Dossier 'The Road' deel 2: Viggo Mortensen over de verfilming van het onverfilmbaar beschouwde boek 'The Road'.
Viggo Mortensen is altijd te vinden voor een nieuw avontuur, maar de apocalyptische trip die hij voor The road' moest ondernemen, wens je niemand toe. Eigenlijk was het niet zozeer een fysieke beproeving. Ik vond het vooral emotioneel zwaar.'
Witnessvan Peter Weir, The portrait of a lady van Jane Campion, The indian runner van Sean Penn, Carlito's way van Brian De Palma: Viggo Mortensen (51) had al een mooi lijstje films op zijn palmares toen Peter Jackson hem vroeg om koning Aragorn te spelen in Lord of the rings.
Sinds die trilogie komt hij wel veel makkelijker aan de bak en kan hij echt tonen wat hij in huis heeft. Neem nu The road, de verfilming van de roman waarmee Cormac McCarthy (ook bekend van No country for old men) de Pulitzer Prize won. Mortensen speelt een naamloze vader die met zijn zoon door een asgrauwe wereld doolt, enkele jaren na een apocalyps. Iets te bikken vinden zonder zelf opgegeten te worden, is zowat elke seconde van de dag zijn zorg. Op langere termijn moet de vader zijn zoon klaarstomen voor een leven zonder hem.
Zo donker en koud het is in de film, zo warm en ontspannen geeft de acteur interviews. Mortensen is meer wereldburger dan Amerikaan. Zijn moeder is Amerikaans, zijn vader Deens. Hij is geboren in New York, maar groeide deels op in Venezuela en Argentinië en woonde ook een poos in Denemarken. Het Engels, Spaans, Frans en Elfs (de Tolkien-taal) hebben geen geheimen voor hem. Waar ik vandaan kom? Van nergens en overal. Dat zie ik positief. Hoe meer plaatsen ik leer kennen, hoe beter. Mijn thuis is waar ik me op mijn gemak voel. Al ben ik voor sommige dingen wel hondstrouw. Supporteren voor de voetbalploegen van Denemarken of Argentinië, bijvoorbeeld.'
U loopt er in The road' grauw en uitgemergeld bij. Ik weet niet of ik wel wil weten wat u uzelf hebt aangedaan om er zo slecht uit te zien. Viggo Mortensen: Dat valt wel mee hoor. Ik ben vermagerd, maar vraag me niet hoeveel kilo. Genoeg om niet meer in mijn kleren te passen in elk geval. Ik deed dat door minder te eten, maar onderschat ook de kracht van de zelfsuggestie niet. Als je echt gelooft in wat je doet en je gaat op in je personage, passen je houding en je gelaatsuitdrukking zich aan. Het is alsof er zich een chemisch proces voltrekt. Dat had ik nu ook weer.'
Het hielp ook wel dat we in de winter draaiden de kou is niet voorgewend en op bestaande locaties: in het door de orkaan Katrina vernielde New Orleans, aan de kust van Oregon of in de desolate landschappen van Pennsylvania... Dat maakt indruk, dat helpt je spel. Het landschap is een personage geworden. Javier Aguirresarobe draaide met opzet met weinig licht. We hebben telkens gewacht met filmen tot de lucht grauw en grijs genoeg was ook al was er niet veel tijd door de korte winterdagen.' Eigenlijk was het niet zozeer een fysieke beproeving. Ik vond het vooral emotioneel zwaar, omdat het over diepmenselijke thema's gaat.'
Raakt The road' u dubbel zo hard omdat u zelf vader bent? Viggo Mortensen: Dat was uiteraard het eerste aanknopingspunt. Het boek deed me terugdenken aan de tijd dat mijn zoon de leeftijd had van de jongen in het boek. Maar ik denk niet dat je kinderen moet hebben om geraakt te worden. The road is een van de meest vertaalde en bekroonde boeken van Cormac McCarthy omdat het zo universeel aantrekkelijk is. Elke cultuur, elke natie herkent de primaire angst van ouders die zich afvragen hoe het hun kinderen zal vergaan als ze er niet meer zijn zeker als je kind amper zes is.'
Mijn zoon is nu 21, maar als hij op bezoek komt en vervolgens weer 500 kilometer moet rijden, dan kan ik het nog altijd niet laten om hem te waarschuwen: Rij veilig! Rust tijdig!'
Iedereen hoopt dat zijn kinderen het zullen redden. Zullen ze gezond zijn? Vrienden hebben? Genoeg geld hebben om van te leven? Het verhaal trekt die vragen door tot in het extreme. The road gaat niet over het einde van de wereld. Dat is slechts de setting, het begin, een mechanisme om die universele zorgen scherp te stellen. De vader wéét dat zijn zoon vermoord en zelfs opgegeten zal worden als hij er niet meer is.'
Maar de jongen is het niet altijd eens met de dingen die de vader doet om te overleven. Viggo Mortensen: De vader brengt zijn zoon regels en waarden bij: dit doen we niet, dat doen we zo. Zelf breekt hij soms met die regels en achteraf probeert hij dat dan te verantwoorden. Het deed me soms denken aan landen die zeggen dat een beetje vervuiling moet kunnen want we kunnen toch moeilijk onze economie ruïneren. Daar ben ik het niet mee eens. Je kunt ook gewoon neen zeggen tegen vervuiling en zoeken naar economische activiteiten die niet ten koste gaan van het milieu.'
Wat leidde in het verhaal tot de apocalyps? Een milieuramp? In het boek wordt over de oorzaak niks gezegd. Viggo Mortensen: The road is geen politiek of ecologisch statement. McCarthy benoemt de oorzaak van de apocalyps niet omdat hij het daar niet over wil hebben. Als een profeet langs de kant van de weg zegt dat we het hadden kunnen weten, dan is dat een vage stelling. Het suggereert gewoon dat het slecht afloopt als we voortdoen zoals we bezig zijn met al die oorlogen en vervuiling. De geïndustrialiseerde landen willen hun economie geen pijn doen en de landen die aan een industriële inhaalbeweging werken, eisen het recht op om alles te doen wat de anderen ook gedaan hebben. Zoals vervuilen. Zij argumenteren dat ze evenveel recht hebben op auto's, afwasmachines of een mijnindustrie. Als het slecht afloopt, zullen we het ook wel geweten hebben.'
The road' is niet enkel een geliefd boek, het werd ook onverfilmbaar genoemd. En toch zijn jullie er aan begonnen. Viggo Mortensen: Ik had ook twijfels. Hoe breng je de grijze wereld in beeld? Hoe doe je die bijzondere relatie tussen vader en zoon eer aan? Waar vinden we een jonge acteur die voldoet aan de emotionele vereisten van het personage? Maar de vertolking van Kodi Smit-McPhee is overweldigend. Eigenlijk zou je hem moeten interviewen. Zonder hem hadden we geen goede film.'
Waarom heeft het gruwelijkste beeld uit het boek dat met de dode baby de film niet gehaald? Viggo Mortensen: Film en literatuur zijn verschillende media. De lezer kan achterover leunen en zichzelf wat tijd gunnen, de toeschouwer kan dat niet. Beelden kunnen zo sterk zijn dat ze het vervolg overschaduwen. We hebben de scène gedraaid, hoor. Maar ze was niet essentieel. We snijden het gebrek aan voedsel en het kannibalisme in de film sowieso aan.'
Cormac McCarthy geeft zelden interviews en zou nogal een eenzaat zijn. U sprak wel met de man. Wat voor indruk maakte hij? Viggo Mortensen: Ik heb eerst met hem getelefoneerd. Op mijn schoot lag toen een boek vol aantekeningen en vragen. We hebben lang gepraat, maar uitsluitend over zijn zoon en die van mij. Plots leek er niets meer te vragen. Ik mocht terugbellen als ik meer wou weten of met vragen zat over het boek of het scenario. Later is hij ook op setbezoek gekomen.'
Na Lord of the rings' was u plots een bekende acteur en hebt u verder naam kunnen maken met sterke films. Viggo Mortensen: Ik ben kieskeurig, maar laat ook veel over aan het toeval. Je kunt nu eenmaal niet altijd je zin krijgen. Soms heb ik gewoon werk nodig en doe ik wat ik kan.'
Scenario's met de kwaliteit van The road belanden niet elke dag op mijn bureau. Je zou me er wel van kunnen beschuldigen dat ik me laat leiden door mijn voorkeur voor nieuwe ervaringen. Zo'n man als de vader in The road heb ik nooit eerder gespeeld: aan de oppervlakte verraadt hij nauwelijks emoties, maar vanbinnen wordt hij verteerd door hevige emoties als spijt, verdriet en wanhoop. De zorg voor zijn zoon houdt hem overeind. Zonder dat kind was hij al lang dood geweest.'
We zien u vaak in films met een verzonnen universum. Is dat ook een rode draad door uw carrière? Viggo Mortensen: Elke film gaat over een onbestaande wereld. Films tonen de wereld zoals die zou kunnen of moeten zijn. Toegegeven, soms lijkt een film als twee druppels water op de werkelijkheid, maar zelfs documentaires dragen de stempel van de regisseur. Zoals ik daarnet al zei: ik zoek niets, ik bekijk wat komt aangewaaid en als de kans zich aandient om eens iets anders te doen, dan grijp ik ze meestal. Rollen die me een beetje angst inboezemen, hebben een streepje voor.'
30-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
29-01-2010
Filmstudio Miramax gaat over kop.
Het doek is gevallen voor Miramax. Eigenaar Disney heeft de stekker uit de Amerikaanse filmstudio getrokken omdat verwachte successen uitbleven, zo meldt het Amerikaanse vakblad Variety.
Miramax werd in 1979 opgericht door de broers Harvey en Bob Weinstein. De onafhankelijke filmstudio boekte zijn eerste grote succes met de film "Sex, Lies and Videotapes" (1989). Later zette Miramax zichzelf op de filmkaart met kaskrakers als "Pulp Fiction", "Good Will Hunting", "The English Patient", "Shakespeare in Love" en "Chicago". In de jaren negentig lanceerden de Weinsteins de carrières van filmmakers als Quentin Tarantino en Kevin Smith, en lieten ze het Amerikaanse publiek kennis maken met Europese en Aziatische filmproducties.
