30-05-2009 om 20:06 geschreven door Patje007

Twee keer viel Pedro Almodóvar in Cannes in de prijzen; twee keer speelde Penélope Cruz in de bekroonde film. Op het filmfestival van Cannes stelde Pedro Almodóvar de film Los Abrazos Rotos voor.                      




Het verhaal: Harry Caine leeft en schrijft al 14 jaar lang in het donker, sinds hij een auto-ongeval had en daarbij blind werd. De enige mensen die hem helpen zijn Judit Garcia en haar zoon Diego. Wanneer Diego iets overkomt en Harry besluit voor hem te zorgen, vertelt hij de jongen over het leven dat hij leidde voor het tragisch ongeval. Zijn leven als schrijver Harry Caine en regisseur Mateo Blanco, zijn leven met Lena, de liefde van zijn leven...


Een verslag van een interview naar aanleiding van de voorstelling van Los Abrazos Rotos op het filmfestival van Cannes:

Pedro Almodóvar sloft het dure Parijse hotel binnen op zijn geliefde baskets en met een dikke gebreide vest.
Een prijsje plakken op de outfit van Penélope Cruz is net iets moeilijker: haar witte jasje en skinny jeans komen misschien van een designer, maar misschien ook gewoon van het rek.
Ze zouden een hippe vader en dochter kunnen zijn: Pedro voert het hoge woord, zij kijkt hem geduldig aan.


Het Filmfestival van Cannes had u gevraagd om de jury voor te zitten, maar dat hebt u geweigerd.
Pedro Almodóvar: 'Het is niet de eerste keer dat ze me dat vragen. Ik heb altijd moeten weigeren uit tijdgebrek en dat kwam me goed uit, want ik haat het om films van anderen te beoordelen. Ik moet er niet aan denken dat een negatief oordeel van mij het succes van iemands film in de weg staat.'
'Op aandringen van mijn broer (Agustin Almodóvar is ook zijn producent) en mijn distributeur stel ik Los abrazos rotos wel voor in competitie. Maar eigenlijk hou ik niet van wedstrijden. Zelfs als je wint, is het raar om een palm te ontvangen, terwijl regisseurs die even goede films hebben gemaakt met lege handen blijven zitten.'
'Maar goed, de film zit nu in de competitie, dus ik zal de regels van het spel respecteren. Je kunt in Cannes op korte tijd ook veel promotie maken voor je film. Ik denk niet dat ik zal winnen, maar ik heb goede herinneringen aan elk bezoek dat ik aan Cannes heb gebracht: het festival is echt een viering van de film.'

Het mannelijke hoofdpersonage Mateo, ook wel bekend als Harry, is een regisseur.
Pedro Almodóvar: 'Er zit in al mijn films wel een alter ego van mezelf. Hitchcock kwam in al zijn films voor als figurant, ik stop veel dingen uit mijn privé-leven in mijn films.'
'Ik denk overigens dat er nog een mooie film te maken is over de vrouwen met wie Hitchcock werkte. Hij had een neurotische relatie met al zijn leading ladies. Hij was altijd op hen verliefd, maar omdat ze onbereikbaar bleven, nam hij wraak door ze heel slecht te behandelen tijdens de opnames.'
'Zijn narcisme bestond eruit een figurant te zijn, ik maak films over mezelf. Ik heb wel in mijn eigen films gespeeld, tot La ley del deseo, maar dat was altijd omdat een acteur niet kwam opdagen of omdat het budget niet toereikend was.'




Mateo wordt blind in de film, is dat uw schrikbeeld?
(Cruz begint hartelijk te lachen.) Pedro Almodóvar: 'Ik moet er niet aan denken dat mij overkomt wat ik mijn personages aandoe. Maar er zijn natuurlijk voorbeelden genoeg in de filmgeschiedenis van regisseurs die geobsedeerd zijn door blindheid - Nicholas Ray, bijvoorbeeld.'
'Het enige wat ik absoluut niet op zou geven mocht ik blind worden, is lezen. Desnoods zou ik wel voorlezers inhuren. En ik kan me voorstellen dat ik hen zou corrigeren terwijl ze lezen, zoals ik ook doe met mijn acteurs.' (lacht)
'Ik kan me zelfs voorstellen dat ik op het gehoor een toneelstuk zou regisseren. De beste scènes in mijn films heb ik op het gehoor geregisseerd: als de acteurs de tekst goed brengen, zit alles goed. Dat klopt toch, Pé?' (Penélope knikt)

Penélope speelt trouwens een actrice, die met een rijke man is getrouwd om hogerop te raken, wat ook een rol is, en zij en Mateo bekijken samen ook nog films - al die actrices! Hoe speelt u zoiets?
Penélope Cruz: 'Voor Volver had Pedro me gevraagd om veel Italiaanse neorealistische films te bekijken, met vrouwen als Claudia Cardinale, Sophia Loren en Anna Magnani. Maar hij wou vooral hun imago, als referentiekader. Pedro vraagt me nooit om een actrice na te bootsen. Dat zou ook onbegonnen werk zijn voor een vrouw als Lena, die al meerdere gezichten heeft.'
Pedro Almodóvar: 'Ik geef veeleer een soort iconografie aan, we bouwen een beeld uit samen met de kappers en costumiers. Het helpt actrices om hun rol op te bouwen, als ze zien hoe ze eruit zullen zien in de film.'

U bent zelf een stijlicoon, maar in de film staat u zeer huismoederlijk te koken.
Penélope Cruz: 'De waarheid is: voor films leren acteurs de raarste dingen. Ik kan bijvoorbeeld uitstekend blijven zitten op een galopperende kameel, want ik heb daar ooit vier maanden op geoefend (voor de film Sahara uit 2005, met Matthew McConaughey). Koken kan ik helemaal niet, maar ik kan razendsnel groenten snijden, omdat ik daar cursussen voor gevolgd heb. (lacht) Maar eigenlijk ben ik een ramp in de keuken. Het is trouwens één van de dingen die ik graag zou leren, voor mezelf.'
Pedro Almodóvar: 'De Penélope die een mode-icoon is, ken ik niet. Ze is eigenlijk een heel simpel meisje, ze is ook altijd simpel gekleed. En heel benaderbaar. (Draait zich naar Cruz.) Dat vind ik nu zo vreemd, dat jij niet kunt koken.'

'Los abrazos rotos' is, na 'Volver' en 'Todo sobre mi madre', al de derde film die u met Pedro Almodóvar maakt. Blijkbaar bevalt de samenwerking u?
Penélope Cruz: 'We kennen elkaar al zo lang, we hebben een intense relatie, of dat nu op de set is of tijdens de maanden voorbereiding vooraf. Ik kan de films die ik met Pedro heb gemaakt met geen enkele andere film vergelijken. Met hem samenwerken is altijd avontuurlijk, altijd anders.'






Waarom wilde u Lena spelen? Het is een gekwetste vrouw, maar ze is geen slachtoffer: niet het soort vrouw dat iedereen sympathiek zal vinden.
Penélope Cruz: 'Hombre! (denkt na) Haar passie voor de film, die ze zolang verborgen heeft moeten houden, maakt haar menselijk. Zelfs haar familie weet niet dat ze de droom koestert om te acteren. Maar ze houdt echt van Mateo, de regisseur. Bij hem kan ze zichzelf zijn: in zijn omgeving hoeft ze geen masker meer op te houden, is ze niet langer de dochter die zich voor haar familie opoffert. Het interessante is natuurlijk dat ze meer heeft moeten acteren in het echte leven dan voor de camera.'
Pedro Almodóvar: 'Ik wilde geen femme fatale verzinnen, dit verhaal heeft zich aan mij gedicteerd. Lena houdt echt van Mateo, maar het belangrijkste in zijn leven is film.'
'Als je een verhaal schrijft, weet je niet zo goed waar je zult uitkomen. Dat was deze keer niet anders: al schrijvend ontdekte ik dat deze film een liefdesverklaring zou worden aan 'de film'. Film vervolmaakt het leven: al onze mislukkingen, successen en experimenten maken onze films. Na zeventien films te hebben gemaakt en er duizenden te hebben gezien, is cinema een tweede natuur voor mij. Mijn leven is bijna uitsluitend film. Wat in mijn leven tussen twee films in gebeurt, gebruik ik wel weer in een volgende film.'

De kleuren in de film zijn weer opvallend fel.
Pedro Almodóvar: 'Ik gebruik geen realistische kleuren, maar ik wil ook geen valse realiteit opbouwen. Kijk, alle elementen van het filmbeeld zijn een beetje kunstmatig, of dat nu het decor is, of de kleuren, of de kostuums. Met die ingrediënten moet ik een mix maken, de kleuren kiezen die de emoties van een scène het meest in de verf zetten.'

