Dossier wereldsterren: deel 22: interview met Milla Jovovich.
Lees morgen op Cinefilm het interview lezen met Milla Jovovich, de ster uit de Resident Evil-filmreeks.
24-03-2011 om 21:41
geschreven door Patje007
Matt Damon en Emily Blunt over The Adjustment Bureau.
In de romantische sci-fi thriller The Adjustment Bureau - naar een kort verhaal van Philip K. Dick - raakt politicus Matt Damon op slag verliefd op de bloedmooie dans- eres Emily Blunt. Het lijkt er echter op dat hun liefdesaffaire wordt tegengewerkt door mysterieuze mannen, die in opdracht van het Adjustment Bureau proberen te verhinderen dat de twee bij elkaar komen. Een gesprek met beide hoofdrolspelers vanuit Los-Angeles over dit regiedebuut van scenarist George Nolfi:
Matt, wat sprak je het meest aan in The Adjustment Bureau? Matt Damon: Vanaf het begin heb ik het liefdesverhaal het meest interessante, unieke deel van de film gevonden. De scènes waarin de relatie tussen mijn personage en dat van Emily wordt uitgediept, zijn mijn favoriet. Daarbij vind ik het heel knap en ambitieus van regisseur George Nolfi, hoe hij een film heeft kunnen maken waarin een romance gecombineerd wordt met spanning en actie. Een soort kruisbestuiving van genres.
Zijn jullie liefhebbers van het sciencefictiongenre? Emily Blunt: Soms wel, soms niet. Het verschilt per film. Het verhaal moet een beetje toegankelijk zijn. Ik bedoel, het moet allemaal niet te onwaarschijnlijk worden, want dan haak ik af. Ik hou dan ook niet bepaald van ruimtefilms en andere 'crazy crap'. Grootse sciencefictionspektakels zijn niet aan mij besteed. Ik hou ervan als het verhaal enigszins realistisch is. Films die zich zestig of zeventig jaar in de toekomst afspelen, bijvoorbeeld. Wie weet immers wat er tegen die tijd allemaal mogelijk is?
Matt Damon: De films die op het werk van Philip K. Dick gebaseerd zijn vind ik geweldig, zoals Blade Runner en Minority Report. Er zijn een aantal erg goede bewerkingen van zijn boeken en korte verhalen gemaakt, dus ik denk dat bijna iedereen in de filmwereld hem waardeert. Hij was een groot verteller. Zijn verhalen hebben meestal een heel eenvoudig, maar desondanks origineel uitgangspunt, dat zich gemakkelijk laat uitwerken tot een steengoede en beeldende vertelling: ideaal voor een speelfilm.
Heb je soms het gevoel dat er, net als in de film, een instantie is die alle touwtjes in handen heeft? Matt Damon: In 1954, toen Dick het originele korte verhaal publiceerde, waren politieke paranoia en angst voor geheime machten actuele thema's. Maar vandaag de dag leven we in een vrij land, dat weet ik zeker. Dicks korte verhaal had een politieke lading, maar ik denk dat het scenario van George zich niet zozeer op Big Brother richt. Het gaat hem meer om een echt hogere macht, om filosofische kwesties over vrije wil.
Filosofische kwesties? Matt Damon: Vrije wil versus lotsbestemming, dat vraagstuk. George is afgestudeerd in filosofie, dus dat soort thema's vindt hij interessant. Zijn eigen carrière is denk ik een goed voorbeeld van hoe hij de dingen ziet. Met zijn diploma had hij zonder veel moeite een goed- betaalde, stabiele baan kunnen krijgen, maar hij koos ervoor scenarioschrijver te worden. Uiteindelijk is het hem gelukt, maar voordat je een succesvol scenarioschrijver bent, krijg je veel onzekerheden, afwijzingen en valse beloftes op je pad.
Emily Blunt: Hetzelfde geldt voor acteurs. Wanneer je kiest voor het vak, neem je een sprong in het diepe; in het onzekere. Je waagt een grote gok.
Matt Damon: Ik denk dat George met The Adjustment Bureau een eerbetoon brengt aan het nemen van dat soort tegendraadse beslissingen. Om ongebaande paden in te slaan en de vrij- heid te hebben om het leven niet zijn beloop te laten, maar iets te doen wat mogelijk wat zwaarder zal zijn.
Geloof jij in vrije wil of lotsbestemming? Matt Damon: Ik herinner me dat ik ooit de beslissing moest maken of ik de hoofdrol in de oorlogsfilm Rescue Dawn zou aannemen of in Stuck on you zou gaan spelen, de komedie die de gebroeders Farrelly zouden gaan opnemen op Hawaï. Ik weet nog dat mijn moeder zei: "Matt, je werk hoeft niet altijd vol ontberingen te zitten, je mag best eens wat meer lol maken." Dus ik besloot in zee te gaan met de Farrelly's. Uiteindelijk werd die film niet op Hawaï maar in Miami gedraaid. En op een avond in een bar in Miami ontmoette ik mijn huidige vrouw, met wie ik nu vier kinderen heb. Dus het feit dat wij elkaar gevonden hebben lijkt ofwel een speling van het lot, of een enorm groot geluk.
Speelt het lot ook een grote rol in jouw leven, Emily? Emily Blunt: Over het algemeen heb ik wel het gevoel dat ik de baas ben over mijn eigen doen en laten. Maar tegelijkertijd heb ik ook zulke onwaarschijnlijke, bijna magische dingen meege- maakt! Ik wilde vroeger bijvoorbeeld heel erg graag naar dezelfde school als mijn oudere zus. Alleen de slimste en beste kinderen werden er toegelaten. Ik werd afgewezen. Ik was er echt kapot van. Toen ging ik maar naar een andere school, mijn tweede keus, maar daar gebeurde iets wonderlijks: ze hadden er een geweldige toneelvereniging. Ik werd lid, ontwikkelde mijn acteertalenten, speelde op theaterfestivals, kreeg een manager en nu maak ik films in Holly- wood! Toen ik werd afgewezen door die school, was dat voor mij echt het einde van de wereld. Maar uiteindelijk bleek dat stukje ongeluk de reden voor mijn latere acteercarrière.
Heb je ooit overwogen de politiek in te gaan, zoals je personage in de film? Matt Damon: Nee, een politieke carrière lijkt me niets voor mij. Ik vind politiek erg boeiend, maar het lijkt me gewoon niet heel interessant om een politicus te zijn. Maar ik vind wel dat iedereen van ons een zekere verantwoordelijkheid draagt. Een verantwoordelijkheid om op enige manier betrokken te zijn bij wat er gebeurt in de wereld om ons heen. Het is heel belangrijk dat mensen hun stem laten horen, dan volgt de politiek vanzelf. Politici zijn volgers, geen leiders. Kijk naar wat er onlangs gebeurde in Egypte. De revolutie daar is geweldig. Hoe het land zich nu verder zal ontwikkelen, blijft uiteraard de vraag, maar dat het volk haar stem laat horen, is fantastisch. Trouwens, mijn goede vriend Khalid Abdalla die samen met mij acteerde in The Green Zone, heeft drie weken lang op het Tahrirplein in Caïro staan demonstreren. Ik ben trots dat ik hem ken.
24-03-2011 om 18:08
geschreven door Patje007
23-03-2011
Aanrader op TV: There will be blood.
23/03/2011-Canvas: 20u40
Inhoud: There will be blood is een meeslepend epos over familie, geloof, macht en olie. Het speelt zich af tegen de achtergrond van de jacht naar olie in het Californië in het begin van de 20ste eeuw. De film volgt de levensgeschiedenis van Daniel Plainview (Daniel Day-Lewis) die zich als alleenstaande vader eigen- handig opwerkt van arme mijnwerker tot oliemagnaat.
Wanneer Plainview een mysterieuze tip krijgt over een klein stadje in het Westen waar de olie letterlijk uit de grond zou spuiten, gaat hij met zijn zoontje H.W. (rol van Dillon Freasier) op avontuur, op weg naar het stoffige Little Boston. In dit stadje slaan Plainview en H.W. hun slag. Maar ook al maakt de olie hen rijk, toch blijft niets bij het oude wanneer de conflicten escaleren en alle menselijke waarden liefde, hoop, geloof, ambitie, gemeenschap en zelfs de band tussen vader en zoon onder vuur komen te liggen als gevolg van corruptie, bedrog en de rijkelijk vloeiende olie.
Hapte je meteen toe toen Paul Thomas Anderson je vroeg? Daniel Day-Lewis: Ik was een fan van Pauls films, hoe graag ik ook met hem wilde werken, als het script van 'There Will Be Blood' me niet meteen had aangegrepen, dan had ik hem gezegd: 'Sorry man, alle respect, maar zoek maar een ander.' Enfin, 't is anders uitgedraaid: ik had het script nog niet uit of mijn koffers waren al gepakt.