In 1993 werd de studio een dochterbedrijf van de Walt Disney Company. De broers Weinstein bleven de studio runnen, maar verlieten de onderneming in 2005 en richtten in datzelfde jaar nog een nieuwe studio op onder de naam The Weinstein Company. De afgelopen weken hebben de Weinsteins nog pogingen gedaan om Miramax terug te kopen, tevergeefs.
Miramax heeft nog zes niet uitgebrachte films op de plank liggen, waaronder "The Debt" met Helen Mirren in de hoofdrol en de komische film "The Baster" met Jennifer Aniston. Die films komen zeer waarschijnlijk met veel vertraging in de zalen.
29-01-2010 om 17:19
geschreven door Patje007
Interview met Hugh Grant naar aanleiding van de release van 'Did you hear about the Morgans'?
In de komedie Did You Hear About the Morgans? volgen we een uiterst succesvol echtpaar uit Manhattan, Meryl en Paul Morgan (Sarah Jessica Parker en Hugh Grant). Hun verder perfecte leventje kent maar één schandvlek, hun afbrokkelende huwelijk. Maar hun rumoerige liefdesleven is nog niets in vergelijking met wat ze op het punt staan te beleven: ze zijn getuige van een moord en worden zo de doelwitten van een huurmoordenaar. De overheid beschermt zijn getuigen en haalt de Morgans weg uit hun geliefde New York. Ze verkassen naar een klein dorpje in Wyoming en hun relatie die al naar de vaantjes was, dreigt nu helemaal spaak te lopen in de Rocky Mountains ... maar dankzij hun nieuwe, BlackBerry-vrije leventje doen de Morgans het kalmpjes aan en kan de passie weer oplaaien.
Hugh Grant wordt dit jaar 50, maar ziet er frisser uit dan vijf jaar geleden. Op de première van "Did you hear about the Morgans?" in Londen deelt hij met de glimlach handtekeningen uit. De volgende ochtend windt hij de pers om zijn vinger met zijn bekende oneliners. Je wéét wat hij gaat antwoorden als een Noorse smachtend vraagt waar hij zijn jeugdige looks aan dankt: 'Plastische chirurgie, voornamelijk.'
Misschien bent u goed uitgerust: u hebt twee jaar geen film gemaakt. Hugh Grant: 'Omdat ik tijdens de opnamen van Music and lyrics drie, vier serieuze angstaanvallen had gekregen. Dan houd je een hele crew op, wat handenvol geld kost. Ik heb die film uiteindelijk afgewerkt op kalmeerpillen. Dat kwam nog goed uit omdat ik een popster speelde (lacht). Maar ik vond het toch een traumatiserende ervaring. Dokters konden me ook niet geruststellen: dit komt blijkbaar vaker voor bij acteurs die ouder worden.'
Er wordt wel eens gesuggereerd dat u niet echt wil stoppen met acteren, zoals u vaak hebt gezegd. Hugh Grant: 'Ik maak graag films, ik hou van de camaraderie. Het hele proces bevalt me: een scenario ontwikkelen, acteurs zoeken... Maar vroeger stond ik liever voor de camera dan nu. Zet me voor duizend mensen en ik ben niet te stoppen. Met tegenspelers voor de camera staan, is ook geen probleem. Maar op het eind van de dag moeten er altijd nog close-ups gemaakt worden. Dan sta ik een uur te wachten terwijl ze het licht aanpassen, begin ik te piekeren over hoe die kop er levensgroot op het scherm zal uitzien en ga ik een beetje dood.'
'Ik heb een halve roman geschreven; ik denk dat het me veel deugd zou doen als ik die kon afwerken. Ik heb het laatst opnieuw gelezen en ik vond het nog steeds goed, dus werk ik verder.'
Voor dit verhaal moesten u en Sarah Jessica Parker overtuigen als koppel. Hugh Grant: 'De film gaat over het drama van alle mannen, en vast ook van veel vrouwen: dat we de zekerheid van een vaste relatie willen én de opwinding van het nieuwe. Met Sarah klikt het. We hebben dezelfde neuroses, dat schept een band. De lakmoesproef is giechelen: ik hou van mensen die de slappe lach krijgen. Sarah is zo iemand, Mary Steenburgen ook: vreselijke giechelkonten.'
De film lacht met stadsmensen en hun gadgets en uw Blackberry ligt hier prominent voor u... Hugh Grant: 'Ik wou dat ik de simkaart kon laten inplanten in mijn hoofd, zoals een hondenchip. Als mensen vragen wat ik de laatste twee jaar gedaan heb: ik heb mails beantwoord. Overigens waren de opnamen niet zo primitief als ze jullie willen laten geloven. We hebben vooral gefilmd in New Mexico, waar Sarah en ik in een luxehotel logeerden en elke avond in de margarita's vlogen. Veel lolliger dan de laatste twee weken in Wyoming, toen we kampeerden en allemaal samen aten in de refter van de lokale school. Maar dat was dan weer goed om de banden in het team te versterken.'
Zijn de verhalen over de training om met beren om te gaan dan ook overdreven? Hugh Grant: 'We hebben de hele drill gekregen: maak geen plotse bewegingen, kijk de beer niet in de ogen, het is een gevaarlijk dier. Je begint met knikkende knieën aan de opname. Maar binnen het uur had ik al door dat deze beer vooral wilde dat zijn vacht goed in beeld kwam. Hij was het ijdelste schepsel waar ik ooit mee heb gewerkt. Hij had constant complimentjes nodig. We moesten applaudisseren als hij iets goed deed. Dat willen wel meer acteurs, maar dit was echt een diva.'
Klopt het dat er een derde deel van 'Bridget Jones' komt? Hugh Grant: 'Volgens mij is dat een internetgerucht, want ik heb er niets over gehoord. Ik denk ook niet dat ik het zou doen. Ik had de tweede al niet mogen doen: het scenario was niet goed genoeg.'
Maar ook 'Morgans' is weer niet al te verrassend een romantische komedie. Hugh Grant: 'Ik ben mezelf beu gezien in romantische komedies. Wie niet? Wat ik goed kan spelen - ik wil het niet eens acteren noemen - situeert zich allemaal in dat genre van de lichte komedie, en daarvoor zijn de goede scenario's schaars.'
'Ik heb nu wel een paar dingen op het oog. Het liefste zou ik filmprojecten ontwikkelen. Ik probeer mensen zo gek te krijgen dat ze me veel geld geven om films op de rails te zetten, en dan weg te lopen als het echte werk begint.'
Regie: Marc Lawrence Cast: Hugh Grant, Sarah Jessica Parker, Sam Elliott Duur: 102 minuten Genre: Romantische komedie
29-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
28-01-2010
The Road: een filmmaker kan de wereld niet redden.
Opgepast: het einde der tijden is in zicht! Toch volgens John Hillcoat, die met de trouwe verfilming van Cormac McCarthy's The Road een ijzingwekkend postapocalyptisch visioen heeft afgeleverd. 'En ik ben geeneens een pessimist.'
Heeft overleven wel zin als alle hoop op een betere toekomst is weggevaagd? En wat schiet in zo'n doemscenario nog over van de menselijke moraal? Over die loodzware vragen buigt John Hillcoat (49) zich in zijn postapocalyptische roadmovie The Road, een verrassend accurate verfilming van Cormac McCarthy's met de Pulitzerprijs bekroonde roman.
Protagonisten van dienst zijn een niet nader genoemde vader (Viggo Mortensen) en diens zoontje (Kodi Smit-McPhee), die allebei het apocalyptische onheil hebben overleefd dat de aarde tot een braakland heeft herschapen. Door asgrauwe landschappen en langs lege wegen gaan ze met hun winkelwagentje op zoek naar voedsel en onderdak, in de hoop niet door de andere overlevenden te worden beroofd, afgeknald of - erger nog - opgevreten.
Vrolijk zul je van deze ijzig kille survivalparabel niet worden, maar dat hadden we van Hillcoat niet verwacht. De Australische schilder, videoclipmaker en filmregisseur toonde zich eerder al een behoorlijk zwartgallige chroniqueur van het menselijke beestje. Denk maar aan zijn cultdebuut Ghosts... of the Civil Dead (1988) over een gewelddadige gevangenisopstand, of aan zijn in bloed, zweet en mystiek gedrenkte westernballade The Proposition (2005), naar een scenario van zijn beste buddy en huiscomponist Nick Cave.
'Ik weet ook niet wat me telkens weer tot die donkere onderwerpen aantrekt', bekent Hillcoat, die overigens een welgemutste kerel blijkt. 'Ik ben zelfs geeneens een pessimist. Ik ben ervan overtuigd dat de mensheid, ondanks de milieuverloedering en de bevolkingstoename, heus nog wel een tijdje meegaat. Alleen moeten we wel dringend in actie schieten.'
Je drijft je personages altijd de meest extreme omgevingen in: een gevangenis in 'Ghosts... of the Civil Dead', de outback in 'The Proposition' en nu een braakland in 'The Road'.
John Hillcoat: En ik had nog zo gehoopt dat het niet zou opvallen. (Lacht) Voor mij gaat cinema over het verkennen van vreemde werelden en over het verloren lopen in plekken waar je verplicht bent om je hele zijn te herdefiniëren. Vandaar dat de omgeving in mijn films een levend personage is. Ik had als kind al een wilde fantasie en eigenlijk is het sindsdien alleen maar erger geworden. Eerst door in de jaren 70 al die geweldige films te zien, zoals Deliverance of Mad Max, die me ook voor The Road hebben geïnspireerd. Later door als regisseur vast te stellen dat extreme condities zowel het beste als het slechtste in de mens naar boven halen. Soms levert dat fantastische resultaten op, soms steven je af op een regelrechte ramp - maar zelfs in dat geval is het drama tenminste echt en intens.
'The Road' is een sombere, apocalyptische vertelling. Was het niet lastig om die thematiek over te brengen naar een hoofdrolspeler die amper tien jaar oud is? Hillcoat
: Absoluut. Toen ik de rechten op het boek verwierf nog voor het werd gepubliceerd, was dat mijn grootste vrees. Kun je een kind casten in een film die zo compromisloos is en bijna uitsluitend op existentiële vragen drijft? Met die vader-zoonrelatie staat of valt het hele verhaal. Ze zitten in elk shot en dus kon ik er maar beter voor zorgen dat ik twee steengoede acteurs had die perfect begrepen waarmee ze bezig waren en met wie je als kijker volledig kunt meeleven. Achteraf bekeken heb ik zowel met Viggo als met Kodi enorm veel geluk gehad.
