De dochter van regisseur Francis Ford Coppola was met 'Somewhere' aan haar zesde film toe. Ze beschrijft er de innerlijke leegte van een Hollywoodster in.

Stephen Dorff speelt de rol van protagonist Johnny Marco wiens leven glamoureus zou moeten zijn, maar dat in wezen oppervlakkig is. Zijn leven verandert wanneer zijn 11-jarige dochter Chloe, vertolkt door Ellen Fanning, bij hem komt wonen.

Coppola, ook bekend van 'Lost in Translation', haalde het van 23 concurrenten.

 

De Zilveren Leeuw voor de beste regie was voor de Spanjaard Álex de la Iglesia voor zijn 'Balada triste de trompeta'. 
Zoals verwacht kreeg de Amerikaan Vincent Gallo de prijs voor de beste acteur voor zijn rol in 'Essential Killing' van de Pool Jerzy Skolimowski. De rolprent sleepte ook de Speciale Prijs van de Jury in de wacht.

 

De vrouwelijke evenknie van Gallo was de Griekse Ariane Labed uit 'Attenberg' van de Griekse filmmaakster Athina Rachel Tsangari.  De Amerikaanse producent en regisseur Monte Hellman (78) ontving een Speciale Gouden Leeuw voor zijn hele oeuvre.

 

12-09-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Jij had al een band met de filmgeschiedenis?
Jackson Rathbone: „Acteur Basil Rathbone is mijn opa’s achterneef of zoiets en hij staat bekend als één van de beste zwaardvechters in de filmgeschiedenis. Het was daarom wel even slikken dat ik het in The Last Airbender moet opnemen tegen al die krijgers terwijl mijn personage Sokka alleen maar een boemerang heeft! Gelukkig zie je hoe hij groeit en ondanks die ene boemerang toch staat zijn mannetje staat. In de volgende film krijgt hij een zwaard en dan kan ik eindelijk in de voetsporen treden van Basil."

Jackson Rathbone in The Last Airbender

Wat is de vreemdste plek waar je herkend bent?
Jackson Rathbone: „In mijn eigen huis is het al vreemd! Ik ben ook nooit het type geweest dat de hort opgaat naar nachtclubs of winkelcentra. Ik heb een kleine, hechte vriendengroep in Texas waar ik veel mee optrek.
De reden dat ik ging acteren kwam omdat ik merkte dat alle mooie meiden actrices waren. Dus ik ging naar het toneel en toen werd ik verliefd op het vak zelf. Inmiddels heeft het me naar fantastische kansen geleid. Zowel met deze film als met Twilight heb ik ontzettende mazzel gehad. En in beide werk ik samen met andere jonge mensen die ook met beide benen op de grond staan. Daarnaast hou ik mijn vriendenkring gewoon klein."

Klopte dat je een ongeluk op de Twilight-set had?
Jackson Rathbone: „Ik ging na The Last Airbender, waar ik veel kung fu training had gedaan, meteen door naar Twilight. We hebben daar veel gepraat over cameravechten, waarbij je elkaar nooit echt raakt, maar Kellan Lutz raakte zo opgefokt dat hij contact maakte met de zijkant van mijn hoofd. Ik was een beetje beduusd, maar deed nog vijf takes voordat ik ging zitten en toen werd alles een beetje wazig om me heen.
De producenten schrokken zich te pletter, want die maakten zich natuurlijk zorgen om hun centen, haha! Dus ik werd voor controle naar het ziekenhuis gestuurd maar het was allemaal in orde dus de volgende dag kon ik gewoon weer verder."

Scène uit Eclipse

Hoe vond je het werken met greenscreen?
Jackson Rathbone: „Het maken van The Last Airbender was een goede combinatie van locatieopnames in Groenland en gigantische decors in de filmstudio. Het was erg bijzonder om in Groenland te zijn.
We hebben in de plaatselijke bioscoop Raiders of the Lost Ark vertoond en dat was erg cool. Toen regisseur M. Night Shyamalan hoorde dat ik gitaar speel, regelde hij een optreden voor me in de plaatselijke kroeg. We zaten daar echt midden in het leven van die mensen.
Daarna gingen we de studio in en moesten we onze fantasie gebruiken. De eerste scène met Appa was best moeilijk om te doen, want ik moest hem steken en dat deed ik in het luchtledige omdat er verder niks was. Night had me wel wat foto’s gegeven hoe het er uit zou gaan zien, maar ik had geen idee hoever ik mijn speer kon bewegen, of ik Appa pijn deed of maar een beetje een duwtje gaf.
Dat soort dingen moesten we echt uitvogelen."


Scène uit The Last Airbender

11-09-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Een jeugdzonde met grote gevolgen: zo zou je ook Keira Knightleys drievoudige deelname aan 'Pirates of the Caribbean' kunnen zien. Maar het is vooral het onderwerp van 'Atonement', een film uit 2007. 'Eindelijk een volwassen rol.'

Keira Knightley kreeg het de jongste jaren wel heel zwaar te verduren. The Daily Mail spande begin 2007 de kroon door bij een artikel over een meisje dat gestorven was aan anorexia, een foto van Knightley in bikini af te drukken. Vergezeld van een getuigenis van de moeder van het meisje, volgens wie 'haar dochter misschien nog zou leven als foto's zoals deze afgedrukt werden met een waarschuwing'.

Knightley klaagde de tabloid aan voor smaad en won, maar het kwaad was geschied.
Toen ze indertijd op het festival van Venetië Atonement kwam voorstellen, mocht ze opnieuw vragen pareren over haar verdacht slanke lijntje. Toegegeven: Knightley is niet bepaald een rubensiaanse verschijning, maar in vergelijking met veel van haar ultradunne collega's ziet ze er heel gezond uit.
Ook al probeerde ze het niet aan haar hart te laten komen, de maat was vol en de heldin uit Pirates of the Caribbean besloot de blockbusters voortaan links te laten liggen. Een keuze die wij alleen maar kunnen toejuichen, want nu kan ze eindelijk ophouden haar talent te verspillen en zich aan het interessantere werk gaan wijden. Zoals Atonement, de verfilming van Ian McEwans bestseller over een schrijfster uit de jaren 30, die door haar op hol geslagen fantasie het leven van haar oudere zus en haar minnaar verwoest.

Uw moeder is schrijfster. Heeft dat invloed gehad op uw beslissing om in 'Atonement' mee te spelen?
Keira Knightley: Niet echt, al heb ik het boek wel van haar cadeau gekregen toen het pas verschenen was. Ik had nooit de tijd gevonden om eraan te beginnen en dus heb ik eerst het script gelezen. Daar kreeg ik de tranen van in de ogen, dus ben ik ook het boek beginnen lezen. Een heel bijzonder verhaal, en voor een acteur een godsgeschenk omdat je er eigenlijk weinig werk in moet steken. Alles staat al op papier; elke situatie wordt door de ogen van elk personage geschetst.

Het nadeel van zo'n bestseller is wel dat je moet opboksen tegen het idee dat al die lezers al hebben van het boek en de personages. Keira Knightley: Dat klopt en het is moeilijk om je daarover geen zorgen te maken. Je denkt voortdurend dat iedereen je slecht zal vinden omdat je totaal anders bent dan de persoon die ze zich hadden voorgesteld tijdens het lezen. Uiteindelijk kan je niet anders dan je daarbij neerleggen en verder werken.

