30-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

De Amerikaanse acteur, regisseur en kunstschilder Dennis Hopper is op 74-jarige leeftijd overleden. Hij stierf in het Californische Venice, omringd door familie en vrienden.

Hopper maakte in de jaren zestig en zeventig naam met films die bepaalden hoe Amerika zichzelf zag, zoals 'Easy Rider' en 'Apocalypse Now'.

Hij koos vaak voor de rol van buitenbeentje of vreemdeling en groeide zo in de afgelopen vijftig jaar uit tot één van de bekendste Amerikaanse acteurs. Hij werd twee keer genomineerd voor een Oscar.

Hopper had al geruime tijd prostaatkanker. Op de valreep kreeg hij eind maart nog een ster op Hollywood Boulevard. Hopper kon bij de ceremonie aanwezig zijn, maar verder kwam de sterk verzwakte acteur niet veel meer buiten de deur.

Easy Rider

Hopper had als tiener al veel kleine tv-rolletjes en een enkele bijrol (bijvoorbeeld met James Dean in 'Rebel without a Cause') op zijn naam staan, maar hij brak in 1969 door met Easy Rider.

De basis voor de film was gelegd met 'The Trip' van B-film-regisseur Roger Corman, waarin Hopper samenwerkte met de beginnende acteurs Jack Nicholson en Peter Fonda. Samen met hen maakte hij als regisseur en hoofdrolspeler de roadmovie.

Easy Rider was baanbrekend door het onderwerp en het gebruik van populaire muziek van Steppenwolf ('Born to be Wild') en The Byrds.

Op hun reis van Californië naar New Orleans passeren Billy (Hopper) en Captain America (Fonda) een dwarsdoorsnede van de VS in de jaren zestig: idealistische boeren, hippies in een commune en de bekrompen burgers die drugsgebruik maar niets vinden.

De film maakte als geen andere de idealen van de hippiebeweging bekend bij het grote publiek, maar was tevens het symbolische einde van de hippiecultuur: Billy en Captain America worden aan het einde neergeschoten door kleinzielige boerenpummels.

Crisis

Na het succes van 'Easy Rider' kwam Hopper in een artistieke en persoonlijke crisis. Hij gebruikte veel drugs, scheidde twee keer in twee jaar en voerde openlijk ruzie met Peter Fonda. Zijn nieuwe film 'The Last Movie' werd door publiek en critici neergesabeld.

Hoewel hij in 'Apocalypse Now' (1979) een kleine maar memorabele rol had als doorgedraaide persfotograaf, duurde een comeback tot midden jaren tachtig. Eerst zette hij in 'Blue Velvet' een psychopathische crimineel neer (compleet met lachgasverslaving). Daarna kreeg hij een Oscarnominatie voor 'Hoosiers', waarin hij een aan lager wal geraakte man speelde die een comeback maakte als de coach van zijn zoon. Die rol was hem op het lijf geschreven.

Kunst

Naast succes op het witte doek was Hopper ook een gerenommeerd kunstenaar. Hij schilderde, fotografeerde en was beeldhouwer. Vooral zijn portretten uit de jaren zestig werden bekend. In 2001 exposeerde hij nog in het Stedelijk Museum in Amsterdam.

Slechterik

Omdat hij het in 'Blue Velvet' zo goed had gedaan als bad guy, werd Hopper regelmatig gecast als slechterik: bommenlegger in 'Speed', huurmoordenaar in 'Red Rock West' en piraat in 'Waterworld'.

In de laatste jaren van zijn leven keerde hij nog enkele keren terug naar waar hij ooit begon, het kleine scherm. Hij speelde de tegenstander van Jack Bauer in het eerste seizoen van '24' en een platenproducer in 'Crash', de tv-serie geïnspireerd door de gelijknamige film.

Scheiding

De laatste maanden van zijn leven haalde Hopper nog de koppen van de tabloids met een smerige scheiding van zijn vijfde vrouw Victoria Duffy. Hopper beschuldigde haar van diefstal en zei dat zij zijn behandeling tegen kanker tegenwerkte.

Het was misschien wel een toepasselijk einde voor een leven vol passie, drugs en drama. "Ik ben niet zo iemand die terugkijkt op zijn leven", zei hij ooit. "Zo fijn was het allemaal namelijk niet. Ik heb veel goede herinneringen, maar ook een paar bijzonder donkere. Maar ik geloof niet dat ik er iets aan zou willen veranderen."

29-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Vijf jaar geleden was hij de nieuwe James Dean, maar sindsdien grossierde hij alleen maar in flops en bijrollen. Gaat hij de geschiedenis in als James Fiasco?

Het kan verkeren. Toen James Franco enkele jaren geleden doorbrak met zijn rol als de gekwelde filmheld James Dean, die hij met brio en diep gerimpeld voorhoofd vertolkte in de gelijknamige tv-biopic, werd de gecultiveerde Califoniër een gouden toekomst voorspeld.
En toen hij even later met zijn bijrol in de megablockbuster Spider-Man bewees ook bij het mainstreampubliek in de smaak te vallen, leek hij helemaal voorbestemd voor het supersterrendom. 'Le nouveau DiCaprio est arrivé' werd hier en daar al enthousiast getoeterd.
Dat bleek voorbarig, want sindsdien wist Franco amper de verwachtingen in te lossen. Sterker nog: bijna álle films waarin hij als leading man werd gecast, draaiden om de meest uiteenlopende redenen op bescheiden tot regelrechte fiasco's uit.
Zo zag hij het prestigieuze oorlogsepos The Great Raid (2005) mee ten onder gaan in de zwanenzang van productiefirma Miramax (de film werd door de broertjes Weinstein meer dan twee jaar lang in de ijskast gestopt en na hun definitieve split met Disney snel-snel in de zalen gedropt), terwijl het al even groots opgezette historische epos Tristan & Isolde (2006) gebukt ging onder reshoots, knipbeurten en comateuze pr.

James Franco in The Great Raid

Voeg daar nog enkele pijnlijke missers aan toe zoals Sonny (2003), het gerateerde regiedebuut van Nicolas Cage; Disneys spectaculair geflopte mariniersdrama Annapolis (2006) en drie obscure indie-films die Franco zelf regisseerde, maar die alleen door de spreekwoordelijke paardenkop werden gezien (The Ape en Fool's Gold, beide uit 2005 én het recentere Good Time Max) en je begrijpt dat Franco's kunstzinnige ego - de man schildert, schrijft toneelstukken, zucht vaker dan hij praat en háát promotournees - op zijn minst enkele barstjes begon te vertonen.
'Toch heb ik geen spijt van de keuzes die ik heb gemaakt', stelt de would-be en should-be ster tijdens een ontmoeting in Londen. 'Op papier zagen die projecten er veelbelovend uit en ik heb er altijd iets van opgestoken. Maar ik ben de eerste om toe te geven dat ze niet het verhoopte resultaat hebben opgeleverd.'



Dure spektakelfilms als 'The Great Raid' en 'Tristan & Isolde' hadden een ster van je moeten maken, maar werden commerciële debacles. Lag je daar wakker van?
James Franco: Ja. Niet in de eerste plaats voor mezelf, maar omdat die films een veel beter lot verdienden. Met name over die twee titels was ik wél tevreden. Het was goed gemaakt entertainment voor een groot publiek. Om allerlei redenen is het echter fout gelopen. Problemen met de productiefirma, slechte timing, negatieve geruchten die het publiek afschrikten... (zucht) Weet je: op een gegeven moment wilde ik er de brui aan geven. Ik voelde me een aapje in een mediacircus en werd écht depressief van al die negatieve recensies. Daarom ook ben ik opnieuw beginnen studeren en trek ik weer meer tijd uit om te schilderen.

Wat studeer je?
James Franco: Engelse literatuur en creative writing aan de UCLA. Mijn bachelordiploma had ik al, maar ik ben indertijd moeten stoppen omdat mijn acteercarrière te veel tijd in beslag nam.

James Franco in Pineapple Express

Maar je blijft ondertussen wel acteren?
James Franco: Zeker. Door een stap achteruit te zetten, begreep ik weer waarom ik ooit met acteren was begonnen. Mijn passie laaide weer op. Het was ook een goeie zet om weer met literatuur bezig te zijn in plaats van alleen maar met filmscripts. Het helpt je relativeren en brengt opnieuw zuurstof naar je hersenen. Anthony Hopkins zei ooit: 'In een carrière maak je hooguit tien films die ertoe doen. De rest is overbodig en het herbekijken niet waard. Alleen weet je nooit op voorhand of je met een van die tien bezig bent.' Met die ingesteldheid wil ik voortaan door het leven: altijd je uiterste best doen, maar niet wakker liggen van het resultaat.

Je schrijft toneelstukken, schildert en regisseert. Is acteren in zo'n 'Spider-Man'-film dan niet gewoon een goed betaald klusje tussendoor?
James Franco: (lacht) Ik moet eerlijk bekennen dat ik nooit comics lees en dat de meeste superheldenfilms me niks zeggen. Maar Spider-Man steekt er kwalitatief echt wel bovenuit. Sam Raimi is een geweldige regisseur, ik kan met fantastische collega's werken als Tobey Maguire, Kirsten Dunst, Willem Dafoe en noem maar op. En vooral: die films gáán ook ergens over. Het is geen orgie van special effects. Mijn personage Harry ondergaat een volledige transformatie en wordt geconfronteerd met intense gevoelens van wraak, jaloezie en verdriet. Het is meer dan een blits pakje aantrekken en wat staan gesticuleren tussen bluescreens.

Put je niet veel meer voldoening uit schilderen?
James Franco: Het is in elk geval een persoonlijker uitlaatklep. Films maken en acteren doe je in groep. Als schilder sta je alleen voor het canvas en ben je ook alleen verantwoordelijk voor het resultaat. Het is zelfexpressie in zijn meest essentiële vorm. Ik kan er ook beter mee om als mensen mijn schilderijen slecht vinden dan als ze films kraken waarin ik maar een klein radertje ben. Ik ben nogal een controlefreak.

Scène uit Tristan & Isolde

Hoe ver reiken je ambities als schilder?
James Franco: Ik doe het veel en graag, maar ik besef dat ik nog geen topper ben. Gisteren heb ik Tate Modern bezocht en het ziet er niet naar uit dat daar gauw een van mijn werken zal hangen. Maar als alles goed gaat, ga ik straks wel voor het eerst in een Londense galerij tentoonstellen. Dat schrikt me trouwens meer af dan de recensies van mijn films. (lacht)

Naast 'Spider-Man' liep inmiddels ook 'Flyboys'(2007) in de zalen, een oorlogsfilm over vliegeniers uit de Eerste Wereldoorlog. Klopt het dat je daarvoor speciaal een pilotenbrevet hebt behaald?
James Franco: (knikt) Ik heb me altijd al redelijk obsessief op mijn rollen voorbereid en in dit geval had ik mijn contract getekend vier maanden voor de opnames moesten beginnen. Aangezien er veel vliegscènes inzaten en ik voldoende tijd had, heb ik dan maar besloten om vlieglessen te nemen. En met succes. Wat dat betreft spiegelde ik me aan een van mijn grote voorbeelden: Steve McQueen. Die speelde ook ooit een piloot in een oorlogsfilm en haalde daarvoor ook speciaal zijn vliegbrevet. Da's geen kwestie van stoer doen of te veel vrije tijd hebben. Zoiets komt je vertolking wel degelijk ten goede. Als je McQueen in een vliegtuig ziet zitten, voelt dat perfect natuurlijk aan en zie je gewoon dat hij weet op welke knoppen hij moet drukken.

