Interview met Bruce Willis n.a.v. de release van Red.
Bruce Willis staat weer volop in de belangstelling. Met dank aan eighties hommage The Expendables. In Parijs verzamelde de wereldpers zich voor zijn nieuwste actie-avontuur: Red. Een gesprek met de acteur:
Hoe kun je Red het best omschrijven? Bruce Willis: Het is een ingewikkelde film, want er zit van alles in: actie, romantiek, humor. Alle acteurs die werden benaderd, zoals John Malkovich, Helen Mirren en Morgan Freeman, zeiden op basis van het script direct ja'. Dat maakte het extra leuk om aan de film te werken. Ik heb lange tijd niet met zulke sterren gewerkt. We hebben verschrikkelijk veel lol gehad tijdens de opnamen.'
Is het een actie-komedie of een komedie met actie? Bruce Willis: Ik heb de film nog niet af gezien. Alle elementen zijn in het verhaal aanwezig maar of humor of actie de boventoon voert, dat weet ik nog niet. Tijdens de opnamen hield de regisseur alle elementen keurig in balans. Behalve romance is er zelfs sprake van bromance... een beetje met Morgan, en een boel met John!'
Had je nuttige actie-adviezen voor je collega's? Bruce Willis: Nee. Iedereen kwam goed voorbereid op de set. Helen had wel wat schietlessen gehad. Is een fraai gezicht, haar in een avondjurk met een machinegeweer te zien schieten.
Was het fysiek een zware rol? Bruce Willis: Niet zo zwaar als de laatste Die Hard. Daarin heb ik dingen gedaan die ik nog nooit had uitgevoerd. De stuntjongens vertelden me precies hoe ik het moest doen, en daar zag ik de uitdaging wel van in. Daar had ik bij Red veel profijt van. Ik heb een heftige vechtscène met Karl Urban. Echt van man tot man. Hij duurt maar 2 minuten, maar is erg gewelddadig. We gingen er helemaal in op. Er ging een bureau aan stukken en we raakten beiden gewond in ons gezicht. Voor een stunt waarbij ik door een glazen plaat moest lopen, heb ik toen maar een stuntman gevraagd. Ik kan het nog wel, maar hij kon het beter!'
John Malkovich en Bruce Willis
Heb je de comic gelezen, die is heel erg zwart en gewelddadig? Bruce Willis: Ehhh... een beetje. De comic was eigenlijk alleen het uitgangspunt. We hebben met de makers gesproken en die zeiden dat een film op basis van de strip maar 14 minuten kon duren. Ze stelden voor er maar het een en ander bij te verzinnen. De film is zeker niet zo bloederig als de strip. Dat kan ook niet. Dan zou het geen entertainment meer zijn, althans niet voor mij.'
Alleen de plot bleef over? Bruce Willis: Ja. Het is het verhaal van een man die zich tegen de CIA keert omdat hij niet met pensioen wil. Alleen heeft hij er in de film een team bij gekregen. Het is een personage dat vrij nieuw voor me was. Ik heb hem low key gespeeld. Ik moest me inhouden om de komische kant niet te veel te benadrukken, wat erg moeilijk was gezien het plezier op de set.'
Helen Mirren en John Malkovich
The Expendables is een hit. Hoe kwam jouw rol tot stand? Bruce Willis: Ik wist dat Stallone al heel lang met die film bezig was. We bezoeken dezelfde sport- school en hebben dezelfde trainer. Iedere dag hoorde ik van hem wie Sly nu weer had gecast. Waarom vraagt-ie mij niet,' vroeg ik mijn trainer. Zeg maar dat ik beledigd ben. Zo kwam ik aan mijn rol.'
In de jaren 80 waren de actie-acteurs vooral spierbonken. Jij was altijd de intelligente actieheld. Bruce Willis: Klopt. Iemand rekende me laatst voor dat ik al 11 keer de wereld heb gered. Toch sta ik niet te springen om alleen maar dat soort rollen. De laatste paar jaar krijg ik gelukkig allerlei soorten films aangeboden. Ik ben bijvoorbeeld enthousiast over de nieuwe van M. Knight Shyamalan. Hij heet The Connected, en is weer een typische Shyamalan mystery-thriller. Je moet m een paar keer gaan zien om het verhaal te snappen.'
Morgan Freeman
Improviseer je weleens in een film? Bruce Willis: Nee. Eigenlijk wacht ik tot het allerlaatste moment om te beslissen hoe ik mijn personage ga spelen. Toch kom ik steeds vaker met eigen ideeën. Volgende week film ik een cameo in Louisiana. De film heet Catch 44 en ik speel de bad guy. In het script ziet hij er goed uit, alle vrouwen vallen voor hem omdat hij macht en geld heeft. Maar ik vind het leuker om hem als een sleazebag te spelen. Met een slechte huid, matje, bril met tape aan de zijkant, beetje dik. Dat was echt mijn input en de regisseur ging er helemaal in mee.'
Om terug te komen op Red: wanneer ga jij met pensioen? Bruce Willis: Haha, nooit! Ernest Borgnine heeft ook een rolletje in Red. Echt heel leuk. Hij is 93 en nog heel erg bij de tijd en vooral grappig. Zo wil ik ook oud worden.'
Red speelt vanaf 1 december 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Plot: Frank Moses (Bruce Willis) was ooit een keiharde geheime CIA-agent, maar die jaren liggen achter hem. Tenminste, tot de dag dat een zwaarbewapende special agent hem om wil leggen. Als zijn identiteit bekend wordt gemaakt loopt de vrouw om wie hij geeft (Mary-Louise Parker) ook gevaar. Frank verzamelt daarom zijn ex-collega's (Morgan Freeman, John Malkovich en Helen Mirren) om zijn jonge tegenstanders te laten zien dat ze zich niet zomaar laten uitschakelen.
Regie: Robert Schwentke Cast: Bruce Willis, Morgan Freeman, Helen Mirren Genre: Actie, komedie Duur: 111 minuten
30-11-2010 om 12:14
geschreven door Patje007
29-11-2010
Gandalf keert terug in The Hobbit.
Acteur Ian McKellen (The Lord of the Rings-trilogie) heeft officieel bekend gemaakt dat hij zal terugkeren als Gandalf in de nieuwste film van Peter Jackson, The Hobbit.
Oorspronkelijk was er nogal wat onduidelijkheid of McKellen zijn rol die hij zo goed vertolkte in The Lord ofthe Rings-trilogie opnieuw zou doen. De acteur vertelde namelijk begin november dat hij nog niet getekend had voor een eventuele terugkeer. Destijds verklaarde hij niet waarom.
Daar kwam afgelopen woensdag echter verandering in. McKellen maakte namelijk toen op zijn eigen website bekend dat hij wel degelijk terugkeert in de wereld van The Hobbit. Naast deze bekendmaking stond het volgende op zijn site: "The Hobbit (Part 1 en Part 2), twee films waarvan de opnames februari 2011 in Nieuw-Zeeland zullen van start gaan. Opnames zullen ongeveer een jaar gaan duren. Casting in Los Angeles, New York City en London is begonnen. Het script is ook onderweg. De eerste versie gaat over oude en nieuwe vrienden, wederom op avontuur in Middle Earth."
29-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
Resident Evil: Afterlife 3D.
Resident Evil: The Afterlife 3D speelt sinds 29 september 2010 in de Kinepolis-bioscopen, en kan je momenteel nog steeds bekijken(vandaag enkel om 22u15).
Regie: Paul W.S. Anderson Cast: Milla Jovovich, Wentworth Miller Genre: Actie, avontuur Duur: 97 minuten
29-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
'Naked Gun'-ster Leslie Nielsen (84) overleden.
De Canadese acteur en komiek Leslie Nielsen is gisteren overleden in een ziekenhuis in Fort Lauderdale, Florida. Dat maakte zijn neef Doug Nielsen bekend. Nielsen is 84 jaar geworden. Hij overleed in een ziekenhuis in de buurt van zijn huis in Fort Lauderdale in Florida in aanwezigheid van zijn vrouw Barbaree en enkele vrienden. Nielsen was ruim anderhalve week geleden met een longontsteking opgenomen in het ziekenhuis.
Als jonge acteur speelde Nielsen vooral serieuze rollen, onder meer in sciencefictionfilms als 'Forbidden Planet' en 'The Poseidon Adventure'. Eenmalige optredens in televisieseries als 'M*A*S*H' en 'Columbo' brachten hem geen roem. Pas op latere leeftijd maakte hij furore met de rol van Frank Drebin in 'The Naked Gun'-serie. Ook 'Airplane!' (1980), waarin hij een ongelukkige arts neerzette, bracht Nielsen succes. Onder zijn meest recente films zijn 'Scary Movie 3' (2003) en 'Scary Movie 4' (2006). Hij speelde hierin een Amerikaanse president. Nielsen heeft in totaal in ruim tweehonderd films en series gespeeld.
Nielsen trouwde vier keer. Uit zijn tweede huwelijk, met Alisande Ullman, heeft hij twee dochters, Maura en Thea.
29-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
28-11-2010
Filmaffiche Takers.
Takers speelt vanaf 1 december 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Plot: Takers is het verhaal van een bende criminelen (Idris Elba, Paul Walker, T.I., Chris Brown, Hayden Christensen en Michael Ealy) die de politie steeds te snel af zijn met hun perfect uitgevoerde bankovervallen. Op een mum van tijd klaren ze hun klus en laten geen sporen na. Tussen overvallen in houden ze zich gedeisd. Maar wanneer ze een laatste slag willen slaan die meer geld zal opleveren dan ooit tevoren, worden hun plannen gedwarsboomd door een ervaren detective (Matt Dillon) die vastbesloten is om de zaak op te lossen.
Regie: John Luessenhop Cast: Matt Dillon, Paul Walker Genre: Actie Duur: 107 minuten
28-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
27-11-2010
Zoon Van Garcia Marquez scoort met Mother and Child.
De 51-jarige Rodrigo Garcia is veel meer dan de zoon van de Colombiaanse Nobelprijswinnaar Gabriel Garcia Marquez. Hij is stilaan een van de bepalende figuren van de Amerikaanse audiovisuele sector. Dat bewijst hij ook met Mother and Child, een sterk psychologisch drama met Naomi Watts en Annette Bening.
Rodrigo Garcia(rechts)
Rodrigo Garcia is nog niet echt een grote naam, maar dat komt misschien omdat hij een nogal onduidelijk profiel heeft. Hij is cameraman, scenarist, projectontwikkelaar, producent en regisseur. Met zijn veelzijdigheid kan je vanaf 24 november 2010 van dichtbij kennismaken. Op dvd is zopas zijn formidabele reeks In Treatment (seizoen 2) uitgekomen en in de zalen start Mother and Child. Die film volgt twee getraumatiseerde vrouwen. Aan de ene kant heb je de moeder (Annette Bening) die op 14-jarige leeftijd haar kind opgaf voor adoptie. En aan de andere kant is er dat kind zelf, nu een volwassen vrouw (Naomi Watts), die gekweld wordt door de gedachte dat haar moeder, van wie ze niet eens weet hoe ze eruit ziet, nooit van haar gehouden heeft.
Waarom bent u zo laat begonnen als schrijver en regisseur? Rodrigo Garcia: «Ik vraag het mij ook af. Ik ben immers via mijn vader grootgebracht in een wereld van literatuur en verhalen. Ik had vroeger nooit plannen om te schrijven of te regisseren. Maar als cameraman raakte ik meer en meer geïnteresseerd in wat een regisseur of een scenarist deed. Waarschijnlijk moest het er ooit wel van komen.»
Hoe bent u bij Annette Bening beland? Ze is een echte topactrice. Rodrigo Garcia: «Ik had een project dat ik samen wilde doen met Warren Beatty, de echtgenoot van Annette, en ik heb wat tijd met hem doorgebracht. Ik heb toen Annette leren kennen. Maar ik wist al lang dat ze een uitstekend actrice was. Hetzelfde geldt voor Naomi Watts. Ik ben heel blij dat ze mee wilden werken. Maar weet je, goede acteurs willen altijd wel volwassen en complexe films maken.»
Ik vind dat de Amerikaanse cultuur geobsedeerd is door het concept familie. Alsof bloedbanden de enige lijm is voor een gezin. U lijkt dat enigszins te doorbreken in Mother and Child Rodrigo Garcia: «De familie biedt heel wat verhalen en dus zal je er veel films over vinden. Maar wat ik niet zo leuk vind aan de Hollywood-benadering is dat alles positief lijkt. Alles loopt goed af en we zijn allemaal doorbrave mensen. Maar dat is een veel te simplistisch beeld. Vele films van Ingmar Bergman handelen over families, maar op het einde gaat het meestal niet zo goed met hen.»
Moeders en kinderen en hun traumas zijn themas die de jongste jaren meer en meer terugkomen in de volwassen bioscoopfilms. Denken we dat we onze kinderen niet meer kunnen opvoeden? Rodrigo Garcia: «We zijn er neurotisch door geworden. We willen het te perfect doen. We kunnen het nog wel, maar we maken ons veel te veel zorgen dat iets fout zal lopen. Het is typisch voor de middenklasse om perfectie na te streven.»
Is verlies van identiteit, iets waar Bening en Watts in de film mee kampen, ook typisch voor deze tijd? Rodrigo Garcia: «Dat denk ik niet. Daar zal men nog veel verhalen over vertellen. Want het is iets van het post- industriële tijdperk. Alles in de reclame vertelt dat jij en ik bijzonder zijn. En we vertellen onze kinderen dat ze heel bijzonder zijn. Maar op een bepaald moment begin je na te denken en besef je dat het maar reclame was. En dat voel je ook wanneer je naar dezelfde scholen gaat, shopt in dezelfde supermarkten, dezelfde producten koopt en dezelfde websites bezoekt. Dan ga je je automatisch afvragen: Hoe verschillend zijn we van mekaar? We verliezen onszelf in de conformiteit en dat schept een crisis.»
Mother and Child speelt vanaf 24 november 2010 in de Kinepolis-bioscopen, dit in het Cinémanie-concept.
Dossier wereldsterren: deel 6: interview met Jodie Foster.