Volgens Joe Wright, die u ook al regisseerde in 'Pride and Prejudice', was u helemaal klaar voor een film als 'Atonement'. Had u ook dat gevoel?
Keira Knightley: Ik heb nooit dat gevoel. Elke keer als iemand me een script in handen stopt, slaat de schrik me om het hart. Dan denk ik dat ik er niets van zal bakken en dat ze maar beter iemand anders kunnen inhuren. Daarna ebt die angst een beetje weg en overtuig ik mezelf dat het een gezonde uitdaging zal zijn. Als ik op mijn bek ga, so be it. Het zou erger zijn om het niet eens te proberen.

Keira Knightley in Pride and Prejudice

Hebt u echt niet meer zelfvertrouwen?
Keira Knightley: Het zal wel niet zo dramatisch zijn als ik nu laat uitschijnen en ik sta wel steviger in mijn schoenen dan vroeger. Maar ik blijf enorm kritisch voor mezelf. En eigenlijk kijk ik er ook niet naar uit om ooit volledig op mijn kunnen te vertrouwen. Ik hou niet van acteurs die blaken van zelfvertrouwen. Ik wil acteurs zien die hun grenzen verleggen en zichzelf in situaties dwingen waar ze zich niet op hun gemak voelen. Zelfvertrouwen is volgens mij geen grote troef in dit vak. Al kan het natuurlijk geen kwaad om je toch een beetje zeker te voelen van jezelf (lacht).

De film speelt in de jaren 30, toen de hele upper class rondliep alsof ze een bezemsteel in de kont had. Was u niet bang om houterig te lijken?
Keira Knightley: Is dat niet wat alle critici sowieso van me zeggen, dat ik acteer als een marionet? (lacht)
Nee, ik keek ernaar uit om me in die periode te verdiepen. Acteurs speelden toen in een stijl die compleet verdwenen is.
Ik heb me vooral laten inspireren door de vertolking van Celia Johnson in Brief Encounter van David Lean, met een scheut Deborah Kerr erbij.

De acteerwereld is beginnen te veranderen in de jaren 60, met de naturalistische manier van spelen - die trouwens niet echt natuurlijk is, want het gaat veel trager dan het echte leven. In de jaren 40 ging het er helemaal anders toe en het was een hele ervaring om in het acteertempo van die tijd te stappen. De acteurs praatten alsof ze machinegeweren afvuurden. Dat typische Britse accent is ook zo goed als verloren gegaan. Ik denk dat je het enkel nog vindt bij hoogbejaarde mensen.
Ik vond het enorm boeiend, ook al omdat je zo weinig de kans krijgt om daar nog mee te werken. De meeste regisseurs houden er liever hun vingers van af uit schrik dat ze het publiek zullen vervreemden.

Joe Wright wou u ook voor deze rol omdat hij vond dat u dringend eens een echte vrouw moest spelen, een seksueel volwassen personage. Tot nog toe had u alleen meisjes gespeeld, vond hij. Heeft hij gelijk?
Keira Knightley: Toch wel, al is het ergens logisch dat ik tot nog toe alleen meisjes heb gespeeld. Ik ben nog altijd maar 25.
Ik was 16 toen ik Bend It Like Beckham maakte en 17 toen Pirates of the Caribbean zich aandiende. Ik speelde met andere woorden rollen die geschikt waren voor iemand van mijn leeftijd.
Ik ga nu niet beweren dat ik me plots zo veel volwassener of vrouwelijker voel, maar ik had zeker zin om eens in de schoenen van een rijpere vrouw te gaan staan. Iemand die zeker is van zichzelf, die niet in een overgangsfase zit zoals Elizabeth Bennet in Pride and Prejudice. Cecilia Tallis, mijn personage in Atonement, weet wat haar plaats is in de wereld en tracht om te gaan met de onverklaarbare emoties die ze voelt


Hebt u het acteervak en het publieke leven dat ermee gepaard gaat inmiddels een beetje onder de knie?
Keira Knightley: Het begint te lukken. Het probleem was dat ik nooit had gedacht aan een filmcarrière. Toen ik besloot actrice te worden, had ik een duidelijk pad voor ogen. Ik zou mijn studies afwerken, naar de universiteit gaan, een opleiding drama volgen, een jaar bij de Royal Shakespeare Company spelen en met een beetje geluk zou ik een plaatsje vinden bij een toneelgezelschap zoals Out of Joint. Om maar te zeggen hoe onnozel het is om een carrièreplanning op te stellen (lachje). Al van kindsbeen af wou ik deel uitmaken van het theater, het milieu van mijn ouders. Het is een ongelooflijk opwindende wereld om in op te groeien.

Scène uit The Duchess

Als filmacteur word je veel sneller een beroemdheid dan op de planken. Hoe wen je daaraan?
Keira Knightley: Je houdt je voor dat het erbij hoort. Al blijft het heel vreemd dat mensen je aanstaren. Het is een vorm van levende krankzinnigheid. Je loopt op straat en je hebt voortdurend het gevoel dat iemand je volgt en dat je naam gefluisterd wordt. Bij andere mensen wil dat zeggen dat ze rijp zijn voor de psychiater, maar in mijn geval is het werkelijkheid (lachje). Heel bizar.
Ik zou ook liegen als ik zei dat het me niets doet. Ik ben dol op acteren, maar het zou pas echt een droomjob zijn als je anoniem kon blijven.
Dat kan iedereen wel begrijpen, denk ik. Maar de realiteit is dat ik mijn anonimiteit kwijt ben, dat het de prijs is die ik moet betalen om te kunnen doen wat ik graag doe. De dag dat het me te veel wordt, kan ik er maar beter mee kappen.

Scène uit King Arthur

Hoe blijf je nuchter onder alle aandacht?
Keira Knightley: „Ik weet maar al te goed dat je zo goed bent als de mensen om je heen. Je oogst wat je zaait en er is geen enkele reden om onaardig te zijn tegen anderen. Het is maar een baan. Ik krijg goed betaald om lastig te worden gevallen door de pers. Maar mijn familie is een andere zaak.
Het promoten van je films hoort bij je werk. Maar je moet uitkijken dat je jezelf niet in de vingers snijdt. Zodra je jezelf promoot als een product, denken sommige media dat ze je bezitten. Als het te erg wordt, stop ik met acteren. Ik zou alleen niet weten wat ik dan zou moeten doen, haha!“


Waarom doe je vaak kostuumdrama’s?
Keira Knightley: „Het ligt voor de hand dat veel meer verhalen zich in het verleden afspelen dan in het heden, want dat duurt al veel langer. Verder vind ik de mensen die kostuumdrama’s maken leuk om mee te werken en vaak hebben historische films interessantere vrouwenrollen.”


Wat trok jou aan in de film The Duchess?
Keira Knightley: „De film gaat over iemand die heel eenzaam is en tegelijkertijd de behoefte heeft om in het middelpunt van de belangstelling te staan, omdat ze thuis die aandacht niet krijgt. Die tegenstelling trok me erg aan.
Ik was niet op mijn gemak toen ik aan de film begon. Ik was onzeker of ik de rol kon spelen, maar dat was goed, want dat is Georgiana ook.
Ze probeert het iedereen naar de zin te maken. Maar ik heb inmiddels geleerd dat je nooit alles goed kunt doen en dat dat ook helemaal niet erg is.”