'Ik ben opgegroeid in de jaren 1960, met de felle kleuren van de technicolor, later ook van de pop-art. Het is een palet dat ik nog steeds probeer te bereiken, en dat is mijn kleurenpalet geworden: een beetje Caribisch, een beetje barok - hoewel ik geboren ben in La Mancha, zowat de strengste regio van Spanje.'
'Maar de kleuren mogen geen gimmick worden, ze mogen niet te banaal of te gemakkelijk zijn. Ik kies ze met een dramatisch doel, ze moeten een bepaalde emotie losweken.'

'Onderschat niet hoe belangrijk zoiets is voor een medium als film. Herinner je de scène in Casablanca waarin Humphrey Bogart en Ingrid Bergman spreken over hun ontmoeting, de dag dat de Duitsers Parijs binnenmarcheerden? Hij zegt: “Hoe zou ik dat kunnen vergeten? De Duitsers marcheerden door Parijs en jij droeg een blauwe jurk tussen dat grijs., Wat dat niet oproept! Dat kun je bereiken met de juiste kleuren.'



Intussen weten we dat Pedro Almodóvar dit jaar verrassend naast de Gouden Palm heeft gegrepen voor de film Los Abrazos Rotos.
Ik kan jullie nog meegeven dat Los Abrazos Rotos sinds 20 mei 2009 in de Kinepolis bioscopen speelt.


Regie:  Pedro Almodóvar
Cast:   Penélope Cruz, Blanca Portillo, Lluis Homar
Genre: Drama
Duur:   127 minuten 

28-05-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Hello filmfreaks,

Ik ben terug van een weekje weggeweest, en zal jullie vanaf deze week opnieuw zo goed mogelijk op de hoogte houden van interessante feiten, interviews en ander relevant filmnieuws
De voorbije week werd vooral gekenmerkt door een redelijk onverwachte winnaar van de Gouden Palm, uitgereikt te Cannes, namelijk Das weisse Band van Michael Haneke, regisseur van films zoals La Pianiste en Funny Games, dus bij ons niet zo heel bekend.
Voor de rest valt deze week vooral het uitstekende box-office resultaat op van Night at the museum 2, een komedie met oa. Ben Stiller en Owen Wilson, in de USA toch reeds goed voor 70,1 miljoen dollar en de 1ste plaats in de filmtop 10, bij ons binnengekomen op een 2de plaats.

Naar volgende week toe wordt het vooral uitkijken naar Terminator Salvation, het 4 de deel uit de Terminator Saga, met deze keer Christian Bale in de hoofdrol. Een link naar de trailer kunnen jullie in het onderdeel trailers aan de linkerkant(midden) van mijn blog bekijken.

See you.

27-05-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

De film, scenarist/regisseur Tony Gilroy's indrukwekkende opvolger van Michael Clayton (2007), zit vol verrassende plotwendingen, biedt ratelende en intelligente dialogen en - misschien nog belangrijker - geeft Roberts opnieuw haar eerste hoofdrol sinds Mona Lisa Smile (2003).

Een gesprekje met Roberts over de film. En ondertussen leren we heel wat leuke dingen bij. Van waarom zij en Clive samen zo goed zijn op het scherm tot wat er nodig is om uitgenodigd te worden in haar keuken en waarom ze liever een afschuwelijk vettig stuk vlees eet dan een roddelmagazine leest.

1. Venijnige geliefden spelen in Closer (2004) bracht Julia en Clive dichter bij elkaar.

Roberts en Owen leerden elkaar kennen en werden vrienden op de set van Closer. Ze speelden er man en vrouw die elkaar beliegen, bedriegen en verbaal misbruiken. Maar toch benadrukt Roberts dat ze een geweldige tijd hadden tijdens de opnames. "Het gaat er bij momenten wild aan toe in Closer", zegt ze. "Maar het leuke is dat we werden begeleid door De Meester Mike Nichols en hij dwong ons die scènes te doen, hoe rauw of lelijk ze ook waren. Als je zo moet acteren dan word je ofwel goeie vrienden en moet je elkaar vertrouwen of spreek je nooit meer met elkaar omdat je je niet op je gemak voelt bij die persoon. Maar gelukkig voor ons, was het het eerste." Het resultaat van die vriendschap is te zien in bijna elke scène van Duplicity, en dat beseft Roberts maar al te goed: "Ik denk dat als je iemand vertrouwt, je ook plezanter en speelser kan zijn, en dat hadden die scènes nodig, dat extra sprankeltje."

2. Julia liegt graag... op het scherm.

Roberts sexy corporate dubbelagent Claire Stenwick is niet meteen de meest morele persoonlijkheid die ze ooit heeft gespeeld maar het is onmogelijk om niet voor haar te vallen, dat doet ook Owens Ray Koval. En Julia begrijpt ook de aantrekkelijkheid van haar personage. "Terwijl het verhaal zich ontspint laat Claire haar harnas vallen of verandert ze van versnelling", zegt ze. "Het leuke aan haar is, of je haar graag hebt of niet, is dat ze perfect gelukkig is met wie ze is, wat ze doet en hoe ze dat doet. Ze is daar nogal meedogenloos in. En terwijl haar relatie met Ray openbloeit, verandert ze van focus. Ik hou van die scène op het einde in de luchthaven, heel leuk om te spelen. Die is meesterlijk. Tony(Gilroy, de regisseur) is een heel, heel slimme kerel. Het is geweldig om te zien hoe die twee personages proberen om hun kaarten op tafel te leggen en ze geloven elkaar niet. Ik bedoel, hoe overtuig je de beste leugenaar die je kent dat je zelf niet aan het liegen bent. Dat is een superidee!"

3. Ze wil Duplicity geen comeback noemen maar ze heeft ook haar kinderen niet verwaarloosd.

Voor Duplicity had Amerika's favoriete actrice geen hoofdrol meer aangenomen sinds Mona Lisa Smile. Roberts was te zien in ensemble films of in bijrollen sinds ze aan een familie begonnen is met cameraman Danny Moder (ze hebben samen 3 kinderen). Maar ze benadrukt dat het geen comeback is. "Wel, het lijkt nog niet zo lang geleden sinds Charlie Wilson's War (2007) uitgekomen is en ik nog een film (Fireflies in the Garden - 2008) die in de zalen komt op vaderdag, dus ik voel me wel druk bezet. Iemand zei me onlangs dat ik 13 films had gemaakt in de laatste 6 jaar." Wanneer een reporter opmerkt dat daaronder ook haar stemmenwerk in Ant Bully (2006) en Charlotte's Web(2006) valt, antwoordt ze lachend. "Werk is werk. Als ik thuis vertrek om te gaan werken, is het werk." Ze weet ook dat journalisten het verhaal anders kunnen verpakken. "Luister, als iemand wil, dan kunnen ze zeggen dat ik mijn kinderen geen aandacht geef want ik heb zoveel films gemaakt de laatste jaren. Je kan dus zeggen wat je wil." Maar Roberts zelf voelt dat ze een goed evenwicht gevonden heeft en legt uit dat ze niet vaak meerdere films per jaar doet.

4. Als je Michael Clayton maakt, dan nodigt Julia je uit in haar keuken.

Stel dat je een filmmaker bent en je wil Roberts in je film, wat moet je daarvoor doen? "Het is een instinct. Ik voel gewoon als ik er deel wil van uit maken of niet", zegt ze. En waarom ze voor Duplicity gekozen heeft? Het antwoord is simpel: "Het is het hele pakket. Het is een goed gemaakt script en Tony is verleidelijk. Weet je, hij kwam op bezoek in mijn appartement en zat in mijn keuken en we hadden een lang gesprek. En ik herinner me dat ik zei: 'Als jij 6 maand lang op de set dezelfde kerel bent als die die nu in mijn keuken zit, dan doe ik mee.' En dat was zo. Hij was de kerel die in mijn keuken zat. Tot op vandaag is hij diezelfde persoon." En voor wie het zich afvraagt, voegt Roberts toe, "Niet iedereen is welkom in mijn keuken."

5. Ze is niet de allergrootste fan van de paparazzi.

Sorry heren paparazzi maar Julia vindt die stiekeme foto's van sterren die hun kinderen naar school brengen of hondendrollen opruimen allesbehalve fascinerend. "Het is zo verraderlijk en zinloos", zegt ze over de niet aflatende zoektocht van paparazzi om elk aspect van de sterren te fotograferen. "Het neemt de magie weg van iemand te zien in een film omdat je die mensen elk uur van elke dag ziet in iets wat ze samenbinden en een tijdschrift noemen. Als ik het kon vermijden dan deed ik dat maar ik hou ook van mijn job. En als het, zoals nu, gaat over een film die ik echt heel graag heb gemaakt, dan praat ik daar met plezier over. Het zou gewoon leuk zijn als het duidelijk was wat mensen precies interessant vinden."