McCarthy's roman is een populaire klassieker die heel concrete beelden oproept. Dat zal de verfilming ook niet makkelijker gemaakt hebben. Hillcoat
: McCarthy vormde al een belangrijke inspiratiebron voor The Proposition en ik was dus al jaren vertrouwd met zijn werk. Dat gaf me wel wat zelfvertrouwen om aan The Road te beginnen, al wist ik niet dat het manuscript dat ik vier jaar geleden in handen kreeg tot een bekroonde bestseller zou uitgroeien. Bovendien moest de verfilming van No Country for Old Men toen nog uitkomen. Ik ben me dus bewust van de verantwoordelijkheid die op mijn schouders rust, maar uiteindelijk kun je alleen maar afgaan op je eigen gevoel en proberen om de emoties die het boek oproept zo goed mogelijk in beelden te vertalen. Sommige romans zijn misschien onverfilmbaar, maar qua sfeer en beelden is deze film toch ongeveer wat door mijn hoofd spookte toen ik The Road las.
Ondertussen proberen de broertjes Weinstein - die de film verdelen via hun sublabel Dimension Films - 'The Road' te verkopen als een apocalyptische genrefilm, met sterren als Viggo Mortensen en Charlize Theron. Stoort je dat?
Hillcoat: Ik houd van genrecinema, maar dit is natuurlijk meer. De prent is deels een horrorfilm, maar blijft toch vooral een existentieel liefdesverhaal over een vader en een zoon. Die krijg je niet vaak te zien. Meestal gaat het om afwezige of tirannieke vaders, niet om vaders die hun kind koste wat het kost willen beschermen. In apocalyptische genrefilms gaat het altijd over de vraag hoe de wereld ten onder is gegaan. In het boek wordt daar echter geen verklaring voor gegeven en dat was voor mij net een van de dingen die het zo verontrustend en origineel maakten. Ik weet dat Bob Weinstein enorm aangegrepen was door het boek en ik weet dat hij The Proposition een prima film vond. Hij wist dus op voorhand ook dat The Road geen gemakkelijk te slijten genreproduct zou worden en daarover hebben we vaak gediscussieerd. Dat hij de film nu als een horrorprent verkoopt, is overigens zijn goed recht. Hij heeft een commerciële gok gewaagd en hoopt zo veel mogelijk mensen in de zalen te krijgen. Daar is niets mis mee. Ik hoop ook dat er volk komt kijken.
Het gerucht doet de ronde dat bepaalde gruwelscènes gesneuveld zijn omdat de Weinsteins hun veto stelden - zoals de scène waarin een baby aan een spit wordt gebraden. Had je final cut? Hillcoat
: Ik heb nooit final cut gekregen. Wat ik wel altijd heb gehad, is een grote mond. (Lacht) De Weinsteins waren passioneel bij het project betrokken, maar dan als verdelers, niet als producenten. Mij kan het eerlijk gezegd niet schelen of een idee nu van het scriptmeisje of van Harvey Weinstein komt. Als het een goed idee is, ben ik bereid om te luisteren. Het is altijd balanceren tussen kunst en commercie, maar voor sommige scènes heb ik het been stijf gehouden omdat ik het boek absoluut trouw wilde blijven. Dat waren we contractueel trouwens ook verplicht. Wat die foetusscène betreft, heb ik uiteindelijk zelf beslist om ze eruit te halen. Niet omdat ik voelde dat ik mezelf moest censureren, wel omdat ze te expliciet was voor het contemplatieve en open einde. Op papier resoneert zoiets als een taboeoverschrijdend ritueel, maar in een film blijft de gruwel lang nazinderen - te lang als je wil focussen op de emoties tussen vader en zoon.
De film geeft geen verklaring voor de Apocalyps, maar is er wel een akelig realistische uitbeelding van. Hoe heb je dat klaargespeeld? Hillcoat: Ik heb verschillende rampen bestudeerd - onder meer de vulkaanuitbarsting van Mount Saint Helens, 9/11 en de orkaan Katrina. Ik wilde er geen CG-spektakel van maken en dus hebben we zo ongeveer alle Amerikaanse rampgebieden gescout. Sommige delen zijn in Mount Saint Helens gedraaid, andere op de grijze zandstranden van Oregon en nog andere tussen de dode bomen en mijnbouwruïnes van Pennsylvania. Dat shot met die boten die op de snelweg liggen, is trouwens ook geen CGI. Dat komt uit een documentaire over de orkaan Katrina, waarbij we alleen de heldere hemel digitaal grijs hebben gemaakt. Bijna alles wat je ziet, is echt. Ik wilde dat de acteurs de fysieke impact van die sinistere landschappen ook echt voelden. Alleen hebben we hier en daar wat dingen met de computer bijgewerkt.
Heeft Cormac McCarthy je geholpen bij de verfilming? Hillcoat
: Hij heeft niet meegewerkt aan het script, maar hij heeft wel de set bezocht. Ik heb ook lang met hem gepraat en tientallen vragen aan hem gesteld, al wilde hij bepaalde daarvan liever niet beantwoorden. Hij vond dat ik zelf mijn weg moest vinden, omdat het voor hem een heel persoonlijk, deels autobiografisch geïnspireerd verhaal is. Cormac heeft namelijk zelf een zoontje van tien dat blijkbaar ook aan de roman heeft meegeschreven. En voor alle duidelijkheid: ook Cormac vond die foetusscène te zwaar voor de film.
Wat is de boodschap van dit verhaal?
Hillcoat: Sommigen zien er een Bijbelse allegorie in, anderen een tragische ode aan de liefde. Wat het mij heeft geleerd, is dat menselijke relaties het hoogste goed zijn. En dat je soms vertrouwen moet hebben in de anderen. Eigenlijk is het niet eens zo'n deprimerend verhaal, nu alleen de bioscoopganger daarvan nog overtuigen. (Lacht)
Die wordt de jongste tijd wel vaker met apocalyptische verhalen geconfronteerd. Toeval? Hillcoat
: Toch niet. Het zit duidelijk verankerd in de tijdsgeest. Wat wil je? Iedereen heeft ondertussen in de gaten dat we met zijn allen het milieu aan het verpesten zijn. Plus: het voorbije jaar kregen we daar nog eens een economische crisis bovenop. Ik kan als filmmaker de wereld niet redden, maar ik kan wel aan de alarmbel trekken.
The Road speelt sinds 27 januari 2010 in de Kinepolis bioscopen.
28-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
Dossier
Regie: John Hillcoat Cast: Viggo Mortensen, Charlize Theron Guy Pearce Duur: 119 minuten Genre: Actie, Thriller, avontuur
28-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
24-01-2010
Noomi Rapace speelt Lisbeth Salander in De Millennium-trilogie.
Twee tegenpolen, Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander. Hij is een charmante man en een kritische journalist van middelbare leeftijd, uitgever van het beroemde en beruchte tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde, uiterst intelligente vrouw met zwartgeverfd haar, piercings en tattoos én ze is een computerhacker van wereldklasse.
Drie moorden, één avond. De slachtoffers zijn twee journalisten die voor Millennium werkten aan een publicatie over mensensmokkel, en Nils Bjurman, de voogd van Lisbeth Salander. Op het moordwapen worden de vingerafdrukken aangetroffen van Lisbeth. Het hele politieapparaat komt in beweging, maar Lisbeth is onvindbaar. Blomkvist, overtuigd van Lisbeths onschuld, gaat langzamerhand een verband zien tussen de drievoudige moord en het artikel in wording over vrouwenhandel.
Dan wordt een vriendin van Lisbeth ontvoerd door een motorbende. Salander laat het aankomen op een bloedige confrontatie met de onzichtbare bendeleider, Zala, een bekende uit haar verleden ...
Razend intelligent maar een totaal gebrek aan empathie en op sociaal vlak gehandicapt: Lisbeth Salander, het vrouwelijke hoofdpersonage uit de Zweedse Millennium-trilogie van Stieg Larsson is voorwaar geen makkelijke rol. De 30-jarige Noomi Rapace zet haar echter met verve neer, ondanks de aanvankelijke twijfels. «Ik dacht dat de makers mij te lief en te meisjesachtig zouden vinden.»
Kende u de boeken voor u de rol van Lisbeth kreeg? Noomi Rapace: «Zeker en vast. Ik heb ze zelfs alledrie in één week uitgelezen, ik hield er echt van na de eerste pagina. Toen ik hoorde dat ze de boeken gingen verfilmen, werd ik wat droevig. Ik dacht immers dat de makers nooit aan mij zouden denken voor de rol van Lisbeth, want ik veronderstelde dat ze me te lief en te meisjesachtig zouden vinden. Ik was dan ook stomverbaasd toen ze mij vroegen.»
Was u zich ervan bewust dat dit een rol was waarvoor alle Zweedse actrices een moord zouden plegen? Noomi Rapace: «(lacht) Ik weet niet hoeveel andere actrices favorieten waren. Maar ik ben er wel zeker van dat heel veel van mijn collegas de rol wilden. Ik heb veel geluk gehad.»
Wie is Lisbeth volgens u? Noomi Rapace: «Heel veel dingen in één lichaam. Een enorm complex wezen. Een man en een vrouw in één body. Ze werd regelmatig misbruikt als meisje, maar vecht terug als een echte jongen. Ze vindt altijd een uitweg door terug te vechten. Daarom is het publiek zo dol op haar. Ze knokt zich naar de vrijheid en heeft nooit zelfmedelijden.»
Was er een Lisbeth in het leven van Stieg Larsson? Noomi Rapace: «Mogelijk. Maar Lisbeth zit ook in Stieg Larsson zelf. Stieg was ook een vechter en moest eveneens schuilen in de schaduw. Maar ik heb me niet te veel willen baseren op de realiteit. Ik vond de fysieke en emotionele transformatie belangrijker. En ik wilde dat op mijn eentje doen. Weet je, iedereen heeft zo zijn of haar opinie over hoe Lisbeth moet zijn. Dus besloot ik alle meningen uit te sluiten en enkel te luisteren naar mijn eigen gevoel. Ik heb echt met niemand over Lisbeth gesproken. Ik wilde de Lisbeth in mezelf vinden.»