Scène uit The Duchess

Welke andere historische dames zou je nog wel eens willen spelen?
Keira Knightley: „Joséphine Bonaparte’s vriendin Thérésa Tallien, met wie ze tijdens de revolutie in de gevangenis zat.
Thérésa was fantastisch. Ze liep door de regen omdat ze wist dat haar jurk dan zou gaan plakken en haar lichaam goed te zien zou zijn.”

Wat zijn de voor- en nadelen van beroemd zijn?
Keira Knightley: „Het nadeel is dat ik nooit heb kunnen experimenteren. De zorgeloosheid, die andere tieners hadden, heb ik gemist.
Ik kon niet ladderzat op mijn smoel gaan, omdat ik vanaf mijn achttiende overal werd gevolgd door camera’s. Het voordeel is dat je interessante mensen ontmoet en de hele wereld over reist.”


Keira Knightley in The Jacket

Regisseur-scenarioschrijver M. Night Shyamalan werd bekend met zijn derde geesteskind The Sixth Sense (1999) en leek daarna geen films meer te kunnen maken zonder een verrassende wending in het verhaal. Een standaardtrucje werd het bijna en zowel de bezoekers als de filmcritici haakten af, maar nu komt Shyamalan met een nieuwe verrassing: voor het eerst in zijn loopbaan heeft hij het verhaal niet zelf bedacht! In plaats daarvan bewerkte hij de animatieserie Avatar: The Last Airbender van Nickelodeon, die om begrijpelijke redenen het eerste woord in de titel kwijt is geraakt.

Wat trok je aan in die animatieserie?
M. Night Shyamalan: „De meeste van mijn films zijn verbonden met dingen waar kinderen in geloven en dit lag in het verlengde daarvan. Toen ik jong was, waren mijn twee favoriete filmgenres martial arts en horror. Het fijne van martial arts is dat het naast knokken ook om de filosofie gaat. Het is geweldig dat op die manier het amusement een diepere boodschap heeft.
Daarnaast ben ik nog steeds dol op thrillers en zal ik die ook altijd blijven maken. The Last Airbender wordt aan het einde een soort opera door de emotie die in de actie zit. Als we de tweede of zelfs derde film mogen maken, hoop ik daar meer mee te kunnen doen.
Ik verheug me er nu al op dat het verhaal grimmiger wordt en de personages ouder. Als ik nu bijvoorbeeld al kijk naar Nicola (Nicola Peltz, de vijftienjarige actrice die Katara speelt): die is tijdens de opnames letterlijk een paar centimeter gegroeid!”

Was je niet bang voor de fans van de tv-serie?
M. Night Shyamalan: „De film en de tv-serie bestaan naast elkaar, het zijn echt twee verschillende dingen. Maar ik begrijp de ophef wel, want dat had ik zelf met X-Men: ‘Hoe kunnen ze die slechterik nu zo veranderen!’ En meer van dat. Er zullen altijd verschillen zijn en Michael Dante DiMartino en Bryan Konietzko (de twee bedenkers van de tv-serie) wilden het ook grimmiger maken, dus die waren het er helemaal mee eens.
Inmiddels hebben we onze film al ettelijke keren vertoond en de fans snappen het gelukkig. Bijvoorbeeld dat we de namen een beetje anders uitspreken, of de karakters wat hebben aangepast. De enige die niet is veranderd, is Appa. De andere personages hebben we realistischer proberen te maken, maar die grote bizon kan nu eenmaal vliegen…”

Om tot een film van anderhalf uur te komen, moest je heel wat schrappen in het verhaal, maar wat wilde je er per se in houden?
M. Night Shyamalan: „In de dertiende aflevering van de tv-serie zit het gevecht van ‘de blauwe geest’. Dat vind ik heel filmisch en het bleek ook een favoriet van Dante en Bryan te zijn, dus die scène moest in de film komen. Het andere moment is als prinses Azula van haar vader de opdracht krijgt achter ze aan te gaan, want dat is zo’n mooi moment. Toen ik het zag, dacht ik: Ik moet zien wat hierna gebeurt! Dat is zo’n sterke afsluiting dat ik het ook in de film heb gebruikt. Uiteraard waren er meer dingen die ik erin wilde, maar deze twee stonden boven aan mijn lijst.

Voel je een druk om te scoren?
M. Night Shyamalan: „Ik ga thuis een kamer in, doe de deur achter me dicht en dan is er geen invloed van wat iedereen hoopt en zegt.
The Sixth Sense kwam in hetzelfde jaar uit als Being John Malkovich, The Matrix, American Beauty: allemaal originele films. Nu zie je die veel minder, dus ik heb mazzel dat ik veel eigen films heb kunnen schrijven.
Maar je voelt altijd een druk, want iedere film moet voor mij mooi en fantastisch zijn. Het zijn dus niet alleen de verwachtingen van anderen, maar ook van mezelf. Er is altijd een druk om je best te doen.”

Meestal verfilmt Shyamalan zijn eigen verhalen. Tot nu toe was de enige uitzondering zijn scenario voor Stuart Little (1999), dat door een ander werd geregisseerd. Op 27 oktober 2010 komt de film Devil in de bioscoop, waarvoor Shyamalan het verhaal bedacht en verder alleen de productie op zich nam.


Waarom schreef je voor Devil alleen  het scenario?
M. Night Shyamalan: „De Engelse misdaadschrijfster Agatha Christie is mijn heldin, want zij heeft in haar leven tachtig boeken weten te produceren. Ik zal al blij zijn als ik veertig verhalen kan vertellen.
Ik heb vaak een idee en dan komt daar weer een ander idee uit voort en zo door. Ik heb hele schriften vol geschreven met allerlei ideeën voor verhalen. Ik leg er steeds eentje aan de kant en ga dan verder met een andere. Want die ene doe ik later wel, denk ik dan.
Totdat ik besef: Ik ga daar nooit tijd voor hebben. Zo kwam ik op het idee voor een soort The Twilight Zone-serie, waarbij ik het verhaal bedenk en jonge talenten een kans geef ermee aan de haal te gaan. De eerste daarvan is Devil en ik had veel plezier bij het produceren.
Het voelde als mijn film maar het was toch anders, want het was andermans interpretatie van mijn idee. We gaan er in ieder geval drie maken en dan zien we wel hoe het verder gaat. We hebben het aan publiek laten zien en dat gilde op de juiste momenten. Dat ik dit keer de regie niet heb gedaan, vind ik helemaal niet erg. Dat kan een volgende keer wel weer.”


The Last Airbender speelt sinds 28 juli 2010 in de Kinepolis-bioscopen.


Regisseur: M. Night Shyamalan
Cast:         Dev Patel, Jackson Rathbone
Duur:         103 minuten
Genre:        Actiefilm, avonturenfilm 

08-09-2010 om 16:44 geschreven door Patje007

08-09-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Op zijn dunne gympjes ziet Michael Winterbottom er een stuk jongensachtiger uit dan 49. De Britse regisseur filmt als een bezetene, vaak twee titels per jaar, van historische films als Tristram Shandy tot mengvormen van fictie en documentaire (The road to Guantánamo).