6. Ze weigert roddelbladen te lezen.

Julia mag dan wel een vaste waarde zijn in de roddelbladen, het is niet meteen leesmateriaal voor op het kleinste kamertje in het Roberts-Moden huishouden. "Ik lees ze niet. Vroeger wel maar ik werd er ziek van." Hoe ziek? "Het is zoals een grote cheeseburger eten en halfweg denken: 'Wat ben ik hemelsnaam aan het doen?! Dit maakt me ziek." Wat niet betekent dat ze haar neus ophaalt voor een classy fotoshoot in een respectabel tijdschrift. "Ik zie, net zoals iedereen, graag een mooie foto van Clive in een tijdschrift maar ik moet geen foto zien van Clive in zijn boxershorts terwijl hij het vuilnis buiten zet."

7. Julia heeft nog niet genoeg van romantische komedies

Hoewel Roberts probleemloos van genre naar genre heeft gedarteld, zijn sommige van haar meest memorabele en geliefde rollen afkomstig uit romantische komedie: Pretty Woman(1990), My best friend's wedding (1997), Notting Hill (1999), enz. Maar ze heeft haar prostituee-botjes of trouwjurk niet meer aangetrokken in bijna 8 jaar. Maar de 41-jarige actrice is niet vies om er nog eentje te doen. "Het genre is niet dood voor mij", zegt ze. "Ik heb de laatste jaren een aantal echt grappige scripts gelezen, en dat is opmerkelijk. Maar als ik het doe moet ik me er wel goed bij voelen. Als je ouder wordt moet je de regels wel een beetje veranderen. Je moet de omstandigheden een beetje aanpassen om het te doen werken. Maar weet je, het is zeker niet voorbij en ik hou ervan om ze te lezen."

8. Julia en nichtje Emma Roberts praten nooit over het werk.

De 18-jaar oude Emma Roberts is snel aan het opklimmen in Hollywood dankzij rollen in Aquamarine (2006), Nancy Drew(2007) en Hotel for dogs(2009) maar toch wordt ze niet gecoacht door haar tante Julia. "Ik geef Emma geen raad over show business", biecht Roberts op. "Onze gesprekken zijn meer op een persoonlijk, familiaal niveau." En wat haar eigen kinderen betreft, Julia heeft geen haast om ze in de familybusiness te droppen: "Als mijn kinderen graag artiesten willen worden, dan heb ik graag dat ze wachten, liefst zo lang mogelijk."

23-05-2009 om 15:23 geschreven door Patje007

20-05-2009 om 13:49 geschreven door Patje007

Angels & Demons is, zoals jullie waarschijnlijk al weten, na de Da Vinci Code, de tweede verfilming van een boek van Dan Brown.
In dit geval gaat het om een vertaling naar het witte doek van het Bernini-mysterie, naar mijn gevoel met wisselend succes, maar daarover zo dadelijk meer.

Het verhaal: Wanneer Langdon bewijzen vindt van de heropleving van een eeuwenoud geheim genootschap bekend als de Illuminati - de machtigste ondergrondse organisatie aller tijden - stelt hij ook vast dat het bestaan van de aartsvijand van de geheime organisatie, de katholieke kerk, bedreigd wordt. Wanneer Langdon ontdekt dat de klok meedogenloos tikt op een tijdbom die het genootschap onder het Vaticaan legde, neemt hij meteen het vliegtuig naar Rome. Daar gaat hij samenwerken met Vittoria Vetra (Ayelet Zurer), een mooie en raadselachtige Italiaanse wetenschapster. Langdon en Vetra beginnen aan een avontuurlijke zoektocht, die hen door verzegelde crypten, gevaarlijke catacomben en verlaten kathedralen voert. Ze volgen een 400 jaar oud spoor van antieke symbolen dat de enige hoop op redding voor het Vaticaan betekent.




Beoordeling: Allereerst dit: Rome met zijn oude Kerken, beeldhouwwerken... wordt op een indrukwekkende manier in beeld gebracht.
De actiescènes mogen zeker gezien worden. In tegenstelling tot de Da Vinci Code heb ik het gevoel dat er meer aandacht werd besteed aan een zekere samenhang, wat gezien de doorgaans ingewikkelde plots van de Dan Brown-pageturners bepaald geen sinecure is.
Niettemin is dit verre van een perfecte film. Daarvoor dienen de personages teveel uitleg te geven bij wat er in feite allemaal gebeurd, en wordt de zoektocht naar een oplossing voor het mysterie bij momenten wat te snel en ongeloofwaardig afgehaspeld.
Al de wetenschappelijke(anti-materie?) en geschiedkundige termen in de film zullen maar bij weinig mensen een belletje doen rinkelen.
Voor wie het Bernini-mysterie niet gelezen heeft, wordt het bijgevolg bij momenten zware kost om het verhaal een beetje te volgen.
Tom Hank speelt zijn rol zoals je dat van hem kan verwachten, maar ook niet meer dan dat. Ewan McGregor is redelijk goed op dreef als de Camerlengo Patrick McKenna.

Is dit een aanrader: laat het me zo stellen: de film duurt om en bij de 140 minuten, en je krijgt qua spektakelgehalte zeker waar voor je geld. Wil je graag een ontspannend 2 uur durend filmpje meepikken, waar je best niet te veel bij nadenkt, dan ben je hier zeker aan het goede adres. Wil je een geloofwaardige film zien met dito acteerprestaties, dan vrees ik dat deze film te mijden is.

20-05-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

17-05-2009 om 13:16 geschreven door Patje007

Scarlett Johansson

15-05-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

15-05-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

14-05-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Armin Mueller-Stahl en Ewan McGregor

Ewan’s grootste rol tot nu toe was die van de jonge Obi-Wan Kenobi in de Star Wars prequel trilogie, maar met zijn rol als Camerlengo Patrick McKenna in ‘Angels & Demons’ heeft deze Schotse acteur wederom een rol van formaat te pakken. Hiervoor moest deze ruige motorrijder en voormalige Jedi Knight echter in de huid kruipen van een vrome dienaar van de Katholieke Kerk.

Je speelt de rol van de rechterhand van de paus, Camerlengo Patrick McKenna, die de macht over het Vaticaan in handen heeft tot er een nieuwe paus wordt verkozen. Wat trok je aan in deze rol?
Ewan McGregor: Ik wilde al een paar jaar samenwerken met regisseur Ron Howard. We hadden het samen gehad over een rol voor mij in een film die hij uiteindelijk niet heeft gemaakt. Toen hij in Engeland werkte aan ‘The Da Vinci Code’ kwam ik hem verscheidene keren tegen op zondag tijdens de brunch in het restaurant ‘The Wolseley’. Hij nam er zijn familie altijd mee naartoe en ik kom daar ook graag met mijn familie. Zo ontmoetten we elkaar en we werden zowaar vrienden. Toen stuurde hij me dit script dat ik erg goed vond en zo kwam ik aan boord.

Kan je iets meer vertellen over jouw personage, Camerlengo Patrick McKenna?
Ewan McGregor: De Camerlengo is de rechterhand van de paus, en wanneer de paus komt te overlijden bestuurt hij het pausdom tot er een opvolger is verkozen. Deze film begint wanneer de paus net is gestorven en ik degene ben die de touwtjes in handen heeft. Dan wordt het Vaticaan bedreigd: In CERN [het grootste kerndeeltjes-laboratorium ter wereld] hebben ze anti-materie gecreëerd die vast wordt gehouden in een buisje. Dat buisje wordt gestolen en wanneer de anti-materie losgelaten zou worden zou er een immense explosie of implosie ontstaan - ik ben geen wetenschapper, dus ik weet niet precies welk van de twee - die het Vaticaan van de kaart zal vegen.

Op hetzelfde moment zijn vier kardinalen, die elk een goede kans hebben om de volgende paus te worden, ontvoerd en worden ze één voor één vermoord. De Camerlengo moet Robert Langdon overtuigen naar het Vaticaan te komen om zo de aanwijzingen op te lossen en de volgende paus te redden. Hij is best een ingewikkeld personage om te vertolken en dat is altijd prettig om te doen.

Heb je veel moeten doen om je voor te bereiden op deze rol?
Ewan McGregor: Het was moeilijk om me te verdiepen in het priesterschap. Ik heb gekeken naar enkele documentaires over het Vaticaan, maar die waren verschrikkelijk saai en slaapverwekkend. Ik heb er een paar bekeken en geprobeerd het op die manier uit te werken. Dan komt het vooral neer op verbeelding; jezelf in de schoenen kunnen plaatsen van iemand die is opgegroeid in een leven rond de kerk en die er voor gekozen heeft om zijn leven te wijden aan het geloof.