U speelt Lisbeth in drie films. Dat zijn heel veel opnames. Kon u haar na een werkdag gemakkelijk afschudden? Noomi Rapace: «Ze zat altijd in mij. Ik kon niet zomaar stoppen en opnieuw Noomi worden en naar mijn familie gaan. Ik vind acteren een emotionele job, mijn aanpak is niet zo technisch. Daarom wilde ik verward zijn. Zoals Lisbeth. Ze was de hele tijd bij mij. Ik droomde zelfs dromen uit haar leven. Uiteraard wist ik dat het op emotioneel vlak veel van mij ging vergen. Maar ik wilde die rol nu eenmaal koste wat het kost op de beste manier vertolken.»
Stieg Larsson is inmiddels overleden, maar er zouden notas voor meerdere verhalen nagelaten zijn. Zou u een vierde Millennium-film zien zitten? Noomi Rapace: «Voor mij is het gedaan. Stieg is dood en hij heeft die boeken niet kunnen afwerken. Het is triest, maar zo is het nu eenmaal. Ik geloof dat het vierde boek slechts voor 50% bestaat. Je moet Stieg en zijn werk respecteren. Het zou van mijn kant cynisch zijn om aan een vierde film te werken. Ik weet ook wel dat er rond de boeken en de films een groot mediacircus bestaat. Maar daar wil ik niet aan meedoen. Ik wil geen gier zijn. Ik heb mijn best gedaan met de drie films. Dat moet volstaan.»
Vindt u het vervelend dat de Amerikanen remakes maken van de drie films? Noomi Rapace: «Neen, ze doen maar. Ze zullen het waarschijnlijk op zijn Amerikaans maken. Ik ben niet zo dol op Hollywood-producties. Als de gebroeders Dardenne de remakes zouden maken, dan zou me dat wel storen (lacht). Want dan zouden de nieuwe films me ineens wel interesseren.»
Millennium 2: de vrouw die met vuur speelde, speelt sinds 13 januari 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Daniel Alfredson Cast: Michael Nyqvist, Noomi Rapace Duur: 89 minuten Genre: thriller
24-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
23-01-2010
Actrice Anjelica Huston krijgt ster in Hollywood.
De Amerikaanse actrice Anjelica Huston heeft vrijdag een ster gekregen op de Hollywood Walk of Fame. Anjelica Huston kreeg de 2.398ste ster van de Walk of Fame in bijzijn van haar naasten, vrienden en andere filmsterren. Ook haar vader, de vermaarde regisseur John Huston, heeft een ster in Hollywood.
'Het mooie aan deze prijs is dat hij blijvend is', merkte de actrice slim op. 'Ik kan hem niet per ongeluk verliezen of achterlaten in de damestoiletten. Vanaf nu weet ik altijd waar ik mezelf kan vinden en de anderen weten het ook. Vanaf nu hoef ik me niet meer op Facebook aan te melden want als iemand me nu nodig heeft, kan hij me hier vinden en ik zal er altijd zijn', voegde ze eraan toe.
De actrice won in 1985 een oscar voor haar rol in 'Prizzi's Honnor'. Daarmee was ze de derde generatie van de familie Huston die onderscheiden werd met de belangrijkste prijs van de filmindustrie.
Haar vader regisseerde meesterwerken als 'The Maltese Falcon' en 'The African Queen'. Haar grootvader Walter won het beeldje voor zijn vertolking in 'The Treasure of the Sierra Madre', geregisseerd door zijn zoon in 1947.
Anjelica zal binnenkort te zien zijn in 'When in Rome', een komedie waarin ze de conservator van het Guggenheim in New York speelt.
23-01-2010 om 15:39
geschreven door Patje007
20-01-2010
Interview met Clint-Eastwood naar aanleiding van de release van Invictus.
Politiek en sport, zwart en blank gaan in hand in hand in Invictus, Clint Eastwoods feelgooddrama over het WK rugby dat Zuid-Afrika voorgoed veranderde. Een gesprek met good 'ole Clint over de Springboks, president Mandela en diens verzoeningspolitiek. 'Ik wist dat ik moest vermijden om Mandela als een Christusfiguur af te schilderen, maar hij is er verdorie één.'
Een historisch drama over Zuid-Afrika, de erfenis van het apartheidsregime en de inspirerende rol van president Nelson Mandela, opgebouwd rond een heroïsche rugbyoverwinning? Geef toe: een Oscargeiler script dan dat van Invictus kun je nauwelijks bedenken.
Voor zijn dertigste langspeler als regisseur baseerde Hollywoods grootste levende legende - 79 inmiddels - zich op het boek Playing The Enemy:Nelson Mandela And The Game That Changed A Nation van journalist John Carlin. Daarin wordt niet alleen het relaas gedaan van het WK rugby in 1995, dat tot ieders verbazing werd gewonnen door gastland Zuid-Afrika, waar een jaar eerder het apartheidsregime werd afgeschaft. Het boek doet ook het relaas van de relatie tussen toenmalig president Nelson Mandela en François Pienaar, de aanvoerder van Zuid-Afrika's nationale rugbyteam.
Hoe die twee precies met elkaar in contact kwamen, ze van de Springboks - de bijnaam van het bijna uitsluitend blanke team - helden van de Regenboognatie wisten te maken en hun WK-winst voor verzoening zorgde in een land waar zwart en blank jaren van elkaar gescheiden leefden: Eastwood zet het in zijn gekende, klassieke no-nonsensestijl om tot een politiek feelgooddrama. De National Board of Review - de gilde van de Amerikaanse filmcritici - bekroonde hem daarvoor alvast tot beste regisseur.
Ook Morgan Freeman zou binnenkort wel een paar prestigieuze prijzen kunnen wegkapen. Hij incarneert in Invictus immers Nelson Mandela, de legendarische ANC-leider die wegens zijn strijd tegen de apartheid meer dan 27 jaar gevangen zat op Robbeneiland, maar van 1994 tot 1999 fungeerde als Zuid-Afrika's eerste democratisch verkozen president. 'Morgan had Mandela al meermaals ontmoet', aldus Eastwood, die vorige jaren nog indruk maakte met Million Dollar Baby (2004), Letters from Iwo Jima (2006) en Gran Torino (2008) en intussen alweer aan de thriller Hereafter begonnen is.
'Vandaar dat Mandela zelf graag wilde dat Morgan hem zou vertolken, als er ooit een biopic kwam. Lange tijd was er sprake van een verfilming van The Long Walk Home of een ander biografisch boek. Morgan heeft veel tijd met hem doorgebracht. Hij weet aan welke knie hij artritis heeft en praat precies zoals Mandela. Zelf heb ik Mandela tijdens de opnames ook even ontmoet, maar over de film hebben we niet echt gepraat. Hij mag op zijn 88e dan niet meer zo fier rechtop staan als weleer: hij blijft een van de meest charismatische mensen die ik ooit heb gezien. Ik wist dat ik moest vermijden om hem in de film als een Christusfiguur af te schilderen, maar hij is er verdorie één. Kijk naar wat hij in zijn leven heeft bereikt en meegemaakt.'
'Invictus' wordt overal getipt als Oscarfavoriet. Hoe blijf je het klaarspelen? Clint Eastwood: Ik ben blij dat men er zo over denkt. Ik blijf gewoon films maken over onderwerpen die zich aandienen en me sterk aanspreken. Soms lees je een boek dat je goed vindt en bewerk je dat vervolgens tot een film. Soms krijg je een origineel scenario aangeboden. In dit geval was het Morgan Freeman die me belde, me het project uitlegde en vroeg of ik het niet aan Warner Brothers wilde voorleggen. Die vonden het onmiddellijk een goed idee en gaven me groen licht.
Wat wist je over Mandela voor je aan de film begon? Eastwood: Niet zo veel eigenlijk. Ik wist wat iedereen wist door over de jaren heen het nieuws te volgen van zijn strijd tegen het apartheidsregime en de politieke problemen in Zuid-Afrika. Ik kon me nog dingen herinneren van zijn vrijlating en zijn verkiezing tot president, maar van die nationale verzoening via het WK rugby had ik nog nooit gehoord. Dat vond ik een enorm creatief idee. Bovendien vond ik dat het inspirerend kon werken voor andere politici, omdat het bewijst dat je soms buiten de lijntjes moet kleuren als je iets positiefs gedaan wilt krijgen. En dat deed Mandela, door zijn beleid te baseren op verzoening en niet op angst.
Wat is er zo speciaal aan een sportgebeurtenis dat er zo'n verzoenende kracht van uitgaat? Eastwood: Als je voor eenzelfde team supportert, maakt het even niet meer uit dat de andere fans misschien heel andere filosofische opvattingen hebben. Voor één keer vormt iedereen een hecht blok. Heel even zijn we allemaal kameraden.
Jij kent Morgan al lang, aangezien je 'Unforgiven' en 'Million Dollar Baby' met hem hebt gedraaid. Hoe voelde het om hem tot Mandela te zien transformeren? Eastwood: Het voelde heel natuurlijk aan, omdat ik ook altijd gevonden heb dat Morgan de enige geschikte acteur was om Mandela te spelen. Ik had al wel verhalen over Mandela gelezen, maar nog nooit een filmscript. Toen Morgan me belde dat hij een geweldig project voor me had, vertelde hij er niet bij dat het over Mandela ging. Naarmate ik het script las, begreep ik echter steeds beter wat voor een speciale man Mandela wel is. Indertijd ging hij tegen de wil in van zeker zeventig procent van de bevolking door de Springboks te steunen (die als een relict van het apartheidsregime werden aanzien, gezien rugby een sport voor blanken was). Toch is hij er uiteindelijk als nationale held uitgekomen. Blijkbaar was Mandela echt een grote rugbyfan en hoewel het nationale rugbyteam wegens de internationale boycots verschillende jaren niet gespeeld had, wist hij zowel de teamkapitein als het team zelf tot grootse daden te inspireren.
Het is de derde keer dat je met Morgan samenwerkt. Maakte dat het makkelijker? Eastwood: Neen, ik moest hem nog altijd de hele tijd bij het handje houden. (Lacht) Even ernstig: Morgan is altijd enorm goed voorbereid en dat maakt werken met hem kinderspel.
