Jennifer Garner gaat detective Miss Marple spelen in een Disneyfilm over het beroemde karakter van thrillerschrijfster Agatha Christie. De Amerikaanse actrice produceert de film ook. Dat schrijft de Amerikaanse filmsite Deadline.
De detective lost in haar vrije tijd mysteries op. In de boeken van Christie is Marple een oude vrijster uit het Britse dorpje St. Mary Mead, maar Garner speelt de jongere versie van de speurneus.
De actrice is vanaf 11 mei 2011 te zien in de komedie Arthur. Ze zit momenteel in de opnames van de komedie Butter, een film die ze ook produceert.
Garner en haar zakenpartner Juliana Janes willen veel filmsterren aan hun project verbinden. Mark Frost, bekend van de tv-serie Twin Peaks uit de jaren negentig, werkt aan een scenario voor de film.
Wanneer de film in de bioscopen moet draaien, is nog onbekend
30-03-2011 om 21:23
geschreven door Patje007
29-03-2011
Filmaffiche 'The Fighter'.
'The Fighter' speelt vanaf 30 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
Inhoud: In 'The Fighter' staat "Irish" Mickey Ward(rol van Mark Wahlberg), een bokser uit Boston, op het punt de handschoenen in de ring te gooien. Zijn broer Dicky Ecklund(rol van Christian Bale), eveneens bokser, komt na 15 jaar uit de gevangenis en besluit zijn jongere broertje te helpen door hem te trainen voor de kampioen- schappen in de categorie lichtgewicht.
Regie: David O. Russell Cast: Christian Bale, Mark Wahlberg Genre: Drama, biografie Duur: 113 minuten
De Spaanse actrice Penélope Cruz krijgt een felbegeerde ster op de Hollywood Walk of Fame. De 36-jarige Spaanse krijgt de ster op de vrijdag voor de release van haar recentste film 'Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides', die vanaf 18 mei 2011 te zien is in de bioscoop.
Cruz, die meer dan veertig films in het Spaans en Engels op haar palmares heeft staan, wordt de trotse eigenaar van de 2.436ste ster. Ze acteerde onder meer in de films 'Vanilla Sky', 'Vicky Cristina Barcelona' en 'Volver' en krijgt de ster onder andere omdat ze de eerste Spaanse actrice is die genomineerd werd voor een Oscar.
29-03-2011 om 11:50
geschreven door Patje007
Source Code was voor Jake Gyllenhaal een uitdaging.
Jake Gyllenhaal had moeite met zijn nieuwste film Source Code. Dit vertelt de acteur in een interview aan Comingsoon.net. De film bestaat vooral uit één scène die constant herhaald wordt. De acteur speelt de hoofdrol in de film.
De film gaat over Captain Colter Stevens die, na een bomaanslag op een trein, deelneemt aan een overheidsprogramma genaamd 'Source Code'. Aan de hand van dit programma kunnen de laatste acht minuten van het leven van mensen opnieuw beleefd worden. Om achter de daders van de aanslag te komen en andere aanslagen te voorkomen duikt hij elke scène in de huid van een ander personage waarvan hij de laatste acht minuten beleeft.
In het interview vertelt Gyllenhaal: In deze film kreeg ik als acteur de ruimte om dingen te ontdekken. Het was een heel nieuwe manier van werken voor mij. Dat maakte het heel spannend.
Volgens regisseur Duncan Jonas was het filmen niet het lastigste deel maar was dit het schrijven van het script. De regisseur vond het moeilijk om te zorgen dat er geen herhalingen in het script zaten en de science fiction-film daardoor saai zou worden. Dit is de regisseur naar eigen zeggen gelukt: "De kracht van de film is nu dat, ondanks dat het elke keer dezelfde acht minuten zijn, er altijd weer iets nieuws gebeurt.
Source Code speelt vanaf 20 april 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
29-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
28-03-2011
Amy Adams is Lois Lane in nieuwe Superman.
Amy Adams, de actrice uit 'The Fighter', heeft de rol van Lois Lane gekregen in de aankomende reboot van Superman. Dit heeft de studio Warner Bros. bekend- gemaakt in een persbericht.
Amy Adams
"Naast de rol van Superman zelf waren de fans waarschijnlijk het meest benieuwd naar wie de rol van Lois Lane ging spelen. Daarom zijn we erg blij dat we de casting van Amy Adams in deze rol mogen aankondigen," aldus regisseur Zack Snyder (regisseur van '300') in het persbericht van studio Warner Bros. "Amy heeft het talent om alle eigenschappen, die we zo leuk vinden aan Lois Lane, uit te drukken. Ze is slim, sterk, grappig, warm, ambitieus en, natuurlijk, beeldschoon."
Amy Adams speelde eerder de hoofdrol in de Disneyfilm Enchanted(2007). Ook ont- ving ze Oscarnominaties voor haar bijrollen in de drama's Doubt (2008) en Junebug (2005) . Vanaf 30 maart 2011 is de 37-jarige actrice te zien in de bioscoopfilm 'The Fighter', waarvoor ze haar derde Oscarnominatie kreeg.
Eerder werd bekendgemaakt dat de Britse acteur Henry Cavill de titelrol zal spelen in Superman: Men of Steel. Kevin Costner(Dances with Wolves en Diane Lane(Unfaithful) zijn gecast als de pleegouders van de superheld. Henry Cavill
De reboot van Superman zal in de loop van 2012 in de bioscopen draaien.
28-03-2011 om 17:50
geschreven door Patje007
26-03-2011
'Gone with the wind': beste film, quote en kus.
"Frankly, my dear, I don't give a damn", is door 500.000 mensen uitgeroepen tot de beste filmquote allertijden. De zin komt uit het epos dat werd uitgeroepen tot beste film: 'Gone with the wind', uit 1939. Dat bleek uit een online peiling in op- dracht van de Amerikaanse televisiezender ABC en People Magazine.
Scène uit Gone with the wind
'The Excorcist' werd verkozen tot beste horrorfilm, de beste thriller werd 'Silence of the lambs' en Leonardo DiCaprio en Kate Winslet in 'Titanic' prijken bovenaan de lijst als het meest romantische stel.
Scène uit Titanic
'Gone with the wind' won ook in de categorie beste filmkus. Het karakter Scarlett O'Hara uit dezelfde film moest in de categorie beste filmkarakter genoegen nemen met de derde plaats. 'Forrest Gump' in de gelijknamige film werd eerste. Tom Hanks kreeg in 1994 een Oscar voor die rol.
Er kon alleen op Amerikaanse films worden gestemd.
De volledige lijst:
Beste film: Gone with the Wind (1939) Beste komedie: Airplane! (1980) Beste SciFi: Star Wars (1977) Beste animatiefilm: The Lion King (1994) Best musical: The Sound of Music (1965) Beste thriller: The Silence of the Lambs (1991) Beste actiefilm: Raiders of the Lost Ark (1981) Meest romantische filmkoppel: Leonardo DiCaprio en Kate Winslet Beste filmpersonage: Forrest Gump in Forrest Gump Beste filmquote: 'Frankly my dear, I don't give a damn' Beste horrorfilm: The Exorcist (1973) Beste westernfilm: Butch Cassidy and the Sundance Kid (1969) Beste chick flick: The Notebook (2004) Beste politiek/historische film: Schindler's List (1993) Beste filmkus: Clark Gable en Vivien Leigh in Gone with the Wind (1939)
26-03-2011 om 17:08
geschreven door Patje007
Interview met Paul Giamatti naar aanleiding van de release van 'Barney's Version.
In de tragikomedie Barneys Version van Richard Lewis zet de Amerikaanse acteur Paul Giamatti nog maar eens een forse vertolking neer van een boeiend personage: Barney Panofski. Giamatti kreeg voor de rol een Golden Globe.
In de film 'Barney's Version speelt Giamatti de rol van Barney een brutale, egoïstische, idealistische joodse Canadees, met een voorliefde voor whisky, sigaren en hockey, die wanhopig op zoek is naar de liefde. Tweemaal maakt hij de verkeerde keuze en de derde juiste keuze verknoeit hij omdat zijn persoonlijkheid roet in het eten gooit. Paul Giamatti heeft als acteur al heel wat watertjes doorzwommen, maar toch, de humor en het neurotische van Barney lijken zo uit Giamatti te komen.