In The Brave One, een thriller uit 2007, speelt Jodie Foster een kille wreekster. 'De film laat zien dat de grens tussen beschaafd en crimineel flinterdun is.'
The safest big city in the world. Wanneer Jodie Foster die woorden over New York uitspreekt, dan klinkt er spot door. Ze kijkt weliswaar serieus, en toch is op slag duidelijk dat dergelijke uitspraak niet aan haar is besteed. The safest big city in the world? 'Je kunt overal veel geld instoppen en er een park van maken, maar dat blijft toch het oppoetsen van de oppervlakte. Het explosiegevaar ligt niet op straat. Dat zit in de hoofden van mensen.'
In The Brave One van regisseur Neil Jordan speelt Foster Erica Bain. Een gelukkige vrouw is ze. Met een leuke baan bij de radio, een fijn appartement op Manhattan, en een verloofde die haar niets te wensen over- laat. Die idylle gaat op een avond in Central Park definitief aan flarden. In een tunneltje worden Erica en haar geliefde afgetuigd door een stel schoften - een misdaad die haar vriend niet overleeft, en die Erica doet veranderen in een bange, boze vrouw. Een vrouw die een pistool koopt, en besluit het recht in eigen hand te nemen.
Ongebruikelijk, erkent Foster, een vrouw die als een kille wreker uit schieten gaat. 'Het is statistisch een feit dat bij vrouwen geweld naar binnen slaat. Vrouwen doen zichzelf pijn. Of hun naaste omgeving. Ze drinken zichzelf dood. Plegen zelfmoord. Ze doden, zoals Medea, hun kinderen. Hun partner.
'Erica Bain maakt zich los van dat cliché. Ze gaat die grens over, treedt naar buiten en zegt: ik kan hiermee niet leven. Ik pik dit niet! Ik vermoord jou!'
The Brave One is een film die jarenlang op de plank lag in Hollywood. Eigenlijk zou Nicole Kidman de hoofdrol spelen, maar zij zag er in een laat stadium vanaf - de rol van een moordende vrouw was voor haar net iets te gevaarlijk terrein. Toen Foster het script las, verbond ze zich ook als producent aan de film.
Jodie Foster: 'Ik vond het idee een vrouwelijke killer te spelen meteen aantrekkelijk. Dit verhaal gaat over hoe om te gaan met angst, met het kwaad in jezelf. Over hoe het is die geheime gevoelens vrij te laten, en te handelen in strijd met wat je zelf rationeel verwerpelijk acht. Voor een actrice is het ongekend bevredigend in de kelders van het bewustzijn rond te kijken. Om op zoek te gaan naar een plek in jezelf die om allerlei begrijpelijke redenen zorgvuldig is toegedekt.'
Tijdens het korte gesprek in Berlijn liep Foster (48) op blote voeten door het hotel. Dat is de enige frivoliteit die ze zich permitteert. Wie Foster interviewt, stuit op een en al efficiëntie. De actrice, in de entertainmentindustrie actief sinds haar derde levensjaar, doseert de krachten zorgvuldig. Ze schudt de hand, formuleert heldere antwoorden, reageert direct wanneer ze een ondertoon bespeurt. Maar geen seconde biedt ze meer dan die professionele accuratesse - een persoonlijke noot of een terzijde is er niet bij.
Scène uit The Brave One.
Die zakelijkheid vormt een belangrijk onderdeel van haar imago. Foster is de actrice waarvan iedereen weet dat ze als kind al meerdere talen sprak. Zodra haar naam valt, valt ook het woord intellectueel. Studeerde magna cum laude af in Literatuurgeschiedenis aan Yale, weet alles van filosofie en politicologie, volgde nooit één acteerles - ze kan huilen op commando en vindt het onnodig daarvoor ook echt aan zielige dingen te denken.
Ook typisch Foster: als een van de weinige Hollywoodsterren slaagt ze erin haar privéleven buiten de bladen te houden; de roddelpers heeft nooit boven water gekregen wie de vader van haar zoon Charles is. Evenmin bestaat er kennis over haar liefdesleven.
De rollen die Foster selecteert, getuigen van een kritische houding ten aanzien van de maatschappij. Vrijwel al haar personages reflecteren op de verhouding tussen mannen en vrouwen. Ze was een verkrachte wraakgodin in The Accused (haar eerste Oscar, in 1988) of een buiten de beschaving opgegroeid wolfskind in Nell (weer een nominatie, 1994). Fosters tweede met een Oscar bekroonde rol - Clarice Starling in Silence of the Lambs (1991) - bleek meer overeenkomsten met Hannibal Lecter te vertonen dan dat ze van de kannibaal verschilde. Recenter, in Panic Room (2002) en Flightplan (2005), was Foster te zien als alleenstaande, knokkende moeder. In Inside Man (2005) dook ze op als een invloedrijke ritselaar in maatpak die namens een bankconsortium de CIA voor de voeten loopt - 'een rol waarvoor vanzelfsprekend een man werd gezocht, totdat ik me meldde en riep dat er in het nieuwe millennium ook vrouwen zijn met topbanen'.
Het is niet zo dat ze ernaar streeft om als een auteur een oeuvre met een eigen signatuur op te bouwen. Daarvoor is de filmindustrie, zegt ze, te grillig. Aan de andere kant: als ze haar werk zo even langsloopt, is er inderdaad die occupatie met wat typisch mannelijk dan wel vrouwelijk zou zijn. Lachend: 'Ik ben blijkbaar niet het ideale type voor een romantische komedie.'
In The Brave One wordt Fosters oeuvre voor een groot deel samengebald. De wraakfilm doet nadrukkelijk denken aan Taxi Driver (1976), waarin ze als 14-jarige een prostituee speelde. Beide films hebben New York als decor. De hoofdpersoon neemt in beide films het recht in eigen handen, en in beide scenario's kan de rondschietende wreker op de nodige sympathie rekenen.
Scène uit The Brave One
Jodie Foster: 'Destijds was de stad het decor van een op drift geraakte cultuur. Een plek waar geen grens meer bestond tussen goed en slecht. Sindsdien is er veel veranderd. The Brave One speelt op een moment dat veiligheid bovenaan de politieke agenda staat. Er is zoveel blauw op straat dat het bijna onwerkelijk aandoet. En de ironie is dat het onbehagen niet minder wordt. In New York heerst voortdurend de angst dat er iets verschrikkelijks kan gebeuren. Dat maakt de stad neurotisch.'
In Taxi Driver besluit taxichauffeur Travis Bickle als 'lone crazy gunman' het gespuis op straat te wreken dat de verslaafde Iris dwingt haar lichaam te verkopen. Dertig jaar later belichaamt Foster de vrouwelijke evenknie van Bickle. Haar Erica staat symbool voor de progressieve veertiger, die zijn idealen heeft zien sterven en de primitieveling in zichzelf met moeite achter het politiek-correcte masker weet te houden.
Jodie Foster: 'Het is een film die laat zien dat de grens tussen beschaafd en crimineel flinterdun is. Dat vind ik geen moreel dubieus standpunt. Eerder realistisch, zou ik zeggen. Het is beter te erkennen dat in elk mens een schurk huist dan om net te doen of het kwaad altijd van buiten komt. Van andere mensen. Van mensen die minder zouden zijn dan wij. Of primitiever. De meeste moorden worden nog altijd gepleegd door doodgewone mensen met keurige huizen en een leuke betrekking.'
Ook Fosters eigen leven is deels bepaald door een pistoolschot. De psychopaat John W. Hinckley jr. probeerde in 1981 de toenmalige president Ronald Reagan te vermoorden uit wat hij later noemde zijn 'liefde voor Jodie'. Daarover schreef ze een jaar later voor Esquire het artikel Why Me?, waarin ze de angst uitsprak dat de Hinckley-zaak haar de rest van haar leven zou achtervolgen.
Nu een vraag beantwoorden over die tijd acht ze niet opportuun. Te privé. Wel wil ze nog iets kwijt over wat haar werk voor haar betekent.
Scène uit The Brave One. Jodie Foster: 'Film heeft een enorme impact, doordat miljoenen mensen bereikt worden. Dat is een feit waar- mee ik altijd rekening houd. Ik hoop dat mensen na The Brave One iets meer begrijpen over het effect van geweld. Dat geweld niet zomaar is af te dekken. Als dat lukt, op zo'n grote schaal, dan vind ik dat een wonder. Dan stel ik tevreden vast dat dat mijn bijdrage aan de wereld is.'
26-11-2010 om 11:24
geschreven door Patje007
25-11-2010
Mark Wahlberg nu ook als komiek in 'The Other Guys.
De 39-jarige Mark Wahlberg heeft vele watertjes doorzwommen. De kleine crimineel uit Boston schopte het tot rapper Marky Mark, om zich vervolgens te verpoppen tot brutale actieheld (The Italian Job), stevige karakteracteur (The Departed) en verrassende producer (Entourage). Vanaf vandaag kan je ook kennismaken met een nog andere Wahlberg: de kluns in de politiekomedie The Other Guys.
Mochten jullie veel improviseren? Mark Wahlberg: «We hadden een zeer strikt percentage. Eens we aan de 23% zaten, mocht niemand nog praten of improviseren. Neen, serieus, in elke scène hebben we spontaan gekke dingen gedaan, maar we doen altijd wel een paar takes zoals het in het script staat. Eens we tevreden zijn over die klassieke takes, mag iedereen volledig uit de bol gaan.»
Was het een buitenkans om nu eens de sul te spelen in plaats van de held ? Mark Wahlberg: «Euh ik probeerde eigenlijk de held te spelen... (lacht) Ik heb altijd al komedie willen doen en voelde me zeer vereerd toen Will Ferrell en regisseur Adam MacKay me in deze rol zagen. Ze namen me uit eten en vroegen me op de man af of ik bij het team wilde komen. Het kon me eigenlijk niet schelen wat de film zou zijn, ik was zo blij als een kind dat ik met hen mocht meespelen. Ik smeekte om een komische rol, al is daar ook een zeker risico aan verbonden. Want als je zon komedie verknalt, krijg je geen tweede kans meer. Will en Adam zijn specialisten in het genre, dus in feite was dit voor mij een perfecte situatie.»
Mark Wahlberg en Will Ferrell
Uw personage van geïrriteerde en wanhopige cop is vrij geestig. Benaderde u die komische rol zoals u in het verleden andere rollen aanpakte? Mark Wahlberg: «Wat ik moest doen, stond eigenlijk allemaal wel in het script. Ik kwam naar de set en deed mijn ding. Maar achteraf gezien ben ik blij dat ik zo lang gewacht heb om een komische rol te spelen. Want ik denk dat ik veel te zelfbewust was om vanalles uit te proberen, en dan riskeer je om jezelf belachelijk te maken. Maar zoals ik al zei, was ik in goede handen. Elke dag was een feest.»
Hoe ziet u de toekomst. Naar verluidt zou u stoppen met acteren en u concentreren op het ouderschap en golf Mark Wahlberg: «Tja, mijn talent op het golfterrein is momenteel niet echt om over te pochen. En ik heb intussen vier kinderen en het leven wordt almaar duurder. Ik heb dus geen andere keuze dan te blijven werken. Och, ik amuseer me nog altijd met acteren. Ik ben enkel wat selectiever geworden.»
Hoe staat het met de muzikale Mark. Bestaat die nog? Mark Wahlberg: «Zeker niet. Die is gepensioneerd. De hele muziekindustrie is eigenlijk gebouwd op rotzooi en onzin. Ik werd het beu. Ik vind zelfs dat men rappers boven de 35 moet verbieden om nog te rappen, dat is de pensioen- gerechtigde leeftijd.»
25-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
24-11-2010
Filmaffiche The Other Guys.
The Other Guys speelt sinds 24 november 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Plot: De NYPD rechercheurs Christopher Danson en P.K. Highsmith (Dwayne Johnson en Samuel L. Jackson) zijn de stoerste en meest geliefde agenten van New York City. Een aantal bureaus verder zitten de rechercheurs Allen Gamble (Will Ferrell) en Terry Hoitz (Mark Wahlberg). Zij zijn geen helden, zij zijn "The Other Guys". Maar elke agent krijgt op een gegeven moment zijn of haar kans. Zo ook Gamble en Hoitz. Ze stuiten op een op het eerste gezicht onschuldige zaak die geen enkele andere rechercheur wil hebben, maar die weleens het grootste misdrijf van New York zou kunnen worden. Het is de kans van hun leven, maar beschikken zij wel over de juiste capaciteiten?
Regie: Adam McKay Cast: Mark Wahlberg, Eva Mendes Dwayne Johnson, Samuel L. Jackson Genre: Komedie Duur: 107 minuten
24-11-2010 om 18:42
geschreven door Patje007
Eva Mendes zoals u haar nog nooit zag in 'The Other Guys'. '
Met Eva Mendes (35) is het altijd lachen geblazen. Maar de goedlachse en bloedmooie actrice heeft ook een serieuze kant. 'Als je niets doet met je roem is het allemaal zo betekenisloos. Van mij mag Angelina Jolie een standbeeld krijgen.'
Ze is dol op de Italiaanse taal, zingen, mensen ontvangen en haar Belgische hond Hugo. Maar de mensen kennen Eva Mendes (35) vooral als de sensuele actrice uit films als Hitch, Stuck on you en Training day, en als model uit grote modecampagnes voor onder andere Armani. In de komedie The other guys laat ze zich van een heel andere kant zien.
U speelt in deze film de onderdanige echtgenote van Will Ferrel die een mislukte agent vertolkt. Vindt u zo'n komische rol gemakkelijk? Eva Mendes: 'Toch als je met Will Ferrell en Mark Wahlberg op de set staat. Mark heeft een serieus imago, maar hij kan heel grappig zijn, en dat is heel verfrissend. En Will moedigde me echt aan om grappig te zijn, hij was niet bang dat ik de show van hem stal. Will Smith (met wie ze Hitch draaide) had dat ook.'