De rol van de blanke teamkapitein François Pienaar wordt dan weer vertolkt door Matt Damon. Eastwood: (Knikt) Ik ben altijd al een fan van hem geweest en vond hem meteen geschikt voor de rol. Trouwens, hij was ook erg gretig en heeft alles over Pienaar en zijn relatie met Mandela intensief opgezocht. Bovendien had hij het Zuid-Afrikaanse accent perfect onder de knie. Ik moet eraan toevoegen dat de echte Pienaar zowel Matt als mezelf uitstekend heeft geholpen. Matt trok vaak met hem op, wist perfect wat zijn filosofie was en volgde zelfs rugbytraining bij hem. Toen we die kampioenschapscène moesten draaien, zei Matt: 'Geen fake gedoe graag. We gaan rugby spelen zoals het hoort.' Zoals je weet, is rugby een behoorlijk ruwe sport. Het lijkt wat op American football, maar dan zonder helm of beschermstukken. We hebben de rugbyscènes heel snel en efficiënt ingeblikt. Het was koud die dag en iedereen kreeg ook nog eens ijswater over zijn kop. Dan is het niet het moment om het rustig aan te doen en te zeggen: 'Ga rechts. Ga links.' Of andere blah, blah, blah.
Je hebt de film volledig op locatie gedraaid in Zuid-Afrika. Naar verluidt hadden de Zuid-Afrikaanse rugbyfans zelfs een speciaal liedje voor jou. Eastwood: Dat hadden ze voor iedereen. We hadden honderden figuranten die constant aan het zingen waren. Dat gaf me het idee om hun liedjes ook in de film te stoppen. Vandaar dat ik de geluidsman op een gegeven moment heb gevraagd om in de tribunes te gaan staan. Sommige van die liedjes hebben we volledig overgenomen, andere hebben we wat bijgewerkt. Het was in elk geval een enorm leuke ervaring om duizenden Zuid-Afrikanen voor mij en Matt Show me Your Hula te horen zingen. De Zuid-Afrikaanse boyband Overtone staat trouwens ook op de soundtrack. Hopelijk wordt het hun internationale doorbraak.
Had je de film ook in Hollywood kunnen draaien? Eastwood: Toch niet. Dat is trouwens nooit in me opgekomen. Ik heb wel enkele Amerikaanse en Britse acteurs gebruikt, maar de meeste cast- en crewleden waren Zuid-Afrikaans.
Acteurs zeggen vaak over jou dat je hen niet regisseert, maar assisteert. Je zou hen heel veel speelruimte laten. Waar komt die werkmethode vandaan? Eastwood: Wellicht omdat ik graag kalmte heb op de set. Niet alle opnames uit mijn carrière zijn even rustig of makkelijk geweest, maar ik denk dat de voornaamste taak van een regisseur toch het creëren van een relaxte werkomgeving is. Acteurs moeten zich thuis voelen. Als je een heel dramatische scène draait, is het aan de acteur om de adrenaline op te roepen. Dan moet je als regisseur niet beginnen te brullen om hen klaar te stomen. Je moet een veilige plek maken voor je acteurs en zeker geen extra onzekerheden aanbrengen.
Wat is de 'boodschap' van 'Invictus', om maar even een belegen term te bezigen? Eastwood: Pienaar probeert het beste in hemzelf en zijn teammaats naar boven te halen. Dat is een filosofie die ik in mijn leven ook altijd gehuldigd heb. Waarschijnlijk heb ik mijn kinderen zelfs doodverveeld door steeds maar weer diezelfde les op te drammen. Ik blijf ervan overtuigd dat als je steeds het beste van jezelf tracht te geven, je daar vroeg of laat ook voor beloond wordt.
Je bent er een paar maanden geleden zelfs voor geridderd door de Franse president Nicolas Sarkozy. Eastwood: Zo zie je maar. Ik ben nu een Franse 'Legion of Honour Commander'. Je bent gewaarschuwd. (Lacht)
Invictus speelt sinds 13 januari 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Clint Eastwood Cast: Morgan Freeman, Matt Damon Duur: 133 minuten Genre: Biografie, drama
20-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
19-01-2010
Duitse filmverdeler koopt 'Dossier K', derde film in pijplijn.
De Duitse filmverdeler Atlas Film heeft de distributierechten voor de Duitse markt verworven van 'Dossier K.', de jongste film van Jan Verheyen. Producent Eyeworks Film & TV Drama is inmiddels gestart met de voorbereidingen voor een derde Vincke en Verstuyft-film.
Blerim Destani, de Albanese acteur die het hoofdpersonage vertolkt in 'Dossier K.', woont in Düsseldorf. Hij is luidens de mededeling bijzonder verheugd over de verkoop van de film aan zijn thuisland en zal zich inzetten voor de lancering ervan op de Duitse markt.
The Works Media Group, de groep die de internationale distributierechten van 'Dossier K.' heeft, stelt de Vlaamse film op het filmfestival van Berlijn (11-21 februari) aan aankopers uit de hele wereld voor. Verwacht wordt dat de verkoop op de Duitse markt een positief effect zal hebben op de belangstelling uit andere landen.
Carl Joos, die het scenario van 'De Zaak Alzheimer' en 'Dossier K.' schreef, is ook de scenarist van de derde Vincke en Verstuyftfilm die voorbereid wordt. Na Erik Van Looy voor 'De Zaak Alzheimer' en Jan Verheyen voor 'Dossier K.' zal de derde film opnieuw door een Vlaamse topregisseur worden gemaakt, zegt Kinepolis Film Distribution nog, zonder de naam van de regisseur bekend te maken.
Sinds de première van 'Dossier K.' in december 2009 heeft de film al 307.250 mensen naar de zalen gelokt. Vandaag loopt hij nog op 38 kopieën in Vlaanderen en Brussel.
19-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
18-01-2010
'Avatar' wint Golden Globe voor beste speelfilm.
'Avatar' van de Canadese regisseur James Cameron is zondag in Beverly Hills onderscheiden met de Golden Globe voor de beste speelfilm. Daarnaast werd Cameron ook uitgeroepen tot de beste regisseur. Andere favorieten als 'In the air' en 'Precious' ontgoochelden.
Avatar, een sciencefictionfilm in 3D met een ecologisch tintje, is het resultaat van ruim tien jaar werk. In termen van bioscoopbezoek is het met een opbrengst van ruim 1,3 miljard dollar al een van de grootste successen aller tijden. Avataris ook de duurste film ooit gemaakt. Naar verluidt kostte de productie meer dan 300 miljoen dollar (bijna 209 miljoen euro).
Up in the air van regisseur Jason Reitman, dat zes keer genomineerd werd in de belangrijkste categorieën, won alleen de prijs voor het beste scenario. Precious van regisseur Lee Daniels, dat die drie keer was genomineerd, kreeg enkel de prijs voor de beste vrouwelijke bijrol. Op het Sundance Film Festival, het mekka van de onafhankelijke Amerikaanse film, viel Preciousnog veelvuldig in de prijzen.
Beste acteur
Jeff Bridges werd tot beste acteur uitgeroepen voor zijn rol in het musical-drama Crazy Heart over een rauwe countrymuzikant die een relatie begint met een jonge journaliste.
Sandra Bullock werd zijn vrouwelijke evenknie dankzij haar rol in de sportfilm The Blind Side. De Amerikaanse actrice schonk tijdens de show een miljoen dollar aan de hulpoperaties in het door een aardbeving getroffen Haïti.
De prijzen voor de beste hoofdrolspelers in een komedie gingen naar Meryl Streep voor haar rol in Julie & Julia en Robert Downey Jr. als gelijknamige detective in de prent Sherlock Holmes.
Bijrollen
De Amerikaanse comédienne en actrice Mo'Nique (Monique Imes) kreeg de prijs voor beste vrouwelijke bijrol. In de Amerikaanse dramafilm Precious speelt ze de tirannieke moeder van het zwaarlijvige en mishandelde 16-jarig meisje Claireece Precious Jones (Gabourey Sidibe). Christoph Waltz speelde de beste mannelijke bijrol, met zijn vertolking van de geschifte SS-officier Hans Landal in Inglourious Basterds.
De Duitse zwart-witfilm filmDas Weisse Band won de prijs in de categorie beste niet-Engelstalige film. Up, de jongste parel van animatiefilmstudio Pixar, was de beste animatiefilm.
De Golden Globes worden na de Oscars beschouwd als de belangrijkste Amerikaanse filmprijzen. De Oscars worden dit jaar op 7 maart uitgereikt.
18-01-2010 om 21:34
geschreven door Patje007
17-01-2010
Een interview met Quentin Tarantino naar aanleiding van de dvd-release van Inglourious Basterds'.
In mei 2009 presenteerde Quentin Tarantino eindelijk de film waar hij het al zeker acht jaar over had, maar die telkens weer uitgesteld werd: Inglourious Basterds. Op het festival van Cannes in 2008 zette de filmmaker zichzelf een deadline door publiekelijk aan te kondigen dat de wereldpremière van zijn oorlogsepos in mei 2009 op hetzelfde festival zou plaatsvinden. En hij kwam zijn belofte na: op 20 mei 2009 kreeg Inglourious Basterds zijn wereldpremière in Cannes. Een interview met de immer rap van de tongriem gesneden filmmaker over zijn zevende speelfilm.
Hoe ben je op het idee voor Inglorious Basterds gekomen, en vanwaar de Western-invloeden in deze W.O.II-film? Quentin Tarantino: Ik kreeg het idee toen ik hoorde dat Sergio Leone voor zijn dood van plan was om nog een film over de Slag bij Stalingrad te maken, wat er nooit van is gekomen. Daardoor bedacht ik me dat het gaaf zou zijn om een soort van spaghetti-western te maken tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog. De situatie waar Europa tijdens die periode in verkeerde is ook het dichtste wat we in de twintigste eeuw bij het Wilde Westen geweest zijn: mensenlevens waren weinig waard en het contintent was een soort niemandsland. Zodoende wilde ik die stijlen met elkaar mixen.
