Nicolas Cage als The Bad Lieutenant in een regie van Werner Herzog? Op papier lijkt het een hallucinante grap, maar op pellicule blijkt het een heerlijk geflipte flikkenfilm. Herr Herzog over Bad Lieutenant: Port of Call - New Orleans. 'Zoals gebruikelijk deed ik maar wat.'

Met een allegaartje aan corrupte flikken op speed, leguanen, alligators én Val Kilmer kan geen onverlaat beweren dat Werner Herzogs Bad Lieutenant geen vreemde beestjes bevat. Het resultaat? Een curieuze, maar onderhoudende mix van Hollywoodclichés en herzogiaanse gekte.

Nochtans heeft de heerlijk excentrieke Duitse beeldenstormer - 67 intussen - weinig gesleuteld aan het basisconcept van Abel Ferrara's originele film. Ook deze prent draait immers om de lotgevallen van een gekwelde flik die zijn diensturen het liefst neukend, snuivend en gokkend doorbrengt. Enkele nuances: mijnheer de luitenant loopt deze keer mank van de rugpijn, heeft een knipperlichtrelatie met hoertje Eva Mendes én moet tussendoor de moord op enkele immigranten zien op te lossen.

De rondwandelende apotheek van dienst is niet Harvey Keitel, zoals in Ferrara's door coke en katholieke schuldcomplexen voortgedreven cultklassieker uit 1992, maar wel Nicolas Cage. Die zet misschien wel zijn meest trippy vertolking neer sinds Wild at Heart en kiepert zo mogelijk nog meer drugs en drank naar binnen dan in Leaving Las Vegas.

Bovendien is er nóg een hemelsbreed verschil. Zo speelt de variant - of 'verkrachting' zoals de misnoegde Ferrara de film noemt - zich niet af in grootstad New York, maar in het door de orkaan Katrina platgewalste New Orleans. Schrik dus niet wanneer je Cage en co door ondergelopen panden en verwoeste huizen ziet waggelen, of wanneer er plots een cajunmuziekje te horen is en een leguaan door het beeld floept.

Wat begint als een klassieke flikkenfilm - nu ja - muteert aldus grijnslachend tot een typische Herzogprent. De man wordt sinds zijn succesdocumentaire Grizzly Man (2005) dan wel ook door Hollywood omarmd, wie klassiekers als Aguirre, der Zorn Gottes (1972), Jeder für Sich und Gott gegen Alle (1974) of Fitzcarraldo (1982) heeft gezien, weet wat dat betekent: een film die balanceert op de grens tussen zin en waanzin en de meest extreme oorden en karakters opzoekt.

Werner Herzog


Voor alle duidelijkheid. Je film is geen remake, maar een variant.
Werner Herzog: (Knikt) Behalve de titel is er geen enkel verband. Ik heb de film van Abel Ferrara zelfs nooit gezien. Ik bekijk sowieso weinig films. Aangezien ik er zelf minstens één per jaar maak en nog documentaires en opera's regisseer, blijft er geen tijd over om naar de bioscoop te gaan.

                                                                                                                                                                    
Naar verluidt is Ferrara niet gelukkig met je film.
Werner Herzog: Dat is dan zijn probleem. Ik heb hem uitgenodigd om samen een whisky te drinken, maar heb niets meer van hem gehoord. Blijkbaar maakt hij vooral graag scènes in de pers. Een van onze producenten bezat de rechten op de titel en wilde graag een franchise starten. Dat leek me niet meteen een interessant idee, maar gelukkig hadden we een goed scenario en een goede cast.

Hoe heb je Nicolas Cage kunnen strikken?
Werner Herzog: Hij bleek een fan van mijn werk, en ik van het zijne. Ik heb hem voor het eerst ontmoet in de Californische wijngaard van zijn oom Francis Ford Coppola toen hij een jaar of twaalf was. Daarna hebben we geen contact meer gehad, tot hij me drie jaar geleden belde met de vraag om samen te werken. Voor Bad Lieutenant hebben we ons lot dan ook aan elkaar verbonden. We wilden de film enkel samen maken.

Het is de meest conventionele film uit je oeuvre, al blijft hij vintage Herzog. Was het wennen aan Hollywood?
Werner Herzog: Het was voor Hollywood vooral wennen aan mij. (Grijnst) In feite heb ik altijd al mainstreamfilms gemaakt.
Als je een goed verhaal en een goede cast hebt, is je film mainstream. Punt. Dit keer wilde ik graag een film noir maken, maar dan wel een waarvan je de plot níét na vijf minuten doorhebt. Het script bevatte tal van geweldige dialogen en bovendien kon ik er mijn eigen toetsen aan toevoegen - zoals die leguanen, demente drugsfantasieën en all the other wild stuff. Alleen al daarom wilde ik per se in New Orleans draaien en niet in New York, waar het verhaal zich oorspronkelijk afspeelde: omdat de stad stukken goedkoper is, had ik iets meer tijd en ruimte om dingen uit te proberen.

Zoals?
Werner Herzog: Nicolas mocht erop los improviseren. Ik moedigde hem aan om het wilde beest in hem los te laten. Zijn personage is immers een gekwelde ziel die wel het goede nastreeft, maar zijn heil zoekt in het kwade. Het probleem is alleen dat draaien met wilde beesten - wat ik in mijn films vaak doe - risico's inhoudt. Vooral met echte dan. Zo heeft die leguaan me lelijk gebeten. Hij zette zijn tanden in mijn duim en ik kreeg hem niet meer van mijn lijf geschud. Het was alsof er een schroef door ging, al vond de crew het hilarisch. Als ik de beelden zie, was het me de pijn wel waard: dat beest ziet er ongelofelijk stom uit. (Lacht)

Het is dus meer een zwarte komedie dan een whodunit?
Werner Herzog: Mijn hoofdpersonage moet weliswaar een moordzaak oplossen, maar de poëzie van het landschap en de humor zijn zeker zo belangrijk. Ik had ook niet de tijd om veel over de suspenseboog na te denken. Nadenken is voor academici. Films maken is dichten met beelden. Je moet drijven op je instinct, niet op je intellect. Zoals gebruikelijk deed ik maar wat. Gelukkig stel ik vast dat mensen mijn film een stuk grappiger en boeiender vinden dan de gemiddelde Eddie Murphykomedie. (Lacht)

                                                                                                                                                             
Waar komt je legendarische energie eigenlijk vandaan?
Werner Herzog: (Droog) Mijn energie haal ik uit voedsel. Zulke vragen stellen heeft geen enkele zin. Sommige dingen zijn ondoorgrondelijk en dat moet je respecteren. Vandaar dat ik psychoanalyse altijd als een grote vergissing heb beschouwd - het is zelfs een van de redenen waarom ik de 20e eeuw als een grote vergissing beschouw. Ik aanvaard mijn lot en ik leid er een betekenisvol leven door, ook al heb ik jarenlang in semi-armoede geleefd.

Wat als je geen filmmaker was geworden?
Werner Herzog: Dan was ik wiskundige geworden. Ik heb mijn eigen stelling ontwikkeld over hyperbolische ruimte en irreële getallen die voorlopig nog geen enkele wiskundige kan oplossen. Een beetje zoals de stelling van Fermat. (Ernstig) Niet mijn films zullen de geschiedenis ingaan maar wel de stelling van Herzog.

Maar in afwachting maak je films.
Werner Herzog: (Knikt) Ik heb op mijn negentiende mijn eerste film gemaakt, ook al wist ik tot mijn elfde geeneens van het bestaan van het medium af. Ik ben opgegroeid in een afgelegen Beiers bergdorp en pas op mijn elfde kreeg ik op school voor het eerst een film te zien.
Om mijn eerste film te financieren werkte ik 's nachts in een staal-fabriek en mijn eerste camera heb ik gestolen uit de filmacademie van München. Ik vond dat ik daar het natuurlijke recht toe had. (Lacht) Vandaar dat ik me dooderger aan regisseurs die voortdurend klagen dat ze geen geld hebben. Ik heb nooit geld gehad, en heb er nog steeds geen - tot wanhoop van de dieven die ik vorige week over de vloer heb gehad.
Ik bezit zelfs geeneens de rechten op mijn films. Die heb ik in een stichting gestopt omdat ik mijn oeuvre graag wil samenhouden, ook na mijn dood. Je moet de mouwen opstropen en de tering naar de nering zetten. Je krijgt geen draaivergunning van de autoriteiten? Fabriceer er dan zelf één! Dat heb ik indertijd ook gedaan in Peru (waar hij 'Aguirre' en 'Fitzcarraldo' draaide in de jungle), inclusief handtekening van de president. (Lacht)

Toch heb je het vaak moeilijk gehad om je projecten gefinancierd te krijgen.
Werner Herzog: Ik heb het nog altijd moeilijk. Het is zelfs moeilijker dan vroeger omdat de industrie enkel nog in Transformers geïnteresseerd is en omdat ze het publiek voor ernstige films heeft weggejaagd. Toch zul je me nooit horen klagen. Vandaar dat ik zo ontgoocheld was na de Wende. Toen de Berlijnse Muur werd neergehaald, werd ik overspoeld door innerlijke vreugde. Ik had altijd al voorspeld dat de hereniging van Duitsland geen politieke, maar een culturele kwestie was. Ik ben indertijd te voet de Duitse grens afgelopen omdat ik als dichter het land opnieuw wilde samenbrengen. Maar wat zag je toen de Muur viel? Tien dagen nadien begonnen mensen al te klagen dat de overheid te weinig voor hen deed. Ik weiger aan die klaagcultuur mee te doen. Ik vind dat beperkingen net de creativiteit prikkelen.
Mijn volgende film My Son, My Son, What Have Ye Done? (een door David Lynch geproduceerde huiverfilm met Willem Dafoe) heb ik gedraaid en gemonteerd in vijf weken tijd voor drie miljoen dollar.

Heb je altijd final cut gehad?
Werner Herzog: Door snel en efficiënt te werken, heb ik altijd veel vrijheid afgedwongen, maar final cut is een mythe. Het is niet de regisseur of de producent die het eindresultaat bepaalt, maar het testpubliek. Spielberg mag beweren wat hij wil: als negentig procent van zijn testpubliek zijn einde te lang vindt, zit hij een half uur later in zijn montagekamer. Dat weet ik uit goede bron.

Hoe weet je of je eigen films goed zijn, als je zo zelden films bekijkt?
Werner Herzog: Dat weet ik niet, maar dat hoeft ook niet. Ik volg mijn instinct. Ik heb ook nooit een opera bijgewoond, maar ik regisseer er wel zelf.

In de jaren 70 werd je tot de Neue Deutsche Welle van Fassbinder, Schlöndorff en Wenders gerekend. Hadden jullie veel contact met elkaar?
Werner Herzog: Ik ben altijd een eenling geweest en heb mezelf nooit als een deel van een stroming beschouwd. Ik had wel respect voor Fassbinder en dat was wederzijds, maar je moet die dingen niet romantiseren. Veel van hun films zijn hopeloos verouderd, maar mijn Aguirre blijft fris en levendig. En weet je hoe dat komt? Omdat ik altijd gefilmd heb vanuit de verbeelding en niet vanuit een storyboard.

31-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Axel Daeseleire mag in ‘Wolf’ zijn dienstwapen nog eens trekken. Dit keer niet bij het Gentse politiekorps (‘Flikken’) of bij de Cel Vermiste Personen (‘Vermist’), maar bij de Cel Economische en Financiële Misdaadbestrijding – kortweg Ecofin. ‘Wolf’ kondigt de dertiendelige fictiereeks ‘Wolven’ aan, die binnenkort de zondagavond van Eén zal bezetten. Daeseleire, net terug van een maand deugddoende vakantie, speelt de hoofdrol en voorziet ons graag van tekst en uitleg bij zijn personage, commissaris Thomas Verhaege.

De film is tussen de opnames voor de serie door gedraaid. Twee vliegen in een klap, of eerder een verwarrende boel?
Axel Daeseleire: «Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet altijd wist of we nu voor de film of voor de reeks aan het draaien waren. Dat was bij momenten verwarrend, maar dan is er gelukkig een regisseur die steeds het overzicht bewaart. Op de set voelde het eigenlijk alsof we allemaal kleine puzzelstukjes opnamen, die pas bij de montage in elkaar zouden vallen. Ik was dus erg benieuwd om het eindresultaat te zien.»


Waar zit het verschil tussen ‘Wolf’ en ‘Wolven’?
Axel Daeseleire: «De film is zeker geen pilootaflevering of een samenvatting van de reeks. Hij eindigt anders en bevat een twist die niet in de serie zit. Maar er zijn natuurlijk veel gelijkenissen: het verhaal wordt in beide gevallen door de ogen van mijn personage verteld, en ook de andere personages zijn dezelfde. Een groot verschil is dat de film vooral focust op de confrontatie tussen mijn personage en dat van Pieter Embrechts, terwijl er in de tv-reeks ook tijd is om Verhaeges collega’s bij Ecofin uitgebreid te belichten. Daarom heet de film ook ‘Wolf’ in het enkelvoud, en de serie ‘Wolven’ in het meervoud.»



Van waar eigenlijk die titel?
Axel Daeseleire: «Ecofin vormt een soort roedel van outsiders. In de natuur worden sommige wolven uit de groep verbannen, vaak na een gevecht met de leider. Het gebeurt dat een aantal van die verstoten wolven elkaar tegenkomt en samen een nieuwe roedel vormt. Die bestaat dan uit erg verschillende karakters, maar vertoont vaak een erg sterke samenhang. Dat geldt ook voor Ecofin. Allemaal einzelgängers, die verbonden zijn door een gemeenschappelijk doel: jagen op de grote vissen die de georganiseerde misdaad in handen hebben.»


Je wordt vaak geassocieerd met machorollen. Thomas Verhaege is ook weer geen softie.
Axel Daeseleire: «Maar ook geen macho. Hij is gedreven, maar binnen de groep is hij geen alfamannetje. En naast politieman is hij ook familieman. Je krijgt wel degelijk een andere kant van hem te zien. Mensen komen nogal snel met de term ‘macho’ aandraven, en dat stoort me soms, omdat het een veel te enge definitie is voor een personage.»




Stoort het je ook dat mensen de persoon Axel Daeseleire als macho bestempelen?
Axel Daeseleire: «Ik beschouw het meer en meer als een compliment! Ik ben ne vent, en dat zal ik ook niet proberen te ontkennen. Nu, in werkelijkheid liggen die machorollen verder van mezelf af dan veel mensen denken, maar ik ben gewoon niet zo bezig met mijn imago. Ik voel dus ook niet de behoefte om dat machocliché te ontkrachten. Die drang gaat met de leeftijd rusten. Ik vind het alleen spijtig dat ik door mogelijke werkgevers vaak word vastgepind op dat imago.»


Welke rol zie je dan wel voor je weggelegd?
Axel Daeseleire: «Ik zou heel graag eens in een goeie Vlaamse epoquefilm willen spelen, naar het voorbeeld van ‘Perfume: The Story of a Murderer’, een zeer geslaagde boekverfilming. Ik wil bijvoorbeeld wel eens een zeventiende-eeuwse leerlooier vertolken!»



Wolf speelt sinds 24 maart 2010 in de Kinepolis-bioscopen.


