Renée Zellweger speelt in New in Town de ambitieuze Lucy Hill. Zij leeft een prachtleven in zonnig Miami. Ze heeft een topbaan, compleet met een lekker salaris om zichzelf regelmatig te trakteren op nieuwe schoenen, tassen of - waarom niet - een nieuwe auto. Dan krijgt ze de kans om haar carrière een forse duw te geven. Moet ze alleen even orde op zaken gaan stellen in een fabriek ergens in Minnesota. Wat dat betekent dringt pas tot haar door als ze op het ijskoude vliegveld arriveert.

In de film moet u verschrikkelijk weer doorstaan. Heeft u van deze ervaring nog iets opgestoken?
Renée Zellweger: Het was erg vermakelijk en leerzaam. Ik wist niet dat het zo koud kon worden. Dit was een geheel nieuwe ervaring voor mij. Wie had gedacht dat panty's - drie of vier paar tegelijk - zo belangrijk zouden zijn. Ik was elke ochtend zo blij, dat de kostuumafdeling een aantal op mijn bed had gelegd. Ik had het niet overleefd zonder deze essentiële kledingstukken.

Was het moeilijk om uw gezicht in de plooi te houden met comédienne Siobhan Fallon op de set?
Renée Zellweger: Ik kan je vertellen, dat wanneer zij op de set was, het soms onmogelijk was om ons te concentreren. Ze vertelde de ene na de andere grap. We hadden een geweldige tijd. Er is volgens mij geen dag voorbij gegaan, zonder dat we zo hard moesten lachen dat onze oogleden dichtgevroren waren van de tranen.

Een groot deel van de opnames vonden plaats in Selkirk, Canada. In de winter kan het daar uitgestorven zijn. Hoe was het om daar rond te lopen?
Renée Zellweger: Allereerst moest je vier dikke jassen aantrekken, voordat je naar buiten ging. (lacht) Daarna was het een zeer fijne plek om te zijn. Ik vond de ijssculpturen in het centrum prachtig. Ik vond het fantastisch om te zien, dat het maar een half uurtje duurde voordat de gevallen sneeuw bevroren raakte. Verder was de mentaliteit van de plaatselijke bevolking indrukwekkend. Hoewel het voor ons haast onmogelijk was om naar buiten te gaan en bijvoorbeeld auto te rijden, draaiden zij hun hand er niet voor om. Het maakte voor hen niet uit of je gezicht na twee seconden bevroren was.

U reist als actrice van hot naar her. U bent dan elke keer 'new in town'. Hoe ervaart u dat?
Renée Zellweger: Elke vier maanden ben ik inderdaad 'new in town'. Welke locatie ik ook afreis, het eerste wat ik doe wanneer ik aangekomen ben, is de stad verkennen. Ik wil weten wat de gebruiken en rituelen van de plaats zijn en probeer me zo goed mogelijk aan te passen. Op de set heerst er direct een soort van intimiteit. Iedereen heeft dezelfde reden als jij om hier te zijn. Het voelt alsof je terug bent op de middelbare school. Aan het einde van de rit, zijn we net een schoolklas. Ik blijf het vreemd vinden om de mensen na de opnames vaarwel te zeggen. Ik leef een eigenaardig en nomadisch bestaan. Ik ben altijd en in elk opzicht de nieuweling.

Uw personage in New in Town moet met haar stadse mentaliteit een fabriek op het platteland herstructureren. Momenteel verkeert de wereld in een financiële crisis. Wat zijn uw gedachten over deze situatie?
Renée Zellweger: Het verbaast me niets. Ik ben verslaafd aan nieuws. Eén van de leukste aspecten van mijn werk, is dat ik de gehele wereld afreis. Zo ontdek ik verschillende perspectieven van één nieuwsfeit. Ik vind het opwindend om op een berg in Roemenië het Nederlandse nieuws te bekijken. Dit soort crisissen zijn al eerder voorgekomen. Mijn vader was slachtoffer van vergelijkbare omstandigheden in de jaren tachtig. Ik denk dat mensen uit het platteland op dezelfde manier reageren op een vreemdeling die verandering met zich meebrengt als mensen uit de stad. Aangezien ik in een kleine gemeenschap opgegroeid ben, was dit niet nieuw voor me. Op de kou na dan...

Wat vindt u prettig aan het leven op het platteland?
Reneé Zellweger: Vertrouwdheid. Ik houd van de vertrouwdheid. Ik vind het mooi dat je werkelijk contact maakt met mensen uit de gemeenschap. Ik houd van het feit dat je iedereen kent. Van de plaatselijke bankier, tot de slager. Ik woon in een kleine stad in de oostkust (van de VS). Wanneer de postbode een pakketje bezorgt, plakt hij een briefje op de brievenbus met de tekst 'Niet vergeten, uw pakketje is bezorgd'. Ik vind dit erg fijn, want je krijgt het gevoel dat je ergens thuishoort. Dat gevoel mis ik wel eens, wanneer ik voor mijn werk op pad ben.


New in town speelt sinds 25/02/2009 in de Kinepolis-bioscopen.


Regie:   Jonas Elmer
Cast:    Renée Zellweger, Harry Connick Jr
Genre:  Komedie, Romantische film
Duur:    96 minuten

25-02-2009 om 19:48 geschreven door Patje007

In de sloppenwijken van Mumbai is een feest losgebarsten na de acht Oscars voor de film "Slummdog Millionaire". De film vertelt het verhaal van een Indiase jongen die totaal onverwacht de tv-quiz "Who wants to be a millionaire" (bij ons beter gekend als De vraag van één miljoen) wint.





In de straten van Mumbai was een massa volk samengestroomd om de uitreikingen samen te volgen en te supporteren voor de film. Telkens als de prent een Oscar wegkaapte, startten de mensen op straat een dansje en klonk er luid gejoel.

