28-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

De film Alice in Wonderland is op datum van 25 februari 2010 in Londen met veel toeters en bellen in wereldpremière gegaan. Honderden gillende fans trotseerden de regen om de sterren uit de film op te wachten op het Leicester Square. Het plein was voor de gelegenheid omgetoverd tot een magische wereld met voor één keer geen rode loper maar wel een groene. Anne Hathaway en Johnny Depp stalen de show.

27-02-2010 om 21:35 geschreven door Patje007

The New York Times heeft haar intussen uitgeroepen tot 'next big thing'.

In An education speelt Mulligan Jenny, die aan het begin van de jaren zestig hevig verlangt naar wat opwinding. Die komt er prompt in de vorm van een wereldse oudere man. De film heeft alles mee: een uitstekend scenario, geschreven door Nick Hornby naar de memoires van de journaliste Lynn Barber, uitstekende vertolkingen van onder meer Alfred Molina als Jenny's vader en Peter Sarsgaard als de problematische droomprins, en een fraaie regie van de Deense Lone Scherfig.


En Carey Mulligan dus, die een collega uitwuift met de woorden: 'Ik ben me er van bewust dat er allerlei dingen over me worden geschreven, maar dat gaat buiten me om. Ik heb The New York Times niet gevraagd om dat te schrijven, hé?'


Hebt u uzelf al eens gegoogled?
Carey Mulligan: 'Euh, ja. Maar wat je dan leest, is echt afschuwelijk. Ik concentreer me op de leuke kanten van de hele hype: dat ik nu gebeld word voor veel interessante films, in plaats van te moeten zagen en flemen om auditie te mogen doen.'

'De rest is opwindend - tot vorig jaar was ik nog nooit naar een filmfestival geweest. Maar ik ben ook nog nooit wakker geworden met de vraag “wat draag ik vanavond op de rode loper?, Door An education werd ik gevraagd voor Wall Street. Opeens speelde ik in een andere divisie: als we in New York buitenopnamen maakten, stonden er paparazzi, zodat ik voortdurend mijn concentratie verloor.'



Waarom wilde u 'An education' zo graag doen?
Carey Mulligan: 'Omdat Nick Hornby het scenario had geschreven. En toen ik hoorde dat Emma Thompson al had toegezegd, ben ik echt beginnen te lobbyen. Ik wist dat het scenario gebaseerd was op de memoires van Lynn Barber, maar ik vond niet dat ik haar zo authentiek mogelijk moest spelen -ik heb Jenny echt benaderd als een fictief personage. Het gebeurt bovendien niet vaak dat een jong personage zo'n evolutie doormaakt in de loop van één film.'


Hebt u iets geleerd over tieners in de vroege jaren zestig?
Carey Mulligan: 'Dat er toen helemaal geen tieners waren! Je ging van kindertijd naar volwassenheid, zonder onnozele periode tussenin. Nooit eens plezier maken, dat moet heel frustrerend zijn geweest. En het maakt je kwetsbaar voor mensen met slechte bedoelingen, omdat je snakt naar een uitlaatklep. Maar als ik even frivool mag zijn, tussendoor: ik wou dat mannen zich nog zo kleedden als toen. Die pakken, de hoeden: ik hou ervan.'


Uw eigen kostuums in de film gaan van een schooluniform naar een Audrey Hepburn-look.
Carey Mulligan: 'Het waren geen kostuums: Lone liet ons echte kleren van toen dragen. Dat was een leuk idee: het helpt je in je rol te komen. In die scène waarin ik een jurkje draag dat uit een geruit gordijn lijkt te zijn geknipt en Rosamund gekleed gaat als Marilyn Monroe, had ik absoluut geen moeite om me Assepoester te voelen.' (lacht)



Weet u dat iedereen u nu als een soort Jenny probeert te typeren?
Carey Mulligan: 'Wel… ik was zelf ook een goede leerling. Ik ben op mijn veertiende naar een internaat gegaan. Maar toen ik eenmaal begon te acteren, verloor ik toch snel mijn interesse in school. En toen ik een universiteit moest kiezen, heb ik auditie gedaan bij drie toneelscholen zonder het thuis te vertellen, meteen het meest rebelse wat ik ooit heb gedaan.'


Die toneelscholen hadden het wel fout toen ze u weigerden.
Carey Mulligan: 'Maar nee, toneelscholen krijgen elk jaar drieduizend kandidaten en ik bracht een verschrikkelijk pretentieuze monoloog over zelfmoord als vrijekeuzestuk. Ik vind het wel vaak jammer dat ik geen technische opleiding heb gehad. Spreekoefeningen zouden me bijvoorbeeld van pas zijn gekomen.'


Jenny is zes jaar jonger dan u, was het niet moeilijk om u in te leven?
Carey Mulligan: 'Om een of andere reden heb ik tot nu toe altijd jongere personages gespeeld; ik zie er waarschijnlijk nog niet uit als een volwassene. Ach, in een schooluniform en zonder make-up zie je er jonger uit. Zelf heb ik nooit zulke interessante, foute vrienden gehad als Lynn, ik vrees dat ik daarvoor te nuchter ben. Zelfs op internaat heb ik niet verlangd naar wilde escapades, al had ik wel een oogje op de gast die het gazon maaide.' (lacht)


'An education' speelt sinds 24 februari 2010 in de Kinepolis-bioscopen.


Regie: Lone Scherfig
Cast:   Carey Mulligan, Peter Sarsgaard
           Emma Thompson
Genre: Drama
Duur:   100 minuten

27-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Shutter island is de eerste horrorfilm van Martin Scorsese, een eerbetoon aan de genrefilms waarmee hij opgroeide. Een interview uit Berlijn over zijn favoriete acteurs 'Leo' en 'Bob'. "Ze kennen geen angst."

'Of ik een vaderfiguur voor Leo ben? Meer een soort oom. An uncle!' Amerika's grootste regisseur barst in een bulderende lach uit. Zijn markante wenkbrauwen schieten boven zijn hoornen bril uit. Martin Scorsese is op een zaterdagochtend in Berlijn, waar hij acht journalisten ontmoet in een zaaltje van het Regent Hotel, in een opperbest humeur. "Goedemorgen heren!" zei hij toen hij de kamer binnenliep. "Het is toch nog steeds ochtend?" En daarmee verontschuldigde hij zich voor het kwartiertje dat hij ons heeft laten wachten.

Dat hij vele interviews, een persconferentie en een wereldpremiere voor de boeg heeft, is de 67-jarige regisseur niet aan te zien.  Hij heeft er zin in. "Marty praat nogal graag,' had zijn assistente ons meegedeeld en dus zou zij vijf minuten voor het eind van het interview een teken geven. En dan had Marty, de regisseur van klassiekers als Taxi driver, Raging bull, The last waltz en Goodfellas, nog vijf minuten om zijn zin af te ronden. Ze zei het zonder een spoor van ironie; ze had vaker met dit bijltje gehakt.

De "Leo' waar Scorsese het over heeft is acteur Leonarde DiCaprio, de hoofdrolspeler in de intense psychologische thriller/horrorfilm Shutter island, na Gangs of New York, The aviator en The departed al weer de vierde film die de acteur samen met Scorsese gedraaid heeft. Ditmaal over een politieman die op onderzoek gaat in een psychiatrische inrichting en ontdekt dat hij moet afdalen in de krochten van zijn eigen geest.

"Ik hou van zijn talent om steeds verder te gaan," zegt Scorsese. "Ik vraag hem iets en dan gaat hij terug, vooruit, opzij en uiteindelijk vinden we samen iets. En hij is een jonge acteur, die in staat is zijn eigen ervaringen en emoties in zijn werk te gebruiken. Hij heeft me nooit, maar dan ook nooit, teleurgesteld in de vier films die we samen hebben gemaakt. Ook niet in deze laatste film, waarvoor hij heel diep is gegaan. Shutter island was voor Leo een hele moeilijke, soms verontrustende, film om te maken. Maar hij groeit nog altijd en hij is nergens bang voor. Het lijkt me geweldig om contact te houden en af en toe samen een film te maken."

Het respect is wederzijds kan Leonardo DiCaprio een uur later al melden, in het kwartiertje dat hij met de pers heeft. DiCaprio (35, tien jaar na Titanic) zou zichzelf nog altijd als jongen kunnen spelen. Ondanks het eeuwige jongensachtige speelt hij in Shutter Island een beschadigde man, een veteraan van vele gruwelen en het is een van zijn beste rollen geworden. "Natuurlijk wil ik met hem samenwerken," zegt DiCaprio. "Scorsese is de grootste regisseur van deze tijd. Een acteur moet gek zijn om nee tegen hem te zeggen. Ik heb het geluk dat hij rollen voor me heeft.  Ik heb het gevoel dat ik na tien jaar nog van hem leer. Films zijn een deel van zijn leven, op een manier die ik bij niemand tegen kom. Hij heeft nog altijd een open blik en hij kan nog altijd leren van filmklassiekers. Hij gebruikt de klassiekers als zijn palet. Hij nodigt voor elke film de cast en crew uit om samen met hem films te bekijken en dan is het net alsof je erbij bent als Van Gogh aan het schilderen is."