Hoe zou je deze film omschrijven? Als een Joodse Wraak-komedie? Quentin Tarantino: Ik zou het niet op die schap van de videotheek leggen. Ik weet niet hoe jem zou moeten beschrijven; mensen vragen me ook al of ze het als een sprookje moeten zien, want mijn personages veranderen immers de uitkomst van de Tweede Wereldoorlog! Maar dat kan allemaal, want ik heb deze personages zelf verzonnen en ze bestaan in het echt helemaal niet!
In je film worden veel verschillende talen gesproken: Duits, Frans, Engels en zelfs nog wat Italiaans. Heb je niet overwogen gewoon alles in het Engels te doen? Quentin Tarantino: Nee, ik vond het essentieel voor de film dat alle acteurs hun eigen taal zouden spreken, en geen Engels met een accent van het land waar ze vandaan komen.
Hoe belangrijk was Christophe Waltz (de acteur die de vloeiend viertalige Nazi-jager kolonel Hans Landa speelt) voor de film? Quentin Tarantino: Zonder Christophe Waltz had ik deze film niet kunnen maken. Hans Landa werd echt een steeds complexer personage, en ik wist dat de persoon die m zou gaan spelen in elk geval een talenwonder moest zijn. Dat leek niet te doen om zo iemand te vinden! Het werd zelfs zo erg dat ik tegen mijn producent Lawrence Bender zei dat we deze film misschien toch maar niet moesten maken. Maar toen kwam Christophe Waltz auditie doen: hij deed twee scènes en toen keken Lawrence en ik elkaar aan en wisten we genoeg, waarop hij tegen me zei: We gaan de film maken!
Hoe kwam je bij Brad Pitt uit voor de rol van Aldo Raine? Quentin Tarantino: Brad en ik wilden al heel lang samen wat doen: we cirkelden al jaren om elkaar heen, als van die kinderen in een schoolklas die elkaar stiekem briefjes doorgeven met vindt jij mij ook leuk? erop. Toen ik het script voor deze film aan het schrijven was realiseerde ik me dat deze rol van Aldo Raine voor Brad was. Toen werd ik nerveus: wat moest ik doen?
Heb jij echt alle personages helemaal bedacht of hadden de acteurs daar ook nog een aandeel in? Quentin Tarantino: Ik heb weliswaar alle personages verzonnen maar uiteindelijk werden we allemaal co-auteurs; ik heb met Brad bijvoorbeeld uitvoerig gesprekken gehad over het verleden van Aldo Raine in Tennessee. Zo krijgt zon personage een hele voorgeschiedenis, ook al hoef je die niet aan het publiek te laten zien.
Je zei bij één van je vorige films al dat je altijd van al je personages houdt. Is dat ook bij deze film weer het geval? Quentin Tarantino: Ja, ik houd van ze en kijk met een soort God-achtig perspectief op ze neer; ik heb ze immers geschapen, dus ik ben hun God!
Vanwaar de rare spelling, Inglourious Basterds in plaats van Inglorious Basterds? Quentin Tarantino: Dat moet ik niet uitleggen,dat is net als met kunst: als een kunstenaar in detail gaat verklaren waarom hij bepaalde dingen gedaan heeft dan is het niet boeiend meer.
Er zijn al zoveel films over de tweede Wereldoorlog gemaakt, en nu ook deze. Wat is de aantrekkingskracht van WO II dat er zoveel films over gemaakt worden? Quentin Tarantino: Ik houd gewoon van allerlei verschillende genres, die ik allemaal wil uitproberen; western, misdaad, en nu oorlog. Ik houd daarnaast ook van subgenres, en in het oorlogsgenre heb je wat dat betreft bijvoorbeeld ook weer battle-films en men on a mission-films.
Er zit een scène in de film waarin één van de hoofdpersonages een heleboel filmrollen laat verbranden. Dat moet voor jou als cinefiel toch moeilijk geweest zijn om te schrijven? Quentin Tarantino: Dat was inderdaad moeilijk, maar met de achtergrond van dat personage zou ik als in die positie was hetzelfde gedaan hebben. Ik wilde de film ook laten suggereren dat cinema uiteindelijk het wapen was dat Het Derde Rijk ten val kon brengen.
Aanvankelijk was er sprake van dat Isabelle Huppert in de film zou gaan spelen, wat uiteindelijk niet gebeurde. En nu is zij juist de voorzitster van de jury hier in Cannes. Ben je bang dat dat je kansen op een Prijs zal beïnvloeden? Quentin Tarantino: Niemand is meer weg van Isaeblle Huppert dan ik! Ik heb inderdaad geprobeerd haar voor deze film te krijgen. We hebben elkaar daarvoor een paar keer ontmoet en ik vertelde haar hoe ik iets in de richting van Heavens Gate wilde doen (een film uit 1980 die te boek staat als één van de duurste flops uit de filmgeschiedenis) en dat vond zij ook heel tof. Maar uiteindelijk kwamen we er niet uit door drukke agendas, tijdsdruk en deals die niet rondkwamen. Ik ben er echter zeker van dat we in de toekomst nog samen een film zullen maken.
Waarom heb je ervoor gekozen je film op het festival van Cannes in première te laten gaan? Quentin Tarantino: Cannes is het Nirvana van de cinema. Hier is film belangrijk, mensen hebben passie voor cinema. Daarnaast is de voltallige wereldpers hier aanwezig, en dat heeft iets speciaals. Dat je zon film op hun allemaal tegelijk los kunt laten, alsof je een bom laat ontploffen! Bovendien zijn mijn films niet alleen voor Amerika, ik maak mijn films voor de hele wereld!
Inglourious Basterds komt op datum van 21 januari 2010 uit op dvd.
Amerikaanse critici hebben het Irakdrama 'The hurt locker' uitgeroepen tot beste film. Regisseur Kathryn Bigelow mocht tijdens de Critic's Choice Awards ook de Award voor beste regisseur afhalen. 'Inglourious basterds' en 'Avatar' waren de grote winnaars. "Het is fantastisch om deze prijs te winnen, maar de erkenning moet ook gaan naar de mannen en vrouwen die nog steeds in Irak zijn vandaag", aldus Bigelow.
Scène uit The 'Hurt Locker'
De cast van 'Inglourious basterds' kreeg de prijs voor beste ensemble. Christoph Waltz mocht de Award voor beste acteur afhalen en regisseur Tarantino werd bekroond voor beste origineel scenario.
'Avatar' werd verkozen als beste actiefilm en kreeg ook talrijke prijzen in technische categorieën, zoals die voor de beste geluidseffecten. Meryl Streep en Sandra Bullock mochten op het podium komen voor de prijs van beste actrice, respectievelijk voor 'Julie & Julia' en 'The blind side'.
16-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
14-01-2010
Tom Hanks gaat weer regisseren.
Tom Hanks gaat weer regisseren. In 1996 maakte hij zijn eerste speelfilm met That Thing You Do!. In de komedie Larry Crowne zal hij tevens de hoofdrol spelen, naast Julia Roberts. Zij waren al eerder samen te zien in Charlie Wilsons War (2007).
Julia Roberts en Tom Hanks in Charlie Wilson's War
Hanks heeft ook het scenario van Larry Crowne voor zijn rekening genomen. Het vertelt het verhaal van Crowne, een carrièreman van middelbare leeftijd die worstelt met alle uitdagingen die hiermee gepaard gaan. Hanks geeft zelf de laatste jaren al in interviews aan dat dit ook een van de grootste uitdagingen is van zijn eigen dagelijks leven. Hanks is geen groentje als het gaat om regisseren. Hij maakte eerder al afleveringen van enkele televisieseries, waaronder van Band of Brothers, over de Amerikaanse parachutisten van Easy Company, die hij ook produceerde. Deze ontstond na de samenwerking van Hanks met Steven Spielberg bij de speelfilm Saving Private Ryan.
14-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
13-01-2010
Clooney-tegenspeelster was bloednerveus.
In Up in the air probeert vakman Ryan Bingham (George Clooney), gespecialiseerd in 'het geven van adviezen tijdens een carriéreovergang'(wat er op neer komt dat Ryan om de haverklap mensen uit hun functie ontslaat), twee doelen in zijn leven te bereiken, namelijk: 1 miljoen airmiles verzamelen - omdat hij als een blok is gevallen voor de wereld van de luchtvaart - en proberen om een baan te krijgen bij een geheimzinnig managementbedrijf, genaamd 'Myth Tech'.
Actrice Anna Kendrick vond het ontzettend eng om in de film 'Up In The Air' samen met George Clooney te acteren. Voorafgaand aan de filmopnames was de 24-jarige actrice dan ook doodnerveus: "Ik was doodsbang, en wie zou dat niet zijn? We hebben het hier wel over George Clooney en dat is één van de grootste sterren in de hele wereld. Je moet wel gek zijn als je niet in elk geval een beetje door hem geïntimideerd zou voelen", aldus Kendrick. Het is ironisch dat Anna zelf zo nerveus was, want in 'Up In The Air' speelt zij juist een pedante consultant die eerder te veel George Clooney een flinke uitbrander geeft. Dat was wel raar om te spelen, zo bekent Anna: "Het was een memorabele dag toen we dat opnamen. Het was nog knap moeilijk maar vooral heel erg leuk! Het komt niet vaak voor dat je George Clooney ervan langs mag geven!"
Uiteindelijk bleken de opnames met Clooney erg mee te vallen voor Anna: "George is erg slim en gevoelig en ik weet zeker dat hij kon merken dat ik nerveus was. Hij is zich ervan bewust dat hij die uitwerking op mensen kan hebben en hij deed zijn best me op mijn gemak te stellen. Hij moedigde me aan om hem in de maling te nemen, waarna hij me voor gek zette en ik hem weer terug pakte". En zo kwam het uiteindelijk toch nog helemaal goed tussen Anna en George: "Ik weet dat iedereen het zegt maar het is waar: niemand is zo aardig als George en ik vond het geweldig om met hem te werken"aldus een trotse Anna.
Up in the air speelt vanaf 20 januari 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Jason Reitman Cast: George Clooney, Anna Kendrick Jason Bateman Duur: 109 minuten Genre: Komedie
13-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
12-01-2010
Spider-man 4 zonder Tobey Maguire.
De nieuwe 'Spider-Man'-film zal gemaakt worden zonder de oorspronkelijke hoofdrolspelers Tobey Maguire en Kirsten Dunst en zonder regisseur Sam Raimi. Dat meldt filmstudio Sony Pictures. De beslissing viel nadat Sony's Columbia Pictures de release van het vierde deel in de blockbuster-reeks al had uitgesteld tot de zomer van 2012.