Scène uit Flyboys

Van research gesproken: voor je rol in 'City by the Sea' heb je ooit een week rondgezworven tussen de daklozen van New York.
James Franco: Inderdaad. Ik heb toen ook met verschillende junks opgetrokken. Belangrijkste les: dat je als acteur vooral niet te veel moet klagen. Zo lastig is ons leven uiteindelijk niet. En wat me toen ook opviel: hoe minder men heeft, hoe vrijgeviger en solidairder men wordt. Héél leerzaam voor iemand die uit een wereldje komt waar alles om geld draait.

Wat heb je van je rol als James Dean geleerd?
James Franco: Dat Dean géén poseur was, maar een van de grootste en meest vernieuwende acteurs aller tijden, samen met Marlon Brando. Hij heeft me ook geleerd dat je je eigen persoonlijkheid in je rollen moet leggen. Je moet niet bang zijn om een script naar je hand te zetten en af te gaan op je instinct. Dat probeer ik ook altijd te doen, zelfs al krijgt een regisseur het daarvan wel eens op zijn heupen.


Al veel regisseurs tot razernij gedreven?
James Franco: (lacht) Je moet weten wanneer je kunt improviseren en vooral wanneer niét. In de kleine independentfilms die ik zelf regisseer, heb ik niets liever dan dat acteurs zoveel mogelijk eigen inbreng hebben. Ook Robert Altman - met wie ik The Company heb gemaakt - moedigde zijn cast daarin altijd aan. Alleen moet je niet plots verrassend uit de hoek willen komen tijdens een actiescène in Spider-Man. Eén zo'n shot kost tienduizenden dollars en uren voorbereiding.

James Franco en Kirsten Dunst in Spider-Man 3

Over wijlen Altman gesproken: waren jullie niet van plan om samen nog een film te maken?
James Franco: Twee zelfs. Een dag voor zijn dood hadden we het er nog over aan de telefoon - we waren goed bevriend geraakt. De eerste, die Paint heette en over het New Yorkse kunstwereldje ging, was inmiddels afgevoerd, maar Robert was al druk met een nieuw project bezig: Hands on a Hard Body, een ensemblefilm gebaseerd op een documentaire over Texaanse autofreaks. Robert was écht creatief tot de laatste snik, een mentor voor zijn acteurs en een van mijn helden als regisseur. We zullen hem vreselijk missen.

James Franco in Flyboys

29-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

27-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

27-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Juliette Binoche kaapte zondag de prijs voor beste actrice weg op het filmfestival van Cannes. De Française, die tevens twee weken lang het uithangbord was in de Franse badstad, schittert in ‘Copie conforme’ van de Iraanse regisseur Abbas Kiarostami. Een gesprek:

The Unbearable Lightness of Being, The English Patient en Chocolat maakten van haar een wereldster, maar Juliette Binoche (46) speelde ook mee in films van Godard, Kieslowski en Haneke. Nadat ze eerder het kokette gezicht van L'Oréal was, siert ze nu de officiële poster van Cannes en die van Copie conforme.

Kiarostami heeft de film geschreven met jou in gedachten. Kennen jullie elkaar al lang?
Juliette Binoche: (Knikt) Al een jaar of twaalf. Taste of Cherry heeft mij indertijd zo diep ontroerd dat Abbas meteen op mijn verlanglijstje stond van regisseurs met wie ik ooit nog wilde werken. Zijn liefde voor het landschap, voor mensen op de dool, en de natuurlijke manier waarop hij filosofeert over de liefde en het leven zijn uniek. Abbas had me al verschillende keren gevraagd om naar Teheran te komen, maar wegens de politieke situatie ginds was dat niet evident. Toen hij me drie jaar geleden opnieuw uitnodigde, dacht ik: 'Als ik weer weiger, zal ik daar mijn hele leven spijt van hebben. Als ik toestem, zal ik er misschien spijt van hebben.' Dus ben ik toch geweest, al wist ik niet welke verrassing me te wachten stond.

Hoe bedoel je?
Juliette Binoche: Toen ik het vliegtuig uitstapte, stonden tientallen journalisten me op te wachten. De volgende dag stonden Abbas en ik zelfs op de voorpagina van de kranten. Op dat moment was er nog geen sprake van Copie conforme. Net voor mijn vertrek vertelde hij plots iets wat hij zogezegd zelf had meegemaakt tijdens zijn rondreis door Toscane. Achteraf bleek dat het uiteraard volkomen verzonnen verhaal van Copie conforme. Door te doen alsof het een autobiografische anekdote was, wilde hij blijkbaar polsen of het me interesseerde en of het wel geloofwaardig was. Hij heeft me er dus leep ingelokt


Je speelt een Française die met een Britse kunsthistoricus op date trekt door Toscane. Was je vertrouwd met dat milieu?
Juliette Binoche: Toch wel. Ik schilder, net als Abbas. Bij mijn bezoek aan Teheran heb ik hem trouwens een van mijn schilderijen cadeau gedaan. Vandaar dat ik ook al verschillende keren in en rond Arezzo geweest was, met zijn prachtige musea, kerken en palazzi. Mijn personage mag dan uit de koker van Abbas komen, hier en daar kon ik er mijn eigen accenten en dialogen aan toevoegen.
Het kwam erop aan een evenwicht te vinden tussen aantrekken en afstoten, tussen het opwekken van sympathie en afkeer. Ik bedoel: bij momenten is mijn personage onuitstaanbaar en hysterisch, zeker wanneer ze weer eens naar de man uithaalt. Ik heb mijn vriendje al gewaarschuwd: 'Neem het alsjeblief niet persoonlijk. Dit gaat niet over jou en in het echt zou ik zoiets nooit zeggen.' Hij geloofde me. (Lacht)

De man in kwestie wordt vertolkt door de Britse operazanger William Shimell, die nooit eerder voor een camera had gestaan. Heb je hem moeten coachen?
Juliette Binoche: Nu en dan, al bleek William een natuurtalent. Tijdens de eerste dagen heb ik hem verschillende keren op het hart gedrukt dat hij de dialogen niet alleen moest uitspreken, maar ook moest menen. Hij moest dus niet bang zijn om me uit te schelden of om het conflict op te zoeken. In het begin blokkeerde hij af en toe en je zag ook dat de passiviteit van zijn personage hem frustreerde. Toen we na een week die restaurantscène draaiden waarin hij eindelijk eens naar mij mag uithalen, kwamen al zijn woede en frustraties er in één gulp uit. Tijd voor wraak. Heel even vreesde ik zelfs dat hij dat restaurant zou slopen.

In het najaar sta je naast Al Pacino in de Amerikaanse misdaadthriller 'Son of No One'. Je bent echt een van de weinige sterren die al jaren probleemloos tussen arthouse en mainstream schipperen.
Juliette Binoche: Ik houd van afwisseling en kijk totaal niet neer op mainstream-cinema. Het belangrijkste voor mij is de kwaliteit van het script en de regisseur. Plus: het gevoel dat je overhoudt aan de verkennende gesprekken met de producenten. Ik bevind me in de luxepositie dat ik het niet meer voor het geld hoef te doen en aan aanbiedingen heb ik nog steeds geen gebrek. Wie weet, word ik straks nog wel de nieuwe Bondgirl, al betwijfel ik of ik daar op mijn 46e nog voor in aanmerking kom. (Lacht)

Klopt het cliché dat actrices na hun veertigste moeilijker aan de bak komen?
Juliette Binoche: Dat hangt ervan af. Voor dure Hollywoodfilms zeker, omdat die vooral op tieners mikken. Voor onafhankelijke projecten geldt dat dan weer niet. Ik ben er in elk geval gerust op. Ik ben niet van plan om me plastisch te laten bijwerken en erbij te lopen als een kopie van mijn jongere zelf. Dan liever het origineel met alle rimpels en verzakkingen. (Lacht)

26-05-2010 om 20:13 geschreven door Patje007

24-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Helena Mattson op de première van Iron Man 2.

22-05-2010 om 20:41 geschreven door Patje007

22-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

In de jaren 80 deed ze zowel mannen als vrouwen zwijmelen met 'Body Heat', 'Romancing the Stone' en 'Prizzi's Honor'. Tot reuma, een paar flops en de tand des tijds haar naar de planken van Broadway verwezen. Een gesprek met diva Kathleen Turner:

Tijdloze topfilms als Body Heat, Prizzi's Honor en Peggie Sue Got Married, een Oscarnominatie én een handvol glansrollen op Broadway: het is een imposant cv dat Kathleen Turner (55 inmiddels) bijeen heeft geacteerd. Midden jaren 80 leek ze zelfs goed op weg om Hollywooddiva's als Ava Gardner en Lauren Bacall naar de kroon te steken. Maar daar staken de omstandigheden een stokje voor en veel hebben we de jongste jaren van de New Yorkse film- en theaterdiva met die zwoele, in whisky en sigaretten gemarineerde stem niet meer gehoord.

Katheen Turner en Jack Nicholson in Prizzi's Honor

Sinds begin jaren 90 lijdt Turner niet alleen aan artritis, een ziekte die haar zelfs even tot de rolstoel dreigde te veroordelen; ook andere factoren deden de voormalige vamp vroegtijdig uit het Hollywoodfirmament tuimelen. Haar koppige karakter en eigenzinnige rollenkeuzes bijvoorbeeld. Maar ook: haar verwelkende schoonheid, die net iets minder tegen de meedogenloos malende tanden des tijds bestand is gebleken dan haar sexy rollen in Body Heat of Crimes of Passion. Dat Turner op Broadway furore maakte met Edward Albees klassieke battle of the sexes Who's Afraid of Virginia Woolf mag dan ook niet verwonderen. Niet alleen was de rol haar qua talent en ervaring op het getekende lijf geschreven; net als haar personage heeft Turner ook écht geleefd en geleden. Een geëngageerde, eerlijke en veelzijdige rasactrice die niet alleen heeft gevochten tegen de drankduivel (Turner belandde een paar jaar geleden nog in rehab) en de reuma, maar ook en vooral tegen haar twintig jaar jongere, bloedmooie en wereldberoemde zelf.