DiCaprio schiet in een treffende imitatie van Scorsese: 'Let eens op die lucht daar linksboven en de muziek hier, Leo let je wel op, wat de acteur hier doet, dat kun je gebruiken. Nee, let niet op de tekst, die is onzin, let op zijn gezicht.'
Hij wil maar zeggen: hij is als acteur gezegend dat hij daar bij kan zijn.Scorsese is niet te beroerd om de vaakgestelde vraag over de overeenkomsten en verschillen van DiCaprio met zijn andere favoriete acteur (hij werkte achtmaal met DeNiro) te beantwoorden.
"Het zijn natuurlijk verschillende generaties en Leo komt uit Los Angeles. Bob komt uit mijn buurt, van Manhattan. Hij kent dezelfde mensen als ik, kende die manier van leven, terwijl onze achtergronden ook nogal verschilden. Ik heb een working class achtergrond, waarbij geen boeken werden gelezen, terwijl de vader van Bob een bohemien en een kunstenaar was. Maar hij werd door die buurt geadopteerd.






Wij hebben precies dezelfde context. Als we het hebben over de mensen van vroeger uit de oude buurt, dan hebben we nog altijd de gewoonte om geen namen te noemen. En niet alleen omdat het met de georganiseerde misdaad te maken heeft, maar omdat het een wereld was waar iedereen geheimen had. Maar ik weet zeker dat Leo heel goed bij ons in de buurt had gepast; ik herken de manier waarop hij tegen het leven aankijkt.

Bob en Leo zijn zonder angst." En misschien wordt de regisseur ook aangetrokken door de volledige overgave van DeNiro en DiCaprio, als ze eenmaal voor een rol hebben gekozen. DeNiro's vermogen om in de huid van zijn personages te kruipen was legendarisch en soms ook verontrustend. En als je DiCaprio hoort praten over de steun die hij, kind van zijn generatie, op YouTube heeft gezocht waar zijn favoriete trefwoorden 'schizofrenie' en 'meervoudige persoonlijkheids stoornis' waren, is het duidelijk dat het een acteur is die niets aan het toeval wil overlaten. 
Shutter island is ook een ode aan de meesters van de horrorfilm, de film noir en de psychologische thriller. 'Ik ben opgegroeid met die films. En neem nu het verhaal, gebaseerd op de roman van Dennis Lehane. Twee politiemensen arriveren op het hoogtepunt van de Koude Oorlog op een eiland voor de kust van Boston waar een instituur voor de criminally insane is gevestigd. Er is een gevangene ontsnapt en op het moment dat ze daar zijn breekt er een winterstorm los.
En dat zijn allemaal elementen die je terugvoeren naar de film noirs uit die tijd, horrorfilms als The haunting en The innocent en het werk van Otto Preminger, Billy Wilder en Jacques Tourneur.

Trouwens, je hoeft alleen maar die eilanden te bezoeken, die voor de kust van Boston liggen en je krijgt beelden uit die films door. Ik zag het spel
met de verschillende genres als een mogelijkheid om het verhaal complexer te maken. Ik heb geprobeerd allerlei verschillende genreconventies door elkaar te weven en daarmee ook iets te zeggen over de geestesgesteldheid van de personages. Je moet het zien als een keuze voor een bepaald vocubalaire."

Thematische rode draad van Shutter island is een diepgevoelde paranoia, die Marshall Teddy Daniels langzaam in de greep krijgt. Het is aan de kijker om zijn weg uit het labyrinth te zoeken: zijn de angsten echt of zitten we in het hoofd van de marshall? "In eerste instantie werd ik gegrepen door de emotionele reis die de hoofdpersoon maakt. Maar als je vervolgens gaat nadenken over hoe je het boek moet verfilmen dan kom je op een interessant terrein. Dan ga je nadenken over hoe je scenes opbouwt, hoeveel lagen je aanbrengt en hoe elke scene als realiteit, droom of hallucinatie kan worden opgevat. En dat maakt elk shot buitengewoon interessant; het geeft je zoveel keuzes.



We hebben in de montage (Scorsese monteert al zijn films met de legendarische Thelma Schoonmaker) dertien versies gehad. Je snijdt en je snijdt en je comprimeert, soms te veel, soms te weinig. En tussendoor hebben we veel testscreenings gehad; het is een film voor een groot publiek, dus wil je weten wat het publiek ervan vindt. Het was een complex proces."

Scorsese heeft van Shutter island veel meer dan een omgevallen videotheek gemaakt; het is ook een fascinerende studie van een man in de greep van zijn eigen angsten en neuroses. "Je moet bedenken dat ik twaalf was in de tijd dat de film speelt. Op die leeftijd was ik ervan overtuigd dat er elk moment een oorlog kon beginnen; elke ochtend dat ik wakker werd wist ik zeker dat er die dag een luchtaanval zou zijn. Ik ben van de generatie die werd geleerd om onder de tafel te gaan zitten als de bom kwam: duck and cover.
Daar kan nu licht over worden gedacht, maar dat heeft een diepe indruk op mij gemaakt. Ik was makkelijk beinvloedbaar. Sorry, but that's who I am.Ik groeide op in Little Italy, op Manhattan, in straten die werden gedomineerd door Siciliaanse en Napolitaanse immigranten die allemaal hun geheimen hadden meegenomen.

Paranoia was een onvervreembaar onderdeel van deze cultuur, die veel - niet alles, moet ik er altijd bij zeggen - te maken had met de georganiseerde misdaad. In die wereld groeide ik op en ik kan dat bij mezelf niet meer veranderen. En dus is angst en paranoia een onderdeel van mijn werk. En het is niet dat ik er altijd maar over praat, nou ja, ik praat er wel altijd over, maar dat komt omdat you guys er altijd naar vragen. En trouwens, het gaat er om dat je niet angstig leeft, maar leeft met de angst."

En net voor zijn assistente op het punt staat krachtig in te grijpen zegt Scorsese 'thank you, guys' en snelt weg. Op naar de volgende ontmoeting. Hij heeft er zin in.

26-02-2010 om 17:20 geschreven door Patje007

25-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Na acht jaar vol religieuze banbliksems, dronken scheldtirades en echtelijke problemen vond Mel Gibson (54) het hoog tijd om nog eens als acteur het nieuws te halen met zijn nieuwe thriller Edge of Darkness. 'Mad Mel' is zijn bijnaam echter nog altijd meer dan waard.

Stellen dat het sinds zijn laatste filmoptreden in M. Night Shyamalans thriller Signs (2002) nogal gestormd heeft ten huize Gibson, is een eufemisme dat kan tellen. Vooreerst regisseerde de Australische A-lister met The Passion of The Christ (2004) en Apocalypto (2006) twee even controversiële als bloederige blockbusters. Bovendien werd hij in juli 2006 door enkele agenten stomdronken van achter het stuur geplukt. En om het nog even erger te maken stak Gibson tegen de Joodse agent van dienst een antisemitische tirade af die via internet algauw de wereld rondging.

Nadat hij zich publiek voor het incident excuseerde en een ontwenningskuur volgde, kwam de aartsconservatieve katholiek vorig jaar opnieuw in een mediahetze terecht. Na bijna dertig jaar huwelijk ruilde Gibson zijn vrouw Robyn - de moeder van zijn zeven kinderen - in voor de bijna veertien jaar jongere Russin Oksana Grigorieva, een tweederangs chanteuse bij wie hij inmiddels zijn achtste kind verwekte. Pikant detail: officieel zijn Gibson en Robyn nog steeds getrouwd, al vroeg ze in april 2009 wel de echtscheiding aan.

Geen wonder dus dat de actieheld uit de Mad Max- en Lethal Weapon-franchises een tijdje uit de spotlights wegbleef. Met de politieke thriller Edge of Darkness van Goldeneye- en Casino Royale-regisseur Martin Campbell komt daar nu echter verandering in.
Gebaseerd op de gelijknamige BBC-serie uit 1985 toont de film hoe speurder Thomas Craven - een typische rol voor een zichtbaar verouderde Gibson - zijn dochter afgeknald ziet worden, vervolgens zelf op onderzoek trekt en uitkomt bij een schimmige multinational die nucleaire wapens fabriceert.

De man die voor zijn actie-epos Brave-heart in 1997 nog de Oscars voor beste film en beste regisseur binnenrijfde, lijkt zich intussen maar weinig aan te trekken van wat er over hem geschreven wordt. De vaste klant van de roddelrubrieken is wat verkouden, maar antwoordt steeds gedecideerd en nogal excentriek. 'Hoe het met me gaat? Prima! Het is zoals ze zeggen: 'What doesn't kill you, only makes you stronger.''


Toen je 'Signs' maakte, moest alle controverse nog losbarsten. Waarom heb je nadien besloten om te stoppen met acteren?
Mel Gibson: Omdat het routine geworden was en ik meer zin had om te produceren en te regisseren. Ik wist niet of het tijdelijk of definitief zou zijn, aangezien ik vroeger ook al eens rustpauzes van een jaar had ingelast. Vandaar dat ik mijn afscheid nooit officieel heb aangekondigd. Niet om dan een paar jaar later te moeten zeggen: 'Sorry, jongens. Ik heb me bedacht.' Ik ben Barbra Streisand niet. Die is ondertussen al tien jaar aan haar ultieme en definitieve afscheidstoer bezig.