U wordt vaak genoemd als de mooiste vrouw ter wereld. Legt dat veel druk op uw schouders? Eva Mendes: 'Mmm, neen, die titels uitdelen, dat is gewoon iets wat Hollywood doet. Ik ben niet de eerste en niet de laatste Mooiste Vrouw ter Wereld, en ik ben niet de enige. Ik hecht daar gewoon niet zoveel belang aan. Als iemand mij een compliment geeft, waardeer ik dat wel, maar meer niet.'
Maar u vindt het niet erg om lelijk te zijn voor een rol, zoals in een paar scènes in deze film? Eva Mendes: 'Ik smacht naar zulke rollen! Ik ben een actrice, geen fotomodel! Ik wil uiteenlopende dingen doen. Komedie, drama, satire, musical... Ik sta open voor alle aanbiedingen. Ik heb nog rollen gespeeld waar ik in sommige scènes geen make-up draag en dat vind ik absoluut niet erg.'
Als kind werd u naar verluidt gepest om uw grote mond. Eva Mendes: 'Dat verhaal wil ik niet overdrijven. Ik heb daar gewoon over verteld toen ik door het tijdschrift People in het jaarlijkse lijstje van 50 mooiste mensen ter wereld gezet was en ze me vroegen waarmee ik vroeger geplaagd werd. Ik was twaalf, mager, en had een enorme mond en grote tanden. Ik zag eruit als een flessenopener! Maar in mijn tienerjaren is mijn gezicht rond die mond gegroeid en is alles in orde gekomen.' (lacht)
Heeft u er eigenlijk altijd van gedroomd om een actrice te worden? Eva Mendes: 'Dat wisselde nogal eens. Toen ik heel klein was, wou ik non worden. Maar mijn zus vertelde me dat je daarvoor niet betaald werd, dus moest het iets anders worden. (lacht)Operazangeres, of astronaute. Maar het is actrice geworden.'
U kreeg zopas ook een Variety Award voor uw liefdadigheidswerk. Eva Mendes: 'Daar ben ik zo dankbaar voor. Ik zet mij met hart en ziel in voor Art of Alysium, een project om zieke kinderen op te beuren met alle vormen van kunst, dat kan ook zang en dans zijn. Een kind dat aan een levens- bedreigende ziekte lijdt, komt dikwijls terecht in een deprimerende ziekenhuiskamer. En als je dan ziet dan dat je zo'n kind toch weer kan doen openbloeien. (ontroerd).... Sorry, ik krijg er kippenvel van.' 'Ik hoor sommige mensen wel eens cynisch doen over al die beroemdheden die zich per se voor een goed doel willen inzetten. Maar zo hoort het toch?'
Kinderen adopteren was een tijdje een rage in Hollywood. Eva Mendes: 'Daar is toch niets mis mee? We krijgen zoveel aandacht als celebrity, gewoon al voor de kleren die we dragen. Dat is allemaal zo betekenisloos als je daar niets mee doet. Vroeger had je Audrey Hepburn, maar ik vind echt dat we Angelina Jolie dankbaar moeten zijn omdat ze het weer cool gemaakt heeft om iets terug te doen. Ze verdient een standbeeld.'
Hebt u een levensmotto? Eva Mendes: 'Doe niemand pijn, toch niet bewust. Als ik ergens aan twijfel, denk ik altijd na over wat de gevolgen van mijn beslissing zullen zijn, voor anderen, en voor mezelf. Geef liefde en je krijgt liefde terug. Dat heb ik pas nog getest: ik heb vanuit Londen naar mijn vriend, mijn moeder, mijn zus en broer en nog een paar mensen om wie ik geef, een sms'je gestuurd met de boodschap dat ik hen ontzettend miste. Zij lagen in L.A. te slapen. Maar de volgende morgen had ik zeven berichtjes in mijn mailbox. Wat je geeft, krijg je dus echt terug.'(lacht)
Morgen naar aanleiding van de release van The Other Guys een interview met Mark Wahlberg.
24-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
20-11-2010
Filmaffiche Red.
Red speelt vanaf 1 december 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Robert Schwentke Cast: Bruce Willis, Morgan Freeman, Helen Mirren Genre: Actie, komedie Duur: 111 minuten
20-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
Van Commercials tot The Joneses: interview met Derrick Borte.
De in Duitsland geboren Amerikaan Derrick Borte maakt al 20 jaar lang commercials. En toen besloot hij eens wat anders te doen en regisseerde zijn eerste film, The Joneses. Het werd een satirische tragikomedie, niet toevallig, over undercover-reclamemakers. Voor de hoofdrollen sloeg Borte Demi Moore en David Duchovny aan de haak. The Joneses vormen de ideale familie. Ze hebben de nieuwste wagens, de meest trendy kleding, de meest luxueuze horloges en slaan een balletje met golfsticks die pas in de shops liggen. Iedereen in de buurt wil zijn zoals een Jones. Maar de Joneses zijn niet wie ze beweren te zijn. Kate Jones (Demi Moore) is het hoofd van een undercover publicity team dat de nieuwste luxeproducten aan de argeloze buurt toont. Steve Jones (David Duchovny) is haar assistent, die zich echter vragen begint te stellen bij zijn job.
Zouden reclamemensen zoals de Joneses kunnen bestaan in toekomst? Derrick Borte: «Zeker, ik denk dat alles mogelijk. Het is zeker mogelijk in de tijd waarin wij leven. Maar of het heel praktisch is, daar ben ik niet zo zeker van.»
Heeft u als commercialmaker gelijkaardige ervaringen gehad? Derrick Borte: «Ik was slechts regisseur. Das heel simpel. Je krijgt een script en dat blik je in. Ik ben nooit betrokken geweest bij een zeer berekende campagne om de consument in te palmen. Je stelt jezelf uitaard vragen over de wereld van de reclame. Maar anderzijds heb ik veel geleerd. Je leert hoe je met een beperkt budget de productie naar een hoger niveau tilt. En je leert ook hoe je heel snel iets kan inblikken.»
Ik had verwacht dat de product placement in uw film indrukwekkend ging zijn. Maar de lijst is zeer bescheiden Derrick Borte: «Elke beslissing rond product placement was een creatieve beslissing. Geen enkel merk dat in de film te zien is, heeft betaald. Het zou me zeker een pak poen voor de film hebben opgeleverd, maar ik wilde het artistiek houden. En ik wilde zeker geen valse merknamen, want die zouden afbreuk hebben gedaan aan de realisme van de film. Er zijn mensen die zeggen dat The Joneses een aanklacht is tegen het consumeren terwijl er toch een aantal producten opduiken. Mijn mening daarover: het is een aanklacht én een positief portret van het fenomeen consumeren. Er is niets mis met consumptie. Je kan je wel vragen stellen over een consument die het geld niet heeft en zich in de nesten werkt om een bepaald product te kopen.»
Heeft u zich nooit vragen gesteld over de impact van uw eigen commercials? Derrick Borte: «Reclame heeft zeker invloed, daar ben ik me ten volle van bewust. Maar ik zag mijn job toch veel breder. Als commercialfilmer krijg je een script en moet je binnen de 30 seconden een boodschap overbrengen. Das een hele uitdaging. Wat de resultaten betreft: er zijn goede en slechte commercials en er is al de rest daartussen. Ik heb heel veel van alle drie de categorieën gedaan. Ben ikzelf beïnvloed door die commercials? Het was meer alsof ik elke dag op de filmschool zat.»
Uw einde is vrij optimistisch en moraliserend. Ik had de indruk dat u iets donkerder wilde gaan, neen? Derrick Borte: «Sommige critici noemen het een happy end, maar zo zie ik het niet. Want hier heb je twee mensen die een andere keuze maken. Maar de hele machine blijft wel doordraaien. Daarom heb ik die scène toegevoegd waarin nieuwe reclame-gezinnen over de hele wereld worden geplaatst.»
Om af te sluiten, wat is uw favoriete reclamefilmpje? Derrick Borte: «Ik denk niet dat ik ooit een commercial heb gezien waarvan ik onder de indruk was. Op technisch vlak zie je soms dingen die indrukwekkend en anders zijn. Ik herinner me nog een Budweiser-commercial over een holbewoner die door berg en dal rent en eindelijk in zijn grot aankomt. Iedereen is benieuwd en je denkt dat hij het vuur heeft meegebracht. Maar het is een sixpack Budweisers. De andere hoofdholbewoners reageren: Oké, en nu haal je pizza. Die vond ik heel grappig.»
The Joneses speelt sinds 17 november 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
20-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
19-11-2010
Daniel Day-Lewis wordt Abraham Lincoln.
Tweevoudig Oscarwinnaar Daniel Day-Lewis(Gangs of New York, There Wil Be Blood) gaat de hoofdrol spelen in de film Lincoln van regisseur Steven Spielberg. Dit is gisteren bekend gemaakt door laatstgenoemde en Stacey Snider, een grote naam bij DreamWorks Studios. Day-Lewis gaat de rol spelen van Abraham Lincoln, de 16e president van de Verenigde States van Amerika.
De film wordt gebaseerd op het boek van Team of Rivals van historicus en Pulitzer Prize-winnaar Doris Kearns Goodwin. Het script is geschreven door Tony Award winnaar, Academy Award genomineerde en tevens Pulitzer Prize winnaar Tony Kushner. Eerder werd acteur Liam Neeson in verband gebracht met de rol.
De opnames moeten eind 2011 starten, zodat de film in het laatste kwartaal van 2012 in de bioscoop kan verschijnen via Disneys distributielabel Touchstone.
19-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
18-11-2010
Deze tien acteurs grepen net naast rol in Harry Potter-film.
Wat als Daniel Radcliffe niet uitverkoren geweest was om Harry Potter te spelen? Dan hadden we ongetwijfeld een andere kindacteur gehad in de rol van Harry Potter. Deze tien acteurs/actrices misten op een haar na een rol in de meest succesvolle filmserie ooit.
Ian McKellen als Dumbledore (Albus Perkamentus): hoewel twee verschillende acteurs de professor in Zweinstein gespeeld hebben (eerst Richard Harris en na diens dood Michael Gambon) kwam ook McKellen in aanmerking voor die rol.
Ian McKellen in X-Men: The Last Stand
Naomi Watts als Narcissa Malfoy (Narcissa Malfidus): Watts stond op het punt om Narcissa, de vrouw van Lucius en de moeder van Draco te spelen, tot haar management er een stokje voor stak. De rol ging uiteindelijk naar de Engelse actrice Helen McRory.
Naomi Watts in The International
Liam Aiken als Harry Potter: Aiken -vooral bekend van het drama 'Stepmom'- had officieel de hoofdvogel afgeschoten. Eén probleem echter: de regisseurs wilden absoluut dat een Brit de rol van de jonge tovenaar zou spelen. Een dag later was Aiken de hoofdrol weer kwijt en kwam Daniel Radcliffe op de proppen.
Tilda Swinton als professor Sybill Trelawney (Sybilla Zwamdrift): alvorens Emma thompson de prettig gestoorde lerares waarzeggerij speelde, kreeg Tilda Swinton die rol aangeboden.
Tilda Swinton in Michael Clayton
Hugh Grant als Gilderoy Lockhart (Gladianus Smalhart): Grant werd gecast als Lockhart, de narcistische charlatan. Omwille van een te drukke agenda mocht Kenneth Branagh echter met de eer gaan lopen.
Hugh Grant in Did you hear about the Morgans
Rosamund Pike als Rita Skeeter (Rita Pulpers): Pike was de eerste keuze om Skeeter te spelen, maar ze zei uiteindelijk nee tegen de rol van nieuwsgierige journaliste.
Tim Roth als Severus Snape (Severus Sneep): De ster uit 'Lie to me' onderhandelde over de rol van Snape, maar verkoos uiteindelijk 'Planet of the Apes' boven 'Harry Potter'. Daardoor lag de weg open voor Alan Rickman om het schoolhoofd van Zweinstein te spelen.
Tim Roth in Youth Without Youth
David Thewlis als Quirinus Quirrell (professor Krinkel): Thewlis neemt de rol van Lupos voor zijn rekening. Oorspronkelijk was het echter de bedoeling om Krinkel te vertolken, de leraar wiens lichaam in beslag genomen werd door Voldemort.
David Thewlis in Harry Potter and the Prisoner of Azkaban
Bob Hoskins als Horace Slughorn (Hildebrand Slakhoorn): Slakhoorn, de leerkracht die de jonge Marten Vilijn de kunst van de Gruzielementen bijbracht, wordt gespeeld door Jim Broadbent. Nochtans was het de bedoeling dat de Britse acteur Hoskins die rol voor zijn rekening zou nemen.
Bob Hoskins in Made in Dagenham
Jamie Campbell-Bower als Tom Riddle (Marten Vilijn): Campbell-Bower wilde absoluut in de huid van Vilijn kruipen, maar Frank Dillane stak daar een stokje voor. Als compensatie wist Campbell Bower een rol te versieren in die andere bekende boekenreeks, Twilight.
Jamie Campbell-Bower(midden) in The Twilight Saga: New Moon
18-11-2010 om 12:03
geschreven door Patje007
Filmaffiche Harry Potter and the deathly hallows part I.
Harry Potter and the deathly hallows part I speelt vanaf 17 november 2010 in de Kinepolis-bioscopen.
18-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
17-11-2010
Dossier wereldsterren: deel 5: interview met Anthony Hopkins.
De kameleon-acteur Anthony Hopkins over zijn fascinatie voor het kwaad en het gemak van het acteren. "Er is te veel intellect, te weinig intuïtie."
De in Zuid-Wales geboren bakkerszoon groeide op rijpere leeftijd uit tot een van de grote kameleon- acteurs, even bedreven in het vertolken van criminele psychose ("The Silence of the Lambs"), ingehouden emoties ("Howard's End" en "The Remains of the Day") als politieke paranoïa ("Nixon").
Het lijstje van Hopkins' portretteringen van de groten - en minder groten - der aarde is trouwens indruk- wekkend: naast de 37ste president van Amerika, speelde hij ook Adolf Hitler, Pablo Picasso, Yitzhak Rabin, Lloyd George, Bruno Hauptmann (ontvoerder van de Lindbergh-baby), de Engelse spion Guy Burges, de Nederlandse vampierverdelger Van Helsing en de Parijse bultenaar Quasimodo.
