koele moordenaar in Now mikt Pettyfer niet op de sympathie van de bioscoop- bezoeker.
Alex Pettyfer: Die keuzes komen uit zijn hart. Dat beviel me het meest aan I am Number Four: als je alle actie wegsnijdt, blijf je nog steeds geïnteresseerd. Omdat het verhaal om de personages draait. Zo kijk ik ook tegen mijn carrière aan. Johnny Depp speelt een gekke zeerover in de Pirates of the Caribbean en dat maakt m populair bij alle moeders in de wereld. Maar hij koos voor die piraat omdat hij zin had om die rol te spelen. Je moet kiezen voor wat je gelukkig maakt. Zolang ik me amuseer, maak ik me niet druk om het label dat ze op me kleven.
I am Number Four speelt vanaf 9 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Colin O'Donoghue en Alice Braga, de tegenspelers van Anthony Hopkins in de nieuwe film The Rite stonden doodsangsten uit tijdens de opnames. "Toen hij me probeerde te wurgen, kon ik niet anders dan aan Hannibal Lector denken", aldus Braga.
Colin O'Donoghue en Alice Braga
Ook ODonoghue voelde zich niet altijd op zn gemak op de set. "Anthony Hopkins laat iemand zich geweldig op zn gemak voelen, maar zodra een scène begint, verandert er iets in zn ogen en dan heb je ineens zoiets van 'wooh, wacht eens even'", aldus de Ierse acteur in een interview met NU.nl.
"Toen hij (Hopkins) met zijn handen mn keel dichtkneep, was ik wel serieus bang. Het was onmogelijk om niet aan Hannibal Lecter te denken. Ik heb al die films gezien", sluit Braga zich bij de angst van haar collega aan.
In The Rite speelt Hopkins pater Lucas in Rome die erg bedreven is in het uitdrijven van de duivel. De sceptische Michael Kovak (ODonoghue) laat huis en haard achter om een opleiding tot exorcist te volgen in Rome.
Journaliste Angelina (gespeeld door Braga) volgt dezelfde cursus en komt samen met Michael in aanraking met pater Lucas die halverwege de film zelf het slachtoffer wordt van de duivel. Michael, die nog steeds niet in het verschijnsel gelooft, is de aangewezen persoon om de pater te bevrijden van de duivel.
Hopkins ziet zichzelf ondanks de angst van zijn tegenspelers niet als typische horroracteur. "Ik heb een paar enge rollen gedaan, maar ook veel niet enge rollen." Wel snapt de 73-jarige acteur dat mensen enge films bezoeken. "Ik denk dat iedereen af en toe wil flirten met het gevaar, de chaos die in ons zit."
Colin O'Donoghue en Anthony Hopkins
In The Rite speelt ODonoghue met ervaren acteurs als Hopkins, Ciarán Hinds en de Nederlandse Rutger Hauer. De 30-jarige Ier speelde zelf nog niet in grote Hollywood- films, alleen in de serie The Tudors heeft hij een belangrijke rol. Het is voor ODonoghue dan ook een raadsel waarom de filmmakers uitgerekend voor hem gekozen hebben.
"Ik denk dat ze me goed vinden, maar kan geen concrete reden bedenken waarom ze voor me gekozen hebben", vertelt de acteur bescheiden. "Ik heb ook wel even goed na moeten denken. Ik ben zelf katholiek opgevoed en in Ierland is geloof nogal een zwaar onderwerp. Maar het is geweldig om naast iemand als Anthony Hopkins te staan."
08-03-2011 om 18:17
geschreven door Patje007
06-03-2011
Filmaffiche 'The Rite'.
The Rite is vanaf 9 maart 2011 te zien in de Kinepolis-bioscopen
Inhoud: The Rite, een bovennatuurlijke thriller gebaseerd op waargebeurde feiten, volgt seminariestudent Michael Kovak, die naar het Vaticaan wordt gestuurd om exorcisme te studeren. Gewapend met zijn scepticisme, daagt hij zijn meerderen uit om eerder psychiatrie te overwegen als behandeling voor bezetenen. Maar wanneer hij in de leer gaat bij de onorthodoxe Vader Lucas (Anthony Hopkins) - een legendarische priester die meer dan duizend exorcismen op zijn naam heeft - stelt Michael wat meer open voor het gegeven. Helemaal in de ban van een geval van exorcisme dat zelfs de ervaring van Vader Lucas te boven lijkt te gaan, vangt hij een glimp op van een fenomeen dat niet verklaard of gecontro- leerd kan worden door wetenschap...en van een kwaad, zo agressief en angst- aanjagend, dat het hem dwingt om alles waarin hij gelooft in vraag te stellen.
Regie: Michael Hafstrom Cast: Anthony Hopkins, Rudger Hauer Genre: Thriller, drama Duur: 113 minuten
06-03-2011 om 15:58
geschreven door Patje007
Anthony Hopkins stopt pas bij geheugenverlies.
De inmiddels 73-jarige Anthony Hopkins is nog van plan tot zijn 93ste door teacteren, als hij dan zijn tanden en geheugen nog heeft. Dat vertelt Hopkins in een interview met NU.nl.
Wanneer de acteur uit Wales geconfronteerd wordt met het feit dat hij al bijna in honderd films en tv-series heeft gespeeld, reageert Hopkins verbaasd. Ik heb geen idee wat ik allemaal gedaan heb, zegt hij bescheiden.
Dat Hopkins niet stil staat bij het aantal films waar hij een rol in speelt, draagt bij aan het feit dat hij voorlopig nog niet denkt aan stoppen: Anthony Hopkins: Zo lang mijn agent rollen voor me kan regelen en regisseurs me willen hebben, blijf ik doorgaan. Ik geniet er nog van. Het houdt me actief en houdt me van de straat. Maar als ze me niet willen is het ook prima, dan stop ik.
Aan de populariteit van Hopkins onder publiek en filmmakers lijkt echter voor- lopig geen einde te komen. De kans is dan ook aanwezig dat hij op zn 93e nog op het witte doek te zien is: Anthony Hopkins: Ik hoop dat ik dan nog acteer. Ik zou alleen stoppen als ik geen tanden meer heb of mijn geheugen me in de steek laat.
Anthony Hopkins is vanaf 9 maart 2011 te zien in de film 'The Rite'.
06-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
05-03-2011
Foto van de week: Kirsten Dunst uit de kleren met leeuw voor Bvlgari.
Om het nieuwe parfum 'Mon Jasmin Noir' van luxemerk Bvlgari te promoten, ging actrice Kirsten Dunst, die we oa. kennen van Spider-Man en Mona Lisa Smile, uit de kleren. Naast de schaarsgeklede Dunst zien we ook nog een leeuw. Een échte! Het parfum werd voorgesteld in Milaan, tijdens de Fashion Week.