Regie:  Rik Daniëls & Stef Desmyter
Cast:   Gene Bervoets, Axel Daeseleire
           Pieter Embrechts...
Genre: Actie, drama
Duur:   100 minuten

30-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Plot: In Werner Herzogs nieuwe film "Bad Lieutenant: Port Of Call New Orleans", speelt Nicolas Cage een louche detective die even verslingerd is aan zijn job als aan de drugs. In zijn wervelend kat-en-muis-spel langs de grenzen van de wet, trekt hij even vaak zijn badge als zijn dienstwapen om zijn zin door te drijven. In de nasleep van de orkaan Katrina, wordt hij een een hooggeplaatste drugsverslaafde die als onverschrokken en autoritaire detective compleet losgeslagen over de prachtige ruïnes van New Orleans heerst.
De prostituee waarvan hij houdt (gespeeld door Eva Mendes)maakt zijn turbulente leven nog gecompliceerder. Samen verzwelgen ze in hun eigen wereld die getekend wordt door lust, onweerstanbare verlangens en zelfbewustzijn.




Nicolas Cage speelt, zoals gezegd, een drugsverslaafde agent in Werner Herzogs Bad Lieutenant, Port of Call: New Orleans. In Venetië gaf hij een tijdje geleden een mini-persconferentie.

Nicolas Cage (1964), strak in pak, maar wel met halve cowboylaarsjes, spreekt met dezelfde lome stem als al zijn filmpersonages, en onderbreekt zijn opmerkingen met karakteristieke, korte, niet doorgezette lachjes, ook precies zoals in de film.
Maar anders dan vroeger, poogt hij nu niet meer te leven als zijn rollen. ‘Ik zit in het vak sinds mijn 15de, wat me een soort kindacteur maakt. Aanvankelijk was het zwaar,  om te leven en tegelijk acteur te zijn. Maar inmiddels weet ik hoe ik de kortste weg naar huis moet nemen, na een dag opnames.
Ik ben van een egoïstische anarchist veranderd in iemand die om de gevoelens van andere mensen geeft. Ik ben  gestopt met roken, gordel om in de auto – niet iemand die zijn karakter mee naar huis neemt en de kinderen traumatiseert.’

Voor zijn rol als doorgesnoven detective in Bad Lieutenant, zegt Cage, deed hij iets  extreems. ‘Ik heb hem helemaal nuchter gespeeld. En Werner dacht op een gegeven moment dat ik écht coke snoof. Ik dacht: dat is een goed teken.’

Tijdens de opnamens van zijn met een Oscar bekroonde rol in Leaving Las Vegas (1995), pakte hij dat nog anders aan. ‘Francis Bacon dronk als hij schilderde. Dat vond ik interessant om in wat scènes uit te proberen, en het werkte. Nu vroeg ik me af: kan ik zoiets ook sober, op de kracht van de verbeelding? Het is een impressionistische benadering, in plaats van een fotorealistische, zoals in Leaving Las Vegas.’

Tegenwoordig is hij anti-drugs. ‘Drugs maken de wereld een ongelukkige. Want je kunt niet dicht bij vrede komen als je onderhandelt met mensen die high zijn.’

Dat de opnames van Bad Lieutenant in New Orleans plaatsvonden, waar hij woont, speelde mee in zijn keuze voor de film Bad Lieutenant, Port of Call: New Orleans.

‘New Orleans is mystiek, vol magie. Het is de geboorteplaats van jazz, en de improvisatie van jazz wilde ik adopteren in mijn spel. Daar moet ik ook Werner voor danken, want die stond me toe van de script-bladzijdes af te gaan, met de dialoog. Ik zal een gek verhaal  vertellen, op een avond dacht ik aan een tweekoppige arend – waarom weet ik niet.
‘En de volgende dag kwam er op het kantoor van Jerry Bruckheimer, de filmproducent, een mailtje binnen van een man die me een tweekoppige slang wilde verkopen. Dus ik zei: okay, ik weet niet hóe hij wist dat ik er een nodig had, maar hij heeft gelijk. Ik belde hem op en vroeg: hoeveel wil je ervoor? Ik zeg niet hoeveel het was, maar ik heb ’m gekocht. Tijdens een etentje met Werner zei ik: wil je mijn bodyguard ontmoeten? Werner zei ja, dus ik haalde mijn tweekoppige slang op.’

28-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Jessica Alba

27-03-2010 om 21:08 geschreven door Patje007

De film vertelt het verhaal van een gestresseerde moeder die haar kinderen opvoedt en terwijl een carrière als schrijfster probeert uit te bouwen. Naast Uma Thurman spelen Minnie Driver en Anthony Edwards mee. Actrice Jodie Foster verschijnt ook even in beeld.

Uma Thurman in Kill Bill


Dat lijkt echter geen kijkers te lokken, want tijdens het openingsweekend in Groot-Brittannië bezochten slechts 12 mensen 'Motherhood' in de filmzalen. De filmstudio investeerde maar liefst 5 miljoen dollar in de prent maar of het die kosten zal terugverdienen, blijft de vraag.

Het is nog niet bekend of 'Motherhood' in de Belgische filmzalen te zien zal zijn. 

27-03-2010 om 20:18 geschreven door Patje007

27-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Voor Alice in Wonderland zette Tim Burton zijn levenslange aversie van CGI en 3D graag opzij. Hollywoods prince of darkness zag in deze hoogtechnologische trucjes de ultieme manier om Lewis Carrolls klassieker naar het scherm te vertalen - inclusief de magie, het verdriet én de tomeloze verbeelding. 'Op de set waan ik me in een luchtbel waarin alles kan.'

Tim Burton maakt een slordige indruk. Hij struikelt zijn suite van het Londense Dorchester Hotel binnen in een verfomfaaid zwart kostuum en met zijn gigantische bril scheef op zijn neus. Als hij van een fles water nipt, sijpelt het vocht meer naast dan in zijn mond. En toch bewaart hij te allen tijde zijn cool. Sterker nog: hij heeft meer charisma dan alle bands op het podium van Rock Werchter samen.

Burtons films teren op gelijkaardige tegenstrijdigheden. Met Edward Scissorhands (1990) herdoopte hij voormalige tienerster Johnny Depp tot een grimemo-icoon avant la lettre. Zijn biopic Ed Wood (1994) deed zelfs de strengste arthousefan meeleven met het titelpersonage, misschien wel de slechtste regisseur aller tijden. En musicalbewerking Sweeney Todd (2007) ademde ondanks de barokke bloed-baden en ontoegankelijke liedjes een hartverscheurende tragiek uit.

Tim Burton

Hetzelfde geldt voor Burtons interpretatie van Alice in Wonderland. In de handen van een mindere filmgod, was deze update van Lewis Carrolls wereldberoemde verhaal een gezichtsloos Disneyproduct geworden. U weet wel: een moker van een moraallesje hier, een crapuleus CGI-creatuur daar. Burton benadrukt in zijn semisequel, waarvan het verhaal zich tien jaar na Alices eerste avontuur afspeelt, voornamelijk de treurnis van Carrolls onvergetelijke personages.

Alice, fantastisch vertolkt door nieuwkomer Mia Wasikowska, valt andermaal in het konijnenhol wanneer ze op de vlucht slaat voor een troosteloze toekomst met een man die haar niet kan bekoren. Achter de geflipte façade van Johnny Depps Mad Hatter - inclusief vuurrode haren en vreemde vormen aannemende ogen - schuilt een diepdroevig relaas. De andere bewoners van Wonderland - of is het Underland? - gaan gebukt onder het juk van de opvliegende Red Queen (gespeeld door Burtons wederhelft Helena Bonham Carter) die de bizar-brave White Queen (Anne Hathaway) van de troon heeft gestoten.



Ook op visueel gebied weet Burton te verbazen. Nog nooit maakte de combinatie van green screen-acteerwerk, volledig uit nullen en enen opgetrokken creaturen en digitale 3D zo'n levendige indruk. Bovendien houdt Burton in tegenstelling tot James Cameron rekening met de bioscoopbezoeker en schroeft hij het montagetempo aanzienlijk terug. Zo word je werkelijk meegezogen in het maffe universum van het Horlogekonijn, de Maartse Haas en de Cheshire Cat.

Het is dan ook even schrikken wanneer Burton vertelt dat hij tijdens zijn jeugdjaren géén Carrollfan was. 'Ik moet toegeven dat ik als kind het boek niet heb gelezen', grinnikt de cineast. 'Ik heb Alice en de andere Wonderlandpersonages leren kennen door verwijzingen in liedjes, films en andere boeken. Toen ik Carrolls klassieker uiteindelijk toch las, was ik er helemaal ondersteboven van.'

Dit moet om en bij de 25e adaptatie van 'Alice in Wonderland' zijn.
Burton: Dat is net de sterkte van Carrolls boek. Iedereen kan het op zijn manier interpreteren. Dé perfecte bewerking bestaat niet. Nu, ik denk wel dat Carroll met sommige adaptaties net iets blijer is geweest dan met andere. (Lacht)

Jouw versie wijkt wel erg af van het bronmateriaal.
Burton: Een brave bewerking interesseerde me absoluut niet, dat heb ik de Disneybonzen meteen duidelijk gemaakt. Er zijn al zoveel getrouwe versies dat ik het hoog tijd vond voor een persoonlijker interpretatie. Daarom koppelde ik Carrolls onvergetelijke personages en magische setting aan mijn eigen dromen en fantasieën.

Toch is er ook ruimte voor realistische problemen.
Burton: Klopt. Mensen hebben de neiging om droom en werkelijkheid te scheiden, maar ik geloof daar niet in. Fantasie en realiteit lopen in elkaar over. Ze vormen één geheel. Dat voelde Carroll perfect aan. Ik denk dat zijn cryptische omschrijvingen van dergelijke bevindingen vaak raker waren dan de geschriften van psychologen als Freud en Jung. Carrolls verhalen vatten het ondefinieerbare van ons onderbewustzijn.

Ten tijde van 'Big Fish' hekelde je het gebruik van CGI. Nu maak je een film die voor negentig procent uit digitale effecten bestaat. Burton: Cinema evolueert tegen een razendsnel tempo. De CGI van tien jaar geleden is een lachertje in vergelijking met die van nu. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik plots stapelgek ben op digitale effecten. Het leek me echter de perfecte techniek om een geflipt verhaal als dit te vertellen. Ik beschouw CGI net zoals stop-motion en handgetekende animatie als een werktuig waarmee je een fictieve doch geloofwaardige wereld kunt creëren.

Zag je het onmiddellijk zitten om de film in 3D te draaien?
Burton: Als dit geen 3D-project was geweest, had ik waarschijnlijk niet toegezegd. Het procedé - dat me in mijn jeugd verschillende keren schele hoofdpijn heeft bezorgd - staat eindelijk op punt. Het is geen gimmick meer. Bovendien leent het verhaal van Alice zich goed voor deze technologie. Digitale 3D is de ultieme manier om de vreemde trip van Carrolls verbeelding naar het grote scherm te vertalen.

Zal je vanaf nu dan alleen nog in 3D draaien?
Burton: Ik wil vooral niet te hard van stapel lopen. Als de invoer van geluid en kleur ons één ding geleerd heeft, is het wel dat je nooit moet overdrijven. De beste films zijn degene die subtiel omspringen met de tools die voorhanden zijn. Toch moet ik toegeven dat de 3D-technologie mijn manier van werken flink overhoop heeft gegooid. Zelden heb ik zo hard zitten tobben over de mise-en-scène en de cameravoering.

Als Alice in een benarde situatie terechtkomt, zegt ze steeds: 'Het is mijn droom. Ik kan doen wat ik wil.' Benader jij je projecten op dezelfde manier?
Burton: Was het maar zo simpel. Ik zou het graag anders zien, maar ellenlange vergaderingen met saaie studiobonzen en andere klojo's zijn verplichte kost als je een film van de grond wil krijgen. Zodra ik op de set sta, waan ik me wel in een luchtbel waarin alles kan. Dat viel nu echter flink tegen. Ik heb nog nooit zo gestrest om een film af te krijgen. Anders vind ik het al lastig dat ik een dag moet wachten voor ik kan zien of een shot gelukt is. Deze keer sleepte de digitale bewerking van bepaalde beelden tot enkele dagen voor de première aan.

Het valt op dat je als eeuwige 'man in black' ditmaal enorm kleurrijk uit de hoek komt.
Burton: Ik heb niets tegen kleuren - kijk maar naar Edward Scissorhands. Ik vind alleen dat je er op de juiste manier mee moet omgaan. Een film als Ed Wood zou al zijn kracht verliezen als we hem in kleur hadden gedraaid. Ik beschouw het kleuren-palet van een film als een extra personage dat je evenveel aandacht moet geven als de andere figuren.

Het zijn drukke dagen: je brengt een nieuwe film uit, er loopt een tentoonstelling van je tekenwerk in het New Yorkse Museum of Modern Art en in mei zit je in Cannes de festivaljury voor. Vreest de eeuwige outsider in jou niet dat de mainstream Tim Burton tracht op te slokken?
Burton: Daar heb ik niet meteen een antwoord op. Ik analyseer de dingen die ik doe niet. Dat is de enige manier om een beetje normaal te blijven. Ik weet wel dat ik het verschrikkelijk zou vinden als mijn naam plots synoniem zou staan met een of ander afgelikt product. Ik heb nooit een grootse strategie uitgedokterd om de filmwereld te veroveren. Als mensen mij bijvoorbeeld vertellen dat ik al zeven keer met Johnny en al zes keer met Helena heb samengewerkt, val ik uit de lucht. Die dingen gebeuren organisch. Ik plan nooit vooruit. Zo berekend ben ik niet.

Johnny en jij hebben van de Mad Hatter een opvallend tragisch personage gemaakt.
Burton: In de meeste adaptaties gedragen de figuren die Alice ontmoet zich als eendimensionale gekken. Het is echter onmogelijk om een publiek te laten meeleven met een stelletje malloten. Vandaar dat Johnny en ik op zoek gingen naar een manier om het personage van de Mad Hatter uit te werken. Tijdens zijn research ontdekte Johnny dat de uitdrukking 'mad as a hatter' (stapelgek zijn) ontstaan is toen verschillende 19e-eeuwse hoedenmakers krankjorum werden omdat ze met kwik werkten en de hele dag schadelijke gassen inademden. Zulke details zorgen ervoor dat je het publiek meer in het verhaal betrekt.

Werk je zo vaak met Helena omdat ze je partner is?
Burton: Absoluut niet. Uiteindelijk draait het allemaal om de personages. Johnny en Helena weten wat ze willen. Als een rol hen niet aanstaat, zullen ze beleefd doch kordaat weigeren. En ik vraag hen alleen maar als ik denk dat ze perfect zijn voor een rol. Helena enkel casten omdat ze mijn geliefde is? Dat is pas een slecht idee!

Nieuwkomer Mia Wasikowska toont zich een ware revelatie als Alice.
Burton: Onze zoektocht naar Alice heeft lang geduurd. Toen Mia langskwam, wisten we onmiddellijk dat we haar gevonden hadden. Dat het om een onbekende actrice ging, was een pluspunt, maar het was toch Mia's uitstraling die het hem deed. In haar ogen schuilt een oude ziel. Die kwaliteit paste perfect bij de Alice die ik in gedachten had. In de voorgaande adaptaties werd het wicht bijna altijd herleid tot een onuitstaanbare snotaap. Dat wilde ik absoluut vermijden.