Jaren voor hij Richard Milhous Nixon zal spelen in de omstreden film van Oliver Stone, spreekt hij al over zijn fascinatie voor de gevallen president: "De laatste weken van Watergate - toen zijn vernietiging onaf- wendbaar was - vind ik onweerstaanbaar. Nixon had het bizarre charisma van de paranoïde persoonlijkheid. Zulke personages spreken dan ook meer tot de verbeelding dan bijvoorbeeld een integer en hoffelijk man als Jimmy Carter. De raaskallende en scheldende Nixon was zo fascinerend omdat hij in een gevecht gewikkeld was met zichzelf - en we kregen bovendien de strijd op televisie te zien. Zijn slotrede was buitengewoon, het materiaal voor een grote tragedie."
In 1998 alleen al schitterde Hopkins in vier films. In het slavenepos "Amistad" van Steven Spielberg is hij de wijze oude ex-president JohnQuincyAdams. In de fabel over survival "The Edge" is hij een rijke zakenman die leert overleven in de wildernis. In "The Mask of Zorro" is hij de oude gemaskerde wreker die protégé Antonio Banderas de knepen van het vak leert. In het mystieke romantische drama "Meet Joe Black" tenslotte speelt de 72-jarige acteur, een mediatycoon die stervende is, maar met magere Hein (Brad Pitt) een deal sluit om het einde nog even uit te stellen.
U krijgt nu de ene grote rol na de andere aangeboden. Gewoon een kwestie van geluk, of vindt u dit wel verdiend na al die jaren? Anthony Hopkins: Ik voel me een bofkont. Vind zeker niet dat ik dit allemaal verdien. Niemand heeft het verdiend in deze business. Het is allemaal puur geluk, reden te meer om er met volle teugen van te genieten!
Sommigen beweren dat ook geluk hebben een kunst is? Anthony Hopkins: Je moet natuurlijk het geluk een beetje sturen. Het lot moet je gunstig gezind zijn. De meeste tijd voel ik me gelukkig, ik zou dwaas zijn om me niet zo te voelen, gezien het leven dat ik leid. Neem nu vandaag: een heerlijke herfstdag in New York - moet je het zicht zien op Central Park! - met niets anders te doen dan te praten over mezelf.
U hebt de reputatie moeilijk te zijn om mee te werken? Anthony Hopkins: Moeilijk? Ik ben nooit moeilijk, tenzij het echt nodig is. Maar ik kan wel hard zijn. Ik meen het als ik nee zeg. Ik heb een hekel aan schreeuwende en tierende regisseurs of acteurs. Ik werk graag met aangename mensen. Films maken is geen zwaar werk, maar het is wel tijdrovend. Soms is het gecompliceerd, vooral voor de regisseur. Dus is het raadzaam om in een zekere harmonie te werken. Met een razende maniak op de set die iedereen afblaft, kun je niet deftig werken. Ik heb geen geduld met regisseurs of acteurs die zichzelf opblazen. Het is toch maar cinema waar we mee bezig zijn, en niet een medicijn om kanker te genezen. Ik ken een paar Engelse acteurs die zo verschrikkelijk druk doen. Komaan! En zeggen dat er mensen verhongeren in deze wereld. Wie denken ze wel dat ze zijn, gewoon omdat ze Shakespeare spelen!
Martin Brest (de regisseur van "Meet Joe Black) zei dat ik de moeilijkste acteur ben met wie hij gewerkt heeft, omdat ik nooit meer wil doen dan vier à vijf takes. "Wil je nog een zesde take? Alleen als je me smeekt op je blote knieën", zei ik tegen Marty. Ik vind het onzin om vijfentwintig keer hetzelfde te draaien.
De grote plaag van de filmindustrie is de video playback. Je ziet tegenwoordig de regisseurs niet meer, ze zitten voortdurend naar hun videomonitor te staren. En na een half uur zitten te gapen naar hun schermpje, roepen ze: take two! Om gek van te worden! Ik ben van het principe: hou op voortdurend te kijken naar wat je gedaan hebt, maar doe het gewoon opnieuw. Iedereen praat tegenwoordig te veel. Er is te veel intellect, te weinig intuïtie. Te veel filmschool- techniek. Je moet gewoon de camera's laten rollen en de acteur zijn ding laten doen.
Ik ben tegen geen enkele werkmethode gekant - iedereen zoekt naar de techniek die hem het meest schikt - maar laat ons alstublieft voortmaken en er niet eindeloos over zeuren. Als een collega liefst vier rondjes loopt rond het huizenblok vooraleer hij de camera kan trotseren, voor mij niet gelaten. Zoals hij voor mijn part ook een aria mag zingen voor hij zijn dialogen kan zeggen. Zolang hij maar op tijd op het appel verschijnt en ik op tijd naar huis kan.
"Titus" was de eerste speelfilm van Julie Taymor, een avant-garde toneelregisseuse die op Broadway furore maakte met "The Lion King". Anthony Hopkins: Julie Taymor is overigens een aardige vrouw om mee te werken. Gezien haar opleiding is ze meer begaan met de visuele kant van de zaak dan met de acteurs. Toen we voor 't eerst onze tekst repeteerden, viel ze ons voortdurend in de rede. Ik heb haar moeten uitleggen dat ik mijn scènes zonder onderbreking moet kunnen repeteren. Wij acteurs moeten het eerst voor onszelf oplossen, we zijn geen barbiepoppen. Ze is een schrandere vrouw en begreep mijn standpunt.
Was het een terugkeer naar uw roots bij het Londense National Theatre? Anthony Hopkins: Nee, helemaal niet. Ik heb geen roots.
En uw Welshe achtergrond dan? Anthony Hopkins: Ik ben gewoon afkomstig uit Wales, meer is er niet aan. Ik keer er nog vaak terug, maar voel me niet speciaal Welsh. Ik ken Welshmen die echt fanatiekelingen zijn, nationalisten die voortdurend elkaars gezelschap opzoeken. Dat doe ik niet. Ik heb nog altijd een huis in Londen, maar woon meestal in Los Angeles, heb weinig vrienden en leid mijn leven zoals het me zint: rusteloos maar vrij!
Was u dan geen bewonderaar van Richard Burton, ook een acteur afkomstig uit Wales? Anthony Hopkins: Ja, maar dat had niets te maken met zijn Welshe ziel. Net als Burton wilde ik rijk en beroemd worden. We komen gewoon uit hetzelfde stadje, maar hebben elkaar toen nooit ontmoet. Of liever, toen ik heel jong was, heb ik hem eens om een handtekening gevraagd. Hij signeerde mijn boek en vroeg of ik Welsh sprak. Nee? Dan ben je niet echt een Welshman. Ik was erg onder de indruk van hem. Keek naar hem op omdat hij iets gemaakt had van zijn leven. Ik was niets waard op school, bijzonder zwakke student. Daarom wilde ik iets doen waarvoor ik niet te hard hoefde te werken. Dus werd ik acteur, het liefst was ik meteen ook een ster geworden, maar dat heeft nog vele jaren geduurd. En nu ik dat bereikt heb, besef ik dat het eigenlijk allemaal niets uitmaakt. Hoeveel je ook verdient, je kan toch maar in één bed tegelijk slapen. Toegegeven: het is aangenaam, maar het leven is één grote grap. Het enige wat ik au sérieux neem, is de absurditeit van het bestaan. Wat zijn we anders dan futiele wezens die worstelen en dromen, en wie finaal de dood wacht? Waar maken we ons toch druk om. Een regisseur zei me onlangs: je ziet er zo gelukkig uit. Natuurlijk, ik zou gek zijn om niet gelukkig te zijn. Mijn brood verdienen met acteren!
De acteur George Sanders zei dat acteren niet zo moeilijk was, en vergeleek het met rolschaatsen: eens je ermee weg bent, gaat het vanzelf. Anthony Hopkins: Ben ik het volkomen mee eens.
Waarom doen veel acteurs er dan zo gewichtig over? Anthony Hopkins: Omdat ze zich schuldig voelen. Ze voelen zich overbetaald en daarom doen ze alsof het een zware klus is. Misschien moeten ze wel zwoegen, misschien kunnen ze gewoon niet acteren, misschien worstelen ze inderdaad. Ik zal niet ontkennen dat alle begin moeilijk is, ook voor een acteur: je moet het vak leren, je eigen weg zoeken. Ik ging naar de toneelacademie, leerde een paar knepen van het vak. Een tijdlang was ik een Method- acteur, probeerde ik mezelf in de rol te projecteren. Ik schreef voor mezelf de subtekst neer van een rol... En dan, enkele jaren geleden, hield ik daar allemaal mee op, en had ik genoeg aan het scenario. Want alle informatie die je nodig hebt, steekt in de tekst, ongeacht of het Shakespeare is, Tennessee Williams of een filmscript.
Ik leer mijn dialogen van buiten door ze hardop te lezen, pagina na pagina. Alsof je de tekst opeet en verteert. Eens je die tekst volledig in je hebt opgenomen, word je de tekst. Kennis van de tekst is het belangrijkste. Het is hetzelfde als Horowitz die aan de piano zit met voor zich de partituur van Chopins "La Polonaise".
Ik geloof niet dat het zo makkelijk is als u beweert. Anthony Hopkins: Oké, Nixon bijvoorbeeld was iets ingewikkelder. Ik las het script en keek naar video- opnames van toespraken en televisieredes van Nixon. 's Avonds stopte ik een cassette met zijn afscheids- rede in de videorecorder en keek ernaar, terwijl ik aan het inslapen was. Tegen de tijd dat de cassette afgelopen was, was ik al in een diepe slaap verzonken. Op die manier nam ik hem in mij op. Drie weken lang, altijd maar naar zijn stem luisteren en elke avond in slaap vallen met zijn afscheidsrede. Tijdens onze eerste opnamedag draaiden we een scène in de Ovale Kamer met John Dean. Toen ik op de set verscheen in een pak zoals Nixon toen droeg, voelde ik me plotseling ook Nixon.
U maakt hem erg menselijk. Anthony Hopkins: Maar hij was toch ook menselijk! Ik zag hem als een tragische, gekwetste en neurotische figuur. Dat hij die nooit gezondigd heeft de eerste steen werpe. We vellen veel te snel een oor- deel over mensen. Nixon werd ten val gebracht door dezelfde kracht die hem ook tot president had gemaakt: zijn mateloze ambitie. Wat ons allemaal kan overkomen. Kijk naar meneer Clinton. Oké, hij maakte een fout. Wie niet misschien? We liegen toch allemaal over seks?
Nixon was een dwaas die betrapt werd. Hij was paranoïde. Hij had een grote verkiezingsoverwinning achter de rug, maar bleef zich achtervolgd en veracht voelen. Hij was een briljant staatsman, maar wat hij deed, was inderdaad crimineel. Hij probeerde het toe te dekken. Moet je daarom een mens tot de hel verdoemen?
Anthony Hopkins en zijn vrouw Stella Arroyave
U schijnt hem te mogen. Anthony Hopkins: Jawel, je moet iemand mogen om hem te kunnen spelen. Wij allemaal - maar jullie, de pers in het bijzonder - veroordelen publieke figuren voor fouten en misdrijven, alsof de rest van de bevolking daar immuun voor is. Terwijl niemand vrijuit gaat. Iedereen is schuldig. We zijn allemaal nietige, zwakke schepsels.
U was al meer dan twintig jaar bezig vooraleer u in 1991 wereldberoemd werd als de kannibaal Hannibal Lecter in "The Silence of the Lambs"? Anthony Hopkins: Ik had altijd een succesvolle carrière, zat nooit erg lang zonder werk. "The Silence of the Lambs" katapulteerde me plots in een totaal andere categorie. Ik was toen al in de vijftig en op een leeftijd aangekomen dat ik niet veel meer verwachtte. Mijn filosofie was toen: vraag niets, verwacht niets en aanvaard alles. Toen de film uitkwam, was het meteen een grote hit, zowel in Engeland als Amerika. Het is altijd mijn droom geweest om mijn naam in het groot geafficheerd te zien op Leicester Square. De eerste avond goot het pijpenstelen en stond ik in de rij aan te schuiven aan de kassa. Boven de bomen zag ik plotseling in die gutsende regen, in koeien van letters: SILENCE OF THE LAMBS. JODIE FOSTER. ANTHONY HOPKINS. Nooit zal ik het moment vergeten toen ik dacht: ik heb het gemaakt! En meteen daarna: wat nu?
En ze gaven me er een oscar voor, die ik juichend in ontvangst nam. Na de oscarceremonie keerde ik terug naar mijn hotel, ging slapen en werd af en toe wakker om naar mijn oscar te kijken. Ik dacht dat dit mijn leven zou veranderen, maar een paar dagen later was ook dit een ander beeldje om aan de collectie toe te voegen. Mijn oscar kreeg een ereplaatsje in mijn huis in Londen.
Anthony Hopkins als Hannibal Lector
Hebt u een verklaring voor het fenomenale succes van Hannibal Lecter, de seriemoordenaar die verzot is op mensenvlees en chianti? Anthony Hopkins: Ik zou bij God niet weten waarom het publiek uitgerekend door een Hannibal Lecter bang wil gemaakt worden. Mijn enige theorie is dat we in zulke lieden geïnteresseerd zijn omdat ze de duistere kant van onze natuur belichten. Het is een gotisch sprookje over de eeuwige strijd tussen goed en kwaad, licht en donker. Lecter is zowel onze gids als de gezant van dood en duisternis. Hij bewondert en respecteert FBI-stagiaire Clarice Starling, op zijn manier houdt hij zelfs van haar. Hij wil haar duistere kanten kennen en stelt voor om binnen te dringen in haar verdrongen herinneringen, wat van haar kant grote moed vereist. En als tijdens dat ene moment hun handen elkaar even raken, is zij al voldoende gewapend om het beest te bestrijden. Het lijkt wel Sint-Joris en de Draak. Of een sprookje van Grimm. De betovering van alle grote sprookjes - Sneeuwwitje, de Schone Slaapster, Roodkapje - is gebaseerd op het Jungiaans archetype van de destructieve krachten die in onszelf schuilen. De schaduwzijde. Via Dr. Lecter vangen we een glimp op van het kwaad waar we allen toe in staat zijn. Politieke dictators zijn toch ook kinderen geweest, zoals wij allemaal. En toch werden ze later monsters die miljoenen van hun onderdanen hypnotiseerden, ongeacht of het in de Sovjet-Unie was of in nazi-Duitsland.