Vorig jaar werkte Bvlgari ook al met actrice Julianne Moore. Voor Kirsten Dunst is het de allereerste keer dat ze haar gezicht aan een reclamecampagne leent.
05-03-2011 om 12:31
geschreven door Patje007
04-03-2011
Film op TV: Collateral.
Vrijdag 04/03/2010-2BE: 20u45
Inhoud: Max (Jamie Foxx) werkt al twaalf jaar lang als taxichauffeur in Los Angeles. In al die jaren hebben duizenden klanten plaatsgenomen op de achter- bank van zijn taxi. Duizenden gezichten die hij heeft aangekeken in zijn achter- uitkijkspiegel en spoedig weer vergeten... tot vanavond. Vincent (Tom Cruise) is een huurmoordenaar. Als de kopstukken van een internationaal drugskartel vernemen dat enkele van hun handlangers voor de rechtbank zullen moeten verschijnen, zetten ze een grootscheepse operatie op stapel om alle kroon- getuigen te identificeren en uit de weg te ruimen. Vanavond worden de vonnissen door Vincent voltrokken... Als Vincent zich gedwongen ziet de taxi van Max te kapen, wordt de taxi- bestuurder de persoon op de verkeerde plaats, op het verkeerde tijdstip. Vincent dwingt hem van het ene slachtoffer naar het andere te rijden. Met de LAPD en de FBI op de hielen moeten Max en Vincent vaststellen dat ze van elkaar afhankelijk zijn geworden, willen ze dit overleven...
Jamie Foxx begon als komiek, maar in Collateral, waarin Tom Cruise hem gijzelt in zijn taxi, laat hij zijn grappen thuis. Bij het interview met de acteur is hij weer helemaal zichzelf: Een film maken met Michael Mann en Tom Cruise, hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Jamie Foxx: Michael Mann belde me op en vroeg: Wil je een film maken met Tom Cruise? Ik zei: Man, al gaan we het alfabet verfilmen, ik doe mee! Toen stelde hij een nogal domme vraag; hij vroeg of ik een taxichauffeur kon spelen. Ik zei: Kom op, je weet dat ik altijd mn ding doe! Toen vroeg hij: Maar kun je ook níet je ding doen? Deze man moet saai en doorsnee zijn. Dat was het moeilijkste aan deze film.
Hoe is zon megaster als Tom Cruise nou om mee te werken? Jamie Foxx: Hij is geweldig! Ik ken ook mensen die een beetje tv-werk hebben gedaan en nauwelijks meer aanspreekbaar zijn. Tom staat helemaal aan de top; het is ongelofelijk om te zien hoe normaal hij andere mensen behandelt en hoe oprecht geïnteresseerd hij is. Als ik met hem sprak, merkte ik wel eens dat hij aangedaan was door het gedrag van sommige mensen. Player hating noemen ze dat in het getto. Het is een uit- drukking voor het gedrag van mensen die niet kunnen geloven dat iemand die rijk, beroemd en aantrekkelijk is, ook aardig kan zijn. Om te testen of je wel echt bent, proberen ze je te irriteren.
Hij was ook op je verjaardag, toch? Jamie Foxx: Klopt. Hij kwam binnen, en iedereen stond te kijken van: Man, The Last Samurai is op Jamie Foxx verjaardagsfeest! En er waren een hoop vrienden zonder sofi-nummer, snap je? Die konden het wel waarderen dat hij gewoon relaxed zichzelf was.
Aparte vriendenkring heb jij: van gangsters tot Tom Cruise... Jamie Foxx: Toen ik naar LA kwam, kende ik helemaal niemand. De eerste mensen die ik ontmoette, waren de gangsters die de baas waren in de buurt. Ik ben begonnen in comedy-clubs en die mannen steunden me zon beetje. Zij zorgen er ook nu nog voor dat ik met één been op de straat blijf staan. Dat is belangrijk voor een stand-up comedian. Ik kan niet het podium op stappen en zeggen: Yeah, ik heb net een nieuwe Range Rover gekocht. Wie nog meer? Dat voelt het publiek niet. Daarom heb ik het in mijn nieuwe show over mijn reizen over de wereld én mijn lollige belevenissen met Tom Cruise, maar dan wel door de ogen van een zwarte man
04-03-2011 om 12:33
geschreven door Patje007
Dossier wereldsterren: deel 19: interview met Denzel Washington.
Het gijzelingsdrama 'inside man' zou de meest conventionele film van Spike Lee zijn. Flauwekul, meent Denzel Washington - en hij kan het weten, want hij speelde in 2004 voor de vierde keer de hoofdrol in een film van Lee. 'het is pure Freejazz, man!'
Behalve gevestigd rasacteur met twee Oscars op zijn schoorsteenmantel en eigenaar van de meest kenmerkende voornaam uit de filmgeschiedenis - is Denzel Washington ook het politiek geweten van het Afro-Amerikaanse acteursgild. Een gesprek met één van de zeldzame A-list-acteurs die nooit een blad voor de mond nemen, en een man die in zijn 34 jaar omspannende carrière zijn naam altijd even graag verbond aan sociaal geëngageerde films als aan lucratieve blockbusters - herinner u zijn rollen als de vermoorde anti-apartheidsstrijder Steve Biko (Cry Freedom), Nation of Islam-voorman Malcolm X of de van moord betichte zwarte bokser Rubin 'The Hurricane' Carter, die jarenlang onschuldig achter de tralies zat.
Ook in zijn film Inside Man - een heist movie uit 2006 waarin Washington (56 inmiddels) als non-conformistische flik het duel aangaat met gijzelnemer Clive Owen en politiek intrigante Jodie Foster - flitsen de politieke en sociale referenties weer gezwind door het beeld. Dat krijg je natuurlijk als je Spike Lee, maker van films als Do the Right Thing, Jungle Fever en The 25th Hour, de opdracht geeft om een mainstreamthriller in te blikken over een ingenieuze bankoverval-met-gijzeling op Wall Street.
Na 'Mo' Better Blues', 'Malcolm X' en 'He Got Game' was dit al de vierde Spike Lee-film waarin je de hoofdrol hebt. Maar ook de minst geëngageerde, zo lijkt het. Denzel Washington: Dat wordt gezegd, omdat het scenario hem door de studio werd aangereikt en vanwege de commerciële verwachtingen. En toch is het een typische Spike Lee-film. Dat zie je aan de sociale commentaren die hij aan het script heeft toegevoegd, maar ook aan de energieke regiestijl. Het ding moest in vier weken worden ingeblikt, wat weinig is voor zo'n ambitieuze genrefilm. Daarom werden verschillende scènes in één take opgenomen. Maar dat geeft de film net zo'n levendige en urgente feel. Het is pure freejazz, man! Shoot it, cut it and straight over to the next scene.