"Slummdog Millionaire" is een Brits-Amerikaanse film, maar de cast bestaat bijna volledig uit Indiërs. Ook de crew was voor Indisch getint. Zo won de Indische componist Rahman twee Oscars. .

23-02-2009 om 20:30 geschreven door Patje007

De 81ste uitreiking van de Academy Awards is uitgegroeid tot een grote triomf voor 'Slumdog Millionaire'. De film van de Britse regisseur Danny Boyle ging met maar liefst acht Oscars naar huis, waaronder de topprijzen voor de beste film en de beste regisseur. Na vier Golden Globes is de unieke prent nu ook de grote slokop op het gala van de belangrijkste filmprijzen met dubbel zoveel trofeeën. Hollywood werd vandaag even omgetoverd in Bollywood.





De zinderende film, die zich afspeelt in de krottenwijken van de Indiase stad Mumbai, heeft reeds menig publiek ter wereld in vervoering kunnen brengen. 'Slumdog Millionaire' vertelt het verhaal van de arme jongen Jamal Malik die totaal onverwacht de Indiase versie van het bij ons gekende 'De vraag van één miljoen' weet te winnen. De politie vindt het zeer verdacht dat iemand met zo'n achtergrond in staat is zoveel geld binnen te rijven en arresteert Jamal. Tijdens de ondervraging op het politiebureau wordt duidelijk hoe de jongen de antwoorden kon weten aan de hand van belangrijke gebeurtenissen tijdens zijn (jonge) leven.


'Slumdog Millionaire' kon de jury van de Academy Awards heel erg bekoren. Naast de belangrijkste Oscar voor beste film kreeg de film nog zeven bijkomende Oscars toegewezen en liet daarbij zijn grootste concurrent 'The Curious Case of Benjamin Button' ver achter de zich. De kaskraker met Brad Pitt in de hoofdrol moest zich tevreden stellen met drie minder belangrijke Oscars (beste visuele effecten, beste make-up en set-aankleding).

De Brit Danny Boyle, die Slumdog Millionaire maakte met een klein budget en onbekende acteurs, kreeg tevens het beeldje voor beste regisseur. Boyle zei tijdens zijn speech dat deze film oprecht een ode is aan de fantastische stad Mumbai en haar inwoners. "Slumdog Millionaire is een teken van hoop", voegde hij eraan toe. De andere Oscars kreeg de film in de volgende categorieën: beste aangepaste script, beste cinematografie, beste geluid, beste originele muziek, beste lied en beste filmmontage.

Met acht beeldjes op zak laat Danny Boyles Slumdog Millionaire de concurrentie, en dan vooral die van The Curious Case of Benjamin Button , moeiteloos achter zich. Beste Film, Beste Regisseur voor Danny Boyle, Best Adapted Screenplay, Best Cinematography, Best Film Editing, Best Music (Original Score), Best Music (Best Song) en de Bart Kaëll-Award voor Best Sound Mixing: blijkbaar kunnen ze in Mumbai voor geen meter acteren, maar van film maken hebben ze wel verstand. Go Bollywood!

Wolverine Hugh Jackman waagde zich aan tapdansen en zingen, bracht de juiste grapjes en toonde zich een perfecte gastheer. Het Kodak Theatre waande zich in de jaren '40 met een heuse big band en stijlvolle glamourjurken die geen last leken te hebben van de crisis. Coryfeeën als Sofia Loren, Nicole Kidman en Robert De Niro beeldjes laten uitdelen miste zijn effect niet. En eindelijk zat er nog eens wat vaart in, met een medley voor Beste Song en de saaie, technische categorieën als geluidsmontage en make-up gebundeld onder één beroemde presentator. Jup, na jaren van indommelen zijn zij nog eens kunnen wakker blijven tot het einde.


Er zouden rellen zijn uitgebroken als hij hem niet won, maar toch: de postume Oscar voor Beste Bijrol voor Heath Ledger was een mooi moment. Zijn vader, moeder en oudste zus kwamen het beeldje afhalen en staken nog één keer de loftrompet af voor hun zoon en broer. "This award would have humbly validated Heath's quiet determination to be accepted by you all here, his peers, and an industry he so loved," aldus zijn vade

The Curious Case of Benjamin Button

Best Special Effects, Best Make-Up en - wij wisten niet eens dat ie bestond - Best Achievement in Art Direction: The Curious Case of Benjamin Button wist maar drie van zijn dertien nominaties te verzilveren, en dan waren het ook nog eens Oscars van de technische soort.  Brangelina had trouwens over de hele lijn geen aangename avond, want naast de gemiste Beste Acteur voor Pitt greep ook Jolie naast de Oscar voor Beste Actrice - Kate Winslet ging daar met de eer lopen.


Misschien wel de enige echte verrassing van de avond: Mickey Rourke mocht niet op het podium kruipen voor The Wrestler . Hij werd verslagen door Sean Penn, die met Milk de Oscar voor Beste Hoofdrol binnenrijfde. 

Volledige lijst Oscarwinnaars

1. Beste film: 'Slumdog Millionaire'.
2. Beste acteur: Sean Penn, 'Milk'.
3. Beste actrice: Kate Winslet, 'The Reader'




4. Beste mannelijke bijrol: Heath Ledger, 'The Dark Knight'.
5. Beste vrouwelijke bijrol: Penelope Cruz, 'Vicky Cristina Barcelona'.




6. Beste regie: Danny Boyle, 'Slumdog Millionaire'.





7. Beste niet-Engelstalige film: 'Departures' (Japan).
8. Beste aangepast scenario: Simon Beaufoy, 'Slumdog Millionaire'.
9. Beste oorspronkelijk scenario: Dustin Lance Black, 'Milk'.
10. Beste animatiefilm: 'WALL-E'.