Grote Hollywoodnamen als Angelina Jolie willen om zijn passie graag met hem werken, desnoods tegen een fractie van hun normale gage.
Voor zijn recentste film The killer inside me strikte Winterbottom Casey Affleck, Jessica Alba en Kate Hudson. Hoezee! Of toch niet, want tijdens de eerste voorstelling, tijdens het filmfestival Sundance in januari, riepen mensen 'walgelijk!' voor ze de zaal uitstormden. De killer uit de titel van de film is Lou Ford, een hulpsheriff die twee vrouwen met de blote vuist vermoordt - minutenlange scènes die Winterbottom volledig laat zien.


Michael Winterbottom

Zijn verklaringen over de film zijn sinds het ontstaan van de heisa geëvolueerd van een verbaasde, bijna onverschillige reactie tot het iets gepolijstere: 'Toen ik het boek las, was ik geschokt door het expliciete geweld erin. Maar ik werd er ook erg door ontroerd. Ik vind het een sterk boek. Ik vind Jim Thompson een groot schrijver (hij schreef ook de boeken die leidden tot de films The getaway, Coup de torchon en The grifters). Nadat ik het gelezen had, voelde ik me gelouterd. Het is immers ook een moreel boek: het geweld is er niet om je op te winden of om te tonen op welke inventieve manieren je iemand om zeep kunt helpen. Het is er om je te choqueren, zoals geweld hoort te doen.'

'Stephen King heeft eens gezegd dat er niets is wat Thompson niet durfde fantaseren, niets wat hij niet durfde opschrijven en niets wat hij niet durfde publiceren. Zijn wereld is erg melodramatisch en erg overtrokken, en dat bevalt me wel. Hij wil shakespeareaanse tragedies schrijven. Als een lijk met een afgehakt hoofd wordt gevonden, schrijft hij niet over het onderzoek, maar over de emoties die met het doden en onderzoeken gepaard gaan. Dat is veel confronterender dan de boeken van zijn concurrenten.'



Zijn we ook niet gechoqueerd omdat Jessica Alba en Kate Hudson vermoord worden, twee meisjes die we 'kennen' uit de roddelpers?
Michael Winterbottom: 'Waarschijnlijk wel. Een horrorfilm waar allemaal nobele onbekenden worden afgeslacht, heeft absoluut niet zoveel impact. Dat maakt het alleen maar vreselijker: is het dan oké om onbekenden te verminken, maar niet om bekende mensen als Jessica en Kate te vermoorden?'


Vindt u dat de mensen die de film afkeuren, overreageren?
Michael Winterbottom: 'Tijdens de eerste publieksvertoning riep een vrouw “dit is walgelijk,. Dat haalde de pers, maar na de laatste voorstelling hoorde ik al mensen die zeiden: “ik had verwacht dat het erger zou zijn,. Het enige wat ik niet begrijp, zijn mensen die het voorstellen alsof ik dat geweld propageer. Ik toon het geweld van Lou Ford in al zijn walgelijkheid, hoe kan iemand dan denken dat ik dat goedkeur?'

'Voor mij persoonlijk is het meest choquerende de intimiteit van de moord. Ford vermoordt een vrouw van wie hij houdt en ze weigert om terug te vechten. Die tederheid maakt het onverteerbaar. Thompson wíl dat je al die dingen voelt. Lou Ford vernietigt iedereen die van hem houdt, omdat hij zichzelf haat. Hij weet dat hij verknipt is en in de schaduw van zijn vader leeft, een gewelddadige man voor wie hij angst en walging voelde. Maar hij woont nog steeds in zijn vaders huis, leest zijn boeken en luistert naar zijn platen. Hij heeft niet de kracht om zijn vaders invloed met wortel en tak uit te roeien.'



U creëert natuurlijk ook verkeerde verwachtingen met de jolige countrymuziek op de klankband.
Michael Winterbottom: 'De film is uiteraard de film van Lou Ford. Hij is de verteller en komt in elke scène voor. En hij praat niet over de duistere dingen waar hij bang voor is, wel over goede manieren. De muziek die je dan hoort, past bij zijn imago van beleefde, vrolijke, jonge hulpsheriff. In het huis van zijn vader luistert hij naar donkere operamuziek. Die splitsing tussen zijn publieke en zijn privépersoon verwerkt Thompson ook in zijn beschrijving van de plekken, op een manier die je in een film veel moeilijker kunt tonen. Het grote marktplein met het bureau van de sheriff is het officiële gezicht van het stadje, waar verder van alles kan - zolang het maar achter gesloten deuren is.'


Jessica Alba is een interessante keuze voor Joyce, de prostituee, de minnares en het slachtoffer van Lou.
Michael Winterbottom: 'Eerst tekende Casey, wat een enorme meevaller was voor de film. Dan zochten we actrices om zijn minnares en zijn verloofde te spelen. De scène waarin Lou Ford Joyce ontmoet is cruciaal. Ze is erg knap, maar hij is niet van plan iets met haar te beginnen, tot ze hem slaat en hij ontdekt dat ze opgewonden wordt als hij terugslaat. Haar reactie maakt een heleboel slapende honden wakker. Daarom heb ik Jessica gekozen: omdat ze het soort meisje kan zijn van wie je gelooft dat ze iemands duistere instincten oproept. En daarom koos ik Kate als de verloofde, omdat je van haar kunt geloven dat ze veeleer verzorgend en moederlijk is.'




Zit er eigenlijk een lijn in uw films?
Michael Winterbottom: 'Ik denk dat we het er wel eens over kunnen zijn: er is geen gemeenschappelijke deler. Als je altijd weer verhalen vertelt over vier mensen in een sociale woning in het noorden van Engeland, dan zullen die er hetzelfde uitzien (een verwijzing naar Ken Loach),  Maar als je een film maakt over Afghanistan in 2000 en daarna over Texas in de jaren zestig, dan zullen die er vanzelfsprekend anders uitzien.
Om eerlijk te zijn: ook Kens films zien er elke keer anders uit, alleen blijft hij in dezelfde wereld. Voor mij is het een opluchting dat ik met iets nieuws aan de slag mag gaan.'


Stond een film noir al lang op uw verlanglijstje?
Michael Winterbottom: 'Niet bepaald, en ik heb de conventies van het genre ook niet willen gebruiken, omdat Thompson zo'n eigen stijl heeft, zo eerlijk en ongekunsteld schrijft. Ik probeerde iets te maken wat even ver van de gebruikelijke film noir staat als Thompsons boeken van die van Raymond Chandler of Dashiel Hammett. Dus heb ik bewust géén bekende films noirs bekeken in de aanloop naar de opnamen. Net zoals ik de eerdere verfilming van het boek, met Stacey Keach, niet heb willen zien. Ik wilde de film niet vermoorden met een overdosis stijl.'




The Killer Inside Me speelt sinds 18/08/2010 in de Kinepolis-bioscopen.

06-09-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

05-09-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Dat moet wat geweest zijn, zo’n set vol beroemde stoere spierbundels...
Sylvester Stallone: „Het was behoorlijk zenuwslopend. Als je zoveel alfamannetjes bij elkaar hebt, gaat iedereen elkaar in de gaten houden. Het werd flink competitief.”

