De Frans-Spaanse steracteur Jean Reno verkoopt goed in Amerika én draaft nog regelmatig op in Franse producties. In de Belgische zalen kan je hem momenteel aan het werk zien in The Pink Pather 2, als de assistent van Steve Martin, en in Le Premier Cercle, een Godfather-achtige gangsterfilm. Een gezellige babbel:
Ik zie u niet met uw vertrouwde sigaret? Jean Reno: Ik ben gestopt. Al een hele tijd. Van vandaag op morgen. Das de enige manier om het te doen. Cold turkey. Want als je compromissen sluit met jezelf, dan zal je sowieso verliezen. Het kon voor mij niet anders. Ik ben zestig geworden. Als je dan de trappen op moet rennen Dan weet je het wel. (Reno had vorig jaar een hartaanval).
Via The Pink Panther-films heeft u Steve Martin leren kennen. Hoe is hij als mens? Jean Reno: Hij is heel gereserveerd en verlegen. Maar hij heeft ook wat van een ijsberg. Want wanneer je met hem over schilderijen praat, ontdek je een echte connaisseur. Hij schrijft muziek, teksten en boeken. Daarnaast is hij een echte komiek. Heel veelzijdig.
Kan u er goed mee om dat Britten en Amerikanen lachen met de Fransen? Jean Reno: Misschien ben ik niet de juiste persoon om dat aan te vragen. Mijn ouders waren Spanjaarden en ik ben geboren in Casablanca. En mijn vrouw Zofia is Brits, maar mijn paspoort is Frans. Ik hou er wel van dat er met ons gelachen kan worden. Ik hou van de figuur van Don Quichote waarbij gelachen wordt met de clichés.
Heeft uw goede vriend Nicolas Sarkozy (Reno was zijn getuige bij diens huwelijk met Carla Bruni) gevoel voor humor? Jean Reno: Absoluut. En ik kan hem goed aan het lachen brengen. En hij verdraagt dat je hem een steek geeft. Soms ook niet. Hij kan dan gemeen worden en bijten. Zoals alle politici. Maar wanneer het met oprechtheid gebeurt, heeft hij daar geen problemen mee.»
Bent u nog met uw olijven bezig? Jean Reno: Ja, ik heb mijn olijfbomen nog, maar het huis in het zuiden heb ik verkocht. Het werd te klein. Aan een wijngaard begin ik niet. Veel te ingewikkeld. Je moet het land echt goed kennen. Daarvoor moet je Gérard Depardieu zijn. Hij heeft heel veel tijd gestoken in zijn wijngaard. Hij studeert en proeft veel. Hij geeft me trouwens af en toe tips. Ik weet nog dat we dicht bij mijn huis filmden. Ik nodigde hem uit om vis te komen eten, omdat hij altijd pretendeert te diëten. Ik had voor hem een fles witte wijn klaarstaan. En hij stak zijn neus, zijn enorme neus, in een klein glas met witte wijn. Non, zei hij, il est ventilé. Hij is buitengewoon, Gérard.
U had het even over diëten. U ziet er zeer mager uit. Wat is uw methode? Jean Reno: Ik moest wel. Want ik start met de actiefilm LImmortel van en met Richard Berry. Ik eet drie dagen per week enkel gekookte en rauwe groeten en wat appelmoes. Das alles. En zeker geen alcohol, rijst, pasta of brood. Het werkt, want je ziet jezelf afvallen. Nu ik het over die film heb: ik doe dit jaar enkel Franse films.
Welke taal spreekt u thuis? Jean Reno: Engels. Mijn (derde) vrouw Zofia spreekt heel goed Frans, maar het helpt me wel in mijn werk als we Engels praten.
Houdt ze u jong? Jean Reno: Ja, ik denk van wel. Ze is nu 37. Dan wil je niet al te lelijk worden (lacht).