11. Beste aankleding: 'The Curious Case of Benjamin Button'.





12. Beste cinematografie: 'Slumdog Millionaire'.
13. Beste geluid: 'Slumdog Millionaire'.
14. Beste geluidsmontage: 'The Dark Knight'.
15. Beste originele muziek: 'Slumdog Millionaire', A.R. Rahman.
16. Beste originele nummer: 'Jai Ho' van 'Slumdog Millionaire', A.R. Rahman and Gulzar.
17. Beste kostuumontwerp: 'The Duchess'.
18. Beste documentaire: 'Man on Wire'.
19. Beste korte documentaire: 'Smile Pinki'.
20. Beste filmmontage: 'Slumdog Millionaire'.
21. Beste make-up: 'The Curious Case of Benjamin Button'.
22. Beste korte animatiefilm: 'La Maison en Petits Cubes'.
23. Beste kortfilm: 'Spielzeugland'.
24. Beste visuele effecten: 'The Curious Case of Benjamin Button'.

23-02-2009 om 20:30 geschreven door Patje007

De Batman-film The Dark Knight heeft de grens van 1 miljard dollar (800 miljoen euro) aan wereldwijde inkomsten overschreden. Het is nog maar de vierde keer in de geschiedenis dat een film erin slaagt om die kaap te ronden. Absolute koploper in het lijstje blijft Titanic (1997), met 1,8 miljard dollar aan inkomsten, gevolgd door The Lord of the Rings: The Return of the King (2003) en Pirates of the Carribean: Dead Man's Chest (2006).



The Dark Knight kan vannacht ook nog op een andere manier in de prijzen vallen, want de film wordt dan mogelijk bekroond met een Oscar. Heath 'The Joker' Ledger geldt postuum immers als een van de favorieten voor de Oscar van beste bijrol.

22-02-2009 om 19:01 geschreven door Patje007

In de dubbele biopic Che duikt genrekameleon Steven Soderbergh de Latijns-Amerikaanse geschiedenis en jungle in. En dat in het zog van de marxistische revolutionair Ernesto 'Che' Guevara (1928-1967). Op zoek naar de man achter de mythe, de posters en de T-shirts. 'In de maatschappij die hij nastreefde zou ik nooit aan de bak gekomen zijn.'

Iedereen kent hem als die linkse posterboy met baard en baret. Maar wie was Ernesto 'Che' Guevara écht? Wat waren zijn denkbeelden en strategieën? En waarom koos hij ervoor om na de geslaagde Cubaanse Revolutie van 1958 de Boliviaanse jungle in te trekken alwaar hij in 1967 - op 39-jarige leeftijd - werd geëxecuteerd?

De Amerikaanse veelfilmer Steven Soderbergh - bekend van sex, lies, and videotape (1989), Traffic (2000), Erin Brockovich (2000) en de Ocean's-films (2001, 2004 en 2007) - laat Hollywood even links liggen en onderneemt met het dik vier durende tweeluik Che een veeleer analytische dan heroïserende poging om bovenstaande vragen te beantwoorden.

Daarvoor baseerde Soderbergh zich op twee memoires van Guevara ( Reminiscences of the Cuban Revolutionary War én diens Boliviaanse dagboek) en vooral ook op het scenario van Peter Buchman en de research van hoofdrolspeler Benicio Del Toro. Beiden vlooiden jarenlang de archieven uit op zoek naar de waarheden en misverstanden omtrent de Argentijnse dokterstudent die na zijn dood tot hét icoon van jeugdig en links geïnspireerd verzet zou uitgroeien.

De eerste film The Argentine is de meest conventionele van de twee. De prent focust op Guevara's rol in de Cubaanse Revolutie en op de campagne tegen dictator Fulgencio Batista aan de zijde van Fidel Castro, met zwart-witfragmenten van zijn beroemde speech uit 1964 in het New Yorkse VN-hoofdkwartier als ideologische intermezzi. Deel twee Guerilla oogt met zijn kleinere beeldformaat en doemsfeertje dan weer een stuk elegischer en gaat over Che's mislukte poging om de revolutie te exporteren en zijn neergang in de Boliviaanse jungle.

Ondanks de epische schaal van het project en de aanhoudende fascinatie voor Guevara, vormen beide films - die Soderbergh zelf als één geheel beschouwt - echter niet bepaald een commerciële of kritische zegetocht. Zo hekelden nogal wat recensenten Soderberghs formalistische benadering van Guevara. Anderen, zoals de Cubaanse emigranten in de States, verweten hem dan weer onvoldoende aandacht te schenken aan de schaduwkanten van diens gewapende guerrillastrijd.

'Die kritieken had ik verwacht', aldus Soderbergh. 'Als je een biopic maakt over een historisch figuur die zowel gecontesteerd als geromantiseerd wordt, weet je vooraf dat je niet iedereen tevreden zult stellen. Che is géén definitieve Guevarabiografie. Wel een poging om twee scharniermomenten uit zijn leven op een filmisch passende manier te beschrijven. Wat me interesseert, zijn de mentale en fysieke processen achter die twee verschillende campagnes en de strategie waarmee je een grootschalig politiek idee, zoals een revolutie, in de praktijk kunt omzetten. Hoe Che er zelf uitkomt, is bijzaak.'