Heb je zelf ervaring kunnen putten uit een religieuze achtergrond voor deze rol?
Ewan McGregor: Ik heb geen religieuze achtergrond, dus in dat opzicht had ik niks om op terug te grijpen. Maar ik kan me inbeelden wat het geloof is, en hoe belangrijk het kan zijn voor mensen. Ik denk dat je als acteur altijd teruggrijpt naar iets binnenin jezelf. Je kan nergens anders op teruggaan. Onze ervaring in de wereld en wat we hebben gezien en hebben beleefd, daar grijpen we naar terug, denk ik.

Ik had geen ervaring in het katholieke geloof, dus daar moest ik meer over te weten zien te komen. We hadden een priester bij ons op de set, die er was om ons te helpen met technische kwesties zoals de kerkdiensten, of voor de scène rond de ceremonie voor de begrafenis van de paus. Hij was er om ervoor te zorgen dat we alles technisch correct deden.

Ben je ook een fan van het boek ‘Angels & Demons: Het Bernini Mysterie’?
Ewan McGregor: Ik heb het boek pas gelezen nadat ik het script al had gelezen, dus het was een andere ervaring voor mij. Ik las het boek om het personage dat ik ging spelen beter te begrijpen. Ik las het niet voor mijn plezier, maar voor mijn werk, maar ik vond het boek wel goed.

Hoe verschilt Ron Howard’s stijl van regisseren tegenover die van andere regisseurs waar je hebt mee gewerkt, zoals Danny Boyle of Woody Allen?
Ewan McGregor: Regisseurs zijn allemaal uniek. Zij krijgen niet de kans om te werken met andere regisseurs. Als acteur werk je altijd met andere regisseurs en zo leer je van hen en neem je technieken over. Regisseurs blijven altijd op hun eigen set.

Ron is een geniale regisseur. Hij is technisch zo bekwaam. Hij kan zo goed overweg met acteurs omdat hij zelf acteur is geweest, dus hij kan goede aanwijzingen geven over het spelen van scènes. Veel regisseurs kunnen je vertellen wat ze uit een scène willen halen, maar niet meteen hoe je dat kunt bereiken. Ron kan goed aangeven hoe een scène gespeeld moet worden, omdat hij dit vroeger allemaal zelf heeft gedaan.

Angels and Demons speelt sinds vandaag in de Kinepolis-bioscopen.


Regie:  Ron Howard
Cast:   Tom Hanks, Ewan McGregor, Stellan Skarsgard, David Pasquesi
Genre: Thriller, drama
Duur:   140 minuten

13-05-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

De trailer van ‘Angels & Demons’ zit boordevol actie, zitten er ook veel actiescènes in de film?
Tom Hanks: Jazeker wel, maar er zijn geen vuistgevechten. Langdon zul je geen machinegeweer vast zien pakken. Hij schiet wel met een pistool, maar dat is alleen om een venster te breken, dat is alles. Langdon vecht tegen de klok in deze film: niet alleen is er de bom van antimaterie die dreigt te ontploffen, tegelijk is ook de verkiezing van de nieuwe paus aan de gang. Robert Langdon moet de reeks van Illuminati-moorden stoppen voordat deze verkiezing plaatsvindt, want als hij dat niet doet zullen de bestaande machtsverhoudingen binnen het Vaticaan voor altijd verloren zijn.

In het boek lijkt er nogal een vonk over te slaan tussen jouw personage Robert Langdon en het personage van Vittoria (gespeeld door Ayelet Zurer). Is dat ook het geval in de film?
Tom Hanks: Als er al enige romantiek is, dan is die erg diep verborgen, want ze zijn veel te druk bezig om te voorkomen dat er kardinalen vermoord worden. Er is niet veel tijd om tot rust te komen voordat de paus wordt verkozen. Omdat Dan Brown Langdon creëerde met ‘Angels & Demons’ had hij meer tijd om in te gaan op wie deze avonturier was. Tegen de tijd dat hij aan ‘De Da Vinci Code’ begon , was daar minder ruimte voor. Voor ons, omdat dit de tweede film is, hadden we geen tijd meer om de romantische aantrekkingskracht te verkennen die er zou kunnen zijn tussen Robert Langdon en de aantrekkelijke Vittoria Vetra. Ik wil er van uitgaan dat ze op het einde van de film misschien een espresso of een glas wijn gaan drinken in het Hassler Hill Hotel, bovenaan de Spaanse trappen, of misschien een kleinere plek buiten Rome, maar dat krijg je niet te zien.

Ron Howard zei dat hij bij het maken van deze film meer artistieke vrijheid dan bij het maken van ‘The Da Vinci Code’. Kun je een voorbeeld noemen van een element uit het boek wat jullie in de film anders hebben aangepakt?
Tom Hanks: Toen Dan Brown dit boek schreef was er nog geen Google. Hij schreef over de verkiezing van de paus als een gebeurtenis waarbij er drie TV-trucks voor het Vaticaan stonden en waar niemand iets om gaf. Maar we weten allemaal inmiddels dat wanneer de paus sterft en er een nieuwe komt, dat er dan een mediacircus losbarst. Alle netwerken sturen hun topjournalisten naar Rome om in een box met uitzicht op het Sint-Pietersplein het event te verslagen. Dus hij was eerlijk gezegd gewoon onnauwkeurig, want toen hij er over schreef was er al zo lang geen paus verkozen dat het vergeten was wat een groot verhaal dit zou zijn. We hebben ons hier niet teveel vrijheden in gepermitteerd, maar om deze situatie aan te passen aan ons gezond verstand van nu moesten er simpelweg een paar dingen veranderd worden.

CERN, het grootste laboratorium voor deeltjesfysica in de wereld, is ook een belangrijke locatie in het verhaal. Was jouw mentale beeld ervan anders dan de realiteit?
Tom Hanks: CERN is echt het meest ongelooflijke dat ik ooit heb gezien. Het is niet zo verschillend van wanneer je naar NASA in Cape Canaveral of Cape Kennedy gaat: daar zie je eerst een hoop lelijke kantoorgebouwen en onkruid, maar wanneer je binnenkomt, zie je de orbiter, het ruimtetuig, dat eigenlijk is aangekoppeld aan de krachtbronnen en het is allemaal klaar om te vertrekken. Dat is een formidabele menselijke verwezenlijking. Toen we in CERN de ATLAS versneller zagen in zijn volledige afmeting was dat gewoon intimiderend. Ik weet niet hoe ingewikkeld de deeltjesversneller moet zijn, maar het is vast en zeker ingewikkelder dan men zich voor kan stellen. En dan komt er nog eens bij dat je drie verdiepingen hoog staat, honderd of veertig meter onder de grond! Mensen zijn al verbazingwekkende wezens dat we ons dit voor kunnen stellen, maar dat we het kunnen bouwen is echt ongelofelijk. Ik zou graag teruggaan om de aan-knop in te drukken wanneer de versneller in werking wordt gezet. Gewoon om te zien wat er gebeurt.

Het verhaal van Angels & Demons: Het Bernini Mysterie geeft een goed inzicht over CERN en wetenschappelijke theorieën. Denk je dat er een reden voor strenge beveiliging van het instituut en haar werk nodig is?
Tom Hanks: De realiteit is dat er niet veel beveiliging rond CERN is in het algemeen, omdat er niks te stelen is, zelfs geen geheim dat ze kunnen meenemen. Als iemand naar CERN zou komen en daar zou proberen weg te lopen met wat CERN hier ontwikkeld heeft, dan zouden ze nog altijd 450 miljard dollar nodig hebben om terug te gaan en een deeltjesversneller op lichtsnelheid te bouwen. Ik hoop dat we in de film iets kunnen meegeven over wat er in CERN gebeurt en dat we mensen kunnen laten realiseren dat daar iets geweldigs uit kan komen. Vergeet niet hoe cool iets in een film eruit kan zien!

Is er een kans dat we in de toekomst een film kunnen zien, die geregisseerd is door Tom Hanks met Ron Howard als acteur?
Tom Hanks: Ik denk niet dat Ron nog acteur wil zijn. En ik ben er niet zeker van of ik nog regisseur zou willen zijn; dat is hard werken! Als regisseur ben ik nog steeds een leerling. Ik weet niet hoe ik instinctief aan het proces van een film maken moet beginnen, want je moet zoveel meer communiceren. Je moet een cheerleader en een takenmeester tegelijk kunnen zijn. Dat moet ik niet doen als acteur. Maar als ik Ron Howard zou moeten regisseren, zou ik hem elke dag door een hel laten gaan. Ik zou zóveel van hem eisen. We zouden niet stoppen tot hij schreeuwend en in tranen de set verlaat!