Voor een personage als Daniel Plainview valt vast veel te researchen. Hoe ver ben je daarin gegaan? Daniel Day-Lewis: Niet zo ver als iedereen schijnt te denken(lachje). Ik heb de roman 'Oil!' gelezen (van Upton Sinclair), waarop Paul zijn verhaal losjes gebaseerd heeft. Sinclair geeft een rake beschrijving van de mannen die honderd jaar in Californië naar olie speurden. Erg fascinerend, dat wel. Ik heb ook briefwisseling uit die tijd gelezen: mannen van allerlei slag - bankbediendes, scheepsbevrachters, leraars - die schreven naar vrouwlief, die ze thuis met de kinderen hadden achtergelaten in de hoop een snelle dollar te gaan verdienen in het Wilde Westen. Nu ja, eigenlijk modderden ze maar wat aan. Eerst wist niemand zelfs goed hoe dat moest, boren naar olie. Ze schepten het goedje gewoon uit de grond met steelpannen! De mens in zijn meest dierlijke gedaante: graaiend door de viezigheid, op zoek naar iets van waarde. Wist je dat Los Angeles gebouwd is op die smurrie? Als je de foto's van de stad van rond 1900 bekijkt, dan zie je niks anders dan boortorens, met hier en daar een huisje ertussen gesandwicht. Stapten de mensen er hun voordeur uit, dan stonden ze enkeldiep in een moeras van olie. De kinderen speelden zelfs in die vuiligheid.
Naar het schijnt ben je je ook gaan inleven op een boorplatform. Daniel Day-Lewis: Sorry, maar da's een kwakkel. Er wordt zoveel onzin geschreven. Ik las zelfs dat ik een boortoren in mijn achtertuin had laten bouwen. Compleet verzonnen natuurlijk. Al moet ik toegeven: toen ik het las, dacht ik: 'Da's bijlange geen slecht idee!' Ik heb het uiteindelijk niet gedaan, maar alleen omdat ik niemand vond die mij erbij kon helpen. Ik sta altijd versteld van de verhalen die de ronde doen over hoe ik me voorbereid op mijn rollen. Ik zou ze stuk voor stuk kunnen ontkrachten, maar er is geen beginnen aan. Ik snap wel dat mensen gefascineerd zijn door details - in welk ziekenhuis of in welke gevangenis ik me heb zitten inleven in mijn rol en zo. Natuurlijk is inleving ook belangrijk, maar mijn verbeelding doet het gros van het werk. Dáár moet het gebeuren.
De gehandicapte kunstenaar uit 'My Left Foot', de angstaanjagende slager in 'Gangs of New-York', de donderprekende olieondernemer uit 'There Will Be Blood' : lichtvoetig kun je de rollen van Daniel Day-Lewis bezwaarlijk noemen. Het hoefde dan ook niet te verbazen dat zijn 'Nine, zijn eerste musical ook geen hapklaar spektakel was.
Daniel Day-Lewis en Marion Cotillard in 'Nine'.
Uw prachtprestatie in 'There Will Be Blood' ligt nog vers in het geheugen. 'Nine' was voor uw doen een redelijk snelle opvolger. Daniel Day-Lewis: Je moet niet overdrijven. De opnamen van There Will Be Blood lagen al twee jaar achter me toen ik aan Nine begon. Maar goed : ik heb al weleens vrijaf genomen. ( lacht)
De verschillen tussen uw twee recentste projecten - en hun regisseurs - zijn hemelbreed. Daniel Day-Lewis: Paul Thomas Anderson staat dankzij films als Boogie Nights en Magnolia bekend als intelligent arthouse-icoon, terwijl Rob(Marshall) als een flam- boyante showman te boek staat. Toch spreken beide individuen me evenveel aan. Hun films zijn zonder twijfel de meest bevredigende uit mijn carrière.
Nicole Kidman en Daniel Day-Lewis in 'Nine'. Wordt het niet steeds moeilijker om uitdagende projecten te vinden ? Daniel Day-Lewis: Angst en opwinding zijn onlosmakelijk verbonden met het acteerproces. Het uitkiezen van projecten en de voorbereidingsperiodes ervaar ik nog altijd als ware afrodisiaca. Het spelen zelf kan soms iets te technisch worden, maar ik voel nog steeds dezelfde prikkels die ik op mijn eerste filmsets voelde. Als dat niet het geval was, zou ik 'lege' bijdragen leveren waar niemand iets aan zou hebben.
Er is al veel geschreven over uw intense werkmethode. Zo zou u in Nine ook naast de set met een Italiaans accent hebben gepraat. Daniel Day-Lewis: Mijn manier van werken bevalt me. Als jij ze vreemd of extreem vindt, so be it. Denk echter niet dat ik andere methoden minacht. Als ik me zou af- sluiten van mijn omgeving, zou ik compleet verloren zijn. Met zo'n attitude heb je niks te zoeken op een filmset. Je moet openstaan voor de fantasieën van anderen. Het kernwoord van mijn vak blijft spelen.
Daniel Day-Lewis in 'There will be blood'. U kunt uw passie voor uw stiel amper bedwingen. Daniel Day-Lewis: Jezelf een tijdlang verliezen in een rol is het fijnste gevoel dat ik ken. Vergelijk het met jezelf verliezen in een goede film. Als ik de zoveelste flut- prent bekijk, betrap ik mezelf erop dat ik het interieur van de bioscoop begin te be- studeren. ( lacht) Maar als het goed is, ben ik compleet verloren. Die magie, die alchemie van de cinema boeit me mateloos. Ik ken de knepen van het vak en toch slagen bepaalde cineasten er nog steeds in me te betoveren.
Welke Italiaanse cineast betoverde u het meest ? Daniel Day-Lewis: Lijstjes boeien me niet. Eerste plaats, tweede plaats, derde plaats: who fucking cares ? Pasolini, Visconti, Rossellini, Fellini : ze hebben stuk voor stuk onvergetelijke films afgeleverd. De cinema van het naoorlogse Italië vormt een meer dan uniek hoofdstuk in de filmgeschiedenis.
Daniel Day-Lewis in 'There will be blood'
U verbleef er zelf enige tijd, toen u twijfelde of u ooit nog zou acteren. Daniel Day-Lewis: Een moeilijke periode zou ik het niet noemen. Ik wil er gewoon niet over praten met de pers. Sommige zaken behoren nu eenmaal tot de privé-sfeer. Voor alle duidelijkheid : ik heb ongelooflijk genoten van mijn verblijf in Italië. Ik heb geproefd van de lokale dranken en spijzen, ik heb gelezen, ik heb gerust,...
Terug naar 'Nine' : u stond op de set zij aan zij met actrices van uiteenlopende nationaliteiten. Ontdekte u tijdens de shoot grote culturele verschillen ? Daniel Day-Lewis: Als ik zulke dingen zou opmerken, zou dat betekenen dat ik mezelf niet ten volle geef. Op de set heb ik geen tijd voor een objectieve, theoretische analyse van het werk van mijn collega's. Ik benader hen als de personages die ze spelen. Natuurlijk hebben ze allemaal hun eigen trekjes en methoden, maar op zulke momenten ben ik me daar niet bewust van.
Scène uit Daniel Day-Lewis Stoot het u niet tegen de borst dat de meeste van uw 'Nine'-tegenspeelsters op- duiken in reclamecampagnes voor modehuizen en make-upfabrikanten ? Daniel Day-Lewis: (glimlachend) Ik geloof nog steeds dat er een grens is tussen kunst en commercie. Moest die vervagen, dan zou ik niet langer deel uitmaken van de film- wereld. Natuurlijk is het niet toevallig dat we dit onderwerp aanraken in Nine. Het is immers een problematiek waarmee Fellini geregeld werd geconfronteerd. De gedachte dat hij stijl boven inhoud zou verkiezen maakte hem gek. En dat kan ik best begrijpen.
23-03-2011 om 18:15
geschreven door Patje007
Elizabeth Taylor (79) overleden.
De Brits-Amerikaanse actrice Elizabeth Taylor is vanmorgen op 79-jarige leeftijd overleden. Ze kreeg een hartstilstand in het Cedars-Sinai ziekenhuis in Los Angeles, waar ze twee maand geleden werd opgenomen. De Hollywoodlegende bij uitstek schitterde in zowel komische als dramatische rollen.
Taylor leed al jaren aan hartfalen, een aandoening waarbij het hart onvoldoende bloed door het lichaam pompt. Daarnaast had ze vijfmaal haar rug gebroken, een hersentumor overleefd en tweemaal een levensbedreigende longontsteking gehad. De jongste jaren was ze aan een rolstoel gekluisterd.
Taylor was niet alleen een grote actrice, ze hield ook enorm van film. Haar 79ste verjaar- dag, op 27 februari, keek ze vanop haar ziekbed nog naar de oscaruitreiking.
Taylor, de ultieme Hollywoodlegende, won Oscars voor haar rollen in de films 'Butter- field 8' (1961) en 'Who's Afraid of Virginia Woolf?' (1967). Ze was ook vermaard om haar acht huwelijken. Ze was twee keer getrouwd met de inmiddels overleden acteur Richard Burton. De jongste jaren was ze aan een rolstoel gekluisterd.