U had zelf ook enkele ideeën voor hoe Lecter in beeld moest worden gebracht? Anthony Hopkins: Met een prima regisseur als Jonathan Demme heb je zelf niet veel werk, maar toch ben ik blij dat ik hier en daar iets heb kunnen bijdragen. Neem nu die scène waarin Lecter opgesloten zit in een grote kooi midden in een turnzaal. Volgens het script droeg ik een oranje overall, maar ik wilde een wit pak dragen. Jonathan wilde weten waarom, vooral omdat dit voor extra belichtingsproblemen zorgde. Toen vertelde ik hem een verhaal uit mijn kinderjaren - mijn eerste bezoek aan de tandarts, van wie ik me maar één ding herinner: dat hij volledig in 't wit was gekleed. Ik was verstijfd van de angst, herinner me nog levendig de reuk van de verdoving en de antiseptische middelen. De tandarts liep op zachte, witte schoenen, zodat je hem niet kon horen. Maar toch voelde ik hem rond de zetel lopen. Het hockeymasker dat Lecter belet te bijten, deed me ook aan het tandartsmasker denken. Die filmscène heeft ook iets grotesk erotisch. De cameraman zette me onder zeer hard licht, zodat je het gevoel krijgt dat Lecter en Clarice in het felle, witte licht een vuurproef doorstaan. Hij wil haar meevoeren naar de ondergang, de vuurhaard van de hel. Terwijl het witte pak hem klinisch maakt. Als hij later het gezicht vilt van de bewaker om het op het zijne te plakken, is dit het werk van een zeer deskundig chirurg
Zijn er sinds "Silence of the Lambs" rollen die u na aan het hart liggen? Anthony Hopkins: Zodra de opnamen erop zitten, beginnen de herinneringen te vervagen. Ik genoot van "Meet Joe Black", hou er mooie herinneringen aan over. 1997 was een van de gelukkigste jaren uit mijn leven: ik zat in Mexico voor Zorro, het jaar daarvoor zat ik in Canada voor "The Edge".
Heeft het maken van "Meet Joe Black" u doen nadenken over uw eigen sterfelijkheid? Anthony Hopkins: (verslikt zich, begint te hoesten, zucht: I'm dying). Ja, in zekere zin. Maar ik maak me geen zorgen over de dood. Je weet dat het vroeg of laat moet gebeuren, maak er dus het beste van, geniet van elk moment.
Er werd dus niet veel gediscussieerd over het onderwerp van "Meet Joe Black"? Anthony Hopkins: Nee, helemaal niet. Een film wordt niet gewichtiger door er altijd maar gewichtig over te doen. Als die film serieuze thema's aansnijdt, wat in "Meet Joe Black" zeker het geval is, komt dit er wel uit, zonder dat wij erbij lopen alsof we al het leed van de wereld op onze schouders torsen. Tijdens de opname maakten we vooral grappen over de dood. Ik weet wel dat sommige komieken het serieus menen, maar dat zijn neuroten. Ik neem niets ernstig. Ben zelf lang genoeg neurotisch geweest.
Anthony Hopkins en Christian Slater
Wat heeft u veranderd? Anthony Hopkins: Het leven, kwetsuren, ouder worden. Een paar crisissen(Hopkins kampte lange tijd met alcoholverslaving en agressieve buien). Ik ben niet langer verslaafd aan crisissen, zoals sommige mensen zijn. Een goede carrière is natuurlijk ook meegenomen. En een beetje geld op de bankrekening.
Is er iets waar u veel geld aan verspilt? Anthony Hopkins: Stevige schoenen. Als ik het me kon permitteren, zou ik een privé-vliegtuig kopen. Maar daarvoor moet je echt heel rijk zijn.
Zijn Hannibal Lecter is de populairste filmschurk ooit. Vijf jaar na Red Dragon kroop Anthony Hopkins in Fracture wéér in de huid van een zalige slechterik. Het leven in Californië bevalt me ook goed, zegt Hopkins. Het weer is heerlijk, de mensen zijn aardig en ik doe wat ik leuk vind: schilderen, muziek maken en acteren.
Heel de wereld heeft gesmuld van uw kannibaal Hannibal Lecter. Waarom pas in 2007 een nieuwe schurk? Anthony Hopkins: Het juiste script met de juiste schurk liet lang op zich wachten. Natuurlijk ben ik na The Silence of the Lambs bedolven onder de aanbiedingen om een slechterik te spelen, maar pas bij Fracture was het raak.
Waarom hapte u bij Fracture wél toe? Anthony Hopkins: Het draait in de film niet zozeer om de schurk als wel om het psychologische kat-en- muisspel dat hij met zijn opponent speelt, het schaakspel. Ik speel een man die denkt slimmer te zijn dan de rest en daardoor ongestraft een moord kan plegen. Daarbij is het af en toe gewoon lekker om een koelbloedige misdadiger te spelen. Iedereen droomt wel eens van de perfecte misdaad. Ik ook.
Heeft u wel eens iemand ontmoet, die dacht superieur te zijn aan anderen? Anthony Hopkins: Ik heb ooit gewerkt met een theater-regisseur die zo was. Nee, ik noem geen naam, maar hij was een kille, sarcastische en berekenende man die zichzelf beter vond dan alles en iedereen. Alle acteurs die met hem werkten, haatten hem. Een heel nare, onsympathieke kerel. Waarschijnlijk zit hij zich nu nóg thuis af te vragen waarom niemand meer met hem wil werken.
Uw tegenspeler in Fracture is Hollywoods nieuwste jonge hond Ryan Gosling. Wat vindt u van hem? Anthony Hopkins: Ryan is een uitstekende acteur die in 2007 terecht werd genomineerd voor een Oscar (voor Half Nelson). We hebben veel Oscar-ervaringen uitgewisseld. Ik heb hem verteld hoe opgewonden ik was toen ik in 1992 was genomineerd voor Silence... Ik dacht dat Nick Nolte m zou krijgen voor The Prince of Tides, maar toen Oscar-presentator Billy Crystal opkwam met een Hannibal-masker op, wist ik genoeg, haha! Maar goed, Ryan is geweldig, hij kan zich helemaal vastbijten in een script. Dat heb ik niet, ik ben e en luie acteur.
Rosamund Pike en Ryan Gosling in Fracture
O? U lijkt ons juist een man van de gedegen voorbereiding. Anthony Hopkins: Natuurlijk verdiep ik me in mijn personage, en als ik moet spelen weet ik mijn tekst. Maar sommige regisseurs houden ervan om met de hele cast het script door te lezen en te repeteren. Mijn God, wat vind ik dát erg!
Waarom? Anthony Hopkins: Het is zo saai! Regisseur James Ivory van The Remains of the Day en Howards End wilde drie keer per dag met de cast het script oefenen! John Schlesinger stond erop om voor The Innocent wekenlang te repeteren! Julie Taymor van Titus wilde twee weken vóór het schieten in script-trainingskamp! Hier kan ik niet tegen, heb ik gezegd en ben toen weggelopen.
Vindt u acteren dan nog wel leuk? Anthony Hopkins: Ik vind acteren heerlijk. Hoewel ik moet toegeven dat ik mezelf nu helemaal heb verloren in het componeren van muziek. Afgelopen kerst ben ik gevraagd om één van mijn zelfgeschreven stukken te dirigeren in een concertzaal hier in Los Angeles. Enorm leuk, maar bloednerveus was ik.
Dé grote Oscar-winnaar Sir Anthony Hopkins nerveus... Waarvoor? Anthony Hopkins: Om te beginnen had ik nog nooit van mn leven gedirigeerd! En wat muziek betreft ben ik niet hoog opgeleid; ik kan nauwelijks noten lezen. Ik deed dus maar wat. Na afloop kwam er een man uit het publiek naar me toe; hij vond het geweldig en moedigde me aan om meer muziek te schrijven. Dat ga ik ook zeker doen; het bedenken van je eigen muziekstukken werkt zeer bevrijdend.
Volgende week kan u op deze site in de reeks interviews met wereldsterren een interview lezen met Jodie Foster.
17-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
13-11-2010
Vervolg van het interview met Naomi Watts n.a.v. de release van Fair Game.
Voor spionne zou Naomi Watts niet in de wieg gelegd zijn, maar ze vertolkt er wel één in 'Fair game'. Een diva is ze ook al niet: 'Ik word zelden herkend.'
Voor sommige films is een 'wat voorafging' geen overbodige luxe. Voor Fair game moet u even terug naar 2002. Een voormalige diplomaat, Joe Wilson, moet voor de regering-Bush uitzoeken of Saddam Hoessein in Niger uranium heeft gekocht. Wilson besluit in zijn rapport dat dit niet kan kloppen.
Een jaar later valt George Bush toch Irak binnen op basis van dat gerucht. Wilson schrijft een stuk voor The New York Times: 'Wat ik niét vond in Afrika.' Het Witte Huis slaat op een vuile manier terug: door te onthullen dat 'Joe Wilsons vrouw Valerie Plame voor de CIA werkt'. Plames tipgevers en medewerkers in het Midden-Oosten lopen opeens levensgevaar en de Wilsons staan in het oog van een mediastorm.
'Ik ben gefascineerd door spionnen', bekent Doug Liman, de regisseur van Fair game en The Bourne identity. 'Voor mij ligt deze film in het verlengde van Bourne: daarin had ik personages uit de Iran-Contra-affaire gestopt, in deze film zijn het allemáál bestaande personages.' Fair game schiet dan ook ronkend uit de startblokken, met Naomi Watts als de Jason Bourne van dienst.
Hebt u zich samen met Valerie Plame op uw rol voorbereid? Naomi Watts: 'Sean (Penn, die Joe Wilson speelt) heeft een paar dagen met Valerie en Joe doorgebracht, maar ik was net bevallen en het was twaalf uur reizen naar hun huis, dus hebben we veel over de telefoon gesproken. Het heeft wat voeten in de aarde gehad voor ik haar echt heb ontmoet. Op een dag belde ze me om af te spreken op de luchthaven van Chicago. Ik dacht: wie spreekt nu in hemelsnaam af op een luchthaven? Spionnen, natuurlijk, helemaal zoals het cliché het wil.' (lacht) 'Ik had zoveel vragen voor haar. Maar eens spion, altijd spion: over veel dingen mocht of wilde ze niet spreken. Jammer.'
Bewondert u haar? Naomi Watts: 'Voor mij, als vrouw, is het gewoon onbegrijpelijk hoe ze dat allemaal gedaan kreeg. Wakker worden in het Midden-Oosten, twee dagen later thuis de babysit regelen, en 's avonds even het juiste paspoort klaarleggen voor de volgende dag. Het zal wel het resultaat zijn van de doorgedreven training van de CIA, maar die mensen moeten ook een enorm dikke huid ontwikkelen.'
Klopt het dat u ook CIA-training hebt gevolgd? Naomi Watts: '48 uur maar, CIA-agenten worden twee à drie jaar getraind. Ik werd opgesloten in een houten kist die werd dichtgetimmerd, ik werd ondervraagd door schreeuwende mannen, ik moest zonder helm of gordel - die vonden ze maar voor watjes - op een auto inrijden; ik moest ladingen laten ontploffen en met pistolen schieten. Eerlijk gezegd denk ik niet dat het iets voor mij zou zijn. Maar Valerie was er trots op dat zij van haar lichting als beste uit die tests kwam, beter dan de jongens.'
'Ik weet niet of ik dit mag vertellen... maar ik moest met een verborgen wapen op me een koffie gaan kopen. Dat is natuurlijk verboden, dus mocht ik niet betrapt worden. En tijdens die hele training gaf ik ook nog de borst, dus dan zat ik mijn baby te voeden met een pistool naast me. Dat is wel grappig, op een zieke manier.'
Naomi Watts tijdens de uitreiking van de Oscars in Hollywood op datum van 29/02/2004.
Valerie moest wennen aan de aandacht, u bent die gewoon. Naomi Watts: 'Och, ik ben nog niet hier in Cannes gaan wandelen, maar ik ben zeker dat ik het zou kunnen. Ik ben een echte toerist: overal waar ik kom, ga ik op verkenning, en ik word zelden herkend. Ik heb mijn kindjes bij me hier, omdat ik ze niet zo lang kon missen. We zijn al naar het strand geweest en we logeren in een hotel met van die geweldig Franse luiken: 's ochtends klap ik die open en kunnen ze zó het gazon oprennen. Zo is werken natuurlijk leuk.' (lacht)
Hoe voelt Valerie zich, nu heel deze toestand voorbij is? Naomi Watts: 'Ik denk dat ze eigenlijk nog altijd liever voor de CIA zou werken. Maar ze is ook trots dat ze voor zichzelf is opgekomen en een leugencampagne tegenover het Amerikaanse volk heeft blootgelegd.'
13-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
12-11-2010
Fair Game: Naomi Watts duikt in de geheime CIA-wereld.
Toen het Plamegate-schandaal in 2003 losbarstte in de VS, werd al geroepen dat alle ingrediënten voor een film aanwezig waren. Een politiek schandaal waar de geheime dienst én de president bij betrokken zijn: dat levert spannend materiaal op. Met Fair Game waagde Doug Liman zich aan een verfilming. Naomi Watts vertolkt ex-CIA-agente Valerie Plame, «een ongelooflijk sterke en moedige vrouw».
De regering-Bush werd in 2003 behoorlijk in verlegenheid gebracht door Plamegate. Ex-ambassadeur Joe Wilson uitte striemende kritiek op de Irak-oorlog van Bush. Vlak daarna werd de identiteit van CIA-agente Valerie Plame - de vrouw van Wilson - gelekt in de pers, een move waardoor haar carrière naar de vaantjes was en in één moeite door de geloofwaardigheid van Wilson onderuit gehaald werd. Vermoed wordt dat vicepresident Dick Cheney en adviseur Karl Rove achter het lek zaten. Plame sloeg echter terug en stapte zelf naar de media.