12-05-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Lucia Rijker (Amsterdam, 1967) is één van de meest succesvolle vrouwelijke boksers én kickboksers ter wereld; van 1985 tot en met 2004 stond zij in de ring, en met onder meer twee wereldtitels boksen plus vier wereldtitels in het kickboksen heeft zij dan ook terecht de bijnaam “The most dangerous woman in the World” te zijn!

Als actrice is Lucia vooral bekend van haar angstaanjagende schurkenrol in Clint Eastwood’s met vier Oscars bekroonde boksdrama ‘Million Dollar Baby’.


Donald Trump en Lucia Rijker

Tijdens het interview komen we er evenwel al snel achter dat Lucia, die al sinds eind jaren negentig Buddhiste is, eigenlijk een hele warme en hartelijke vrouw is!

Probeer je echt een acteercarrière van de grond te krijgen of zijn dit rolletjes die je op je pad komen?
Lucia Rijker: Het komt me echt aanwaaien. Een echte acteercarrière zou niets voor mij zijn: Ik deed ooit eens mee aan een tv-serie genaamd 'The L-Word', en daar ontmoette ik een actrice genaamd Rose (Rollins, zij speelt in de serie de rol van Tasha Williams, red.). Die heeft in haar leven in drie televisieseries gespeeld, terwijl ze al wel duizend audities heeft gedaan waarbij ze afgewezen is. Als ik tegen afwijzingen zou kunnen zoals zij, dan zou ik nu al 'world famous' geweest zijn! Maar omdat ik vanuit een andere carrière kom neem ik toch een stukje persoonlijkheid mee wat je als actrice moet loslaten. Het doorzettingsvermogen wat ik als vechtster wel had, moet je voor acteren ook hebben; want je wordt in de filmbusiness net zo hard geslagen als in mijn sport, alleen dan emotioneel.

Schrikken mensen nog wel van je als ze je herkennen als de schurk uit Million Dollar Baby?
Lucia Rijker: In het begin wel. Ik hoorde alleen maar “Goh, wat heb ik jou gehaat”. Ik was de meest gehate vrouw van 2005. Vrienden van me moesten het voor me opnemen en tegen anderen uitleggen dat ik eigenlijk heel vriendelijk ben.

'Million Dollar Baby' was een hele andere film dan 'Star Trek' natuurlijk. In die rol kon ik vanuit mijn ervaring heel veel naar boven halen, zeker met zo’n ongelofelijke regisseur als Clint Eastwood. J.J. Abrams is een totaal anders soort regisseur, een geniaal jong talent dat alles voor zich ziet. Als productie was 'Million Dollar Baby' ook een veel simpelere film dan deze. Als je de credits van ‘Star Trek’ ziet, daar komt gewoon geen eind aan!

Hoe kwam je eigenlijk bij Star Trek terecht?
Lucia Rijker: Via een auditie die mijn agent geregeld had. Bij die auditie vonden ze me eigenlijk niet streng genoeg! Maar toen ze mijn hoofd gingen meten voor alle prosthetics (de nep-oortjes en aanverwante zaken die Lucia in de film draagt, red.) wist ik dat ik de rol toch zou krijgen. Er is vijf maanden gefilmd, waarvan ik vijf dagen van elk veertien uur gewerkt heb. Elke dag moest ik tussen de vier en de zes uur in de make up zitten.

Wat voor rol heb je als Romulan Communication Officer en waar ben je in de film te zien?
Lucia Rijker: Uiteindelijk zit ik maar zes seconden in de film en alleen ik herken mezelf. Ik zit achter Eric Bana achter een apparaat verscholen. Wel was ik de enige Romulan met haar, dat zag er wel gaaf uit: Als ze me belicht hadden, dan had je je afgevraagd “Wie is dit?”. Sommige Romulans zijn helemaal uit de film geknipt, je bent in zo'n film echt een zandkorreltje op het strand hoor, en terecht: als je regisseur bent en een grote produktie maakt, dan laat je alles wat er niet in past eruit.

Keek je de ‘Star Trek’-series en films vroeger zelf?
Lucia Rijker: Nee, maar mijn zus was een grote fan. Dus die heb ik ook meteen gebeld om te vragen “Wat is een Romulan?”. Mijn buurman is een Trekkie en die heeft me 3 dvd's gegeven en die vond ik ook heel leuk.

Moet je een Star Trek-liefhebber zijn om de film te waarderen?
Lucia Rijker: Dat zou ik niet kunnen beoordelen; ik kijk natuurlijk vooral naar hoe de film gemaakt is, omdat ik daar zelf bij was. Ik kan wel zeggen dat ik Chris Pine echt te gek vond, ik hoop echt dat hij helemaal doorbreekt met deze rol!

Eric Bana is van huis uit een komiek, hoe was hij op de set? Was hij erg serieus of bleek hij een ontzettende grapjas?
Lucia Rijker: Als je in zo'n outift zit wordt je vanzelf serieus. Ikzelf werd er echt heel agressief van, als ik mezelf op het toilet in de spiegel zag. Ik heb Eric Bana niet zoveel gezien; je zag elkaar met name aan het einde van de dag in de make up, maar dan was iedereen heel moe. Ik vond hem een lieve jongen, die heel hard werkte; hij maakte écht veel uren. Hoe hij het deed op de set deed mij denken aan mijn carrière als vechter: afzien, afzien en nog eens afzien. Mensen denken dat acteren makkelijk is, maar als je in prosthetic make up een rol neer moet zetten en alles moet geven wat de regisseur wil dan is dat echt zwaar. Ik heb echt respect voor hoe hard hij gewerkt heeft!

Nog even meegeven dat Star-Trek sinds vandaag in de Kinepolis-bioscopen speelt.

Regie:  J.J. Abrams
Cast:   Zachary Quinto, Chris Pine, Winona Ryder, Simon Pegg, Jennifer Morrison, 
           Karl Urban
Genre: Actie, science-fiction
Duur:   126 minuten

06-05-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

John Cho (1972) was voor zijn rol als Sulu in ‘Star Trek’ vooral bekend als Harold van comedyduo Harold & Kumar, en voor zijn personage John in de American Pie-Film. In ‘Star Trek’ zien we hem voor het eerst van een meer serieuze kant. 

In ‘Star Trek’ steelt John samen met Chris Pine de show in de meest spectaculaire scène van de film: een gevecht op een boorplatform dat kilometers hoog in de lucht hangt, dat op nooit eerder vertoonde wijze in beeld wordt gebracht. Natuurlijk willen we van John alles weten over hoe dit is opgenomen, maar eerst zijn we benieuwd of hij ditmaal een voorspoedige reis naar Amsterdam heeft gehad. In John's vorige film 'Harold & Kumar escape from Guantanamo Bay' werd hij namelijk gearresteerd op weg naar Amsterdam en vervolgens in de beruchte gevangenis op Cuba gestopt!

Ging je reis naar Amsterdam dit keer wel goed, zonder omweg via Cuba?
John Cho: Nou, het was geen makkelijke rit hoor, zo'n Enterprise is ook niet alles hoor; je schommelt alle kanten op en verkeert constant in levensgevaar!

Je personage is dan ook een beginnend piloot die net zijn vliegbewijs had…
John Cho: Ja dat vind ik tof aan het verhaal, dat Sulu eigenlijk per toeval aan boord van de Enterprise komt! Zo is mijn acteercarrière eigenlijk ook begonnen: op school vroegen ze mij om in te vallen voor een zieke acteur, omdat ze dachten dat zijn kostuum mij wel zou passen.

Hoe kwam jij als comedy-acteur nou bij Star Trek terecht?
John Cho: Toen ik hoorde dat er een nieuwe zou komen wist ik meteen dat ik daar heel graag in zou willen zitten. George Takei, de oorspronkelijke Sulu, betekende zoveel voor me toen ik opgroeide! Als je in mijn jeugd een Aziatische acteur op de tv zag was dat bijzonder, dan riep je meteen naar iedereen in huis: “Kom snel! Er is er één van ons op de tv!!!” En als zo'n rol dan teleurstellend was voelde ik me echt bedrogen. George Takei stelde nooit teleur. Ik heb zelf ook altijd geprobeerd rollen te kiezen die niet stereotype Aziatische personages waren. Mijn uitgangspunt hierbij is altijd geweest: zou de twaalfjarige uitvoering van mij trots geweest zijn?

Was het lastig om J.J. Abrams te overtuigen dat jij de juiste man voor de rol van Sulu was, aangezien je tot nu toe vooral comedy gedaan hebt?
John Cho: Het duurde na mijn auditie heel lang voordat ik iets terughoorde. Uiteindelijk kreeg ik maanden later pas het telefoontje dat ik de rol had, en dat was net toen ik op huwelijksreis was in Florence! Ik was extra blij omdat ik niet wist of mijn auditie goed was: Het is het moeilijkst om auditie te doen voor een rol die je echt graag wilt, want acteren gaat altijd het beste als je ontspannen bent.