Waar woont u nu? Jean Reno: Ik heb een huis in New York en één in Parijs. Daarom heb ik mijn huis in het zuiden van de hand gedaan. Bij ons zeggen we altijd: Qui as deux maisons, perd la raison. Vorig jaar heb ik veel tijd doorgebracht in New York met die Amerikaanse projecten. Ik hou er wel van. Alleen is het er moeilijk om niet politiek correct te zijn. Hier in Europa kan je je al wat meer permitteren. Anderzijds zijn Amerikanen veel meer gedisciplineerd dan wij. Het hangt een beetje af van wat je verwacht. Wanneer je hun methode wil bekritiseren, kan je maar beter thuis blijven. Ze geloven namelijk dat morgen alles beter wordt. Daar hou ik wel van. In Europa denkt men dat morgen alles slechter wordt. Och, ik weet niet of ik daar gelijk in heb, maar ik kan de mentaliteit hier en ginder aan.
Kan u in New York gemakkelijk over straat lopen? Dat hangt er van af welke film van mij in de zalen loopt. Ze kennen me vooral van Léon, Mission: Impossible en andere films.
Spijt dat u nooit agent Smith in The Matrix hebt gespeeld? «Zeker niet. En dat heeft niets te maken met Léon of met andere rollen in die richting. Er is altijd een reden waarom je bepaalde rollen niet speelt.
29-03-2009 om 00:00
geschreven door Patje007
25-03-2009
Duplicity.
Plot: Ex-CIA agent Claire Stenwick (Julia Roberts) en ex-MI6 agent Ray Koval (Clive Owen) zijn beiden overgestapt naar het bedrijfsleven en hebben in het geheim een relatie. Als ze verwikkeld raken in een levensgevaarlijk spionagespel, ontdekken ze welke gevolgen dit voor hun werk heeft. Want in hoeverre kan je je geliefde vertrouwen?
Julia Roberts heeft na The Mexican uit 2001 nog één hoofdrol gespeeld in Mona Lisa Smile. Af en toe dook ze nog op in een bijrol, maar haar energie stak ze vooral in haar echtgenoot en (intussen 3) kinderen. In de spionagekomedie Duplicity van Tony Gilroy maakt ze echter een minicomeback. Eén van de redenen om dit project te aanvaarden was haar tegenspeler, de Brit Clive Owen, met wie ze in 2004 nog acteerde in het bittere relatiedrama Closer van Mike Nichols.
Julia Roberts en Clive Owen zijn in Duplicity zon beetje de Mr. & Mrs. Smith van de industriële spionage. Maar in plaats van wapens te gebruiken, hanteren Claire en Ray vooral woorden om elkaar te bekampen. Want een hecht team vormen ze niet (wanneer ze een multinational willen oplichten). Tenzij in bed.
De industriële spionnen die jullie spelen worden in de film een ras apart genoemd. Waarom zijn ze dan voor ons, gewone stervelingen, zo herkenbaar? Julia Roberts: «Eigenlijk zijn we allemaal hetzelfde. Dat geldt ook voor Claire en Ray. Hoe gecompliceerd en wantrouwig deze mensen ook zijn, wat ze in elkaar zien, is wat wij allemaal proberen te vinden. Ze willen gewoon iemand hebben die ze kunnen beminnen en die hen kan beminnen. Alleen doen ze dat op een nogal excentrieke manier. De film stelt dat herkenbare voor in een uitvergrote realiteit.»
Jullie hebben al samengewerkt in Closer van Mike Nichols. Heeft die eerste film jullie bij Duplicity geholpen? Clive Owen: «Absoluut. Een eerste ervaring helpt altijd. Bovendien konden we het toen al goed met elkaar vinden en heerste er een goede sfeer op de set. Het schiep een vertrouwensband die ideaal was voor deze film.» Julia: «Och, wij zijn gewoon een goede match (lacht). En als je elkaar al een beetje kent, voel je je veel veiliger. Je durft dan ook meer uit te proberen. Daaruit volgen de meest spontane momenten.»