Waarom keer je nu terug met 'Edge of Darkness'?
Mel Gibson: Het kriebelde weer. Tijdens mijn afwezigheid heb ik wel eens gedacht: waarom leid ik niet gewoon een rustig leventje op Fiji? (Gibson bezit er een privé-eiland bezit) Acteren is nu eenmaal altijd mijn grote passie geweest. Bovendien was ik een fan van de BBC-serie indertijd. Bill Monahan ( de scenarist van 'Kingdom of Heaven', 'The Departed' en 'Body of Lies) heeft de serie echt in een actueel jasje gestoken. Toen ik het script las, wist ik dat we een spannende en dramatische film konden maken die ook iets zegt over het huidige politieke klimaat. Het gaat over nucleaire wapens, de intriges van de overheid en bedrijven die over lijken gaan om winst te maken. Met de huidige politieke, economische en ecologische crisis leek zo'n film me heel erg relevant.

Was je het acteren niet verleerd?
Mel Gibson: Ik moest mijn roestige bouten smeren, zeker voor de actiescènes. Maar al bij al ging het verbazend vlot. Acteren is als zwemmen: je verleert het niet en techniek is belangrijker dan kracht.

Ben je veranderd als acteur?
Mel Gibson: (Droog) Ik heb meer rimpels en minder haar.

Had je op de set niet de neiging om mee te regisseren?
Mel Gibson: Ik had mijn inbreng, maar Martin was wel onze kapitein aan boord. Films maken doe je samen. De acteurs, de cameraman en de producent dragen allemaal hun steentje bij, maar de regisseur hakt de knopen door. Vergelijk het met koken. De regisseur is de chef en een acteur is een ei, een van zijn ingrediënten. Briljant gevonden, niet?  Oink, oink, oink. (Grinnikt).

Geweldig. Net als in 'Mad Max', 'Ransom', 'The Patriot' en zoveel andere films speel je een vader die een geliefde verliest en op wraak zint. Blijkbaar draag je veel woede in je.
Mel Gibson: Hell, yes! Maar wie niet? Moeder Teresa misschien. Als ik zelf een kind zou verliezen - toch de ultieme angst van elke ouder - zou ik mezelf wellicht net zo gedragen als Craven, wat niet betekent dat wraak de juiste oplossing is.

Craven overleeft op routine. Heb je zelf bepaalde rituelen om je door de moeilijke momenten heen te helpen?
Mel Gibson: Naar verluidt dronk Gandhi elke morgen zijn eigen pis. Fluit uit de broek en zuipen maar. Gekke kerel, die Momar. Of was het Mahatma? Ik daarentegen houd het bij cappuccino.

Craven leeft voor zijn dochter, maar voelt zich mislukt als vader. Wat voor een vader ben jij?
Mel Gibson: (Gespeeld kwaad) A bááááád one. Ik stuur mijn kinderen zonder eten naar bed. Neen, maar een goede vader zijn is moeilijk. Het voordeel van veel kinderen hebben, is echter dat je kunt oefenen met de eerste. Tegen de vierde heb je de stiel eindelijk een beetje onder de knie. Het is ook anders met dochters dan met zonen. Meisjes zijn gemakkelijker als ze jonger en moeilijker als ze ouder zijn. Jongens zijn precies omgekeerd;

Had je zelf een goede relatie met je vader?
Mel Gibson: Toch wel. Hij was slim en heeft me enorm veel geleerd, praktische dingen vooral. Hij was ook streng en gedisciplineerd. Maar in de goede zin. Je kon hem drie keer negeren voor hij zich kwaad maakte, maar dan wist je ook dat je het verdiend had. Ik herken veel van hem in mezelf, ook zijn slechte kantjes. Maar kunnen we het over wat anders hebben? Schrijf maar gewoon dat ik de slechtste vader ter wereld ben. Zo goed?

In een recent interview zei je dat je excessieve karakter je grootste minpunt is. Wat bedoel je daarmee?
Mel Gibson: Ik heb mezelf net een beroerde vader genoemd, dat is behoorlijk excessief. Verder weet ik niet meer wat ik daarmee bedoelde. Tenzij het ging over mijn sigarettenconsumptie. Ik was een verstokte roker vroeger. Maar ik heb goed nieuws: morgen ben ik precies vier weken gestopt. Yep, ik tel nog steeds de dagen. (Grijnst).
 

Dat je vroeger ook problemen had met alcohol is bekend. Heb je nu geen verslavingen meer?
Mel Gibson: Cappuccino is momenteel mijn enige verslaving. En tv-jingles. Ik kan het niet helpen. Telkens als ik alleen ben, begin ik tv-jingles te zingen. En neen, ik ga hier nu niet doen alsof ik alleen ben. Zo'n goede acteur ben ik nu ook weer niet. (Lacht)

Je hebt veel meegemaakt de voorbije jaren. Ben je nu gelukkiger dan vroeger?
Mel Gibson: Zeker. Nu ben ik supergelukkig. Gisteren was ik daarentegen heel slechtgezind. (Schatert en begint lelijk te hoesten) Sorry als je straks mijn verkoudheid overneemt. Het is mijn subtiele manier om wraak te nemen op de journalisten.

Wat betekent geluk voor jou?
Mel Gibson: In het Frans betekent 'a-pe-nis'(spreekt het woord 'happiness' uit met een 'Allo 'Allo'-accent) in elk geval iets helemaal anders dan 'geluk'. Sorry. Slechte grap. It just came at the sperm of the moment. (Doet alsof hij masturbeert) In the wrist of the action. Oeps. Weer fout.

Euhm... Juist. Denk je wel eens aan hertrouwen?
Mel Gibson: Zeker. En ik denk ook wel eens aan wakker worden in een bad van koud zweet. (Grijnst)

Terug naar de film dan maar. Die wijst onder meer op de gevaren van nucleaire energie. Begin jaren 90 weigerde je al een Frans erelint uit protest tegen hun nucleaire proeven in de Stille Zuidzee. Een belangrijk thema?
Mel Gibson: Klopt. Mensen zitten tegenwoordig maar te zeuren over dat gat in de ozonlaag en o wee als een meisje te veel haarlak gebruikt. Nucleaire wapens testen en nucleair afval dumpen blijkt echter geen enkel probleem.

Ik wist niet dat je een groene jongen was.
Mel Gibson: Ik ben geen ecokrijger. Ik vind gewoon dat je zorg moet dragen voor Moeder Natuur. Sinds ik gestopt ben met roken, ben ik trouwens nog groener geworden. Vroeger kleurde mijn slijm bruin. Nu groen. (Lacht)

Je hebt ook geïnvesteerd in natuurparken in Mexico waar je 'Apocalypto' hebt gedraaid, niet?
Mel Gibson: (Knikt) En ik heb een paar jaar geleden geld gestopt in een bedrijf in Kuala Lumpur dat een nieuwe methode heeft ontwikkeld om rubber te recycleren. Volgens de VN zijn banden de grootste bedreiging voor het milieu. Je raakt er niet meer van af. Men probeert ze wel in cement te draaien of op te fikken, maar het enige wat die fuckers doen, is zich ophopen en ziektes verspreiden. Je hebt ook zeven olievaten nodig om één enkele band te fabriceren. Waanzin gewoon. Dat Bono daar eens over zingt.

Binnen enkele maanden ben je te zien naast Jodie Foster in haar nieuwe zwarte komedie 'The Beaver'. En je volgende project als regisseur wordt een Vikingfilm met Leonardo DiCaprio. Kun je daar al iets over vertellen?
Mel Gibson: Bill Monahan zal het script schrijven en loopt nu al verkleed als een Visigoot op een of andere fjord rond. Het moet de ultieme Vikingfilm worden: niet zo'n fake Hollywood-gedoe, maar een spirituele actiefilm in het Oudnoors die je doet beven van angst. Je moet voelen hoe het moet zijn geweest om die woestelingen plots voor je deur te hebben. Ik mik als vanouds op de drie 'E's: 'To Entertain. To Educate. To Elevate.' De prent is trouwens een jongensdroom van mij. Toen ik zestien was, moest ik een scriptie maken over de roots van de Engelse taal. Toen ik daarvoor een boek las over het Oudnoors en de Vikingen dacht ik: 'Hierover moet eens een goede authentieke film worden gemaakt.' En dat idee is al die jaren door mijn hoofd blijven spoken.

Dat belooft. Slotvraag: Wat is je levensmotto?
Mel Gibson: (Cynisch) Don't get caught. Leef elke dag alsof het je laatste is. Shit a lot and cry. Denk daar maar eens over na. (Lacht).

Edge of Darkness speelt sinds 17 februari 2010 in de Kinepolis-bioscopen.


Regie: Martin Campbell
Cast:   Mel Gibson, Ray Winstone,
Duur:   126 minuten
Genre:  Thriller, drama

25-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

24-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

24-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

24-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Het zal voor de fans wellicht even slikken zijn om John Travolta (56) in de actiethriller From Paris with love aan het werk te zien als de vuilbekkende, onconventionele undercoveragent-met-kale-knikker Charlie Wax. Die wordt door de FBI naar Parijs gestuurd om een louche drugszaak op te lossen en neemt daar groentje James Reese (vertolkt door Jonathan Rhys-Meyers) onder zijn hoede. De twee moeten ook een terroristische groep ontmantelen die een zelfmoordaanslag op de Amerikaanse ambassade plant.