Is jullie relatie veranderd sinds 'Mo' Better Blues'? Denzel Washington: We zijn ouder en hopelijk wijzer geworden. Dat zorgt ervoor dat je je niet meer zo snel opwindt wanneer er iets fout loopt. Bovendien heb ik ondertussen voor het eerst zelf een film geregisseerd (Antwone Fisher) waardoor ik zijn werk nog meer ben gaan appreciëren. Ik heb aan den lijve ondervonden hoe moeilijk zijn job is, dus val ik hem niet meer lastig met futiele details, zoals narcistische acteurs plegen te doen. Tegelijk hou ik hem ook nauwletterder in de gaten om er wat van op te steken. Als je ideeën pikt, kun je maar beter meteen pikken van de beste (lacht).
Willem Dafoe en Denzel Washington in 'Inside Man'
Spike heeft de reputatie een knorrig mannetje te zijn. Terecht? Denzel Washington: (ironisch) Knorrig? Waar háál je het? Ach, sinds hij kinderen heeft is hij ongetwijfeld rustiger geworden, maar ik heb hem eerlijk gezegd altijd al gekend als een relaxte kerel. Iemand die graag de kat uit de boom kijkt en pas daarna zijn klauwen opzet. Spike wordt alleen maar nukkig als hij zich in het nauw gedreven voelt. En schiet hij toch een keer uit zijn krammen, dan is dat zo weer voorbij.
Was er meer druk dan vroeger? Het was tenslotte zijn eerste opdrachtfilm. Denzel Washington: Niet echt. Voor Spike blijft films maken een gezellige familie-onder- neming: hij werkt nog altijd met hetzelfde team, met één broer als setfotograaf en een andere als setcoördinator. En repeteren deden we nog altijd in hetzelfde stinkende hok als 16 jaar geleden. Dat is een goede zaak. Het zorgt voor een relaxte atmosfeer. En er is hier, in New- York, ook niemand die je nodeloos lastigvalt zoals in LA. Hier kun je nog gewoon op de stoep een broodje eten zonder dat iemand je aangaapt.
Wat me eraan doet denken: veel roddels zijn er niet over jou. Denzel Washington: I just like being a regular guy. Ik zoek de pers niet op en schrijven de roddel- blaadjes dan toch rare dingen over me, dan steek ik nog het liefst van al mijn kop in het zand. Denzel Washington is zwanger? Aap bevalt van olifant met acht poten? Schrijf maar raak. Zolang je mijn naam maar juist spelt. (lacht) Een tijdje geleden las ik dat ik zou hebben gezegd dat Terrence Howard beter geen liedje kon zingen tijdens de Oscarceremonie. Waar haalden ze het?
Is het waar dat je amper je eigen films bekijkt - laat staan andere? Denzel Washington: Schuldig. Ik ben nooit een filmfreak geweest. Mijn ouders verboden me vroeger naar de cinema te gaan en dat is altijd blijven hangen. Ik heb ook niet het gevoel dat ik iets mis. Ik denk dat ik maximaal 25 films per jaar bekijk - meestal op dvd dan nog - en mijn eigen films bekijk ik maar één keer: tijdens de screening voor cast en crew. Kwestie van te weten waar- over ik praat tijdens interviews.
Denzel Washington, Clive Owen, Jodie Foster en Spike Lee
Voel je je gegeneerd als je jezelf bezig ziet? Denzel Washington: Een beetje. Film is voor mij geen entertainment maar werk, waardoor ik vooral op technische details zit te letten in plaats van me te laten meeslepen door het verhaal. Ik kan maar één film opnoemen die ik allicht tien keer heb gezien en dat is Training Day van Antoine Fuqua. Niet omdat ik mezelf daarin zo geweldig vind, maar omdat het een enorme inspiratiebron was voor mijn regiedebuut Antwone Fisher. Ik heb zelfs verschillende shots uit die film gejat, al verklap ik niet dewelke. Anders heb ik straks meteen de advocaat van Fuqua aan de lijn. (lacht)
Je had het daarnet nog over Terrence Howard. Hij kreeg in 2006 een Oscarnominatie als beste acteur voor 'Hustle and Flow', en in 2005 ging de prijs naar Jamie Foxx voor 'Ray'. Zwarte acteurs doen het goed tegenwoordig. Denzel Washington: En terecht. Al had Terrence Howard misschien beter geen liedje kunnen zingen tijdens de Oscarceremonie (lacht). Nee, ernstig: tussen mij en Sydney Poitier gaapte nog een kloof van twintig jaar, terwijl Jamie Foxx me al na drie jaar opvolgde als Oscarwinnaar en dan mag ik ook zeker Don Cheadle en Halle Berry niet vergeten. Hopelijk kunnen we daaruit concluderen dat men eindelijk begint te letten op de kwaliteiten van acteurs, niet op hun huids- kleur.
Even terug naar 'Inside Man'. Dit was niet je eerste flikkenrol, om het zacht uit te drukken. Word je dat nooit beu? Denzel Washington: Oorspronkelijk had ik de rol van Clive Owen, die van de gijzelnemer dus, maar het was mijn manager die me uiteindelijk pushte om toch maar weer als flik op te draven omdat ik anders bijna de hele film door met een masker op moest rondlopen. Dat was slecht voor mijn marktwaarde, beweerde hij. Maar ik heb nergens spijt van hoor. Dit is tenslotte ook geen Denzel Washington-vehikel, maar een echte ensemblefilm waarin de dialogen veel belangrijker zijn dan de actiescènes.
Hoe vermijd je de genreclichés? Denzel Washington: Het feit dat ik weinig films bekijk, helpt allicht: ik weet niet eens wat de genreclichés zijn. Spike organiseerde wel elke avond na de opnames een speciale screening van films die hij als voorbeelden in gedachten had -klassieke heist movies en seventiesthrillers als Dog Day Afternoon, Marathon Man, The Thomas Crown Affair,Serpico. In Inside Man zitten heel wat referenties, terwijl de film ook qua look en feel dicht aanleunt bij het soort atypische thrillers uit de jaren 70 . In zekere zin is dit een hedendaagse variant op Dog Day Afternoon, maar dan gesitueerd binnen het post-9/11-klimaat en gelukkig ook zonder broeken met olifantenpijpen en gigantische Afro-kapsels. (lacht)
Heeft Spike ook 'Crash' vertoond? Denzel Washington: (lacht) Nee, maar ik weet waar je naartoe wil, leperik: of ik als Academy-lid voor Crash heb gestemd? Dat hou ik voor mezelf. Vooral critici lijken er van uit te gaan dat Crash zijn Oscar te danken heeft aan het feit dat vooral acteurs op die film hebben gestemd, en Academy- leden die in LA wonen, waar de film zich afspeelt. Maar zou het niet kunnen dat het ook gewoon de beste film was? En wie zegt dat Brokeback Mountain tweede was, iets waar iedereen zomaar lijkt van uit te gaan?