Hier hebben jullie ook veel dialogen. Is er een verband met Closer? Clive: «Op het vlak van goede dialogen zijn er inderdaad overeenkomsten tussen Closer en Duplicity, hoewel die twee films heel verschillend zijn wat de toon betreft. En de stijl is ook helemaal anders. In Closer ging het om een zeer pijnlijke analyse van een relatie. Duplicity is meer een geestige, slimme ontspanningsfilm. De dialogen worden op een heel andere manier gebracht.» Julia: «We hadden zon zeven dagen repetities om de dialogen in deze film op punt te stellen, niet Clive? Eigenlijk hebben we toen vooral uitgekeken hoe de communicatie was met Tony en wilden we zien of we op dezelfde lijn zaten. Het was al snel duidelijk dat we dezelfde taal spraken. Want je wil samen met de anderen open staan voor dat moment van spontaniteit waar je in zon komedies naar op zoek bent.» Clive: «Je wil niet te veel repeteren. Het is uiteraard goed om te weten dat iedereen hetzelfde wil, maar als je overdadig te werk gaat, kan je de frisheid om zeep helpen. En dat is de dood van zon film. De dialogen hardop lezen was al voldoende. Het script was bovendien al bijna perfect. We dienden het enkel nog een beetje bij te vijlen.»
Doen die dialogen jullie niet denken aan die van His Girl Friday met Cary Grant? Julia: «Absoluut, Duplicity ligt echt in de lijn van die heerlijke komedies uit de jaren 40 die gedreven werden door dialogen. Dat zijn eigenlijk mijn favoriete films.» Clive: «De dialogen in de films zijn heel snel. In Duplicity moesten we ook snel praten en reageren. Want het moet allemaal scherp, snedig en geestig overkomen. Het ritme lag noodzakelijkerwijs dus ook hoger. Zoals in die oude komedies zijn de dialogen echt het hart van de film.»
Julia, men heeft het steeds over uw comeback. Gaan we u nu wat meer in hoofdrollen zien? Julia: «Duplicity heb ik niet gedaan omdat het een hoofdrol is. Ik heb dit project gekozen zoals ik dat al altijd al gedaan heb: heel instinctief. Ik zoek heus niet naar meer rollen dan anders en ben ook niet van plan om minder te werken. Ik wil enkel goede films doen als ze me aangeboden worden. En hopelijk is daar nog eens een film met Clive bij.»
Duplicity speelt sinds vandaag in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Tony Gilroy Cast: Julia Roberts, Clive Owen, Billy Bob Thornton, Paul Giamatti Genre: Thriller Duur: 122 minuten
25-03-2009 om 00:00
geschreven door Patje007
24-03-2009
Nand Buyl is overleden
De Vlaamse acteur Nand Buyl is vanmorgen om 8.30 uur overleden in het UZ Brussel. Hij werd 86 jaar oud. Dat meldt zijn echtgenote Chris Lomme. Nand Buyl was vorige week in het ziekenhuis opgenomen nadat hij een beroerte gekregen had.
Buyl is een van onze grootste acteurs én een pionier van de Vlaamse televisie. Hij was zestig jaar verbonden aan het Brusselse theaterhuis KVS, maar werd bij het grote publiek bekend met Schipper naast Mathilde ('55), waar hij Chris Lomme leerde kennen, en Axel Nort ('65). Hij stond ook in Thuis, Ons geluk en Stille waters. Ondanks zijn hoge leeftijd blijft hij actief. In 2005 was hij te zien in De Kavijaks, een jaar later speelde hij de hoofdrol in de film Vidange Perdue.
Jonge theatergezelschappen droeg hij een warm hart toe. Zo stond hij vorig jaar nog samen met zijn echtgenote Chris Lomme op de planken in Spoon river van Braakland/Zhebilding en maakte hij met Leporello in 2007 Fool for love. In die productie naar een tekst van Sam Shepard was hij deze dagen dus nog te zien.
24-03-2009 om 19:48
geschreven door Patje007
23-03-2009
Recensie: Defiance.
Hello filmfans,
Het was reeds enige tijd geleden dat ik jullie nog eens een film kon aanbevelen, maar vandaag is het zover: Defiance, een oorlogsfilm van Edward Zwick(bekend van oa. Blood diamond en The last samurai). Het betreft hier een film gebaseerd op het ware verhaal van de Bielski Otriade, een partizanenbeweging die tijdens WO II vanuit de wouden van wat nu Wit-Rusland is ruim twaalfhonderd Joden hielp ontsnappen aan de nazis en collaborateurs.