De opnames werden afgerond in de herfst van 2008, enkele maanden voor het noodlot toesloeg in het gezin Travolta: tijdens een vakantie op de Bahamas vond de acteur zijn zestienjarige zoon Jett dood terug in de badkamer nadat die een beroerte had gekregen.

De filmmaatschappij stuurde vóór dit interview tot drie keer toe een mail met het dwingende verzoek absoluut geen vragen over dit drama te stellen. 'Meneer Travolta is zo professioneel om naar Parijs te komen om de film te promoten, maar hij is nog lang niet over de tragedie heen en zal daar wellicht ook nooit overheen komen', luidt het. 'Wie toch vragen daarover stelt, moet weten dat het interview meteen stopgezet zal worden.'

Toch ziet Travolta er niet als een gebroken man uit als hij breed lachend de hotelsuite in het chique Meurice-hotel binnenstapt. Stevige handdruk, staalblauwe ogen in een bijna rimpelloos gezicht. Hij ziet er minder geblokt uit dan enkele jaren geleden en zeker niet zo zwaarlijvig als op de foto's die enkele maanden na de dood van zijn zoon de wereld rondgingen met de boodschap dat de acteur zich overmand door verdriet helemaal liet gaan.



U heeft weer haar!
John Travolta: (lacht) 'Ja, haar groeit gelukkig terug. Maar ik vond kaal zijn best aangenaam. Ik heb me net zoals veel andere mannen altijd veel zorgen gemaakt over mijn haar. Dan besef je plots dat mensen je even aantrekkelijk vinden zonder, zeker als je een mooie gladde schedel hebt als ik.Dat was een openbaring voor mij. Ik voelde me'



Bevrijd?
John Travolta: 'Bevrijd, ja, dat is het juiste woord. Maar om eerlijk te zijn: nadat je voor de tiende keer je kop kaalgeschoren hebt, begint dat ook lichtjes tegen te steken. Het is zo veel werk!'


Dit is een erg fysieke rol met veel gevaarlijke stunts. Wou u iets bewijzen aan het publiek, of aan uzelf?
John Travolta: 'Ik wou vooral bewijzen aan Luc (Besson, de producent) en Pierre (Morel, de regisseur) dat ik die stunts aankon. Toen ik het scenario voor het eerst las, dacht ik dat ze dat onmogelijk van mij konden verwachten, op mijn leeftijd. Maar ze verwachtten het wél, ook al stonden er voor de gevaarlijkste scènes ook stuntmannen paraat. En het was echt dolle pret om met twee pistolen tegelijk te staan zwaaien. Ik heb ervan genoten om hen te tonen dat ik best nog tot heel wat in staat ben. Ook voor mezelf was dat een overwinning. Ik heb nooit eerder een film gedraaid met zoveel actiescènes.'



Nooit gewond geraakt?
John Travolta: 'Geen enkele keer. Ik was dan ook goed voorbereid. Mijn tegenspeler Jonathan is erg atletisch. Die traint zijn lichaam vanzelf elke dag. Ik moet extra gemotiveerd worden. Deze film was zeker een uitdaging, dus huurde ik een privétrainer in en zat ik elke dag in de gym.'


Voor uw rollen in 'Saturday night fever', 'Staying alive' en 'Grease' moest u destijds ook in vorm zijn.
John Travolta: 'Precies. Dansen of vechten in een film, zoveel verschil is er niet. In beide gevallen komt er een precieze choreografie bij kijken. Zo'n scène speel je volgens nummers. Eén, twee, drie: draai je om. Vier: sla ze in de maag. Vijf: wring hun arm om. Ritme is erg belangrijk in zo'n scène, anders vallen er gewonden.'


U vond het zichtbaar leuk om Charlie Wax te spelen.
John Travolta: 'Ja, het is een heerlijk personage. Hij zit al zolang in het vak en hij is een kei in wat hij doet, dus kan hij zich veroorloven de eikel uit te hangen. Hij heeft een attitude van: been there, done that. Maar hij is geen slechte kerel. Ruwe bolster, blanke pit. Ik ken veel echte undercoveragenten, en daar zitten kerels tussen die nog een stuk straffer zijn dan Charlie Wax. In welke gevaarlijke situaties die allemaal terechtkomen zonder een krimp te geven, onvoorstelbaar.'



U bent vorige maand met uw privévliegtuig nog naar Haïti gevlogen na de aardbeving. Waarom wou u dat per se doen?
John Travolta: 'Toen ik op tv die vreselijke beelden zag, dacht ik: ik ben maar twee uurtjes van Haïti en ik heb een Boeing 707, dus waarom ga ik zelf niet naar ginder om te helpen? 'Dus liet ik via de Scientologykerk (Travolta is net als Tom Cruise een van de uithangborden van de omstreden Scientologykerk die door sommigen als een gevaarlijke sekte wordt aangezien) ziekenhuizen in Florida contacteren. In een mum van tijd had ik zeven ton hulpmiddelen en 22 dokters bij elkaar die ik rechtstreeks bij de mensen bracht. Zonder enige bureaucratie hebben we daardoor honderden levens kunnen redden.'


Wordt u nostalgisch als u nog eens uw eerste films bekijkt?
John Travolta: 'Absoluut. Ik kijk wel eens mee als mijn dochter van negen haar vriendinnen uitgenodigd heeft om naar Grease te kijken. Ella glimt dan van trots als ze haar papa ziet. Ze zegt nooit: hé, was jij dat? Het is niet dat ik intussen totaal onherkenbaar ben. Eigenlijk ben ik in al die jaren niet zo vreselijk veel veranderd.'



From Paris with Love speelt vanaf 24 februari 2010 iin de Kinepolis-bioscopen.

Regie:  Pierre Morel
Cast:   Jonathan Rhys Meyers, John Travolta
Genre: Actie
Duur:   93 minuten

23-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

21-02-2010 om 17:35 geschreven door Patje007

De regisseur werkte de nieuwe film af toen hij achter de tralies zat. In september 2009 werd Roman Polanski aangehouden onder Amerikaans aanhoudingsbevel voor de aanranding van een 13-jarig meisje. Momenteel staat hij onder huisarrest.

Daarom kwam niet Polanski zelf, maar de producer van 'The ghost writer' de prijs afhalen. De twee hoofdrolspelers Ewan McGregor en Pierce Brosnan tekenden ook niet present in Berlijn.

De Gouden Beer voor beste film ging naar de Turkse film 'Honey' van Semih Kaplanoglu.

21-02-2010 om 17:30 geschreven door Patje007

Detective Teddy Daniels (Leonardo DiCaprio) en zijn nieuwe assistent onderzoeken de verdwijning van een patiënte uit een psychiatrische inrichting -een onbegrijpelijke verdwijning-, want de streng beveiligde instelling staat op een kale rots in de woeste zee.

De directeur van de inrichting, Dr. John Cawley (Ben Kingsley), biedt hen alle hulp. Maar hoe oprecht hij ook is, er worden meteen vraagtekens achter zijn naam gezet. En met een Duitse arts (Max von Sydow) in zijn staf is hij zo kort na de Tweede Wereldoorlog helemaal verdacht bij Daniels, die een trauma uit de oorlog meedraagt.



Shutter Island, de nieuwe film van Martin Scorsese, zet je voortdurend op het verkeerde been, maar Ben Kingsley, die thee schenkt voor de journalisten die hij in Londen ontvangt, is als een beminnelijke, theatrale oom.

Kingsley leerde Scorsese kennen tijdens een Britse culturele week, in de jaren tachtig in Washington DC. 'Ik was er met Richard Attenborough om de Britse film te vertegenwoordigen. Marty is gek op Britse film en heeft ook veel van onze verloren schatten gerestaureerd, vooral Pressburger (de regisseur van De rode schoenen week uit van Oostenrijk-Hongarije naar Engeland) Hij gaf een privéfilmvertoning, met commentaar, en Dickie en ik zaten met open mond te luisteren, als schooljongetjes.'

Toen Scorsese hem belde, hapte Kingsley meteen toe, vooral omdat hij een psychiater mocht spelen. 'Grote werken uit de kunst gaan niet zelden over mentale ontreddering: De schreeuw van Edvard Munch, sommige schilderijen van Brueghel, sommige composities van Mahler en Sjostakovitsj. Ik denk dat Marty, zoals veel creatieve mensen, gefascineerd is door de desintegratie en integratie van de menselijke geest: vernietiging en creatie horen nu eenmaal samen. Ik denk dat de meeste acteurs er ook door gefascineerd zijn. King Lear, Hamlet: het gaat er niet zozeer om een goede of een slechte te spelen, maar om iemand die de grip verliest, of net weer vat krijgt op de zaken.'

'Het publiek houdt niet noodzakelijk van desintegratie: het ziet liever de positieve kant - dat heet een feelgoodfilm. Maar dat is eigenlijk vals spelen. Niemand leidt een feelgoodleven, het zure hoort erbij. Na een feelgoodfilm ben je misschien even opgelucht, maar hij blijft nooit zo lang nazinderen als een grote tragedie.'