'Inside Man' heeft een en ander met 'Crash' gemeen. De verwijzing naar het paranoïde post-9/11- klimaat, bijvoorbeeld. Denzel Washington: Klopt. Vooral die scène waarin die Sikh door de flikken meteen als een Arabier wordt aangezien en dus als potentiële terrorist, is zo uit het leven gegrepen. Vreselijk, maar het levert wel een van de grappigste scènes uit de film op. Je moet ook niet rond de pot draaien, vind ik. Na 9/11 was de islamofobie ook zo overweldigend dat alle nuances verdwenen. Gelukkig komt daar stilaan verandering in. Amerikanen beginnen eindelijk door te krijgen dat je terreur niet bestrijdt door in angst te leven en nationalistische slogans te brullen en al helemaal niet door naties binnen te vallen en verdachten zonder vorm van proces op Guantanamo te droppen.
Spike Lee en Denzel Washington
Zulke dingen leveren wel goeie films op. Of is het een romantisch waanidee dat je Abu Ghraib en Guantanamo nodig hebt om nog eens politiek relevante films te maken? Denzel Washington: Malcolm X was ook geen evidente film om te maken, hoewel er in 1992 nog geen sprake was van 9/11. Er is natuurlijk wel een verband. Hoe meer politieke oproer, hoe meer politieke films, wat een gezonde reflex is. Dat zag je in de jaren 70 ten tijde van Vietnam en Watergate ook. Hopelijk is het geen trend die snel overwaait, al zal dat vooral afhangen van het commerciële succes van dat soort films. Want zo is Hollywood wel: geen winst, geen risico's, ook al staat de hele wereld in brand.
Is dat waarom je acht jaar geleden het acteren beu was? Denzel Washington: Onder andere. Maar ondertussen heb ik daar wat aan gedaan. Ik heb zelf een film geregisseerd, enkele documentaires geproduceerd, en ik stond zes jaar geleden op Broadway als Brutus in het Shakespeare-stuk Julius Caesar. Dat deed deugd. Ik ben zelfs van plan om Julius Caesar te verfilmen, maar dan in een hedendaagse versie die inspeelt op het huidige politieke klimaat. Ik ben druk bezig met het scenario, en er hangt een foto van de regering Bush boven mijn bureau ter inspiratie. Wie zou ik uit de Bush-clan moeten casten als Brutus?
Condoleezza Rice. Die is smoorverliefd op Bush. Denzel Washington: (lacht) Vergeet niet waar u het voor het eerst hoorde, dames en heren! Dat was ook mijn idee. Het zijn altijd de meest loyale volgelingen die hun mentor een mes in de rug planten. Enfin, we zien wel. Ik heb er in elk geval weer zin in.
Volgende week, filmfreaks, kunnen jullie op cinefilm in het kader van de reeks interviews met wereld- sterreneen interview lezen met Natalie Portman, kersvers Oscarwinnares en momenteel in de bioscoop te zien met de films Black Swan en No Strings attached.
04-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
03-03-2011
Mila Kunis na Black Swan: 'Ik dans nooit meer'
Hoewel ze als een echte ballerina haar dansmoves toont in de film 'Black Swan', had de mooie Mila Kunis voor de opnames van de film nog nooit één danspas gezet.
Tijdens een interview met W-Magazine vertelt de actrice met roots in Oekraïne over haar ervaring op de set: 'Ik had nog nooit gedanst in mijn leven. Ik trainde vier maanden, zeven dagen per week en vijf uur per dag. Ik verloor 9 kilo. Ik scheurde een ligament, mijn schouder raakte uit de kom en ik heb twee littekens op mijn rug. Het was het waard, maar ik zal nooit meer dansen. Ik dacht: ik kan dit wel, ik draag hakken. Maar ik was mis. Christian Louboutins zijn oncomfortabel, maar ik schreeuwde het uit toen ik voor de eerste keer een pointe moest dragen.'
Scène uit 'Black Swan'
Mila staat nu bekend als een echte Hollywood-beauty, maar dat was niet altijd zo: 'Ik ben niet opgegroeid met de gedachte dat ik mooi was. Het is ook niet zo dat ik mezelf onaantrekkelijk vond, maar het was gewoon nooit iets waar mijn familie me op wees. Ze wezen vooral op mijn persoonlijkheidskenmerken en zeiden dingen als: onze dochter is echt eigenzinnig, in plaats van hoe ik eruit zag. En je uiterlijk gaat onvermijdelijk voorbij, dus het maakt geen verschil.'
03-03-2011 om 13:43
geschreven door Patje007
Dossier wereldsterren: deel 19: interview met Denzel Washington.
Lees morgen in het kader van de reeks interviews met wereldsterren het interview met Denzel Washington.
03-03-2011 om 13:07
geschreven door Patje007
Interview met regisseur Jaume Collet-Serra naar aanleiding van de release van 'Unknown'.
De meest amusante film van de afgelopen Berlinale was beslist Unknown, een Hitchcockiaanse thriller van Spanjaard Jaume Collet-Serra. Producer Joel Silver heeft een voorliefde om dingen op te blazen en in Unknown gaat hij geen Berlijnse toeristische trekpleister uit de weg. Een gesprek met regisseur Collet- Serra over zijn eerste Hollywood-film die vorige week nummer 1 werd aan de Amerikaanse kassa:
Jaume Collet-Serra
Unknown lijkt wel een mix van Frantic, North by Northwest en The Bourne Identity, maar is in feite gebaseerd op een roman van Fransman Didier van Cauwelaert. Het centrale personage heet Martin Harris (Liam Neeson), een wetenschapper die in Berlijn arriveert en na een ongeval ontdekt dat iemand zijn identiteit heeft gestolen. Harris speurt naar de ware toedracht van de zaak, maar wordt geviseerd door huurdoders. Hitchcock alom, meneer Collet-Serra? Jaume Collet-Serra: «Hij is nu eenmaal de meester en we proberen hem levend te houden (lacht). Hitchcock heeft een enorme invloed gehad op mij en op wat ik zo mooi vind in cinema. Hij maakte altijd films voor een groot publiek en in zijn thrillers konden de mensen zich gemakkelijk terugvinden. Hij wist bovendien als geen ander angst te puren uit de meest doodgewone dingen. In Unknown probeer ik dat ook. Een man verliest zijn identiteit en daardoor wordt de wereld die hij zo goed kent plots zeer angstaanjagend.»