Jouw Alice worstelt met een kanjer van een jeugdtrauma.
Burton: Dat vind ik het belangrijkste element van de film. Alice heeft haar herinneringen aan Wonderland volledig verdrongen en ze doet haar uiterste best om haar kinderjaren achter zich te laten. Volgens mij is dat een van de domste dingen die je kunt doen. Je mag het kind in jezelf nooit ofte nimmer loslaten.

Zware kost voor een Disneyfilm.
Burton: Natuurlijk wist ik dat een Disneyproductie bepaalde beperkingen meebrengt. Tot op zekere hoogte heb ik daar zelfs begrip voor, want ze investeren ontzettend veel geld in mijn project. Ik ben op mijn beurt volwassen genoeg om te beseffen dat als ik hun centen aanneem en hen vervolgens de middenvinger geef om de vreemdste shit aller tijden af te leveren, ik nooit meer in Hollywood aan de bak kom.

Volgens mij lachte Disney groen toen de Amerikaanse keuringscommissie besloot om het jonge publiek te waarschuwen voor beelden van 'een rokende rups'. Hebben ze je nooit het vuur aan de schenen gelegd?
Burton: Wat mij betreft mogen ze alle commissieleden een enkeltje Siberië geven. Hun bemerkingen zijn vaak totaal van de pot gerukt. Gelukkig begreep Disney dat we niet konden raken aan een iconisch personage als de Waterpijp-rups. Tijdens de shoot van Charlie and the Chocolate Factory lag dat wel net iets anders. Dag in dag uit vroegen de clowns van Warner Bros. me of Willie Wonka niet wat vriendelijker kon zijn tegen de kinderen.

25-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Gezien Roman Polanski wel andere dingen aan het hoofd heeft dan zijn nieuwe thriller richten we ons tot twee mensen die hem op de Berlinale vertegenwoordigden: hoofdacteur Ewan McGregor en schrijver Robert Harris.

'Ja. ' Daarmee moeten we het doen als we Ewan McGregor vragen of hij het niet ironisch vindt dat Polanski net nu een film heeft gemaakt rond een publiek persoon die rekenschap moet geven voor zijn daden.
The Ghost Writer gaat immers over een voormalige premier die beschuldigd wordt van oorlogsmisdaden terwijl er achter de schermen vuile politieke spelletjes gespeeld worden. Het is moeilijk om niet aan Polanski zelf te denken, nu die zich na meer dan dertig jaar moet verantwoorden voor de verkrachting van een dertienjarig meisje.

McGregor wil er niet veel woorden aan vuilmaken. 'Het doet me pijn wat Roman nu moet doormaken, want ik heb hem enorm graag', zegt McGregor. 'En ik denk dat ik mensen goed inschat. Ik gruwde van het idee dat een man van 76 bijna de hele dag in een cel moest doorbrengen en dat zijn kinderen hun vader niet konden zien. Dat kunnen ze trouwens nog altijd niet.'

Verder is de bijna 39-jarige Schot even praatgraag als altijd. McGregor vindt de laatste jaren goed zijn weg in de filmwereld. Zo wisselde hij vorig jaar kaskraker Angels & Demons af met de ietwat gedurfde komedie I Love You Phillip Morris, de burleske satire Men Who Stare at Goats en het klassiek drama Amelia. McGregor lijkt zowat overal in te passen.

Die kwaliteit komt hem van pas in The Ghost Writer, waarin hij als broodschrijver in een web van intriges terechtkomt als hij voor een bom geld de memoires van de eerder vernoemde ex-premier op papier begint te zetten. Het is een personage zoals Hitchcock ze graag had - denk aan Cary Grant in North by Northwest of James Stewart in The Man Who Knew Too Much.

Ewan McGregor: Ik zie de gelijkenis, maar het is niet zo dat Roman Polanski en ik er in die termen over gepraat hebben. Mij viel achteraf trouwens ook op hoeveel mijn personage gemeen heeft met Johnny Depps karakter in The Ninth Gate. Toen ik die film opnieuw zag, dacht ik: 'Die draagt verdorie dezelfde jas als ik. En dezelfde tas!' (Lacht)

Kim Cattrall en Ewan McGregor in 'The Ghost Writer

Robert Harris heeft nooit verborgen dat hij het personage van de ex-premier gebaseerd heeft op Tony Blair. Maakte dat iets uit voor jou?
McGregor: Eerlijk gezegd niet. Ik kreeg het script met de mededeling dat het van Polanski kwam en dat hij in mij geïnteresseerd was voor de rol van de ghostwriter. Toen ik het las, bekeek ik alles automatisch door de ogen van dat personage en zijn functie in de film. En ook toen we draaiden, was ik evenmin bezig met de politieke kant van het verhaal. Mijn personage is tenslotte ook niet bezig met de bredere context of wat Robert Harris precies wilde vertellen. Ik liep me niet te verkneukelen bij de gedachte dat we Tony Blair stevig te grazen zouden nemen.

Kan je er nog steeds zo onbevooroordeeld naar kijken?
McGregor: De kaarten liggen anders, zeker nu de Chilcot Inquiry onderzoekt hoeveel boter Blair op het hoofd heeft in verband met de invasie in Irak. Dat stemt me echter gelukkig. Ik vind het niet meer dan normaal dat politici rekenschap moeten geven van hun daden. Het kan niet dat ze boven de wet verheven zijn. Ik was heel blij om te zien dat Blair zich voor elk van zijn beslissingen moest verantwoorden. Net zoals ik heel kwaad ben dat Bush waarschijnlijk nooit hetzelfde zal moeten doen. Die is langs de achterdeur van het Witte Huis naar zijn helikopter gestapt en recht naar de golfterreinen van Texas gevlogen. Terwijl er in Irak zoveel soldaten en burgers omgekomen zijn en het dodental nog dagelijks oploopt.

Nu moet Obama de boel opruimen. Word je daar als buitenstaander niet cynisch van?
McGregor: Ik ken de situatie in Amerika eigenlijk beter dan die in Groot-Brittannië omdat ik al een paar jaar niet meer in mijn geboorteland heb gewoond. Het helpt ook niet dat het me allemaal niet boeit. Het is zoals met voetbal: elke paar weken neem ik me voor om het eens te proberen omdat iedereen er zo wild van is. Maar na enkele minuten van een match op tv zit ik me alweer stierlijk te vervelen. Soms zeg ik tegen mezelf: 'Luister Ewan, volgend jaar word je veertig. Je bent een volwassen man met drie kinderen. Zorg dus maar dat je op de hoogte bent.' Zodra ik in een krant echter een artikel over een politicus begin te lezen, raak ik niet verder dan de tweede paragraaf. Het kan me niets schelen. Al heb ik het wel voor Obama. Hem geloof ik tenminste. (Grijnst)

Je bent wel Unicef-ambassadeur. Blijkbaar kun je je toch ergens voor engageren.
McGregor: Begrijp me niet verkeerd, politiek op zich vind ik wel belangrijk. Ik wil weten hoe de wereld draait. Alleen lukt het me niet om interesse te hebben voor politici of partijpolitiek. We hebben mensen nodig die in de politiek stappen omdat ze een visie hebben van hoe het beter kan met onze wereld en daarvoor willen vechten. De meeste politici bewijzen echter keer op keer dat het hun daar hoegenaamd niet om te doen is. Zij lijken steeds weer bereid om hun idealen te verkopen voor een hogere machtspositie. Ik heb niets dan verachting voor mensen die hun idealen verhandelen.

Robert Harris: 'Polanski vond The Ghost Writer maar saai'
Dat Roman Polanski voor zijn nieuwe film bij de Britse bestsellerauteur Robert Harris (53) ging aankloppen, is geen toeval. Enkele jaren geleden wilde de regisseur Fatherland verfilmen, Harris' roman over een wereld waarin Adolf Hitler WO II gewonnen heeft. Omdat die rechten niet vrij waren, besloot hij om een ándere thriller van Harris te verfilmen. Pompeii, een historisch epos gesitueerd in het Romeinse stadje aan de vooravond van de desastreuze vulkaanuitbarsting, had het duurste Europese filmproject ooit moeten worden. Eind 2008 gooide de schrijverstaking echter roet in het eten: Pompeii werd opgedoekt.


Niet getreurd. Tijdens hun besprekingen voor Pompeii had Harris laten vallen dat hij net de eerste pagina's had geschreven van een thriller over een ghostwriter die The Ghost zou gaan heten. ''Wat een saai idee', mopperde Roman toen', vertelt Harris. 'Hij raadde me het hele plan zelfs af. Toch heb ik hem nadien het manuscript van The Ghost opgestuurd, met daarbij een kattebelletje: 'Geen toga's, geen vulkanen.' Een week later belde hij me om te zeggen dat ik gelijk had. En zo begonnen we aan The Ghost Writer.'

Voor de figuur van de ex-premier liet Harris zich inspireren door een man die hij tijdens zijn journalistieke carrière goed had leren kennen: Tony Blair. Tijdens de campagne die New Labour in 1997 aan de macht zou helpen, mocht hij de toekomstige premier op de voet volgen. Er ontstond een hartelijke relatie - 'Vriendschap', noemt Harris het - die de daaropvolgende jaren echter flink verzuurde. De schrijver had er dus geen enkel probleem mee om Blair als model te nemen voor de rol die in de film door Pierce Brosnan wordt vertolkt. 'Wat mij interesseerde, was het idee dat iemand tijdens zijn machtsperiode zo geïsoleerd geraakt dat hij elk contact met de echte wereld verliest', legt Harris uit.

De links met de Labourman zijn zichtbaar: van zijn tv-vriendelijke uiterlijk over de aantijgingen van onrechtmatige oorlogsvoering tot de ontmoeting met een vrouw die verdacht veel op Condoleezza Rice lijkt. 'Dat is een van de grapjes die Polanski aan het script heeft toegevoegd', corrigeert Harris. 'Hij heeft een heel ondeugend en scherp gevoel voor humor. Zo zit zijn geest in elkaar. Ik had bijvoorbeeld een scène geschreven waarin ghostwriter Ewan McGregor een beetje ongemakkelijk op het bed van zijn overleden voorganger gaat zitten. Roman vond dat er iets ontbrak. Plots zei hij: 'Ik weet het! Ewan zit daar, kijkt even naar beneden en ziet iets. Hij reikt onder het bed en haalt... een paar pantoffels tevoorschijn! Die neemt hij tussen zijn duim en wijsvinger om ze in de vuilnisbak te gooien.' Dat is zo'n puur Polanskimoment. Grotesk, bizar en slim.'

In tegenstelling tot Pompeii heeft The Ghost Writer de bioscoop wel gehaald, maar ook dat ging niet zonder slag of stoot. Net voor Polanski eind september aan de postproductie zou beginnen, werd hij op de luchthaven van Zürich gearresteerd in verband met de 32 jaar oude Amerikaanse zedenzaak. Twee dagen later schreef Harris voor The New York Times een opiniestuk waarin hij het opnam voor de cineast.

'Laat me eerst duidelijk stellen dat ik niet wil goed praten wat eind jaren 70 gebeurd is', stelt hij. 'Integendeel, ik veroordeel het. Maar je mag niet vergeten dat zijn reclasseringsambtenaar toen al geoordeeld had dat Roman geen celstraf, maar een psychiatrische evaluatie moest krijgen en dat de rechter het daar eerst mee eens was. Die rechter begon echter plots te vrezen dat hij in een slecht daglicht gesteld zou worden als Polanski niet achter de tralies belandde. Op dat moment is Roman uit de VS gevlucht. Eerlijk gezegd denk ik dat we dat allemaal zouden doen als we geconfronteerd werden met het Amerikaanse strafrechtelijke systeem en de manier waarop het soms functioneert.'

Polanski kon The Ghost Writer in gevangenschap afwerken en wacht nu het verdere verloop af. 'Ik heb hem nog niet een keer horen klagen', zegt Harris. 'Hij zegt enkel dat hij al ergere dingen beleefd heeft. Roman is een sterke persoon. Om te overleven wat hij meegemaakt heeft en in de filmwereld te doen wat hij gedaan heeft zonder je onafhankelijkheid te verliezen, moet je stevig in je schoenen staan. Als iemand zich hier doorheen kan slaan, is hij het wel.'

24-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

23-03-2010 om 20:38 geschreven door Patje007

Freida Pinto, bekend van 'Slumdog Millionaire', heeft een miljoenencontract getekend om het liefje van 007 te spelen in de 23ste Bondfilm. Die zal zich in Afghanistan afspelen.

"Regisseur Sam Mendes wilde haar al maanden strikken, maar ze was te nerveus om meteen toe te happen. Dit wordt de meest ambitieuze Bondfilm ooit. Sam is van plan het genre opnieuw uit te vinden", aldus een insider in de Daily Mirror.
Peter Morgan, die ook 'The Queen' schreef, heeft de eerste versie van het script gepend.

Freida heeft een relatie met Dev Patel, haar tegenspeler in 'Slumdog Millionaire' en die is blij dat zijn vriendin zo'n grote rol te pakken heeft.
Daniel Craig herneemt zijn rol als James Bond, de Amerikaanse Olivia Wilde is benaderd om een medewerkster van de VN te spelen.

20-03-2010 om 14:27 geschreven door Patje007

Een script dat hij niet zelf heeft geschreven, een productie van Ghost Busters-prutser Ivan Reitman én een reeks verplichte test screenings. Verkocht arthouselieveling Atom Egoyan voor de erotische thriller Chloe zijn ziel aan de mainstream? 'Ik wist waaraan ik begon.'

Twee jaar geleden zat Atom Egoyan in zak en as. En niet omdat Adoration, zijn meditatie over communicatie in de post-9/11-wereld, op het Filmfestival van Cannes gemengd onthaald werd. De van origine Armeense, maar in Egypte en Canada opgegroeide filmmaker was wel wat gewoon: zijn vorige films, waaronder Exotica, The Sweet Hereafter en Felicia's Journey, werden evenmin unaniem positief ontvangen, maar vulden wel arthousezalen over de hele wereld.

Atom Egoyan


Het probleem was dat de internationale verkoop van zijn nieuwe prent stevig tegenviel. 'Vroeger vond ik altijd wel een distributeur die mijn films in zijn land met hand en tand wilde verdedigen', zucht Egoyan. 'Die tijd blijkt echter voorgoed voorbij. Met de opkomst van de dvd, het down-loaden, digitale projecties en het vernieuwde 3D-procedé zijn er geen zekerheden meer. Je hebt eigenlijk nog maar twee opties: ofwel ga je voor een echte lowbudgetfilm, ofwel ga je in zee met de grote jongens.'

Egoyan ging voor de tweede optie. Hij liet zijn oog vallen op Chloe, een remake van Anne Fontaines Nathalie over een vrouw die haar man verdenkt van overspel en een beroep doet op een prostituee om haar vermoedens te controleren. Dat Ivan Reitman, regisseur van flutkomedies als Ghost Busters, Kindergarten Cop en My Super Ex-Girlfriend, het project zou produceren, schrikte hem niet af: 'We zijn mannen met een visie. We moesten gewoon zorgen dat we op dezelfde golflengte zaten voor we begonnen te filmen.'