Je film lijkt wel een ode aan het betere actiewerk uit de jaren ‘80...
Sylvester Stallone: „Je moet begrijpen dat we met deze film geen statement hebben willen maken of iets dergelijks. Ik kom uit die tijd en de jaren ‘80 en ‘90 waren een goede tijd voor film. Dus het is geen commentaar op de actiefilms van nu. Dit is nou eenmaal wat we doen. Dit is onze achtergrond, we weten niet beter. Zo lijkt elke film die we maken een revival, snap je?”

Wat is er volgens jou door de jaren heen veranderd aan de actiefilm?
Sylvester Stallone: „Ze zijn nu gericht op een erg jong publiek. Herinner je je die scène waarin Spider-Man ondersteboven dat meisje kust? Zulke romantische, jonge liefde.
Wij gaan voor een steviger soort film, waarin de held aan het eind niet gelukkiger is dan aan het begin en niet per se het meisje krijgt. Ik heb het al eerder gezegd: vanaf het moment dat Batman zijn spieren op zijn lijf plakte met klittenband, was het een andere wereld.
Er waren nieuwe regels vanaf het punt dat acteurs in actiefilms aan kabels werden gehangen en door de lucht begonnen te vliegen.

Ik kan er geen kritiek op hebben, want het heeft een paar briljante films opgeleverd. Het voornaamste verschil met de films die wij maken is dit: actie vandaag de dag is erg groot. Het behelst gigantisch spektakel. Actie van onze generatie is veel dichter op de man, één tegen één. Het was nooit man tegen monster tegen ruimteschip tegen de wereld, het was heel eenvoudig. Een versimpeling van geweld.
Maar trends bewegen in een cirkel en ik denk dat de zeepbel op springen staat. Na Avatar zou iedereen ermee moeten kappen en zeggen: oké, dat was briljant, klaar, laten we teruggaan naar iets kleinschaligers. Een man op een paard, hij krijgt een ram op zijn gezicht en vecht met een kerel bij de barbier. Laten we het lekker simpel houden.”



Hoe heb je je oude rivaal Arnold Schwarzenegger zo ver gekregen een gastrolletje te spelen?
Sylvester Stallone: „We hebben wel tien keer plannen gemaakt om een keer samen een film te maken, maar het kwam er nooit van omdat we elkaar niet zo aardig vonden. We zaten elkaar altijd in de haren, alles was een wedstrijd. Later, toen onze carrières in rustiger vaarwater kwamen, werd hij gouverneur van Californië en raakten we opeens bevriend.
We waren altijd tegenstanders geweest, maar toen die competitie voorbij was, kwam ik tot het inzicht dat we hetzelfde soort kerel zijn. We zijn allebei op hetzelfde moment begonnen in de filmwereld.

Ik herinner me nog de uitreiking van de Golden Globes in 1976. Hij won Beste Nieuwkomer, wij wonnen Beste Film met Rocky.
Ik ging door het lint en begon met bloemen te smijten en hij zat daar aan tafel met een blik van: ik ga je vermorzelen. En nu zit hij in de film.
Ik heb het hem vijf keer moeten vragen, maar toen zei hij: ik zal er zijn, geen probleem. Toen kreeg hij nog een hoop kritiek te verduren van mensen die zeiden dat een gouverneur zoiets niet moet doen. Maar kom op, elke politicus is een acteur.”

Het is bekend dat Schwarzenegger graag president zou worden, maar dat kan hij niet, omdat hij niet in de Verenigde Staten is geboren. Jij zou wel president kunnen worden...
Sylvester Stallone: „Je wilt dit land echt naar de knoppen zien gaan, of niet soms? Ben je gek geworden? Kijk naar m'n films, ik zou alles bombarderen, inclusief mezelf. Alsjeblieft zeg. Het eerste dat ik zou doen, is politiek verbieden.”



Je bent inmiddels 64 jaar. Hoe is het om een dagje ouder te worden in de filmbizz?
Sylvester Stallone: „Dat is moeilijk. Je wilt niet het gevoel hebben dat je nog piepjong bent, terwijl je lijdt aan aderverkalking. Of in de spiegel kijken en denken: wat doet m'n vader daar?
Acteurs zijn grote kinderen en jong van aard, dat zit erin gebakken. Het zijn niet de meest volwassen mensen die je kunt tegenkomen, maar datzelfde geldt voor de business waarin ze werken. Het is hun vak om te doen alsof, met de wind meewaaien.
En als je ze werk ontzegt en hun hele leven is die fantasiewereld, dan is dat tragisch.
Ik heb altijd gezegd dat een artiest twee keer sterft in z'n leven. De tweede keer is makkelijk, maar de carrièredood is gruwelijk. Hij is onvermijdelijk, maar triest.”


The Expendables speelt sinds 18 augustus 2010 in de Kinepolis-bioscopen.

Regie: Sylvester Stallone
Cast:   Sylvester Stallone, Jason Statham,
           Mickey Rourke, Bruce Willis
Genre: Actie
Duur:   99 minuten

03-09-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Some guys have all the luck. George Clooney oogt even geweldig als de glamoursterren van weleer, wisselt blockbusters af met politiek getinte films die hij zelf produceert of regisseert en is even geloofwaardig wanneer hij Hollywood en de wereld probeert te redden als wanneer hij espresso aanprijst.
De superster pendelt doorgaans tussen de droomfabriek, zijn Italiaanse villa en de Afrikaanse vluchtelingenkampen.
Een gesprek met de acteur vanuit Monaco:

Het is half drie in de ochtend, en George Clooney, de old-school Hollywoodster met een sterke persoonlijkheid en charme in overvloed, ziet een bescheiden vrouwenzee rond zich deinen. Allemaal willen ze een stukje van hem, ze slaan hun arm rond zijn heupen en smelten wanneer hij hen een glimlach toewerpt. Dit is Monaco. Clooney geeft al sinds deze ochtend, toen het gehuil van Formule 1-motoren nog de Monegaskse straten vulde, het volle pond en het zal nog een tijdje duren voor hij zijn bed ziet. Berucht om zijn wilde uitspattingen, zijn posse trouwe vrienden en zijn practical jokes doet hij ook nu zijn reputatie eer aan. Pas om acht uur 's ochtends laat hij zich door zijn chauffeur naar zijn hotel voeren.



Het typeert en siert Clooney dat hij politiek activisme en glamour kan koppelen aan een verbluffend palmares.
De nu 46-jarige acteur trad op het voorplan met zijn doktersrol in de succesreeks E.R. en baande zich zo een weg in de filmwereld.
Hij debuteerde in Robert Rodriguez' From Dusk Till Dawn (waarin hij samen met Quentin Tarantino op de vlucht gaat voor zombies), ging toen even kopje onder met megaflop Batman and Robin, maar cementeerde nadien zijn plek in de annalen van de kwaliteitscinema met rollen in Out Of Sight, Three Kings en O Brother, Where Art Thou?

Zodra hij voldoende financiële zekerheid had, wisselde hij gewaagde producties als zijn regiedebuut Confessions Of A Dangerous Mind en politiek geladen thrillers als Syriana en Good Night, and Good Luck af met lichtvoetige prenten als de Ocean-trilogie en komedies genre Intolerable Cruelty.
Op zijn lauweren rusten doet de man echter niet.



Je hebt er een mooi parcours op zitten. Hoe voelt het om je criticasters lik op stuk te geven, nadat ze je de grond in boorden bij je afscheid van 'E.R.'?
George Clooney: Ik ben katholiek opgevoed en heb Ierse roots, ik worstel dus nog steeds met die aloude Irish catholic guilt. Sinds Batman and Robin heb ik nog altijd het gevoel dat ik iets goed te maken heb .