Columbia Pictures meldt dat de superheld in de nieuwe film opnieuw op de schoolbanken terechtkomt. Het scenario wordt geschreven door James Vanderbilt, die ook al films als 'Zodiac' en 'The Rundown' op zijn palmares mocht schrijven.
Wie de hoofdrollen en het regiewerk voor hun rekening zullen nemen is nog niet bekend. De productie is in handen van 'Spider-Man'-veteranen Laura Ziskin en Avi Arad van Marvel Studios.
De drie 'Spider-Man'-films met Tobey Maguire in de hoofdrol waren stuk voor stuk blockbusters, goed voor een omzet van meer dan 2 miljard euro wereldwijd.
12-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
08-01-2010
Sam Mendes regisseert de nieuwe James Bond.
Voor de nieuwe Bondfilm kruipt Daniel Craig voor de derde keer in de rol van de Britse geheimagent. De vorige Bondfilm 'Quantum of Solace' kreeg vaak de kritiek dat er te weinig verhaal en te veel actie in voorkwam. Om dit te voorkomen zou de acteur expliciet gevraagd hebben om Sam Mendes als regisseur.
De 23ste James Bondfilm zou eind 2011 moeten uitkomen en de opnames zouden deze zomer beginnen. Mendes, getrouwd met actrice Kate Winslet, regisseerde eerder Revolutionary Road, Jarhead en American Beauty. Voor deze laatste film ontving hij in 2000 een Oscar voor Beste Regie.
08-01-2010 om 22:14
geschreven door Patje007
07-01-2010
Guy Ritchie, Robert Downey Jr. en Jude Law over Sherlock Holmes.
Sherlock Holmes lijkt op Robert Downey Jr, zijn trouwe Dr. Watson op Jude Law. Toch in de verfilming van Guy Ritchie, die voor zijn 'Sherlock Holmes' teruggreep naar de boeken van Arthur Conan Doyle. Puriteinse fans van Sherlock Holmes zullen waarschijnlijk steigeren als ze zien wat Guy Ritchie, de Britse regisseur van gespierde gangsterfilms als Lock, stock and two smoking barrels, met hun detective heeft aangevangen. Zijn deerstalker(type hoed dat wordt gedragen op plattelandsgebieden) werd vervangen door een bolhoed en het legendarische 'Elementary, my dear Watson ', waarmee Holmes Dr. Watson fijntjes diets maakt hoe simpel speurwerk wel is, werd resoluut uit het scenario geschrapt.
Terecht: die typische 'Holmesismen' zijn een Hollywooduitvinding. Robert Downey Jr. loopt er als Holmes meer als een landloper dan als een lord bij en frequenteert illegale bokskampen. Dr. Watson, vroeger het ietwat sullige klankbord van Holmes, is in de versie van Ritchie en co. een intelligente kerel met de trekken van Jude Law. De Engelse tabloids doopten Law-als-Watson meteen 'Hotson'.
Guy Ritchie: 'Ik heb de relatie tussen Holmes en Watson steeds als een gelijk partnerschap bekeken. Veeleer zoals Butch en Sundance. Dat ligt ook meer in de lijn van Arthur Conan Doyles boeken.'
Jude Law: 'Ik wist dat deze film een andere kijk op Watson zou brengen dan de oudere Holmes-films. Gelukkig vroegen ze me niet om tien kilo bij te komen en over m'n voeten te struikelen, maar wel om Watson met wat meer pit te spelen.'
Is deze Sherlock Holmes dan de meest accurate verfilming van wat Conan Doyle schreef? Ritchie: 'Ik heb alle boeken gelezen, maar nog nooit een verfilming gezien. Ik had dus geen last van visuele vervuiling, door andere films. Mijn beeld van Holmes kwam uit mijn verbeelding. Voor mij voelt het dus wel aan alsof ik al mijn creatieve munitie rechtstreeks bij Conan Doyle heb gehaald.'
Robert Downey Jr.: 'We hebben wel degelijk veel details uit de boeken van Conan Doyle overgenomen. Dat was een interessante manier om het originele werk te eren, en de film tegelijkertijd onderhoudend te houden - zonder het verhaal té zwaar te maken.'
Al die authenticiteit ten spijt is de grote vijand van Sherlock Holmes in deze film niet professor Moriarty. Was het geen risico om hem niet als vijand te nemen? Ritchie: 'We vonden dat hij niet paste in het verhaal van deze film. Die gaat over het occulte, en dat paste niet bij zijn personage. Wat uiteraard de ruimte laat om hem later nog op te voeren.'
De relatie tussen Holmes en Watson doet soms denken aan die van een oud getrouwd stel. Hoe hebben jullie die chemie tussen hen gecreëerd? Downey Jr.: 'Het is best grappig dat iedereen het over Jude en mij heeft alsof we eigenlijk beter samen romantische komedies zouden maken. Maar deze film is geen komedie, al is het wel een soort liefdesverhaal. Ik denk dat je het eerder moet bekijken alsof Holmes en Watson verschillende aspecten zijn van één universeel herkenbaar personage. En blijkbaar zijn we erin geslaagd om die yin en yang duidelijk naar voren te brengen.'
Er zit heel wat actie in de film, wat we ook niet meteen met de detective associëren. Downey Jr.: 'Dat was dapper van Guy. De film begint met een gevechtsscène. Als die de mist was ingegaan, zou de rest van de film tegen die slechte eerste indruk hebben moeten opboksen. Maar het is perfect uitgedraaid en ik denk dat de scène de toon zet voor de hele film. De gevechtsscènes vergden heel wat voorbereiding. Bovendien doet Guy aan jiujitsu, maar we zijn er toch in geslaagd om enigszins overeen te komen (Downey Jr. doet zelf aan kung fu) Ik denk dat het resultaat er mag zijn, en niet alleen omdat mijn buikspieren mooi belicht werden.'
Sherlock Holmes wordt beschouwd als het archetype van de Engelse gentleman. Hoe komt dat? Ritchie: 'Ik vermoed dat het aan de tijdsperiode ligt waarin hij rondloopt: Holmes is een karikatuur van die Victoriaanse tijd. Maar tegelijkertijd is Conan Doyle erin geslaagd om er een driedimensionaal personage met gebreken van te maken. Omdat hij ook egoïstisch, arrogant en depressief is, trekt hij ons aan. Ondanks zijn buitengewone intelligentie is hij menselijk, en daardoor houdt hij het al zo lang vol. Hij is niet anders dan onze hedendaagse helden.'
Die Victoriaanse periode wordt mooi weergegeven. Law: 'We hebben op locatie gefilmd, maar de decorafdeling liet de historische plekken nóg echter lijken.'
Ritchie: 'Ik ben het gewoon om zelf decors te timmeren omdat ik tot nu toe enkel lowbudgetprojecten heb gedaan. En nu zag ik anderen die fantastische steden bouwen. Het was een hele opluchting dat ze iets hebben kunnen afleveren dat op mij in elk geval erg authentiek overkomt.'
'Sherlock Holmes' is je eerste blockbuster. Waarom koos je net dit project voor je eerste Hollywoodfilm? Ritchie: 'Ik had het werk nodig. (lacht)En ik wilde al een tijdje grote projecten doen en deze film leek me daar ideaal voor. Hij heeft een erg Engelse identiteit en er zit Amerikaans geld achter. Het was een veilige overgang: Amerikaanse spierkracht, maar in essentie door en door Engels.'
Sherlock Holmes speelt sinds 6 januari 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Guy Ritchie Cast: Robert Downey Jr., Jude Law, Rachel McAdams Duur: 128 minuten Genre: Actie, thriller
07-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
06-01-2010
Andy Garcia: Van 'The Mean Season' tot 'City Island'.
De Amerikaans-Cubaanse acteur Andy Garcia is intussen 53 jaar oud, maar uitbollen doet hij geenszins. In zijn nieuwste film, de familiekomedie City Island, staat hij op de credits als producer en hoofdacteur. Een gesprek met de acteur over zijn drukbezette carrière.
In City Island vertolkt Garcia de rol van een Italiaanse cipier die voor zijn Joodse echtgenote verbergt dat hij een volwassen zoon uit een vroegere relatie heeft. Maar ook vrouwlief en zijn twee kinderen blijken geheimen te hebben.
Uw personage Vince werkt in een gevangenis, maar droomt ervan om acteur te worden. Is de lange rij waarin hij voor een screentest moet aanschuiven typerend voor de job? Andy Garcia: «Ik heb nooit in zon lange rij moeten aanschuiven (lacht). Maar wanneer je een auditie doet, staan er altijd meerdere kandidaten te wachten. Soms drie, soms tien. Wat je in de film ziet, is een open auditie. En daar kan de rij heel lang worden, al hebben we hier waarschijnlijk wat overdreven om de situatie grappiger te maken.»
Is zon auditie geen zenuwslopende ervaring voor de kandidaten? Andy Garcia: «Een jonge acteur weet nooit wat hij tijdens die audities kan verwachten. En de mensen die zoiets organiseren, houden vaak weinig of geen rekening met de gevoelens van de kandidaten. Soms zijn ze best vriendelijk, maar meestal willen ze iets anders doen of hebben ze er geen zin in. Voor ze een kandidaat goed bekeken hebben, roepen ze al: de volgende. Enorm oncomfortabel. Tegen de tijd dat je het klappen van de zweep kent, heb je veel vreselijke situaties meegemaakt. Enfin, das toch mijn ervaring geweest.»
Is het als beginnende acteur lastig om te kiezen tussen rollen? Zoals voor The Untouchables, waar u moest kiezen tussen de rol van een politieman en die van gangster. Andy Garcia: «The Untouchables was al zeer apart, meer een privilege dan iets anders. Ze zijn toen naar mij gekomen omdat ze echt geïnteresseerd waren in mij. In het begin van mijn loopbaan was ik al blij dat ik aan een auditie mocht meedoen. Ik had geen agent die me kon representeren of zo, dat was een heel frustrerende periode want mijn carrière ging gewoon niet vooruit. Maar ik besefte dat ik de dingen verkeerd had aangepakt. Ik vertel mijn kinderen nu dat ze zich altijd goed moeten voorbereiden. Want de tijd die je krijgt om jezelf te bewijzen, moet je grijpen. Je moet op een zeer beleefde manier de kamer opeisen en de aanwezigen dwingen om naar jou te kijken.»