Heb je daar niet te veel toegevingen voor moeten doen?
Egoyan: Als er iemand water bij de wijn deed, was het Ivan. Oorspronkelijk speelde de film zich in San Francisco af. Ik wilde echter koste wat het kost de setting naar Toronto verplaatsen. In de ene stad voel ik me een toerist, in de andere ken ik elk straatje. Dat maakt een wereld van verschil.

Hoe heb je een Hollywoodplayer als Reitman overtuigd om met jou in zee te gaan?
Egoyan: Blijkbaar was hij een grote fan van Exotica. Over de rest van mijn oeuvre was hij niet zo positief. Toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, somde hij de minpunten van mijn films op. Dat was geen leuke ervaring, maar het deed me inzien dat Chloe hem na aan het hart lag. Anders ben je niet zo brutaal tegen iemand met wie je wil samenwerken.

Wat sprak je zo aan in 'Chloe'?
Egoyan: Ik flirt al lange tijd met de mainstream. Na Exotica had ik bijna een project voor Warner Bros. gedaan. Dat sprong echter te elfder ure af. Nadien zijn de grote studio's me scenario's blijven sturen. Het merendeel daarvan is echter totale troep. Chloe was het eerste script in jaren dat me kon bekoren.

                                                                                                                                                 
De film is dan wel een remake, hij bevat heel wat nieuwe elementen
Egoyan: Een remake is misschien niet het juiste woord. Een heruitvinding of een herwerking lijken me toepasselijker termen. Nathalie was een stuk ambiguer. Je wist nooit echt wat de vrouwelijke personages van elkaar wilden. In onze film is hun relatie kristalhelder. Bovendien voegden we een thrillerelement toe waarvan in Nathalie geen sprake is.

Die suspensedimensie roept herinneringen op aan 'Basic Instinct'. Was de B-parel van Paul Verhoeven een extra reden om San Franciso te verlaten?
Egoyan: Jezus, daar had ik zelfs nog niet aan gedacht! Ik wilde uit San Francisco wegblijven omdat die stad voor mij synoniem staat met Vertigo. Op mijn zoektocht naar mogelijke locaties deed werkelijk elke straat me er aan Hitchcocks klassieker denken.

De link met erotische thrillers à la 'Basic Instinct' en 'Fatal Attraction' kun je toch niet ontkennen?
Egoyan: Ik begrijp de vergelijking, maar er is een groot verschil tussen Chloe en dat soort films. Op het moment dat Glenn Close in Fatal Attraction in beeld verschijnt, is er geen twijfel mogelijk: ze is een duivelin en ze zal sterven als een duivelin. Mijn houding tegenover Chloe is stukken vredelievender. Ik ben zelfs enorm bezorgd over haar. Ik geloof dat films fungeren als spiegels van hun tijd. En ik moet zeggen dat ik denk dat de wereld er nu beter aan toe is dan in het begin van de jaren 90. (Lacht)

Julianne Moore zei onlangs dat ze totaal geen begrip heeft voor de daden van haar personage. Begrijp jij haar wel?
Egoyan: Haar personage lijdt duidelijk aan een of andere neurose. Een mentaal stabiele vrouw zou nooit op het idee komen om de trouw van haar echtgenoot te testen door een prostituee op hem af te sturen. Tegelijkertijd denk ik dat ze van zichzelf schrikt. Ze had nooit verwacht dat ze zo geïntrigeerd zou zijn door de gedetailleerde rapporten die Chloe uitbrengt. Eigenlijk zouden de verhalen over haar man haar moeten choqueren, maar ze winden haar vooral op. Ze doen haar dingen voelen die ze al lang niet meer gevoeld heeft.

Je was contractueel verplicht om de film te 'test screenen'. Dat wil zeggen dat Jan met de pet kon bepalen hoe het eindresultaat er zou uitzien.
Egoyan: Maak je geen zorgen. Ik wist waaraan ik begon. (Lacht) Voor een bepaald soort films zijn 'test screenings' onontbeerlijk. Er moet toch een reden geweest zijn waarom legendarische filmfiguren als Laurel & Hardy en Frank Capra erbij zwoeren? Bovendien gaat het om een uiterst uitgekiend proces. Er bestaan gespecialiseerde firma's die gedetailleerde vragenlijsten opstellen en precies weten welke bioscoopbezoekers ze moeten uitnodigen. Eigenlijk is er niet zoveel verschil met regisseurs als Wim Wenders die hun film aanpassen nadat ze hem op het Filmfestival van Cannes vertoond hebben.

                                                                                                                                                        
Ben je zelf tevreden over het eind-resultaat?
Egoyan: De film heeft een twist die ervoor zorgt dat ik bepaalde facetten van de personages niet kon laten zien. Daardoor verliezen die iets of wat aan diepgang. Daar me het hoofd over blijven breken zou echter compleet idioot zijn. Ik wist waaraan ik begon toen ik het project aanvaardde. Tegelijkertijd durf ik te beweren dat het een echte Atom Egoyanprent is. Ik werk steeds samen met dezelfde crew: mensen als director of photography Paul Sarossy, componist Mychael Danna en monteuse Susan Shipton dragen bij tot de sensibiliteit waarvoor mijn films gekend zijn.

Je aloude fascinatie voor technologie zit ook weer in de film.
Egoyan: Dat klopt. Bepaalde obsessies kan ik helaas niet onderdrukken. (Lacht) Ondanks mijn vrees dat ik mezelf begon te parodiëren, voegde ik enkele chatscènes toe. In het originele script ging het om saaie telefoon-gesprekken. Als je dan toch een film maakt over mensen die elkaar de hele tijd observeren, kun je de lijn beter ineens doortrekken.




Waar komt die obsessie eigenlijk vandaan?
Egoyan: Ik was nog een peuter toen ik met mijn ouders van Egypte naar Canada verhuisde. Wanneer mijn vader me jaren later home movies van ons verblijf in Caïro liet zien, was ik compleet de kluts kwijt. Ik herinnerde me niets meer van die periode en toch bestonden er beelden van. Sindsdien volg ik de evolutie van allerlei technologieën op de voet.

Tot slot: wat deed je de deugdzame 'Mamma Mia!'-dochter Amanda Seyfried casten in de pikante titelrol?
Egoyan: Toen ik Amanda voor het eerst ontmoette, was ze nog een nobody. Ze had een bijrol gespeeld in een of andere soap, maar daar hield het op. Ik viel echter onmiddellijk voor haar mysterieuze charme. Enkele maanden nadat ik haar castte, speelde ze mee in Mamma Mia! en was het hek van de dam. 'Jij bent de laatste regisseur die met me wilde samenwerken voor wat ik kan en niet voor wie ik ben', zei ze me onlangs. Spijtig genoeg klopt dat.

20-03-2010 om 14:20 geschreven door Patje007

The Hurt Locker’ heeft 'slechts' 11 miljoen dollar gekost, maar wel 6 Oscars gekregen, onder andere die voor beste film, beste regie en beste scenario. Terwijl het sciencefictionepos van James Cameron ‘Avatar’ er 3 kreeg, maar wel een half miljard gekost heeft. Tijd voor een overzicht van de 10 duurste films aller tijden met het aantal Oscars dat ze binnengerijfd hebben.

1. Avatar - 500 miljoen dollar

Het 3D-epos van regisseur James ‘Titanic’ Cameron, dat in december 2009 op het publiek werd losgelaten, heeft ondertussen al de magische kaap van 2 miljard dollar aan de kassa overschreden. Het is nog nooit gebeurd dat een film wereldwijd zoveel geld heeft opgeleverd. De sf-film speelt zich grotendeels af op de planeet Pandora, waar de mens kostbare delfstoffen probeert te winnen ten koste van de plaatselijke bewoners, de Na’vi. Die stellen die roofbouw niet op prijs. Om dat volk om te praten zetten de mensen een nieuw geheim wapen in: de verlamde marinier Jake Sully. Avatar kreeg 9 nominaties, maar won ‘slechts’ 3 Oscars in minder belangrijke categorieën: beste cameravoering, beste art direction en beste visuele effecten.

2. Pirates of the Caribbean: At World’s End - 300 miljoen dollar

De derde film van the Pirates of the Caribbean was de meest succesvolle film aan de kassa in 2007. ‘At World’s End’ leverde 960 miljoen dollar op wereldwijd.

De film was genomineerd voor beste make-up en beste visuele effecten, maar heeft geen Oscarbeeldje in de wacht gesleept.

3. Titanic - 285 miljoen dollar

Op het moment dat deze historische film uitgebracht werd, was het ook de duurste film ooit gemaakt, en het werd ook de best verdienende film, tot Avatar werd uitgebracht. De romantische rampenfilm, geregisseerd en geproduceerd door James Cameron, kostte 285 miljoen dollar.

De film heeft wereldwijd 1,8 miljard dollar opgebracht. Titanic zal waarschijnlijk volgend jaar in 3D worden uitgebracht. Het lange drama met Leonardo DiCaprio en Kate Winslet in de hoofdrollen, won 11 Oscars, onder andere die van beste film en beste regisseur.

4. Spider-Man 3 - 258 miljoen dollar

Tobey Maguire keerde terug als Peter Parker en zijn alterego Spiderman in de derde film van de reeks, met Sam Rami als regisseur.

De film bracht in 2007 een kassarecord op van 59 miljoen dollar op de openingsdag in de VS en heeft wereldwijd liefst 890 miljoen dollar opgebracht.

5. Harry Potter and the Half-Blood Prince - 250 miljoen dollar

De Harry Potter-films zijn allemaal gebaseerd op de romans van J.K. Rowling. ‘Harry Potter and the Half-Blood Prince’, de zesde film, werd uitgebracht in 2009 en was opmerkelijk donkerder dan de vorige films. Het was ook de duurste van de reeks. Met 934 miljoen dollar opbrengst aan de kassa werd het een van de best verdienende films aller tijden. Daniel Radcliffe gaat al 6 jaar lang mee als jonge tovenaar in Zweinstein. Emma Watson en Rupert Grint spelen ook in deze film nog steeds mee als Hermelien Griffel en Ron Wemel. De film werd genomineerd voor beste cinematografie, maar kreeg geen Oscar.

6. Pirates of the Caribbean: Dead Man's Chest - 225 miljoen dollar

De tweede film in de ongelofelijke succesvolle filmreeks ‘Pirates of the Caribbean’ met Johnny Depp en Orlando Bloom werd de derde film ooit die met zijn opbrengst aan de kassa de kaap van 1 miljard dollar overstak. Deze film van 2006 met Keira Knightley en Bill Nighy kreeg vaak kritiek te verduren voor zijn ‘rommelige’ plot en de duurtijd van de film (2,5 uur). ‘Dead man’s chest’ werd genomineerd voor 4 Academy Awards, maar won er slechts één: die van beste visuele effecten.

7. King Kong - 207 miljoen dollar

King Kong, de film die geregisseerd werd door Peter Jackson met Naomi Watts in de hoofdrol, was een remake van de gelijknamige klassieke Hollywoodfilm in 1933.

In 2006 werd deze versie uitgebracht en die heeft wereldwijd ruim 550 miljoen dollar opgebracht. ‘King Kong’ won 3 Academy Awards voor beste geluidsmontage, geluidsmixage en visuele effecten.

8. The Chronicles of Narnia: Prince Caspian - 200 miljoen dollar

Deze tweede film in de Narnia-reeks is gebaseerd op het vierde deel van De Kronieken van Narnia van C.S. Lewis. ‘Prince Caspian’ heeft wereldwijd aan de kassa 419 miljoen dollar opgebracht. Het werd in 2008 uitgebracht, met Ben Barnes als hoofdrolspeler, die ook de hoofdrol speelde in ‘Dorian Gray’ in 2009. Disney heeft 175 miljoen dollar gespendeerd om de film wereldwijd te kunnen promoten, maar die werd niet genomineerd voor de Oscars.

9. Quantum of Solace - 200 miljoen dollar

De laatste Bond-film, uitgebracht in 2008, werd geregisseerd door Marc Foster met Daniel Craig als James Bond.

De 22ste film in de 007-reeks heeft wereldwijd 586 miljoen dollar opgebracht, maar werd in geen enkele categorie genomineerd.

10. Superman Returns - 200 miljoen dollar

De man van staal keerde terug in 2006 met Brandon Routh als Superman in deze film, geregisseerd door Bryan Singer. De film bracht 391 miljoen dollar op wereldwijd. De film werd genomineerd voor een Academy Award voor visuele effecten, maar ‘Pirates of the Caribbean: Dead Man’s Chest’ ging er met het beeldje vandoor.

18-03-2010 om 20:38 geschreven door Patje007

17-03-2010 om 20:10 geschreven door Patje007

17-03-2010 om 20:05 geschreven door Patje007

17-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

16-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

15-03-2010 om 20:19 geschreven door Patje007

In de bloedhete zomernacht van 16 juli 1942 organiseert de collaborende Parijse politie een klopjacht op joden. Dertienduizend joodse Parisiens worden samengebracht in de Vélodrome d’Hiver, daar drie dagen aan hun lot overgelaten en vervolgens op transport gezet naar de concentratiekampen. Acteur Jean Reno, in de rol van de joodse dokter David Sheinbaum, doet het verhaal van ‘La Rafle’, Frans voor razzia.

Jean Reno: «Er zijn al veel films gemaakt over de Holocaust, en ook over de ‘Rafle du Vel’ d’Hiv’. Maar deze film is anders, omdat hij het verhaal van de kinderen brengt. Er zijn die bewuste nacht veel volwassenen opgepakt, en dat is op zich al vreselijk, maar dat er ook kinderen gearresteerd, gedeporteerd en vernietigd zijn, maakt het dubbel zo afgrijselijk.»


Hoe moeilijk was het voor u om deze rol te spelen?
Jean Reno: «Sheinbaum was een heel persoonlijke rol, een van de rollen waarin ik het meest van mijn ziel heb gelegd. Het was dus erg zwaar. Ik zat op de set constant te eten om de emoties te verdringen. Anderen hadden dan weer last van allerlei psychosomatische kwaaltjes, koortsblaasjes en dergelijke. We probeerden ons goed humeur te bewaren – je kan ook niet de hele dag staan grienen –, maar dat was niet gemakkelijk. We voelden ons allemaal rotslecht, zowel mentaal als fysiek.»


Welke scène was het zwaarst?
Jean Reno: «Die in de velodroom zelf. Die scènes hebben we in Hongarije gefilmd, in de zomer. Het was er minstens even warm als tijdens de echte rafle. Op de verjaardag van de gebeurtenissen hebben we voor het draaien een minuut stilte gehouden. Vreselijk was dat. We stonden allemaal te denken aan hoe die mensen daar drie dagen zonder water en zonder toiletten hebben gezeten, overlevend op een paar broodkruimels.»