Je hebt dus geen sympathie voor zijn ideeën?
Steven Soderbergh: Omdat ze naïef zijn. Geen zinnig mens kan bezwaar hebben tegen socialistische grondbeginselen als solidariteit en gelijke rechten, maar als je die in een strikt gereguleerd staatssysteem giet, zoals het communisme, kan dat niet anders dan tot corruptie, misbruik en het beknotten van individuele vrijheden leiden. Bovendien kun je het marxistische model niet meer op onze moderne en geglobaliseerde maatschappij toepassen. Wat me aan Che fascineert, is dat een belezen en bereisde intellectueel als hij dat nooit heeft ingezien. Hij bleef dogmatisch vasthouden aan een systeem dat eind jaren 60 allang bewezen had in de praktijk niet te werken, in tegenstelling tot de vrijemarkteconomie.

Je bent dus een kapitalist?
Soderbergh: Eigenlijk wel. Mensen hebben nooit meer vrijheden, rechten en luxes gekend als in moderne, kapitalistische samenlevingen. Dat betekent niet dat de vrije markt altijd volkomen onbeteugeld moet blijven. Er is een sterke staat nodig om erop toe te zien dat iedereen van het systeem kan genieten en er geen uitbuiting is. Vandaar dat ik wellicht als enige Amerikaan zonder morren belastingen betaal. Noem me gerust een
overtuigde sociaal-democraat. Ik had bijna 'socialist' gezegd, ware het niet dat ik een Amerikaan blijf en bovendien een die voor het decadente Hollywood werkt. (Lacht)

Dat decadente Hollywood had wel geen cent veil voor 'Che'.
Soderbergh: De film is hoofdzakelijk met Frans geld gedraaid. Een vier uur durende film over een socialistische superheld ligt in Amerika sowieso gevoelig. En als je die ook nog eens in het Spaans draait, wordt het helemaal lastig. Amerikanen willen nu eenmaal geen onderschriften lezen en ik wil nu eenmaal geen Chebiopic maken met bruin geschminkte acteurs die Spanglish brabbelen. Ik wist dus vooraf dat het moeilijk zou worden om een Amerikaanse verdeler te vinden. Gelukkig trekt Che er momenteel van stad tot stad als roadshow event, waarbij beide films samen worden vertoond.

Een Oscarnominatie voor Benicio Del Toro had ongetwijfeld geholpen.
Soderbergh: Zeker. Maar dat we niet genomineerd zouden worden, had ik kunnen voorspellen. Zelfs al werd Benicio in Cannes vorig jaar nog tot beste acteur uitgeroepen.

Klopt het dat Terrence Malick - de maker van 'Badlands', 'Days of Heaven', 'The Thin Red Line' en 'The New World' - eerst door Del Toro als regisseur was gevraagd?
Soderbergh: Inderdaad. Benicio was al veel langer met het project bezig en is ook coproducent. Hij had eerst Terrence gevraagd omdat die in de jaren 60 nog als journalist in Bolivia had gewerkt en Che's campagne persoonlijk had meegemaakt. Alleen kregen ze het project maar niet van de grond. Toen Terrence in 2004 eindelijk The New World kon maken, is het script op mijn bureau beland.

Maar je was niet meteen enthousiast?
Soderbergh: Niet tot ik de garantie kreeg er iets origineels van te kunnen maken. Hoewel Che's leven als een avonturenroman leest - wat zeker een van de aantrekkingspolen was - wilde ik er geen klassieke biopic van maken, met een liefdesverhaaltje en spectaculaire actiescènes. Ik wilde een film maken waarin zijn collectivistische en dialectische ideeën vormelijk worden weerspiegeld.

Leg uit.
Soderbergh: Je kunt onmogelijk authentiek zijn als je het verhaal van je anti-imperialistische hoofdpersonage verpakt als de imperialistische spektakelfilm die hij zelf verfoeid zou hebben. Vandaar dat ik met een beperkte crew op locatie heb gefilmd én dat ik twee films heb gemaakt die als het ware elkaars spiegelbeeld zijn. Deel één over zijn opkomst en successen heb ik in cinemascope gefilmd met vrij klassieke composities. Deel twee over zijn neergang is gedraaid in 1: 85 met een Steadycam. Che zelf zag film trouwens enkel in termen van ideologische propaganda en keek er als artistiek medium eigenlijk op neer. In de maatschappij die hij nastreefde, zouden mensen als ik, die louter artistiek werk willen leveren, nooit aan de bak gekomen zijn. Nog een reden waarom we nooit dikke vrienden hadden kunnen worden. (Lacht)

Je hebt als tiener nooit een poster van Che op je kamer gehad?
Soderbergh: Nope. Mijn kamer hing vol met posters van Kubrick, Welles en Hitchcock - dat waren mijn helden. Ik wist weinig over Che. Het enige wat je in Amerika op school over hem te horen kreeg, was dat hij een communistische guerrillero was, een handlanger van Fidel Castro en dus per definitie een louche kerel. De meeste high school kids die een T-shirt van hem dragen, hebben er trouwens geen idee van wie hij is en waarvoor hij staat. Enkel onder universiteitsstudenten is hij een cultheld, maar aangezien ik nooit op de universiteit gezeten heb en enkel met film  bezig was, heeft hij in mijn jeugd geen rol van betekenis gespeeld.

Je zei dat je een authentieke film wilde maken en dus op locatie draaide. Toch moest je naar Spanje, Mexico, Puerto Rico en Bolivia uitwijken.
Soderbergh: Wegens het Amerikaanse handelsembargo. Als Amerikaan kun je Cuba wel bezoeken in het kader van culturele uitwisselingsprojecten, maar het blijft verboden om er te werken. Ik heb nochtans alles geprobeerd om het embargo te omzeilen. Ik heb zelfs een Zweeds paspoort aangevraagd - aangezien mijn roots daar liggen - maar het is me niet gelukt. Gelukkig lijken onze locaties heel erg op de Cubaanse. Bovendien kon ik samenwerken met de Che Guevarastichting en heb ik verschillende getuigen en voormalige strijdmakkers van Che in Cuba opgezocht.