'Frustraties heb ik daar nooit aan overgehouden', zegt Turner als we haar ontmoeten in haar favoriete bar in de Upper West Side. 'Ik ben druk bezig op Broadway, geef tegenwoordig ook acteerles én ben er zeker van dat er nog mooie filmrollen in het verschiet liggen. Kijk naar Sissy Spacek of Meryl Steep: die zijn even oud als ik en draaien ook nog altijd mee. Hollywood is van oudsher een seksistisch mannenbastion, maar er is toch enige beterschap.'

U heeft wel geen grote filmrollen meer gehad sinds midden de jaren 90.
Kathleen Turner: Klopt. Maar na Serial Mom uit 1994 ben ik ook ernstig ziek geworden. Aanvankelijk vreesden de dokters zelfs dat ik in een rolstoel zou belanden, maar ik heb ondertussen acht operaties achter de rug en de nieuw ontwikkelde medicatie die ik sinds enkele jaren neem, lijkt goed te werken. Fysiek gaat het weer redelijk met mij. Ik heb de voorbije twee jaar bijna elke dag gewerkt, als actrice en als regisseur. Wie weet slinger ik straks opnieuw aan lianen met Michael Douglas, zoals in Romancing the Stone (lacht).

Het moet niettemin een klap zijn geweest toen de diagnose gesteld werd.
Kathleen Turner: Sure. Maar ik heb de dokters meteen gezegd: 'Ik heb geen tijd om ziek te zijn. Ik moet acteren.' Acteren is het enige wat ik ooit heb willen doen. Het is mijn leven en zonder kan ik niet. Ik had dus geen andere keuze dan te vechten en dat heb ik dan ook gedaan. Gelukkig ben ik koppig en gedreven genoeg.

Kathleen Turner in Serial Mom

Té koppig en té gedreven, als we sommige verhalen mogen geloven.
Kathleen Turner: (lacht) Ik ben ouder en wijzer geworden. Ik ben de eerste om toe te geven dat ik vroeger wel eens kuren had, maar wat wil je als je van de ene dag op de andere wereldberoemd wordt? Vergeet ook niet dat ik geen rooie duit had toen ik eind jaren 70 in New York arriveerde en zelfs moest bijklussen als dienster om rond te komen. Een spoedcursus 'Hollywoodster' bestaat jammer genoeg niet. Het is pas later, toen ik ziek werd en het minder ging, dat ik besefte dat roem en geld maar bijkomstigheden zijn.

Eind jaren 70 bent u naar New York verhuisd. Klopt het dat u daarvoor even in Antwerpen hebt gewoond?
Kathleen Turner: Nee. Maar mijn oudere broer is in Antwerpen geboren. Ik kom uit een diplomatenfamilie en heb als kind in Canada, Cuba, Venezuela en Engeland gewoond. En daarvoor woonden mijn ouders ook een tijdje in Antwerpen. Toen mijn moeder van mij moest bevallen, zijn ze echter terug naar Springfield, Missouri getrokken, het boerengat waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen. Zelf heb ik dus géén Belgische roots, al ben ik wel verschillende keren in Brussel geweest. En als studente vermoedelijk ook in Gent. Al ben ik daar niet helemaal zeker van. Als studente had ik andere dingen aan mijn hoofd dan gotische kerken of filmfestivals (lacht).


Kathleen Turner en Nicolas Cage in Peggy Sue got married

Het is niet de eerste keer dat u jureert op een filmfestival. In 2004 zat u in de jury van Cannes, waar u samen met voorzitter Quentin Tarantino voor controverse zorgde door Michael Moore de Gouden Palm te geven voor 'Fahrenheit 9/11'.
Kathleen Turner: Een politieke keuze, vonden velen, maar ik blijf het een goeie, artistieke film vinden. Persoonlijk had ik liever de Koreaanse actiefilm Old Boy zien winnen, maar als jurylid ben je maar een schakel in de groep. We hebben alle beslissingen democratisch genomen en zo hoort het. Als voorzitter waak ik daarover. Iedereen mag zijn zegje doen en als iemand zijn veto stelt, dan schikken we ons daarnaar. Zelfs ik. Zie je wel dat ik geen braaf meisje geworden ben? (lacht)

En dat voor iemand die zichzelf ooit aan Lauren Bacall voorstelde met de woorden: 'Hello. I'm the younger you.'
Kathleen Turner: Dat verhaal doet allang de ronde, maar zo onbeschoft of zelfingenomen was ik nu ook weer niet. Ik vond ook niet dat ik op haar leek. Alleen die lage, rokerige stem had ik met haar gemeen. Wist je trouwens dat ze hier vlak om de hoek woont en ik haar af en toe tegen het lijf loop? We hebben een running gag over onze stemmen: als we mekaar tegenkomen, kijken we altijd wie het diepst kan gaan. Zo van: (met alsmaar lagere stem) 'Hello. Miss Turner.' 'Hello Miss Bacall.' 'Doing fine today?' 'Doing very fine, thank you.' Nice weather isn't it... tot je alleen nog gebrom hoort. Meestal wint zij (lacht).


Scène uit Romancing the Stone

Heeft u iets speciaals gedaan om aan die sexy stem te komen?
Kathleen Turner: Roken. Véél roken. Gelukkig ben ik al een paar jaar gestopt en besef ik nu wat een vieze gewoonte het is. Ik doe wel nog dagelijks stemoefeningen en zing ook af en toe. Vrees niets: ik ga géén plaat uitbrengen. Maar ik hou enorm van stemmenwerk. Ik heb verschillende luisterspelen gedaan, de stem van Jessica Rabbit ingesproken in Who Framed Roger Rabbit en ik heb ook meegewerkt aan Monster House - al acht ik de kans klein dat iemand zich die animatiefilm over tien jaar nog zal herinneren. Pixar mag me anders altijd bellen.

Is het niet vreemd om als actrice het werk van collega's te beoordelen? Acteurs zijn doorgaans héél gevoelig voor kritiek.
Kathleen Turner: Da's juist. Maar ik kan wél een goeie vertolking herkennen en daar dus zeker iets zinnigs over zeggen. Zelf heb ik die kritiek altijd kunnen relativeren. Er zijn lofzangen over mij gepubliceerd die op het gênante af waren. En men heeft de meest afschuwelijke beledigingen geuit. Sommige critici zijn totaal onbeschoft .Enkele jaren geleden werd ik in de New York Times omschreven als een 'doorprikte olifant'. Dat vond ik wél vreselijk. Omdat het niets met de film of mijn rol te maken had.




Vindt u dat actrices strenger beoordeeld worden op hun uiterlijk dan mannen?
Kathleen Turner: Is the pope a catholic? Het is misschien al iets beter dan vroeger. Maar véél leading ladies boven de 45 zijn er niet. Mannen daarentegen mogen de actieheld uithangen tot ze luiers dragen en vaak hebben ze ook nog een love interest die hun kleindochter zou kunnen zijn. Maar omgekeerd, ho maar. Men schreeuwt meteen moord en brand! Toen ik een paar jaar geleden naakt ging als Mrs. Robinson in de toneelversie van The Graduate reageerde men gewoon hysterisch. 'Een vrouw van 47 die uit de kleren gaat? Dat mens moet wel een gestoorde nymfomane zijn.' Dat was zo ongeveer de teneur. Zielig gewoon.


Ten tijde van 'The Graduate' heeft u ook even in een ontwenningskliniek gezeten wegens drankmisbruik. Kwam dat even hard aan als die gemene kritieken?
Kathleen Turner: (geforceerde glimlach) None of your goddamn business. Volgende vraag.

Scène uit The War of the Roses

Heeft uw passie als actrice iets te maken met uw achtergrond als diplomatendochter?
Kathleen Turner: Zeker. Als je als kind vaak verhuist, ben je overal een outsider. Er is niemand die je kent en weet hoe je écht ineensteekt. Je kunt dus verschillende personages creëren om met nieuwe situaties of vreemde mensen om te gaan. En je bent het ook gewoon om on the road te leven. Als je van filmset naar filmset trekt, moet je ook met verschillende mensen omgaan en op verschillende plekken verblijven. Plus: het helpt je ook om zelfstandig te zijn en je eigen pad te kiezen.

Hoe bedoelt u?
Kathleen Turner: Mijn vader was een strenge, godvrezende, oer-Amerikaanse patriot. Acteren vond hij zowat het laagste van het laagste - na communisten uiteraard. Ook op politiek vlak waren we water en vuur. Toen we in Londen woonden, stapte ik vaak mee in protestmarsen tegen de Amerikaanse ambassade. 's Middags gooide ik eieren naar zijn kop, 's avonds zaten we gezellig samen aan tafel (lacht). De moed vinden om mijn droom na te jagen was dus niet zo makkelijk, zeker niet omdat hij ook vroeg is overleden. Ik was zeventien en compleet van de kaart toen hij stierf. Dag en nacht acteren was mijn manier om dat plotse afscheid te verwerken. Maar hij zag me graag en steunde me op zijn eigen, onbeholpen manier. Ik herinner me nog dat hij mijn moeder altijd naar mijn toneelstukken bracht, dan in de auto bleef wachten en tijdens de pauze even binnenkwam om te vragen hoe ik het deed.

Hij heeft uw succes dus nooit meegemaakt: dat begon pas in 1978 met een rolletje in de soapserie 'The Doctors'.
Kathleen Turner: Waardeloze rommel, maar een mens moet érgens beginnen. Ik heb ooit gelezen dat ik indertijd door de producenten van die serie zou zijn ontslagen omdat ze me niet 'sexy' genoeg vonden, maar da's totale onzin. Aan vervelende avances en complimentjes geen gebrek, in elk geval. Na één seizoen interesseerde die serie me gewoon niet meer en deed ik er alles aan om onder mijn contract uit te komen. Geen teksten meer van buiten leren, zonder make-up opdagen...


Scène uit Romancing the Stone

U was dus toen al assertief. Opvallend is ook dat u nooit in Los Angeles heeft gewoond.
Kathleen Turner: Ik háát Hollywood. Ik heb er altijd huizen gehuurd toen ik er werkte, maar verder woon ik al dertig jaar in New York. Als ze me nodig hebben, weten ze me hier ook wel te vinden. Wat vreselijk is aan LA, is dat álles er filmindustrie is. Je komt op elke straathoek acteurs, scenaristen en producenten tegen en iedereen wil ook iets van je gedaan krijgen. Het is een vreselijk opportunistisch en claustrofobisch wereldje, waar alles om geld draait. Wat steracteurs tegenwoordig betaald krijgen, is gewoon obsceen.
Ik heb indertijd ook aardig verdiend, maar twintig miljoen dollar per film? Er zijn Afrikaanse landen met een kleiner bruto nationaal product!
En het enige wat je met dat geld kunt doen is een ommuurde villa kopen in Beverly Hills om de aasgieren van je af te houden.
Ik heb altijd gedacht dat geld je leven aangenamer moest maken. Dat het je in staat moet stellen om te reizen en mensen te ontmoeten en gelukkig te maken. Niet om je van de buitenwereld te isoleren en het leven van een alien te leiden. En dan die obsessie met jeugd en fitness! Ik denk dat de helft van de inwoners van LA zich plastisch laat bijwerken of met botox inspuit.