Waarom blijft men volgens u films maken over de Holocaust?
Jean Reno: «Omdat we nog steeds niet gestopt zijn met het uitroeien van minderheden. De haat is de wereld nog altijd niet uit. Mensen blijven vechten voor hun religie, dat is totaal onbegrijpelijk voor mij. Ik vind dat religie een beetje zoals een politieke voorkeur zou moeten zijn: iets heel persoonlijks, dat alleen jezelf aangaat en niemand anders. Ik begrijp niets van de mens, en ik zal waarschijnlijk sterven zonder hem ooit te hebben begrepen.»


Heeft de mens dan geen lessen getrokken uit de Tweede Wereldoorlog?
Jean Reno: «Nee. We hebben al bij al misschien een millimeter vooruitgang geboekt op een totaalafstand van twintig kilometer. Heel triestig…Daarom hebben we de plicht om de Holocaust telkens weer in herinnering te blijven brengen. Er zijn vandaag de dag steeds meer mensen die de de jodenvervolging ontkennen, en de enige remedie daartegen is om de rauwe feiten te tonen. In die zin heeft deze film dus een belangrijke opvoedende rol: ‘La Rafle’ is een beetje als een geschiedenisboek. Hij zal dan ook op veel Franse scholen getoond worden, om de scholieren op een bevattelijke manier de gruwel van de Holocaust te doen inzien.»




La Rafle speelt sinds 10 maart 2010 in de Kinepolis-bioscopen.


Regie: Roselyne Bosch
Cast:   Mélanie Laurent, Jean Reno
Genre: Drama, historische film
Duur:  115 minuten
          

14-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Plot: Een vrouw verdenkt haar man ervan dat hij een affaire heeft. Hierdoor neemt de vrouw contact op met Chloe (Amanda Seyfried), een prostituee die betaald wordt om hem te verleiden. De vrouw hoopt zo zekerheid te krijgen achter haar vermoedens, maar vanaf dat moment begint haar leven alleen maar complexer te worden en brengt ze zelfs haar eigen familie in gevaar.



Julianne Moore speelt op dit moment glansrollen in Tom Fords ‘A single man' én Atom Egoyans ‘Chloe'. En dat op haar 49ste. ‘Mijn eerste interview ging al over ouder worden in Hollywood.'

Julianne Moore weet dat de journalisten die op haar zaten te wachten, onderling een hoogoplaaiende discussie hebben gehad over de twee vrouwelijke hoofdrollen in Chloe: wie manipuleert wie, de gefrustreerde gynaecologe Catherine (Moore) of de fantaserende prostituee Chloe (Amanda Seyfried)? Ze heeft er haar plezier in: ‘Zijn jullie er niet uitgeraakt? Mooi zo. Heel goed.'

De actrice blaakt van het zelfvertrouwen. Ze is 49 en rijgt de memorabele rollen aan elkaar. Behalve in Chloe is ze momenteel ook te bewonderen in Tom Fords A single man; later dit jaar krijgen we haar samen met Annette Bening te zien als lesbisch koppel in The kids are allright. Daarmee is ze niet alleen constant aan het werk geweest, haar rollen worden ook gevarieerder met ouder worden.

Moore begon pas laat in films te acteren en werd ook maar laat opgemerkt; toen ze in 2003 werd genomineerd voor een Oscar als beste actrice in een hoofdrol (voor Far from heaven) én een bijrol (in The hours), had ze al een fijn cv bij elkaar geacteerd. Ze kiest voor ongewone projecten en is daar soms de enige in die bejubeld wordt — haar rol in Blindness van Fernando Meirelles is maar een voorbeeld.

Moore is loyaal aan de mensen met wie ze werkt en heeft een ware fanclub onder de regisseurs. ‘Ze liet binnen de 24 uur weten dat ze de rol in A single man wilde spelen', zegt Tom Ford. ‘Ik belde haar om haar te bedanken, maar ze zei: “Ben je gek, ik doe het omdat het een mooie rol is, anders zou ik mezelf alleen maar schaden.” Dat gaf niet alleen mijn zelfvertrouwen een enorme boost, het opende ook deuren, want Julianne had het goed bevonden.'


Mevrouw Moore, uw naam is tegenwoordig synoniem voor kwaliteit in Hollywood.
Julianne Moore: ‘Terwijl ik vijftig word en dus werkloos thuis zou moeten zitten. (lacht) Ik heb de laatste tijd ontzettend veel geluk gehad, omdat interessante regisseurs me vroegen voor rollen waarvan ik zei: ja, graag! Maar ik ga er nog altijd niet van uit dat het zo blijft: acteren is een hondenstiel, je weet nooit of je een volgende job krijgt. Als ik een film heb afgewerkt, leef ik altijd zuinig tot ik de volgende rol krijg — mijn man lacht me daar altijd voor uit.'

‘Weet je, ik krijg al vragen over ouder worden in Hollywood sinds mijn eerste film, waarschijnlijk omdat ik toen al 30 of 31 was. Wel, je kunt maar zijn wat je bent. Ik ben 49, als ik de hele dag zou wensen dat ik 30 was, zou ik nog geen rollen krijgen voor een dertigjarige. En ondertussen zou ik niet ervaren wat het betekent om 49 te zijn, wat me als acteur van pas kan komen. Dus leef ik in het moment.'



Maar Catherine, het hoofdpersonage in ‘Chloe', is onzeker omdat ze ouder wordt.
Julianne Moore: ‘Dat klopt. Die vrouw is fragiel en kwetsbaar; ze heeft weinig zelfvertrouwen op seksueel vlak en vreest dat haar man haar bedriegt. Ik denk dat veel veertigers onzeker worden over hun lijf en hun aantrekkingskracht, ook mannen. Niemand wil graag nadenken over ouder worden, zeker niet als je jong bent. En als je er op middelbare leeftijd steeds vaker aan wordt herinnerd dat het verhaal eindig is, doordat je lijf of je geest niet altijd meer meewillen, dan is dat angstaanjagend. Het is gek dat daar niet meer films over bestaan: films over ouder worden gaan altijd meteen over bejaarden.'


Vindt u Catherine sympathiek?
Julianne Moore: ‘Haar angsten zijn zeker herkenbaar, en de manier waarop ze ermee omgaat ook. Vrouwen verzinnen vaak hele scenario's in hun hoofd, zonder dat hun man ook maar iets vermoedt. De onnozelste dingen die hij doet of niet doet, bevestigen hun angsten. Een vriendin van me belde me vorige zomer, omdat ze dacht dat haar man een relatie was begonnen met zijn ex. Telkens hij zijn mails controleerde, dacht ze dat hij met haar afsprak. Ze was zo bang en wanhopig dat ze aan de telefoon zat te huilen — maar ze had er nog niet met hem over gesproken! Ik denk dat dat vaker voorkomt dan je denkt. De film vraagt om mee te gaan in Catherines angst.'



Atom Egoyan vond dat het scenario vanuit het standpunt van een vrouw was geschreven. Bent u het met hem eens?
Julianne Moore: ‘Daar hebben we toch zeker één keer over gediscussieerd, toen hij zei dat het personage van Liam Neeson de perfecte echtgenoot en vader was. Die man flirt met élke vrouw die hij tegenkomt! Een deel van haar onzekerheid is dus echt wel zijn schuld. En zij is natuurlijk een controlefreak, maar in plaats van haar af en toe te confronteren, zwijgt hij en knijpt ertussenuit, ook al weet hij dat hij haar dan publiek vernedert.'

‘Dat vond ik het mooie aan het scenario: het zijn échte mensen, met zowel kleine als mooie kantjes, en het standpunt van de kijker verandert een paar keer in de loop van de film. Bovendien... al die films over singles die de ware liefde zoeken, pfff. Die eindigen allemaal als het hoofdpersonage een partner vindt, terwijl het interessante gedeelte dan net begint. Al mijn vrienden zijn tien jaar of langer getrouwd, daar mogen gerust wat meer films over worden gemaakt.'


U schrikt niet terug voor seksscènes, in deze film zit er zelfs een lesbische scène tussen u en Amanda Seyfried.
Julianne Moore: ‘We hadden veel samen gerepeteerd, zodat we op ons gemak zouden zijn; dat is altijd goed voor seksscènes. Omdat Amanda en ik al maatjes waren toen we de scène opnamen, konden we grappen vertellen en lachen zodra de camera niet rolde. En verder… Seks is nu eenmaal iets wat mensen doen. Je moet daar niet meer problemen rond maken dan nodig. En voor je vraagt wat mijn man ervan vindt: hij heeft me laten weten dat hij me liever met Amanda in bed ziet dan met een man, maar dat hij ook met een man geen problemen heeft.' (lacht)



Wegens die openhartige scènes en uw keuzes voor kleine projecten hebt u wel de reputatie erg moedig te zijn.
Julianne Moore: ‘Er is niets wat ik niet durf te doen voor de camera, maar ik ben een ontzettende angsthaas op elk ander vlak. (lacht hartelijk) Als een regisseur me zou vragen van een rots te springen of een parachutesprong te maken, zou ik héél lang aarzelen. Ik duik zelfs liever niet van de hoge plank.'

‘Maar ik ben niet bang van gevoelens. En acteren is nu eenmaal doen alsof: het is een gecontroleerde omgeving, je mag experimenteren met gevoelens die in het echte leven eng zijn. Dus zie ik niet in wat zo moedig is aan mijn keuzes.'


Maar u speelt wel vaak personages die een beetje geïsoleerd zijn, of zich zo voelen.
Julianne Moore: ‘Dat vind ik ook. Ik denk dat dat uit mijn jeugd stamt: mijn vader was militair, we verhuisden vaak en ik was geregeld het nieuwtje in de klas dat er een beetje buiten stond. Toevallig is Charley uit A single man ook zo'n vrouw. Maar ze pakt het heel anders aan dan Catherine: Charley wentelt zich in zelfbeklag, maar doet het op een grappige manier —ik heb altijd van ironie gehouden.'

U schrijft er zelfs over, in de kinderboekjes ‘Freckleface Strawberry'
Julianne Moore: (lacht) ‘Ah, mijn sproetentrauma! Ik had er nooit op gelet dat ik ros haar en sproeten had, maar toen ik een jaar of zeven was, kon ik er niet meer naast kijken. Kinderen stellen zich tot die leeftijd geen vragen over hun uiterlijk.'

‘Toen mijn zoon zeven was, zag ik hem opeens ongelukkig in de spiegel kijken en zeggen: ‘mama, mijn tanden zijn zo lang!' Mijn moederhart brak, maar ik wilde hem ook niet wijsmaken dat het wel weggaat —niet iedereen wordt een mooie zwaan. En omdat ik geen boekje vond dat zegt “alle mensen hebben iets wat ze niet mooi vinden, maar als je groot wordt, leer je dat het niet belangrijk is”, heb ik er zelf een geschreven. En ik ben blijven schrijven, omdat er nog veel dingen waren die ik niet in de winkel vond.'




U bent ook buiten de filmwereld actief, als woordvoerster van de homovereniging Glaad en van Planned Parenthood, wat u niet altijd in dank wordt afgenomen.
Julianne Moore: ‘Ja, je kunt niet zeggen dat je voor abortus bent zonder hopen kritiek te krijgen. Planned Parenthood is “pro choice” en dat zegt wat het moet zeggen: je moet de mogelijkheid hebben om voor abortus te kiezen, als dat voor jou de beste keuze is.'

‘Het is cruciaal dat vrouwen zelf hun voortplanting mogen regelen en beschikking hebben over voorbehoedsmiddelen of, in het slechtste geval, abortus.'


Chloé speelt sinds 10 maart 2010 in de Kinepolis-bioscopen


Regie:  Atom Egoyan
Cast:    Liam Neeson, Julianne Moore
            Amanda Seyfried
Genre: drama
Duur:   99 minuten

13-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Toen George Lucas in 1977 zijn eerste Star Wars regisseerde, kon hij nooit vermoeden dat de saga een wereldwijd fenomeen zou worden, net zo min als Anthony Daniels (64) er een idee van had dat de filmreeks anno 2010 nog steeds zijn doen en laten zou beheersen.

'Mijn leven is Star Wars', knikte Daniels deemoedig toen hij gisteren in Brussel langskwam om het nieuwe Star Wars-evenement te promoten. 'Ik heb er een voltijdse baan aan. Enkele jaren geleden overwoog ik ermee te stoppen omdat ik het gevoel kreeg alles te hebben gehad. Maar kijk, ondertussen heeft mijn Star Wars-verhaal er alweer nieuwe vertakkingen bij. In Las Vegas leende ik de stem van C-3PO aan een gokautomaat, zo'n eenarmige bandiet. En zopas heb ik een Star Wars-versie van een TomTom navigatiesysteem ingesproken. (lacht) En zeggen dat dit begon als een baantje van twaalf weken dat ik eigenlijk niet wou hebben. Wie wil er nu een anonieme robot spelen? Wat stom van me.'



Steekt het niet dat iedereen de goudkleurige robot kent, maar niet wie er achter het masker steekt?
Anthony Daniels: 'Ach, dat wist ik al toen ze een afgietsel van mijn lichaam maakten om een robotpak te bouwen waar ik in moest kruipen. Noch dat afgietsel, noch dat pak waren een lolletje. C-3PO zit erg nauw en je hebt het daardoor altijd te warm of te koud. Nee, ik ben geen acteur geworden om bekendheid te verwerven, maar ik vond het wel jammer dat ze het publiek lieten geloven dat C-3PO een echte robot was. Ze verzwegen mijn naam. Dat was moeilijk te verkroppen.'


Dat is ondertussen wel veranderd. Nu reist u de wereld rond als C-3PO.
Anthony Daniels: 'Nu mag ik op het podium klimmen om het verhaal van Star Wars op mijn manier aan het publiek te vertellen. Dat is prettig, maar ook een zware verantwoordelijkheid. Ik breng een verhaal waar mensen van houden en het laatste waar ze op zitten te wachten is dat iemand het voor hen vergalt. Het is mijn taak het geloof in de saga levend te houden.'


Omschrijf het karakter van C-3PO eens.
Anthony Daniels: 'Hij is een dienaar, bijna de Britse butler die alles over heeft voor zijn patron. Hij is heel beleefd en gemanierd, maar ook een beetje soft in die zin dat hij aan zijn zelfbehoud denkt. Hij houdt niet van explosies, van gevaar of geweld. R2D2 (de kleine robot) is net het tegenovergestelde, die is heel dapper en uitdagend.'



Lijkt C-3PO een beetje op u?
Anthony Daniels: 'Euh, ik kan beleefd zijn, maar vrienden kennen ook mijn andere kant. (lacht) Ik kan ook erg boos worden. Door onnodig lawaai, gebrek aan loyauteit of door domheid. Daarom ben ik vaak op mezelf boos (brede grijns). Je moet toch een dummkopf zijn om dit zo lang te doen. Ach, ik noem C-3PO wel eens een overdrijving van mezelf.'


In hoeverre is C-3PO aanwezig in uw huis?
Anthony Daniels: 'Bij mij thuis staat er niet één object dat naar Star Wars verwijst. Geen posters, geen speelgoed, geen souvenirs. Mijn woonkamer zou net zo goed die van een dokter of een advocaat kunnen zijn. Als ik aan Star Wars herinnerd wil worden, trek ik naar de pub een paar straten verder, daar woont een grote fan die alles heeft. Nee, doe mij maar een stukje mooi antiek voor mijn living.'