Hoe speelt u iemand die nog leeft en met wie u regelmatig converseerde? Naomi Watts: «Het was voor mij belangrijk om de essentie van Valerie te vatten. Ik kende uiteraard haar verhaal, maar dat werd op een zeer gefragmenteerde manier door de media doorgegeven. Hoe meer ik over haar vond, hoe dichter ik bij de essentie kwam. Heel wat informatie in verband met Valerie was en is nog steeds geheim. Ik wilde dat ze me al die geheimen zou vertellen. Maar ze kon dat niet doen zonder de wet te overtreden. We hebben uiteindelijk wel veel samen gedineerd, gepraat en gemaild.»
Maar wat vond u persoonlijk van Plame? Naomi Watts: «Ik vond haar heel inspirerend. De manier waarop ze die enorme verandering in haar leven aanpakte, was indrukwekkend. Deze vrouw mocht niets aan de buitenwereld vertellen over wat ze deed, ook niet aan haar familie en vrienden. Ze werd echter verraden en moest uiteindelijk ook verraad plegen. De gevolgen waren enorm. Toch bleef het huwelijk met haar man overeind. Ik vind haar heel moedig.»
Was er een specifiek moment waarop u de essentie van Plame duidelijk afgelijnd zag? Naomi Watts: «Toen ik het duur Armani-jasje aantrok dat ze droeg tijdens haar beroemde getuigenis, voelde ik me heel erg Valerie. Maar uiteindelijk was de essentie min of meer van bij het begin duidelijk. Dat kwam door het trainingskamp voor geheime agenten dat ik moest volgen voor de opnames, om me te harden voor de rol. Een trainer sloeg me toen eens tegen mijn kin, waarop ik Au schreeuwde. Maar de trainer zei: Je mag alleen Au zeggen als we je naar het ziekenhuis moeten voeren. Toen ervoer ik lijfelijk wat voor iemand Valerie was.»
Wat maakt Valerie Plame anders dan de meeste rollen die u in het verleden speelde? Naomi Watts: «Zij is een echte vrouw, veel meer dan mijn vroegere personages. Meestal speelde ik een vrouw die geplaagd werd door een of andere psychose, met dank aan David Lynch. (lacht) Maar Valerie overstijgt haar mogelijke psychose. In het script lijkt ze altijd heel kalm en dus vroeg ik Doug om haar crisis wat emotioneler te maken. Maar dat zou een leugen geweest zijn. Valerie wist zich tijdens die hele periode ongelooflijk sterk te houden. In de film zegt ze trouwens dat het heel lang geduurd heeft voor ze haar breekpunt bereikte. Het is echt geen toeval dat Valerie Plame de nummer één van haar klas was op The Farm (de beruchte school voor CIA-agenten).»
Fair Game speelt vanaf 10/11/2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Doug Liman Cast: Sean Penn, Naomi Watts Genre: Actie, thriller Duur: 104 minuten
12-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
10-11-2010
Robert De Niro krijgt Golden Globe voor carrière.
De 67-jarige Amerikaanse Hollywoodacteur Robert De Niro zal bij de uitreiking van de Golden Globe Awards in januari een onderscheiding krijgen voor zijn hele carrière. Dat heeft de Hollywood Foreign Press Association, de organisator van de Golden Globes, meegedeeld.
De Cecil B. DeMille Award wordt jaarlijks uitgereikt aan "talentvolle personen die een ongelooflijke impact hebben gehad op de entertainmentwereld".
De Niro heeft meer dan zeventig filmrollen op zijn palmares staan. Hij won in 1981 zijn tot nu toe enige Golden Globe, voor zijn rol in 'Raging Bull'. Hij werd nog zeven keer genomineerd voor een Golden Globe, onder meer voor 'Taxi Driver', 'The Deer Hunter' en 'Analyze This'.
De voorbije jaren werden onder andere Martin Scorsese, Anthony Hopkins en Robin Williams voor hun carrière onderscheiden op de uitreiking van de Golden Globes.
De 68ste uitreikingsceremonie is gepland op 16 januari 2011. De Golden Globes gelden als de belangrijkste Amerikaanse filmprijzen na de Oscars.
10-11-2010 om 17:56
geschreven door Patje007
Doug Liman over zijn nieuwe thriller Fair Game.
Regisseur Doug Liman heeft na Mr. & Mrs. Smith en Jumper met Fair Game eindelijk een film gemaakt die hem altijd al voor ogen stond: Hollywood-vermaak met een boodschap. De verfilming van het waar- gebeurde verhaal van CIA-spion Valerie Plame beleefde op het Filmfestival van Cannes zijn wereld- première.
Is het moeilijk om in een film zo'n actueel verhaal te vertellen waar iedereen eigenlijk de uitkomst al van weet? Doug Liman: "Ik denk dat elk verhaal dat je verfilmt een hart moet hebben en het publiek moet aanspreken. Het maakt dan volgens mij niet uit of een gebeurtenis een paar jaar of honderd jaar geleden plaats vond: bij elk verhaal loop je als filmmaker tegen dezelfde problemen aan. Is het materiaal interessant genoeg om twee uur lang te boeien, heeft het genoeg energie om de aandacht vast te houden? Ik denk dat dat bij deze film het geval is. Het is niet alleen een politieke thriller, maar vooral een film over twee bijzonder interessante mensen die zonder dat ze dat zelf willen midden in een enorme politieke maalstroom van gebeurtenissen belanden."
Toch lijkt het me lastig om de bureaucratie van de overheid in beeld te brengen. Uiteindelijk gaat de film over verraad tussen een aantal divisies binnen die overheid. Hoe zet je dat om in spannende beelden? Doug Liman: "De basis daarvan ligt in een goed scenario. Dat lag er gelukkig al toen ik aan boord van het project kwam. Natuurlijk kende ik globaal wel de nieuwsberichten over Valerie Plame, een spion van de CIA die in de problemen kwam toen haar echtgenoot een kritisch stuk over de inval in Irak schreef. Haar naam werd plotseling openbaar gemaakt, waardoor niet alleen haar leven, maar ook het leven van al haar contacten in gevaar kwam. Ik had me echter nooit gerealiseerd dat er een goede film in dat verhaal zat. Toen ik echter het script las, vergat ik helemaal dat het een waar gebeurd verhaal was. Ik raakte enorm geïntrigeerd door het verhaal en de personages. Dat het echt had plaatsgevonden, was slechts een bonus. Er gebeurt heel veel in de wereldpolitiek dat verteld moet worden, en dat ook de moeite van het vertellen waard is. Maar dat betekent nog niet dat het ook een goede film oplevert. Toch denk ik dat de bureaucratische kinnesinne in de overheid voor iedereen herkenbaar is. De meeste mensen hebben dagelijks te maken met bureaucratieën die niet goed functioneren
Wat maakt Valerie Plame en haar echtgenoot Joe Wilson dan zoveel interessanter dan die andere verhalen? Doug Liman: "Niet alleen dat het verhaal van Valerie en Joe een tipje van de sluier oplicht over wat het betekent om in de 21e eeuw een spion te zijn. Of omdat Joe Wilson een bijzonder interessante man is - het is één van de weinige Amerikanen die Saddam Hoessein heeft ontmoet. Maar onder de politieke intrige is het een verhaal over twee mensen die moeten knokken voor hun relatie omdat die wordt bedreigd door factoren waar ze zelf geen grip op hebben. Dat verhaal is over honderd jaar nog steeds interessant."
Dit is niet de eerste kritische film over de inval in Irak in 2003. Maar uiteindelijk gebeurt er niets: alle kopstukken zitten nog op hun plek of blijven ongestraft. Doug Liman: "Ik ben opgevoed met het idee dat de waarheid uiteindelijk overwint. Mijn vader was één van de mensen die de hoorzittingen van het Congres over het Iran-Contraschandaal leidde. In die functie botsten de waarheid en de realiteit ook vaak met elkaar: hij moest mensen die wel zouden moeten worden gestraft laten gaan, omdat de wet dat voorschreef. Maar hij heeft mij geleerd, dat het veel belangrijker is om het verhaal te vertellen, dan om de schuldigen te straffen. Vertel het verhaal, zodat mensen in elk geval weten wat er is gebeurd. Wat niet wegneemt dat het soms heel frustrerend is dat de schuldigen de dans weten te ontspringen."
Toch vertelt Fair Game redelijk objectief wat er is gebeurd. De film dringt de kijker geen mening op. Doug Liman: "Het is ook geen film die het publiek moet overtuigen van wat er is gebeurd. Daarvoor zijn andere genres: als je een documentaire als Countdown to Zero hebt gezien, waar Valerie Plame ook aan heeft meegewerkt, weet je hoe de stand van zaken is op het gebied van de nucleaire wedloop. Als je The Cove hebt gezien, voel je de noodzaak om direct een donatie te geven om de dolfijnen te redden. Fair Game wil alleen maar vertellen wat er is gebeurd. Ik ben een realist: ik begrijp hoe is gebeurd wat er is gebeurd. En ik heb geen idee of dat systeem ooit zal veranderen."
U bent bij het grote publiek vooral bekend van popcornfilms als Mr & Mrs Smith en Jumper. Begrijpt u het als het mensen verbaast dat u nu deze genuanceerde politieke thriller maakt? Doug Liman: "In de eerste versie van het script werd Wilson aan het slot van de film gedematerialiseerd! (lacht) Maar zonder gekheid is dit het soort films dat ik mijn hele leven al wilde maken. Daar ben ik in het verleden niet altijd in geslaagd, dat geef ik toe. Ik had The Bourne Identity voor ogen als een film die tussen alle achtervolgingen door iets zei over het Iran-Contraschandaal. Toen ik mijn eerste plannen voor The OC presenteerde, wilde ik een serie maken die op een serieuze manier de problemen van tieners aansneed. Maar geen enkele producent zag daar brood in. Ik heb het gevoel dat het me met Fair Game wél is gelukt helemaal te maken wat ik vanaf het begin af aan voor ogen had."
Overmorgen kunnen jullie naar aanleiding van de release van Fair Game op deze filmblog een interview lezen met Naomi Watts, de actrice die in Fair Game de rol speelt van Valerie Plame.
10-11-2010 om 17:33
geschreven door Patje007
08-11-2010
Dossier wereldsterren: deel 4: interview met Famke Janssen.
Het Nederlandse ex-model Famke Janssen was recent oa. te zien in de tv-serie 'Nip/Tuck', als de persoonlijke coach van het gezin van een plastische chirurg. 'Ik hoop dat ik genoeg gezond verstand heb om mezelf nooit te laten verminken.'
Nederlanders die het maken in Hollywood. Modellen die een succesvolle acteercarrière uitbouwen. Het is niet overdreven te stellen dat het Nederlandse ex-model Famke Janssen tot de 'lucky few' uit de filmindustrie behoort, en dat ze haar succes als actrice niet gestolen heeft.
Janssen werd in 1965 geboren in Amsterdam (haar voornaam is Fries voor 'klein meisje' - tamelijk ironisch, want in realiteit is Janssen boomlang), maar in 1984 trok ze al naar New York om er te gaan werken voor het modellenagentschap Elite.
In de jaren daarna flaneerde ze op catwalks over de hele wereld, maar tegen het einde van de wilde eighties besloot Janssen het ook eens in de filmindustrie te proberen. In haar eerste film stond ze al meteen naast Jeff Goldblum en Samuel L. Jackson, maar omdat Father & Sons (1992) aan de bioscoopkassa's genadeloos de mist inging, brak Famke Janssen niet door.
Na een paar kleinere rollen in films en op tv - onder meer in Melrose Place en Star Trek: The Next Generation - mocht ze echter opdraven in de Bondfilm Goldeneye(1995), als de Russische killer Xenia Onatopp, die haar slachtoffers ombrengt door middel van enkele stevige heupbewegingen. Daarna stroomden de aanbiedingen natuurlijk binnen, maar uit vrees dat ze altijd een 'femme fatale' zou blijven, ging Janssen haar heil zoeken in het meer alternatieve circuit, met films als Dead Girl, City Of Industry en Rounders. Desalniettemin was het opnieuw een actieprent die haar ster exponentieel deed groeien, met haar vertolking van Jean Grey in de comic-verfilming X-Men uit 2000 en in de sequels X2 en X-men 3.
Net zoals zoveel filmsterren in de voorbije jaren (de laatste in de rij is Glenn Close, die een hoofdrol kreeg in het vierde seizoen van The Shield) is Famke Janssen niet vies van wat tv-werk. In het tweede seizoen van de schitterende serie Nip/Tuck kruipt Janssen in de huid van Ava Moore, een life coach die het gezin van een van de twee plastisch chirurgen moet begeleiden. Geheel in de lijn van de reeks loopt een en ander uit de hand: Ava papt aan met de tienerzoon van het gezin en komt in conflict met haar 'bazen', en ook de relatie met haar eigen zoon is niet helemaal koosjer. Dat schreeuwt om uitleg!
Hoe heb je je voorbereid op 'Nip/Tuck'? Heb je een echte life coach bezocht? Famke Janssen: Als je er een weet wonen, laat het me dan weten (lacht). Ik denk niet dat er veel life coaches bestaan.
Ava is helemaal geschift. Had je twijfels toen je zag waar het heen ging? Famke Janssen: Neen, ik vond het geweldig. Bring it on! Het is zo leuk om een personage te spelen zonder grenzen, voor wie niets te ver gaat. Vooral omdat ik in het echte leven helemaal anders ben. Ik ben heel verlegen en Ava was een schitterend alibi om me even helemaal anders voor te doen. Gedurende de vijf maanden dat ik haar gespeeld heb, had ik veel meer zelfvertrouwen en dat heb ik ook gebruikt. Ik heb iedereen bedrogen.
De klassieke 'Nip/Tuck'-vraag: zou je ooit zelf bij een plastische chirurg onder het mes gaan liggen? Famke Janssen: God, neen. Er zijn maar twee dingen waar ik echt bang voor ben, en dat zijn slechte make-up en slechte plastische chirurgie (lacht). En van dat tweede zijn er hier in Hollywood al genoeg voorbeelden te vinden.