Heeft je contact met George Takei, die de oorspronkelijke Sulu speelde, veel geholpen?
John Cho: Daardoor werd ik erg gerust gesteld. Het personage is echt van hem, en ik vertelde hem voorafgaand aan de opnames dan ook dat ik nogal nerveus was. Maar hij stelde me op mijn gemak en zei: “John, relax, voortaan noemen ze mij gewoon “de oude gast die John Cho’s rol in Star Trek speelde”.

Was je zelf een “Trekkie” voordat je met deze film aan de slag ging?
John Cho: Ik keek er wel naar maar ik was geen fan. Toen ik voor deze rol alle afleveringen en films ging bekijken kwam ik er echter achter dat ik bijna alles al gezien had, zonder dat ik me dat ooit beseft had. De serie is gewoon gemeengoed geworden, het maakt onderdeel uit van onze populaire cultuur.

Ben je blij met hoe je rol eruit is komen te zien?
John Cho: Ongelofelijk! Toen ik de film samen met de rest van de cast voor het eerst te zien kreeg zat ik er zo in dat ik vergat op mijn eigen rol te letten, of mijn haar wel goed zat enzo. Zoë (Saldana, die luitenant Uhura speelt) zei precies hetzelfde, en zij is nog wel een meisje! Die maken zich over veel meer van dat soort dingen druk! Ik had het er laatst met andere leden van de cast nog over, dat we het zo wonderlijk vinden hoe J.J. erin geslaagd is een film met zoveel verschillende personages te maken die allemaal zo goed uit de verf komen dat iedereen tevreden is over zijn of haar eigen personage!

Hoe was de sfeer tussen de acteurs onderling op de set?
John Cho: Erg goed, en dat was om twee redenen: in de eerste plaats wisten we allemaal dat we met iets heel bijzonders bezig waren. In de tweede plaats kwam er zoveel geheimhouding bij kijken dat we niet van de set afkonden, dus we moesten wel samen op de set blijven kletsen. Normaal ga je tussen de opnames door na je trailer, maar nu kon dat niet. Een derde reden is daarbij dat we veel scènes op de brug van de Enterprise filmden met veel acteurs tegelijk, waardoor je veel samen bent. Ik heb op de set meerdere vrienden voor het leven gemaakt!

Wist je van tevoren al dat je actiescènes zou doen?
John Cho: Nee, want het script was strict geheim. Toen ik het las en zag dat ik zou gaan vechten dacht ik “YES!”. Het stond niet specifiek beschreven in het script, er stond alleen: “en dan raakt Sulu verzeild in een “Kick-ass”gevecht”.

Heb je daarvoor veel moeten trainen?
John Cho: Ook al ben ik dan nog zo groot en gespierd, toch heb ik nog nooit eerder een vechtscène gedaan! We begonnen maanden van tevoren te trainen met speciale stuntmannen die een extreem hoge pijngrens hadden. Zij wisten niet wat gewone slappelingen als ik aankunnen. We kregen opdrachten als : “Spring daaroverheen en doe vervolgens een ‘roundhouse kick’ (karatetrap van 360 graden), en doe dat 100 keer achter elkaar”. Alles wat die gasten ons lieten doen was ook meteen honderd keer?! Ik heb zoveel mogelijk stunts zelf gedaan, maar een paar dingen waren te lastig – zeker omdat ik ook zo’n strak pak aanhad.

Ik begrijp dat de scène is opgenomen op een verhoogd platform in het honkbalstadium van de L.A. Dodgers?
John Cho: Dat klopt! Terwijl het typisch een scène is die J.J. ook helemaal met greenscreen gedaan had kunnen hebben in een studio (door alles er met special effects later in te plakken), maar dat deed hij juist niet. Hij wilde het er echt zo realistisch mogelijk uit laten zien dus hij bouwde er een hele set voor. De technologie is zo goed tegenwoordig, dat je zou denken dat het verschil tussen wat echt is en wat digitale animatie is niet meer te zien is. Maar ergens zie je het toch als het niet echt is, en spelen de acteurs ook anders als het niet echt is: we zorgden namelijk wel dat we wegbleven bij de rand van dat platform waar we het op gefilmd hebben, want het was hoog genoeg om ons te pletter te laten vallen! 

Er zit ook weer een typisch J.J.-moment in die scène, wanneer Sulu bijna van het platform valt en Kirk hem komt redden: elke andere regisseur zou op dat moment Kirk’s gezicht in beeld brengen, die schrikt. Dat doet J.J. niet, want daar is geen tijd voor; Kirk moet Sulu redden. Daardoor is de scène sneller en spannender. J.J. heeft een hele energieke manier van filmen, elke scène wordt met minimaal twee camera’s tegelijk opgenomen en hij weet altijd vooraf al precies hoe hij het wil doen. J.J. wilde ook iedereen een idee geven van hoe groot de ruimtes waren waar we ons in bevonden; de scènes van de machinekamer van de Enterprise zijn bijvoorbeeld gefilmd in een reusachtige bierbrouwerij, terwijl de scènes in de Starfleet Academy zijn opgenomen in een enorme vliegtuighangar!

Klopt het dat je al voor een vervolg hebt getekend?
John Cho: Voor twee zelfs! Daar is echter nog niks over bekend gemaakt. Je weet niet of die sequels er ook komen, dat hangt ervan af of deze eerste een groot publiek trekt. Maar ik denk dat het een film is die voor iedereen wat te bieden heeft: naast science fiction zit er een liefdesverhaal in en is het een verhaal over vriendschap. Daarnaast is het ook een prequel, dus je kunt de bioscoop binnenlopen zonder iets van Star Trek te weten. Ik denk dan ook dat de film nieuwe fans zal aantrekken, alhoewel er heel veel dingetjes inzitten die echt voor de fans zijn en die alleen de fans zullen oppikken. Ik denk dat zij de film zullen waarderen, ze zien dat we deze film met het hart op de juiste plaats hebben gemaakt.

Ben je wel nieuwsgierig hoe de film het gaat doen in het openingsweekend?
John Cho: Het zal me vast wel verteld worden hoeveel die heeft opgebracht, maar ik hou me daar niet zoveel mee bezig. Die box office-gegevens beginnen verdorie net zoiets te worden als de uitslagen van het paardenrennen?!

Ben je niet bang hierna getypecast te worden?
John Cho: Ik deed ‘American Pie’ en ‘Harold & Kumar’ en ik heb dat overleefd zonder getypecast te worden, dus ik maak me geen zorgen dat dat na Star Trek wel gebeurt. Ik ben daarnaast erg trots hiermee geassocieerd te worden! Star Trek is een hoopvolle optimistische visie van onze toekomst waar ik me maar wat in kan vinden!

Hoe was het om Leonard Nimoy, de oorspronkelijke Spock, bezig te zien?
John Cho: Toen ik na de opnames mijn voice-overs moest doen kwam ik op een dag de studio binnen net toen hij het legendarische stukje “Space… The Final Frontier…” insprak. Ik kon niet geloven wat een mazzel ik had! Hij had het er in één take op; hij keek na de eerste opname naar J.J. en die was er helemaal stil van.

Je werd bekend als de MILF-guy, en nu doe je ‘Star Trek’… Wat ga je hierna doen?
John Cho: Hmm… Ik ga een film doen die ‘MILF-man goes to Space’ heet en allebei die hits combineren in één blockbuster, haha! Hee, dat is eigenlijk serieus best wel een goed idee?! Ik heb net samen met Joseph Fiennes de eerste aflevering van een tv-serie gedaan die ‘Flash Forward’ heet. Die is geschreven door David S. Goyer, bekend van ‘Batman Begins’. Het idee is dat iedereen op aarde een black out krijgt van twee minuten waarin we onze eigen toekomst zien. Ik en Joseph Fiennes spelen de FBI-agenten die dit moeten onderzoeken. Het is dus duidelijk een stoner-komedie, net zoals Harold & Kumar, haha. -

Maar vooralsnog ben je volop bezig met de ‘Star Trek’-publiciteitstournee. Hoe bevalt dat?
John Cho: Pittig, maar goed… We zijn begonnen in Australië, en we zijn nu in Europa, en we zijn ook naar Koeweit geweest om de Amerikaanse troepen aldaar te bezoeken en ze een voorpremière van de film te geven. Dat was een vreemde ervaring, maar wel een hele mooie. Die soldaten raakten helemaal door het dolle! Niet zo erg als destijds toen Marilyn Monroe bij ze langs kwam, maar toch.