Paul Giamatti is erin gespecialiseerd: onaangename personages die toch de harten van het bioscooppubliek stelen. Met Barney Panofsky zet hij de kroon op dat werk. Paul Giamatti: Safe is saai.
Barney Panofsky moet de droom zijn van elke acteur die de lat graag hoog legt: een Canadese jood die drinkt als een vis, vrienden en familie laat stikken als er een wed- strijd van zijn ijshockeyteam is en een gevoel voor humor heeft waarmee je vis kunt fileren.
Maar ook een man die zo romantisch is dat hij op zijn eigen - tweede - huwelijksfeest wegloopt omdat hij net smoorverliefd is geworden op Myriam, die later de derde mevrouw Panofsky wordt. Een man die zulke complexen heeft over zijn afkomst, dat hij bij zijn eerste afspraakje met Myriam een spiekbriefje maakt met 'intellectuele' onderwerpen om over te praten, maar tijdens hun huwelijk niet naar haar radioshows luistert en haar vrienden belachelijk maakt tijdens etentjes.
Een interview met Paul Giamatti die de geweldige Panofsky vertolkt in Barney's Version:
Paul Giamatti en Dustin Hoffman Paul Giamatti: Ik haat niets aan die man'. Hij werkt iedereen op de zenuwen, maar dat volstaat niet om iemand te haten. Onder zijn prikkelbare gedrag zit een fatsoenlijke man, die geen kouwe kak of huichelarij verdraagt. Daar heb ik geen problemen mee. Hij is ook superromantisch. Niet meer van deze tijd, zelfs niet meer van de tijd waarin hij jong was. Ik heb altijd vermoed dat veel knorpotten eigenlijk teleurgestelde romantici zijn. Voor Barney gaat dat zeker op. In zijn hoofd zou de wereld standvastiger, romantischer en mooier moeten zijn.
U speelt wel vaker types die niet helemaal sociaal aangepast zijn: de alcoholist- wijnproever uit 'Sideways', de striptekenaar Harvey Pekar in 'American splendor'... Paul Giamatti: Ik kies ze niet bewust om hun provocatieve kantje, maar als de film af is, blijken ze het steevast wel te zijn. Misschien is dat mijn inbreng. Ik weet ook niet waarom mensen op hun gemak zouden moeten zijn in de bioscoop: safeis saai. Je kunt maar beter buitenkomen met een paar knagende vragen. Maar in het boek is Barneys sarcasme nog veel erger, en omdat het in de eerste persoon is geschreven, komt het ook veel harder aan.
Het boek wordt gekoesterd door veel mensen: hoe begin je dan aan de verfilming? Paul Giamatti: Het is onmogelijk om het boek te verfilmen zoals het is. Richler speelt met de vorm van de roman. Veel van het boek is monologue intérieur, van een man die Alzheimer heeft en wiens herinneringen dus onbetrouwbaar zijn. Hij vertelt voortdurend dezelfde dingen, maar ze zijn elke keer anders, of zijn zoon corrigeert ze in voetnoten. Om dat in een film weer te geven, zou je een zeer experimentele prent moeten maken. We hebben veel van zijn gedachten omgezet in acties, omdat je niet voortdurend de kankerende stem uit het boek kunt hebben.
Barney gelooft in liefde op het eerste gezicht, kunt u hem daarin volgen? Paul Giamatti: Ik word vijftien keer per dag verliefd! Al die heerlijke vrouwen die een man ontmoet! Dus ja. Maar ik vraag die vrouwen niet meteen ten huwelijk, zoals Barney, ik spreek ze zelfs meestal niet aan. (lacht) Ik denk niet dat veel mannen zo impulsief zijn als hij. Hij gelooft in een ouderwetse vorm van liefde - ik zei het al: het is iemand die in de verkeerde tijd is geboren.
Voor Barneys bohemienjaren werd er in Rome gefilmd: was dat een vorm van thuiskomen? Paul Giamatti: We filmden eind augustus aan de Spaanse Trappen. Het was nog smoor- heet, al filmden we 's ochtends vroeg - je weet hoeveel toeristen daar rondlopen, en voor elke take moesten ze de Trappen afsluiten, wat waanzin was. Maar Italianen zeggen altijd dat mijn naam hen niet Italiaans in de oren klinkt, al heb ik nog verre familie wonen in Napels. Ik krijg ook nooit Italiaanse rollen aangeboden; joodse personages heb ik wel al vaak gespeeld. Het zal wel perceptie zijn: met een bril op zie ik er wat intellectueel uit, en voor Amerikanen zijn joden intellectueel, en Italianen kerels die mensen in het gezicht meppen. (lacht) Al een geluk dat ik er niet zo uitzie. Hoewel ik ook al veel stevige drinkers heb gespeeld, dus God weet hoe het publiek me ziet.(lacht)
In deze film moet u een pruik en een prothese op om de jonge Barney te spelen, hoe was dat? Paul Giamatti: Ik heb altijd oudere personages gespeeld, doordat ik voor mijn dertigste begon te kalen: nu begin ik de leeftijd te zijn die ik al jaren speel. Zo'n pruik is een fijn attribuut: ze doet de helft van het werk voor je. En die rubberen protheses zijn tegen- woordig zo licht dat je niet voelt dat je ze aanhebt, al blijft het moeilijker om gelaats- uitdrukkingen te spelen. Maar zo'n prothese aanbrengen, en een pruik, dat duurt uren. Ondertussen kruip je stilletjesaan in de huid van je personage: je bent een oudere of jongere man tegen de tijd dat je moet acteren.
Paul Giamatti over...
Favoriete rollen Normale, kalme en goed functionerende mensen (lacht). Ik heb het wel gehad met al die gekwelde zielen. Die zijn wel leuk om te spelen, maar toch...
Complimenten Ik voel me wat in mijn blootje gezet als mensen mooie dingen over mij zeggen (lacht). Ik ben niet goed in het krijgen van complimentjes, weet je. Maar het is natuurlijk wel leuk om ze te krijgen. Alleen weet ik niet of dat wel klopt.
Hollywood Ik heb nooit echt een onderscheid gemaakt tussen Hollywoodfilms en onaf- hankelijke projecten. Die laatste worden trouwens meer en meer Hollywood. Kijk, ik voel me gewoon opgelucht dat ik mooie rollen kan spelen én dat ik ze kan uitkiezen.»
Romantiek In Shootem Up had ik een liefdesscène met een lijk op de achterbank van een auto. Waarschijnlijk de meest romantische scène die ik ooit heb gespeeld. Schietpartijen à volonté, met mij ertussen op zoek naar een lijk waarmee ik van bil kan gaan.»
Paul Giamatti in 'Shoot 'Em Up'
Breken met familietraditie Ik heb nooit de druk gevoeld om de richting van mijn ouders, academici, op te gaan. Ik groeide op in en rond een schitterende universiteitscampus, in een stad die veel theater te bieden had. Mijn moeder en mijn oudere broer hielden erg veel van toneel. Hij is trouwens ook acteur geworden. Mijn zus werd ballet- danseres. Wij zijn dus allemaal een artistieke richting uitgegaan.
Theater Toen ik theater deed, dacht ik nooit aan acteren in films. Nu sta ik veel minder op de planken, maar toneelspelen is moeilijk. En niets is zo erg als te moeten acteren in een slecht stuk. Echt de hel. Ik heb in massas slechte stukken gespeeld. In goede ook trouwens.
Saving Private Ryan Ik herinner me niet meer hoe en waarom ze bij mij zijn terechtgekomen, maar ze boden mij de rol aan. Ik zei meteen ja. Mijn agenten vroegen zich echter af waarom ik die film wou doen. Ik antwoordde hen: «Waarom niet? Het is een oorlogsfilm! Ik mag rondlopen met een geweer en een helm op. Daar droomde ik als achtjarige van!» (lacht) En je zou het niet zeggen, maar het was erg leuk om te doen, vooral omdat mijn personage vooraf niet vaststond. We gaven hem vorm tijdens het draaien.