Martin Scorsese, Ben Kingsley, Leonarde DiCaprio en Mark Ruffalo op de set van Shutter Island


A clockwork orange, One flew over the cuckoo's nest: de lijst filmpsychiaters is lang -misschien omdat psychiaters ook geobsedeerd zijn door die hersenen die falen of weer gaan functioneren?

Kingsley kijkt een journalist even doordringend aan, veert recht en grijpt zijn hand. 'Ik kan uw vraag alleen maar beantwoorden met: mijn vader, een dokter, had twee zonen. Een van zijn zonen werd psychiater, de andere acteur.' En praten die artsen en acteurs bij het kerstdiner over de menselijke geest? 'Nee. We kunnen het niet met elkaar vinden, we communiceren totaal anders. Publiceer dat gerust als u wilt, maar wees aardig voor mijn broer.'

'Is het trouwens niet fascinerend dat we allebei willen genezen? Al denk ik dat het genezen van een patiënt, voor een psychiater, meer heeft te maken met de maakbaarheid van de mens. Mijn soort genezen is: ik vertel een verhaal en doe ermee wat ik voel dat ik moet doen.' 

Kingsley heeft in Shutter Island geen Amerikaans accent, zoals gebruikelijk is in dit soort films. 'Ik spreek tegenwoordig liever met mijn eigen stem. Accenten doe ik te gemakkelijk, het lijkt wel een masker dat ik opzet. Voor kolonel Behrani, de Perzische immigrant uit House of sand and fog, moest ik natuurlijk een accent hebben. Maar voor sommige rollen is het fijn als ik me niet verberg achter een accent en me ten volle geef. In Shutter Island moest de camera Ben kunnen filmen, in mijn eigen kleren, als het ware. Ik geef me tegenwoordig liever bloot



Kingsley wil al een poos een film maken over Shah Jehan, die de Taj Mahal liet bouwen. Het scenario is klaar en hij heeft ook een regisseur gevonden, maar hij zegt niet wie. Het hoeft geen bekende naam als Scorsese te zijn: Kingsley werkt vaak met jonge cineasten, zoals Jonathan Glazer van Sexy beast. 'Goede regisseurs zijn goede regisseurs, of het hun eerste of vijftigste film is. Je haalt ze eruit. Maar creatieve mensen hun eerste stappen zien nemen, is altijd fascinerend. En hun zelfvertrouwen een duwtje kunnen geven door iets neer te zetten zoals het in hun hoofd zit, dat is… heel fijn.'

20-02-2010 om 15:04 geschreven door Patje007

19-02-2010 om 18:11 geschreven door Patje007

18-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

De vijftienjarige Deborah wil ontsnappen uit de verstikkende alledaagsheid van Linkeroever. Onder aanmoediging van de achttienjarige Jennifer duikt ze het spannende Antwerpse nachtleven in. Wanneer ze ontdekt dat Jennifer als escorte werkt, is Deborah geprikkelt door wat voor haar een eenvoudige weg naar geld lijkt. Onder de naam Bo maakt ze kennis met een wereld waar ze duidelijk nog niet klaar voor is.
Na een neerwaartse spiraal van geld, drugs en snelle kicks eindigt Deborah in een gesloten jeugdinstelling.

De zestienjarige Ella-June Henrard speelt Bo in de gelijknamige film. Ze is knap, heeft présence en combineert de onschuld van het schoolmeisje met de sensualiteit van een vamp.



Het is voor Ella-June nog nieuw, maar stiltes vallen er in het gesprek allerminst. De mediatraining die ze ondertussen heeft gekregen, was wellicht nergens voor nodig. ‘Ze hebben me daar werkelijk bang gemaakt voor journalisten', zegt ze lachend. ‘Alsof je op elk woord moet letten en je niet rustig meer over straat kunt zodra je film uit is. Dat zal nogal meevallen denk ik, zeker nu ik niet meer blond ben zoals in Bo.'

In de film van Hans Herbots speelt Ella-June een vijftienjarig schoolmeisje dat als escort gaat werken, maar ondertussen is de jonge actrice al aan een volgende film bezig — een met Rutger Hauer. Ze is pas terug uit Zuid-Afrika. ‘Ongelooflijk hé? We hebben ook al in Antwerpen gedraaid, maar binnenkort trekken we naar Indonesië en Marokko. Filmen met Rutger Hauer was onvergetelijk. In vier dagen heb ik ontzettend veel van hem geleerd. Bovendien is hij ook een heel fijne man. Op onze vrije dag hebben we samen een tocht gemaakt door Kaapstad. Hij aan het stuur van de motor en ik achterop. We hebben vanop een heuvel naar de zonsondergang gekeken, giraffen gefilmd en met babycheeta's gespeeld. Tof!'


Je lijkt niet meteen onder de indruk van de Hollywoodster Rutger Hauer.
Ella-June Henrard: Als je op de set staat en je begint te spelen, dan vergeet je dat zo'n man een supertalent is. Ik heb hem vooral leren kennen als een toffe gast.

Moet jij niet naar school?
Ella-June Henrard: Eigenlijk wel. Ik doe kunstacademie, maar de school heeft me vrijgesteld van de lessen. De gemiste uren moet ik natuurlijk inhalen. Op vrije dagen krijg ik bijles of ga ik naar school. Al mijn vrije tijd gaat naar mijn studies, waardoor ik nauwelijks nog een sociaal leven overhoud.



Hoe komt het dat het zo hard gaat voor jou?
Ella-June Henrard: Toeval. Ik heb geluk gehad dat Hans Herbots me zag in een kortfilm van een van zijn studentes. Hij was op zoek naar iemand om Bo te spelen en ik was blijkbaar dat meisje van zestien dat iets kinderlijks heeft maar zich met een beetje make-up voor iemand van twintig kan uitgeven.


En hoe rolde je in ‘Portable life'?
Ella-June Henrard: Na de opnames van Bo was er hier en daar iets over mij verschenen en zo kreeg ik een telefoontje van de producent van Portable life. Net toen ik met vrienden naar het Reggae Geel-festival wou, werd ik uitgenodigd voor een casting. Zij zijn dan maar vertrokken zonder mij. Een paar weken later had ik de rol.


Schrok je niet toen je hoorde dat je in ‘Bo' een seksueel geladen rol moest spelen?
Ella-June Henrard: Ik ben meteen naar de bibliotheek gerend om het boek van Dirk Bracke (op wiens Het engelenhuis de film is gebaseerd,  te lenen. Toen ik het uit had, moest ik even slikken. Ik heb echter lange gesprekken met Hans gevoerd en hij heeft me verzekerd dat ik niets zou hoeven doen wat ik niet wilde. Zo heb ik hem van in het begin gezegd dat ik naaktscènes zou weigeren. Ik ben zestien en wil niet dat heel België mij naakt ziet. Ik ben blij dat mijn moeder mij daarin steunt. Zij regelt alles wat met contracten en zo te maken heeft.



Schrok je van jezelf toen je opgemaakt als Bo naar jezelf in de spiegel keek?
Ella-June Henrard: Vooral die sexy kleren vond ik bizar want ik kleed me helemaal niet zo. Ik heb trouwens ook moeten leren lopen op hoge hakken. Gelukkig ben ik iemand van wie je makkelijk twee totaal verschillende personen kunt maken. Zonder make-up zie ik er uit als een brave leerlinge, maar met wat mascara op word ik plots een jonge vrouw die helemaal klaar lijkt om het nachtleven in te duiken.


Wat vonden je ouders van je rol in ‘Bo'?
Ella-June Henrard: In het begin hadden ze hun twijfels. Ze hebben lang met Hans gesproken en strikte afspraken gemaakt. Uiteraard houden ze een oogje in het zeil, ik ben tenslotte maar zestien.




Welke was je lastigste scène?
Ella-June Henrard:  De suggestieve vrijscènes. De eerste keer dat je je bh moet uittrekken, valt niet mee. Je voelt je gewoon ongemakkelijk ook al zitten er euh... (aarzelt even en zegt dan met pretogen) “tettenplakkers” op je borsten zodat je daar nooit helemaal bloot staat. (schatert het uit). Soms waren die vrijscènes ronduit hilarisch. Je ligt daar op bed en om de vrijbewegingen te maken gaat er dan iemand aan je benen staan trekken om je heen en weer te bewegen. Probeer dan je lach maar eens in te houden.


Waar komt jouw naam eigenlijk vandaan?
Ella-June Henrard: Ella-June? Ella omdat mijn ouders allebei grote fans van Ella Fitzgerald zijn en June omdat ik in juni ben geboren. Eigenlijk was ik bijna vergeten dat ik ook June heet, ik heb dat weer bovengehaald voor de film. Op school kent iedereen me gewoon als Ella.


Kom je uit een artistiek gezin?
Ella-June Henrard: Mijn papa heeft lang voor het jeugdtheater gewerkt en momenteel werkt hij in de opera van Antwerpen. Mijn mama was onder andere bij Dries Van Noten aan de slag. Ze komen dus allebei uit een artistieke hoek.


Wat ga je doen met het geld dat je met filmen verdient?
Ella-June Henrard: Ik heb negen jaar paard gereden, maar ben er wegens geen tijd mee gestopt toen ik naar de kunstschool ging. Als ik afgestudeerd ben, wil ik weer gaan rijden en misschien kan ik dan wel mijn eigen paard kopen.