Zoals Michael Douglas, uw co-ster uit 'Romancing the Stone', 'The Jewel of the Nile' en 'The War of the Roses', die enkele jaren geleden een face-lift heeft ondergaan?
Kathleen Turner: (lacht) Goed geprobeerd, maar daar ga ik me niet aan verbranden. Ik zie Michael nog af en toe en ik heb hem graag. Die facelift is zijn keuze. Ik vind het alleen jammer dat mensen zo slaafs zijn en zich door die celebritycultus laten beïnvloeden. Ook op politiek vlak trouwens. Toen ik de laatste keer naar de stembus ging, zei een oud vrouwtje me dat ze ging stemmen op de favoriete kandidaat van Paul Newman. Omdat ze zo'n grote fan was. Redelijk onnozel, als je het mij vraagt.

Kathleen Turner en Michael Douglas in The Jewel of the Nile

U bent zelf toch ook politiek actief? U zet zich al jaren in voor Amnesty International, heeft zelfs een eigen politieke radiotalkshow gehad en voerde mee campagne voor de Democratische presidentskandidaat Barack Obama.
Kathleen Turner: Niet omdat ik mensen wil manipuleren, maar omdat ik hen bewust wil maken. Het is ook nodig als je weet dat een derde van de Amerikaanse bevolking niet eens gaat stemmen en meer dan de helft geen idee heeft waar de kandidaten voor staan. Bewustzijn en activisme is nodig. Kijk naar wat de regering-Bush heeft uitgevreten of wat we hier in New York met 9/11 hebben meegemaakt.
Obama is een integer, humanistisch politicus die een vrouw- en milieuvriendelijk beleid wil voeren. Hij is geen mooiprater, maar een eenvoudige kerel die de mouwen wil opstropen en de zaken aanpakken. Da's helemaal mijn stijl. Ook als actrice trouwens. Mijn cursus heet bijvoorbeeld: 'Acting: shut up and do it.' Stop met zeuren over inleving, Stanislavski and what the fuck not. Leer gewoon je tekst, denk na over je personage en spéél gewoon. Met alle respect voor Dean en Brando, maar ik heb de meeste method-acteurs altijd ongelofelijke aanstellers gevonden.



Een rode draad in uw rollenkeuze is: zelfstandige vrouwen die hun troeven uitspelen om hun doel te bereiken.
Kathleen Turner: (knikt) En iets bijleren onderweg. Ik ben niet geïnteresseerd in eenzijdige personages die niks opsteken tijdens het verhaal, hoe goed het scenario of de regisseur ook mogen zijn. Wellicht is dat moralistische trekje een gevolg van mijn strenge opvoeding.
Ik hou ook niet van domme, seksistische premisses.
Indertijd heb ik Indecent Proposal afgewezen omdat ik het een compleet idioot idee vond dat een vrouw zomaar haar lichaam zou verkopen met toestemming van haar man. Dan liever een hoer als China Blue in Crimes of Passion, die zélf de prostitutie induikt.
En ook Basic Instinct had een te hoge testosteronfactor om écht geloofwaardig of ook voor vrouwen interessant te zijn. Ik heb beide films ook nooit gezien. Eigenlijk ga ik niet vaak meer naar de film. Meer dan twintig keer per jaar kom ik niet meer in de bioscoop. Wat valt er ook nog te zien? Als je het huidige niveau vergelijkt met toen ik begon, is het écht om te huilen. Het gaat allang niet meer om de kwaliteit maar puur om de centen, met al die sequels, threequels en formulekomedies.
Als ik moet kiezen tussen Spider-Man 7 of een goed boek, hoef ik niet lang na te denken. Mijn autobiografie bijvoorbeeld. Send yourself roses is de titel. Wachten tot iemand anders het doet kan héél frustrerend zijn (lacht).

21-05-2010 om 22:41 geschreven door Patje007

19-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Ze overleefde het allemaal : een miserabele jeugd, de scheiding van Bruce Willis, evenveel downs als ups in haar rijk gevarieerde filmcarrière, gegniffel over haar relatie met de 15 jaar jongere Ashton Kutcher, wilde geruchten over dure esthetische ingrepen. Meer nog, op dit moment is Demi Moore de perfecte belichaming van de filosofie van Helena Rubinstein : 'Live brilliantly'.

Flawless één van haar films heeft een titel die evengoed op Demi zelf zou kunnen slaan. Zoals ze daar zit in haar suite in het elegante Four Seasons Hotel in Beverley Hills : slank, maar niet pijnlijk mager in een simpele zwarte jurk, nauwelijks opgemaakt en dat haar, lang en glanzend, los over haar schouders. Aan haar linkerpols een rood woldraadje dat haar verbondenheid met de kabbala verraadt. 

Naar dat perfect gesculpteerde gezicht. Naar perfecte blote armen en benen. Niet pezig als van een middelbare vrouw die te hard haar best doet in de fitness. Knieën die volgens kwatongen chirurgisch verbouwd zouden zijn. Geen rimpel, geen litteken, niets. Deze vrouw ziet er onfatsoenlijk goed uit voor haar leeftijd. 

In Flawless, een clevere roofovervalfilm gesitueerd in de swinging sixties, speelt ze een gefrustreerde kaderbediende van de London Diamond Corporation die zich door de conciërge (Michael Caine) op sleeptouw laat nemen in een driest plan om het bedrijf een paar ton diamanten lichter te maken.
In de prent ziet ze er scherp uit, een beetje pinnig ook. Ach, ze heeft ze allemaal gespeeld, slachtoffers én feeksen. En om de een of andere reden zijn de bitches mij beter bijgebleven : meedogenloze Meredith Johnson in Disclosure, de verraderlijke 'gevallen engel' in Charlie's angels.
In levenden lijve ziet ze er veel zachter uit, meisjesachtig bijna. Alleen die stem - hees, rokerig - is dezelfde : "Wacht even, ik moet naar de wc", is het eerste dat ze zegt. Van demystificatie gesproken.

In levenden lijve ziet u er nog beter uit dan op het grote scherm. Waaraan ligt dat : goede genen, de juiste verzorging, een ijzeren wilskracht ?
Demi Moore (lachend) : Een beetje van alles zeker. Het kan natuurlijk geen kwaad om je goed te verzorgen. Maar ik ben ervan overtuigd dat het vooral van binnen moet komen. Als je je niet goed in je vel voelt, mag je smeren zoveel je wil, het zal niet hetzelfde effect hebben. Iedereen kampt met onzekerheden. Die overwinnen is een belangrijk onderdeel van de evolutie van het leven.


Ten tijde van GI Jane was u obsessief met uw conditie bezig. Hoe zit dat nu ?
Demi Moore: Die film eiste van mij niet alleen een bepaalde look, maar ook een ingesteldheid, een verbetenheid om dat personage aannemelijk te maken. Ik liep 20 kilometer per dag, bracht vele uren in de gym door, lette fanatiek op mijn eten.
Tijdens die draaiperiode was ik echt in piekconditie. Maar achteraf had ik een geweldige burn-out. Ik stopte met werken en met trainen. Ik realiseerde me dat mager zijn niet gelijk was aan gelukkig zijn. Op dat moment is mijn perspectief totaal veranderd. Ik sta niet langer op voet van oorlog met mijn lichaam, ik ga er meer ontspannen mee om, vreugdevoller. Het is niet langer een bastion dat ik krampachtig moet verdedigen, vanuit een gevoel van angst.
En het rare is, sinds dat obsessieve weg is, krijg ik met minder moeite meer gedaan van mijn lijf.

Demi Moore in G.I. Jane

U bent niet van plan om u tot uw laatste snik tegen de ouderdom te verzetten ? Voor een actrice zijn looks toch kapitaal.
Demi Moore: Neenee, het gaat niet om oorlog voeren. Je kunt toch niet winnen. Als ik naga wat er veranderd is sinds mijn twintigste... Vroeger concentreerde ik mij vooral op wat er ontbrak in mijn leven. Zo is dat als je jong bent : wat goed gaat lijkt vanzelfsprekend en als er wat misloopt, denk je dat het leven je een lelijke loer draait.
Als er mij iets niet aanstond, kon ik mij daar echt blind op staren. Nu ik al een en ander meegemaakt heb, ben ik meer geneigd om te appreciëren wat ik heb, in plaats van te piekeren over wat ik niet heb. En ja, natuurlijk verandert je lichaam bij het ouder worden, iedereen boven de 35 die in de spiegel kijkt weet dat. Maar ik denk dat je dan beter een stap achteruit doet en het hele plaatje bekijkt : ik heb een geweldige relatie en fantastische kinderen, ik vind nog steeds interessante rollen, ik kom goed overeen met mijn ex en mijn vrienden.
Als je daar bij stilstaat neem je de rimpeltjes en de kleine onvolkomenheden er gewoon bij. Sommige lijntjes zijn zelfs mooi omdat je ze verdiend hebt. Natuurlijk moedig ik iedereen aan om zichzelf zo goed mogelijk in de watten te leggen, maar schoonheid maakt deel uit van een groter geheel, daar ben ik heilig van overtuigd.

Scène uit Disclosure

Zoals zoveel Hollywoodsterren bent u in de ban van de kabbala. Wat heeft die leer u bijgebracht ?
Demi Moore: Mijn spirituele zoektocht begon al heel jong. Ik pikte hier en daar wat op, worstelde met opvattingen uit verschillende filosofische leerscholen. Met de kabbala viel het allemaal op z'n plaats. De waarheid is de waarheid, waar ze ook vandaan komt. De kabbala is een praktische leer, direct toepasbaar op het leven van alledag, die mij een aantal specifieke hulpmiddelen heeft aangereikt die mijn levenskwaliteit onmiskenbaar vergroot hebben.

En ik die dacht dat de kabbala een duistere, mystieke leer was, een soort zwarte magie.
Demi Moore: Wel mystiek, maar niet duister. Kijk, het is een zeer complexe leer, met verschillende lagen. Hoe meer je erin geïnteresseerd bent, hoe dieper je kunt gaan. Mij sprak vooral het toegankelijke, het praktische aspect aan. Wat heb je aan filosofie als het alleen maar interessante informatie is ? Ik zeg niet dat iedereen er baat bij heeft, maar mij is het op het lijf geschreven. Het helpt mij om beter met mijn energie om te gaan, om genereuzer tegenover anderen te staan en een aardiger mens te zijn.