Plot: Na de moord op hun ouders, vluchtten de broers Bielski de nabijgelegen wouden in. Aanvankelijk om zich te verbergen, maar al snel werden de onherbergzame bossen een uitstekende plaats om guerrilla-acties op touw te zetten. De oudste broer Tuvia ( Daniel Craig) neemt het voortouw in het herbergen van andere Joodse vluchtelingen, hoofdzakelijk vrouwen, kinderen, bejaarden en mannen die het niet echt gewend zijn om te vechten, wat meteen al praktische huisvestings- en bevoorradingsproblemen oplevert. Broer Zus (Liev Schreiber) opteert voor hardere actie en wil zoveel mogelijk nazis en collaborateurs ombrengen. Hij sluit zich daarvoor aan bij Russische partizanen die met gerichte aanslagen het bewind van de Duitsers willen ontwrichten. Hoe dit allemaal afloopt ga ik uiteraard niet verklappen.
De film bevat prachtige actiescenes, dramatische momenten en is een historisch portret dat je nog wel even zal bijblijven. Dus ik zou zeggen, trek je vooral niets aan van de negatieve kritieken die je her en der kon lezen, ga hem vlug zien, en leef mee met de Bielski-broers en hun strijd om te overleven in de bossen van Wit-Rusland.
Regie: Edward Zwick Cast: Daniel Craig, Jamie Bell, Liev Schreiber Duur: 136 minuten
Deze film speelt sinds 4 maart in de Kinepolis-bioscopen.
23-03-2009 om 00:00
geschreven door Patje007
21-03-2009
Robert De Niro over 'What Just Happened?'
Robert De Niro speelt in de komedie 'What Just Happened?' de rol van filmproducer Ben, die tegenslag na tegenslag op zijn pad vindt. De film is gebaseerd op het boek 'What Just Happened?: Bitter Hollywood Tales From The Front Line', de autobiografie van Hollywood-producer Art Linson. Ook al is de film pas vanaf 28 maart 2009 in de Kinepolis-bioscopen te zien, in mei 2008 werd de film al vertoond als slotfilm op het Festival van Cannes. De Niro lichtte de film daar zelf toe.
Waarom doet u steeds meer komedies? U lijkt er tegenwoordig wel de voorkeur aan te geven? Ik hou van films die een mix tussen komedie en drama zijn, zoals bijvoorbeeld deze film. Het verhaal is gebaseerd op de ervaringen van Art Linson, die hij op een grappige manier heeft opgeschreven. Vol ironie, maar zonder wrok. Barry Levinson (de regisseur, red.), ik en Art weten allemaal waar hij het over heeft, we kennen het uit de eerste hand.
U staat bekend als method acteur, doet u dat nog steeds? Bij 'What Just Happened?' zat er zoveel ervaring in de rol ingebakken... Ik hield me vooral bezig met het ritme van het script; Art's timing is erg goed en scherp. Iemand als David Mamet heeft dat ook, en als acteur moet je precies dát ritme te pakken krijgen om je rol en je teksten goed te kunnen doen.
Hoe oefent u? Bekijkt u elke draaidag alle opnames die er die dag gemaakt zijn? Sommige regisseurs willen vooraf oefenen, sommige niet. Ik houd er persoonlijk niet van om vooraf te oefenen want als je dat niet doet krijg je namelijk meer spontaniteit op de set.
U bent zelf ook producer, heeft u geprobeerd om elementen gebaseeerd op uw eigen ervaring in de rol te verwerken? Er zijn een hoop producers die hun naam aan een film verbinden zonder dat ze er zelf zoveel aan doen. Dit is een producer die wél alles zelf doet en zo doen Art en ik het zelf ook altijd.
Was het raar voor u om een producer te spelen en tegelijk een producer te zijn voor diezelfde film? Nee, ik kende het verhaal en het personage kwam echt tot stand als een wisselwerking tussen Art, Barry en mijzelf. Ik had er lol in, ik wist dat alles wat Art geschreven had op echte gebeurtenissen gebaseerd was. Daarom wilde ik het script eer aandoen door zijn ritme en stijl te pakken te krijgen, ook in mijn timing met de andere acteurs.