Je hebt ook Fidel Castro's zegen gekregen.
Soderbergh: Klopt. Benicio heeft hem ontmoet en Fidel garandeerde ons volledige medewerking, zonder zich verder met het project te bemoeien. In Cuba is de film ondertussen ook enthousiast onthaald en Benicio heeft er een minutenlange ovatie gekregen. Nochtans was dat zeker geen streefdoel. Zoals ik al zei: deze film is pro noch contra Guevara. Het is een zo objectief mogelijke analyse van enkele sleutelmomenten uit zijn leven en een poging om hem te schetsen zoals hij werkelijk was. Per definitie blijft het een interpretatie, maar we hebben zeker niets verzonnen.

Hoe zou je Che's persoonlijkheid samenvatten?
Soderbergh: Hij was charismatisch, maar vooral erg hard. Hij was dan wel een idealist, hij toonde zich enorm pragmatisch. Vandaar dat hij het geweld niet schuwde.

Je nieuwste film 'The Girlfriend Experience' is een komedie over de seks-industrie met de 20-jarige pornoster Sacha Grey als hoofdrolspeelster. Is dat niet het legitimeren van uitbuiting om Che's jargon even te bezigen?
Soderbergh: Waarom? Als mensen uit vrije wil hun lichaam willen verkopen, wie ben ik om daar morele bezwaren tegen te hebben? Het is dienstverlening tegen betaling, zoals ik zelf ook mijn lichaam verkoop aan de Warner studio's om films voor hen te maken. Enkel mijn brein weliswaar, want naar mijn lijf is weinig vraag. (Lacht)

Drie jaar geleden kondigde je zelf ook een revolutie aan door je film 'Bubble' tegelijk in de bioscoop, op dvd en op betaaltelevisie uit te brengen. Nogal wat studio's en exploitanten verweten je toen de toekomst van de bioscoop op de helling te zetten.
Soderbergh: Bubble was een lowbudgetfilm zonder marketingbudget. Dergelijke producten hebben alleen een kans door ze op verschillende kanalen tegelijk aan te bieden en dus maximaal van de media-aandacht rond de release te profiteren. Tot hier toe heeft geen enkele studio echter het lef gehad om ook een grote film op die manier uit te brengen. Pas dan zul je gefundeerde uitspraken kunnen doen of zoiets een nefaste invloed heeft op het bioscoopbezoek - wat ik overigens sterk betwijfel. Wie niet voor een film wil betalen, haalt hem nu tenslotte ook van het internet. Hollywood heeft gewoon last van technofobie en tracht de markt tegen kleine spelers af te schermen. De digitale revolutie maakt het dan wel mogelijk om met minder geld films te maken, je hebt nog altijd een groot marketingbudget nodig om hen aan de man te brengen. Let op mijn woorden: straks komt er toch eens een studiofilm tegelijk op dvd en in de cinema uit en er zal nog steeds evenveel volk in de zalen zitten. Of even weinig. (Lacht)




Che: the Argentine speelt sinds 18 februari 2009 in de Kinepolis-bioscopen


Regisseur: Steven Soderbergh
Cast:         Benicio Del Toro, Benjamin Bratt, Demian Bichir, Santiago Cabrera, Elvira Minguez
Genre:       Biografie, drama
Duur:        127 minuten

20-02-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

'Loft', de film van regisseur Erik Van Looy en scenarist Bart De Pauw, wordt de meest succesvolle Vlaamse film aller tijden.

Met 1.082.480 bezoekers kraakt Loft het record van 1.082.000 dat gedurende 19 jaar op naam stond van Koko Flanel. De teller loopt door want de film speelt nog steeds met succes in 41 bioscoopzalen.

In deze thriller volgen we het verhaal rond vijf vrienden die een loft delen voor hun liefdesavonturen. Wanneer de vrienden een dood lichaam aantreffen in de loft begint de zoektocht naar de dader.






De top 5 van best bekeken Belgische films

1. Loft (2008) - Erik Van Looy - 1.082.480 (loopt nog in 41 zalen)

2. Koko Flanel (1990) - Stijn Coninx - 1.082.000

3. Hector (1987) - Stijn Coninx - 933.000

4. Daens (1993) - Stijn Coninx - 848.000

5. De Zaak Alzheimer (2003) - Erik Van Looy (750.000)

19-02-2009 om 19:48 geschreven door Patje007

There will be blood, de verfilming van Upton Sinclair's roman oil  uit 1927, vertelt het verhaal van oliemagnaat Daniel Plainview(rol van Daniel Day Lewis), uit California, die met de hulp van zijn zoontje zijn imperium uitbreidt door verschillende dorpjes op slinkse wijze van hun olierijke land te ontdoen. Wanneer hij een dorp bereikt waar Eli Sunday(Paul Dano) een machtige rol heeft als de plaatselijke priester, krijgt Plainview het moeilijker dan hij aanvankelijk had gedacht. Maar de manipulatieve, meedogenloze en hyperambitieuze Plainview wil altijd zijn zin krijgen. De vraag is dus vooral ten koste van wie en hoe hij zijn doel gaat bereiken.




Deze film is vast niet ieders "cup of tea": de eerste 20 minuten van de film wordt er niet gesproken en we zien alleen Plainview die, staand in een gat, aan het boren is, en later in de open vlakte bezig is, en met verschillende collega’s samenwerkt wanneer hij olie gevonden blijkt te hebben. 

Wat mij vooral is bijgebleven na het zien van de film is de ronduit schitterende vertolking van Daniel Day Lewis, een acteur met films op zijn palmares gaande van Gangs of New York, The boxer, In the name of the father tot de Last of the Mohicans.
Buiten zijn rol van Daniel Plainview in There will be blood won hij trouwens eveneens een Oscar voor My Left foot: the story of Christy Brown.
Zijn rol in There will be blood doet misschien nog het meest denken aan zijn rol van Bill The Butcher in Gangs of New York.