Barney's Version speelt sinds 23 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Richard J Lewis Cast: Paul Giamatti, Dustin Hoffman, Rosamund Pike Genre: Drama, komedie Duur: 132 minuten
26-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
25-03-2011
Dossier wereldsterren: deel 22: interview met Milla Jovovich.
Ze is momenteel te zien in de film 'Stone' naast Robert De Niro en Edward Norton, en volgens productiemaatschappij Screen Gems kunnen we Resident Evil 5 op 14 september 2012 in de bioscopen verwachten. Na het kassucces van de vierde en meest recente film, Resident Evil: Afterlife (de film bracht wereldwijd 296,2 miljoen dollar in het laatje) viel te verwachten dat men aan een vijfde film zou gaan werken. Milla Jovovich zou hierin opnieuw in de huid kruipen van het hoofdpersonage Alice, en ook Paul W.S. Anderson, de echtgenoot van Jovovich die de eerste en vierde film in de reeks regisseerde en alle delen produceerde, wordt opnieuw betrokken bij de film.
Een gesprek met de in Oekraïne(Kiev) geboren 35-jarige actrice:
Hoe was het om in Resident Evil: Afterlife voor het eerst in 3D te werken? Milla Jovovich: Het was een stuk intenser dan ik ooit had meegemaakt, zeker wanneer je met stunts bezig bent. Je kan behoorlijk vals spelen wanneer je in 2D werkt. Wanneer je plotseling een derde dimensie toevoegt, kan je niet meer zomaar overal mee wegkomen. Als je een klap uitdeelt kan je bijvoorbeeld de afstand tussen de vuist en iemands gezicht zien. Dus alle acteurs werden behoorlijk toegetakeld omdat je zo dichtbij moest komen.
Dus er waren ongelukken op de set? Milla Jovovich: Absoluut, er zijn ongelukken bij iedere film en je moet er voorbereid op zijn dat die gebeuren. Zelfs als je elf of twaalf uur per dag traint. Er is altijd ruimte voor een ongeluk wanneer er 150 zombies achter je aan rennen en ze 'actie' zeggen, mensen zullen dan fouten maken.
Zijn er lessen die je geleerd hebt van Resident Evil? Milla Jovovich
: Lessen? Nou, ik heb wel een hoop discipline geleerd. Als je genoeg oefent, dan lukt het om die klap goed uit te delen en die trap heel hoog te maken. Gewoon basislessen, waar- door ik ook zo hou van martial arts: het zijn dingen die voor je hele leven opgaan.
Zou je in een echt gevecht je mannetje staan? Milla Jovovich: Ik weet het niet, ik heb het nog nooit geprobeerd. Zou je mijn testpersoon willen zijn? Maar ik hoop het wel ja, na tien jaar zombies doden, mijn god. Anders zou ik erg teleurgesteld zijn in mezelf.
Hoe blijf je in vorm tussen de films door? Milla Jovovich: Nou ik train voor de actiefilms, maar doe verder niet echt veel oefeningen. Maar als je buiten werktijd constant achter een tweejarige aanloopt, met haar speelt en haar de lucht in- gooit, dat is aardig wat lichaamsbeweging.
Aan de Britse Grazia onthulde de Oekraïense schone recent enkele van haar grote twijfels, die voor- al te maken hebben met de jonge leeftijd waarop ze het modellenleven instapte.
Milla Jovovich
: Omdat ik zo jong was toen ik begon, was er altijd de stress van Ben ik wel goed genoeg? Maak ik de juiste keuzes? En maak ik de verwachtingen van mijn ouders wel waar?"
Het topmodel denkt dat de buitenwereld weinig gemerkt heeft van het lage zelfbeeld dat ze met zich meezeulde.
Milla Jovovich: Ik denk dat het zelfvertrouwen er aan de buitenkant wel was. Maar van binnen had ik heel veel twijfels.
Door de jaren heen heeft Milla geleerd om zelfverzekerder in het leven te staan en dat is maar goed ook. Het publiek is nog altijd dol op het model, dat haar sporen op de catwalk en in de filmindustrie ruimschoots verdiend heeft, en dat geldt ook voor de pers.
Je doet niet zoveel modellenwerk meer, maar mode is nog steeds erg belangrijk voor je toch? Milla Jovovich
: Haha ja, dat kun je wel zeggen. Ik hou van kleren, ik ben echt een meisje en kleding is altijd belangrijk voor me geweest. Weet je, het is gewoon een van de manieren om mezelf te uiten. Ik ben een geval apart en dat komt zeker naar voren in de manier waarop ik me kleed.
Hoe zou je je kledingstijl omschrijven? Milla Jovovich: Ik denk dat een of andere sportieve jongen in een bar in ieder geval niet naar me toe zou komen. Hij zou waarschijnlijk naar het meisje met het minirokje en een topje kijken en denken 'dat is meer mijn stijl'. Ik trek zeker een ander publiek met de manier waarop ik eruitzie en dat vind ik leuk.
Op de set van Resident Evil is je man Paul W. S. Anderson de regisseur en jij de ster. Hoe is de relatie thuis? Milla Jovovich: Thuis heb ik een erg respectvolle relatie met een geweldige man die ik aanbid en waar ik naar opkijk en ik denk dat hij hetzelfde denkt over mij, behalve dan het 'man'-gedeelte. We hebben een kalm huishouden, we schreeuwen nooit tegen elkaar, gebruiken nooit scheldwoorden, we zijn respectvolle mensen. Als we ergens een meningsverschil over hebben, dan praten we erover.
Nemen jullie nooit het werk mee naar huis? Milla Jovovich: Nou, Resident Evil mee naar huis nemen is erg leuk, haha.
25-03-2011 om 19:22
geschreven door Patje007
24-03-2011
Dossier wereldsterren: deel 22: interview met Milla Jovovich.
Lees morgen op Cinefilm het interview lezen met Milla Jovovich, de ster uit de Resident Evil-filmreeks.
24-03-2011 om 21:41
geschreven door Patje007
Matt Damon en Emily Blunt over The Adjustment Bureau.
In de romantische sci-fi thriller The Adjustment Bureau - naar een kort verhaal van Philip K. Dick - raakt politicus Matt Damon op slag verliefd op de bloedmooie dans- eres Emily Blunt. Het lijkt er echter op dat hun liefdesaffaire wordt tegengewerkt door mysterieuze mannen, die in opdracht van het Adjustment Bureau proberen te verhinderen dat de twee bij elkaar komen. Een gesprek met beide hoofdrolspelers vanuit Los-Angeles over dit regiedebuut van scenarist George Nolfi:
Matt, wat sprak je het meest aan in The Adjustment Bureau? Matt Damon: Vanaf het begin heb ik het liefdesverhaal het meest interessante, unieke deel van de film gevonden. De scènes waarin de relatie tussen mijn personage en dat van Emily wordt uitgediept, zijn mijn favoriet. Daarbij vind ik het heel knap en ambitieus van regisseur George Nolfi, hoe hij een film heeft kunnen maken waarin een romance gecombineerd wordt met spanning en actie. Een soort kruisbestuiving van genres.
Zijn jullie liefhebbers van het sciencefictiongenre? Emily Blunt: Soms wel, soms niet. Het verschilt per film. Het verhaal moet een beetje toegankelijk zijn. Ik bedoel, het moet allemaal niet te onwaarschijnlijk worden, want dan haak ik af. Ik hou dan ook niet bepaald van ruimtefilms en andere 'crazy crap'. Grootse sciencefictionspektakels zijn niet aan mij besteed. Ik hou ervan als het verhaal enigszins realistisch is. Films die zich zestig of zeventig jaar in de toekomst afspelen, bijvoorbeeld. Wie weet immers wat er tegen die tijd allemaal mogelijk is?
Matt Damon: De films die op het werk van Philip K. Dick gebaseerd zijn vind ik geweldig, zoals Blade Runner en Minority Report. Er zijn een aantal erg goede bewerkingen van zijn boeken en korte verhalen gemaakt, dus ik denk dat bijna iedereen in de filmwereld hem waardeert. Hij was een groot verteller. Zijn verhalen hebben meestal een heel eenvoudig, maar desondanks origineel uitgangspunt, dat zich gemakkelijk laat uitwerken tot een steengoede en beeldende vertelling: ideaal voor een speelfilm.