Nu je met soldaten in de Golf toch het onderwerp politiek aansnijdt, wat vindt je er trouwens van dat je ‘Harold & Kumar’-maatje Kal Penn zijn acteercarrière heeft stopgezet om fulltime in het Witte Huis te gaan werken als onderdeel van de pr-staf van Barack Obama?
John Cho: Ik vind het heel tof voor hem en ik ben erg benieuwd hoe hij het gaat doen daar! Hij had het al over Obama lang voordat de verkiezingscampagnes begonnen. Ik reageerde met “Barack Obama? Wie is dat nou weer?”, maar Kal zei echt “Echt waar man, die man wordt het helemaal!”. De laatste keer dat ik Kal zag zei ik nog tegen hem: “Nog bedankt voor de president, goed gedaan!”

05-05-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Een gesprek met de succesvolle regisseur J.J. Abrams (43) . Na topseries als Lost en Alias werd het tijd voor zijn eerste speelfilm in 2006. Mission Impossible III met megaster Tom Cruise werd een daverend succes. Vanaf 7 mei kunnen we de tweede speelfilm van J.J. bekijken, Star Trek.

Je bent een groot fan van Star Wars. Is het nu een zonde dat je Star Trek regisseert?
JJ. Abrams: Nee, ik denk niet dat het een zonde is. Voor deze nieuwe verfilming had ik namelijk een missie. Ik wilde in deze nieuwe speelfilm meer gevoel en emotie leggen, wat je eigenlijk nooit in de originele series zag. Het verschil met Star Wars ligt dan ook in de personages. In Star Trek voel je je meer verbonden met een bepaald persoon. In Star Wars zie je ontzettend veel persoonlijkheden die allemaal een bizar avontuur beleven. Het identificeren met een bepaald karakter is een aspect wat belangrijk is in deze nieuwe film van Star Trek.

Men zegt dat je niet zuinig bent met materiaal weggooien.
Hoe zit dat precies?
JJ. Abrams: Mijn team is altijd eerlijk over dingen die niet werken in de film. Ik werk al jaren samen met dezelfde mensen, het voelt als één grote familie. En iedereen heeft wel een andere kijk op de film. Maar ja, daar is niet altijd ruimte voor. Het beste idee wint, egotripperij wint nooit.

Is de nieuwe Star Trek film iets anders dan we gewend zijn?
JJ. Abrams: Op een bepaalde manier wel. De film start bijvoorbeeld niet alsof iedere bioscoopbezoeker al kennis van zaken heeft. Hierdoor konden we personages en relaties beter uitdiepen en uitleggen. Het werd lastig toen we moesten gaan uitleggen hoe alle personages uiteindelijk in een ruimteschip zijn beland. Maar gedurende de film zul je om alle personages gaan geven.

Hoe combineer je series als Lost en je speelfilmcarrière?
JJ. Abrams: Lost doe ik helaas niet meer. Mijn partner, producent en goede vriend Damon Lindelof doet Lost nu. Als fans me complimenteren over Lost zeg ik altijd: "Bedank Damon maar!" Hij doet echt geweldig werk en helpt me vaak uit de brand. Ik doe namelijk niet alles, hoor. Het is al erg genoeg voor mijn gezin dat ik, nadat mijn kinderen op bed liggen, tot vijf uur 's ochtends doorwerk(lacht).

Wanneer realiseerde je dat je goed was in scripts schrijven?
JJ. Abrams: Ik bel je wanneer ik dat weet (lacht). Scripts schrijven voor films is erg moeilijk. Je doet het vooral voor het gevoel wat je ná de film krijgt. Regisseren is wat ik graag doe en blijf doen. En ja, schrijven is iets noodzakelijks voordat je "actie" kunt roepen!

Staat er nog wat nieuws op stapel?
JJ. Abrams: We wilden de nieuwe serie Anatomy of Hope gaan maken, over mensen die te horen krijgen dat ze kanker hebben. De studio van HBO denkt hiermee een taboe te kunnen doorbreken in Amerika. Maar of deze serie geproduceerd gaat worden, is nog onbekend!

04-05-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Lost- en Alias-brein J.J. Abrams beamt Star Trek de 21e eeuw in, met een gloednieuwe Spock en Kirk aan boord van een opgefriste USS Enterprise.

'Heiligschennis!' ' Mission: Impossible!' ' Zie daar een greep uit de allesbehalve vriendelijke reacties toen bekend raakte dat J.J. Abrams de Star Trek-franchise nieuw leven zou inblazen. Ten slotte was Abrams niet alleen van zin om op zijn beurt ' the final frontier' te verkennen. De bedenker van de tv-hits Alias en Lost wilde ook de hele Star Trek-inboedel grondig opfrissen - inclusief een gloednieuwe Mister Spock en Captain Kirk.

Star Trek is geen ordinaire sciencefictionreeks. Met vijf tv-series, tien eerdere films, talloze games, comics en miljoenen devote Trekkies is Star Trek - 43 jaar nadat de eerste episode de ether werd ingestuurd - niets minder dan een cultfenomeen. Niet alleen leverde het legendarische creaturen (Vulcans, Klingons, de Borg), begrippen (anti-materie, warp drive, tele-portatie) en quotes (' Live long and prosper', ' Beam me up, Scotty') op. Ook alle latere interplanetaire actiesoaps - van Buck Rogers over Stargate SG-1 tot Battlestar Galactica - werden er diepgaand door beïnvloed.

De Star Trek-saga begon midden jaren 60 toen schrijver-producent Gene Roddenberry in volle Koude Oorlog- en Vietnamcrisis met een schaamteloos optimistische ruimteserie vol progressieve politieke ideeën kwam aandraven en zijn serie bij tv-zender NBC als ' Wagon Train to the Stars' pitchte. In tegenstelling tot wat de mythe doet vermoeden, was Star Trek echter allesbehalve een instant succes. Na drie seizoenen werd de matig bekeken reeks alweer afgevoerd.

Toch lieten Spock, Kirk, Scotty en co zich niet zomaar het zwarte gat der vergetelheid inzuigen. De talloze heruitzendingen deden het legioen aan Trekkies gestaag groeien en enkele jaren later konden op fanbijeenkomsten ook de eerste puntoren en Vulcangroeten worden gespot. Tegen 1979 - een decennium na het stopzetten van de reeks - was bovendien ook de eerste Star Trek-film een feit. Negen veelal matige bioscoopavonturen zouden volgen, tot de franchise in 1987 opnieuw op het kleine scherm opdook. Zo was er eerst Star Trek: The Next Generation, die met Patrick Stewart als Captain Picard. Later volgde Deep Space Nine, die in het ruimtestation. Daarna Voyager, die met de rondborstige Borg. En als laatste spin-off: Enterprise, die waarnaar niemand keek.

Met het afvoeren van Enterprise en het floppen van de tiende bioscoopfilm Star Trek: Nemesis in 2002 leek de franchise definitief tot een lange winterslaap gedoemd. Tenminste: tot Paramount in 2006 besloot naar de roots terug te keren en daarvoor bij J.J. Abrams ging aankloppen. Tenslotte had de veelgeprezen tv-goeroe en zelfverklaarde sf-nerd net de Mission Impossible-franchise opgefrist. Hij leek dus de geknipte kapitein om een prequel te fabriceren die de jonge generatie met een nieuwe Spock, Kirk, Bones, Scotty, Uhura en co zou laten kennismaken.

Daarbij zal de hypersuccesvolle make-over van de voordien al even uitgebluste Batman-franchise de bobo's van Paramount ongetwijfeld hebben geïnspireerd. Zo wist Batman-regisseur Christopher Nolan de gemaskerde wreker van Gotham City van campy carnavalsfiguur tot de populairste actieheld van 2008 te sublimeren, en wel door hem in de donkere actiethriller The Dark Knight de nodige spierballen mee te geven.
Dan moest dat toch zeker lukken met de sowieso al viriele en getormenteerde Kirk?

Toch heeft Abrams voor zijn Star Trek-prequel - of reboot, of make-over, zo u wil - voor een andere en luchtiger aanpak gekozen. Verwacht een kleurrijk sciencefictionavontuur dat op warp-snelheid tegen de heersende trend van grimmige sf-remakes indruist.

'Ik wilde de visie van Gene Roddenberry trouw blijven', legt Abrams (42) uit. 'De originele serie ademde een onverwoestbaar optimisme uit. Roddenberry was ervan overtuigd dat we een rooskleurige toekomst tegemoet gingen, dat we ooit buiten ons zonnestelsel zouden kunnen reizen, en dat alle rassen en volkeren daarbij harmonieus zouden samenwerken. Dat was wat me in de reeks het meeste aantrok, en wat ik in al die latere films en spin-offs niet meer vond. Vandaar dat ik het menselijke opnieuw centraal heb gezet met een origin story dat op de belangrijkste personages focust en vertelt hoe ze samen aan boord van de USS Enterprise belanden.'