U plukte uit meer dan één Hitchcock-film? Jaume Collet-Serra: «Wanneer je Unknown uitpluist, zal je inderdaad een pak overeenkomsten vinden, maar we hebben toch geprobeerd om onze eigen film te maken. Maar die waren er al in het script. Ik heb er enkel voor gezorgd dat het scenario zo goed mogelijk verfilmd werd. Uiteraard heb je de femme fatale, de blondine, de schurk en andere personages of elementen die typisch zijn voor Hitchcock-films. Blondine January Jones had bijvoorbeeld Grace Kelly kunnen zijn, Liam Neeson is zeker de doodgewone man in buitengewone omstandigheden zoals vele Hitchcock-protagonisten. De Amerikaan in de vreemde stad heb je ook in het begin van The Man who Knew Too Much of Frantic.»
Wie zou u in de plaats van Liam Neeson gecast hebben moest u kunnen kiezen uit Hitchcock-acteurs? Jaume Collet Serra: «Zonder twijfel James Stewart. Zoals Liam is dat iemand die onmiddellijk aantrekkelijk is. Het zijn bovendien allebei lange mensen met een enorme uitstraling. Ik heb heel graag met Liam gewerkt. Hij is zon benaderbare acteur die op de set blijft en met de crew praat. Hij heeft duidelijk meer een Europese manier van omgaan met mensen.»
Heeft u Berlijn altijd als locatie gewild? Jaume Collet Serra: «Ja, dat was de plaats van de actie in het script en ik vond het een uitstekende keuze. In het boek speelt het verhaal zich af in Parijs, maar persoonlijk vond en vind ik dat die plaats te vertrouwd oogt. Berlijn was voor mij perfect. Het is een stad met enorm veel karakteristieke locaties en ze voelt heel koud aan. En zoals het personage van Liam Neeson kampt Berlijn met een identiteitsprobleem. Je kan hier geen drie straten verder lopen of je komt in een andere omgeving. Aan het Potzdamer Platz heb je al die moderne gebouwen en waar vroeger de Karl-Marx-Allee was, lijkt alles dan weer zeer Oost-Europees. En dan heb je Stadtmitte en de Turkse wijken. Op het vlak van architectuur lijkt Berlijn wel het tegengestelde van Barcelona waar alles in één stijl is.»
Liam Neeson, Diane Kruger en Frank Langella in 'Unknown'
Heeft u die autorace echt in de Friederichstrasse opgenomen? Jaume Collet Serra: «Ja, maar dat ik ze daar heb gedraaid, heeft meer te maken met het feit dat het de enige straat in Berlijn is die goed verlicht is. Berlijn bij nacht oogt opvallend donker. Ze hebben wel lichten in de straten, maar de palen staan te ver uit mekaar en de lichten staan laag. Mijn cameraman is zoals ik een Spanjaard en hij kon het maar niet vatten (lacht).»
U maakte voor Unknown drie films waarvan twee uit het horrorgenre. Bent u een fan van horror? Jaume Collet Serra: «Je moet als regisseur altijd met horrorfilms beginnen. Dat is een ongeschreven wet voor debuterende regisseurs. Als je geen geld hebt en je betaalt je eigen film niet zelf, dan ga je door een horrorfase. De meeste regisseurs in Hollywood zijn allemaal begonnen met horror. Zelfs Spielberg debuteerde met Duel , een soort van horrorfilm. Wat je als beginnend regisseur eveneens moet doen, is je film meteen in het Engels draaien. Dan kan er geen remake meer mogelijk zijn en controleer je zelf je product.»
03-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
02-03-2011
Eerste vip-bioscoopzaal in ons land heeft op 1 maart 2011 de deuren geopend.
Genieten van hapjes en nippen van een glaasje champagne terwijl je naar de film aan het kijken bent, dat kan vanaf 1 maart 2011 in een gloednieuwe vip-zaal in bioscoop Utopolis in Mechelen. De vip-behandeling kost maar 14 euro.
Het ziet er uit als de binnenkant van een luxecruiseschip, maar van golven of hevige wind merk je niets. Het gaat immers om de eerste vip-bioscoopzaal in ons land, en daarvoor moet je vanaf 1 maart 2011 in de twaalfde zaal van bioscoopcomplex Utopolis in Mechelen zijn. Met een aparte ingang, een lounge en een bioscoopzaal met bediening voel je je toch minstens even de belangrijkste persoon op aarde.
'De werkende mensen die een centje meer hebben, willen we zo opnieuw van film laten genieten', zegt marketing manager Tanja Piessens. 'We krijgen vaak reacties van mensen, vooral dertigers en veertigers, die niet meer naar de bioscoop willen gaan omwille van de drukte: de wachtrijen aan de inkom en de drukte in de zalen. Met deze nieuwe formule willen we hen rustig van de film laten genieten, met een glaasje cava of champagne en hapjes.'
Via een aparte inkom worden de gasten begeleid naar de lounge, waar een glas champagne of fruitsap wordt aangeboden. Hosts en hostessen zorgen voor een privé- bediening in de zaal, en er is een aparte sanitaire voorziening, weg van het 'gewone' volk.
Per vertoning worden bovendien maar vijftig filmliefhebbers toegelaten. 'Zo kunnen we de zaal comfortabel houden met luxestoelen en brede gangen', zegt Piessens.
Honger of dorst tijdens de film? Met een rode knop aan je zetel kun je allerlei bestellingen doen. 'Wie op die knop drukt, krijgt een privébediening. De bestelling - hapjes, drank, ... - wordt opgenomen en enkele minuten later al bediend', zegt Piessens. Maar zijn rondlopende obers tijdens een voorstelling geen storend element? 'Helemaal niet', zegt Piessens. 'Ons personeel werd hiervoor opgeleid. Bovendien zijn ze in het zwart gekleed. Dat beperkt de overlast voor de bezoekers.'
Een computersysteem registreert wie de rode knop gebruikt en wat hij of zij consumeert. 'En afrekenen gebeurt na de film, zodat ook die overlast wordt beperkt.'
De vip-zaal is de eerste in zijn soort in België. 'We staken ons licht op in de buurlanden, waar het concept al bestaat', zegt Piessens. 'Maar hier is het dus nieuw, en daarom eigenlijk nog maar een proefproject dat nog bijgeschaafd kan worden. Dat zullen de komende weken uitwijzen.'
Voor een film in de vip-zaal betaal je 14 euro, maar om de nieuwe zaal te promoten, betaal je in maart maar 9,50 euro per persoon.
De film die op 1 maart 2011 in première ging in de vip-zaal was de Amerikaanse prent The Black Swan met Nathalie Portman, die zondagnacht nog een Oscar won.
02-03-2011 om 23:23
geschreven door Patje007
Film op TV: The Bucket list.
VijfTV-02/03/2011: 20u50
Inhoud: Bedrijfsleider en miljardair Edward Cole (Jack Nicholson) en automonteur Carter Chambers (Morgan Freeman) lijken uit twee totaal verschillende werelden te komen. Op een keerpunt in hun leven delen de twee een ziekenhuiskamer en ont- dekken dat zij twee zaken gemeenschappelijk hebben: de wens om de tijd die hen rest in te vullen met alles wat zij ooit wilden doen voor zij zouden sterven en een onvervuld verlangen om met zichzelf in het reine te komen. Samen beginnen zij aan de reis van hun leven. Een onvergetelijk avontuur waarin zij gaandeweg vrienden worden en met het nodige inzicht en humor maximaal van het leven leren te genieten. Elk avontuur is een item minder op hun lijstje.