Heb je soms het gevoel dat er, net als in de film, een instantie is die alle touwtjes in handen heeft? Matt Damon: In 1954, toen Dick het originele korte verhaal publiceerde, waren politieke paranoia en angst voor geheime machten actuele thema's. Maar vandaag de dag leven we in een vrij land, dat weet ik zeker. Dicks korte verhaal had een politieke lading, maar ik denk dat het scenario van George zich niet zozeer op Big Brother richt. Het gaat hem meer om een echt hogere macht, om filosofische kwesties over vrije wil.
Filosofische kwesties? Matt Damon: Vrije wil versus lotsbestemming, dat vraagstuk. George is afgestudeerd in filosofie, dus dat soort thema's vindt hij interessant. Zijn eigen carrière is denk ik een goed voorbeeld van hoe hij de dingen ziet. Met zijn diploma had hij zonder veel moeite een goed- betaalde, stabiele baan kunnen krijgen, maar hij koos ervoor scenarioschrijver te worden. Uiteindelijk is het hem gelukt, maar voordat je een succesvol scenarioschrijver bent, krijg je veel onzekerheden, afwijzingen en valse beloftes op je pad.
Emily Blunt: Hetzelfde geldt voor acteurs. Wanneer je kiest voor het vak, neem je een sprong in het diepe; in het onzekere. Je waagt een grote gok.
Matt Damon: Ik denk dat George met The Adjustment Bureau een eerbetoon brengt aan het nemen van dat soort tegendraadse beslissingen. Om ongebaande paden in te slaan en de vrij- heid te hebben om het leven niet zijn beloop te laten, maar iets te doen wat mogelijk wat zwaarder zal zijn.
Geloof jij in vrije wil of lotsbestemming? Matt Damon: Ik herinner me dat ik ooit de beslissing moest maken of ik de hoofdrol in de oorlogsfilm Rescue Dawn zou aannemen of in Stuck on you zou gaan spelen, de komedie die de gebroeders Farrelly zouden gaan opnemen op Hawaï. Ik weet nog dat mijn moeder zei: "Matt, je werk hoeft niet altijd vol ontberingen te zitten, je mag best eens wat meer lol maken." Dus ik besloot in zee te gaan met de Farrelly's. Uiteindelijk werd die film niet op Hawaï maar in Miami gedraaid. En op een avond in een bar in Miami ontmoette ik mijn huidige vrouw, met wie ik nu vier kinderen heb. Dus het feit dat wij elkaar gevonden hebben lijkt ofwel een speling van het lot, of een enorm groot geluk.
Speelt het lot ook een grote rol in jouw leven, Emily? Emily Blunt: Over het algemeen heb ik wel het gevoel dat ik de baas ben over mijn eigen doen en laten. Maar tegelijkertijd heb ik ook zulke onwaarschijnlijke, bijna magische dingen meege- maakt! Ik wilde vroeger bijvoorbeeld heel erg graag naar dezelfde school als mijn oudere zus. Alleen de slimste en beste kinderen werden er toegelaten. Ik werd afgewezen. Ik was er echt kapot van. Toen ging ik maar naar een andere school, mijn tweede keus, maar daar gebeurde iets wonderlijks: ze hadden er een geweldige toneelvereniging. Ik werd lid, ontwikkelde mijn acteertalenten, speelde op theaterfestivals, kreeg een manager en nu maak ik films in Holly- wood! Toen ik werd afgewezen door die school, was dat voor mij echt het einde van de wereld. Maar uiteindelijk bleek dat stukje ongeluk de reden voor mijn latere acteercarrière.
Heb je ooit overwogen de politiek in te gaan, zoals je personage in de film? Matt Damon: Nee, een politieke carrière lijkt me niets voor mij. Ik vind politiek erg boeiend, maar het lijkt me gewoon niet heel interessant om een politicus te zijn. Maar ik vind wel dat iedereen van ons een zekere verantwoordelijkheid draagt. Een verantwoordelijkheid om op enige manier betrokken te zijn bij wat er gebeurt in de wereld om ons heen. Het is heel belangrijk dat mensen hun stem laten horen, dan volgt de politiek vanzelf. Politici zijn volgers, geen leiders. Kijk naar wat er onlangs gebeurde in Egypte. De revolutie daar is geweldig. Hoe het land zich nu verder zal ontwikkelen, blijft uiteraard de vraag, maar dat het volk haar stem laat horen, is fantastisch. Trouwens, mijn goede vriend Khalid Abdalla die samen met mij acteerde in The Green Zone, heeft drie weken lang op het Tahrirplein in Caïro staan demonstreren. Ik ben trots dat ik hem ken.
24-03-2011 om 18:08
geschreven door Patje007
23-03-2011
Aanrader op TV: There will be blood.
23/03/2011-Canvas: 20u40
Inhoud: There will be blood is een meeslepend epos over familie, geloof, macht en olie. Het speelt zich af tegen de achtergrond van de jacht naar olie in het Californië in het begin van de 20ste eeuw. De film volgt de levensgeschiedenis van Daniel Plainview (Daniel Day-Lewis) die zich als alleenstaande vader eigen- handig opwerkt van arme mijnwerker tot oliemagnaat.
Wanneer Plainview een mysterieuze tip krijgt over een klein stadje in het Westen waar de olie letterlijk uit de grond zou spuiten, gaat hij met zijn zoontje H.W. (rol van Dillon Freasier) op avontuur, op weg naar het stoffige Little Boston. In dit stadje slaan Plainview en H.W. hun slag. Maar ook al maakt de olie hen rijk, toch blijft niets bij het oude wanneer de conflicten escaleren en alle menselijke waarden liefde, hoop, geloof, ambitie, gemeenschap en zelfs de band tussen vader en zoon onder vuur komen te liggen als gevolg van corruptie, bedrog en de rijkelijk vloeiende olie.
Hapte je meteen toe toen Paul Thomas Anderson je vroeg? Daniel Day-Lewis: Ik was een fan van Pauls films, hoe graag ik ook met hem wilde werken, als het script van 'There Will Be Blood' me niet meteen had aangegrepen, dan had ik hem gezegd: 'Sorry man, alle respect, maar zoek maar een ander.' Enfin, 't is anders uitgedraaid: ik had het script nog niet uit of mijn koffers waren al gepakt.
Voor een personage als Daniel Plainview valt vast veel te researchen. Hoe ver ben je daarin gegaan? Daniel Day-Lewis: Niet zo ver als iedereen schijnt te denken(lachje). Ik heb de roman 'Oil!' gelezen (van Upton Sinclair), waarop Paul zijn verhaal losjes gebaseerd heeft. Sinclair geeft een rake beschrijving van de mannen die honderd jaar in Californië naar olie speurden. Erg fascinerend, dat wel. Ik heb ook briefwisseling uit die tijd gelezen: mannen van allerlei slag - bankbediendes, scheepsbevrachters, leraars - die schreven naar vrouwlief, die ze thuis met de kinderen hadden achtergelaten in de hoop een snelle dollar te gaan verdienen in het Wilde Westen. Nu ja, eigenlijk modderden ze maar wat aan. Eerst wist niemand zelfs goed hoe dat moest, boren naar olie. Ze schepten het goedje gewoon uit de grond met steelpannen! De mens in zijn meest dierlijke gedaante: graaiend door de viezigheid, op zoek naar iets van waarde. Wist je dat Los Angeles gebouwd is op die smurrie? Als je de foto's van de stad van rond 1900 bekijkt, dan zie je niks anders dan boortorens, met hier en daar een huisje ertussen gesandwicht. Stapten de mensen er hun voordeur uit, dan stonden ze enkeldiep in een moeras van olie. De kinderen speelden zelfs in die vuiligheid.