Conclusie: een film met thema's zoals hebzucht, haat, liefde, geloof jaloezie die de volle 158 minuten boeiend blijft vooral omwille van de vertolking van Daniel Day Lewis.

Regie:        Paul Thomas Anderson
Genre:       drama
Tijdsduur:  158 minuten
Release:    20 februari 2008
Acteurs:    Daniel Day-Lewis, Paul Dano, Kevin J. O'Connor, Ciaran Hinds, Dillon Freasier.

15-02-2009 om 20:47 geschreven door Patje007

14-02-2009 om 20:18 geschreven door Patje007

13-02-2009 om 18:28 geschreven door Patje007

Een beschadigd lichaam, een verscheurde ziel en een uitgebluste carrière - de rol van verzopen worstelvedette in The Wrestler is Mickey 
Rourke (52) op het getekende lijf geschreven. De eeuwige Hollywoodrebel heeft het over zijn zoveelste comeback én zijn kans op een eerste Oscar. 'Logisch dat iedereen me afgeschreven had. Dat had ik zelf namelijk ook.'

Onkruid vergaat niet, zo wil het gezegde. Als dat binnen de met glitter en glamour gecementeerde muren van Tinseltown voor iemand opgaat, dan wel voor ex-Hollywoodster, ex-sekssymbool, ex-profbokser en ex-van-alles-en-nog-wat Mickey Rourke. De verguisde leading man uit Rumble Fish, Year of the Dragon, Nine 1/2 Weeks en Barfly was door velen - hijzelf incluis - allang afgeschreven, maar drie jaar na zijn kortstondige opleving met de noir-comic Sin City maakt hij weer een onverhoopte comeback. En wat voor één.

Met het ontroerende The Wrestler - een dardenniaans verpakt worsteldrama van Requiem for a Dream-regisseur Darren Aronofsky - heeft Rourke eindelijk nog eens een vlezige hoofdrol te pakken. Bovendien won de film de Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië, en mocht Rourke twee weken geleden zijn eerste Golden Globe in ontvangst nemen - om van de allereerste Oscarnominatie uit zijn grillige, grotendeels door hemzelf verpeste carrière nog maar te zwijgen.

In de veelgeprezen prent haalt Rourkede spandexbroek en spierbalsem van Randy ' The Ram' Robinson boven, een uitgerangeerde worstelkampioen die met nostalgie aan zijn gloriedagen in de jaren 80 terugdenkt. Meer dan wat derderangskampen en kloteklusjes zitten er voor de aftakelende Randy niet meer in. Tenzij hij het alsnog met zijn vervreemde dochter (Evan Rachel Wood) kan goedmaken, bij zijn favoriete stripteaseuse (Marisa Tomei) wat warmte zou vinden en in de ring nog één keer mag schitteren, al tekenen zijn knokige botten en beurs gebeukte rug steeds vaker protest aan.

Je hoeft niet over veel fantasie te beschikken om in Randy's zielige, autodestructieve relaas een spiegel te zien van Rourkes eigen van ongezonde dosissen seks, drugs en rock-'n-roll doorzopen loopbaan, met de worstelarena als metafoor voor Hollywood. 'De film werd geschreven met mij in gedachten', grijnst Rourke, de bast half ontbloot, met whisky en sigaretten binnen handbereik en zijn onafscheidelijke chihuahua Loki vredig duttend naast hem. 'Randy is een onverbeterlijke fuck-up, een has-been die alles voor zijn sport heeft gegeven, maar het buiten de ring volledig heeft verknald. Door zijn eigen domme schuld heeft hij zijn looks, gezondheid en geliefden verloren. Ik wil niet pathetisch klinken, maar het kostte me niet veel moeite om me met Randy en zijn schaamtegevoel te identificeren.'

Dat zal wel beteren als je straks een Oscar wint, niet?

Mickey Rourke: Twintig jaar geleden zou een Oscar alles voor me betekend hebben. Nu wil ik gewoon mijn carrière voortzetten. Ik acht me dolgelukkig dat ik na al die jaren opnieuw kan werken. Tenslotte krijgt niet iedereen een tweede kans - zeker niet in Hollywood. En ik kan het je verzekeren: vijftien jaar geleden was het echt wel afgelopen met mij.

Hoe ben je er dan in geslaagd om terug te keren?

Rourke: Ik ben een vechter, maar heb vooral geluk gehad. Enkele weken geleden ontmoette ik een grote Hollywoodster van vooraan in de veertig die ooit 30 miljoen dollar per film kreeg, maar wiens carrière inmiddels al een paar jaar in het slop zit. Ik keek naar hem en zag meteen dat hij noch de wil noch de kracht heeft om terug te keren. Tenzij hij, zoals ik, snel een paar betrouwbare mensen ontmoet die hem weer op het rechte pad helpen.

Wie waren dat voor jou?

Rourke: Enkele vrienden. Mijn broer. Mijn levensgezel Loki ( zijn chihuahua), die inmiddels al zeventien is en van een operatie herstelt. En mijn psychiater. Toen mijn ex het indertijd aftrapte ( Carré Otis met wie Rourke van 1992 tot 1998 getrouwd was en die hij nog steeds de liefde van zijn leven noemt) smeekte ze me om hulp te zoeken en voor één keer heb ik haar advies opgevolgd. Dat heeft niet alleen mijn carrière, maar ook mijn leven gered. Cause I was totally fucked up back then.

Zou je de dingen nu anders aanpakken?