'De stomste beslissing uit mijn leven', zo omschreef Jamie Lee Curtis haar operatie een tijdje geleden. 'Ik zie er slechter uit dan vroeger.' Famke Janssen: Ja, plastische chirurgie zorgt ervoor dat mensen er gewoon vreemd gaan uitzien. Ik hoop dus dat ik genoeg gezond verstand heb om mezelf nooit te laten verminken.
Natuurlijk, als vrouw in de filmindustrie komt er misschien ooit een moment waarop je weinig keuze zult hebben. Famke Janssen: Ongeveer negentig procent van een casting draait rond je uiterlijk, en dat is dan nog een voorzichtige schatting. Daar moet je constant tegen vechten. Maar de actrices die ik echt bewonder, diegenen die nog altijd volop aan het werk zijn ook al zijn ze ondertussen de vijftig of de zestig gepasseerd, hebben nooit hun uiterlijk uitgespeeld. Zij hebben zich altijd gefocust op hun acteertalent. Iemand als Meryl Streep bijvoorbeeld: zij is fantastisch en is dat altijd al geweest, maar zij heeft zich nooit laten vastpinnen op haar uiterlijk. Haar doel was om goede rollen te spelen.
Maar Streep is nooit conventioneel mooi geweest. Famke Janssen: Oh, maar ik vind haar wel mooi. Absoluut. Toen ik Sophie's Choice zag, zat ik echt te kwijlen op de bank, zo adembenemend vond ik haar. Conventionele schoonheid, pff, who cares?
Moet je als vrouw sterker zijn om te overleven in de filmwereld? Famke Janssen: Absoluut. Het is keihard omdat je veel vaker afgewezen wordt dan dat je succes hebt. En dat geldt voor bijna iedereen: er zijn een paar acteurs en actrices die aan de lopende band werk krijgen en veel geld verdienen, maar de meerderheid kan enkel overleven door andere jobs te aanvaarden. Het is een erg harde wereld, zeker voor vrouwen. En niet alleen als ze ouder worden.
Hoe bedoel je? Famke Janssen: Kijk gewoon naar de films! En tel het aantal mannelijke en het aantal vrouwelijke personages maar eens. De verhouding in Hollywood is totaal verstoord, ik denk dat het momenteel op honderd tegen twee komt of iets in die buurt. Er zijn zelfs films waarin er niet één vrouwelijke rol te vinden is, waanzinnig. Als er zo weinig rollen zijn, dan is de competitie moordend.
Heb je zelf ooit hondenjobs moeten doen om je hoofd boven water te houden? Famke Janssen: Neen, dankzij mijn modellencarrière was ik gelukkig een van de weinigen die genoeg geld hadden toen ze begonnen te acteren.
Het is een beetje overdreven natuurlijk, maar eigenlijk zou je je modellenwerk kunnen om- schrijven als jouw 'hondenjob'. In eerdere interviews was je niet mals voor dat wereldje. Je haatte het. Famke Janssen: (verontschuldigend) Misschien heb ik me daar een beetje te sterk uitgedrukt. Ik heb me al verschrikkelijk schuldig gevoeld over die uitspraken, omdat dat modellenwerk jarenlang de huur heeft betaald, omdat ik daardoor nooit in een bar ben moeten gaan werken. Maar model spelen gaf gewoon niet zoveel voldoening als acteren. Je wordt 24 uur per dag als een object behandeld, mensen kleden je aan, zeggen waar je moet staan en wat je moet doen. Daar had ik het moeilijk mee.
Was de overgang moeilijk? Rond modellen die actrice worden hangen behoorlijk wat vooroordelen. Famke Janssen: Toen ik nog model was en eraan dacht om te beginnen acteren, heb ik dat aan niemand gezegd, precies omdat ik dat hele 'model wordt actrice'-gedoe niet wou doormaken. Ik wou het serieus aanpakken. Daarom ben ik praktisch van de ene dag op de andere gestopt als model en heb ik me ingeschreven aan de universiteit om er literatuur te studeren. Tijdens mijn studies heb ik dan acteerlessen genomen.
Ik dacht dat ik een betere kans zou hebben als ik zelf wat afstand nam van mijn modellencarrière. Niet dat het veel geholpen heeft: toen ik binnenkwam op mijn eerste auditie - en dat was al een tijdje nadat ik 'op pensioen' was gegaan - keek de casting director op en zei hij: 'Hé, ben jij geen model geweest?' Maar ja, iedereen heeft obstakels in het begin en voor mij was dat mijn verleden als model. En mijn lengte. Je lengte? Famke Janssen: Ja. Er zijn niet zoveel grote acteurs in Hollywood, en de meeste mannen worden niet graag geconfronteerd met hun tekortkomingen (lacht).
Scène uit Goldeneye
Je meest tot de verbeelding sprekende rol is die van Xenia Onatopp, de 'femme fatale' uit de Bond-film 'Goldeneye'. Hoe vaak word je daar nog op aangesproken? Famke Janssen: Constant, en niet alleen door fans maar ook binnen de filmwereld zelf. Als de producenten hun zin zouden krijgen, kon ik enkel nog in actiefilms opdraven. Maar ik wil een iets meer gevarieerde carrière dan dat: ik houd ervan om mainstreamfilms af te wisselen met films die ietsje meer 'arthouse' zijn. Ik stap ook nooit in een project voor het geld, maar omdat ik met de regisseur wil werken, of met een bepaalde acteur...
Zoals Robert De Niro, met wie je samenspeelde in 'Hide and Seek'? Famke Janssen: Robert De Niro was de enige reden waarom ik getekend heb voor die film. Zo simpel is het: het leek me cool om zijn naam op mijn curriculum te kunnen zetten.
En hoe was het? Famke Janssen: Het was fantastisch om hem te zien werken, omdat hij echt 'in the moment' is als acteur. Hij repeteert niet; als de camera draait, laat hij zich gewoon gaan en begint hij te experimenteren.
Heb je zelf veel voorbereiding nodig? Famke Janssen: Ontzettend veel, en dat was het enige dat me een beetje afschrikte aan televisie. Het tempo ligt daar zoveel hoger. Aan een film werk je tussen de drie en de zes maanden, terwijl een aflevering van Nip/Tuck in één week wordt opgenomen! En ik kreeg de scripts pas de dag voor de opnames begonnen. Dat is te snel voor mij. Al heeft het tempo ook zijn voordelen. Je moet tenminste niet urenlang zitten wachten tot je iets kunt doen, zoals bij een film. Ik zou alleen soms willen dat er aan die week van opnames vijf weken van voorbereiding voorafgingen. Ik heb tijd nodig om over mijn personage na te denken, om over haar te dromen.
Of om een cursus 'lapdancing' te nemen, zoals je hebt gedaan voor de film 'Made'. Hoe beviel dat? Famke Janssen: Dat was heel bevrijdend, dank je wel (lacht). Ik heb er geleerd om veel comfortabeler om te gaan met mijn lichaam. Al was het vooral grappig om te zien hoe mannen zich gedragen tegenover lapdancers. Ze denken echt allemaal dat het meisje alleen voor hen danst. Ik heb vrienden die keer op keer naar dezelfde danseres gaan, want 'she's really into me'. Idioten! (lacht)
Volgende week kan u op deze site in de reeks interviews met wereldsterren een interview lezen met Anthony Hopkins, acteur uit oa. The Silence of the Lambs, Legends of the Fall en The Mask of Zorro.
08-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
07-11-2010
Morgen: deel 4 dossier wereldsterren: interview met Famke Janssen.
Famke Janssen
07-11-2010 om 17:54
geschreven door Patje007
06-11-2010
Filmaffiche Fair Game.
Fair Game speelt vanaf 10 november 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Doug Liman Cast: Sean Penn, Naomi Watts Genre: Actie, thriller, drama Duur: 104 minuten
06-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
05-11-2010
Om de twee jaar een nieuwe Bond-film!
Na de aanvraag tot faillissement gisteren wil MGM nu een doorstart maken die de legendarische studio weer op de kaart moet zetten. Als alles goed gaat, starten in februari de opnames van het langverwachte The Hobbit. Daarna zal MGM zich weer gaan toeleggen op de James Bond-franchise.
Volgens MovieWeb wil MGM de 23ste Bondfilm in november 2012 in de bioscoop brengen. De filmstudio zal op zoek gaan naar een partner om de film te financieren. Als alles volgens plan verloopt mogen we ons vanaf dan om de twee jaar aan een nieuwe Bondfilm verwachten. Een ambitieus plan dus.
EON Productions, het Brits filmproductiebedrijf dat sinds 1962 de James Bond-films produceert en eerder dit jaar Bond 23 in de koelkast plaatste na de aanhoudende financiële problemen bij MGM, heeft nog niet gereageerd op het nieuws. Na de heropstanding van MGM zullen gesprekken met EON wellicht niet lang uitblijven.
05-11-2010 om 17:27
geschreven door Patje007
Acteur Shia LaBeouf over Wall Street: Money Never Sleeps.
Gordon Gekko(Michael Douglas) is na zijn lange gevangenisstraf niet langer de koning van Wall Street, maar een outsider. Shia LaBeouf speelt de ambitieuze belegger Jake Moore die verloofd is met Winnie (Carey Mulligan), de dochter van Gekko. Na zijn succes in de twee Transformers-film en Dusturbia voelt LaBeouf zich net als Gekko een outsider, maar dan in het acteervak.
Shia LaBeouf, Josh Brolin en Michael Douglas
Je bent te zien naast grootheden Josh Brolin en Michael Douglas. Hoe was het om met ze samen te werken? Shia LaBeouf: Het was een pittige uitdaging. Ooit speelde ik een scholier die moeite had met geometrie en nu handel ik in aandelen. Het was moeilijk om geloofwaardig over te komen als man die op hoog niveau met miljarden handelt. Ik heb me van tevoren goed ingelezen om me met Brolin en Douglas te kunnen meten. Ik vond het fijn om tegen Brolin te zeggen: "Nee, je hebt ongelijk". Toch wil ik een outsider blijven zodat ik me dan zal blijven bewijzen. Wanneer je op je lauweren gaat rusten dan ga je dood als acteur.
Carey Mulligan is in het echte leven je vriendin en kreeg een Oscarnominatie voor haar hoofdrol in An Education. Wat vind je van haar acteerprestaties? Shia LaBeouf: Ze zet een dijk van een acteerprestatie neer in An Education. Toen ze werd gecast als Winnie in Wall Street had ik haar nog nooit ontmoet. Oliver Stone gaf me de DVD en zei dat Carey geweldig was. Wanneer ze bijvoorbeeld huilt en er lopen ineens drie tranen over haar wangen, dan kan ze dat meerdere keren voor elkaar krijgen en heel natuurlijk over laten komen. Ze is de meest talentvolle acteur uit de cast.
Shia LaBeouf en Carey Mulligan
Wall Street gaat over hebzucht als oorzaak van de financiële crisis. Wat betekent geld voor jou? Shia LaBeouf: Het is vervelend om geen geld te hebben, maar ook om er juist veel van te hebben. Geld creëert mogelijkheden, maar het kan je ook ongelukkig maken. Mijn ouders waren arm en ik kan ze nu geld geven zodat ze kunnen deelnemen aan het sociale leven. Geld maakt dan wel gelukkig. Het was moeilijk om geen geld te hebben en in een multiculturele buurt (Echo Park) te wonen waar ik geen vrienden had. Waardoor is de financiële crisis volgens jou uitgebroken? Shia LaBeouf: Toen ik de rol in Wall Street kreeg wilde ik graag weten wat de kracht van de dollar is. Oliver heeft me duidelijk gemaakt wat die rol is. In de financiële wereld werken goede mensen met goede ideeën, maar de uitvoering is duidelijk mislukt. De Amerikaanse samenleving is gebaseerd op de waarheden van bureaucraten die je zonder ze vragen te stellen, gaat geloven.
Amerikanen moeten weer de waarheid horen. Ik ben ook eerlijk over mijn vorige films. Transformers 2 was niet mijn beste film, maar wel commercieel succesvol. Ik ben niet trots op die film en ik zou het nu niet meer doen.
Vind je het dan niet moeilijk om na Wall Street Transformers 3 te maken? Shia LaBeouf: Verstandelijk haat ik dat ik weer naar Transformers terugkeer. Maar het kind in mij houdt er juist van. Ik was niet blij met deel twee. En als de derde film niet beter is dan zijn voorgangers, dan hebben we gefaald.
05-11-2010 om 17:01
geschreven door Patje007
04-11-2010
Al Pacino in de geldproblemen.
Al Pacino, Susan Sarandon en Eva Green(Casino Royale) starten aankomende lente met de opnames van de nieuwe thriller Arbitrage.
Pacino speelt een hedgefondsmagnaat wiens zakenbeleid hem ernstig in de problemen heeft gebracht. Wanhopig probeert hij daarom zijn handelsbedrijf te verkopen aan een grote bank voordat zijn fraudepraktijken aan het licht komen. Alles lijkt goed te gaan totdat Pacino een grote fout begaat en gedwongen wordt hulp te vragen bij de verkeerde types.
Het is niet bekend welke rollen Susan Sarandon en Eva Green zullen vervullen. De regie is in handen van Nicholas Jarecki die eerder de documentaire Tyson en de Bret Easton Ellis-verfilming The Informers produceerde. De opnames zullen plaatsvinden in New York.
Eerst zullen de producenten echter de financiering voor het project binnen moeten slepen. Maar met deze sterrencast, de recente economische ontwikkelingen en het redelijke succes van Wall Street: Money Never Sleeps zal dat geen probleem moeten zijn voor de makers.
04-11-2010 om 20:10
geschreven door Patje007
03-11-2010
Filmstudio Metro-Goldwyn-Mayer is failliet.
De legendarische Amerikaanse filmstudio Metro-Goldwyn-Mayer (MGM) heeft het faillissement aangevraagd. De studio die de wereld onder meer Ben-Hur, James Bond en Tom & Jerry schonk, is bezweken onder de schuldenlast. Een overnamebod van concurrent Lions Gate werd afgewezen.