Naar het schijnt ben je je ook gaan inleven op een boorplatform. Daniel Day-Lewis: Sorry, maar da's een kwakkel. Er wordt zoveel onzin geschreven. Ik las zelfs dat ik een boortoren in mijn achtertuin had laten bouwen. Compleet verzonnen natuurlijk. Al moet ik toegeven: toen ik het las, dacht ik: 'Da's bijlange geen slecht idee!' Ik heb het uiteindelijk niet gedaan, maar alleen omdat ik niemand vond die mij erbij kon helpen. Ik sta altijd versteld van de verhalen die de ronde doen over hoe ik me voorbereid op mijn rollen. Ik zou ze stuk voor stuk kunnen ontkrachten, maar er is geen beginnen aan. Ik snap wel dat mensen gefascineerd zijn door details - in welk ziekenhuis of in welke gevangenis ik me heb zitten inleven in mijn rol en zo. Natuurlijk is inleving ook belangrijk, maar mijn verbeelding doet het gros van het werk. Dáár moet het gebeuren.
De gehandicapte kunstenaar uit 'My Left Foot', de angstaanjagende slager in 'Gangs of New-York', de donderprekende olieondernemer uit 'There Will Be Blood' : lichtvoetig kun je de rollen van Daniel Day-Lewis bezwaarlijk noemen. Het hoefde dan ook niet te verbazen dat zijn 'Nine, zijn eerste musical ook geen hapklaar spektakel was.
Daniel Day-Lewis en Marion Cotillard in 'Nine'.
Uw prachtprestatie in 'There Will Be Blood' ligt nog vers in het geheugen. 'Nine' was voor uw doen een redelijk snelle opvolger. Daniel Day-Lewis: Je moet niet overdrijven. De opnamen van There Will Be Blood lagen al twee jaar achter me toen ik aan Nine begon. Maar goed : ik heb al weleens vrijaf genomen. ( lacht)
De verschillen tussen uw twee recentste projecten - en hun regisseurs - zijn hemelbreed. Daniel Day-Lewis: Paul Thomas Anderson staat dankzij films als Boogie Nights en Magnolia bekend als intelligent arthouse-icoon, terwijl Rob(Marshall) als een flam- boyante showman te boek staat. Toch spreken beide individuen me evenveel aan. Hun films zijn zonder twijfel de meest bevredigende uit mijn carrière.
Nicole Kidman en Daniel Day-Lewis in 'Nine'. Wordt het niet steeds moeilijker om uitdagende projecten te vinden ? Daniel Day-Lewis: Angst en opwinding zijn onlosmakelijk verbonden met het acteerproces. Het uitkiezen van projecten en de voorbereidingsperiodes ervaar ik nog altijd als ware afrodisiaca. Het spelen zelf kan soms iets te technisch worden, maar ik voel nog steeds dezelfde prikkels die ik op mijn eerste filmsets voelde. Als dat niet het geval was, zou ik 'lege' bijdragen leveren waar niemand iets aan zou hebben.
Er is al veel geschreven over uw intense werkmethode. Zo zou u in Nine ook naast de set met een Italiaans accent hebben gepraat. Daniel Day-Lewis: Mijn manier van werken bevalt me. Als jij ze vreemd of extreem vindt, so be it. Denk echter niet dat ik andere methoden minacht. Als ik me zou af- sluiten van mijn omgeving, zou ik compleet verloren zijn. Met zo'n attitude heb je niks te zoeken op een filmset. Je moet openstaan voor de fantasieën van anderen. Het kernwoord van mijn vak blijft spelen.
Daniel Day-Lewis in 'There will be blood'. U kunt uw passie voor uw stiel amper bedwingen. Daniel Day-Lewis: Jezelf een tijdlang verliezen in een rol is het fijnste gevoel dat ik ken. Vergelijk het met jezelf verliezen in een goede film. Als ik de zoveelste flut- prent bekijk, betrap ik mezelf erop dat ik het interieur van de bioscoop begin te be- studeren. ( lacht) Maar als het goed is, ben ik compleet verloren. Die magie, die alchemie van de cinema boeit me mateloos. Ik ken de knepen van het vak en toch slagen bepaalde cineasten er nog steeds in me te betoveren.
Welke Italiaanse cineast betoverde u het meest ? Daniel Day-Lewis: Lijstjes boeien me niet. Eerste plaats, tweede plaats, derde plaats: who fucking cares ? Pasolini, Visconti, Rossellini, Fellini : ze hebben stuk voor stuk onvergetelijke films afgeleverd. De cinema van het naoorlogse Italië vormt een meer dan uniek hoofdstuk in de filmgeschiedenis.
Daniel Day-Lewis in 'There will be blood'
U verbleef er zelf enige tijd, toen u twijfelde of u ooit nog zou acteren. Daniel Day-Lewis: Een moeilijke periode zou ik het niet noemen. Ik wil er gewoon niet over praten met de pers. Sommige zaken behoren nu eenmaal tot de privé-sfeer. Voor alle duidelijkheid : ik heb ongelooflijk genoten van mijn verblijf in Italië. Ik heb geproefd van de lokale dranken en spijzen, ik heb gelezen, ik heb gerust,...
Terug naar 'Nine' : u stond op de set zij aan zij met actrices van uiteenlopende nationaliteiten. Ontdekte u tijdens de shoot grote culturele verschillen ? Daniel Day-Lewis: Als ik zulke dingen zou opmerken, zou dat betekenen dat ik mezelf niet ten volle geef. Op de set heb ik geen tijd voor een objectieve, theoretische analyse van het werk van mijn collega's. Ik benader hen als de personages die ze spelen. Natuurlijk hebben ze allemaal hun eigen trekjes en methoden, maar op zulke momenten ben ik me daar niet bewust van.
Scène uit Daniel Day-Lewis Stoot het u niet tegen de borst dat de meeste van uw 'Nine'-tegenspeelsters op- duiken in reclamecampagnes voor modehuizen en make-upfabrikanten ? Daniel Day-Lewis: (glimlachend) Ik geloof nog steeds dat er een grens is tussen kunst en commercie. Moest die vervagen, dan zou ik niet langer deel uitmaken van de film- wereld. Natuurlijk is het niet toevallig dat we dit onderwerp aanraken in Nine. Het is immers een problematiek waarmee Fellini geregeld werd geconfronteerd. De gedachte dat hij stijl boven inhoud zou verkiezen maakte hem gek. En dat kan ik best begrijpen.
23-03-2011 om 18:15
geschreven door Patje007
Elizabeth Taylor (79) overleden.
De Brits-Amerikaanse actrice Elizabeth Taylor is vanmorgen op 79-jarige leeftijd overleden. Ze kreeg een hartstilstand in het Cedars-Sinai ziekenhuis in Los Angeles, waar ze twee maand geleden werd opgenomen. De Hollywoodlegende bij uitstek schitterde in zowel komische als dramatische rollen.
Taylor leed al jaren aan hartfalen, een aandoening waarbij het hart onvoldoende bloed door het lichaam pompt. Daarnaast had ze vijfmaal haar rug gebroken, een hersentumor overleefd en tweemaal een levensbedreigende longontsteking gehad. De jongste jaren was ze aan een rolstoel gekluisterd.
Taylor was niet alleen een grote actrice, ze hield ook enorm van film. Haar 79ste verjaar- dag, op 27 februari, keek ze vanop haar ziekbed nog naar de oscaruitreiking.
Taylor, de ultieme Hollywoodlegende, won Oscars voor haar rollen in de films 'Butter- field 8' (1961) en 'Who's Afraid of Virginia Woolf?' (1967). Ze was ook vermaard om haar acht huwelijken. Ze was twee keer getrouwd met de inmiddels overleden acteur Richard Burton. De jongste jaren was ze aan een rolstoel gekluisterd.
Elizabeth Taylor en Richard Burton
Carrière-overzicht:
Haar acteertalent, haar schoonheid en haar tumultueuze liefdesleven maakten van Taylor al in de jaren vijftig dé publiekslieveling, zowel op het scherm als in de roddel- rubrieken.
Elizabeth Rosemond Taylor werd in 1932 geboren in Londen. Ze was een kind van Amerikaanse ouders die naar Engeland waren verhuisd. De groeiende angst voor een wereldoorlog deed haar ouders besluiten terug te keren naar de VS. In haar nieuwe woonplaats Los Angeles vielen haar donkere schoonheid en doordringend blauwe ogen al snel op.
Taylor werd een gevierd kindsterretje dankzij films als 'Lassie Come Home' (1943) en 'National Velvet' (1944). Later stapte ze vlot over naar ernstiger rollen met films als 'A Place in the Sun' en 'Giant', met de rijzende ster James Dean.