Elizabeth Taylor en Richard Burton
Carrière-overzicht:
Haar acteertalent, haar schoonheid en haar tumultueuze liefdesleven maakten van Taylor al in de jaren vijftig dé publiekslieveling, zowel op het scherm als in de roddel- rubrieken.
Elizabeth Rosemond Taylor werd in 1932 geboren in Londen. Ze was een kind van Amerikaanse ouders die naar Engeland waren verhuisd. De groeiende angst voor een wereldoorlog deed haar ouders besluiten terug te keren naar de VS. In haar nieuwe woonplaats Los Angeles vielen haar donkere schoonheid en doordringend blauwe ogen al snel op.
Taylor werd een gevierd kindsterretje dankzij films als 'Lassie Come Home' (1943) en 'National Velvet' (1944). Later stapte ze vlot over naar ernstiger rollen met films als 'A Place in the Sun' en 'Giant', met de rijzende ster James Dean.
Vanaf 1957 werd ze in vier opeenvolgende jaren genomineerd voor een Oscar, onder meer voor 'Cat on a Hot Tin Roof' en 'Butterfield 8', waarvoor ze haar eerste Academy Award kreeg.
In 1963 kon ze zo als eerste actrice ooit het toen waanzinnig hoge bedrag van een miljoen dollar vragen voor 'Cleopatra'. Dat kostuumdrama won vier Oscars en was de bestbezochte film van het jaar, maar zorgde met een prijskaartje van 44 miljoen dollar ei zo na voor het bankroet van studio 20th Century Fox. Aangepast aan de inflatie werd de film recentelijk uitgeroepen tot duurste film aller tijden.
Elizabeth Taylor in Cleopatra
Aan de film hield Taylor haar haar vijfde echtgenoot, Richard Burton. Hoewel ze nog getrouwd was met acteur-zanger Eddie Fisher, viel ze voor Richard Burton, die haar geliefde Marcus Antonius speelde.
Burton en Taylor vormden in die tijd het ultieme showbizzkoppel, van dezelfde orde als Brad Pitt en Angelina Jolie vandaag. Samen speelden ze in tien films, waarvan 'Who's Afraid of Virginia Woolf' de beste was. Taylor kreeg voor haar rol van Martha een tweede Oscar.
In 1974 scheidden Taylor en Burton. Een jaar later probeerden ze het nog eens, maar dat huwelijk strandde na tien maanden. Taylor zou nog twee keer trouwen, onder meer met senator John Warner, maar geen van die huwelijken hield zo lang stand als dat met Burton.
Taylors carrière duurde nog drie decennia, maar zou nooit meer de hoogtepunten van de jaren zestig halen. Haar laatste rol in een bioscoopfilm was die van de schoon- moeder van Fred Flintstone in 1994.
Ook zonder kaskrakers bleef Taylor in de spotlights. Ze zette zich in voor de strijd tegen aids nadat haar tegenspeler Rock Hudson aan de ziekte overleed. Ze hielp met het oprichten van de American Foundation for AIDS Research (amfAR). Naar schatting verzamelde ze in 1999 50 miljoen dollar voor de bestrijding van aids.
Ook verdedigde ze vol overtuiging haar vriend Michael Jackson toen die werd beschuldigd van kindermisbruik. Twee jaar geleden woonde ze nog zijn begrafenis bij.
Door haar slechte gezondheid verscheen ze de voorbije tien jaar nog maar zelden in het openbaar en waren er al jaren geruchten dat ze stervende was.
23-03-2011 om 16:00
geschreven door Patje007
22-03-2011
Filmaffiche 'Drive Angry'.
Drive Angry speelt vanaf 23 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
Inhoud: De mysterieuze Milton(rol van Nicolas Cage) is tot alles bereid om de moordenaar van zijn dochter en kidnapper van zijn kleindochter te vinden. Samen met de verleidelijke Piper(rol van Amber Heard) achtervolgt hij sekteleider Jonah King en zijn volgelingen, van Colorado tot Louisiana. Maar de jager is zelf ook een doelwit. Een vreemde man met bovennatuurlijk krachten, de Boekhouder(William Fichtner) genaamd, zit hem namelijk op de hielen. Zal Milton er in slagen om Jonah King bij te halen voordat de Boek- houder hem bij de lurven grijpt? Met de voet stevig op het gaspedaal begint Milton aan zijn missie. Hij heeft nog drie dagen voordat King en zijn sekte zijn kleindochter zullen offeren bij volle maan...
Regie: Patrick Lussier & Todd Farmer Cast: Nicolas Cage, Amber Heard Genre: Actie Duur: 104 minuten
22-03-2011 om 18:33
geschreven door Patje007
Matthew McConaughey kiest andere rollen door vaderschap.
Matthew McConaughey maakt andere keuzes sinds hij vader is. Waar de acteur voor de geboorte van zijn kinderen meestal in romantische komedies speelde, kiest hij nu voor serieuzere rollen, zegt hij tegen persdienst Reuters. Volgens de Texaan is hij niet bewust veranderd door het vaderschap, maar zorgt het er wel voor dat hij andere keuzes maakt.
Matthew McConaughey: "Ik denk niet: O, nu heb ik een familie, laat ik andere keuzes maken, maar dat ik dat doe is geen toeval."
De 41-jarige McConaughey heeft met zijn Braziliaanse vriendin Camila Alves een 2-jarig zoontje Levi en een 1-jarig dochtertje Vida. Door zijn gezinsleven heeft hij ook meer plezier in het maken van films. De acteur speelt in zijn nieuwste film The Lincoln Lawyer een keiharde advocaat die zijn werk doet vanaf de achterbank van zijn auto. McConaughey is vooral bekend van romantische komedies als How to Lose a Guy in 10 Days uit 2003 en Surfer Dude uit 2008. Hij zegt het spelen in dit genre films moeilijker te vinden dan dramatische rollen. Romantische komedies zijn niet zo realistisch en 'dat kost meer acteerwerk', al- dus McConaughey.
The Lincoln Lawyer is vanaf 25 mei 2011 te zien in de bioscopen.
22-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
Feo Aladag, de vrouw achter 'Die Fremde'.
De Oostenrijkse Feo Aladag(39) werd in Duitsland bekend als actrice in televisie- drama's. Ze tekent bij haar aangrijpend regiedebuut 'Die Fremde', dat ze ook schreef en produceerde, meteen voor een van de beste films van het jaar. De film won intussen de Grote Prijs van het 37ste Filmfestival van Vlaanderen- Gent. Inhoud: In Die Fremde laat Feo Aladag voelen hoe niet alleen een mishandelde vrouw, maar ook haar ganse familie, in de afgrond wordt gesleurd door onmenselijke regels en tradities. Een Turkse vrouw (Sibel Kekili uit Gegen die Wand) verlaat haar gewelddadige man in Istanboel om een nieuw leven te beginnen in Berlijn. Maar haar familie kan niet met de schande leven en verstoot haar.
Het verhaal van Die Fremde is eenvoudig, maar de situatie waarin de vrouw belandt, kan niet complexer zijn.
Wat was er eerst: de wens om te regisseren of de noodzaak dit verhaal te vertellen? Feo Aladag: Dat ging min of meer gelijk op. Ik heb altijd wel ergens het verlangen gehad te regisseren, maar heb daar nooit actief naar toe gewerkt. Pas toen ik met dit onderwerp in aanraking kwam, ben ik me bewuster gaan afvragen wat al die gasten eigenlijk leren op de filmschool. Ik had de angst dat je daar een soort recept meekrijgt dat je in de praktijk niet leert. Dus ben ik twee jaar terug naar de film- school gegaan, waar ik workshops kreeg van fantastische regisseurs als Mike Leigh, Bertrand Tavernier en Stephen Frears. Aanvankelijk wilde de directeur me niet toelaten op de school. Hij zei letterlijk tegen me: je hebt nu vuur voor films, en dat vuur zal doven als je naar deze school komt.' Een behoorlijk absurde stelling voor een directeur van zo'n school!
Had hij achteraf gelijk? Feo Aladag: Nee. Wel in de zin dat je geen films leert maken op een filmschool. Dat kan alleen door het echt te doen. Dat recept bestaat dus niet. Wat me echter erg heeft geholpen is om samen met ervaren filmmakers naar film te kijken. In praktische zin heb ik er niets geleerd dat ik niet ook in de praktijk had kunnen leren, maar het gaf me veel meer focus. Ik begreep na die twee jaar veel beter wat voor films ik wil maken: cinema vanuit het meest humanistische oogpunt mogelijk, begrip hebben voor het feit dat films over mensen van vlees en bloed gaan. Ik ben in de eerste plaats geïnteresseerd in menselijke relaties.