Art Linson, de schrijver en producent van deze film, zei naar aanleiding van deze film dat hij denkt dat er veel ongelukkige mensen rondlopen in Hollywood. Bent u ook zo iemand? Nee, ik heb een goed leven, ik mag niet klagen. Maar ik herken het wel ja: het hangt van die ene acteur af of een film wel of niet doorgaat, dat soort dingen. Het regisseren van 'The Good Shepherd' was voor mij een belangrijke ervaring in dat opzicht. Daar heb ik veel geleerd wat in deze film terugkomt.
Wat heeft uw voorkeur, acteren, regisseren of produceren? Dat zou ik echt niet weten, die vraag kan ik niet beantwoorden. Ik ben niet zo weg van het regisseursvak, maar ik mag het allemaal graag doen.
Hoe was het toen u voor het eerst in Cannes was? En wanneer was dat? Met Taxi Driver in 1976? Nee, eerder al: voor Mean streets in 1974. Ik hou van Cannes, het is een mooi festival in een romantische omgeving. Maar ik zou hier graag wel eens voorzitter van de jury willen zijn!
En hoe is het om hier nu terug te zijn? Het weer is niet meer zo goed als voorheen; we filmden hier vorig jaar in de stromende regen en nu regent het weer?!
Scorsese zei anderhalf jaar terug dat hij nog wat films met u wilde doen? We hebben een project wat we aan het opzetten zijn, ik ben daar erg enthousiast over en ik ben vol ongeduld om daar mee te beginnen.
What just happened speelt vanaf 25 maart 2009 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Barry Levinson Cast: Robert De Niro, Bruce Willis, Stanley Tucci, John Turturro, Kristen Stewart, Catherine Keener, Sean Penn Genre: Komedie Duur: 103 minuten
21-03-2009 om 00:00
geschreven door Patje007
19-03-2009
Interview Charlize Theron naar aanleiding van the burning plain.
Charlize Theron laat zich nergens op vastpinnen. De actrice die van Zuid-Afrika naar de VS verhuisde, speelde rollen in The devil's advocate, The Italian job, Hancock( ze won een Oscar voor haar vertolking in Monster) maar haalt ook haar neus niet op om rollen te vertolken, klein of groot, in weinig commerciële films.
Na de blockbuster 'Hancock' duikt ze nu op in het regiedebuut van een Mexicaans schrijver namelijk The burning plain, een drama van Guillermo Arriaga, over het mysterieuze verband tussen verschillende personages die in tijd en ruimte van elkaar gescheiden zijn. In een Mexicaans grensstadje probeert de zestienjarige Mariana iets te doen aan de gestoorde relatie tussen haar ouders. Honderd kilometer verderop, in Portland, wil Sylvia via een emotionele reis in het reine komen met een misstap uit haar verleden. Gina en Nick moeten een oplossing vinden voor hun sterke, heimelijke relatie. En dan is er nog Maria, een jong meisje, dat haar ouders helpt om bevrijding, vergiffenis en liefde te vinden. "The Burning Plain" onderzoekt welke gevolgen een radicale daad kan hebben en hoe schuld, wroeging en verdriet ons in een diepe afgrond kunnen storten. Guillermo Arriaga is vooral bekend als de scenarist van de Amores Perros, 21 grams en Babel.
Charlize Theron speelt in The Burning plain een bekwame, maar getraumatiseerde restauranthoudster en heeft opvallend weinig nodig om zware innerlijke blessures te suggereren.
Het is niet de eerste keer dat u een gebroken vrouw speelt. Waarom voelt een mooie vrouw als u zich tot dergelijke rollen aangetrokken?