Wordt u wel eens herkend op straat?
Anthony Daniels: 'Ja en nog wel op de meest gênante momenten. Zo sloop ik eens door de supermarkt met een behoorlijke kater. Uitgerekend toen kwam er natuurlijk iemand op me af van dank u, dank u. Tja, dan moet je wel glimlach op je gezicht toveren. Maar goed, het is prettig als mensen waarderen wat je doet.'


Zeker George Lucas mag u dankbaar zijn: u bent dé ambassadeur die Star Wars warm houdt.
Anthony Daniels: 'Hij is er de man niet naar om mij te bedanken, maar hij is wel al drie keer naar de show komen kijken. (In Amerika loopt die al een tijdje). Ik mag George Lucas wel, ook al kwam hij tijdens de pauze plots mijn loge binnenvallen. Dat doe je toch niet bij een acteur in volle concentratie? Maar ja, hij is nu eenmaal de grote baas.'


Behalve in Star Wars heeft u nog maar in weinig films gespeeld. Waarom eigenlijk?
Anthony Daniels: 'Ik leid een heerlijk privéleven, ik heb een leuke vrouw Christina, een stek in Londen en een huis in Frankrijk met een hele grote tuin. Nee, ik hoef niet zo nodig hele dagen op de set of de planken te staan. Niet dat deze show me geen voldoening schenkt, ook al heb ik even overwogen om ermee te stoppen. Dit is toch geen Hamlet, zeurde ik tegen Christina. En dan, reageerde zij. Je hebt er al duizenden mensen mee geëntertaind. Denk je dat Shakespeare op iets anders uit was?'



U vertelt het verhaal, Dirk Brossé dirigeert de muziek van John Williams. Hebben jullie samengewerkt?
Anthony Daniels: 'Niet echt, we doen elk ons ding. Maar laat ik u zeggen: Dirk Brossé, dat is een man die België moet koesteren. Je moet echt eens kijken naar zijn handen wanneer hij dirigeert: wonderlijk. Ik zag hem in Londen zijn vioolconcerto dirigeren met het London Symphony Orchestra. Ik kreeg tranen in de ogen. Ook het John Williams-concert is schitterend. Het onderstreept hoe belangrijk die muziek wel is voor Star Wars. Heeft u Star Wars al gezien zonder muziek? Ha, ik wel! (zachtjes) Niet veel soeps hoor, nogal platjes. De muziek maakt het hele verschil.'

13-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

11-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Tim Burtons 'Alice in Wonderland' is dan toch in volle 3D-glorie in de bioscoop te zien. Johnny Depp kan zich in het grillige sprookje weer helemaal uitleven als de Mad Hatter. 'Het is een mirakel dat regisseurs mij nog altijd inhuren voor hun film', zegt Depp.



Het liefst van al zou Johnny Depp (46) zich met zijn gezin terugtrekken op zijn privédomein in Zuid-Frankrijk om er wijnboer te worden. Maar voorlopig heeft hij het veel te druk met zijn filmcarrière. Binnenkort zal hij voor het eerst met zijn echtgenote Vanessa Paradis in een film spelen, en ook Captain Jack moet weer dringend zeeën gaan bevaren in de vierde Pirates of the Caribbean-film, die in de zomer van 2011 in de zalen verwacht wordt.

Vanaf vandaag is Depp ook te zien als de Mad Hatter (De Gekke Hoedenmaker) in Tim Burtons eigenzinnige versie van Alice in Wonderland. Het is al de zevende keer dat Depp met Tim Burton samenwerkt. 'Tim is mijn favoriete opper-mafketel', lacht Depp. 'Hij heeft een zekere waanzin in zich die hem toelaat zulke fantastische films te maken. Ik heb hem altijd bewonderd voor zijn visie en zijn absolute onbekwaamheid om compromissen te sluiten. Wat mij betreft is hij een van de weinige echte artiesten in de filmbusiness.'


U heeft de Mad Hatter weer een unieke look gegeven. Wat is uw eigen inbreng daarin?
Johnny Depp: 'Ik heb er met Tim Burton en de make-upartieste op voorhand uitvoerig over gepraat en veel dingetjes heb ik gewoon uit de Alice-boeken van Lewis Carroll gehaald. Carroll geeft in zijn verhaal veel cryptische aanwijzingen.
Zo vermeldt hij terloops dat de Mad Hatter voorwerpen onderzoekt die beginnen met de letter M. Maar de vraag waarom hij dat doet, wordt nooit beantwoord. Dat intrigeerde me en ik ben wat meer opzoekwerk gaan doen over hoedenmakers. Zo vond ik een tekst over de zogenaamde hoedenmakersziekte. Zij gebruikten een lijm waarin veel kwik zat waardoor ze vaak een kwikvergiftiging opliepen. Sommigen ontwikkelden een persoonlijkheidsstoornis of een Tourette-achtig syndroom, of erger. De Mad Hatter is niet zomaar een maf figuur, hij is beschadigd.'

Het personage is in de film zeker donkerder dan in het originele Alice-verhaal.
Johnny Depp: 'Het is boeiend om de innerlijke extremen te vinden. De ene minuut kookt de Mad Hatter van woede, even later is hij doodsbenauwd en plots is hij weer helemaal opgewekt en vrolijk. Het komt er op aan op het juiste moment de juiste emotie te tonen.'

U scheert nu al een tijdje artistiek en commercieel hoge toppen in de filmbusiness. Wat is uw geheime recept?
Johnny Depp: 'Geluk. Ik heb gewoon ontzettend veel geluk gehad de voorbije jaren. Het is een mirakel dat mensen mij nog altijd inhuren voor hun film. Dit had ik zelf nooit kunnen voorspellen.
Vóór Pirates of the Caribbean werd ik bestempeld als 'Kassavergif'. Daar kon ik overigens best mee leven, dat etiket stoorde me totaal niet. Toen kwam Pirates en plots hoefde Tim Burton niet langer te discussiëren met studiobazen om mij toch een rol te mogen geven. Dat is jaren anders geweest. Bij iedere film was er altijd wel iemand die zich luidop afvroeg wat die gekke Depp nu toch weer aan het doen was. Het is iedere keer een beetje als infiltreren in het kamp van de vijand en je er doorheen zien te spartelen.'


U hebt nu al zeven keer met Tim Burton gewerkt. Intussen bent u een superster geworden. Op welke manier is jullie relatie door de jaren heen veranderd?
Johnny Depp: 'We hebben elkaar ongeveer twintig jaar geleden ontmoet, voor Edward Scissorhands. Het feit dat hij mij toen gecast heeft was - ik kan het niet genoeg herhalen - een mirakel. Ik zal hem daar eeuwig dankbaar voor blijven. Op professioneel gebied is er eigenlijk niets veranderd. Tim heeft een heel eigen manier van werken. Al bij Scissorhands moest hij mij maar een blik toewerpen en ik wist wat hij bedoelde. Dat is gebleven. Ik kan hem op de filmset ook nog steeds verrassen, daarom houdt hij van mij.'

'Op persoonlijk vlak zijn we in al die jaren natuurlijk naar elkaar toegegroeid. We zijn allebei vader geworden, en dan is het onvermijdelijk dat de gesprekken van twee volwassen mannen op een bepaald moment ook over het verversen van luiers en andere kids-stuff gaan. Ik ben er trouwens trots op dat ik de eerste was die aan Tim de volledige dvd-collectie van The Wiggles heb gegeven.' (lacht)

Vindt u het niet grappig dat u na al die jaren in het vak nog steeds een tieneridool bent?
Johnny Depp: 'Sommige mensen kunnen blijkbaar prima overweg met photoshop als ze erin slagen jongelui posters van mij aan te smeren. (lacht) Ik doorbreek graag grenzen. Ik houd mezelf graag voor dat mijn films zowel een kind van vijf als iemand van 85 kunnen aanspreken. Eigenlijk wil ik Bugs Bunny zijn.'

10-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

09-03-2010 om 21:26 geschreven door Patje007

08-03-2010 om 20:16 geschreven door Patje007

Bullock toonde zich sportief en kwam de award persoonlijk afhalen. Meestal sturen de prijswinnaars hun kat. Ze werd dan ook beloond met luid applaus van de 700 aanwezigen.

Sandra Bullock, winnares van een Golden Globe voor haar rol in 'The
Blind Side'.

De actrice deelde dvd's uit van "All about Steve" en zei volgend jaar terug te komen als de jury beloofde de film te bekijken en echt vindt dat het de slechtste film van het jaar was.

Vielen nog in de prijzen: 'Transformers: Revenge of the Fallen' als slechtste film van het jaar, 'Battlefield Earth' als slechtste film van het decennium, Eddy Murphy als slechtste acteur van het decennium en Paris Hilton als slechtste actrice van het decennium.

De Razzies worden traditioneel een dag voor de Oscars uitgereikt. Sandra Bullock kan overigens de eerste zijn die zowel als slechtste en als beste actrice wordt uitgeroepen. Ze is immers genomineerd voor een Oscar als beste actrice voor haar rol in "The blind Side'.

07-03-2010 om 11:35 geschreven door Patje007

06-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Mariah Carey en Lenny Kravitz acteerden gratis en zonder make-up in 'Precious' van Lee Daniels, over een dikke tiener die leert schrijven. Met misschien een rist Oscars tot gevolg.

Het is een annus mirabilis geweest voor Precious, based on the novel 'Push' by Sapphire, om de film zijn volledige naam te geven. Hij was net af toen hij vorig jaar zonder veel tamtam op het Amerikaanse Sundance-festival werd vertoond. Het publiek begon reclame te maken voor die film over een dikke, zwarte tiener uit Harlem die leert schrijven en zo de kracht vindt om haar milieu - zwanger van eigen vader, agressieve moeder - te verlaten. Er werd gefluisterd dat die sociaal assistente uit de film een onherkenbare Mariah Carey was, en die verpleger Lenny Kravitz. De critici gingen ook kijken. Uiteindelijk won Precious de publieksprijs en de juryprijs van het festival. Daniels en Gabourey Sidibe, die Precious vertolkt, begonnen aan een zegetocht langs festivals.

Ondertussen is de film genomineerd voor zes Oscars, waaronder die voor de beste film, beste regisseur en beste actrice. En Lee Daniels ligt nog altijd op de grond te kreunen. 'Ze hadden me verteld dat Vlamingen verlegen zijn, en dan kreeg ik een staande ovatie! Ik heb deze film gemaakt voor mijn mensen: zwarten uit het arbeidersmilieu. Omdat ze mijn arthousefilmpjes nooit te zien kregen. Maar het ongelooflijke is dat mensen hem overal vatten. Ik heb iets van mijn eigen film geleerd: als je de waarheid vertelt, zal die universeel worden begrepen. Ik ben vijftig, ik dacht dat je het dan wel weet. Bleek dat ik niets weet - dat was een shock.'


'Ik was bevooroordeeld. Niet alleen over blanke Amerikanen, Europeanen en Aziaten. Ik dacht dat dikke zwarte meisjes lui waren, niet erg proper, niet bijster slim. Ik besteedde gewoon geen aandacht aan hen. Dat zou ik nooit meer doen. Ik zal nooit meer iemand negeren die zo mooi is als Precious.

'Gabby is mijn engel. Aan het begin van de audities gaf mijn casting director me een tape van Gabby. Maar ik zocht “de ruwe waarheid,, dus ik legde die tape opzij. Vierhonderd audities later liet ik haar toch maar komen. Ze komt mijn bureau binnen en begint te kwetteren als een blank meisje uit Californië: “Oh my God! How are you! This is such an exciting movie, I can't wait to be part of it!, En ik: “huh?, Maar dan viel mijn frank. Had ik een meisje als Precious gecast, dan zou dat uitbuiting geweest zijn, en principieel fout. Gabby komt uit een heel goede familie en is veel slimmer dan ik. Maar als ze interviews doet, bekijken mensen haar eerst een beetje medelijdend. Ze is een actrice, mensen! Ze is niet echt analfabeet! Maar omdat ze dik is, neemt iedereen dat aan.'

'Mo'Nique (die de rol van de moeder speelt) en Mariah zijn vriendinnen van me. Ze vertrouwen me, dat is de natte droom van elke regisseur. Ik zei tegen Mo'Nique: stop met je oksels te scheren. “Lee, wat????, Tegen Mariah zei ik dat ik een pukkel wilde schminken. “Man, laat me een paar dagen cola drinken en chips eten, dan komt de pukkel vanzelf., Op een dag kwam ze jubelend op de set: ze had een pukkel en wilde meteen haar close-ups doen. Ik had haar ook gezegd haar entourage thuis te laten, en dat heeft ze gedaan. Niks kapsones, keihard gewerkt.'



'Helen Mirren zou Mariahs rol spelen, maar dan kreeg ze een rol aangeboden die echt geld opleverde. Ik snap dat: werk wijs je niet zomaar af. Mijn budget was… onbestaande. Mariah belde me vlak na Helen, om samen iets te gaan drinken. Ik legde uit dat ik een probleem had voor mijn film, ze vroeg welke film. “O, verfilm je Push? Ik ben gek op dat boek., En toen ging er een lampje branden in mijn hoofd: iedereen verwacht Helen in een rol als maatschappelijk werkster. Niemand verwacht Mariah in die rol.'

'Iedereen denkt dat ik even wou tonen wat ik allemaal in huis had, door een hiphopvideoclip te draaien, en een catwalkreportage, maar het was de gemakkelijkste manier om te visualiseren dat Precious mentaal aan het groeien was. Het moeilijkste was het fragment waarin zij en Mo'Nique overvloeien in de Italiaanse film op tv, Twee vrouwen met Sophia Loren. We moesten de set nabouwen, ik ken geen Italiaans. We hadden geen geld voor een tolk. Dus belde ik een vriend uit Little Italy, die me het telefoonnummer van een Italiaanse gaf. Zij coachte de actrices per telefoon: “Co-sa man-gia?, Weet je, een idioot vroeg me waarom zwarte vrouwen naar Italiaanse neorealistische films zouden kijken. Hallo? Omdat zulke films op de publieke zender worden uitgezonden! En Mary kijkt ernaar om Precious op de zenuwen te werken, zoals ze alles doet om Precious te irriteren.'

'Ik ben begonnen als theaterregisseur; dan werd ik casting director voor films; dan manager van acteurs; ten slotte producer.
Mijn eerste film was Monster's ball, waarvoor ik een Oscar won. Maar ik ben geen gewone producer: ik werk met debuterende regisseurs en bemoei me overal mee. Veel mensen willen daarom niet meer met me werken. Dus was zelf regisseren de logische stap.

Weet je, als je als eerste zwarte producer een Oscar wint en naar Cannes gaat, blaast dat je ego behoorlijk op. Toen mijn eerste film Shadowboxer flopte, lag ik een maand depressief in bed. (lacht, kreunt even) Maar ik hou nog steeds van die film: het is niet omdat je kindje een teen mist, dat je er minder van houdt. Ik lees alleen geen kritieken meer. En ik zoek een manier om een film te maken die even camp is als Shadowboxer. Want ik wil niet alleen maar de Lee Daniels zijn die (fluistert) héél diepzinnige films regisseert.'