Was 8 Million Ways to Die van Hal Ashby uw doorbraak? Andy Garcia: «Ik zou ja zeggen, maar net voor die film had ik The mean Season gedaan. Het was de eerste film die ik deed waarbij ik deel uitmaakte van het verhaal. Er zat eindelijk wat vlees aan die rol, ik speelde eens iets anders dan een kelner. Na die film begon ik wat aandacht te krijgen en werd ik gevraagd voor televisie, maar dat heb ik geweigerd. In de jaren 80 was het gevaarlijk om televisie te doen, omdat je dan niet meer kon terugkeren naar de film. Ondanks het feit dat ik het geld broodnodig had, besloot ik te wachten. Toen kreeg ik het aanbod van 8 Million Ways to Die. Maar eigenlijk wilden ze me niet: ze vonden me een te aardige jongeman die geen machoboef kon spelen. Ik zei echter tegen mijn agent: Loods me binnen, ik ken die gangster die in de straten opgroeide. Ik kan hem spelen. Vertrouw me. Ik ben dan voor de auditie in karakter binnengekomen. Ik speelde hem als het ware van het moment dat ik mijn huis verliet. Want ik vreesde dat de beleefde jongeman die ze in het begin zouden zien, mij al onmiddellijk de das zou omdoen. En het lukte: ik kreeg de rol. Mijn vertolking viel toen op bij de mensen uit de industrie, waarna ik een telefoontje kreeg van Art Linson en Brian De Palma voor de rol van gangster Frank Nitti in The Untouchables.»
Die u uiteindelijk niet gespeeld heeft Andy Garcia: «Inderdaad. Ik las het script en zei tegen Art en Brian: Neen, das geen rol voor mij. Maar die andere kerel, politieman George Stone, die wil ik spelen. Ze reageerden verbaasd en wilden me de rol niet geven, maar stonden me wel een auditie toe. Daarna waren ze overtuigd. Eigenlijk was het logisch dat ik George Stone speelde: ik ben ook de zoon van een immigrant, en heb ook tegen vooroordelen moeten vechten. Ik probeerde ook iets van mijn leven te maken. De rol was als een spiegel voor mijn eigen leven. De mensen van The Untouchables wisten dat uiteraard niet, maar ik wel. Ik kon me met hem identificeren, wat je eigenlijk met elke rol moet doen. En dat doe ik nog altijd, ook met Vince in City Island.»
City Island speelt sinds vandaag in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Raymond de Felitta Cast: Andy Garcia, Julianna Margulies Duur: 100 minuten Genre: Komedie
06-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
05-01-2010
Avatar overtreft alle verwachtingen.
Het verkoopsucces van Avatar, de langverwachte film van James Cameron overtreft alle verwachtingen. Niet alleen bracht de film wereldwijd al meer dan een miljard dollar op, ook in België loopt het storm voor het driedimensionale sciencefiction-verhaal. De film loopt nog maar een goeie twee weken in de zalen en er zijn al meer dan 600.000 Belgen naar de kaskraker gaan kijken.
Volgens Anthony Callebout van 20th Century Fox België was Avatar de grootste film van 2009. Het blijft uitkijken hoeveel records er nu nog gaan sneuvelen.
05-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
03-01-2010
Regisseur Jim Sheridan over het drama Brothers.
De Ierse regisseur Jim Sheridan kreeg Oscarnominaties voor My left foot, In the Name of the Father en In America. In Brothers - zijn zevende film met in de hoofdrollen Jake Gyllenhaal, Nathalie Portman en Tobey Maguire - biedt de jongere broer van een vermiste militair steun aan zijn schoonzus en haar kinderen. De film is een remake van het gelijknamige Deense drama uit 2004.
Jim Sheridan, Jake Gyllenhaal en Tobey Maguire op de set van Brothers
Waarom koos je ervoor om dit verhaal te verfilmen? Jim Sheridan: Omdat ik zelf ook een redelijk lastige relatie heb met mijn eigen broers. Ik was bezig met een scenario over opgroeien in Dublin, waarin broers een centrale rol speelden, maar we kregen dat project niet van de grond. Toen zag ik de Deense film van Susanne Bier en ik dacht dat ik er wel een remake van kon maken zonder het compleet te verknallen. In Amerika hadden er maar weinig het origineel gezien en ik vond dat het verhaal de moeite waard was om aan meer mensen te vertellen. Brothers behandelt een heftig onderwerp. Het gaat namelijk over wat je doet als je zelfmoordneigingen hebt, en of je het leven boven de dood moet verkiezen.
Hoe verschilt jouw versie met het origineel? Jim Sheridan: Sommige films zijn niet geschikt voor een remake, andere wel. Iedere regisseur legt zijn eigen DNA-structuur in zijn werk. De films van Susanne Bier gaan over ongepaste, bijna immorele liefde. Geen illegale liefde, maar wel liefde binnen een gespannen situatie. Mijn verhalen gaan meer over familie, over hoe een gezin leert een gezin te zijn. In die zin verschillen de films van elkaar en ik hoop dat ze allebei hun bestaansrecht hebben.
Hoe komt het dat al jouw films in zekere zin over familie gaan? Jim Sheridan: Waarschijnlijk omdat ik zelf nooit echt een gezinssituatie heb gekend. Vanaf mijn twaalfde verhuurden mijn ouders namelijk kamers aan anderen, met wie ik natuurlijk ook te maken kreeg. Zo kwam ik al vroeg in contact met drinkende jongemannen die meisjes op hun kamers ontvingen. Het was alsof ik daardoor te snel opgroeide. En naar mijn mening gaan films ofwel over de liefde die je hebt ofwel over de liefde die je zoekt. Regisseurs zoeken vaak naar een emotie die ze zelf nooit hebben gehad, of ze geven juist de liefde door waar ze zelf vol van zijn.
Hoe ben je tot de rolverdeling in Brothers gekomen? Jim Sheridan: Er wordt me vaker gevraagd hoe ik mijn films cast en dan weet ik alleen te antwoorden: "Ik heb de acteurs ontmoet, ik vond ze aardig en ze waren geschikt voor de rol. Dus waarom niet?" Ik had de beschikking over geweldige acteurs. Jake Gyllenhaal en Tobey Maguire lijken zo enorm op twee broers. En Natalie Portman is een goede actrice, maar ze had nog nooit een moederrol gespeeld dus het werd wel tijd dat zij een volwassen rol kreeg. Deze drie acteurs zitten in een bepaalde jongvolwassen leeftijd waarop je trouwt en kinderen krijgt. Brothers vertelt geen coming-of-age-verhaal maar een married-age-verhaal
Het is moeilijk om Jake Gyllenhaal als een ex-gevangene te zien... Jim Sheridan: Jake is een charismatische jongen, dus je kunt moeilijk een hekel aan hem hebben. Hij stelde ook voor een scène in de gevangenis te schieten, om hem in dat opzicht direct geloofwaardig te maken. Maar dat zat niet in het origineel. Ik vond het interessanter om te laten zien dat Tobey hem niet toelacht na zijn vrijlating. Dan ga je je als kijker afvragen: "Waarom lacht hij niet als zijn arme broertje net uit de gevangenis komt?" Dat soort kleine details maken voor mij het fundamentele verschil.
Denk je dat Brothers kansen maakt bij de Oscars? Jim Sheridan: Die vraag kan ik niet beantwoorden. Het probleem is dat het origineel zo goed is, dat je daar als remake moeilijk overheen kunt. Als dat lukt, maken we wel een kleine kans. Nu hebben in Amerika relatief weinig mensen de Deense film gezien, maar alle filmcritici natuurlijk wel. En je kunt moeilijk vragen om een recensent die het origineel niet kent. Maar misschien vinden ze mijn remake bijna net zo goed als de film van Susanne Bier. Dat moeten we afwachten.
Brothers speelt sinds 23 december 2009 in de Kinepolis-bioscopen en wordt u geserveerd binnen het cinémanie-concept.
Regie: Jim Sheridan Cast: Natalie Portman, Jake Gyllenhaal en Tobey Maguire Duur: 101 minuten Genre: drama
03-01-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
02-01-2010
Beste wensen.
Hello filmfreaks,
Allereerst wil ik iedereen een gelukkig en gezond 2010 toewensen, een jaar waarin al jullie dromen mogen uitkomen, en last but not least een fantastisch filmjaar.
Trouwe bezoekers van mijn filmblog zullen reeds gemerkt hebben dat mijn blog sinds kort opnieuw regelmatig wordt aangevuld met actuele filminformatie. Het is mijn bedoeling om dit op regelmatige basis te blijven doen. Het doel van deze site blijft echter hetzelfde: jullie van achtergrondinformatie te voorzien, dit als aanvulling bij de reeds op verschillende sites terug te vinden informatie over films. De nadruk zal hierbij steeds liggen op interviews met filmsterren, dit om de desbetreffende filmsterren dichter bij u, de trouwe bezoeker van mijn site, te brengen.
Rest me voorlopig enkel nog te zeggen dat het komende filmjaar er alvast veelbelovend uitziet. Hierbij een overzicht van de mogelijke blockbusters dewelke deze en volgende maand uitkomen.
6 januari 2010: Sherlock Holmes, de nieuwste film van Guy Richie, met Robert Downey Jr. en Jude Law 27 januari 2010: The road, een thriller van John Hillcoat met oa. Viggo Mortensen en Charlize Theron.
3 februari 2010: Up in the air van Jason Reitman met oa. George Clooney. 10 februari 2010: The book of Eli, een actiefilm met Gary Oldman en Denzel Washington 10 februari 2010: Edge of Darkness van Martin Campbell(Casino Royale) met Mel Gibson 17 februari 2010: Ivictus, de nieuwe film van Clint Eastwood over Nelson Mandela met Morgan Freeman en Matt Damon 24 februari 2010: Shutter Island, de nieuwste Scorsese, met Leonardo DiCaprio.
U speelt Lisbeth in drie films. Dat zijn heel veel opnames. Kon u haar na een werkdag gemakkelijk afschudden?