Tegelijkertijd was u dus al bezig met het onderwerp 'eerwraak'? Feo Aladag: Min of meer. Door Amnesty International was ik eerder al benaderd om een reeks filmpjes te maken voor hun campagne rond 'geweld tegen vrouwen'. Een breed onderwerp, waarvoor ik wagonladingen research kreeg toegestuurd. Toen ik klaar was met de spotjes merkte ik dat het onderwerp aan me bleef knagen. Tegelijkertijd kwamen er meer en meer berichten in de Europese en Duitse pers over eerwraak. Die twee zaken kwamen toen samen. Het beeld dat daarbij in mijn hoofd bleef zitten, was dat van een uitgestoken hand. De hand die zegt: 'misschien leef je niet zoals ik zou leven, maar ik geef nog steeds om wie je bent.' Die hand wordt meestal uitgestoken door onze familie, maar bij eerwraak is die juist afwezig.
In de dialogen van de film lopen Duits en Turks door elkaar. Spreekt u de taal? Feo Aladag: Een beetje. Ik versta het beter dan ik het spreek. Het is een prachtige taal, omdat het vol zit met emotionele beelden. Het is echt een beeldende taal, en heel zacht op een bepaalde manier. En doordat ik het versta, kon ik tijdens de opnamen zeer rigide controle houden op mijn scenario; als iemand twee woordjes verwisselde zat ik er direct bovenop.
Gold dat ook voor de non-verbale communicatie? Die is misschien nog wel belang- rijker dan de dialogen. Feo Aladag: Dat element was voor mij fundamenteel, al tijdens het schrijven van het scenario. Het grootste deel van de menselijke communicatie is niet verbaal. We merken vaak langs andere wegen zoals via blikken en lichaamshouding hoe we ons tot een ander verhouden. Dat is ook waar ik zelf in films het liefst naar kijk. Dus veel van die momenten staan al in het scenario. Omdat dat is wat ik zie wanneer ik schrijf.
Dus u bent vooral een acteursregisseur? Feo Aladag: Het beeld is natuurlijk evengoed belangrijk; het is geen radio. Maar mijn aandacht gaat inderdaad vooral uit naar het werk met de acteurs. Je kunt nog zulke mooie kadreringen en prachtig uitgelichte beelden hebben, als het acteerwerk niet goed is, komt de film niet aan bij het publiek. We hebben dus lang gerepeteerd, ook omdat een aantal van de acteurs nooit eerder geacteerd hadden. Zij moesten leren dat het niet alleen gaat om wat zij zelf doen maar ook om de acteur die tegenover ze staat. Tegelijkertijd werkt dat door in hoe de beelden zijn opgebouwd. Hoe de acteurs ten opzichte van elkaar in een ruimte en in het filmkader staan, zegt zo veel. Zonder dat het publiek zich daar bewust van is, voelen ze er het effect van. Het is iets dat je niet echt kunt uitleggen.
De film komt zo geloofwaardig en accuraat over dat je zou denken dat u Turkse roots heeft. Waar haalde u de inspiratie voor dit verhaal? Feo Aladag: Ik heb geen Turkse roots, maar ik ben getrouwd met een Duits-Turkse man. Dat heeft me geholpen met de taal, maar ook met de familiestructuren. Ik heb zelf onder- vonden hoe sterk de familiebanden zijn in een Turkse familie en hoe belangrijk de familie wel is, vooral wanneer je naar een ander land migreert. Ik was eveneens geïnspireerd door de liefde en trouw die ik binnen de familie van mijn man gevoeld heb. Maar ik denk dat ik hetzelfde verhaal zou verteld hebben, moest ik met een Rus getrouwd zijn geweest (lacht). Voor ik met de opnames begon, heb met mijn Turkse schoonvader gepraat. Hij vond het heel belangrijk dat ik deze film maakte, wat mij erg motiveerde. Daarnaast speelde ook mijn werk voor Amnesty International een rol en baseerde ik mij op mijn observaties in de Europese media van waargebeurde incidenten in Berlijn, de stad waar ik nu woon.
Heeft uw opvoeding ook niet wat geholpen? Feo Aladag: Zeer zeker. Mijn moeder was een feministe en mijn vader steunde haar visie. Hij zei ooit: Een vrouw moet drie keer meer studeren dan een man en twee keer zo hard werken om dezelfde mogelijkheden te hebben. Ik zag de toestand voor vrouwen in sommige maatschappijen zeker verbeteren en ik denk dat we op de goed weg zitten, maar het blijft toch nog een probleem.
Die Fremde gaat over eremoord in Berlijn, niet in Kaboel. Dat is niet hetzelfde verhaal. Feo Aladag: Het probleem hier is dat minderheden zich afgewezen voelen en dus niet geneigd zijn om de oude structuren en gewoontes te laten varen. Die zorgen voor veiligheid, rust, aan- vaarding, een identiteit, een eigenwaarde. Omdat er een vacuüm is, ontlenen ze een identiteit aan een oude set waarden.
Hoe meer de meerderheid, migranten van álle generaties, het gevoel heeft dat ze er volledig bij horen mét hun inbreng aan taal, cultuur, hoe beter. Dat zal het de jongere generatie verge- makkelijken om eer anders in te vullen. Dat zal de oudere generatie helpen om de jongeren kinderen van hun tijd te laten zijn. Ouders hebben het niet gemakkelijk. Je concepten in twijfel moeten trekken, aanvaarden dat je kinderen anders leven dan jij, dat is voor niemand ge- makkelijk. Dat lukt nooit als je je niet aanvaard voelt. Je moet ergens trots op kunnen zijn. Je moet proberen saamhorigheid te creëren. De weg is nog lang. Het kan niet zijn dat je kansen op een job slinken als je Mehmet heet in plaats van Max.
Dat vergt tijd. Zijn die eremoorden geen urgent probleem? Feo Aladag: Daar ben ik het mee eens. Eremoord is een zeer complex, breed en politiek thema. Dit gaat niet enkel over vrouwenrechten dit gaat over mensenrechten. Er lijkt geen beginnen aan. Hoeveel makkelijker is het niet om je in te zetten voor mijnwerkers die in Chili vastzitten? Maar je moet ergens beginnen. Duitsland kan geen dertig slachtoffers per jaar tolereren, en al helemaal niet het mechanisme dat erachter steekt. Dat mechanisme moet onderzocht en be- sproken worden.
Is uw mening veranderd door intensief onderzoek te voeren naar eremoord? Feo Aladag: Mij frappeerde de pijn van alle betrokken familieleden. Sommigen openden zich meteen, anderen moest ik tien keer interviewen, zeker als ze zich ergens voor schaamden of bang voor waren. Maar telkens stootte ik op kolossaal veel pijn. Ik vind het mijn plicht om die pijn te tonen.
De media lossen niets op door broers die zon eremoord begaan, monsters te noemen. Na zon eremoord is iedereen getraumatiseerd. Officieel is de eer van de familie hersteld, maar in de praktijk is het ellende troef. Maar dat verschoont niets. Je moet luid en duidelijk zeggen dat eremoorden totaal onaanvaardbaar zijn. We hebben er geen begrip voor. Tegenargumenten sharia hier, sharia daar hebben geen enkel gewicht.
Ik veronderstel dat niet iedereen van Die Fremde zal houden. Was er kritiek vanuit linkse hoek en van radicale moslims? Feo Aladag: Ik ben blond, maar niet dom (lacht). Toen ik besloot de film te maken, wilde ik hem ook schrijven, regisseren én produceren. Ik kon me dus niet verstoppen achter iemand. Ik wist daarbij op voorhand dat extreem links én extreem rechts me zouden aanvallen. De grote verrassing was dat dat niet gebeurd is. Niet in Duitsland en niet in de rest van de wereld. Ik heb mijn film van Duitsland tot Pakistan voorgesteld en hem op 88 filmfestivals getoond. De discussie bleef uiteindelijk beperkt tot een dialoog tussen minderheid en meerder- heid. In Duitsland was de minderheid tegen die behandeling van vrouwen. Daar strijden we tegen, vertelden ze. Maar we willen ook de meerderheid van de maatschappij dwingen om na te denken over waarom kleine groepen van migranten zo vastklampen aan oude regels en structuren, klonk het.
Mijn film vraagt begrip voor alle personages in de film. Ik wilde geen zwartwitbeeld geven en de karikatuur van enkele jaren geleden in Duitse films vermijden. Je had toen de monsterlijke vader en de al even monsterlijke broer. Ze werden volledig ontdaan van al het menselijke. Maar of het nu in Duitsland of Pakinstan is, er is geen enkele vader die niet zal lijden als zijn dochter verstoten wordt.
Heeft u de film in conservatieve milieus getoond? Feo Aladag: Je moet niet verwachten dat bijvoorbeeld imams komen kijken. Je kan die mensen niet dwingen. Als ze niet uit vrije wil naar de film komen, moet je die beslissing respecteren. Je kan kunst trouwens nooit opdringen. Maar ik heb de film in Pakistan getoond en daar waren tijdens voorstellingen een of twee mannen in het publiek die bij ons beeld van jonge extremisten zouden passen. Ze gedroegen zich helemaal volgens de clichés en werden uiteindelijk door de rest van de toeschouwers naar buiten gejaagd (lacht). Ik heb dus zeker reacties gehad van radicale mensen, maar ze waren zeer zeldzaam.