06-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Hello filmfreaks,

Maandag  8 maart 2010(3u 'smorgens onze tijd) is het weeral zover: de uitreiking van de Academy Awards oftewel the Oscars.
Eerst even meegeven dat jullie voor up-to-date informatie hieromtrent enkel linksboven op deze site op de Oscarbeeltjes hoeven te klikken om doorverwezen te worden naar de officiële site van The Oscars, waar er wordt afgeteld naar het grote moment.
Deze site geeft jullie oa. ook een overzicht van welke films, acteurs, actrices, regisseurs... genomineerd zijn, dus ik zou zeggen, voor de liefhebbers onder jullie, ga zeker eens naar deze site.

Eén van de kanshebbers op de Oscar voor beste acteur is Jeff Bridges voor zijn rol in de film Crazy Heart.
Deze film werd verder nog genomineerd in de categoriën beste actrice in een bijrol(Maggie Gyllenhaal) en beste originele song.
Vandaar dat ik jullie vandaag een interview presenteer met Jeff Bridges, de hoofdrolspeler in de film Crazy Heart.

Een icoon als The Dude - die badjasdragende 'slacker' uit de Coensklassieker The Big Lebowski - valt moeilijk te overtreffen. Toch oogst Jeff Bridges veel bijval voor zijn vertolking van een alcoholverslaafde countryzanger in Crazy Heart. De kans is groot dat hij zijn vijfde Oscarnominatie verzilvert. 'Stel je voor dat ik win: ik zie me al naar voren lopen, struikelen over iemands sleep en mijn hele speech vergeten. '

Zijn leren riem, bruine boots en verzorgde baard doen dan weer denken aan zijn nieuwste rol. In Crazy Heart kruipt Bridges in de huid van Bad Blake, een aan lagerwal geraakte country-zanger die optreedt in bowlingzalen en luizige drankholen en worstelt met een kanjer van een alcoholprobleem. Zijn relatie met een alleenstaande moeder (Maggie Gyllenhaal) en het aanbod om het voorprogramma van enkele stadionconcerten van zijn voormalige protegé (Colin Farrell) te verzorgen, maken echter dat het geluk Blake eindelijk lijkt toe te lachen.

Dat geldt trouwens ook voor Bridges. Toen het bioscooppubliek hem in The Last Picture Show (1971) leerde kennen, leek hij een gedoodverfde Hollywoodster. Ondanks rollen in enkele kaskrakers brak de zoon van High Noon-deputy Lloyd Bridges en broer van The Hotel New Hampshire-uitbater Beau Bridges echter nooit helemaal door. Ome Oscar was hem evenmin gunstig gezind. Met zijn vijfde nominatie lijkt het tij echter te keren. De prestigieuze Golden Globe en Screen Actors' Guild Award zijn zelfs al binnen.

'Ik kijk er niet naar uit', antwoordt Bridges op de vraag of hij klaar is voor het Oscargala. 'Ik haat stresserende situaties. En volgens mij kunnen we het er over eens zijn dat de uitreiking van de Academy Awards een van de zenuwslopendste filmevents van het jaar is. Stel je voor dat ik win: ik zie me al naar voor lopen, struikelen over iemands sleep en mijn hele speech vergeten. Niet dat ik die al geschreven heb. Ik bedenk wel iets ter plekke.



Het lijkt wel of de Oscaraandacht je gestolen kan worden.
Jeff Bridges: De nominatie maakt me blij om twee redenen. Ten eerste ben ik vereerd dat mijn collega's laten blijken dat ze mijn werk appreciëren. En verder heeft de Oscarbelangstelling Crazy Heart aan de vergetelheid ontrukt. Op een bepaald moment zag het ernaar uit dat de film een 'straight to dvd'-release zou worden. Gelukkig heeft distributeur Fox de prent op de juiste manier gepromoot en is hij in het awardscircuit terechtgekomen.

De nominatie zal toch ook positieve gevolgen hebben op professioneel vlak, niet?
Jeff Bridges: Eigenlijk kan ik de underdogpositie waarin ik me al heel mijn carrière bevind wel waarderen. Als ik nu een Oscar win, ben ik niet langer 'de meest ondergewaardeerde acteur van Hollywood'. Dat zou ik een beetje sneu vinden.

Wat sprak je het meest aan in 'Crazy Heart': de alcohol of de muziek?
Jeff Bridges: (Proest het uit) De muziek, natuurlijk! Een alcoholicus ben ik nooit geweest. Ik zal niet ontkennen dat ik ooit gekotst heb na een avondje uit, en ik heb zeker mijn deel katers gehad. Na zo'n avontuurlijke avond houd ik me echter altijd even koest. Muziek is daarentegen een ware passie. Als een film me de kans geeft om muziek te maken én ervoor betaald te worden, ben ik meteen verkocht.

Toch heb je dit project aanvankelijk geweigerd.
Jeff Bridges: Toen ik voor het eerst benaderd werd, viel er op het scenario weinig aan te merken, maar tastte ik op muzikaal vlak in het duister. Het was niet duidelijk wie zich over de songs ging ontfermen, en met waardeloze muziek zou een film als deze een complete mislukking worden. Een jaar later liep ik mijn goede makker T-Bone Burnett (legendarische countryproducer die de soundtrack van 'O Brother, Where Art Thou?' samenstelde) tegen het lijf en begon over dit project. Bleek dat men het hem ook had aangeboden en dat hij 'neen' had gezegd omdat er nog geen acteurs aan verbonden waren. Toen besloten we er maar samen voor te gaan.

Het valt op dat de concertsequenties ontzettend realistisch ogen.
Jeff Bridges: Bedankt voor het compliment, Partner! Dat komt in de eerste plaats omdat we ook écht aan het spelen zijn. T-Bone heeft een hoop fantastische muzikanten rond Colin en mij verzameld. Voor de opnames hebben alle muzikanten een paar keer samen gerepeteerd. Zo ontstond er een echt groepsgevoel.

Is je passie voor muziek je met de paplepel ingegeven?
Jeff Bridges: Dat kun je wel zeggen, ja. Toen ik nog heel jong was, leerde mijn moeder mij en mijn broer piano-spelen. Ze stond erop het zelf te doen. Het idee dat iemand anders zich daarover zou ontfermen, gaf haar de kriebels. Ik zeurde echter altijd dat ik liever buiten wilde ravotten. Jammer genoeg heeft ze naar mij geluisterd en is ze met de lessen gestopt. Ze zei nog dat ik daar spijt van zou krijgen, en gelijk had ze.

In 'The Fabulous Baker Boys' lijk je nochtans erg bedreven op de vleugel.
Jeff Bridges: Ik ben een betere acteur dan pianist, laten we het daarbij houden. (Lacht) Als ik piano speel, heb ik steeds het gevoel dat ik veel beter had kunnen zijn. Maar goed, op mijn dertiende ben ik gitaar beginnen te spelen. Mijn broer had een elektrisch exemplaar gekocht dat hij niet echt gebruikte. Daarom pikte ik het om samen met mijn makkers op te jammen.

Kun je aan deze leek de charmes van de countrymuziek uitleggen?
Jeff Bridges: Country valt moeilijk te definiëren. Je kunt zeggen dat het een regionale muzieksoort is die voornamelijk in het Zuiden in de smaak valt. Maar dat klopt niet. Ach, muziek is muziek. Alle zogenaamd typisch Amerikaanse muziekgenres hebben Europese roots. Country leunt met zijn violen en polkaritmes dicht aan bij de muziek van jouw voorvaderen. Nog een leuke theorie - waarmee ik mijn vorige stelling trouwens weer tenietdoe - country is de blues van de blanke man.

Naast acteren en musiceren houd jij je bezig met fotografie. Enkele jaren geleden heb je zelfs een fotoboek gepubliceerd.
Jeff Bridges: In de middelbare school ben ik met fotograferen begonnen. Ik nam foto's van mijn klasgenoten en ontwikkelde ze in een zelfgebouwde doka. Jaren later kocht mijn echtgenote een Widelux Camera voor me. Onze huwelijksfotograaf gebruikte zo'n toestel en ik was op slag verkocht. Je kunt er ontzettend panoramische plaatjes mee schieten.

Je neemt het merendeel van je foto's op filmsets.
Jeff Bridges: Om de tijd tussen twee takes te doden besloot ik foto's te nemen. Bovendien geeft mijn baan me de kans om het filmproces vanuit een uniek perspectief te tonen. Ik vind het trouwens leuk dat het formaat dat ik hanteer, herinneringen oproept aan de weidse 70mm-kopieën die vroeger geprojecteerd werden.

Terug naar je filmcarrière: verkies je kleine producties als 'Crazy Heart' boven popcornknallers als 'Iron Man'.
Jeff Bridges: Eerlijk: ik doe mijn best om zo weinig mogelijk te werken. Ik hang veel liever met mijn familie rond. Als ik dan toch toezeg, ga ik er honderd procent voor. Blockbuster of lowbudgetprent, dat maakt niet uit. De films die ik doe, bevatten altijd een of ander cool element dat ik niet kan negeren. Zo koos ik voor Iron Man omdat ik met Jon Favreau - wiens Swingers een van mijn lievelingskomedies is - en Robert Downey Jr. kon samenwerken.



De opnames van zo'n blockbuster zullen wel makkelijker verlopen dan die van 'Crazy Heart', dat gebukt ging onder de budgettaire problemen.
Jeff Bridges: Dat had je gedacht! De shoot van Iron Man - een film met een budget van om en bij de tweehonderd miljoen dollar - was een van de meest chaotische die ik ooit heb meegemaakt. Het productieteam was vertrokken van een releasedatum, niet van een script. (Lacht) Het gebeurde dus regelmatig dat Downey, Favreau, ik en enkele anderen 's morgen zaten te brainstormen over de scènes die we die dag moesten opnemen. Soms had ik het gevoel dat ik op de set van de duurste studentenfilm aller tijden was beland. Kleinere producties zoals Crazy Heart en The Big Lebowski zijn daarentegen tot in de puntjes voorbereid. Het budget ligt namelijk zo laag dat er geen seconde verkwist kan worden.

Binnenkort begin je aan de opnames van 'True Grit', de westernremake van de gebroeders Coen.
Jeff Bridges: Man, ik kan niet wachten! Dat project is een waar godsgeschenk. De western is misschien wel mijn favoriete filmgenre, en opnieuw samenwerken met Joel en Ethan lijkt me hemels. Bovendien krijg ik de kans om zij aan zij te spelen met indrukwekkende acteurs als Josh Brolin en Matt Damon.

Niet vergeten: je treedt in de voetsporen van John Wayne, wiens eenogige U.S. Marshall een van de meest iconische filmpersonages aller tijden is.
Jeff Bridges: Daar probeer ik geen rekening mee te houden. De Coens hebben hun script gebaseerd op het originele boek van Charles Portis, niet op de film van Henry Hathaway. Natuurlijk vind ik Wayne een fenomenale acteur, maar ik ga me niet aan zijn vertolking spiegelen.

Laatste vraagje: wat zou The Dude van 'Crazy Heart' vinden?
Jeff Bridges: Hij zou hem wel 'diggen'. Hoewel het gebrek aan songs van Creedence Clearwater Revival hem lichtjes tegen de borst zou stoten. (Lacht)

05-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Martin Scorsese hoeven we u al lang niet meer voor te stellen. Zijn Mean Streets, Taxi Driver en The Departed bepaalden ons beeld van de onderwereld. Met Shutter Island waagt de meester zich op zijn 67e voor het eerst aan een van zijn favoriete genres: de psychologische horrorfilm. 'Ik houd van psychologische gruwel.'

In de eenentwintig films uit zijn veertig jaar durende carrière - documentaires, kortfilms en videoclips niet meegerekend - heeft Martin Scorsese een hoop genres beroerd. Aan een volbloed horrorfilm had hij zich nog niet gewaagd, maar dat lijkt hij met Shutter Island goed te maken. Ironisch genoeg is hij een fan van dat genre. 'Ik houd van psychologische gruwel', geeft hij toe. 'De films die ik steeds opnieuw bekijk, zijn vaak zulke prenten. Ik geniet van verhalen die voortdurend op hun kop worden gezet en pas op het eind de waarheid openbaren.'

Shutter Island, gebaseerd op de gelijknamige roman van Dennis Lehane(Mystic River, Gone Baby Gone), is zeker zo'n verhaal. De titel verwijst naar een fictief eiland voor de kust van Boston, waar een psychiatrische instelling voor criminele geesteszieken gevestigd is. Anno 1954 maken twee FBI-agenten de oversteek om een mysterieuze verdwijning uit te pluizen. Terwijl de ene agent zich vanwege een naderende storm het liefst zo snel mogelijk uit de voeten wil maken, begint de andere te vermoeden dat er meer aan de hand is dan de dokters willen vertellen.

Scorsese heeft zich duidelijk geamuseerd met de puzzelstructuur van de film, die de kijker met genoegen op het verkeerde been zet. 'Het toeval wil dat ik het script van Shutter Island in handen kreeg op het moment dat ik een documentaire over Val Lewton aan het inspreken was, een man die in de jaren 40 een paar steengoede B-films geproduceerd heeft', vertelt Scorsese. 'Geheimzinnige, sfeervolle en huiveringwekkende verhalen zoals Cat People, I Walked with a Zombie en Isle of the Dead. Shutter Island leek me daar perfect bij te passen.'

'Shutter Island' is zo'n film waarin niemand is wie hij zegt. Hoe zorgde je ervoor dat de acteurs altijd de goede toon vonden?
Martin Scorsese: Het kwam erop neer dat we in het juiste spoor moesten blijven. Elke acteur moest weten wat de echte bedoelingen van zijn personage zijn en daaraan vasthouden. Het script zou er dan wel voor zorgen dat de kijker lang genoeg in het ongewisse zou blijven. Als je Shutter Island een tweede keer bekijkt, besef je trouwens dat veel dialogen helemaal anders klinken, dat de personages eigenlijk iets totaal anders zeggen. Daarbij komt nog de vraag of wat je ziet realiteit, herinnering of droom is. We spelen op al die verschillende niveaus.

In hoeverre heb je je verdiept in de soms ongelooflijk brutale psychiatrische praktijken uit de jaren 50?
Martin Scorsese: Ik heb me beperkt tot de technieken die in het script aan bod kwamen, zoals de lobotomie. Dat ging heel eenvoudig: de dokter duwde een scherp voorwerp, doorgaans een ijspriem, onder het oog van de patiënt en wrikte heen en weer. Je kunt het zelf doen als je wil. Die simpele ingreep zorgt ervoor dat de persoonlijkheid van de patiënt compleet verandert. Er waren maar een paar sterfgevallen en sommige mensen hadden er zelfs baat bij. Actrice Frances Farmer heeft er een gehad, net als een van de zussen van John F. Kennedy. Het probleem is natuurlijk dat het niet zo simpel kan zijn. Je moet schade aanrichten als je met een ijspriem in iemands hersenen peutert. Om nog te zwijgen over de morele kant van de zaak.