Demi Moore en Ashton Kutcher

U gaat in elk geval op een zeer beschaafde manier om met uw ex. Al die foto's van uw 'ménage à trois'. Is het echt zo gemakkelijk ? Demi Moore: Kijk, Bruce en ik hebben drie fantastische dochters. Het plezier dat we daaraan hebben is zoveel groter als we het delen, in plaats van die kinderen heen en weer te trekken : 'Nu zijn ze van mij, van dan tot dan mag jij ze hebben.'

We zijn begonnen als een gezin, waarom dat niet proberen voort te zetten ? Noch hij, noch ik zijn getrouwd met het idee dat we uit elkaar zouden gaan en ik iemand anders zou tegenkomen. Maar zo is de situatie nu eenmaal, waarom er dan niet het beste van maken ?
We leveren allemaal een inspanning, er zijn nu eenmaal emoties en gevoeligheden om rekening mee te houden, maar eigenlijk voelt het niet eens aan als moeite doen. Wat er ook gebeurd is tussen ons, we zijn nu op een punt gekomen dat we echt kunnen genieten van elkaars gezelschap. Niet vergeven is zo uitputtend. En het belangrijkste van allemaal : ik denk dat onze kinderen door onze openheid beter geworden zijn van ons allemaal. En misschien inspireren we wel anderen door te tonen dat het zo ook kan.

In de film 'Bobby' werd u geregisseerd door Emilio Estevez, ook een ex van u.
Demi Moore: Ach, als je iemand eenmaal graag ziet... Goed, er kan van alles mislopen, je kunt erachter komen dat je niet echt bij elkaar past. Maar iets heeft je samengebracht en ook al verandert de formule, in het beste geval overleeft de appreciatie het conflict.
Soms is uit elkaar gaan zelfs de enige manier om de affectie, het respect voor elkaar te herwinnen. Emilio en ik waren kuikens toen we elkaar ontmoetten. En ook al deugden we niet als koppel, we hebben altijd contact gehouden en als ik nu terugkijk, denk ik : 'Ik heb mooie dingen meegemaakt met een fijn mens, wat een bofkont ben ik toch.' Hetzelfde met Bruce. We hebben het een hele tijd goed gehad samen, we hebben een mooi gezin gesticht. Ik heb die kinderen niet op de wereld gezet om ze alleen op te voeden, ik heb heel bewust voor een gedeeld ouderschap gekozen. En ja, nu hebben we co-ouderschap met ons drieën, wat misschien een beetje onconventioneel is, maar wat dan nog ?

Demi Moore in Bobby

In een uitzending van 'Saturday night live' hebt u zelf ooit de draak gestoken met het leeftijdsverschil tussen u en Ashton Kutcher. Demi Moore: Ja, ik was verkleed als oud besje, met een kunstgebit. We hebben ons rotgeamuseerd. (verrast) Is dat in België op de tv geweest ?

Nee, helaas niet. Maar jullie zijn nu al een hele poos samen, tot spijt van wie 't benijdt.
Demi Moore: Weet je, wat ons bindt heeft niets met zijn of mijn leeftijd te maken. Als iemand na mijn scheiding van Bruce voorspeld had dat ik op een 25-jarige zou vallen die mijn drie kinderen er als een bonus zou bijnemen, dan had ik hem gek verklaard. Maar al heel snel had ik het gevoel dat ik Ashton altijd gekend had, qua wijsheid is hij zijn leeftijd veel vooruit. Omdat in het begin iedereen zoveel poeha maakte over dat leeftijdsverschil, hebben we er dan maar zelf de draak mee gestoken. Opdat de mensen zouden voelen : 'Wij zijn ook een beetje onnozel.'

Nog niet zo lang geleden was er sprake van een baby. Speelt u nog altijd met dat idee ?
Demi Moore: We zouden wel willen. We zijn gelukkig met mijn drie kinderen en eentje van ons tweeën erbij zou heel mooi zijn.

Uw dochters zijn al tieners. Een zwangerschap en dan helemaal van voren af aan beginnen, schrikt u dat niet af ?
Demi Moore: Euh, daar wil ik niet te hard over nadenken.

Na uw scheiding van Bruce Willis en de films 'Striptease' en 'GI Jane' hebt u zich een jaar of vijf met uw kinderen in Idaho teruggetrokken. Was dat geen groot risico voor uw carrière ?
Demi Moore: In die tijd dacht ik niet in termen van carrière. Mijn huwelijk was ten einde en mijn moeder was net gestorven. Mijn jongste was vijf. Ik ben zelf het product van gescheiden ouders die er vaak niet waren als ik ze nodig had. Ik wilde niet dat de geschiedenis zich zou herhalen. Het was geen risico, het was de enige juiste beslissing. Ik wist, als ik nu niet bij mijn kinderen blijf, zal ik later met veel grotere problemen geconfronteerd worden.

Demi Moore in Striptease

Hoe was het om achteraf weer aan de slag te gaan ?
Demi Moore: Niet simpel. Ik was niet bepaald op het hoogtepunt van mijn carrière weggegaan. Ik wist eerst zelfs niet goed waarom ik terug wilde. Het waren mijn kinderen die erop aandrongen : 'Zou je niet eens opnieuw aan het werk gaan ?' Blijkbaar voelden ze aan dat ik iets miste. Maar het ging niet alleen om nieuwe projecten te vinden. Ongelooflijk hoe snel alles verandert in de showbusiness : mensen komen en gaan, ik moest nieuwe netwerken uitbouwen, de juiste mensen laten weten dat ik opnieuw beschikbaar was. Maar ik zie zoiets als een onderdeel van een leercurve. In plaats van mij overweldigd te voelen en depressief te worden, ga ik er tegenaan. Dat is de vechter in mij, ik ben iemand die obstakels als opportuniteiten beschouwt.

Mag ik vragen voor wie u heeft gestemd met de presidentsverkiezingen ?
Demi Moore: Voor een democraat. Natuurlijk ben ik opgetogen dat we een vrouwelijke kandidaat hadden. Hillary is een sterke persoonlijkheid die een ongelooflijke weg heeft afgelegd. Ik denk dat veel vrouwen zich kunnen identificeren met de problemen die ze overwonnen heeft. Maar ik heb Obama ontmoet en ik moet zeggen, ik ben zeer onder de indruk. Niet alleen van zijn charisma, maar ook van zijn diepgang en het perspectief dat hij biedt op echte verandering. Volgens mij zullen niet alleen de Amerikanen daar wel bij varen, maar ook de rest van de wereld.

Wat is het belangrijkste dat het leven u geleerd heeft ?
Demi Moore: Geen simpele vraag, daar moet ik over nadenken. Er is zoveel... Weet je, als ik terugkijk dan valt het op dat de dingen die ik van het leven kreeg voornamelijk zijn voortgekomen uit obstakels. Iedereen streeft naar een leven waarin alles op rolletjes loopt, dat is normaal, maar uiteindelijk zijn het niet de periodes waarin alles vlot verliep die je het meest bijbrengen.
De kansen die ik kreeg en benut heb, het geluk dat ik nu ken, het is allemaal uit tegenslag en strijd ontstaan. In moeilijke omstandigheden leert een mens zijn sterkte kennen en daar oogst je later de vruchten van. En daarnaast, wat is het belangrijkste in het leven ? Geven. Te vaak leven we vanuit de houding : wat zit er in voor mij? Terwijl het juist de omgekeerde houding is die je het rijkst maakt : wat kan ik doen, wat kan ik delen met anderen ? En het allerbelangrijkste ? Liefde, natuurlijk. Een mens die gedragen wordt door liefde is een gelukkig mens.

17-05-2010 om 20:05 geschreven door Patje007

16-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

16-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

14-05-2010 om 10:55 geschreven door Patje007

Hoe hebben jullie feit en fictie dan met elkaar vermengd?

13-05-2010 om 12:32 geschreven door Patje007

Wat trok u aan in deze nieuwe productie van het Robin Hood-verhaal?
Ridley Scott

Hoe heeft u de productie van Robin Hood voorbereid?
Ridley Scott

11-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

10-05-2010 om 18:24 geschreven door Patje007

De platinablonde lokken de hese stem, het romige decolleté en het sexy pruilmondje: veel moeite moet Scarlett Johansson niet doen om een overtuigende vamp neer te zetten. En de manier waarop ze in 'The Black Dahlia'(2006) over het doek trippelt, oneliners afvuurt of een sigaret opsteekt, jaagt de temperatuur dan ook razendsnel de hoogte in. Als Kay Lake speelt ze het opportunistische vriendinnetje van politieman Lee Blanchard (Aaron Eckhart) én diens collega Bucky Bleichert (Josh Hartnett) die samen door het LA van de jaren 40 op zoek gaan naar de moordenaar van Hollywoodstarlet Elizabeth Short.

Waar Johansson onscreen voortdurend heen en weer wordt geslingerd tussen twee mannen, bleek haar keuze backstage heel wat sneller gemaakt. Tijdens de opnames in Bulgarije werd Scarlett - die door haar moeder annex manager trouwens naar Scarlett O'Hara werd vernoemd, de southern belle uit Gone with the Wind - verliefd op leading man Josh Hartnett. Sindsdien vormen de twee het meest glamoureuze en door paparazzi opgejaagde koppel van Hollywood.



Als Kay Lake speel je nog maar eens een vamp. Ben je dat imago niet beu?
Scarlett Johansson: Zo sexy is Kay nu ook weer niet. Ze is best aantrekkelijk en zowel Lee als Bucky hebben een oogje op haar, maar het is géén femme fatale. Het enige wat ze wil, is op het rechte pad blijven en haar verleden als prostituee vergeten. Ze tracht Bucky of Lee ook geen loer te draaien, zoals elke zichzelf respecterende femme fatale zou doen. Eigenlijk is Kay meer een glamoureuze huisvrouw, een trofee-echtgenote die koken, wassen en plassen sensueel maakt. Pure fictie dus. (lacht)

Maar ze is dus wel sexy?
Scarlett Johansson: In een film noir hoort dat suggestieve, sensuele sfeertje er gewoon bij. De échte femme fatale in de film is Hilary Swank.

Akkoord, maar hoe ga jij nu met jouw imago om?
Scarlett Johansson: De jongste jaren is de media-aandacht overweldigend en dan verlies je wel eens de controle over hoe je wordt geportretteerd. Dat ik verkeerd wordt geciteerd of het voorwerp van roddels ben, daar kan ik best mee leven. De mensen om wie ik geef weten wel beter. Wat me wél stoort, is dat vaak enkel nog de verpakking overblijft. Ik zit hier een interessante film van een fantastische regisseur te promoten, maar de meeste vragen gaan over mijn privéleven.