MGM heeft wel de intentie om een doorstart te maken. Onder bescherming van de Amerikaanse faillissements- wetgeving wil het bedrijf de 4 miljard dollar aan schulden afbouwen. De bekendste films die bij MGM nog gepland staan, zijn een nieuwe James Bond-film en The Hobbit, de prequel op de succesvolle Lord Of The Rings-films.
De opnames van die films zouden begin volgend jaar starten.
03-11-2010 om 21:40
geschreven door Patje007
02-11-2010
'The American'.
The American speelt vanaf 27 oktober 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Anton Corbijn Cast: George Clooney, Bruce Altman, Thekla Reuten Genre: Thriller, drama Duur: 105 minuten
02-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
01-11-2010
Julia Roberts is na de kroostjaren terug in de spotlights met Eat Pray Love.
Julia Roberts is helemaal terug met het romantische drama Eat pray love. 'Het is soms een hele onderneming om mijn acteercarrière te combineren met mijn gezin, maar het lukt wonderwel', zegt ze. 'Ik ben een echte geluksvogel.'
De koningin van de romantische komedies wil ze niet meer zijn, maar met een gage van 20 miljoen dollar per film is Julia Roberts (43) nog altijd een van de best betaalde actrices in Hollywood. Na successen als Pretty Woman, Runaway bride, Erin Brokovich en Notting Hill trouwde ze acht jaar geleden en kreeg ze drie kinderen. Met Eat pray love draagt ze voor het eerst in jaren weer volledig een film.
Daarin speelt Roberts de schrijfster Liz Gilbert die zichzelf na een pijnlijke echtscheiding een jaar gunt om op zoek te gaan naar geluk en zichzelf, achtereenvolgens in Italië, India en Indonesië. Een gesprek met de rijzige actrice vanuit Rome, waar ze de avond voordien de galapremière bijwoonde. De geruchten gaan dat ze zich achter de schermen als een onmogelijke diva gedroeg, en tijdens dit gesprek reageert ze inderdaad een paar keer geïrriteerd. Maar telkens ze haar beroemde brede glimlach te voorschijn tovert, lijkt de diva ver weg. 'Tja, die lach, veel mensen spreken me daarover aan', zegt ze. 'Maar dat is de verdienste van mijn ouders. Ik heb die mond van hen meegekregen, net als mijn ogen en oren.'
Het gelijknamige boek van Elizabeth Gilbert is een bestseller over de hele wereld. Wat trok jou aan in het boek? Julia Roberts: 'Het is vooral heel erg herkenbaar. Het is een grappig boek, maar ook eerlijk en het is intelligent geschreven. Liz is een geweldige vrouw die zichzelf niet spaart en zich ook zeker niet verontschuldigt voor zichzelf. Ze heeft grote vragen over de zin van het leven en ze weet ook wel dat ze fout op fout maakt. Ze stelt zichzelf volledig open en ik denk dat dat heel veel mensen aanspreekt.
Ben je zelf ook zon boekenwurm? Julia Roberts: 'Het ontbreekt me vaak aan tijd. Maar ik kan diep geraakt worden door letters op papier, of dat nu fictie of poëzie is. Als ik bijvoorbeeld Leaves of Grass lees, van Walt Whitman, dan kan ik helemaal weg- zweven. Dat iemand zo mooi kan schrijven, dat vind ik geweldig knap'.
Herkende u zichzelf in Liz Gilbert, die na een midlifecrisis een spirituele reis naar haar innerlijke zelf begint? Julia Roberts: 'Midlifecrisis? Really? Het was nochtans de bedoeling dat ik er 35 uitzag in de film. (lacht)Ik heb natuurlijk ook mijn momenten van vertwijfeling gehad, maar ik heb op mijn twintigste al een break genomen en heb twee jaar de wereld rondgereisd, onder andere in Italië. Een periode waarin ik enorm veel maturiteit opgedaan heb. Ik kan me dus wel inleven in het verhaal van Liz Gilbert, en vooral door de manier waarop ze het neergeschreven heeft. Die enorme paniek en verwarring die haar overvalt, de wanhopige manier waarop ze eindelijk alles eens op een rijtje probeert te zetten... Neem bijvoorbeeld die scène waarin ze in de badkamer zit te huilen en zich tot God richt. Er gebeurt zoveel tegelijk in haar hoofd. Het was een heel intense rol.'
Zij reist achtereenvolgens naar Rome, naar een ashram in Indonesië en naar Bali om innerlijke rust te vinden. Welke drie plaatsen waren in uw leven bepalend op uw reis naar geluk? Julia Roberts: 'Ik ben dol op Ierland, want ik heb daar heel dierbare vrienden wonen en de natuur is er prachtig. Italië ook, ik ben hier al vele keren geweest. En dan zou ik India zeggen, maar dan heb ik net zoals Liz drie I's en dat is een beetje melig. Dus doe maar Nieuw-Mexico, waar ik een groot deel van het jaar met mijn gezin woon.'
De film gaat ook over de momenten die een mens volledig kunnen veranderen. Wat zijn die beslissende momenten voor jou geweest? Julia Roberts: 'Dat zijn er meerdere, het krijgen van mijn kinderen bijvoorbeeld. Maar als ik naar mijn werk kijk, dan is dat wel toen ik als actrice begon. Toen ik halverwege de twintig was, kreeg ik veel rollen aangeboden, maar het waren allemaal dingen waarvan ik wist: als ik deze richting uitga, dan beland ik in een hokje waar ik nooit meer uitkom. Maar ik zat in een positie waarin ik het me niet kon veroorloven om zomaar rollen te weigeren. Toen kwam het script voor Steel Magnolias voorbij. Dat was het moment dat ik wist dat ik op de goede weg zat, qua carrière. Dat voelde super.' Klopt het verhaal dat u zich bekeerd heeft tot het hindoeïsme? Julia Roberts: (zucht) 'Ach, dat is zo'n ongelukkig gesprek geweest waarin mijn woorden verkeerd geïnterpreteerd zijn en... (zwijgt)Ik ga er verder niet over praten. Godsdienst is een te kostbaar onderwerp om hier in een paar zinnen af te haspelen. Misschien kunnen we beter praten over de mooie mannen in de film.' (lacht) Javier Bardem is je tegenspeler, veel vrouwen zullen jaloers op je zijn. Hoe was het om met hem te werken? Julia Roberts: 'Dat was een grote verrassing. Ik vond hem altijd iets mysterieus hebben, en ook heel stoer. Maar als je hem wat beter kent, merk je dat hij vooral heel grappig is, en heel luchtig. Hij kreeg met het grootste gemak iedereen aan het lachen op de set. Ik heb erg genoten van zijn gezelschap en onze samenwerking.'
Javier Bardem In de film wordt er ongelooflijk veel gekookt én net zoveel gegeten. Is koken een hobby van je? Julia Roberts: 'Ik ben geen fanatieke kokkin. Ik vind het wel leuk om heel veel verschillende dingen te koken als er een feestdag is of zo. Dan ga ik ook helemaal los, met vijf verschillende groentes en zelfgebakken brood en taarten. Dan ben ik dagen bezig, maar ik doe het niet zo vaak. Ik weet wel hoe je een bevroren kalkoen moet ontdooien, zoals in de film: je moet er koud water overheen spoelen! Goede tip toch?' In een van de leukste scènes zit u een heel bord spaghetti naar binnen te zwelgen. Julia Roberts: 'Ja, dat is ook een van mijn favoriete scènes. Ik zal je zeggen: ik heb tijdens deze filmopnames véél moeten eten. Kommen spaghetti's en hopen pizza's. Gelukkig zag het eten er niet alleen heerlijk uit, het wás ook lekker. Daar ben ik de regisseur nog altijd dankbaar voor. Soms zijn er wel tien takes nodig voor een filmscène helemaal ingeblikt is, dus als je mij één stuk pizza ziet eten, propte ik in werkelijkheid zeven pizza's naar binnen. Ik ben tijdens onze draai- periode in Rome zeker vier kilo bijgekomen.'
Had u daar geen problemen mee? In Hollywood maken veel actrices van elke gram te veel een drama. Julia Roberts: 'Je kunt niet een hele dag eten zonder aan te komen. Dat was mijn job, dus ik at en ik werd dikker. Maar daarna gingen we filmen in India en kon ik een wijde tuniek aantrekken. (lacht)Dus zo erg was het niet.' U hebt de voorbije jaren nog wel enkele films gemaakt, maar 'Eat love pray' wordt als uw grote comeback aangekondigd. Was u niet bang uw plaats aan de top te verliezen? De concurrentie is groot. Julia Roberts: 'Is dat zo?'
U weet toch ook wel dat er tientallen jonge actrices staan te trappelen om uw plaats in te nemen. Julia Roberts: Ik ben niet competitief ingesteld. Ik gun iedereen het daglicht in de ogen. Het is al zo moeilijk om een goede film te maken, dus iedereen die daarin slaagt kan op mijn enthousiasme en steun rekenen, man of vrouw. Weet je, toen ik 26 was, was ik volgens sommigen al aan mijn vijfde comeback toe, dus dat is een beetje onnozel. Ik ben daar allemaal niet mee bezig.'
Wat doe je in je vrije tijd als je niét aan het acteren bent? Julia Roberts: 'Nou, ik heb drie kinderen, dus dat is druk genoeg. En ik ben heel erg handig. Ik ben graag een beetje aan het klussen in en om het huis. Dat verwacht niemand van me, maar dat vind ik dus heel erg leuk om te doen.'
Julia Roberts op de première van Eat Pray Love aan het Ziegfeld Theatre(New-York) dd. 10/08/2010
Eat, Pray, Love is typisch zon film die je met vriendinnen en veel popcorn gaat kijken. Doe je dat zelf ook? Julia Roberts: 'Nee, niet echt. Mijn man Danny en ik gaan vaak met een bevriend stel op pad, ook naar de bioscoop. De laatste film waar we heen zijn geweest is The American van Anton Corbijn, en met George Clooney. Ik vond de film geweldig en George ook! Maar ik ga nooit met zon meidenclubje naar de film. We gaan wel vaak met een groep vrouwen lunchen, dat dan weer wel! De film is voorzien van een pakkende soundtrack. Waar luister je zelf naar? Julia Roberts: 'Ik ben al jaren een grote fan van de Dave Matthews Band. En Lady Gaga vind ik super. Wat kan die meid zingen! Ik ben geobsedeerd door die vleesjurk die ze droeg, ik mag toch hopen dat dat geprepareerd of gekookt was of zo...'
U bent een liefhebbende moeder en tegelijkertijd een grote Hollywoodster. Hoe houdt u die twee levens uit elkaar? U hebt het bijvoorbeeld niet zo begrepen op paparazzi. Julia Roberts:(fel)'Als jij iemand kent die wel van paparazzi houdt, mag je me die gerust eens komen voorstellen. Daar zou ik wel eens een gesprek mee willen voeren.' (pauzeert even)'Het is redelijk gemakkelijk om die twee werelden uit elkaar te houden. Het is fijn dat ik een job heb waarbij ik mijn kinderen kan meenemen naar de set. En het is zeker fijn dat ik op het moment dat ik aan kinderen begon, al lang genoeg gewerkt had om me lange vakanties te kunnen permitteren. Ik heb de luxe dat ik heel veel tijd thuis met mijn gezin kan doorbrengen. Moeder zijn gaat me steeds beter af. Ik zorg graag voor mijn kinderen.'
'Ik besef ook écht dat het een luxe is. Ik heb vriendinnen die na zes weken bevallingsverlof al opnieuw moesten gaan werken. Pijnlijk. Dat heb ik nooit moeten doen. Ik ben een geluksvogel dat ik zolang thuis kan blijven als ik wil.'
Beseffen uw kinderen dat u een beroemde filmster bent? Julia Roberts: 'Niet echt eigenlijk, al begint de tweeling het wel in de gaten te hebben dat het niet klopt dat mensen een foto van mij willen maken als we boodschappen aan het doen zijn. Toen we van de lucht- haven wegreden, vond mijn dochter ook dat ik erg leek op de vrouw die op de affiches stond. Alleen vond ze dat die vrouw wittere tanden had.' (lacht)
'Maar weet je, filmster, dat is zo'n vreemd begrip. De waarde die mensen aan dat woord hechten, is aangeleerd. Ik kan mijn kinderen vertellen dat ik in de supermarkt werk, en dat zou hetzelfde betekenen voor hen. In films spelen is ook maar een job.'
U werpt zich de jongste jaren ook op als een echte milieuactiviste. Omdat u moeder geworden bent? Julia Roberts: 'Dat heeft mijn gevoel voor verantwoordelijkheid zeker verhoogd, maar het bewustzijn en de passie voor het milieu waren er daarvoor ook al, hoor. Ik wil niet belerend overkomen, maar ik denk echt dat we dit probleem allemaal samen moeten aanpakken. Zo zie ik het. Iedereen moet zijn steentje bijdragen, want anders krijgen we te maken met een hoop ellende. En een hoop gesmolten ijs.' (lachje)
Wat staat er na deze film op het programma? Julia Roberts: 'Ik heb net een film gedraaid met Tom Hanks waarvoor hij ook het scenario schreef. We hebben ons geweldig geamuseerd. Nu ga ik een lekker lange vakantie nemen. En (kijkt me uitdagend aan)me voorbereiden op een volgende comeback.'
Denkt u al aan een volgende stap in uw carrière? De trend is: actrices die gaan regisseren. Julia Roberts: 'Oh neen, nooit! Ik heb absoluut geen zin om zo hard te werken. Regisseren is een vreselijke job, ik zou het niet aankunnen. Hoewel, ik geef nu ook al de hele dag door aanwijzingen aan mijn kinderen: Sta op, ga zitten, wees stil, eet je groenten op! Dat is ook beetje regisseur spelen.'
Eat Pray Love speelt sinds 6 oktober 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Ryan Murphy Cast: Julia Roberts, Javier Bardem, Richard Jenkins Genre: Drama Duur: 133 minuten