Rourke: Absoluut. Vroeger voelde ik me in oorlog met alles en iedereen. I was just pissing in the wind, you know. Voor mijn eerste goede rol in Body Heat kreeg ik 1000 dollar per dag. En wat deed ik? Meteen 1500 eisen en de hand bijten die me voedde. Had ik die 500 dollar nodig? Fuck no! Maar ik kwam uit een hard, onbemiddeld white trash milieu en dacht dat het Hollywoodspel zo gespeeld werd. Ik was ook alleen met mezelf bezig. Ik kwam van de Actor's Studio in New York, wilde in de traditie van Marlon Brando en Montgomery Clift treden en dacht dat alles om respect en authenticiteit draaide. Compromissen sluiten of film als een industrie beschouwen hoorde daar absoluut niet bij. Ik ging die beunhazen uit Hollywood eens tonen hoe het moest. Maar dat was bullshit natuurlijk. De wereld en Hollywood waren helemaal niet tegen mij. Het
zat allemaal in mijn hoofd.

Begin jaren 90 keerde je Hollywood de rug toe en werd je profbokser. Uit roeping of uit noodzaak?

Rourke: Beide. Ik had altijd al gebokst en prof worden was een droom van me. En in Hollywood wilde toch niemand nog met me werken. Plus: ik had een degout van mezelf als acteur gekregen. Ik had een dik pantser opgebouwd waarvan mensen bang waren. Hoe meer ze hun best deden om dat te doorbreken, hoe defensiever en bitsiger ik werd. Dat schild werd gewoon een gevangenis waarin ik mezelf opgesloten had. Bovendien had ik toen ook een foute entourage. Kortom: I was in all the wrong places with all the wrong people.

Al in '97 begon je opnieuw te acteren - met vallen en opstaan. Waarom heeft het zolang geduurd vooraleer je echt terug was?

Rourke: Iemands vertrouwen schenden gaat snel. Iemands vertrouwen winnen duurt heel wat langer. Toen ik terugkeerde na zes jaar bokser te zijn geweest, beschouwden producenten me als een totaal onbetrouwbare factor. En dus moest ik langzaam terugkomen via kleine rolletjes in kleine films. Er was zeker geen ontvangstcomité om mijn comeback te vieren. Integendeel. Overal kreeg ik te horen dat ik maar beter weg kon blijven en dat ik sowieso afgeschreven was. En terecht. Ik had mezelf namelijk ook afgeschreven. Ik kan Darren Aronofsky dan ook niet genoeg bedanken voor de kans die hij me met The Wrestler geboden heeft.

Voel je nu geen enorme druk om te bevestigen?

Rourke: (knikt) ik wist eerlijk gezegd niet goed wat doen na The Wrestler. Ik wist dat we een fantastische film hadden gemaakt, en dat ik weer in een positief daglicht zou komen te staan. Daarom wilde ik absoluut niet weer de foute keuzes maken. Gelukkig heb ik Killshot, een thriller van John Madden naar een roman van Elmore Leonard die straks uitkomt. En ik heb inmiddels ook een remake gemaakt van 13 Tzameti met Ray Winstone, Ben Gazzara en Jason Statham. Hopelijk wordt die prent ook een knaller. Geld interesseert me allang niet meer. Ik wil met goede regisseurs aan interessante films werken en de producenten tonen dat ik geëngageerd én betrouwbaar ben.

Het levensverhaal van Randy vertoont nogal wat gelijkenissen met dat van jou. Is 'The Wrestler' een soort schuldbekentenis?

Rourke: Deels wel. Ik heb Darren zowel fysiek als emotioneel alles gegeven wat ik in me had. Dat eiste hij van mij, hoe persoonlijk of uitputtend ook. The Wrestler was een pijnlijke trip. Ik heb bijna elke dag gehuild. En toch wil ik dolgraag opnieuw met Darren samenwerken, desnoods zelfs gratis.

Hij heeft zijn nek voor jou uitgestoken, want op een gegeven moment zou Nicolas Cage de rol van Randy vertolken.

Rourke: Klopt. Zeven miljoen dollar is relatief weinig voor een film, maar niemand wilde zoveel geld ophoesten al ik de hoofdrol zou spelen. Vandaar dat het project bij Nicolas Cage belandde, die er als grote ster meteen 20 miljoen voor bijeenkreeg. Nicolas heeft me toen gebeld om mijn fiat te vragen, maar gelukkig is het project uiteindelijk toch weer bij mij terechtgekomen. Iedereen was reuzeblij voor me. Behalve ik. (Lacht)

Waarom?

Rourke: Omdat ik wist dat Darren mijn bloed wilde. Dit zou en moest tenslotte mijn film worden. Ik wist dat ik al die pijnlijke herinneringen zou moeten oprakelen. En dat ik 15 kilo spiermassa moest bijkweken en zeven maanden lang als een professionele worstelaar diende te leven en te trainen.

Heeft je bokservaring je daarbij niet geholpen?

Rourke: Integendeel. Ik moest alles afleren wat ik als bokser had geleerd. Boksen gaat over raken en ontwijken, worstelen over faken en contact zoeken. De twee vallen niet met elkaar te vergelijken. Ik had ook totaal geen respect voor worstelen, dat ik niet als een sport, maar als een circusact voor freaks beschouwde. Maar: na alle blessures en intensieve trainingen weet ik ondertussen wel beter. Worstelaars zijn top-entertainers én topatleten die honderd procent voor hun publiek leven, ook al moeten ze steroïden slikken en gaat dat soms ten koste van hun gezin. Toen ze met zijn allen zaten te snotteren bij de première waarop ik hen had uitgenodigd, wist ik dat ik hun respect gewonnen had en dat we een authentieke film hadden gemaakt.

Randy heeft het lastig met ouder worden. Jij ook?