Bo speelt sinds 10 februari 2010 in de Kinepolis-bioscopen


Regie: Hans Herbots
Cast:   Ella-June Henrard, Thomas
           Ryckewaert
Duur:  100 minuten
Genre: drama

17-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

16-02-2010 om 20:59 geschreven door Patje007

Vanaf donderdag draait The Wolfman in de bioscopen. Daarin is Benicio Del Toro te zien als Lawrence Talbot, een edelman die noodgedwongen terugkeert naar het familielandgoed in een zoektocht naar zijn verdwenen broer.
Talbot ontdekt dat een bloeddorstig wezen mensen uit het dorp vermoordt. Del Toro: ‘Ik hou van alle horrorfilms uit de jaren '30, ‘40 en '50, zoals Frankenstein, The Wolfman, The Mummy, Dracula, King Kong, Godzilla.'

In vergelijking met andere monstercreaties van Universal Pictures is The Wolfman een beetje verwaarloosd, vind je niet?
Benicio Del Toro: 'Misschien wel, ja. Nu ik er over nadenk... Op televisie zie je een heleboel films en series over weerwolven en vampieren, maar het originele verhaal van The Wolfman is nooit opnieuw verteld sinds het uitkwam in 1941.'

Jij houdt van het origineel, maar staat de film op hetzelfde niveau als andere monsterklassiekers?
Benicio Del Toro: 'Als je The Wolfman vergelijkt met andere films die psychologisch meer diepgang hebben, misschien niet. Maar de film maakt dat ruimschoots goed op andere vlakken. Het staat op hetzelfde niveau als een andere klassieker, The Creature From The Black Lagoon. Als het je raakt, laat het je nooit meer los. En als je het ziet als jonge persoon, blijft het je bij voor de rest van je leven. Ik hoop dat onze film hetzelfde kan doen voor een nieuwe generatie.'

Je vermeldt het ontbreken van psychologische diepgang in het origineel. Heb je meer diepgang kunnen leggen in jouw versie van de film?
Benicio Del Toro: 'Ja, maar als je té diep gaat, kan het te ingewikkeld worden. Onze film is een stuk explicieter en heeft meer onverwachte wendingen. Maar de basis van het verhaal is gebaseerd op het origineel: Lawrence, de verloren zoon, die terugkeert naar huis en hoe hij dan gebeten wordt door het beest, maar nog niet weet dat hij in een weerwolf zal veranderen.

15-02-2010 om 20:17 geschreven door Patje007

13-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Susan Sarandon mag dan wel 63 zijn, ze komt nog steeds erg geëngageerd, gevat en prikkelend uit de hoek. De roodharige Hollywoodveterane over de kettingrokende, whiskyslurpende grootmoeder uit The Lovely Bones, president Obama en... pingpong.

Vond je het niet vervelend om een oma te spelen?
Susan Sarandon: Helemaal niet. Op mijn leeftijd kan zoiets perfect. Bovendien is Lynn me er eentje. The Lovely Bones raakt zeer gevoelige onderwerpen aan: tienermoord, schuldgevoelens en vervreemding zijn geen lachertjes. Het was mijn taak om die zwaarheid te counteren. Lachen op momenten dat het eigenlijk niet mag, kan ontzettend deugd doen.

Soms pakt ze de zaken wel heel apart aan. Nooit last gehad van plaatsvervangende schaamte?
Susan Sarandon: Ik vond haar gedrag net enorm bevrijdend. Ongepast uit de hoek komen is veel leuker dan verantwoord handelen.

Heeft de levensgenieter in jou niet af en toe om een glas échte whisky gevraagd?
Susan Sarandon: Ben je gek? Ze hadden me na een uur kunnen afvoeren. (Lacht) Drank is mijn ding niet. Zelfs het roken viel me zwaar. Tegen de middag had ik meestal al een keertje gebraakt. Als niet-roker overtuigend roken is misschien wel een van de moeilijkste acteeropdrachten.

Ga je even relaxed door het leven als Lynn?
Sarandon: Integendeel: ik panikeer bij het minste. De gedachte dat mijn oudste zoon autorijdt in Los Angeles, maakt me gek. Ik probeer me te focussen op het positieve, maar soms lukt dat niet. Ik herinner me nog levendig dat ik als kleuter op een stoet achtergelaten werd. Zo hard heb ik nooit nog gehuild. Tja, mijn moeder moest op negen kinderen letten.

Geen simpele taak.
Sarandon: Blijkbaar niet. Ik ben ooit van thuis weggelopen zonder dat iemand het merkte. Ik was net elf geworden, had een zwart ensemble uitgekozen en was klaar voor een ongelooflijk dramatische scène. Na een tijdje kreeg ik echter door dat niemand mijn verdwijning had opgemerkt en moest ik wel terugkeren.

Heb je trekjes van je eigen grootmoeder in Lynn verwerkt?
Sarandon: Absoluut niet. Je moet weten dat het verhaal van mijn grootmoeder lange tijd in een waas van mysterie was gehuld. Tijdens mijn kinderjaren werd ze als een verschrikkelijk onmens afgeschilderd die haar echtgenoot en kroost zonder boe of ba in de steek had gelaten. Enkele jaren terug ontdekte ik echter dat het allemaal niet zo simpel was. Mijn oma kreeg haar eerste kind op haar dertiende! Dat mijn grootvader toen al twintig was, vond iedereen natuurlijk bijzaak. (Lacht) Na een tijdje ontpopte ze zich tot een echte 'showgirl' die niet gevangen wilde zitten in een of ander saai huwelijk. Daarom vluchtte ze naar een stadje op een uur van New York, waar ze haar eigen club uitbaatte, elke avond danste en geregeld met Frank Sinatra in bed belandde.

Jullie zijn duidelijk uit hetzelfde hout gesneden.
Sarandon: Dat kan ik niet ontkennen. Ze loog altijd over haar leeftijd. Ze is verschillende keren hertrouwd, maar nooit officieel gescheiden. Kortom: een vrouw naar mijn hart. (Lacht)

Ook jij baat sinds kort je eigen bar uit.
Sarandon: Klopt. Onlangs opende ik in New York een zaak waar je naar hartenlust kan pingpongen.

Excuseer... pingpongen?
Sarandon: Het is altijd een van mijn favoriete sporten geweest en ik kende geen enkele coole plek in de Big Apple waar je ze kon beoefenen. Vandaar mijn idee om een stijlvol ingerichte tafeltennisclub te beginnen.

Zit ik hier met een pingpongcrack aan tafel?
Sarandon: Ik ben compleet waardeloos, maar dat maakt niet uit. Pingpong is een van de weinige sporten waarbij geslacht en leeftijd bijkomstig zijn. Ik ken enkele piepjonge meisjes die jou blindelings zouden verslaan . (Lacht)

Zou je 'The Lovely Bones' - met toch enkele onheilspellende scènes - aan hen laten zien?
Sarandon: Kinderen kunnen tegen een stootje. Daarnet vertelde een Japanse journalist me nog dat hij deze prent compleet ongeschikt vindt voor jeugdige kijkers. 'En de films van Hayao Miyazaki dan?', antwoordde ik. Princess Mononoke, Spirited Away en Howl's Moving Castle zijn ondanks het geweld en die enge metamorfoses perfect jeugdentertainment. Ik herinner me dat ik mijn jongste zoon lang tegen The Nightmare Before Christmas 'beschermde'. Toen hij de film toch bemachtigde - hij was toen vier - herbekeek hij hem dag in dag uit. (Lacht)

Hoe reageer je op de critici die beweren dat de film weinig affiniteit heeft met Alice Sebolds bestseller?
Sarandon: In het boek ligt de nadruk op de rouwprocessen van Susies familieleden, terwijl Peter zich focust op Susies reis naar het hiernamaals. Een goede keuze, me dunkt. Het boek kon me namelijk niet echt boeien. Je zit de hele tijd gevangen in de gedachtestroom van de ultieme buitenstaander, een dood meisje.

Hoe had jouw versie van het verhaal eruitgezien?
Sarandon: Ik identificeerde me tijdens het lezen voornamelijk met Susies moeder. De kans is dus groot dat ik dat personage meer had uitgewerkt. Daarnaast was ik ten zeerste geïntrigeerd door het thrilleraspect. Ik wou weten of ze de moordenaar zouden vatten.

Kun je al wat meer vertellen over je volgende project, de 'Wall Street'-sequel 'Money Never Sleeps'?
Sarandon: Eigenlijk niet. Oliver Stone vroeg me om mee te spelen, ik stemde in en leerde mijn dialogen. That's it. De zakenwereld interesseert me niet, laat staan een script over dat onderwerp.

Scène uit Wall Street 2: Money never sleeps

En dat uit de mond van een van de meest geëngageerde actrices uit Hollywood.
Sarandon: Luister: er is een groot verschil tussen Wall Street: The Movie en het echte Wall Street, en nog een groter verschil tussen Wall Street en de échte wereld.

Je bent een uitgesproken Obama-aanhangster. Hoe kijk je terug op zijn eerste jaar als president?
Sarandon: Ik blijf blij dat we hem tot president hebben verkozen. Daarmee hebben we de rest van de wereld duidelijk gemaakt dat we niet helemaal kierewiet zijn. Bovendien is Obama de eerste president in tijden die geen marionet van allerlei liga's en lobby's lijkt. Hij staat effectief in dienst van het volk. Als ik op iemand iets aan te merken heb, zijn het de Democraten in de Senaat en het Congres. Zij gedragen zich als kippen zonder kop.