Scarlett Johansson in The Island

Is dat niet de tol van de roem, zeker voor een actrice met jouw looks en persoonlijkheid?
Scarlett Johansson: Misschien, maar ik zie niet goed in waarom je inhoud en verpakking niet zou kunnen combineren. Da's toch wat ik tracht te doen. Ik heb geen probleem met een fotoshoot waarvoor ik allerlei sexy poses moet aannemen en waarin mijn glamoureuze kant wordt uitgespeeld. Maar ondertussen tracht ik wel interessante rollen te kiezen in films die ergens over gaan en die ook buiten de lijntjes durven te kleuren.

Je bent populairder dan ooit, maar het is wel van 'Match Point' geleden dat je nog een hit scoorde. Sta je daar bij stil?
Scarlett Johansson: Amper. Match Point was trouwens ook geen dikke hit. Hij werd enthousiast ontvangen en voor een onafhankelijk gedraaide film deed hij het commercieel uitstekend, maar hij stond niet eens in de box-office top-30. Cijfers zeggen dus niet alles.


Scarlett Johansson in Match Point

Aha, jij bent die ene actrice!
Scarlett Johansson: (lacht) Ik méén het. Natuurlijk ben ik ijdel, zeg ik niet nee als ik goed betaald word en vind ik het leuk om complimentjes te krijgen, maar het is niet het belangrijkste. Een goeie rol in een goeie film: daar kun je altijd op terugvallen, en ik ben ervan overtuigd dat The Black Dahlia tot die categorie behoorde.

Was je een fan van De Palma?
Scarlett Johansson: Een hele grote zelfs. Dus heb ik er alles aan gedaan om hem te overtuigen mij te kiezen en het esthetische aspect van de rol een beetje te herdenken. Kay wordt in Ellroys boek namelijk omschreven als een roodharige vamp van één meter tachtig, moet je weten. (lacht)

Is de Palma echt zo nukkig als ze zeggen?
Scarlett Johansson: Dat valt mee. Brian weet perfect wat hij wil en hij is ook duidelijk de baas op de set, maar tegenover zijn acteurs is hij ongelofelijk genereus. Als hij al eens uit zijn sloffen schoot, dan was het tegen de crew. Omdat hij ons alle tijd en ruimte wilde geven en dus wou voorkomen dat we door technische details werden afgeleid. In ruil daarvoor moet je wel honderd procent beschikbaar blijven. Als hij om tien uur 's avonds - wanneer je klaar staat om te vertrekken en al het materiaal allang is opgeborgen - plots een idee krijgt voor een bepaalde scène, aarzelt hij niet om iedereen terug te roepen.


Scène uit Match Point

Valt zijn werkmethode te vergelijken met die van Woody Allen?
Scarlett Johansson: Woody is veel opener, praat en improviseert veel meer. Hij weet ook wel wat hij wil, maar laat het je liefst zelf ontdekken. Brian is meer de autocraat, de auteur die welomschreven instructies geeft en die zijn visie zo consequent mogelijk op het doek wil brengen. De ene methode is niet beter of leuker dan de andere, ze zijn gewoon verschillend.

Je lijkt Woody's nieuwe muze te zijn - Diane Keaton en Mia Farrow achterna. Naar verluidt heeft hij zijn film 'Scoop' zelfs speciaal voor jou geschreven.
Scarlett Johansson: Ten eerste zou ik mezelf nooit met grote actrices als Diane Keaton en Mia Farrow durven vergelijken. Ik ben 25 en kom pas piepen. En ten tweede vind ik de term 'muze' sterk overdreven. Ik ben gewoon een goeie vriendin en collega. Tijdens Match Point hebben we enorm veel lol beleefd en bleken we precies hetzelfde gevoel voor humor te hebben. Vandaar dat ik Woody vertelde dat ik dolgraag nog eens met hem wilde samenwerken. En dan liefst in een film waarin hij zelf ook meedeed, als komisch duo. Uit dat ideetje vloeide uiteindelijk Scoop voort; maar stellen dat ik de inspiratie bood voor de film of straks in nog meer Allenfilms te zien zal zijn: dat klopt gewoon niet.

Scène uit Vicky Christina Barcelona

Je bent een grote De Palmafan, zei je. Sommigen vinden zijn films vrouwonvriendelijk en voyeuristisch.
Scarlett Johansson: Flauwekul. Iedereen die graag naar films kijkt, is voyeuristisch. Dat is eigen aan het medium. En wat dat vrouwonvriendelijke betreft: daar heb ik bij de Palma nooit wat van gemerkt. Privé is hij een zachtaardige vent en ook in zijn films is het zeker niet al schieten, vloeken en ander machogedoe wat de klok slaat. Veel mensen reduceren zijn oeuvre tot Scarface of The Untouchables, maar vergeten dat hij ook Obsession en Femme Fatale heeft gemaakt, films waarin er wel interessante en genuanceerde vrouwenrollen zitten. Zo ook in The Black Dahlia. Daarin zijn het zelfs de vrouwen die de hele intrige in gang zetten en sturen.

Het boek en de film spelen zich af in de jaren 40. Een inspirerende periode?
Scarlett Johansson: Zeker. Ik ben dol op die oude noirfilms en die screwballkomedies met Cary Grant en Doris Day, al ben ik toch blij dat ik toen nog niet geboren was. Met uitzondering van iconen als Bette Davis, Joan Crawford en Vivien Leigh hadden vrouwen het toen véél moeilijker om interessante rollen te pakken te krijgen en lange tijd was Hollywood ook gewoon een conservatief mannenbastion.

Het oude studiosysteem had ook heel wat nadelen. Het zorgde misschien voor werkzekerheid, maar het beknotte ook je individuele vrijheid. Een actrice had vaak geen andere keuze dan meerjarige contracten met een grote filmstudio te ondertekenen, wat betekende dat je voor elke goeie, interessante film minstens twee of drie snel ineengeflanste prullen moest maken. Gelukkig kunnen jonge actrices vandaag wél vrij hun rollen kiezen en krijgen ze al eens iets meer omhanden dan mooi glimlachen naast de mannelijke held. We gaan er duidelijk op vooruit.

Wat dat betreft, ben je ook proactief bezig: je heb al je eigen productiehuis.
Scarlett Johansson: (knikt) Ik leid dat samen met mijn moeder en we hebben verschillende interessante films met sterke vrouwenrollen in de pipeline zitten.


Net als jij willen we graag inhoud en verpakking combineren. Klaar voor nog wat gossipvragen?
Scarlett Johansson: (lacht) Heb ik een keuze? Shoot.

Klopt het dat je Kay Lake naar Marilyn Monroe hebt gemodelleerd?
Scarlett Johansson: Niet echt. Ik had vooral Carol Lombard in gedachten en voor de poses en de jurken dacht ik ook aan Lauren Bacall. Maar goed: als je Marilyn wil vernoemen, ga ik zeker niet protesteren. (lacht)


Hoe was het om samen te werken met je vriendje Josh Hartnett?
Scarlett Johansson: (ontwijkend) Heel aangenaam, dank je.

Ooit zei je in een interview dat monogamie tegennatuurlijk is. Vind je dat nog steeds?
Scarlett Johansson: Yeah, I do. Ik zeg niet dat het onmogelijk is, maar het is wel enorm lastig en er kruipt veel werk in. Bovendien is het soms de moeite niet waard. Ik bedoel: een relatie moet je energie en lucht geven. Het moet een solide basis zijn om op te vertrekken. Geen last of een reeks strenge regels waar je per se aan moet voldoen. Vandaar dat ik veeleer geloof in seriële monogamie, al begin ik natuurlijk altijd aan een relatie met het idee dat ze nooit voorbij zal gaan. Ik bedrieg mijn partner niet en ik wil zelf in geen geval bedrogen worden. Alleen weet je maar nooit wat er onderweg gebeurt.

08-05-2010 om 22:16 geschreven door Patje007

08-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

07-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

05-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

05-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Geen genre is veilig voor Quentin Tarantino (47), en met Inglourious Basterds haalt hij gretig de oorlogsfilm door de postmoderne mangel.
Maar wat heeft de Nouvelle Violence-profeet in vredesnaam met nazi's,GI's en wraakzuchtige Joden? We vroegen het aan de ironiemeester
zelf en deden het zweet van zijn imposante kin parelen.



Na meer dan tien jaar sleutelen aan het scenario én er met puberaal enthousiasme over kakelen in de pers was het oorlogsepos Inglourious Basterds in 2009 eindelijk klaar voor de bioscoop. Een historisch accurate of moreel gewichtige kroniek over de Tweede Wereldoorlog moest u niet verwachten. Tarantino serveerde ons een excentriek wraaksprookje vol cinefiele citaten en anachronistische knipogen.

Bovendien had deze film ondanks zijn Joodse helden en nazischurken meer gemeen met de spaghettiwesterns van Sergio Leone en oorlogs-komedies als To Be or Not To Be dan met pakweg The Dirty Dozen of Enzo Castellari's B-film uit 1978 waarnaar de bewust fout gespelde titel verwijst.

Het verhaal wordt Kill Bill-gewijs opgedeeld in vijf hoofdstukken en toont hoe The Basterds - een bataljon Joods-Amerikaanse GI's - onder leiding van luitenant Aldo Raine (Brad Pitt) ' once upon a time in Nazi-occupied France' worden gedropt om daar zoveel mogelijk nazi's te kelen. Ondertussen smeedt een jonge Franse bioscoopuitbaatster (Mélanie Laurent) die aan Jodenjager kolonel Hans Landa (Christoph Waltz) wist te ontsnappen, een plan om der Führer weer oostwaarts te bombarderen wanneer hij in haar cinema de première van een Duitse propagandafilm komt bijwonen. Beide verhaallijnen vloeien samen tot Operation Kino, een moordmissie waarbij ook enkele Britse geheim agenten (Michael Fassbender, Mike Meyers) en al dan niet voor de geallieerden werkende filmsterren uit de Duitse UFA Studio's (Diane Kruger, Daniel Brühl) betrokken raken.

Op zich valt er weinig af te dingen op de trefzekere manier waarop Tarantino zijn pastiche in breedbeeld zet, hier en daar slimme dialogen uit zijn mouw schudt en zijn tong stevig in de wang gedrukt houdt gedurende 154 minuten - één minuut langer dan de versie die hij in Cannes afleverde. Een box office-magneet als Brad Pitt zorgde er bovendien voor zorgen dat Inglourious Basterds - een uitleg voor die foute spelling wil Tarantino overigens niet geven - het beter deed dan zijn vorige film Death Proof (2007), de geflopte exploitationhommage met Kurt Russell.

Kurt Russell in Death Proof

Maar is Tarantino's postmoderne en tot in den treure gekopieerde cocktail van ernst en humor, verbale diarree en esthetiserend geweld, citaten en blitse retrochic niet stilaan een tikje gedemodeerd? En zou de maker van ninetiesmijlpalen als Reservoir Dogs (1992), Pulp Fiction (1994) en Jackie Brown (1997) toch niet een béétje een gimmickfilmer zijn, zij het dan een heel getalenteerde?