Vanaf 1957 werd ze in vier opeenvolgende jaren genomineerd voor een Oscar, onder meer voor 'Cat on a Hot Tin Roof' en 'Butterfield 8', waarvoor ze haar eerste Academy Award kreeg.
In 1963 kon ze zo als eerste actrice ooit het toen waanzinnig hoge bedrag van een miljoen dollar vragen voor 'Cleopatra'. Dat kostuumdrama won vier Oscars en was de bestbezochte film van het jaar, maar zorgde met een prijskaartje van 44 miljoen dollar ei zo na voor het bankroet van studio 20th Century Fox. Aangepast aan de inflatie werd de film recentelijk uitgeroepen tot duurste film aller tijden.
Elizabeth Taylor in Cleopatra
Aan de film hield Taylor haar haar vijfde echtgenoot, Richard Burton. Hoewel ze nog getrouwd was met acteur-zanger Eddie Fisher, viel ze voor Richard Burton, die haar geliefde Marcus Antonius speelde.
Burton en Taylor vormden in die tijd het ultieme showbizzkoppel, van dezelfde orde als Brad Pitt en Angelina Jolie vandaag. Samen speelden ze in tien films, waarvan 'Who's Afraid of Virginia Woolf' de beste was. Taylor kreeg voor haar rol van Martha een tweede Oscar.
In 1974 scheidden Taylor en Burton. Een jaar later probeerden ze het nog eens, maar dat huwelijk strandde na tien maanden. Taylor zou nog twee keer trouwen, onder meer met senator John Warner, maar geen van die huwelijken hield zo lang stand als dat met Burton.
Taylors carrière duurde nog drie decennia, maar zou nooit meer de hoogtepunten van de jaren zestig halen. Haar laatste rol in een bioscoopfilm was die van de schoon- moeder van Fred Flintstone in 1994.
Ook zonder kaskrakers bleef Taylor in de spotlights. Ze zette zich in voor de strijd tegen aids nadat haar tegenspeler Rock Hudson aan de ziekte overleed. Ze hielp met het oprichten van de American Foundation for AIDS Research (amfAR). Naar schatting verzamelde ze in 1999 50 miljoen dollar voor de bestrijding van aids.
Ook verdedigde ze vol overtuiging haar vriend Michael Jackson toen die werd beschuldigd van kindermisbruik. Twee jaar geleden woonde ze nog zijn begrafenis bij.
Door haar slechte gezondheid verscheen ze de voorbije tien jaar nog maar zelden in het openbaar en waren er al jaren geruchten dat ze stervende was.
23-03-2011 om 16:00
geschreven door Patje007
22-03-2011
Filmaffiche 'Drive Angry'.
Drive Angry speelt vanaf 23 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
Inhoud: De mysterieuze Milton(rol van Nicolas Cage) is tot alles bereid om de moordenaar van zijn dochter en kidnapper van zijn kleindochter te vinden. Samen met de verleidelijke Piper(rol van Amber Heard) achtervolgt hij sekteleider Jonah King en zijn volgelingen, van Colorado tot Louisiana. Maar de jager is zelf ook een doelwit. Een vreemde man met bovennatuurlijk krachten, de Boekhouder(William Fichtner) genaamd, zit hem namelijk op de hielen. Zal Milton er in slagen om Jonah King bij te halen voordat de Boek- houder hem bij de lurven grijpt? Met de voet stevig op het gaspedaal begint Milton aan zijn missie. Hij heeft nog drie dagen voordat King en zijn sekte zijn kleindochter zullen offeren bij volle maan...
Regie: Patrick Lussier & Todd Farmer Cast: Nicolas Cage, Amber Heard Genre: Actie Duur: 104 minuten
22-03-2011 om 18:33
geschreven door Patje007
Matthew McConaughey kiest andere rollen door vaderschap.
Matthew McConaughey maakt andere keuzes sinds hij vader is. Waar de acteur voor de geboorte van zijn kinderen meestal in romantische komedies speelde, kiest hij nu voor serieuzere rollen, zegt hij tegen persdienst Reuters. Volgens de Texaan is hij niet bewust veranderd door het vaderschap, maar zorgt het er wel voor dat hij andere keuzes maakt.
Matthew McConaughey: "Ik denk niet: O, nu heb ik een familie, laat ik andere keuzes maken, maar dat ik dat doe is geen toeval."
De 41-jarige McConaughey heeft met zijn Braziliaanse vriendin Camila Alves een 2-jarig zoontje Levi en een 1-jarig dochtertje Vida. Door zijn gezinsleven heeft hij ook meer plezier in het maken van films. De acteur speelt in zijn nieuwste film The Lincoln Lawyer een keiharde advocaat die zijn werk doet vanaf de achterbank van zijn auto. McConaughey is vooral bekend van romantische komedies als How to Lose a Guy in 10 Days uit 2003 en Surfer Dude uit 2008. Hij zegt het spelen in dit genre films moeilijker te vinden dan dramatische rollen. Romantische komedies zijn niet zo realistisch en 'dat kost meer acteerwerk', al- dus McConaughey.
The Lincoln Lawyer is vanaf 25 mei 2011 te zien in de bioscopen.
22-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Feo Aladag, de vrouw achter 'Die Fremde'.
De Oostenrijkse Feo Aladag(39) werd in Duitsland bekend als actrice in televisie- drama's. Ze tekent bij haar aangrijpend regiedebuut 'Die Fremde', dat ze ook schreef en produceerde, meteen voor een van de beste films van het jaar. De film won intussen de Grote Prijs van het 37ste Filmfestival van Vlaanderen- Gent. Inhoud: In Die Fremde laat Feo Aladag voelen hoe niet alleen een mishandelde vrouw, maar ook haar ganse familie, in de afgrond wordt gesleurd door onmenselijke regels en tradities. Een Turkse vrouw (Sibel Kekili uit Gegen die Wand) verlaat haar gewelddadige man in Istanboel om een nieuw leven te beginnen in Berlijn. Maar haar familie kan niet met de schande leven en verstoot haar.
Het verhaal van Die Fremde is eenvoudig, maar de situatie waarin de vrouw belandt, kan niet complexer zijn.
Wat was er eerst: de wens om te regisseren of de noodzaak dit verhaal te vertellen? Feo Aladag: Dat ging min of meer gelijk op. Ik heb altijd wel ergens het verlangen gehad te regisseren, maar heb daar nooit actief naar toe gewerkt. Pas toen ik met dit onderwerp in aanraking kwam, ben ik me bewuster gaan afvragen wat al die gasten eigenlijk leren op de filmschool. Ik had de angst dat je daar een soort recept meekrijgt dat je in de praktijk niet leert. Dus ben ik twee jaar terug naar de film- school gegaan, waar ik workshops kreeg van fantastische regisseurs als Mike Leigh, Bertrand Tavernier en Stephen Frears. Aanvankelijk wilde de directeur me niet toelaten op de school. Hij zei letterlijk tegen me: je hebt nu vuur voor films, en dat vuur zal doven als je naar deze school komt.' Een behoorlijk absurde stelling voor een directeur van zo'n school!
Had hij achteraf gelijk? Feo Aladag: Nee. Wel in de zin dat je geen films leert maken op een filmschool. Dat kan alleen door het echt te doen. Dat recept bestaat dus niet. Wat me echter erg heeft geholpen is om samen met ervaren filmmakers naar film te kijken. In praktische zin heb ik er niets geleerd dat ik niet ook in de praktijk had kunnen leren, maar het gaf me veel meer focus. Ik begreep na die twee jaar veel beter wat voor films ik wil maken: cinema vanuit het meest humanistische oogpunt mogelijk, begrip hebben voor het feit dat films over mensen van vlees en bloed gaan. Ik ben in de eerste plaats geïnteresseerd in menselijke relaties.