Het droombeeld van Obama als mythische superheld ligt toch aan diggelen, niet?
Sarandon: We weten ondertussen allemaal dat hij geen tweede Mozes is. Je mag echter nooit vergeten dat Bush een waar rampgebied heeft achtergelaten. Uit het niets duikt een staatsschuld op waarvoor niemand zich moet verantwoorden. Een ding weet ik zeker: we zijn beter af dan met McCain en Palin.

13-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

12-02-2010 om 17:06 geschreven door Patje007

Nu vampiers en andere mythische wezens weer geld in het laatje brengen, mogen ook de weerwolven opnieuw uit de kast. In ‘The Wolfman’, een remake van de originele horrorprent uit 1941, speelt de Britse schone Emily Blunt de rol van Gwen Conliffe die, samen met haar schoonbroer annex weerwolf, op zoek gaat naar haar vermiste verloofde.

U heeft iets met het Victoriaanse tijdperk?
Emily Blunt: «Blijkbaar wel, ja. Zowel ‘The Young Victoria’ (waarin ze de Britse koningin Victoria vertolkt, red.) als ‘The Wolfman’ spelen zich ongeveer in dezelfde periode af. Maar ze behoren wel tot totaal verschillende genres. Gwen Conliffe heb ik heel verontrust en kwetsbaar moeten spelen, helemaal anders dan de sterke Victoria. Gwen heeft ook niets van de gevatheid en spiritualiteit van Victoria, maar ik vond het heerlijk om veel te lopen gillen. Bovendien werd ik achtervolgd door Benicio del Toro (in de rol van Lawrence Talbot). Ik had het slechter kunnen treffen.»



U mocht voor deze film ook met Anthony Hopkins werken. Bent u nooit onder de indruk van grote sterren?
Emily Blunt: «Toch wel. Ik ging bijvoorbeeld Anne Hathaway (haar co-ster uit ‘The Devil Wears Prada’, red.) bezoeken op de set van ‘Alice in Wonderland’, en ik zag Johnny Depp in mijn richting wandelen. Ik liep langs hem, zonder hem aan te kijken. Ik weet niet waarom, misschien omdat hij zo knap is? (lacht)»


U raakte gewond tijdens de opnames.
Emily Blunt: «Dat viel wel mee. Ik moest op een rots vallen en de crew vertelde me dat ik naar links moest, of ik viel op echte rotsen en niet op de matras. Nu, dat was ik even vergeten. Ik viel en gilde, en er kwamen echte tranen bij kijken. Maar het was een heel goed shot. En na een minuutje was ik weer de oude. Ik hoefde niet naar de ziekenboeg.»

U speelde de afgelopen jaren heel verscheidene rollen. Werkt dat therapeutisch?
Emily Blunt: «Niet echt, maar dat is de manier waarop ik werk. Ik heb echt geen zin om twee keer hetzelfde te doen. Ik zou me dood vervelen moest dat gebeuren. Nu heb ik dus wel even genoeg van het Victoriaans tijdperk. Ik wil niet altijd in korset rondlopen.»




The Wolfman speelt sinds 10 februari 2010 in de Kinepolis-bioscopen

Regie:  Joe Johnston
Cast:   Benicio Del Toro, Anthony Hopkins,
           Hugo Weaving
Duur:   102 minuten
Genre: Horror, thriller

12-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Na de weidse epossen Lord of the Rings en King Kong opteerde Peter Jackson voor een intimistisch familiedrama over een tienermoord. Productieproblemen, wisselende releasedata en marketinggestuntel maakten van The Lovely Bones een ware odyssee. 'En ik dacht dat dit een makkie zou zijn.'













Peter Jackson had na zijn The Lord of the Rings-adaptatie en King Kong-remake schoon genoeg van al die giechelende gnomen, gigantische gorilla's en grootschalige gevechtssequenties. Zijn oog viel op The Lovely Bones, een bestseller van Alice Sebold, over de vrolijke tiener Susie Salmon die door haar buurman verkracht en vermoord wordt. Vanuit haar versie van de hemel, een tussenzone, kijkt ze toe hoe haar familieleden op hun eigen manier haar dood trachten te verwerken.

Een kolfje naar Jacksons hand, zou je denken. De Nieuw-Zeelandse cineast bewees met Heavenly Creatures al in 1994 dat hij de donkere emoties van een vrouwenverhaal perfect naar het witte doek kan vertalen. De voorbereidingen en de casting verliepen vlekkeloos. Atonement-snoetje Saoirse Ronan mocht Susie spelen, The Devil Wears Prada-nicht Stanley Tucci zou in de huid kruipen van de moordende Mr. Harvey en Susan Sarandon deed mee als Susies eigenzinnige grootmoeder Lynn.

Enkele dagen voor de start van de opnames liep het echter voor een eerste keer mis: Lars and the Real Girl-belofte Ryan Gosling verliet het schip en Mark Wahlberg werd te elfder ure als Susies vader gecast. Verspringende releasedata - oorspronkelijk was de release in december 2008 gepland - voedden de vermoedens dat er stront aan de knikker was. En de huidige makke marketingcampagne doet geloven dat de filmverdeler niet echt gelooft in het eindresultaat.

Saoirse Ronan en Peter Jackson op de set van The Lovely Bones

The Lovely Bones kan echter bezwaarlijk een ramp worden genoemd. Daarvoor ligt het niveau van de acteer-prestaties te hoog - met Sarandon als de meest sexy oma uit de filmgeschiedenis - en komen enkele scènes ijzingwekkend dicht in de buurt van Hitchcocks betere nagelbijtmomenten. Het onzekere montageritme en het teruggrijpen naar digitale tovertrucs blijken echter nefast voor het kijkplezier.

'En ik dacht dat dit een makkie zou zijn', zucht Jackson. Na alle troebelen deed hij zelfs iets wat hij nooit eerder had gedaan: op vraag van de studio paste hij een sterfscène aan. 'Veel is er niet veranderd. Voordien werd het meeste gesuggereerd, nu tonen we expliciet wat de persoon in kwestie overkomt. Het was de enige scène waarop het testpubliek negatief reageerde. Een kleine moeite, dus.'



Is het niet ironisch dat de man achter splatterfestijnen als 'Bad Taste' en 'Braindead' plots te braaf uit de hoek blijkt te komen? Peter Jackson: Ik weet het. Nu ben ik eens subtiel en dan breekt het me zuur op. (Lacht) Kijk, ik blijf achter mijn aanvankelijke keuze staan. Ik wilde dat die scène een zekere anonimiteit uitstraalde. Het publiek heeft er echter anders over beslist, en ik maak in de eerste plaats films voor hen.

In het begin van de film passeert de camera een boekenwinkel waar de 'The Lord of the Rings'-trilogie aangeprezen wordt. Je passie voor Midden-aarde kent geen grenzen.
Peter Jackson: Net zoals Susie was ik een tiener in de seventies. In die periode waren Tolkiens boeken razend populair. Dat shot leek me een leuk detail. Trouwens: even later zie je mezelf rondsnuffelen in een camerawinkel. We filmden die scènes in een verlaten winkelcentrum in Pennsylvania. Toen ik op een zaak stootte waar ze de Super 8-camera's verkochten waarmee ik mijn eerste filmstappen zette, werd ik gek.

Je hebt voor het eerst buiten Nieuw-Zeeland gefilmd.
Peter Jackson: Aanvankelijk was dat niet de bedoeling. We trokken naar Pennsylvania om wat ideeën op te doen, maar wilden alles in Kiwiland filmen. Uit een ontmoeting met Alice bleek echter dat de locaties uit haar boek echt bestaan. Het was gekkenwerk geweest om die allemaal na te bouwen op een ander continent.

Viel het mee om buiten je vertrouwde omgeving te werken?
Peter Jackson: Echt grote verschillen zijn er niet. Alleen merk je dat de Amerikaanse crew deel uitmaakt van een goedgeoliede machine en soms bandwerk durft af te leveren. De Nieuw-Zeelandse ploeg draait maar enkele films per jaar en loopt daarom over van enthousiasme. Ik verkies die naïeve begeestering boven het koele professionalisme van de yankees.

Voor de productie van de 'The Lord the Rings'-prequel 'The Hobbit' kun je rustig thuisblijven.
Peter Jackson: Inderdaad. Vorige week zijn Guillermo (Del Toro, de regisseur van 'The Hobbit') en ik naar verschillende locaties getrokken. Het klinkt misschien gek, maar Nieuw-Zeeland blijft me verbazen. We hebben opnieuw een paar indrukwekkende plekken ontdekt die er op het grote scherm magisch zullen uitzien.

Guillermo durfde in 'Blade II' en 'Pan's Labyrinth' heel bloederig tekeergaan. Geen schrik dat zijn visie op 'The Hobbit' te donker zal zijn?
Peter Jackson: Guillermo maakt de film die hij wil maken. Ik heb geen zin om mezelf nog eens onder te dompelen in Tolkiens wereld en Guillermo wil allesbehalve een flauw doorslagje van mijn The Lord of the Rings-films maken. Net daarom lijkt dit me de perfecte samenwerking.