Pam Grier in Jackie Brown

En vooral: dreigt zijn bijna pathologische neiging tot ironiseren en citeren de film als geloofwaardige kunstvorm niet te ondermijnen, ook al verwijst Inglourious Basterds in zijn knallende climax net knipogend naar de revolutionaire kracht van cinema? 'Inglourious Basterds' mag dan een ironisch wraaksprookje zijn, de film speelt zich af tegen de achtergrond van WOII en de Jodenvervolging.

Quentin Tarantino: En die combinatie kan perfect. Ik heb veel research verricht over de bezetting en de Duitse filmindustrie, omdat ik een realistische context wilde, ook al is het verhaal an sich je reinste fantasie. Ik kon me daarom niet voorstellen dat Duitsers of Joden verontwaardigd zouden reageren. De nazi's zijn nog altijd de slechteriken en de Joden en de Fransen zijn de helden. Beelden van de Holocaust zitten er niet in en ik heb ook niet de pretentie om meer te brengen dan goed gemaakt entertainment. Mijn vriend Eli Roth noemde de film zelfs 'koosjere porno', omdat het een wraakfantasie is die hij als Joods kind al had.

Je was dus niet bang om de geschiedenis wat te vervalsen?
Quentin Tarantino: Hell no! Maar ik wilde de feiten ook niet trivialiseren. Vandaar dat ik lang op het scenario heb zitten zwoegen. Ik wilde iets doen met een Joodse bioscoopuitbaatster en met stoere GI's op missie, maar ik geraakte er niet uit. Tot ik plots bedacht dat ik de geschiedenisboekjes niet moest volgen. Tenslotte kennen mijn personages hun plek in de geschiedenis zelf nog niet, en kan hun dramatische pad dus best van de feiten afwijken? Het is een film, geen documentaire. De personages moeten geloofwaardig zijn en de situaties organisch, maar voor de rest kan alles. Het moest alleen geen Star Trek-episode met naziuniformen worden - hoewel het in Star Trek ook vaak over reizen door de tijd en klooien met de geschiedenis ging. (Lacht)

Mélanie Laurent in Inglourious Basterds


Zoals gebruikelijk hangt de film aaneen van de citaten. Is die manier van werken niet veeleer beperkend dan inspirerend?
Quentin Tarantino: De invloed van Sam Fuller, Robert Aldrich, Sergio Leone, Sergio Corbucci en Anthony Mann zit er zeker in. Critici bespeuren echter altijd veel meer citaten dan ik er ingestopt heb. Eigenlijk is de film meer een hommage aan de subgenres waaruit die citaten komen. Je weet wel: de stoere-mannen-op-missie-films zoals The Dirty Dozen, Kelly's Heroes of die macaronicombatfilms van de jaren 70. Dacht jij nog aan andere invloeden, voor de nachtclubscène bijvoorbeeld?

Door de statische shots en de trage spanningsopbouw zou ik zeggen: Jean-Pierre Melville.
Quentin Tarantino: Awesome! Die had ik ook in gedachten. Ik moet je wel iets bekennen: ik heb zijn meesterwerk L'armée des ombres - ook over het Franse verzet tegen de nazi's - nooit gezien, in tegenstelling tot Le cercle rouge, Le samouraï en al zijn andere klassiekers. Ik heb de recente Criterion-dvd van L'armée des ombres al enkele maanden in huis, maar ik wilde hem pas bekijken nadat ik mijn film af had omdat ik er niet al te zeer door beïnvloed wilde worden


Christoph Waltz in Inglourious Basterds

Je citeert ook vaak je eigen films. Maak je het jezelf zo niet extra lastig, zeker als je weet dat je dan tegen 'Pulp Fiction' en 'Reservoir Dogs' moet opboksen?
Quentin Tarantino: Goede vraag. (Valt zowaar even stil) Ik denk dat ik qua dialogen de lat het hoogst heb gelegd met de Siciliaanse scène uit True Romance waarin Dennis Hopper wordt neergeknald door Christopher Walken - nota bene mijn eerste filmscript. Daarna heb ik nooit meer zo'n geweldige scène geschreven, tenminste: tot aan de proloog van Inglourious Basterds. (Glundert)

In de jaren 90 hekelde scenarist-regisseur Paul Schrader ('American Gigolo', 'Mishima') wel de vervanging van de tragische, existentiële held door de ironische held, met 'Pulp Fiction' als het scharniermoment.
Quentin Tarantino: Twee dingen, oké? Eén: Paul Schrader is zijn carrière begonnen als criticus en zag in Pulp Fiction een alibi om een theorie te lanceren die hij al langer in zijn koker had en waarvoor ik als kop van Jut moest fungeren. En twee: zijn kritiek was niet zonder eigenbelang aangezien hij als regisseur toen al een poosje niet meer aan de bak kwam. Ik respecteer hem als criticus en zeker als filmmaker, maar dat ik enkel ironie verkoop, is je reinste bullshit. Mijn personages zijn helemaal niet ironisch. Vincent en Jules in Pulp Fiction? Jackie Brown? Shoshanna in Inglourious Basterds? Zowel moreel als existentieel staan ze ergens voor.
Laat het me zo stellen: ik maak genrefilms, ben me daarvan bewust en steek dat niet weg. Wat is daar mis mee? Mark Twain was zich toch ook bewust van het feit dat hij The Adventures of Tom Sawyer aan het schrijven was? Je moet het medium niet met de maker verwarren, al krijg je als kunstenaar snel het verwijt ironisch en hautain te zijn als je laat merken dat je wel degelijk het verschil kent.

Brad Pitt in Inglourious Basterds

'The Adventures of Tom Sawyer' is wel geen verhaal over een verhaal boordevol citaten en knipogen. Bovendien is zelfbewuste cinema nog geen synoniem voor legerecyclagekunst. Waar gaat 'Inglourious Basterds' eigenlijk over?
Quentin Tarantino: Je weet wel, van alles. Het begint als een wraakverhaal over gemene nazi's, maar dan blijken sommige nazi's best oké en sommige Basterds allesbehalve doetjes. Eigenlijk zijn de goeden terroristen. Ze blazen een cinema met alles en iedereen op, terwijl ze enkel Hitler moeten uitschakelen. Dat er ook onschuldige Duitse scouts in de zaal zitten, kan hen blijkbaar geen lor schelen. Ik beweer niet dat het een bewuste metafoor voor het 9/11-tijdperk is, maar die dubbele bodem vond ik achteraf toch wel interessant. Misschien ben ik op subliminaal niveau wel een politieke filmmaker. (Lacht)

Hitlers hoofd wordt opgeblazen en een handvol nazi's worden vakkundig neergeknuppeld, maar qua geweld valt het voor jou nogal mee. Oud en gezapig aan het worden?
Quentin Tarantino: You wish. Ik weet dat ik vaak het Nouvelle Violence-etiket opgeplakt krijg, maar voor mij is geweld altijd bijkomstig geweest. Ook nu weer. Ik wil er alleen niet hypocriet over doen: in een oorlogssituatie vallen nu eenmaal doden. Het is dus logisch dat ik bloed en een ontplofte kop toon, maar ik sleur je zeker niet door een bloedbad. Sinds Reservoir Dogs ben ik daarmee gestopt, of toch sinds Death Proof. (Grinnikt).

Naar verluidt moest 'Inglourious Basterds' oorspronkelijk een half uur langer duren en in twee aparte delen uitkomen. Je vaste producent Harvey Weinstein zou echter zijn veto gesteld hebben omdat hij een flop als 'Death Proof' wilde vermijden.
Quentin Tarantino: Opnieuw twee dingen. Death Proof was inderdaad geen hit in de States, maar deed het wel prima in Europa. Er was dus geen extra commerciële druk. En twee: Sally ( Menke, zijn vaste monteur) en ik hebben de film in zes weken moeten monteren om de deadline van Cannes te halen, terwijl dat normaal zes maanden duurt. Vandaar dat we geen tijd hadden om de film zoals gewoonlijk met een publiek te testen.

Christoph Waltz


Nochtans zitten er in de trailer scènes die nadien nog gesneuveld zijn.
Quentin Tarantino: Klopt. Die promolui eisen nu al een trailer maanden vooraf en gebruiken alles wat ze in handen krijgen. Meestal weet ik zelf nog geeneens wat ik nodig zal hebben en wat niet. Heel vervelend is dat. Zeker als bijdehante journalisten je achteraf komen vragen wat er met bepaalde scènes is gebeurd. (Lacht)

Er wordt evenveel Duits en Frans als Engels gesproken. Is dat commercieel gezien niet riskant, zeker in de States?
Quentin Tarantino: Mogelijk. Maar ik wilde de clichés vermijden. Je weet wel: een GI pikt ergens een nazi-uniform en blijkt plots Engels te spreken ' vit a fat Djerman akzent'. En geen Duitser die hem doorheeft! Zulke dingen heb ik altijd onnozel gevonden. Duitsers spreken Duits. Britten Engels en Fransen Frans. Simple as that! Ik weet dat een deel van het Amerikaanse publiek moeite heeft met ondertitels, maar dan is dat maar zo.

Je hebt de film in de Babelsberg Studio - de vroegere UFA - bij Berlijn gedraaid.
Quentin Tarantino: Die plek ademt filmgeschiedenis uit. Aangezien mijn film deels een liefdesbrief is aan de Duitse en Franse cinema van weleer én een grotendeels Europese cast heeft, móést ik in Babelsberg draaien. Op de set lopen waar Marlene Dietrich liefdesliedjes zong voor Josef von Sternberg en werken in het kantoor van waaruit Goebbels de UFA Studio leidde, doet iets met je. En bovendien bleek Babelsberg een stuk goedkoper. (Lacht)

Je bent een van de invloedrijkste regisseurs van de voorbije twintig jaar. Heb je tijdens je dagen als videotheekuitbater ooit gedacht dat je het zo ver zou schoppen?
Quentin Tarantino: Gedacht en gehoopt wel. Ik wist alleen niet of het me ook zou lukken. Ik kende niemand in de branche en had geen filmdiploma. Een van mijn grote voorbeelden was Bob Dylan. Ik wilde de Dylan van de cinema worden. Niet zomaar een gewaardeerde cultregisseur zoals de Brian de Palma van de seventies, maar iemand die ook anderen inspireert en buiten het cinefiele wereldje bekend is. Ik besef dat ik in mijn carrière veelgeluk heb gehad, maar om eerlijk te zijn: stiekem heb ik altijd geweten dat ik groter zou worden dan De Palma. 