'Batman and Robin' maakte een crash 'n' burn, net toen je carrière gelanceerd leek.
George Clooney: Weet je wat het probleem was? Joel Schumacher (de regisseur) vertelde me pas op de set dat hij van Batman een homo wou maken. En hij zette tepels op mijn pak! Ik had hem kunnen vertolken als een getormenteerde ziel, maar... Het was bijzonder erg. Ik heb eigenhandig bijna de hele Batmanserie naar de vaantjes geholpen.

Waarom heb je die rol in godsnaam ook aangenomen?
George Clooney: (zucht) Zulke vragen jagen me de daken op. Het gebeurt toch niet elke dag dat je Batman mag spelen? Toen ik hoorde dat ze mij gekozen hadden voor de rol sprong ik een gat in de lucht en belde ik al mijn vrienden: 'Ik word de nieuwe Batman!'
Terwijl ik eraan werkte, dacht ik nog dat het een goeie film zou worden, al kon ik nauwelijks bewegen in dat loodzware rubberen pak.
Als Batman die vijftig kilo echt zou dragen, lag Gotham City binnen de kortste keren in puin. Bij elke scène had ik iemand nodig die me rechthielp (lacht). Akiva Goldsman, een goede vriend die het script schreef (en intussen een Oscar won voor 'A Beautiful Mind') en ik lachen nog altijd groen als we aan die opnames terugdenken. Batman and Robin was gedoemd om te mislukken.

Hoezo?
George Clooney: Het project was een grote studio-onderneming. We hadden honderdzestig miljoen dollar, ik had mijn eigen jet, het kon niet op. Ondanks al dat geld bleek bij het begin van de opnames dat het script nog niet eens klaar was. Erger nog: op de draaidag zelf zaten ze er nog aan te prutsen. De merchandise stond verdorie eerder op punt dan de film! Ze hadden zelfs al poppetjes gemaakt, gezegend met mijn indrukwekkende kinpartij (lacht).

En ik maar denken: 'I've got it! I've got Batman nailed.' Nu denk ik: 'What the hell was I thinking?' Ik was gewoon vreselijk.
Ik heb er echt van afgezien. De filmpers brak de prent tot op de grond af en ik deelde in de klappen.
Tot dan had ik nog nooit slechte recensies gekregen, wat het dubbel zo erg maakte. Maar ik heb het overleefd. En de gedachte dat ik in de clinch ben gegaan met Arnold Schwarzenegger (Mr. Freeze in 'Batman and Robin') verzacht de pijn. For the record: ik héb The Governator in elkaar geslagen op de set. Nog een reden waarom ik beter wegblijf uit de politiek (lacht).

Hoe komt het eigenlijk dat mensen ten tijde van 'E.R.' geen filmacteur in je zagen?
George Clooney: Geen idee. Misschien hadden ze wel gelijk? In die tijd kon ik enkel dromen van een filmcarrière. Hoe dan ook: de jonge vlerk die je in E.R. aan het werk ziet, is ondertussen fel geëvolueerd. Een mens leert bij, hé.
Iets wat ik de voorbije jaren geleerd heb, is dat succes weinig met jezelf te maken heeft. We denken graag dat we zelf aan de basis van ons succes liggen, maar uiteindelijk komt het neer op puur geluk.
De beste acteurs die ik ooit gezien heb, zijn niet verder geraakt dan ons theaterlokaal op school. Je mag dan barsten van talent, zonder dat tikje geluk raak je niet verder dan dat ene toneelstuk in een obscuur zaaltje. Je hebt iemand nodig die je bij de hand neemt.

Robert 'Sin City' Rodriguez was zo iemand voor jou. Hij gaf je een rol in zijn actiefilm 'From Dusk Till Dawn', waarmee hij je filmcarrière lanceerde. Hoe was het om met hem samen te werken?
George Clooney: Fantastisch. Robert is een all-round good egg, zo slim en grappig. En dan te zeggen dat ik het bijna verpestte.
Doordat er in alle 150 afleveringen van E.R. een nieuwe regisseur komt aandraven, word je director-proof.
Elke keer opnieuw wilden ze dat ik zou wenen wanneer ik een moeder moest vertellen dat haar zoontje kanker heeft.
Omdat ik van Doug Ross geen huilebalk kon maken, deed ik mijn eigen zin. Bij Robert probeerde ik hetzelfde te doen, maar als ik zijn aanwijzingen weer eens negeerde, legde hij gewoon de opnames stil.
Ik moest echt weer wennen aan het basisconcept van een opname, met een regisseur als dictator die jou gebruikt om zijn ideeën te realiseren.

Vijf jaar lang bleef je het televisiewerk combineren met films. Dat moet toch zijn tol geëist hebben?
George Clooney: Het was een helse periode, maar ik heb er ook veel door geleerd. E.R. was een fulltimejob, waarin de regisseurs me van dinsdagochtend tot vrijdagavond aan het werk zetten.
Op vrijdagavond vertrok ik naar de filmset, waar ik dan tot maandagavond het beste van mezelf gaf. Ik had natuurlijk het geluk dat Robert en Quentin flexibel waren tijdens From Dusk Till Dawn, niet enkel omdat het pendelen veel van me vroeg, ook omdat de pers in mijn nek zat. Daarna werd het wat kalmer rond mijn persoontje en kon ik me concentreren op wat echt belangrijk was.

Na 'Batman and Robin' maakte je 'Out Of Sight' met je oude vriend Steven Soderbergh. Het werd het begin van een fantastische samenwerking.
George Clooney: We klampten ons met ware doodsverachting vast aan Out Of Sight. Batman was geflopt en Stevens The Underneath ging ook de dieperik in. We hadden een stevige comeback nodig. Voor Out Of Sight werkten we samen en voor we het wisten, stond onze carrière weer op het rechte spoor.

Jullie grootste boxofficehit was 'Ocean's Eleven', waarvan intussen het derde deel op de rollen stond. Hadden jullie verwacht dat het concept zo'n succes zou hebben?
George Clooney: Toen Steven en ik brainstormden over een remake van Ocean's Eleven (de originele versie stamt uit 1960 met Dean Martin, Sammy Davis Jr. en Frank Sinatra in de hoofdrollen), was het zeker niet de bedoeling er een trilogie rond te breien. We vonden het verhaal goed: het kon op zichzelf staan zonder dat we ons moesten forceren om even cool als de fantastische originele Rat Pack voor de dag te komen - dat zou ons toch niet gelukt zijn.
Nog voor Eleven was uitgekomen, kwam Steven al met zijn volgend idee: wat als we de Brad Pack het noorden doen verliezen? Het leek ons wel een goed idee, al vinden we sequels doorgaans een slecht plan. Laten we wel wezen: meestal is een sequel weinig meer dan een oppervlakkige herkauwing van de dingen die goed werkten in het origineel.


George Clooney en Brad Pitt in Ocean's Eleven

Wat 'Ocean's Twelve' overigens uitvoerig illustreerde.
George Clooney: Laat me even uitspreken. ( korte stilte) Natuurlijk heb je gelijk (glimlacht). We hadden iets te veel plezier op de set, wat de film niet ten goede is gekomen. We verloren het overzicht.