Rourke: Als je naar mijn plastische ingrepen vraagt, kan ik je zeggen dat die vooral met mijn bokscarrière te maken hebben. Ik heb zes jaar voor punchbal gespeeld en mijn vertimmerde kop moest écht wel bijgewerkt worden. Voor de rest zie ik mezelf het graf induiken zoals ik er nu bijloop. Dat neemt niet weg dat ouder worden klote is en dat het vroeger makkelijker was om vrouwen te versieren. Zolang ik geen saaie ouwe lul word, heb ik er echter vrede mee.

Randy heeft ook heimwee naar de jaren 80, 'toen je nog lol mocht trappen en die depressieve Kurt Cobain de muziek nog niet verneukt had'. Herkenbaar?

Rourke: Zeker. Ik herinner me de jaren 90 zelfs geeneens. En ik wil ze me ook niet herinneren, al was het maar om de klotefilms die ik toen heb gemaakt. (Lacht)

Hoort 'Shades' daar ook bij, die film uit 1999 van Erik Van Looy?

Rourke: Erik who? Wat ik me daar vooral van herinner is dat ik toen flink veel lol heb getrapt met Danny Hiele, de Hollandse cameraman. Doe je hem en Erik de groeten van me?

The Wresler speelt vanaf 11 februari 2009 in de Kinepolis-bioscopen, dit in het Cinémanie-concept.


Regie:  Darren Aronofsky
Cast:   Mickey Rourke, Marisa Tomei, Evan Rachel Wood
Genre: Drama
Duur:  105 minuten

11-02-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

'Slumdog Millionnaire' heeft zondag de prijs voor beste film gekregen op de Bafta's, de Britse filmprijzen. In de aanloop naar de Oscars kaapte de film van de Brit Danny Boyle zeven awards weg. Vorige maand was de film ook al de winnaar op de uitreiking van de Golden Globes.

10-02-2009 om 20:09 geschreven door Patje007

Een gesprek met Oscarwinnares Cate Blancett over The Curious Case of Benjamin Button. Button is met dertien Oscarnominaties de grote kanshebber bij de uitreikingen van de Academy Awards 22 februari.

Wat trok je aan in het project?
Cate Blanchett: Uiteraard zeg je geen 'nee' tegen een meeting met regisseur David Fincher en Brad Pitt. En een verhaal van (Oscarwinnend scenarist) Eric Roth is natuurlijk ook iets om heel enthousiast over te raken. Het verhaal is op zichzelf al prachtig, maar het is altijd afwachten of het zich goed vertaalt naar het witte doek. Ik heb gisteravond voor het eerst de complete versie van The Curious Case of Benjamin Button gezien. Hoewel ik genoten heb van de opnames, kon ik die ervaring loslaten en betoverd raken door de film. Elke frame is noodzakelijk en van een onbeschrijfbare schoonheid. Button is één van de weinige films, waarbij de speciale effecten volledig in dienst staan van het verhaal.

Bepaalde delen van de film bent u bedekt door make-up die u ouder moet doen lijken. Voelde u zich met die extra rimpels en oude huid ook sterker en wijzer of juist kwetsbaarder?
Cate Blanchett: Naarmate je ouder wordt, en het krijgen van kinderen verergerd dit, leer je steeds meer lief te hebben. Je beseft echter ook dat je veel te verliezen hebt. In dat opzicht maakt het je kwetsbaarder. En nadat ik de film gisteren zag, werd ik herinnerd aan de verschillende levensfases van een mens. Als je een puber bent, denk je dat je onsterfelijk bent. Ik herinner me dat gevoel. En ik heb dat gevoel volgens mij niet meer. Waarschijnlijk probeer ik onsterfelijk te zijn door duizend levens te leven door de rollen die ik speel. Maar ik besef dat we allemaal langzaam maar zeker naar het onvermijdelijke afreizen.

Wat was voor u de grootste uitdaging?
Cate Blanchett: Mijn uithoudingsvermogen is behoorlijk op de proef gesteld. De draaidagen waren erg lang. Op de dagen dat je veel make-up nodig had, probeerde je vroeg naar bed te gaan, zodat je fris aan de dag kon beginnen. Vaak lukte dit niet en probeerde je in de make-up stoel nog een paar uurtjes slaap mee te pakken. Zo kon het dus gebeuren, dat je stokoud wakker werd. Ook was er een enorme tijdsdruk, want de make-up droop na een paar uur onder de felle filmlampen van je gezicht af.

Vond u het belangrijk dat de opnames in New Orleans plaatsvonden?
Cate Blanchett: Zeker. Tijdens de opnames wordt het feest Mardi Gras gevierd. Het was de eerste sinds de grote overstroming. Dit zegt veel over de ongelofelijke veerkracht van New Orleans. De inwoners hebben de meest verschrikkelijke dingen meegemaakt en toch gaan ze er niet aan onderdoor.

De film bestrijkt vele decennia en behandelt onderwerpen zoals oorlog, financiële crisissen en natuurrampen. Om welke problemen maakt u zich zorgen en hoopt u dat ze opgelost zijn, voordat uw kinderen volwassen zijn?
Cate Blanchett: Ik denk dat er geen groter probleem momenteel is, dan de klimaatsveranderingen. Het is behoorlijk angstaanjagend, maar volgens mij hebben we een kans om het tij te keren. De financiële crisis had niet op een slechter tijdstip kunnen gebeuren, want de mensheid heeft er een handje van om in dit soort situaties een gemakkelijke uitweg te kiezen. Ik zie echter een kans om opnieuw onze levens in te delen. Ik denk elke dag aan dit probleem en aan de onzekere toekomst die mijn kinderen tegemoet gaan.

06-02-2009 om 19:49 geschreven door Patje007

05-02-2009 om 20:14 geschreven door Patje007

04-02-2009 om 20:03 geschreven door Patje007