Je moet weten dat dé Turkse gemeenschap niet bestaat. Het is een zeer diverse, niet homogene samenleving. Die Fremde was voor veel mensen een echt cultureel volksevenement. Mensen begonnen na de film zelfs spontaan hun eigen verhaal of ervaring te vertellen.
Die Fremde speelt sinds 9 maart 2011 in Cartoon's
22-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
21-03-2011
Filmaffiche 'The Adjustment Bureau'.
The Adjustment Bureau speelt vanaf 23 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
Inhoud: Bepalen we zelf onze lotsbestemming, of worden we gemanipuleerd door onzichtbare krachten? Dat is het thema van The Adjustment Bureau, eenthriller waarin Matt Damon de rol speelt van een man die een glimp opvangt van wat het lot voor hem in petto heeft en beseft dat hij iets anders wil. Om dat te bereiken, moet hij de enige vrouw van wie hij ooit gehouden heeft, dwars door en onder de straten van het hedendaagse New York achternagaan.
Net als hij op het punt staat een zitje te krijgen in de Amerikaanse senaat, ontmoette de ambitieuze politicus David Norris (Damon) immers de aantrekkelijke ballerina Elise Sellas (Emily Blunt), een vrouw zoals hij er nog nooit één ontmoet heeft. Maar zodra hij voor haar begint te vallen, spannen geheimzinnige mannen samen om de twee uit elkaar te houden. David komt te weten dat hij het moet opnemen tegen de agenten van het lot zelve - de mannen van het Adjustment Bureau - die alles zullen doen wat in hun aanzienlijke macht ligt om te verhinderen dat David en Elise samen zijn. Nu de kansen tegen hem gekeerd zijn, moet hij kiezen of hij haar loslaat en zijn voorbestemd pad aanvaardt... of alles waagt om het lot te tarten en met zijn geliefde samen te zijn.
Regie: George Nolfi Cast: Matt Damon, Emily Blunt Genre: Thriller Duur: 106 minuten
21-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
20-03-2011
1000.
Hello filmfreaks,
Ik weet niet of het jullie is opgevallen, maar mijn filmblog bestaat vandaag 1000 dagen, een periode waarin ik jullie zoveel mogelijk heb proberen te voorzien van relevante filminformatie met, zoals jullie sinds het begin van mijn blog(23/06/2008), hebben kunnen zien, vooral de nadruk op interviews met bekende acteurs en actrices.
Ik ben, nu ongeveer 3 jaar geleden, met een filmblog gestart omdat er, naar mijn gevoel, weinig (Nederlandstalige) sites zijn waar de filmsterren de hoofdrol spelen, waar acteurs, actrices en regisseurs aan het woord worden gelaten over de reden dat zij in de filmwereld zijn gestapt, waarom zij voor een bepaalde film kiezen, hoe het is om bekend te zijn...
Hopelijk hebben jullie tot nu toe genoten van mijn blog. Naar de toekomst toe ga ik jullie zeker blijven voorzien van jullie dagelijkse filminformatie.
Groetjes,
20-03-2011 om 15:02
geschreven door Patje007
19-03-2011
Jodie Foster heeft geen spijt van samenwerking met Mel Gibson.
Actrice Jodie Foster heeft recent op het Texaanse South by South- west Film Festival een goed woordje gedaan voor Mel Gibson, de veelbesproken hoofdrolspeler van het door haar geregisseerde komisch drama The Beaver. De acteur kwam de laatste tijd vooral op negatieve wijze in de belangstelling, maar Foster heeft geen spijt van hun samenwerking.
Jodie Foster
Mel Gibson haalde vorig jaar het nieuws door een aanklacht van huiselijk geweld jegens zijn ex-vriendin, en een uitgelekt voicemailbericht waarin hij haar de huid vol scheldt en op brute wijze dood wenst. Eerder berichtten de media al hoe Gibson aangehouden werd wegens autorijden onder invloed, en tijdens zijn arrestatie racistische leuzen uit- kraamde. Als gevolg van het geweld tegen zijn ex-vriendin werd de controversiële acteur en filmmaker vorige week door de rechter veroor- deeld tot drie jaar voorwaardelijk voor het slagen en verwonden van zijn toenmalige vriendin. Hij moet ook in therapie voor zijn agressief gedrag, zestien uur gemeenschapsdienst uitvoeren en een boete betalen.
Zulke negatieve aandacht zou Gibsons nieuwe film The Beaver kunnen schaden, maar regisseuse Jodie Foster neemt het voor hem op. "Natuurlijk is er nogal wat met hem gebeurd," aldus Foster, maar "ik heb absoluut geen spijt van de samenwerking met Mel."
In het komisch drama The Beaver speelt Gibson een depressieve zakenman die bij wijze van therapie een handpop ter hand neemt en alle communicatie via de pop, een bever, laat verlopen. Deze bizarre wending heeft een indringende uitwerking op zijn gezin, bestaande uit zijn vrouw (gespeeld door Jodie Foster) en tienerzoon (Anton Yelchin). Ook de begin dit jaar voor een Oscar genomineerde Jennifer Lawrence (Winter's Bone) heeft een rol in de film.
Jodie Foster en Mel Gibson in 'The Beaver'
Mel Gibson is intussen zelf naar de politie gestapt nadat hij veroordeeld werd voor het slaan van zijn ex-vriendin Oksana Grigorieva. De politie nam zijn vingerafdrukken en maakte ook een foto van Gibson, die zo de première miste van zijn nieuwe film The Beaver.
The Beaver speelt vanaf 31 mei 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
19-03-2011 om 17:16
geschreven door Patje007
Foto's van de week: Gemma Arterton is het nieuwe gezicht van G-Star.
Gemma Arterton is het gezicht van de nieuwe lente- en zomercollectie van het jeansmerk G-Star. De Britse actrice is een van de rijzende sterren in filmland en schitterde vorig jaar in Prince of Persia en de stripverfilming Tamara Drewe.
Ondanks haar internationale bekendheid blijft Gemma met beide benen op de grond staan. Gemma Arterton: Ik voel me eigenlijk als een sterke vrouw in een mooie jurk en ik denk dat G-Star hetzelfde uitstraalt. Ik hou van de combinatie glamour en duurzaam.
Gemma Arterton werd door niemand minder dan Anton Corbijn(regisseur van The American) gefotografeerd. De nieuwe Spring/Summer 2011 campagne is sinds half februari te zien op straat, in etalages en in tijdschriften.
Fotogalerij:
19-03-2011 om 17:15
geschreven door Patje007
Colin Firth wordt oplichter in remake van Gambit.
Na zijn majesteitelijke rol rol in The Kings Speech, laat Oscarwinnaar Colin Firth zich van een heel andere kant laten zien. In mei beginnen namelijk de opnamen van zijn nieuwe film Gambit, waarvoor Joel en Ethan Coen het scenario schreven. Michael Hoffman(a Midsummer Night's Dream, one fine day) zal instaan voor de regie.
Colin Firth
Colin Firth geeft in Gambit gestalte aan een kunsthandelaar die vergevorderde plannen heeft om de rijkste man van Engeland op te lichten. Daarvoor roept hij de hulp in van een aantrekkelijke rodeo-ruiter uit Texas, gespeeld door Cameron Diaz.
Gambit is een remake van de gelijknamige film uit 1966, waarin Michael Caine en Shirley MacLaine de hoofdrollen vertolkten.
19-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
18-03-2011
Dossier wereldsterren: deel 21: Sean Penn: een portret.
Met Into The Wild draaide Sean Penn in 2007 zijn vierde film als regisseur. In deze film vertrekt een rijkeluiszoon naar Canada om daar in de wildernis te leven. Een portret van deze temperament- volle acteur en regisseur. Als teveel mensen je leuk vinden doe je iets verkeerd.
De feiten Geboren: 17 augustus 1960, Santa Monica, Californië, VS als Sean Justin Penn
Prijzen Won in 2004 een Oscar en een Golden Globe voor beste mannelijke acteur in Mystic River, kreeg in 1997 de Zilveren Beer op het festival van Berlijn voor Dead Man Walking, in datzelfde jaar ontving hij ook de Gouden Palm in Cannes voor zijn rol in Shes So Lovely, won de Gotham Award in 2007 voor zijn film Into the Wild, ontving in Venetië in 2003 de Volpi Cup voor zijn rol in 21 Grams, won in 2009 een Oscar en een Screen Actors Guild Award voor zijn rol in Milk.