In Thirteen knopen we wél weer aan met de snedigheid en de flair die Eleven typeerde. Er werd opnieuw behoorlijk wat afgelachen op de set, maar dit keer bleven we gefocust op het eindresultaat. En de kraak die we in Thirteen plegen, is gewoon verbluffend (grijnst).

Een van de laatste films die je maakte tijdens je 'E.R.'-periode was 'Three Kings', een magistrale film over een groep mariniers die in de nadagen van de Golfoorlog in 1991 op zoek gaat naar Saddams roofgoud.
George Clooney: Ik ben zo trots op die film. Regisseur David O. Russells mantra op de set was: ' Every bullet counts'. Hij bleef het maar herhalen. Hij wilde er zich van verzekeren dat er niet één ongerechtvaardigd schot werd afgevuurd.
Telkens wanneer er een schot valt, zie je wat de kogel met de ingewanden van het slachtoffer doet en welke gevolgen dat heeft voor zijn of haar familie. We tonen extreem geweld in haar meest verantwoorde vorm en daar ben ik trots op.

Scène uit Three Kings

In de film zien we een kogel binnendringen in een lichaam. Hoe hebben jullie dat hallucinante shot voor elkaar gekregen?
George Clooney: Het is geen computeranimatie, we hebben die inslag in een echt kadaver gefilmd. De studiobonzen waren er niet gerust op. Ze waarschuwden ons: 'Als het testpubliek het niet goed vindt, schrappen we het uit de film.' Maar het publiek vond de beelden fascinerend.

Het jaar nadien kwamen 'A Perfect Storm' en 'O Brother Where Art Thou?' uit. Hoe vielen de Coen-broers mee?
George Clooney: Super. Ze weten héél goed waarmee ze bezig zijn. Vanaf het moment dat er gefilmd wordt, verandert er nauwelijks nog iets aan het script of aan de scènes.

Werkt zoiets niet beklemmend?
George Clooney: Neen, want ze zijn zeer gemakkelijk in de omgang en hebben enorm veel vertrouwen in hun eigen kunnen. Ze filmden amper drie à vier takes per shot, een verademing vergeleken met regisseurs die je tot dertig keer toe hetzelfde laten doen. Het is een plezier om met hen te werken.

George Clooney en Catherine Zeta-Jones in Intolerable Cruelty

'O Brother Where Art Thou' is een bijzonder goede film. Bestaat er een verband tussen het plezier tijdens opnames en de kwaliteit van een film?
George Clooney: Neen. Een prent opnemen is een hachelijke onderneming: het ene moment zit alles mee, het volgende moment gaat alles fout. Het is erop of eronder. Ik heb aan films gewerkt waarvan het opnameproces heel erg leuk was, maar die op een flop uitdraaiden, terwijl er ook prenten waren waarvan de opnames een martelgang waren, maar die uiteindelijk heel goed bleken te zijn.
O Brother is een uitzondering op de regel. Leuk om te maken én - zoals met alle Coen-films - een prent die steeds beter wordt naarmate je hem vaker bekijkt. Hun films zijn echt grappig. De eerste keer dat je The Dude ( Jeff Bridges) in The Big Lebowski aan het werk ziet, vind je de prent goed, na de vijfde visie aanbid je hem.

Net als in 'Three Kings' komt er in 'O Brother' een knotsgekke mix van personages aan bod - stuk voor stuk perfect gecast.
George Clooney: De Coens zijn inderdaad meesters in het uitdiepen van personages. Zelf speelde ik een Southern guy, ik moest met zo'n typische Southern drawl spreken. Ik ben in Kentucky opgegroeid, maar mijn accent is weggedeemsterd met de jaren. Ik stuurde dus een kopie van het script en een tape-recorder naar mijn oom, een tabaks-kweker in Kentucky, en ik vroeg hem om mijn dialoog in te spreken.

Een week later krijg ik de recorder terug, en hij begint te babbelen: ' Look George, I don't think the folks around here talk like that, maar ik doe mijn best.' En toen begon het (met een perfect zuiders accent): 'I said, where the heck, what the durn, where the durn heck are ya?' ( lacht).
Ik leerde mijn lijntjes netjes uit het hoofd, maar toen de opnameperiode voor zowat twee derde achter de rug was, vroegen Ethan en Joel (de gebroeders Coen): 'Hoe komt het dat je alle woorden uitspreekt zoals we vroegen, maar je wel heck in plaats van hell zegt en durn in plaats van damn?' En toen begreep ik wat mijn oom bedoelde met ' the folks around here don't talk like that': het zijn mensen uit de Bible Belt en die zeggen geen vuile woorden.


Scène uit Confessions of a Dangerous Mind

Twee jaar later stond je zelf achter de camera's voor je regiedebuut 'Confessions Of A Dangerous Mind'. Wanneer kreeg je voor het eerst zin om zelf een film te regisseren?
George Clooney: Ik heb altijd al graag rondgelopen op de set. Ik zit niet graag in mijn trailer: ik volg liever een filmcrew om te kijken hoe ze werken. Ik kom uit Kentucky en daar proberen we ons hele leven weg te blijven uit de trailerparken.
Geef toe: acteurs proberen hun hele bestaan op een set te raken en dan zouden ze in hun trailer gaan zitten? Komaan! Ik hou ervan om goede regisseurs aan het werk te zien: Soderbergh, de gebroeders Coen, van hen heb ik enorm veel geleerd.

Op een dag kreeg ik het script van Confessions of a Dangerous Mind in handen. Ik probeerde het verfilmd te krijgen, maar de ene na de andere regisseur haakte af. Toen besefte ik dat ik het zelf zou moeten doen. Ik kwam samen met Steven en Harvey (Weinstein, producer van o.m. 'Pulp Fiction' en 'Kill Bill') op de set van Ocean's Eleven. Harvey zei: 'Steven, als George het verknalt, neem jij over, goed?' Ze vertrokken, ik kreeg een budget van zeventig miljoen dollar en vijfenvijftig draaidagen - veel meer dan gewoonlijk voor een debuterende regisseur - en ik heb ze niet teruggezien op mijn set. Ze lieten me mijn gang gaan - fantastisch.

Je had het zelfs voor een luttele dollar willen regisseren.
George Clooney: We deden het allemaal voor een dollar. Grant Heslov en ik schreven het script voor een appel en een ei, ik regisseerde voor een symbolische dollar en Grant verdiende zelfs nog minder voor zijn productiewerk.

George Clooney in Good Night, And Good Luck

In 2005 werd je dan het nieuwe uithangbord van het liberale Hollywood met politieke films als 'Syriana' en je eigen 'Good Night, And Good Luck'. Wat bracht je op het idee van die film?
George Clooney: Ik ben opgegroeid in een journalistiek milieu. Ik heb ooit zelf geprobeerd om te schrijven, maar dat is in tranen geëindigd wegens een schrijnend gebrek aan talent (lacht).
Jaren geleden speelde ik met het idee om een rechtstreeks uitgezonden tv-film te maken over het leven op de CBS-redactie, maar toen ik ermee naar het station stapte, stuurden ze me meteen wandelen. Hun reactie: 'Ben je gek? Daar doen we niet aan mee.' Ik droop af en stopte het scenario in de koelkast.