Tegelijkertijd was u dus al bezig met het onderwerp 'eerwraak'? Feo Aladag: Min of meer. Door Amnesty International was ik eerder al benaderd om een reeks filmpjes te maken voor hun campagne rond 'geweld tegen vrouwen'. Een breed onderwerp, waarvoor ik wagonladingen research kreeg toegestuurd. Toen ik klaar was met de spotjes merkte ik dat het onderwerp aan me bleef knagen. Tegelijkertijd kwamen er meer en meer berichten in de Europese en Duitse pers over eerwraak. Die twee zaken kwamen toen samen. Het beeld dat daarbij in mijn hoofd bleef zitten, was dat van een uitgestoken hand. De hand die zegt: 'misschien leef je niet zoals ik zou leven, maar ik geef nog steeds om wie je bent.' Die hand wordt meestal uitgestoken door onze familie, maar bij eerwraak is die juist afwezig.
In de dialogen van de film lopen Duits en Turks door elkaar. Spreekt u de taal? Feo Aladag: Een beetje. Ik versta het beter dan ik het spreek. Het is een prachtige taal, omdat het vol zit met emotionele beelden. Het is echt een beeldende taal, en heel zacht op een bepaalde manier. En doordat ik het versta, kon ik tijdens de opnamen zeer rigide controle houden op mijn scenario; als iemand twee woordjes verwisselde zat ik er direct bovenop.
Gold dat ook voor de non-verbale communicatie? Die is misschien nog wel belang- rijker dan de dialogen. Feo Aladag: Dat element was voor mij fundamenteel, al tijdens het schrijven van het scenario. Het grootste deel van de menselijke communicatie is niet verbaal. We merken vaak langs andere wegen zoals via blikken en lichaamshouding hoe we ons tot een ander verhouden. Dat is ook waar ik zelf in films het liefst naar kijk. Dus veel van die momenten staan al in het scenario. Omdat dat is wat ik zie wanneer ik schrijf.
Dus u bent vooral een acteursregisseur? Feo Aladag: Het beeld is natuurlijk evengoed belangrijk; het is geen radio. Maar mijn aandacht gaat inderdaad vooral uit naar het werk met de acteurs. Je kunt nog zulke mooie kadreringen en prachtig uitgelichte beelden hebben, als het acteerwerk niet goed is, komt de film niet aan bij het publiek. We hebben dus lang gerepeteerd, ook omdat een aantal van de acteurs nooit eerder geacteerd hadden. Zij moesten leren dat het niet alleen gaat om wat zij zelf doen maar ook om de acteur die tegenover ze staat. Tegelijkertijd werkt dat door in hoe de beelden zijn opgebouwd. Hoe de acteurs ten opzichte van elkaar in een ruimte en in het filmkader staan, zegt zo veel. Zonder dat het publiek zich daar bewust van is, voelen ze er het effect van. Het is iets dat je niet echt kunt uitleggen.
De film komt zo geloofwaardig en accuraat over dat je zou denken dat u Turkse roots heeft. Waar haalde u de inspiratie voor dit verhaal? Feo Aladag: Ik heb geen Turkse roots, maar ik ben getrouwd met een Duits-Turkse man. Dat heeft me geholpen met de taal, maar ook met de familiestructuren. Ik heb zelf onder- vonden hoe sterk de familiebanden zijn in een Turkse familie en hoe belangrijk de familie wel is, vooral wanneer je naar een ander land migreert. Ik was eveneens geïnspireerd door de liefde en trouw die ik binnen de familie van mijn man gevoeld heb. Maar ik denk dat ik hetzelfde verhaal zou verteld hebben, moest ik met een Rus getrouwd zijn geweest (lacht). Voor ik met de opnames begon, heb met mijn Turkse schoonvader gepraat. Hij vond het heel belangrijk dat ik deze film maakte, wat mij erg motiveerde. Daarnaast speelde ook mijn werk voor Amnesty International een rol en baseerde ik mij op mijn observaties in de Europese media van waargebeurde incidenten in Berlijn, de stad waar ik nu woon.
Heeft uw opvoeding ook niet wat geholpen? Feo Aladag: Zeer zeker. Mijn moeder was een feministe en mijn vader steunde haar visie. Hij zei ooit: Een vrouw moet drie keer meer studeren dan een man en twee keer zo hard werken om dezelfde mogelijkheden te hebben. Ik zag de toestand voor vrouwen in sommige maatschappijen zeker verbeteren en ik denk dat we op de goed weg zitten, maar het blijft toch nog een probleem.
Die Fremde gaat over eremoord in Berlijn, niet in Kaboel. Dat is niet hetzelfde verhaal. Feo Aladag: Het probleem hier is dat minderheden zich afgewezen voelen en dus niet geneigd zijn om de oude structuren en gewoontes te laten varen. Die zorgen voor veiligheid, rust, aan- vaarding, een identiteit, een eigenwaarde. Omdat er een vacuüm is, ontlenen ze een identiteit aan een oude set waarden.
Hoe meer de meerderheid, migranten van álle generaties, het gevoel heeft dat ze er volledig bij horen mét hun inbreng aan taal, cultuur, hoe beter. Dat zal het de jongere generatie verge- makkelijken om eer anders in te vullen. Dat zal de oudere generatie helpen om de jongeren kinderen van hun tijd te laten zijn. Ouders hebben het niet gemakkelijk. Je concepten in twijfel moeten trekken, aanvaarden dat je kinderen anders leven dan jij, dat is voor niemand ge- makkelijk. Dat lukt nooit als je je niet aanvaard voelt. Je moet ergens trots op kunnen zijn. Je moet proberen saamhorigheid te creëren. De weg is nog lang. Het kan niet zijn dat je kansen op een job slinken als je Mehmet heet in plaats van Max.
Dat vergt tijd. Zijn die eremoorden geen urgent probleem? Feo Aladag: Daar ben ik het mee eens. Eremoord is een zeer complex, breed en politiek thema. Dit gaat niet enkel over vrouwenrechten dit gaat over mensenrechten. Er lijkt geen beginnen aan. Hoeveel makkelijker is het niet om je in te zetten voor mijnwerkers die in Chili vastzitten? Maar je moet ergens beginnen. Duitsland kan geen dertig slachtoffers per jaar tolereren, en al helemaal niet het mechanisme dat erachter steekt. Dat mechanisme moet onderzocht en be- sproken worden.
Is uw mening veranderd door intensief onderzoek te voeren naar eremoord? Feo Aladag: Mij frappeerde de pijn van alle betrokken familieleden. Sommigen openden zich meteen, anderen moest ik tien keer interviewen, zeker als ze zich ergens voor schaamden of bang voor waren. Maar telkens stootte ik op kolossaal veel pijn. Ik vind het mijn plicht om die pijn te tonen.
De media lossen niets op door broers die zon eremoord begaan, monsters te noemen. Na zon eremoord is iedereen getraumatiseerd. Officieel is de eer van de familie hersteld, maar in de praktijk is het ellende troef. Maar dat verschoont niets. Je moet luid en duidelijk zeggen dat eremoorden totaal onaanvaardbaar zijn. We hebben er geen begrip voor. Tegenargumenten sharia hier, sharia daar hebben geen enkel gewicht.
Ik veronderstel dat niet iedereen van Die Fremde zal houden. Was er kritiek vanuit linkse hoek en van radicale moslims? Feo Aladag: Ik ben blond, maar niet dom (lacht). Toen ik besloot de film te maken, wilde ik hem ook schrijven, regisseren én produceren. Ik kon me dus niet verstoppen achter iemand. Ik wist daarbij op voorhand dat extreem links én extreem rechts me zouden aanvallen. De grote verrassing was dat dat niet gebeurd is. Niet in Duitsland en niet in de rest van de wereld. Ik heb mijn film van Duitsland tot Pakistan voorgesteld en hem op 88 filmfestivals getoond. De discussie bleef uiteindelijk beperkt tot een dialoog tussen minderheid en meerder- heid. In Duitsland was de minderheid tegen die behandeling van vrouwen. Daar strijden we tegen, vertelden ze. Maar we willen ook de meerderheid van de maatschappij dwingen om na te denken over waarom kleine groepen van migranten zo vastklampen aan oude regels en structuren, klonk het.
Mijn film vraagt begrip voor alle personages in de film. Ik wilde geen zwartwitbeeld geven en de karikatuur van enkele jaren geleden in Duitse films vermijden. Je had toen de monsterlijke vader en de al even monsterlijke broer. Ze werden volledig ontdaan van al het menselijke. Maar of het nu in Duitsland of Pakinstan is, er is geen enkele vader die niet zal lijden als zijn dochter verstoten wordt.