Sean Penn bij de ontvangst van zijn Oscar als beste acteur in een hoofdrol voor de film Mystic River
Beste film In Mystic River (2003) van Clint Eastwood is Penn goed op dreef als ex-crimineel wiens dochter wordt vermoord. Hoewel het verhaal om drie personages draait, steelt de acteur de show. Hij weet als geen ander hoe hij drama, pijn en misère zowel verbaal als non-verbaal moet overbrengen. Zo ook in 21 grams (2003) waarin hij, ondanks dat hij het grootste gedeelte van de film op sterven ligt, het lijden van zijn personage schrijnend en indringend weet neer te zetten. Omdat Penn vaak balanceert op het randje van overacting, komt hij juist in deze ingetogen rol goed uit de verf. Dat Penn niet alleen een verdienstelijk acteur is blijkt vooral uit het door hem geregisseerde The Pledge (2001). Penns derde film liet zien dat hij zich langzamerhand ontwikkelt tot een zelfverzekerde acteursregisseur met een persoonlijke stijl.
Slechtste film Het slaapverwekkende Madonna-vehikel Shanghai Surprise uit 1986, waarin Penn met zijn nieuwbakken vrouw twee uur lang over gestolen opium en juwelen praat. Door Madonna in de hoofdrol te casten als maagdelijke missionaris en Penn in te zetten als Indiana Jones-achtige avonturier, had de film niet veel ridiculer kunnen worden. Penns vervelende neiging om met dominant acteerwerk de film naar zich toe te trekken is niet alleen in Shanghai Surprise, maar ook in de komedie Were No Angels (1995) eenprobleem. Ook te mijden: The Falcon And the Snowman (1984) en I Am Sam (2001).
Handelsmerk Penn is alles behalve vriendjes met de paparazzi. Regelmatig raakt hij slaags met een fotograaf, waaronder op de begrafenis van zijn broer, acteur Chris Penn. Als acteur speelt hij vaak intense rollen en onaangename types zoals in Shes So Lovely (1997) van Nick Cassavetes. Penn vertolkt zijn rollen vol overgave wat de ene keer goed uitpakt en de andere keer tot over- dreven emotioneel acteerwerk leidt. In zijn acteren is hij net zo compromisloos als in zijn dagelijks leven, waarin hij vooral bekendstaat als linkse activist. De acteur was indertijd een grote criticaster van het beleid van president George Bush. Zo haalde hij in een live-interview met Larry King hard uit naar de regering en noemde hij Bush een verrader. Ook schreef hij een open brief in de Washington Post waarin hij de president verzocht geen oorlog in Irak te beginnen. Zelf reisde hij voor het begin van de oorlog af naar Irak, om kennis te maken met de mensen die hij van zijn overheid moest haten.
Sean Penn over Sean Penn Ik beschouw mezelf niet speciaal als politiek. Ik zie het werken als acteur als iets menselijks. De zorgen die ik heb die onder het kopje politiek vallen, zijn menselijke zorgen.(Interview, 1995)
Ik vind het regisseren van films eigenlijk veel belangijker dan acteren. Maar als het telkens vijf jaar kost, moet ik wel aan het werk blijven. (BBC Movies, 2001)
Ik hoop op verlossing. Ik kan niet zeggen dat ik erin geloof. De films die me aanspreken laten meestal zien hoe je om moet gaan met onherroepelijk verlies en hoe je daarna door moet gaan met leven. Zoiets als Eric Clapton, wiens zoontje uit het raam viel. Hij heeft het punt bereikt waarop hij daarover moet en kan schrijven. Er zijn een hoop nacht- merries in het leven. En ik ben geïnteresseerd in films die demonen en nachtmerries kunnen uitdrijven. (Box Office online Sneak Preview, 1995)
Ik heb minder geld verdiend dan wie dan ook met hetzelfde beroep. Ik bedoel, ik denk dat ik het best goed doe en ik denk dat ik best hard werk. Geloof me, ik bluf niet als ik zeg dat ik lach zodat ik niet hoef te huilen. (The Observer, 2001)
Ik heb geluk gehad dat acteren bij ons thuis een gerespecteerd beroep was. Het was niet iets dat werd gedaan door tragische bohemiens, maar we waren ook weer geen familie die was geobsedeerd door cinema. (New York Magazine, 2004)
Na ongeveer tien jaar als acteur gewerkt te hebben kwam ik erachter dat de meeste regisseurs zó slecht zijn dat ik dacht: Waarom zou ik het niet proberen? (CNN, 2001)
Als teveel mensen je leuk vinden doe je iets verkeerd.(NY Magazine, 2004)
Woede kan een probleem zijn maar het heeft ook enorm veel potentie. Je moet gewoon uitzoeken wat je ermee kan doen.(The Guardian, 2007)
Sean Penn met zijn ex(Robin Wright Penn)
Conclusie: Hollywood heeft filmsterren en acteurs. Sean Penn hoort bij de laatste groep. Vriend en vijand zien hem als één van de meest getalenteerde maar ook lastigste mensen in Hollywood.
Sean Penn over...
Acteren Ik zie mezelf als een timmerman. Voor elke rol zoek ik in mijn gereedschaps- kist naar de juiste instrumenten. In de loop der jaren heb ik er steeds meer gereedschap bij gekregen, zodat het wat makkelijker wordt. Maar eigenlijk is acteren niet meer dan een manier voor me om geld te verdienen om mijn eigen films te maken. Ik vind het lang zo leuk niet meer als toen ik jong was.
Over Hollywood Ik heb niks tegen mainstream films. Niet dat ik er veel zie, ik hou er niet van om steeds opnieuw een kaartje te kopen voor dezelfde film.
Over zijn Oscar Ik ben heel blij met de erkenning, maar laten we eerlijk zijn: iedere acteur weet dat de beste zijn helemaal niet bestaat.
Over Madonna Zij wilde de grootste ster op aarde worden, ik wilde films maken en me dan weer in huis opsluiten. En ja, natuurlijk botste dat. We hadden eigenlijk maar één ding gemeen: we gedroegen ons allebei onuitstaan- baar. We hebben in vier jaar geen fatsoenlijk gesprek gehad, we schreeuwden alleen maar. Pas jaren na onze scheiding ontdekte ik dat er achter dat vreselijke gedrag ook nog een heel leuk mens zat.
Sean Penn en Madonna
Over zijn opvliegende karakter Volgens mij zit je pas na je midlifecrisis goed in je vel. ik ben niet meer zo negatief als ik was, ik heb niet meer zon hekel aan anderen, en ik heb vooral niet meer zon hekel aan mezelf.
Over de paparazzi Het zijn de strontvliegen van de samenleving. Ze ruiken naar poep, pis en pus en ik zal ze altijd intens blijven haten. Zet een camera op mijn kinderen en ik verlies al mijn zelfbeheersing. Aan de andere kant: mijn goede vriend Jack Nicholson zegt altijd dat ik maar een benzinestation moet beginnen als ik problemen heb met de roddelpers.
Over politiek Mensen beschuldigen me ervan dat ik maar een acteurtje ben, dat zo nodig politieke uitspraken moet doen. Maar je hoeft geen politicus te zijn om te weten wat er aan de hand is in Irak. Ik heb met eigen ogen gezien hoe kinderen doodgaan door de Amerikaanse bezetting. Hoe soldaten sterven. Hoe onschuldige burgers sterven. Ik ben niet eens een pacifist, maar luister: bombardementen worden altijd beantwoord met bombardementen, martelingen met martelingen en doden met doden.
18-03-2011 om 12:09
geschreven door Patje007
17-03-2011
Butler Alfred uit Batmanfilms overleden.
De Britse acteur Michael Gough is donderdag op 94-jarige leeftijd overleden. Dat meldden diverse Britse media op hun website. Gough werd vooral bekend als de butler Alfred in de vier succes- volle films over superheld Batman die in de jaren tachtig en negentig werden gemaakt.
Michael Gough(rechts) in Batman
De filmcarrière van Gough duurde meer dan zestig jaar en telt bijna tweehonderd titels. Behalve door zijn rol als butler Alfred verwierf de acteur ook bekendheid met de horrorfilms in de jaren zestig waar hij in speelde, zoals Dracula (1958), The Phantom of the Opera (1962) en Horrors of the Black Museum (1959).
De laatste jaren werkte Gough nog vaak samen met regisseur Tim Burton, die de eerste twee Batman-films, Batman(1989) en Batman Returns (1992), maakte. Zo was de overleden acteur nog te zien in Sleepy Hollow(1999) en leende hij zijn stem aan personages in Corpse Bride(2005) en vorig jaar nog Alice in Wonderland.
17-03-2011 om 18:13
geschreven door Patje007
Liam Neeson kiest toch voor Taken 2.
Na enige onzekerheid en meerdere onderhandelingen heeft acteur Liam Neeson zich alsnog vastgelegd voor de sequel Taken 2. Dit meldt de site Deadline.
Nadat de actiefilm Taken(2008) een verrassende hit bleek aan de bioscoopkassa's, leek niets een vervolg in de weg te staan. Het overvolle werkschema van hoofdrolspeler Liam Neeson leidde echter tot vertraging in de planning van producent Luc Besson. Desondanks begon Besson samen met Robert Mark Kamen aan het scenario van het vervolg, en huurde hij Olivier Megaton(Transporter 3) in voor de regie. Het enige dat de productie nog in de weg stond, was de medewerking van Liam Neeson.