Daar bleef het liggen tot in 2003. George Bush stuurde dat jaar aan op een invasie in Irak en ik riep overal luidkeels dat ik dat geen goed idee vond. Het kwam me op een magazinecover te staan, waarbij de uitgevers het woord 'VERRADER' over mijn voorhoofd hadden gedrapeerd. Daar kon ik absoluut niet mee lachen. Ik weet ook wel dat je moeilijk kan ijveren voor freedom of speech en tegelijkertijd eisen dat niemand slechte dingen over je vertelt, maar dit vond ik erover.

De dag voor de Oscars kwam ik in een hotel samen met Michael Moore, Gore Vidal, Susan Sarandon, Tim Robbins, Sean Penn en Eddie Vedder. Michael, die ik bewonder - maar niet omwille van zijn bulldozerpolitiek - vertelde ons dat hij een speech had voorbereid. Ik vond dat geen goed idee omdat ik meer een voorstander ben van een subtiel debat waaraan iedereen kan deelnemen. Daar en toen bedacht ik dat een film eigenlijk wel een geschikt middel was om mensen aan het denken te zetten. En dat werd dan Good Night, And Good Luck.


George Clooney in Syriana

Veel mensen gaan zweven wanneer ze beroemd worden. Hoe wist jij je voeten op de grond te houden?
George Clooney: Ik had het geluk dat ik pas op latere leeftijd succesvol werd. Als iedereen je zegt dat je goed bezig bent, geloof je dat ook - al lijkt je acteerwerk nergens naar. Toen ik in de tv-reeks Sunset Beat een undercoveragent speelde, reed ik overdag rond op mijn Harley-Davidson en hing ik 's avonds de rockster uit. Ik was een vat vol zelfvertrouwen, wat ik combineerde met een gruwelijk gebrek aan metier. Mijn vertolking was vreselijk. Als ik toen beroemd was geworden, hadden ze me waarschijnlijk uit de goot kunnen rapen met een crackspuit in mijn voorhoofd.


George Clooney in Leatherheads

Je bekende familieleden hebben je waarschijnlijk wel wat over roem geleerd.
George Clooney: Juist. Mijn tante, Rosemary Clooney, was een bekende zangeres in het begin van de jaren 50. De wereld lag aan haar voeten. Maar ze werd omringd door jaknikkers, mensen die haar de hemel inprezen terwijl ze haar eigenlijk hadden moeten pushen om mee te evolueren met de muziek.
Toen de swingin' sixties arriveerden, lustte het grote publiek haar oubollige liedjes niet langer en kwam ze in de vergeethoek terecht. Tot ze vijftien jaar later haar comeback maakte, werd ze gekweld door de gedachte dat het aan haar lag.
En dan mijn vader, mijn held. Hij (Nick Clooney) was ook een bekendheid - zij het meer in Kentucky, waar ik opgroeide.
Hij was een journalist die geen blad voor de mond nam. Door zijn activisme werd een krakkemikkige kerncentrale langs de Ohio River gesloten. Overal waar we kwamen, was het van: 'Nick! Nick!' Mijn vader ging daar zeer elegant mee om. Hij wist dat het op een dag uit zou zijn met zijn populariteit. En inderdaad: ik herinner me dat we al eens uit een restaurant werden gezet en dat we vaak moesten verhuizen omdat pa zijn mond niet kon houden.


Scène uit Leatherheads

Wat is het meest wijze dat je vader je bijgebracht heeft?
George Clooney: Hij bezweerde me om nooit green and grape met elkaar te mengen (lacht). Echt waar. Mijn pa is een grote inspiratiebron voor me. Hij zei altijd: 'Word niet wakker op je vijfenzestigste om te beseffen dat je je leven vergooid hebt.' Dat heb ik altijd in mijn achterhoofd gehouden.


George Clooney in Up in the Air

02-09-2010 om 20:17 geschreven door Patje007

Het Amerikaanse magazine Forbes publiceerde een lijst van de tien best betaalde Hollywood actrices. Op nummer één prijkt Sandra Bullock. Benieuwd naar de rest van het lijstje?

Om uit te zoeken wat Amerikaanse actrices verdienen, deed Forbes een rondvraag bij hun managers, producers, advocaten, ... Ook kleding- of parfumlijnen die de actrices lanceerden of reclamecampagnes waar ze hun gezicht toe leenden, werden in rekening gebracht. Onderstaand lijstje geldt voor de verdiensten van juni 2009 tot juni 2010.

1. Sandra Bullock - 56 miljoen dollar

Niet alleen de films waar ze het voorbije jaar in acteerde, The Proposal en The Blind Side, leverden haar een aardige duit op, maar ook haar privéleven was heel wat geld waard. Zo was er haar scheiding die breed uitgesmeerd werd in de tabloids en de adoptie van haar kindje. Daarbovenop won Bullock het voorbije jaar ook een Oscar. Goed dus voor zo'n 56 miljoen dollar.

2. Reese Witherspoon - 32 miljoen dollar

Hoewel ze het voorbije jaar niet op het scherm verscheen, kan ze nu al teren op voorschotten die ze kreeg voor 2 films waarin ze binnenkort speelt: How Do You Know en de verfilming van 'Water for Elephants'. Witherspoon verdient ook als ambassadeur voor schoonheidsmerk Avon.

3. Cameron Diaz - 32 miljoen dollar

Momenteel kan je haar op het scherm bewonderen in de prent 'Knight and Day'. Ook de voice-over die ze deed voor de Shrek film kan hier bijgeteld worden.

4. Jennifer Aniston - 27 miljoen dollar

Met de romantische komedie 'Love Happens' deed de ex-Friends actrice het heel goed. Komende projecten zijn The Switch and Just Go With It. Ook voor haar acteerprestaties in Friends ontvangt ze nog altijd royalty's. Recentelijk lanceerde ze ook een eigen parfumlijn.

5. Sarah Jessica Parker - 24 miljoen dollar

Het laat weinig aan de verbeelding over: Sex and the City - zowel de reeks als beide films - leverde Parker een grote som geld op. Ook zij bracht een eigen parfumlijn uit.

6. Angelina Jolie - 20 miljoen dollar

Hoewel moeder van 6 kinderen, vindt Jolie toch de tijd om CIA agente te spelen in de film Salt. Ze klokt af op 20 miljoen dollar.

7. Julia Roberts - 20 miljoen dollar

Geen vergane glorie voor pretty woman Julia Roberts. Binnenkort verschijnt ze weer op het grote scherm in de film 'Eat, Pray, Love'.

8. Drew Barrymore - 15 miljoen dollar

Sinds 2009 is actrice Drew Barrymore ook regisseur. Haar eerste film Bliss kende een klein succesje. Haar volgende film Surrender Dorothy wordt verwacht in 2011.

9. Meryl Streep - 13 miljoen dollar

De meest genomineerde actrice in de geschiedenis van de film blijft toch wel Meryl Streep. En ze kent nog steeds succes. Volgend jaar maakt ze haar opwachting in een nieuwe komedie.

10. Kristen Stewart - 12 miljoen dollar

Nog maar 20 jaar is ze. Twilight actrice Stewart sluit het lijstje van best betaalde Hollywood actrices af met 12 miljoen dollar. Binnenkort speelt ze de rol van zangeres Joan Jett in de film The Runaways.

01-09-2010 om 00:00 geschreven door Patje007