Het lijkt alsof de tijd geen grip heeft op Jack Nicholson, ook al is hij inmiddels 73 jaar. Een interview met de drievoudige Oscarwinnaar met als onderwerp van gesprek zijn film The Bucket List(2007):
In de film The Bucket List maakt je personage een bucket list: een lijst van dingen die hij wil doen voordat hij sterft. Heb je daar zelf ook wel eens over nagedacht? Jack Nicholson: In het interview dat ik hiervoor heb gedaan, heb ik gezegd dat ik vandaag alleen nog maar zou liegen, om niet de hele tijd in herhaling te vallen. Maar vooruit dan maar. In de film bezoeken Morgan Freeman en ik de piramides van Egypte, wat ik zelf ook altijd al eens heb willen doen. Pavarotti zou Aida gaan doen bij de piramides, daar had ik me anderhalf jaar van tevoren al voor opgegeven. Dat heeft hij niet gehaald, moge hij rusten in vrede. Voor het draaien van de scène in de film belandden we uiteindelijk op een dak ergens in Los Angeles. Je begrijpt dat dat toch een lichte teleurstelling voor me was.
Hoe kom je aan deze film?
Jack Nicholson: Nou, ik had al eens samengewerkt met Rob (Reiner, regisseur van onder andere A Few Good Men) en dat is me goed bevallen. Morgan en ik kennen elkaar al een tijd van een afstand en we wilden allebei eens met elkaar werken. Meer motivatie had ik niet nodig. Daarnaast is de film een lastige puzzel. Om een onderwerp als terminale ziekte op een komische manier aan te kaarten, is niet makkelijk. Dat het ons gelukt is, zag ik bij de eerste vertoning. Mensen waren niet alleen ontroerd, ze waren tien minuten tot een kwartier na afloop nog steeds met de film bezig. Dat lukt je niet als je sentimenteel bent; dan haakt je publiek af. Petje af dus.
Heb je je verdiept in het leven van doodzieke mensen in ziekenhuizen?
Jack Nicholson: Ik heb in mijn leven veel tijd doorgebracht in ziekenhuizen, al ben ik zelf maar één keer opgenomen geweest. Ik heb zelfs ooit in een ziekenhuis gewerkt. Ik had er dus al wat ervaring mee. Veel bruikbare informatie houd je er niet aan over, maar je doet wel indrukken op. Vroeger dacht ik altijd dat het mijn taak was in ziekenhuizen om mensen op te vrolijken, maar toen ik acht weken werd opgenomen voordat ik aan deze film begon, sloeg de paniek wel een beetje toe. Als ik s nachts door de gangen liep, met al die mannen dood- ongelukkig in hun stoelen, was ik ineens niet meer in de stemming om grappen te maken.
Waarom moest je acht weken het ziekenhuis in?
Jack Nicholson: O, niks ernstigs. Ik had een infectie aan een slijmklier, waaraan ik geopereerd moest worden. Een hoop antibiotica. Ik raakte een beetje in paniek, omdat het me uitputte. Ik had er geen idee van dat een tijd in het ziekenhuis liggen wachten je zo kon slopen. En een film maken kost veel energie, dus ik begon eraan te twijfelen of ik het wel voor elkaar zou krijgen. Maar ik heb gedaan wat ik moest doen: harder werken. Ik wilde niet het onheil over mezelf afroepen door me niet voor honderd procent in te zetten. En dat werkte.
En is het werken met Morgan Freeman bevallen?
Jack Nicholson: We hebben sowieso één ding gemeen: we vonden het heerlijk om elke werkdag liggend in bed te beginnen. Fantastisch. Ik heb nog nooit met een film- ploeg gewerkt, die mij eruit liep. Ik kon het rustig aan doen, terwijl zij zich in het zweet moesten werken. Dat was mooi. Zo kon ik er op mn gemak weer inkomen, na acht weken op bed in het ziekenhuis.
Je zou kunnen zeggen dat je nu wel bij de senioren van Hollywood hoort. Hoe ga je daarmee om, behalve dat je nu je AOW kunt laten uitbetalen? Jack Nicholson: Reken maar dat ik me laat uitbetalen, haha! Ik zal je zeggen: als ik s ochtends in de spiegel kijk, kan ik mezelf niet zien, haha! Ik ben als een schilderij van Monet. Maar het enige dat ik doe, is mezelf zijn. Ik had me nog zo voorgenomen vandaag alleen maar te liegen. Maar zonder gekheid, de dag dat ik zeventig werd, was de eerste keer sinds ik vijftig werd, dat ik me jong voelde voor mijn leeftijd. Vijftig worden is angstaanjagend. Nu voel ik me veel jonger dan ik ben. En dat is heel wat.
02-03-2011 om 12:36
geschreven door Patje007
Filmaffiche 'Unknown'.
Unknown speelt vanaf 2 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
Inhoud: Na een zwaar verkeersongeval wordt dokter Martin Harris (Liam Neeson) wakker in een Berlijns ziekenhuis. Zijn vrouw (January Jones) herkent hem niet, een andere man (Aidan Quinn) heeft zijn identiteit overgenomen. En de situatie wordt nog vreemder, wanneer de Duitse politie zijn verhaal in twijfel trekt en onbekenden hem proberen te vermoorden. Alleen, verward en vermoeid slaat hij op de vlucht. Tot hij op een bekend gezicht stuit: de taxichauffeur die hem de nacht van het ongeval vervoerde (Diane Kruger). Samen met haar tracht hij het mysterie te ontrafelen, maar al snel slaat de twijfel toe. Lijdt hij aan waanideeën? Is het wel zijn identeit? En hoe ver wil hij gaan om de waarheid te achterhalen?
Natalie Portman en Darren Aronofsky over Black Swan.
Voor ballerina Nina Sayers(rol van Natalie Portman) is de carrière al bijna voorbij. Ze is achter in de twintig en zucht al jaren onder het juk van haar betuttelende moeder (rol van Barbara Hershey). Dan dient zich De Grote Kans aan. Thomas Leroy(Vincent Cassel), de artistiek leider van haar balletgezelschap wil een nieuwe, rauwe versie van Het Zwanenmeer brengen.
Nina is perfect als de brave witte zwaan, maar veel te ingehouden voor de rol van het alter ego, de uitdagende zwarte zwaan. Door druk van buitenaf Leroy begint haar te verleiden, nieuwkomer Lilly is de perfecte zwarte zwaan en door druk van binnenuit Ninas onzekerheid en perfectionisme draait ze langzaam maar zeker dol. Werkelijk- heid en fictie beginnen door elkaar te lopen, en jarenlang onderdrukte gevoelens moeten naar buiten.