De acteur bleek zeker bereid om het vervolg te maken. De enige voorwaarde was dat de opnames van Taken 2 werden uitgesteld. Liam Neeson heeft namelijk niet eerder zoveel gewerkt als in de afgelopen jaren. Na de huidige opnames van Clash of the Titans 2 wil de acteur daarom een lange rustperiode inlassen. Maar Luc Besson eiste dat de opnames van Taken 2 in de komende maanden zouden beginnen. Het gerucht gaat dat de producent zelfs een lijst had opgesteld met vervangers van Liam Neeson. Zo zag hij Ralph Fiennes(The English Patient), Mickey Rourke(The Wrestler) en Ray Winstone(Beowulf) als potentiële kandidaten.
Maar voordat het zover kwam, zijn Luc Besson en Liam Neeson het alsnog met elkaar eens geworden. De makers zijn bereid om enkele maanden te wachten tot hun hoofdrolspeler volledig uitgerust is. Hoogstwaarschijnlijk zullen de opnames van Taken 2 eind 2011 of begin 2012 starten. Wanneer de sequel in de bioscopen draait, is nog niet bekend.
17-03-2011 om 17:18
geschreven door Patje007
16-03-2011
'The Eagle', een Romeinse western in Schotland.
De 43-jarige Schot Kevin Macdonald, een begenadigd documentairefilmer die een Oscar won voor zijn München-document One Day in September, maakte in 2006 met The last King of Scotland zijn eerste fictiefilm. En het smaakte naar nog. Met The Eagle brengt hij zowaar een Schotse sandalenwestern.
The Eagle of the Ninth is één van de populairste Britse jeugdboeken, in 1954 geschreven door Rosemary Sutcliff. De schrijfster situeerde de actie in de 2de eeuw na Christus aan de Muur van Hadrianus, de noordelijke grens van het Romeinse Rijk in Engeland. De held van dienst is Marcus Flavius Aquila (Channing Tatum), een jonge uitgerangeerde Romeinse veldheer die samen met zijn slaaf Esca (Jamie Bell) de bronzen arend van zijn vader - ook een legeraanvoerder - uit de handen van de Picten wil recupereren. Een interview met de regisseur:
De film doet wat denken aan de Canadese western Black Robe. Toeval? Kevin Macdonald: «Zeker niet. Ik heb The Eagle altijd als een western gezien. Tegen de financiers hadden we gezegd: Dit wordt een Romeinse western in Schotland. Toen ik nadacht over de film zelf en over de cultuur van de Kelten was het westerngenre bijna evident. En de beste voorstelling van een angstaanjagende vreemde cultuur is Black Robe. Die film van Bruce Beresford is volgens mij min of meer een meesterwerk.»
Zoals Black Robe heeft The Eagle een gewelddadige ruwheid over zich. Kevin Macdonald: «Ik wilde ook een beetje breken met een traditie. Ik had een sandalenfilm voor ogen die nu eens geen epische blockbuster vol enorme legers was, maar een meer menselijke en naturalistische historische film die wil laten zien wat het moet geweest zijn om als Romein in een drijfnat en koud Schots landschap te vertoeven.»
Channing Tatum in 'The Eagle'
Hebt u Centurion gezien, nog een Britse sandalenfilm die zich afspeelt op en achter de Muur van Hadrianus? Kevin Macdonald: «Neen, maar ik wist uiteraard over het bestaan van die film af. De mensen van Centurion gingen in productie toen wij pas hadden beslist om The Eagle te maken. We hebben toen een discussie gehad of we onze film al dan niet moesten maken. Maar we vonden dat we toch een ander verhaal te vertellen hadden. Gelukkig voor ons bleken de grote Amerikaanse distributeurs geen interesse te hebben voor Centurion en liet de prent, in de VS toch, geen grote indruk na. Dat we onze film met een aantal maanden hebben uitgesteld, heeft deels te maken met het feit dat we afstand wilden houden van Centurion.»
16-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
15-03-2011
Interview met Jamie Bell naar aanleiding van de release van The Eagle.
Na zijn doorbraak als Billy Elliot in 2000 is de acteercarrière van de Britse acteur Jamie Bell flink bergopwaarts gegaan. Dit jaar is hij in ieder geval in vijf grote producties te zien, waarvan The Eagle de eerste is die verschijnt. Als slaaf van een Romeins soldaat (rol van Channing Tatum) trekt Bell in die film de bergen van Schotland in, op zoek naar de waarheid achter de mysterieuze verdwijning van de vader van zijn baas. Voor de rol kreeg Bell onderkoeling, lessen in de Gaelische taal en het gewicht van Channing Tatum te verduren.
Jamie Bell
Hoeveel Gaelisch heb je uiteindelijk geleerd te spreken? Jamie Bell: Ik kan me de teksten uit de film niet eens meer herinneren, maar wat we vooraf hebben moeten leren was best wel veel. Er waren een paar scènes waarin het best wel belangrijk was dat je die zinnen op een geloofwaardige manier uit kon spreken. Ik heb het fonetisch geleerd, een beetje hetzelfde als wanneer ik een accent moet aanleren. Het is ook erg duidelijk wanneer het mis gaat, want dan klinkt het totaal niet meer als Gaelisch, dan klinkt het nergens naar.
Het opnameproces was fysiek best wel veeleisend toch? Jamie Bell: Voor het laatste deel van de film hebben we op rivieren rondgedreven en hebben we in het koudste water dat je je kan voorstellen moeten springen. Als je in dat water terechtkomt wordt je borstkas samengedrukt en kan je bijna niet meer ademhalen en gaat je hart tekeer. Je hersenen slaan op hol en proberen je te vertellen dat, als je niet uit dat water gaat, je gewoon het loodje legt. Ik deed het twee keer totdat de artsen zeiden dat ik er echt niet meer in mocht, dat was wel een moment dat ik het gevoel had dat ik Kevin (McDonald, de regisseur) teleurstelde, omdat hij me smeekte om het nog een keer te doen. Maar ik kon echt niet meer. Ik ben niet zo goed met water, zeker niet als ik Channing Tatum op mijn rug moet meeslepen.
Channing Tatum en Jamie Bell in The Eagle
Wat heb je gedaan om in vorm te komen voor de rol? Jamie Bell: Ik had niet het idee dat naar de sportschool gaan om gewichten te liften en proteïne- shakes drinken echt zou passen bij het idee van het tijdperk van de Romeinen. Ik wilde gewoon een beetje gespierder worden, zodat het eruit zou zien dat ik wel mijn eigen boontjes kan doppen als het nodig is. Maar hij was ook een slaaf, dus was waarschijnlijk ook al een behoorlijke tijd onder- voed.
Waar breng je op het moment meer tijd door, Californië of Engeland? Jamie Bell: Ik woon op het moment in Californië, ik vind het te gek hier. Ik ga wel zon vier of vijf keer per jaar terug naar Engeland, ik vind Californië niet per se een plek waar ik altijd zou moeten blijven. Het draait om de industrie, vergelijkbaar met de plek waar ik opgegroeid ben. Hier is de voornaamste industrie alleen entertainment, de plek waar ik ben opgegroeid was vooral staal en verf. Scène uit The Eagle Hoe vermijd je de valkuilen die op de loer liggen bij een leven in Hollywood? Jamie Bell: Het roemgedeelte, als ik eerlijk ben, daar merk ik eigenlijk niet zo veel van. Ik maak niet de echt gigantische blockbusters, die mensen hebben waarschijnlijk een erg gecompliceerd, lastig leven. Ik hou ervan om naar de supermarkt te gaan en gewoon te relaxen in een leuk tentje, ik denk dat het een groot voordeel voor mij is dat mensen me dan niet snel herkennen.
Misschien dat dit verandert als The Adventures of Tintin: Secret of the Unicorn later dit jaar verschijnt. Wat kunnen we daarvan verwachten? Jamie Bell: Ik zag Kuifje voor het eerst toen ik zeven was, op televisie. Hij was anders dan andere strip- figuren omdat hij niet zomaar iemand was die domweg achter iemand anders aan zat. Hij heeft meer in zich, dat vond ik toen al magisch. Stephen Spielberg ziet dat precies hetzelfde en voor mij was het interessant dat hij met technologie (motion capture) die figuur tot leven wilde brengen. We zijn erg trouw gebleven aan de kwaliteit van de illustraties. Ik denk dat als je er een film van zou maken met alleen maar echte mensen dat er een hoop van die kwaliteit verloren gaat.