Je was dus geen Trekkie?
J.J. Abrams: Helemaal niet. Ik vond de originele reeks wel charmant, maar ik was zeker geen diehard fan die vloeiend Klingon sprak of wist hoeveel kilometer de aarde van Vulcan verwijderd lag. (Lacht) Ik wist zelfs geeneens dat er al tien Star Trek-films waren. Bovendien zijn er zoveel spin-offs en parodieën dat het moeilijk is om iets te maken dat niet meteen als cliché of campy wordt beschouwd. Vandaar dat ik lang getwijfeld heb en aanvankelijk enkel wilde produceren.

Wat heeft je over de streep getrokken?
Abrams: Het scenario van mijn vaste medewerkers Roberto Orci en Alex Kurtzman. Dat vond ik meteen geweldig. Het gaat over vriendschap, opoffering en moed. En draait niet zozeer om spectaculaire special effects of indrukwekkende ruimtedecors. Bovendien bevat het een goed gedoseerde mix van drama, actie en humor. Het is nieuw en fris, maar tegelijk beantwoordt het aan Roddenberry's oorspronkelijke filosofie. Ik hoop dat de film zowel Trekkies als leken aanspreekt.

De meeste Trekkies reageerden nochtans negatief op de make-over van hun geliefde reeks, vooral de nieuwe acteurs zaten hen dwars. Al doodsbedreigingen gehad?
Abrams: (Lacht) Voorlopig niet. Ik dacht dat Alias en Lost fanatieke fans hadden, maar die Trekkies behoren écht wel tot een aparte dimensie. En dat respecteer ik ook. Ik besef dat ik ze nooit allemaal kan overtuigen, maar ik kon toch moeilijk opnieuw William Shatner casten als de 26-jarige James T. Kirk? Bovendien hebben we Leonard Nimoy - toch mister Star Trek himself - kunnen overtuigen om in de film te spelen en hebben alle andere, nog levende acteurs uit de originele serie ons hun fiat gegeven. Als vredesgebaar naar de Trekkies zou dat moeten volstaan. (Lacht)

Waarom was je eigenlijk geen fan van de originele serie?
Abrams: Omdat ik ze onrealistisch en nep vond. En niet alleen om de schuimrubberen decors of groengeschminkte aliens. (Lacht) Ik had ook niets met de personages van Kirk of Spock. De ene vond ik een opvliegende geilaard die ik nooit aan het stuur van een ruimtetuig zou vertrouwen, de andere vond ik een koele kikker die me aan mijn wiskundeleraar deed denken. In de film heb ik hun personages daarom wat realistischer en warmer gemaakt, zonder aan hun specifieke eigenschappen te raken.

Is het feit dat je zelf geen Trekkie bent ergens ook geen voordeel als je zo'n bekende franchise reboot?
Abrams: (Knikt) Ik had niet de eerbied die anderen ervoor hebben en was dus niet bang om dingen te veranderen. Ik wilde gewoon een goede ruimtefilm maken, met échte personages met échte emoties. Anderzijds wilde ik ook niet flauw doen: als je de pretentie hebt om Star Trek op de credits te zetten, moet je ten minste de basisconcepten van de serie trouw blijven en er niet plots iets compleet anders van maken. Daartussen een evenwicht vinden was de grootste uitdaging.



En de ongewilde parodie vermijden?
Abrams: Dat ook. Vandaar dat we er zelf wat humoristische knipogen ingestopt hebben, zonder er Galaxy Quest van te maken. Zo hoeven onze criticasters het niet te doen. Tenslotte is het beter om van binnenuit grappig te zijn dan om van buitenaf grappig gevonden te worden, als je begrijpt wat ik bedoel. Het is natuurlijk geen komedie en hopelijk voelen de dilemma's en situaties écht aan. Toch blijft het vooral een joyride tussen de sterren. Wat die balans betreft, hield ik de eerste Superman-film van Richard Donner voor ogen.

Verklaar je nader.
Abrams: Ook daar duurt het zeker veertig minuten vooraleer Superman een eerste keer zijn pakje aantrekt, terwijl de film als een entertainende karakterstudie begint. Bovendien zijn er nog meer gelijkenissen. De casting bijvoorbeeld. Ook Superman had onbekende acteurs in de hoofdrollen en bekende acteurs in de nevenrollen.

Over die onbekende acteurs gesproken. Hoe heb je die bij elkaar gescharreld?
Abrams: Gewoon door screentests te organiseren. De eerste die we getekend hebben, was Zachary Quinto als Spock, hoewel ik net had gevreesd dat die het moeilijkst zou zijn om te vinden. Zachary liep de kamer binnen met gekleurde wenkbrauwen en dat rare kapsel van hem en hoefde geeneens een woord te zeggen. De gelijkenis met Leonard Nimoy was verbluffend en bovendien bleek hij nog eens een voortreffelijke acteur. Dat had hij in de tv-serie Heroes al bewezen, maar die kende ik eigenlijk niet. Het klinkt misschien vreemd voor de producent van Alias en Lost, maar veel tv kijk ik niet.

De originele serie had ook al een multiculturele cast, maar bediende zich wel nog van de toen heersende raciale clichés.
Abrams: Klopt. Maar in de sixties was die multiculturele cast ronduit revolutionair. Gelet op de context mag je Roddenberry's verdienste niet onderschatten. Hij liet Kirk en Uhura een tong draaien en zorgde daarmee voor de eerste interraciale kus op tv. En met mister Chekov had hij in volle Koude Oorlogcrisis nota bene een Rus als stuurman aan boord. Tuurlijk waren het compleet inaccurate raciale stereotypen, maar ze waren goed bedoeld en cultureel baanbrekend.

De originele serie behandelde politiek beladen thema's als ecologie, imperialisme, seksisme en multiculturaliteit. Daar schiet in jouw film maar weinig van over.
Abrams: Omdat die thema's tijdsgebonden waren. Ik wilde vooral op het menselijke drama focussen. De film gaat over twee rivalen - Spock en Kirk - die uiteindelijk vrienden worden. Als je wil, kun je er nog altijd een allegorie over de War on Terror of de ecologische dreiging in lezen, maar dat is nooit ons hoofddoel geweest. Mijn vriend James Gray ( de regisseur van 'Little Odessa', 'The Yards' en 'Two Lovers' ) was een van de eersten aan wie ik de rough cut liet zien, en die vond het alvast een prima genrefilm. Volgens hem gaat de prent in essentie over twee, van elkaar vervreemde broers, een thema dat hem bijzonder aansprak.

Heeft hij je ook advies gegeven?
Abrams: Zeker. Hij vond de film prima, behalve drie scènes in het begin die volgens hem het tempo deden stokken en er beter werden uitgeknipt. Uiteindelijk heb ik zijn advies gevolgd, ook al heeft me dat achteraf een fikse echtelijke ruzie opgeleverd. (Lacht)

Hoezo?
Abrams: Mijn vrouw had eerder diezelfde rough cut gezien en zij had net dezelfde commentaar als James Gray. Alleen heb ik haar kritiek aanvankelijk naast me neergelegd. 'Typisch mannen', zei ze achteraf. 'Nooit hun fouten toegeven en de mening van vrouwen altijd onderschatten.' Gelukkig hebben we het ondertussen bijgelegd. (Lacht)

Dit moet de eerste van drie nieuwe 'Star Trek'-updates worden. Ga je ook de twee volgende prenten regisseren?
Abrams: Ik zal er zeker aan meewerken, maar wie wat gaat doen, staat nog lang niet vast. Vergeet niet dat het uiteindelijk om de knikkers draait. Als deze film flopt, worden de sequels door de studio zo weer gedumpt. Het enige wat zeker is, is dat alle castleden voor drie films getekend hebben.

Veel recente sf-films zijn geflopt én het is crisis. Denk je dat de kids op een gepimpte franchise van 43 jaar oud zitten te wachten?
Abrams: Dat zal moeten blijken. Ik hoop hen in elk geval een goede, onderhoudende film te bieden. En dat ondanks het feit dat het om Star Trek gaat. En ondanks het feit dat hij tegen de trend van cynische, onheroïsche sciencefictionfilms ingaat. Misschien speelt dat laatste echter in ons voordeel. Nu de mensen financiële zorgen hebben, kunnen ze een dosis optimisme goed gebruiken. Althans, dat is wat mijn instinct me ingeeft

03-05-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Dossier Star Trek vanaf 4 mei 2009 op jullie favoriete filmblog.

01-05-2009 om 00:00 geschreven door Patje007