En waarom wilde jij dit Tolkienavontuur niet aanvoeren?
Peter Jackson: Het zou te veel op een herhalingsoefening lijken. Scènes uit The Hobbit die zich ondergronds afspelen, vergelijk ik automatisch met de The Lord of the Rings-sequentie in de mijnen van Moria. Daardoor zou ik bewust voor een alternatieve aanpak gaan - met onder meer andere belichting en nieuwe camerastandpunten. Dergelijk mentaal gehakketak met mezelf vind ik puur tijdverlies.

Terug naar 'The Lovely Bones': wat heeft de onverwachte exit van Ryan Gosling veroorzaakt?
Peter Jackson: Ryan gaat voor authenticiteit. Als een rol fake aanvoelt, kan hij die niet spelen. Zo simpel is het. Hij geloofde niet dat hij als 26-jarige overtuigend zou overkomen als de vader van een tienerdochter. We hebben hem nog proberen te overtuigen met enkele make-uptests, maar het mocht niet baten. Ik ga niet liegen: zijn vertrek was een bittere pil. Gelukkig konden we een beroep doen op Mark.

Saorise Ronan in The Lovely Bones


Waarom heb je eigenlijk voor Alice Sebolds bestseller gekozen?
Peter Jackson: Het boek heeft me met de vergankelijkheid van het menselijk bestaan leren omgaan. Hoe ouder ik word, hoe meer ik nadenk over het hiernamaals en over wat er met je gebeurt als je sterft. Ik verlies steeds meer ooms en tantes. Zelfs enkele dierbare vrienden van me zijn recent heengegaan. De dood wordt steeds meer een deel van je leven. Daarnaast zag ik het project als een ideale kans om allerlei genres te vermengen. Van thriller over komedie en familiedrama tot fantasy: het zit er allemaal in.

Je weergave van Susies bovenaardse verblijfplaats verschilt sterk van Sebolds beschrijving. Zij gaat voor alledaagsheid, terwijl jij met CGI goochelt.
Peter Jackson: Haar aanpak - Susie door verlaten schoolgangen laten dwalen - had saaie cinema opgeleverd. Vandaar dat we voor een uitbeelding van Susies onderbewustzijn gingen. Zo kregen verhaalelementen als het tuinhuisje en de woonst van Mr. Harveys een metaforische kracht die ze voordien ontbeerden.

Rachel Weisz in The Lovely Bones

Hebben die effecten de releasedatum steeds maar doen verschuiven?
Peter Jackson: Absoluut niet. De film is in principe al een jaar klaar. Het eerste uitstel was het resultaat van het drukke releaseschema van de filmmaatschappij. Dat men uiteindelijk voor deze periode heeft gekozen, heeft alles te maken met de Oscarrace. En wie ben ik om tegen zo'n strategie te protesteren?

De kapitein van het schip dat plots richting droogdok wordt gestuurd?
Peter Jackson: Er is niets mis met het droogdok. Ik geloof niet in perfectie: een film is nooit af. Het afgelopen jaar heb ik aan honderden details kunnen sleutelen. Voor het eerst had ik de kans om een film enkele maanden naast me neer te leggen om hem nadien met een frisse kijk te benaderen. Vreemd genoeg resulteerde dat in een kortere speelduur. Ik heb zo'n tien minuten geknipt.

Intussen had je wel tijd om samen met Steven Spielberg de eerste Kuifjefilm, 'The Secret of the Unicorn', te draaien.
Peter Jackson: Eindelijk begint de Belg daarover! Wist je dat ik de Kuifjestrips voor het eerst las toen ik vier of vijf was? Hergés boeken zijn verplichte kost voor Nieuw-Zeelandse kids.

Heb je Spielbergs Hollywoodborstel kunnen intomen?
Peter Jackson: Maak je geen zorgen! (Lacht) De toon van de film is ontzettend Europees. Er duikt maar één Amerikaans personage op, en dat enkel omdat Hergé hem in het oorspronkelijke verhaal had verwerkt. Eén ding kan ik je verzekeren: Andy (Serkis, de acteur die voordien Gollum en King Kong tot leven bracht) zet een dijk van een kapitein Haddock neer. Telkens als hij 'Duizend bommen en granaten!' riep, daverde de hele set.

The Lovely Bones speelt sinds 10 februari 2010 in de Kinepolis-bioscopen.



Regie:  Peter Jackson
Cast:    Mark Wahlberg, Rachel Weisz,
            Susan Sarandon
Duur:   134 minuten
Genre: Drama

11-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

De scenarist in kwestie is Billy Ray, gekend voor de intelligente scenario's van o.m. State of Play en Flightplan. Kiefer Sutherland, die naast de rol van Jack Bauer ook die van uitvoerend producer bij de reeks is toebedeeld, zou het scenario opgepikt hebben. De letterlijke film van Jack Bauer's leven zal zich op het Europese continent afspelen.

Maar hoe zal de tikkende klok in de speelfilm ingeweven worden? Volgens de producers wordt de film een 'twee uur durende weergave van één dag'.




Fox heeft nog niet beslist over de aanvang van de productie, maar het is een publiek geheim dat dit enkel zal gebeuren wanneer de reeks op TV wordt stopgezet. En alle signalen zijn er dat het huidige seizoen, het 8ste, het laatste wordt. De studiobonzen hebben immers nog geen volgende reeks besteld.

Fox heeft een voorgeschiedenis met het uitbrengen van speelfilms die gebaseerd zijn op succesvolle series. Ook The Simpsons en The X-Files (tot tweemaal toe) kenden een uitstapje naar het grote doek.

10-02-2010 om 20:36 geschreven door Patje007

10-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Leonardo DiCaprio heeft verklaard dat zijn rol in Shutter Island ‘de meest intense' is die hij tot nu toe heeft gespeeld.

Het filmen van deze mysterieuze thriller was op momenten ‘erg moeilijk', aldus de acteur in Entertainment Tonight. In zijn rol als politieagent Teddy Daniels gaat DiCaprio op zoek naar een verdwenen moordenares uit een extreem beveiligde psychiatrische inrichting voor criminelen.
De film is opgenomen op een afgelegen eiland voor de kust van Massachusetts en DiCaprio en co-ster Mark Ruffalo hadden barre omstandigheden te doorstaan. ‘Het werken met regen- en windmachines terwijl er ratten naar ons gegooid werden, zorgde er voor dat we extra gefocust waren. Ook de opnames in een verlaten afdeling van een inrichting te Massachusetts maakte het allemaal nog intenser.'

Shutter Island is de vierde samenwerking tussen Scorsese en DiCaprio. DiCaprio over hun bijzondere band: ‘Het is een kwestie van vertrouwen. Ik mag mezelf gelukkig prijzen met het feit dat ik vier films op een rij heb mogen maken met deze meester filmmaker'. Shutter Island draait vanaf 24 februari 2010 in de Kinepolis-bioscopen.

07-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

05-02-2010 om 22:42 geschreven door Patje007

Ken Loach: Een laffe, gemene streek vond ik het. Maar wat verwacht je anders van een rioolkrant? Dat The Sun het een 'must not see-film' noemde, moet voor iedereen reden genoeg zijn om zeker te kijken.
De Britse pers voedt nog steeds het idee dat de Britten destijds alleen maar naar Ierland zijn gegaan om de vrede te handhaven. Een vreselijke vertekening van de waarheid. Tot op heden weigeren de Britten hun aandeel in het bloedige conflict onder ogen te zien.

Sommige scènes zijn niet mals voor gevoelige (Engelse) kijkers: een Ierse jongen wordt doodgemept omdat hij weigert zijn naam in het Engels uit te spreken, Britse soldaten knallen ongewapende Ierse burgers af...
Ken Loach: Ik ben nog mild geweest voor mijn landgenoten: ik had een nog veel gruwelijker beeld van de Britten kunnen schilderen.
Ach, de criticasters waren gewoon rechtse rakkers, Thatcherites in hart en nieren. Ze vergeleken me zelfs met Leni Riefenstahl en trokken parallellen tussen mijn film en - hou je vast - 'Mein Kampf'! Het grappige vond ik dat mijn film deels bekostigd is met geld van de Britse loterij, met dank aan de UK Film Council. Daar kregen die kritiekspuiers helemáál de wubbes van (lacht).

En de recensenten die parallellen zagen met de oorlog in Irak, hadden die het wél bij het rechte eind?
Ken Loach: Ik liep al dik tien jaar met het idee voor deze film in mijn hoofd, dus Irak had er aanvankelijk niks mee te maken. Maar het thema is van alle tijden: altijd zal er wel ergens een leger zijn dat een volk met geweld onderdrukt. En op dit ogenblik ligt dat 'ergens' in Irak.

Hoe was het om, na een carrière van 40 jaar, eindelijk de Gouden Palm in ontvangst te mogen nemen?
Ken Loach: Mijn moment de gloire was bijna uitgedraaid op een grande farce toen ik per ongeluk op de jurk van Emmanuelle Béart ging staan. Even zag ik ons al met z'n tweeën in een wolk van roze chiffon van de trappen tuimelen. Ik kon me gelukkig nog net inhouden.

04-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

03-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

02-02-2010 om 00:00 geschreven door Patje007