De psychologische thriller Black Swan werd 5 keer genomineerd voor een Oscar, waar- onder die voor Beste Film, Beste Regie en Beste Actrice. Uiteindelijk werd er daarvan één verzilverd door Natalie Portman zelf(beste actrice). Vanaf vandaag speelt dit huiveringwekkende horrordrama in de Kinepolis-bioscopen.
Een gesprek met regisseur Darren Aronofsky en hoofdrolspeelster Natalie Portman naar aanleiding van de release van Black Swan:
Het verhaal gaat dat deze productie al tien jaar geleden van start ging... Darren Aronofsky: Ik ben een fan van Natalie sinds Leon-The Professional van Luc Besson, een van mijn favoriete regisseurs. Het bleek dat haar manager een oude schoolvriend van mij was, dus had ik een directe lijn naar haar. We hadden een ontmoeting op Times Square, en onder het genot van een erg slechte kop koffie had ik het over een paar losse ideeën over de film. Maar het bleek enorm moeilijk om de productie van de grond te krijgen, omdat het zo lastig was om in de balletwereld te komen. Meestal word je met open armen ontvangen als je zegt dat je een film gaat maken, maar balletdansers waren helemaal niet enthousiast om ons binnen te laten. De research nam daardoor jaren in beslag, waar- op Natalie tegen me zei: "Schiet eens op, ik begin te oud te worden om een ballerina te spelen." Een jaar voordat we aan de film begonnen had ik eindelijk het script af. Zo is het begonnen.
Darren Aronofsky
Natalie, is dit een droomrol voor jou? Natalie Portman: Tot m'n twaalfde heb ik gedanst. Net als de meeste jonge meisjes idealiseerde ik het als de prachtigste kunstvorm, expressie zonder woorden. Ik wilde altijd al een film over dans maken en toen kwam Darren met dit geweldige idee, dat zich niet alleen afspeelde binnen de danswereld maar ook ging over een zeer complex personage. Het was een enorme kans, zeker met een regisseur als Darren, voor wie ik alles zou doen.
Zijn er verschillen in de manier waarop je Black Swan benaderde en je vorige film, The Wrestler? Darren Aronofsky: Ik geloof niet dat daar veel verschil tussen zit. Het maakt ook niet uit of het gaat om een verlopen worstelaar aan het eind van zijn carrière of een ambitieuze ballet- danseres van in de twintig. Zo lang personages geloofwaardig zijn en ze echte gevoelens uiten, dan schept het een band met het publiek. Dat geldt voor cinema in het algemeen. Daarom kunnen we zowel een film zien over een zevenjarig meisje uit Iran, als een Amerikaanse super- heldenfilm. Zolang het maar oprecht is.
Natalie Portman en Vincent Cassel in Black Swan
Vincent Cassel speelt een regisseur in de film. Lijkt dat personage op jou? Darren Aronofsky: Ik weet het niet. Ik wou dat ik zo manipulatief kon zijn als hij. Zelf ben ik echt veel te direct. Zo heb ik ook veel topacteurs weggejaagd. Natalie Portman was de eerste die met me wilde werken. De anderen zeiden zoiets als: "Jij wilt dat ik dat allemaal gaan doen, voor zo'n lange tijd, voor zo weinig geld?" En dan gingen ze weg. Een meer manipulatieve regisseur zou hebben gezegd: "Ach, het valt allemaal wel mee. Doe gezellig mee, het wordt leuk." Maar zo ontstaan er problemen. Dan krijg je op de set opmerkingen van: "Jij had beloofd dat er elke dag sushi zou zijn!" Daarvoor ben ik dus iets te rechtdoorzee.
Natalie, hoe heb jij je voorbereid op deze veeleisende rol? Natalie Portman: Het was een grote uitdaging, maar ik kreeg de geweldige steun van alle danscoaches, de choreograaf en natuurlijk de regisseur. Een jaar voor de opnames begon ik de eerste zes maanden samen met balletlerares Mary Helen Bowers twee uur per dag aan basisoefeningen, zes maanden lang. Gewoon om lichaamskracht op te bouwen en ervoor te zorgen dat ik me niet zou gaan blesseren als ik moeilijke dingen ging doen. Na een half jaar, begon ik vijf uur per dag te trainen, met zwemmen erbij. Dus zwemmen, krachtoefeningen en drie uur balletles. Twee maanden voordat we gingen draaien, kwam de choreografie erbij, zodat ik acht uur per dag bezig was. Die fysieke discipline hielp enorm om me in te leven in de emotionele kant van mijn personage. Als je de hele dag door traint, krijg je het gevoel van de kloosterlijke levensstijl van een ballerina. Je drinkt niet, je gaat niet uit. Je mag niet veel eten. Je lichaam doorstaat enorme pijnen. Je voelt echt de zelfkastijding van een balletdanser
Vincent Cassel en Natalie Portman
Jij hebt psychologie gestudeerd.Wat is je professionele mening over je personage in Black Swan? Natalie Portman: Het komt niet vaak voor dat ik iets wat ik tijdens de studie heb geleerd ook in de praktijk tegenkom. Maar dit is absoluut een geval van dwangneurose. Het krassen, de boulimia... Anorexia en boulimia zijn vormen van een obsessief-compulsieve stoornis. De rituelen van het ballet lenen zich daar wel voor. De verzorging van de balletschoenen lijkt haast een religieuze bezigheid, zoals joden hebben met hun tefila of de katholieken met de rozen- krans. Daarnaast kennen ballerina's een soort goddelijke aanbidding van de regisseur. Het is een enorm toegewijde, ritualistische, religieuze kunstvorm. Als acteur kun je je daarin verplaatsen, want tijdens filmopnames geef je je ook over aan de regisseur. Jouw regisseur betekent alles voor je. Je doet er alles aan om zijn visie te verbeelden.
Hoe zorg jij er dan zelf voor dat de balans niet doorslaat? Natalie Portman: Zodra een scène is afgelopen, ben ik mezelf weer. Ik ben niet iemand die graag in de huid van mijn personage blijft zitten. Black Swan had zich daar misschien beter voor geleend dan eerdere films, omdat de wereld zo dicht bij die van mij ligt. Maar ik ga gewoon telkens weer terug naar mijn eigen leven. Ik ben geen perfectionist, maar wel erg gedisciplineerd. Je werkt gewoon iedere dag zo hard als je kan.