Uma Thurman in Kill Bill: Volume 2

05-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Hij stal in 'Shark' de show als Sebastian Stark, de genade- en gewetenloze topadvocaat die zowel collega's als tegenstanders op de kast jaagt. Maar behalve een geweldig acteur is James Woods ook een groot bewonderaar én veroveraar van vrouwelijk schoon. Een openhartig gesprek met James Woods:

James Woods (1947) heeft zoveel indrukwekkende rollen gespeeld voor zoveel beroemde regisseurs dat hij waarschijnlijk tot in de eeuwigheid oorlogsverhalen van op de set zou kunnen vertellen. Salvador, Casino, Nixon, The Virgin Suicides, met zijn verweerde kop heeft hij meer dan een paar zeer gedenkwaardige personages neergezet. Nadat zijn carrière enkele jaren in een dipje zat, is Woods terug dankzij de tv-serie Shark. Daarin speelt hij Sebastian Stark, een briljante advocaat met een ego als de Mount Everest en een onuitputtelijk arsenaal vuile trucs.

Maar zijn werk als acteur is niet waar we het met Woods over willen hebben. In het volgende gesprek treedt de man uitgebreid in detail over zijn andere grote passie: vrouwen. Want Woods heeft een even indrukwekkend palmares in bed als op de set. Hij is de man die eind jaren 80 de headlines haalde toen hij zijn relatie beëindigde met Sean Young en daarna wekenlang gestalkt en zelfs aangevallen werd door de actrice. Die er door zijn tweede vrouw van beschuldigd werd verslaafd te zijn aan porno- en sekslijnen. En die legendarisch is om zijn appetijt voor jonge schoonheden.


Scène uit The Specialist

Op zijn drieënzestigste is zijn libido en zijn voorliefde voor groene blaadjes even groot als ooit. Bewijsstuk A: het derde seizoen van Entourage, de komische serie over het leven in Hollywood. In één aflevering speelt Woods zichzelf, als een schreeuwende bullebak die naar het huis van hoofdpersonage Vincent Chase gaat om keet te schoppen over enkele gratis tickets. Aan zijn zijde loopt een zekere Ashley, een bloedmooie 20-jarige aspirant-actrice die op het moment van de opnames ook in het echt de vriendin van Woods was. Pikant en lichtjes verontrustend detail: Woods kent Ashley al van toen ze vijf was, want ze is de dochter van een van zijn golfvrienden. 'Toen ze me die rol aanboden,' zegt Woods, 'leek het me wel grappig. Alleen hadden de scenaristen nergens plaatsgemaakt voor een mooie vrouw. (nadrukkelijk) James Woods moet altijd een mooie vrouw aan zijn zijde hebben. Dus zei ik: 'Weet je wat, ik breng er zelf eentje mee.' Toen ik met Ashley op de set verscheen, zei iedereen: 'Nice choice'.'




En ze zullen wellicht gedacht hebben: hoe doet hij het toch?
James Woods: (grijnst) Kijk, ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niet echt aantrekkelijk ben. Toen ik voor het eerst verliefd werd - ik was 20, zij 24 en adembenemend mooi - dacht ik dat ze me nooit een blik waardig zou keuren. Maar op een avond zette ik haar af aan haar huis en ze zei: 'Ofwel kom je nu binnen en gaan we neuken, ofwel stoppen we ermee. Want ik kan dit niet meer aan.' Ik dacht: Really? Ik kon me gewoon niet voorstellen dat ik haar kon krijgen. Die gedachte dat ik niet aantrekkelijk ben, heb ik toen laten varen, omdat zoiets toch niet belangrijk is voor vrouwen. Het verbaast me dat mensen me altijd vragen: 'Hoe slaag je erin om zoveel mooie vrouwen te krijgen op jouw leeftijd?' Dan antwoord ik: 'Omdat ik van hen hou.' Vrouwen appreciëren mannen die echt van vrouwen houden.

Je hoeft er niet uit te zien als Brad Pitt, zolang een vrouw zich goed voelt bij je?
James Woods: Precies. En dat kun je niet faken. Een kerel kan zich misschien één keer in het bed van een vrouw lullen, maar that's it. De meisjes hebben de macht. Een vrouw weet binnen de vijf seconden of ze naar bed zal gaan met jou. Al wat jij kunt doen, is je laten meedrijven.

Ben je een onverbeterlijke flirter?
James Woods: Mensen denken dat, maar ik versier een vrouw nooit. Ik zeg eerder zoiets als: 'Laten we een beetje samen zitten, en dan zien we wel wat er gebeurt. Als je klaar bent, laat het me maar weten.'

Is je beeld van relaties beïnvloed door films?
James Woods: (denkt lang na) Er is wel een film die me sterk aangegrepen heeft: Lilith, die sixtiesprent waarin Jean Seberg een zeer gestoorde mooie vrouw speelt en Warren Beatty de man die met haar samen is. Weet je, dat is een stevige vraag die je daar stelt. Ik besef voor het eerst dat alle vrouwen van wie ik heb gehouden een beetje gek zijn (lacht). Een beetje.



Wat trekt je zo aan in zulke vrouwen?
James Woods: Het gebrek aan schroom. Er is op ieder vlak een hoek af. En waarom zou je naar bed gaan met een bibliothecaresse als je ook een beest kunt meenemen?

Hitchcock zei dat de ideale vrouw eruitziet als een ijsprinses, maar in de taxi wel meteen je rits opendoet.
James Woods: (lacht) Voor mij hoeft het niet eens zo lang te duren.

Waarom is het tussen jou en Sharon Stone, met wie je 'The Specialist' en 'Casino' hebt gemaakt, nooit iets geworden?
James Woods: Er was een geweldige chemie tussen ons, maar we hadden het gevoel dat als we in bed zouden belanden, het op het scherm niet meer zou klikken. Er is niets saaier dan een getrouwd koppel samen te zien acteren.
Kijk maar naar Tom Cruise: al zijn films brachten miljoenen op, behalve die die hij samen met Nicole Kidman maakte. Het werkt gewoon niet.

Huwelijk geeft geen goed schermdrama, omdat bij getrouwde mensen het mysterie is verdwenen. Het is het 'SOP'-syndroom: the same old pussy'. Je moet in je relaties altijd proberen om elkaar niet té goed te leren kennen. Een van de ergste dingen die je bijvoorbeeld kunt doen, is de geboorte van je kind vastleggen op video. Huwelijken sterven daardoor. Je ziet je vrouw als een moeder, letterlijk, en al die onbewuste freudiaanse taboes komen naar boven. Er is een reden waarom mannen duizenden jaren lang hebben vermeden om bij de geboorte aanwezig te zijn. Er moet een zekere romantiek, een gevoel van mysterie blijven bestaan. Hetzelfde met al die videoclips op MTV vol halfnaakte mensen: een vrouw die haar poesje in je gezicht duwt, vind ik niet echt verleidelijk. Ik hou van vrouwen met een zekere afstandelijkheid. Stripclubs zijn toch ook niet sexy? Iemand rond een paal zien draaien in een string voor een handvol dollarbiljetten: dat doet me niets. Vrouwen moeten de Mount Everest zijn, een grootse verovering



Scène uit The Specialist.

Je hebt seks ooit vergeleken met filmmaken, omdat geen van beide een 'beleefde onderneming' is: 'Als niemand begint te schreeuwen, dan doe je je job niet goed.'
James Woods: If sex isn't messy, you've missed the boat. Het is liefde en oorlog op hetzelfde moment. Je bent aangetrokken tot die wezens, maar op hetzelfde moment weet je dat je met de vijand slaapt. Of met een alien.


James Woods in Casino

In de filmindustrie is seks in ieder geval vaak een verknipte aangelegenheid. Hoe komt dat toch?
James Woods: Seks is overal verknipt. Weinig mensen hebben seks om de seks; meestal zit er een verborgen agenda aan vast. Mensen proberen elkaar te manipuleren door middel van seks, of macht te verwerven. En precies daarom is het in Hollywood nog erger dan in de rest van de wereld. Het is waanzin. Vooral voor vrouwen. In Hollywood zijn vrouwen alleen maar aantrekkelijk als 'young hottie', zodat alle actrices zo lang mogelijk wachten om moeder te worden. Ze denken voortdurend: 'Gaat mijn lichaam er anders uitzien? Ga ik mijn schoonheid verliezen?' Vandaar ook alle gedoe met plastische chirurgie! Ik zat onlangs bij mijn agent en daar kwam een 18-jarig meisje binnen. Ik zei: 'Mijn god, wat een figuurtje.' En hij zei: 'Ze zijn fake.' Ik bedoel maar: dat meisje was 18, nog niet eens volgroeid, maar ze heeft wel een paar zakken rubber in haar lichaam. Een van mijn regels is dat ik nooit uitga met iemand die haar lichaam zo laat toetakelen. Ik begrijp waarom ze het doen, maar eigenlijk kun je er alleen medelijden mee hebben.

Ook als mannen het doen?
James Woods: Denk je dat er iemand naar Sylvester Stallone kijkt en denkt: 'Hmm, hou oud zou die zijn? Dertig?' Mensen hebben Rocky gezien toen ze twee waren, ze kunnen dus ook wel tellen. Nu goed, iemand moet de bejaarde mannen spelen, so here I am.




De manier waarop jij van vriendin naar vriendin gaat, is dat eigenlijk nog nooit fout gelopen?
James Woods: Nauwelijks, omdat ik meestal close blijf met mijn ex-vriendinnen. Eén keer is het misgegaan, toen de vrouw met wie ik samen was op bezoek kwam en de auto van mijn ex zag. Ze heeft haar auto in mijn zes dagen oude, 50.000 dollar dure kar gereden en hem compleet vernield.

Sommige vrouwen zijn gek op 'bad boys', wat een groot deel van jouw aantrekkingskracht verklaart.
James Woods: Dat klopt. Maar ik moet zeggen dat mijn ergste periode nu wel voorbij is. Vrouwen die alleen maar drama zoeken, zijn bij mij aan het verkeerde adres. Ik zoek nu iets diepers.




Je libido lijkt toch nog altijd beter te werken dan bij veel mannen die maar half zo oud zijn als jij.
James Woods: Ik heb het gevoel dat ik nu, op een vreemde manier, potenter ben dan vroeger. Het is een mythe dat je zin in seks vermindert als je ouder wordt. Veel mensen verliezen gewoon de zin om te leven, en een kleiner libido is daar een symptoom van. Maar mijn leven zit nu in een piek. Mijn werk is beter dan ooit, ik woon in een mooier huis, mijn relaties zijn beter, mijn geest is gezond en rustig. En dus geniet ik meer van seks dan vroeger. Ik wil geen 17 meer zijn. Dat is voorbij, ik heb het gehad.

03-05-2010 om 16:13 geschreven door Patje007

03-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

03-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Robert Downey Jr. en Gwyneth Paltrow op de première van Iron Man 2 in het
El Capitan Theater in Hollywood.

01-05-2010 om 13:16 geschreven door Patje007

Scarlett Johansson op de première van Iron Man 2 in het El Capitan Theater
in Hollywood.

01-05-2010 om 13:15 geschreven door Patje007