Het getuigt toch van weinig respect voor de patiënt.
Martin Scorsese: Daar ben ik het helemaal mee eens. Het is een kwestie van respect en van mededogen. Wat doe je met mensen die onhandelbaar zijn omdat hun brein niet goed werkt? Waar haal je als dokter het geduld vandaan om voor die mensen te zorgen? Je zal altijd twee kampen hebben, met aan de ene kant dokters die de inspanning willen leveren en anderzijds artsen die opteren voor medicijnen om de patiënt kalm te houden. Begin jaren 80 besliste president Reagan om alle psychiatrische inrichtingen te sluiten. De patiënten zouden wel met geneesmiddelen geholpen worden. Het gevolg was dat veel van die zieke mensen op straat belandden.

Zijn we niet allemaal een beetje gestoord?
Martin Scorsese: Volgens mij wel. We weten allemaal wel dat we een middenweg moeten vinden om onze beschaving in stand te houden en we hanteren een bepaalde morele code. Normaliteit is echter zeer relatief en verschilt van cultuur tot cultuur.
Wij hebben veel vragen gesteld aan Dr. James Gilligan, een expert op het vlak van gewelddadige patiënten. Hij heeft beslist om met praattherapie te werken. En ja, er waren rellen. In bepaalde instellingen overmeesterden de patiënten de bewakers, sneden ze hun hoofd af en speelden ze er voetbal mee. En toch bleven Gilligan en zijn collega's met die patiënten praten.
Een patiënt was er zo erg aan toe dat niemand hem durfde te benaderen. Op een dag stond die moordenaar recht in de refter om een kreupele patiënt te helpen. 'Ah,' zei Gilligan, 'hij is menselijk.' Vandaag werkt die man in de bibliotheek van de instelling. Hij is nog steeds een krankzinnige crimineel, maar door hem als een mens te behandelen heeft Gilligan hem kunnen helpen.

Hoeveel van die thematiek zat al in de roman van Dennis Lehane?
Martin Scorsese: Heel veel, hij gaat zelfs nog een paar stappen verder. Shutter Island heeft het ook over de controle op de menselijke geest, en dat kan gebeuren via ideologie. Daar heb je geen medicijnen voor nodig. Elke blinde of fundamentele ideologie heeft hetzelfde effect. Het is Invasion of the Body Snatchers, wat dan weer aansluit bij de paranoia van de jaren 50. Al die implicaties zitten in het boek.

Wat zijn je eigen herinneringen aan die vroege Koude Oorlog?
Martin Scorsese: Ik was acht jaar oud in 1950 en ik kwam uit een conservatief arbeidersgezin. Mijn ouders lazen geen boeken. Ze hadden de Grote Depressie en de Tweede Wereldoorlog meegemaakt en zaten toen midden in een economische boom. De auto's werden steeds groter - of liever de vinnen op de auto's. (Lacht) Natuurlijk had niemand bij ons zo'n auto, tenzij je een gangster was.
Wij namen de metro en de bus. Er was veel welvaart, en dat maakt de angst eigenlijk enkel groter. De nonnen op school vertelden ons dat elk laagvliegend vliegtuig de Bom aan boord kon hebben. Ik was snel onder de indruk als kind. Zo zit ik in elkaar. Ik hoor nog altijd de stem van de directrice, die net zo was als Meryl Streep in Doubt. Zelfde habijt en al. (Lacht) Plots hoorde je haar door de luidsprekers: 'Attention please! Take cover!' En dan doken we doodsbang onder onze bank. Waarna bleek dat het gewoon een test was. (Lacht)

Herken je die angst in de paranoia van vandaag?
Martin Scorsese: Natuurlijk. Alleen heet de grote boeman terrorisme. Als je dan in een stad of een streek woont waar veel verschillende nationaliteiten rondlopen, krijgt die paranoia iets van een universele burgeroorlog. Heeft de persoon naast me snode plannen? Je weet van niemand meer wat zijn intenties zijn, en dat veroorzaakt uiteraard een enorm wantrouwen.
Het enige wat je kunt doen om daar tegenin te gaan, is meer informatie geven over elkaar, tonen wie die andere mensen zijn. Dat moeten we onze kinderen meegeven. Cinema speelt daar een heel grote rol in. Het is ook een van de redenen waarom ik de World Cinema Foundation heb opgestart. Ik heb een open geest en een gezonde nieuwsgierigheid ontwikkeld door films te bekijken van over de hele wereld. Dan ga je de anderen als echte mensen zien, niet als een gezichtsloze bedreiging.

'Ik vind muziek even belangrijk als beeld', zei je onlangs in een interview. Bedoel je dan dat je van bij het begin met de soundtrack bezig bent?
Martin Scorsese: Het hangt ervan af. Als het een script is dat ik zelf op gang heb getrokken en als ik eraan meeschrijf, denk ik gewoonlijk eerst aan de muziek. Ik vermeld die muziek trouwens letterlijk in het script. In films als The Aviator ging het anders. Daar is de score pas later gekomen. Welke songs waar in de film aan bod zouden komen, stond wel al vast. Net als de liedjes in Mean Streets, Raging Bull, Goodfellas en Casino. Bij Gangs of New York wist ik dat ik de 'fife & drum'-blues uit de noordelijke Mississippistreek zou gebruiken die ik in de late jaren 70 heb ontdekt. Ik heb voortdurend muziek en geluiden in het hoofd.

Hoe ben je deze keer te werk gegaan?
Martin Scorsese: Shutter Island was een speciaal geval. Deze film had een echte score nodig. Ik had al gewerkt met Bernard Herrmann, Elmer Bernstein en Howard Shore, nu had ik zin om eens iets anders te proberen. En ik dacht aan Robbie Robertson, die ik goed ken sinds ik met The Last Waltz het laatste concert van zijn groep The Band registreerde. Ik stelde voor om de manier waarop ik met populaire songs omga, toe te passen op moderne symfonische muziek. Hij heeft de film bekeken, we hebben veel gepraat over de toon van het verhaal en hij heeft dan een selectie gemaakt van fragmenten. Hij had het idee dat de herinneringen van het hoofdpersonage uit de muren komen, dat ze aanwezig zijn zonder dat je er de vinger op kunt leggen. En dus klinkt het nu alsof de muziek uit een andere kamer komt.

03-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

02-03-2010 om 21:02 geschreven door Patje007

Met evenveel Oscar-nominaties (9) als Avatar is The Hurt Locker in Amerika de actiesensatie van het moment. Regisseur Kathryn Bigelow en schrijver Mark Boal over hun oorlogsfilm. 'Dit is gestoord materiaal, zei ik. Iets voor jou.'

'De plaats van ultieme pijn,' antwoordt regisseur Kathryn Bigelow (1951), op de vraag wat het eigenlijk is, zo'n hurt locker. 'Het is een term die wij gebruikten, of beter: die Mark hoorde gebruiken door de soldaten toen hij in Irak embedded was bij de explosieven opruimingsdienst van het Amerikaanse leger.'

Scenarist Mark Boal (1973), die naast regisseur Bigelow zit, knikt en herhaalt de woorden 'ultieme pijn' met gepast gezag, alsof het een mythische bestemming betreft. 'Het beschrijft het moment waarop je je over een bom heen buigt', vervolgt Bigelow, 'maar het je niet lukt die onschadelijk te maken en de boel in je gezicht ontploft. Dan zul je die plaats van totale pijn leren kennen.'

Het hoofdpersonage uit hun film The Hurt Locker, de macho-sergeant James (een rol van de voor een Oscar-genomineerde Jeremy Renner), zoekt die mogelijke eindklap elke dag vrijwillig op. 873 Knutselbommen ontmantelde hij al, in Afghanistan en Irak. 'Hij is verslaafd aan zijn vak,' zegt Boal, 'en dus aan de oorlog'.


Kathryn Bigelow

De scenarist en regisseur zitten naast elkaar in een strandtent in Venetië, aan tafel met een handjevol journalisten. Ontspannen, elkaars zinnen aanvullend. Het is begin september 2008. Een dag eerder is The Hurt Locker tijdens het Italiaanse filmfestival in wereldpremière gegaan. Het is een film die een wat wonderlijke levensloop tegemoet zal gaan. Gekoesterd door de Amerikaanse kritiek (weekblad Time: 'een vrijwel perfecte oorlogsfilm') en gelauwerd met een karavaan vakprijzen, maar geen publiekssucces. Met een productiebudget van 15 miljoen dollar (exclusief marketing), en een op dat moment voorlopige opbrengst van een krappe 17 miljoen, zal de film vermoedelijk pas na de dvd-release in 2010 uit de kosten komen. In Nederland werd The Hurt Locker aanvankelijk niet eens uitgebracht; de distributeur die de rechten bezit, zag er geen brood in. De Oscarnominaties brachten daar verandering in.



The Hurt Locker maakt, bijna anderhalf jaar na de première, plotseling een goede kans om filmgeschiedenis te schrijven. Met negen nominaties (o.a. beste film, regie, scenario, hoofdrolspeler, camera, geluid) speelt de kleinschalige oorlogsfilm de klassieke rol van underdog in de strijd tegen het eveneens negen maal genomineerde 3d-kassucces Avatar. Met een voor de Amerikaanse entertainmentindustrie saillant detail, dat zich fijn leent voor allerlei vergelijkingen: Kathryn Bigelow en Avatar-regisseur James Cameron waren van 1989 tot 1991 met elkaar getrouwd. Cameron schreef en produceerde ook een van haar films; de futuristische thriller Strange days.

Bigelow is, na Lina Wertmüller (Seven Beauties, 1975), Jane Campion(The Piano, 1991) en Sofia Coppola(Lost in Translation, 2003) pas de vierde vrouw met een nominatie voor beste regie. Dat ze excelleert binnen het door mannen gedomineerde actiegenre maakt het, naar de Hollywoodnorm, alleen nog uitzonderlijker.

'Gezeur', noemt Bigelow die extra aandacht voor haar geslacht. Ze is regisseur. Punt. 'Ik film voor zover ik weet niet met een vrouwelijke of mannelijke lens', zegt ze in Venetië. 'Humanistisch, is de enige term waaraan ik zou denken als ik mijzelf als regisseur kwalificeer.'


Anthony Mackie en Jeremy Renner in 'The Hurt Locker'

Boal wil wel iets verder gaan: 'Kathryn is niet een stereotypische vrouw. Als we voor een scène in The Hurt Locker om vijf uur 's ochtends een berg moesten beklimmen, voor een overzichtsshot van een explosie in de woestijn, liep zij dertig meter voor de rest uit. Je moet je voorstellen: we filmden in Jordanië en iedereen van de volledig mannelijke crew was wel eens ziek, van de hitte en droogte. Alleen zij niet. Dát is Kathryn.'

Boal schreef in 2004 als journalist een geruchtmakend artikel over een jonge Amerikaanse soldaat die net terug uit Irak op gruwelijke wijze werd afgeslacht door zijn legermaten. Regisseur Paul Haggis(Crash) zag er een film in, en bewerkte het artikel samen met Boal tot het voor een Oscar genomineerde oorlogsdrama In the Valley of Elah. Nog voor die film uitkwam reisde Boal naar Irak, waar hij voor een artikel in het tijdschrift Playboy wekenlang optrok met een elite eenheid van bommen-ontmantelaars. Terug in de Verenigde Staten belde hij direct met Bigelow, die hij kende van een eerdere samenwerking voor een televisieserie. 'Dit is gestoord materiaal, zei ik. Iets voor jou.'



Bigelow, die zich bovenal met de surf-thriller Point Break een positie verwierf als actieregisseur, had sinds het commercieel geflopte, peperdure duikbootavontuur K-19: the Widowmaker(2002) geen speelfilm meer gemaakt. 'Echt actuele en cinematografisch interessante filmideeën zijn zeldzaam', zegt ze. 'Toen Mark me de alledaagse realiteit van dit soort grondsoldaten in Irak beschreef, zag ik er een soort ervaringsfilm in als Apocalypse Now en Black Hawk Down. Die films brachten mij naar een plek die ik in werkelijkheid nooit zou kunnen leren kennen. Voor mij is dat een van de grootste kwaliteiten van cinema.'

Bigelow liet Boal zelf het script schrijven, en vroeg hem als medeproducent. Voor een regisseur die wel weer eens toe was aan enig succes, is een film over Irak geen voor de hand liggende keuze. Boal: 'Kathryn heeft een goede naam in de filmwereld. Maar wanneer je een concept voor een Irak-film probeert te slijten, kijken de Hollywood-officials je aan alsof je zegt: ik ga tien tot vijftig miljoen dollar van je stelen.'

'De studio's wilden er niks mee te maken hebben', zegt Bigelow. Ze besloot de productie zo goedkoop mogelijk te houden (sterren als Ralph Fiennes en Guy Pearce hebben slechts korte, zij het opvallende bijrollen), maar wel volledig op locatie te filmen, in Jordanië. 'Dat ik al wat bekende films heb gemaakt hielp daarbij. De koninklijke familie was zeer ondersteunend. We konden vlak bij de grens van Irak filmen. Ik wilde die grens ook overgaan, als was het maar om te kunnen zeggen dat we ook écht in Irak hadden gefilmd, maar dat ging niet vanwege de sluipschutters.'


Regisseur Kathryn Bigelow op de set van 'The Hurt Locker'

Een voordeel van Jordanië was ook de enorme hoeveelheid daar wonende Iraakse vluchtelingen. 'De twee gevangen genomen Irakezen in The Hurt Locker zijn zelf ook echt gevangen genomen in Irak. En ook echt ontsnapt.'

Boal wil het belang van die juiste etnische casting graag 'in Hollywood-context' plaatsen: 'Arabieren, zeker die op de achtergrond, worden vrijwel altijd gespeeld door Marokkanen. Omdat de films in Marokko worden opgenomen is dat wel zo makkelijk, en het Amerikaanse publiek ziet of hoort toch geen verschil. De Irakezen die ik in Jordanië sprak verbaasden zich daar ook over: waarom denken ze in Hollywood toch dat wij op Marokkanen lijken?'

Maar hoe authentiek ook op de achtergrond, voor de Irakezen was geen rol van substantie beschikbaar in The Hurt Locker, zegt Bigelow. 'Omdat wij geen Arabieren zijn, wil ik ook niet proberen om uit hun perspectief te filmen. Volgens mij zou het oneerlijk zijn om binnen te dringen in een wereld waar ik zo weinig van afweet.'



Die keuze voor een Amerikaans perspectief is ook inherent aan het onderwerp van de film, merkt Boal op. 'Ik trok als journalist op met een bommeneenheid, dat is de bron voor The Hurt Locker. En die soldaten hangen niet zo veel rond met Irakezen.'

De politieke kleur van The Hurt Locker is in Amerika onderwerp van debat. Is dit in entertainment verpakte kritiek op de Amerikaanse strijd in Irak, of juist briljante legerpropaganda? Bigelow en Boal zijn niet geneigd die vraag direct te beantwoorden. De scenarist: 'Deze film gaat over de natuur van mensen die vechten, over de psychosociale redenen die we hebben om een oorlog in te gaan.'

'Maar het is geen lesje', beslist Bigelow. 'Al die eerdere films over Irak gingen vooral over re-integratie van de soldaat, en het thuisfront. Daar wilde ik iets tegenover stellen. Voor mij is The Hurt Locker de eerste échte Irak-film. Deze film plaatst je op de straten van Bagdad, met je voeten in het stof.'

01-03-2010 om 00:00 geschreven door Patje007