Darren Aronofsky: Ik heb wel eens met 'method actors' gewerkt en ik weet niet of ik dit moet zeggen, maar volgens mij is het complete onzin. Bij een film moet je alleen acteren wanneer de camera's draaien. Natuurlijk, bij een intense scène wil je tussen de takes door misschien die energie bewaren, maar als het klaar is, is het klaar. Trouwens, tijdens de opnames staan er camera's en lopen er allerlei mensen om je heen. Het is niet mogelijk om te doen alsof dat helemaal niet bestaat. Goede acteurs kunnen dat op zekere hoogte, dat is hun vak. Maar het is allemaal nep. Ik wil de 'method actors' niet afschrikken... Ik wil ze trouwens wel afschrikken, want het is altijd zo'n gedoe met die lui. Dan moet ik zeggen: "Kom op nou, dit was niet echt. Zit je er nu echt over te piekeren? Nou goed dan, ga maar naar je trailer, ik zie je wel weer over een uurtje."
Natalie Portman en Mila Kunis
Er zitten surrealistische elementen in Black Swan. Heb je deze film anders benaderd dan je vorige film? Darren Aronofsky: Het was een groot risico om de documentaire-achtige filmstijl van The Wrestler te gebruiken voor Black Swan, want ik kende geen suspense-film zoals deze, die gedraaid was met een handheld camera. Ik was altijd bang dat het publiek tijdens een enge scène zou verwachten dat Natalie hulp ging vragen aan de cameraman. Maar uiteindelijk werkte het geweldig, want het geeft de kijker het gevoel dat ze een film zien, waarvan ze niet verwachten dat-ie zo enorm eng kan gaan worden. In het begin voelt het dus aan als een documentaire, voordat het helemaal uit de hand loopt.
Er waren kennelijk reacties op deze film dat de danswereld in een kwaad daglicht wordt gesteld... Darren Aronofsky: Dat vond ik erg vervelend, want zelf kregen wij heel andere reacties van allerlei dansers. Velen waren juist enorm blij dat er eindelijk een film was die de balletwereld als een serieuze kunstvorm beschouwt en niet gebruikt als de achtergrond voor een verhaaltje over twee mensen die verliefd worden. Het ballet zelf is eigenlijk ook zeer duister en gotisch, als je kijkt naar 'De schone slaapster', 'Romeo en Juliet' en natuurlijk 'Het Zwanenmeer' - deze film had trouwens ook 'Swan Lake' kunnen heten. Feitelijk hebben we het sprookje van 'Het Zwanenmeer' gebruikt en alle personages - tovenaar Rothbart, de prins, de koningin - vertaald naar de realiteit van onze film. Het is dus in feite een andere versie van 'Het Zwanenmeer', maar het laat ook zeker de uitdaging, de duisternis en de realiteit zien van hoe zwaar het leven van een balletdanser is. Maar we tonen ook de schoonheid en de verheffing van de kunstvorm. Dus er zullen altijd mensen zijn die er problemen mee hebben, maar de balletdansers die wij gesproken hebben, zeiden allemaal: 'Eindelijk een echte film over ballet.'
02-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
01-03-2011
'Black Swan'.
Hello filmfreaks,
Morgen kunnen jullie op Cinefilm naar aanleiding van de release van Black Swan een interview lezen met Natalie Portman en Darren Aronofsky.
Groetjes,
01-03-2011 om 12:48
geschreven door Patje007
De Oscars in beeld.
De Rode Loper
Hugh Jackman met echtgenote Deborra-Lee Furness en Nicole Kidman met echtgenoot Keith Urban
Nicole Kidman en Keith Urban
Jeff Bridges met echtgenote Susan en hun dochters Jessie, Hayley en Isabelle.
Steven Spielberg met zijn dochter Destry Allyn
Natalie Portman
Jennifer Lawrence
Jennifer Lawrence
Javier Bardem en Penélope Cruz
Mila Kunis
Jennifer Hudson
Anne Hathaway
Scarlett Johansson
Gwyneth Paltrow
Amy Adams
Michelle Williams
Hailee Steinfeld
Cate Blanchett
Helena Bonham Carter
Halle Berry
Halle Berry
Christian Bale en zijn echtgenote Sibi Bale
Sandra Bullock
Reese Witherspoon
Acteur Colin Firth en zijn echtgenote Livia Giuggioli
Josh Brolin
De uitreiking van de Oscars
James Franco en Anne Hathaway
Natalie Portman
Natalie Portman krijgt de Oscar voor beste actrice van Jeff Bridges
Colin Firth krijgt de Oscar voor beste acteur uit handen van Sandra Bullock
Jude Law en Robert Downey Jr. presenteren de Oscar voor beste visuele effecten
Kirk Douglas en Melissa Leo(winnaar voor de Oscar voor beste actrice in een bijrol voor The Fighter)
Melissa Leo ontvangt de award voor beste actrice in een bijrol voor haar rol in The Fighter
Cate Blanchett
Christian Bale
Jeff Bridges, Kevin Spacey en Hailee Steinfeld
Russell Brand en Helen Mirren
Aaron Sorking na de ontvangst van zijn Oscar voor beste bewerkt script voor The Social Network
Mila Kunis en Justin Timberlake overhandigen de award voor beste animatie- film aan Lee Unkrich
Zachary Levi en Mandy Moore
Colin Firth
Afterparty
Jessica Biel en Justin Timberlake
Natalie Portman met haar verloofde Benjamin Millepied
Jeff Bridges en Hailee Steinfeld
Geoffrey Rush
Jennifer Lawrence
De cast van 'The Fighter': Christian Bale, Mark Wahlberg, Amy Adams
Scarlett Johansson en Tom Hooper(regisseur van The King's Speech)
01-03-2011 om 12:20
geschreven door Patje007
Filmaffiche 'Black Swan'.
Black Swan speelt vanaf 2 maart 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Inhoud: Nina (Natalie Portman) is een ballerina in een prestigieus ballet- gezelschap in New York City. Haar leven staat volledig in het teken van dansen. Wanneer artistiek directeur Thomas Leroy (Vincent Cassel) besluit de prima ballerina Beth Macintyre (Winona Ryder) te vervangen voor zijn nieuwe spektakel 'Het zwanenmeer', kiest hij Nina. Maar een nieuwe danseres, Lily (Mila Kunis), maakt ook een enorme indruk op Leroy. 'Het Zwanenmeer' heeft een danseres nodig die de belichaming is van de witte zwaan, onschuldig en elegant, maar ook de zwarte zwaan, die staat voor bedrog en sensualiteit, kan spelen. De rol van witte zwaan is Nina op het lijf geschreven, maar Lily is de belichaming van de zwarte zwaan. Terwijl de twee jonge danseressen hun rivaliteit laten uitgroeien tot een vreemde vriendschap, ontdekt Nina steeds meer haar duistere kant. Een obsessie die haar ondergang zou kunnen betekenen...
Regie: Darren Aronofsky Cast: Natalie Portman, Mila Kunis Genre: Thriller, drama Duur: 103 minuten