15-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
14-03-2011
Channing Tatum over zijn rol in het epische The Eagle
In de epische avonturenfilm The Eagle speelt Channing Tatum de Romeinse legerofficier Marcus Aquila die in het Groot-Brittannië van de 2de eeuw op zoek gaat naar het verdwenen legioen van zijn vader. In de woeste Schotse heuvels trekt hij samen met zijn Britse slaaf het vijandelijk gebied in om een adelaarsmascotte terug te vinden en zijn familienaam in ere te herstellen. Een gesprek met de Amerikaanse acteur over deze Britse productie:
Je hebt gezegd dat met deze film een jeugdwens in vervulling gaat... Channing Tatum: Toen ik opgroeide was Braveheart eigenlijk mijn Star Wars. Het was in ieder geval een droom om ooit in zo'n historisch epos te mogen spelen. Wat mij betreft mogen in iedere film die ik doe paarden en zwaarden zitten. Als kind speelde ik het al na.
Moest je leren paardrijden voor deze film? Channing Tatum: Nee, want dat doe ik al zo'n beetje m'n hele leven, hoewel ik nooit een eigen paard heb gehad. Ik heb niet speciaal iets moeten leren voor de film, maar het was wel een hele uitdaging om dertien uur per dag doorweekt in de vrieskou te moeten staan. Hoe heb je dat uitgehouden? Channing Tatum: Het is gewoon iets waar je doorheen moet. Wij allemaal. Er ontstond ook een hechte band onderling. Er zit weinig anders op in de highlands van Schotland met een kleine crew. Als jij in het ijskoude water staat, geldt dat ook voor de cameraploeg. Dan zie je ze ook rillen van de kou, alleen maar om het goede shot te krijgen. Eigenlijk sta je met elkaar op het slagveld. Ik denk niet dat je een film als deze kan maken als er geen kameraadschap is op de set.
Channing Tatum in The Eagle
Is het toeval dat je na films als Stop-Loss, G.I. Joe en Dear John opnieuw een soldaat speelt? Channing Tatum: Ik weet niet of ik een goede soldaat zou zijn geweest, maar het had best gekund. Niet dat ik graag wil vechten, maar ik hou wel van gevechtstraining, martial arts en wapens. Heroïsche verhalen zoals dat van Marcus Aquila spreken me enorm aan.
Marcus is een geboren leider. Herken jij jezelf daarin? Channing Tatum: Ik speel al m'n hele leven football, en daarbij moet je ook wel de leiding kunnen nemen om de verschillende posities aan te wijzen. Maar om nou te zeggen dat ik een leider ben... Iedereen die bereid is om naar het front te gaan en zelf mee te doen wat hij aan andere mensen vraagt, is in mijn ogen een leider. Je geeft leiding door een voorbeeld te stellen.
Heeft regisseur Kevin Macdonald je veel laten trainen voor deze rol? Channing Tatum: Dat was wel raar. Kevin wilde niet dat ik eruitzag alsof ik naar de sportschool was geweest, dus ik dacht: "Geweldig, ik hoef helemaal niks te doen." Totdat bleek dat ik wel wat leniger en dunner moest worden voor deze rol. Want in de Romeinse tijd waren de soldaten de hele dag door bezig - marcheren, bouwen, vechten - maar ze hadden geen cheeseburgers of zo. Ze aten alleen maar granen en vlees. Ik moest dus in korte tijd heel wat afvallen en mezelf uithongeren op een dieet van broccoli en kip.
Naast The Last King of Scotland en State of Play heeft Kevin Macdonald vooral veel documentaires op zijn naam staan. Was dat van invloed op deze film? Channing Tatum: Hij wilde inderdaad dat alles zo nauwkeurig maar ook zo mooi mogelijk neer- zetten. Ik denk dat hij de schoonheid zocht in de rauwe realiteit en daarvoor de barre omstandig- heden gebruikte. Kevin is erg bedachtzaam en welbespraakt. Hij richtte zich vooral op de onderlinge relaties van de soldaten. Dat maakt van deze film meer dan puur een documentaire-achtige reconstructie van wat er gebeurd is. Kevin heeft echt geholpen om deze personages te begrijpen. Deze mensen, deze vrienden in buitengewone omstandigheden. Daar draait deze film om.
Channing Tatum in The Eagle
Naar aanleiding van de release van The Eagle kan u morgen op Cinefilm een interview lezen met acteur Jamie Bell.
14-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
13-03-2011
'The Eagle'.
The Eagle speelt vanaf 16 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Inhoud: The Eagle, geregisseerd door Oscarwinnaar Kevin Macdonald (The Last King of Schotland), speelt zich af in het deels door Rome bezette Groot-Brittannië in de 2de eeuw. Legerofficier Marcus Aquila (Channing Tatum) arriveert vanuit Rome om de mysterieuze verdwijning van zijn vader op te lossen. Die verdween als commandant van het Negende Legioen samen met al zijn mannen en hun Romeinse adelaars- mascotte in de woeste Schotse heuvels. Samen met zijn Britse slaaf (Jamie Bell), trekt Marcus vijandelijk gebied in. Hij is vastbesloten om The Eagle terug te vinden en zo zijn familienaam in ere te herstellen.
Regie: Kevin Macdonald Cast: Jamie Bell, Channing Tatum Genre: Drama Duur: 114 minuten
13-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
12-03-2011
Film 'Code 37' strikt Nathalie Meskens en Maaike Neuville.
Nathalie Meskens, Maaike Neuville en Aline Van Hulle worden de nieuwe gezichten van Code 37. Niet de succesvolle VTM-policier die nu aan zijn tweede seizoen bezig is, wel de bioscoopversie die dit najaar een van de grote filmevenementen moet worden.
Nathalie Meskens
Never change a winning team, dus neemt Veerle Baetens als straffe politiemadam Hannah Maes zowat haar hele ploeg uit de tv-reeks mee in de langspeelfilm Code 37 - De film, die op 26 oktober in de zalen wordt verwacht. Nu mag Code 37 zich verheugen in een gemiddeld kijkcijfer van om en bij de 940.000, een scheut vers bloed kan nooit kwaad om een speelfilm net dat extraatje te geven. En dus komen Nathalie Meskens (Kaat & Co, Tegen de sterren op), Maaike Neuville(Katarakt, De Smaak van De Keyser), Aline Van Hulle(Smoorverliefd), Peter De Graef(David) en Jurgen Delnaet (Aanrijding in Moscou) mee op de aftiteling van de langspeelfilm, waarvan de opnamen al over tien dagen van start gaan.
Maaike Neuville
Code 37 - De film zal in het Gentse nachtleven spelen, meer bepaald rond de prostitutie van studentes. 'Het onderwerp hebben we van de Gentse flikken', zegt filmproducent Dirk Impens. 'Prostitutie door meisjesstudenten bestaat, maar er wordt weinig over gepraat omdat zich nauwe- lijks problemen voordoen.'
'De klanten worden geronseld via het internet, het zorgt niet voor overlast op straat en de meisjes die het doen zijn intelligent en weten precies hoeveel geld ze eruit willen slaan om hun studies te financieren. Voor de politie is het eigenlijk een gedroomde vorm van prostitutie. Bovendien is het fenomeen actueel, want die business floreert nu er almaar meer financieel arm- lastige eenoudergezinnen zijn waarin de kinderen zelf moeten opdraaien voor de kosten van hun studies.'
Of dat dan pittige cinema oplevert? 'Ons eerste scenario hebben we in de vuilnisbak gekieperd', zegt Impens. 'Film, zo dachten we eerst, dat wil zeggen: meer actie, meer schieten, meer ongelukken. Tot we inzagen dat we zo onze succesformule geweld aandeden. We zullen de extra tijd die een langspeelfilm biedt niet gebruiken voor meer kogels, maar voor meer emotie en psychologie.'
'We gaan Gent niet opblazen', vult regisseur Jakob Verbruggen aan. 'Het succes van Code 37 op tv is net de herkenbaarheid. Het gaat over mensen zoals u en ik die net dat ene stapje te ver zetten.'
De makers trekken dan ook de lijn van de tv-reeks door in de film, die ook te smaken moet zijn als je nog geen enkele Code 37 op tv zag. 'Het succes zit 'm in de combinatie van policier, thriller en comedy. Bovendien voeren wij helden op die niet voor de hand liggen. Je verwacht Kevin Janssens, Koen De Bouw en Stan Van Samang, maar wij kiezen voor Marc Lauwrys, Gilles De Schryver en Michael Pas', aldus Verbruggen, die zegt zelf verrast te zijn door het succes van een reeks waaraan toch een behoorlijk rauw randje zit. 'Bij VTM stonden ze er aanvankelijk weigerachtig tegenover wegens té', aldus Impens. 'We hadden het geluk dat ze een gat in hun programmatie hadden, anders was de reeks er allicht nooit gekomen.'
De filmversie van Code 37 zal zo'n 1,5 miljoen euro kosten, geld dat helemaal uit de privéhoek komt. 'We hebben geen subsidies gevraagd omdat we vinden dat dit soort films met een commercieel potentieel het moet kunnen doen zonder overheidssubsidies. De fondsen van het VAF kunnen beter naar 'moeilijker' genres gaan.'