Heeft u de film in conservatieve milieus getoond? Feo Aladag: Je moet niet verwachten dat bijvoorbeeld imams komen kijken. Je kan die mensen niet dwingen. Als ze niet uit vrije wil naar de film komen, moet je die beslissing respecteren. Je kan kunst trouwens nooit opdringen. Maar ik heb de film in Pakistan getoond en daar waren tijdens voorstellingen een of twee mannen in het publiek die bij ons beeld van jonge extremisten zouden passen. Ze gedroegen zich helemaal volgens de clichés en werden uiteindelijk door de rest van de toeschouwers naar buiten gejaagd (lacht). Ik heb dus zeker reacties gehad van radicale mensen, maar ze waren zeer zeldzaam.
Je moet weten dat dé Turkse gemeenschap niet bestaat. Het is een zeer diverse, niet homogene samenleving. Die Fremde was voor veel mensen een echt cultureel volksevenement. Mensen begonnen na de film zelfs spontaan hun eigen verhaal of ervaring te vertellen.
Die Fremde speelt sinds 9 maart 2011 in Cartoon's
22-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
21-03-2011
Filmaffiche 'The Adjustment Bureau'.
The Adjustment Bureau speelt vanaf 23 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
Inhoud: Bepalen we zelf onze lotsbestemming, of worden we gemanipuleerd door onzichtbare krachten? Dat is het thema van The Adjustment Bureau, eenthriller waarin Matt Damon de rol speelt van een man die een glimp opvangt van wat het lot voor hem in petto heeft en beseft dat hij iets anders wil. Om dat te bereiken, moet hij de enige vrouw van wie hij ooit gehouden heeft, dwars door en onder de straten van het hedendaagse New York achternagaan.
Net als hij op het punt staat een zitje te krijgen in de Amerikaanse senaat, ontmoette de ambitieuze politicus David Norris (Damon) immers de aantrekkelijke ballerina Elise Sellas (Emily Blunt), een vrouw zoals hij er nog nooit één ontmoet heeft. Maar zodra hij voor haar begint te vallen, spannen geheimzinnige mannen samen om de twee uit elkaar te houden. David komt te weten dat hij het moet opnemen tegen de agenten van het lot zelve - de mannen van het Adjustment Bureau - die alles zullen doen wat in hun aanzienlijke macht ligt om te verhinderen dat David en Elise samen zijn. Nu de kansen tegen hem gekeerd zijn, moet hij kiezen of hij haar loslaat en zijn voorbestemd pad aanvaardt... of alles waagt om het lot te tarten en met zijn geliefde samen te zijn.
Regie: George Nolfi Cast: Matt Damon, Emily Blunt Genre: Thriller Duur: 106 minuten
21-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
20-03-2011
1000.
Hello filmfreaks,
Ik weet niet of het jullie is opgevallen, maar mijn filmblog bestaat vandaag 1000 dagen, een periode waarin ik jullie zoveel mogelijk heb proberen te voorzien van relevante filminformatie met, zoals jullie sinds het begin van mijn blog(23/06/2008), hebben kunnen zien, vooral de nadruk op interviews met bekende acteurs en actrices.
Ik ben, nu ongeveer 3 jaar geleden, met een filmblog gestart omdat er, naar mijn gevoel, weinig (Nederlandstalige) sites zijn waar de filmsterren de hoofdrol spelen, waar acteurs, actrices en regisseurs aan het woord worden gelaten over de reden dat zij in de filmwereld zijn gestapt, waarom zij voor een bepaalde film kiezen, hoe het is om bekend te zijn...
Hopelijk hebben jullie tot nu toe genoten van mijn blog. Naar de toekomst toe ga ik jullie zeker blijven voorzien van jullie dagelijkse filminformatie.
Groetjes,
20-03-2011 om 15:02
geschreven door Patje007
19-03-2011
Jodie Foster heeft geen spijt van samenwerking met Mel Gibson.
Actrice Jodie Foster heeft recent op het Texaanse South by South- west Film Festival een goed woordje gedaan voor Mel Gibson, de veelbesproken hoofdrolspeler van het door haar geregisseerde komisch drama The Beaver. De acteur kwam de laatste tijd vooral op negatieve wijze in de belangstelling, maar Foster heeft geen spijt van hun samenwerking.
Jodie Foster
Mel Gibson haalde vorig jaar het nieuws door een aanklacht van huiselijk geweld jegens zijn ex-vriendin, en een uitgelekt voicemailbericht waarin hij haar de huid vol scheldt en op brute wijze dood wenst. Eerder berichtten de media al hoe Gibson aangehouden werd wegens autorijden onder invloed, en tijdens zijn arrestatie racistische leuzen uit- kraamde. Als gevolg van het geweld tegen zijn ex-vriendin werd de controversiële acteur en filmmaker vorige week door de rechter veroor- deeld tot drie jaar voorwaardelijk voor het slagen en verwonden van zijn toenmalige vriendin. Hij moet ook in therapie voor zijn agressief gedrag, zestien uur gemeenschapsdienst uitvoeren en een boete betalen.
Zulke negatieve aandacht zou Gibsons nieuwe film The Beaver kunnen schaden, maar regisseuse Jodie Foster neemt het voor hem op. "Natuurlijk is er nogal wat met hem gebeurd," aldus Foster, maar "ik heb absoluut geen spijt van de samenwerking met Mel."
In het komisch drama The Beaver speelt Gibson een depressieve zakenman die bij wijze van therapie een handpop ter hand neemt en alle communicatie via de pop, een bever, laat verlopen. Deze bizarre wending heeft een indringende uitwerking op zijn gezin, bestaande uit zijn vrouw (gespeeld door Jodie Foster) en tienerzoon (Anton Yelchin). Ook de begin dit jaar voor een Oscar genomineerde Jennifer Lawrence (Winter's Bone) heeft een rol in de film.
Jodie Foster en Mel Gibson in 'The Beaver'
Mel Gibson is intussen zelf naar de politie gestapt nadat hij veroordeeld werd voor het slaan van zijn ex-vriendin Oksana Grigorieva. De politie nam zijn vingerafdrukken en maakte ook een foto van Gibson, die zo de première miste van zijn nieuwe film The Beaver.
The Beaver speelt vanaf 31 mei 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
19-03-2011 om 17:16
geschreven door Patje007
Foto's van de week: Gemma Arterton is het nieuwe gezicht van G-Star.
Gemma Arterton is het gezicht van de nieuwe lente- en zomercollectie van het jeansmerk G-Star. De Britse actrice is een van de rijzende sterren in filmland en schitterde vorig jaar in Prince of Persia en de stripverfilming Tamara Drewe.
Ondanks haar internationale bekendheid blijft Gemma met beide benen op de grond staan. Gemma Arterton: Ik voel me eigenlijk als een sterke vrouw in een mooie jurk en ik denk dat G-Star hetzelfde uitstraalt. Ik hou van de combinatie glamour en duurzaam.
Gemma Arterton werd door niemand minder dan Anton Corbijn(regisseur van The American) gefotografeerd. De nieuwe Spring/Summer 2011 campagne is sinds half februari te zien op straat, in etalages en in tijdschriften.
Fotogalerij:
19-03-2011 om 17:15
geschreven door Patje007
Colin Firth wordt oplichter in remake van Gambit.
Na zijn majesteitelijke rol rol in The Kings Speech, laat Oscarwinnaar Colin Firth zich van een heel andere kant laten zien. In mei beginnen namelijk de opnamen van zijn nieuwe film Gambit, waarvoor Joel en Ethan Coen het scenario schreven. Michael Hoffman(a Midsummer Night's Dream, one fine day) zal instaan voor de regie.
Colin Firth
Colin Firth geeft in Gambit gestalte aan een kunsthandelaar die vergevorderde plannen heeft om de rijkste man van Engeland op te lichten. Daarvoor roept hij de hulp in van een aantrekkelijke rodeo-ruiter uit Texas, gespeeld door Cameron Diaz.
Gambit is een remake van de gelijknamige film uit 1966, waarin Michael Caine en Shirley MacLaine de hoofdrollen vertolkten.