Charlize Theron: Ga het niet te ver zoeken. Het scenario van Guillermo Arriaga kwam aan als een mokerslag. Schrijvers die er niet voor terugschrikken om de gebreken, de littekens en de lelijke kanten van de mens te beschrijven, winden mij op. 'Mijn personage, Sylvia, komt in het begin over als een raadsel: een afwezige, zelfdestructieve, kille vrouw. Ze is niet lelijk en toch is ze onaantrekkelijk, want het lijkt alsof ze te bang en te laf is om voluit te leven. Ik begrijp de mensen niet die beweren dat ik wééral een sterke vrouw speel. Arriaga onthult niet alleen geleidelijk aan hoe Sylvia zo geworden is, maar effent ook het pad voor een tweede kans. Ze krijgt de kans op een ander leven. De vraag is of ze zichzelf graag genoeg ziet om zichzelf te kunnen vergeven.
'Maar vergis je niet: ik ben geen beroepspessimist, ik lach graag. Ik zou graag eens meespelen in een goede komedie. Doordat mijn carrière een hoge vlucht nam met The devil's advocate raakte ik echter verzeild in de categorie drama. Zo gaat dat.
Centraal in de film staan behoorlijk complexe moeder-dochterrelaties. Hebt u daar ervaring mee?
Charlize Theron: Nee, want ik ben close met mijn moeder. En ja, want ik heb ondertussen genoeg mama's gespeeld die verre van perfect zijn.' 'Tijdens de research stond ik vooral te kijken van het gemak waarmee kinderen vergeven. Zelfs kinderen die mishandeld zijn of aan hun lot werden overgelaten, omarmen toch weer hun moeder. Volgens mij is het iets heidens, ik heb er geen andere verklaring voor. Kinderen klampen zich niet zo hard vast aan miserie als wij.
Overspel is een andere zaak. Op mijn vijftiende dacht ik alles te weten over het huwelijk en de liefde. Maar dan komen de eerste lieven in je leven. Ze bedriegen jou. Ze behandelen jou slecht of jij hen. En na een paar jaar kijk je heel anders tegen de liefde aan.
Op je vijftiende denk je ook nogal zwart-wit. De kleinste tegenslag is meteen het einde van de wereld. Sylvia meent correct te handelen: ze wil haar mama een lesje leren en haar problemen oplossen, zodat het familiegeluk hersteld kan worden. Maar het loopt verkeerd, dat maakt de film zo hartverscheurend.
U bent executive producer van 'The burning plain'. Ook voor 'Sleepwalking' en 'Monster' hebt u zich ingezet als producer. Hebt u graag controle over een film?
Charlize Theron: Guillermo Arriaga is zo gracieus rond te strooien dat het niet zijn film is, maar die van de hele ploeg. En ook ik ben heilig overtuigd van het nut van samenwerking. Zonder de hulp van de kostuumontwerpster en de materiaalmensen kom ik er niet. Maar als iedereen zijn neus volgt, krijg je een film die alle richtingen tegelijk uitgaat. Je moet één visie volgen.
In mijn ogen is film het medium van de regisseur. Ik moet mij met de regisseur verbonden voelen en zodra ik mijn jawoord gegeven heb, heeft hij of zij het laatste woord. Mijn verantwoordelijkheid beperkt zich tot het komen opdagen zonder bullshit: als een onbeschreven blad en dus niet als Charlize Theron de grote drama-actrice, of Charlize Theron de beroemdheid.
Producent zijn, is een ander verhaal. Ik zit al vijftien jaar in het vak. Ik weet hoe het eraan toegaat op een set. De financiële aspecten (hoe een budget rond krijgen) en de logistieke uitdagingen (alles regelen) fascineerden me van in het begin. Het zoeken van locaties en het samenstellen van een ploeg is een belangrijk creatief proces. Door mijn ervaring heb ik echt het gevoel dat ik mijn steentje kan bijdragen tot het van de grond krijgen en het afwerken van een film.
U bent dus wel een sterke vrouw. Hebt u tips om zo sterk te worden?
Charlize Theron: Alvast niet door naar mij te luisteren. Vrouwen moet meer naar zichzelf luisteren en minder naar wat anderen zeggen of naar wat de maatschappij hen door de strot duwt. Ik weet niet of ons na dit leven de grote duisternis wacht, dan wel een papaverveld om door te wandelen met de lang geleden overleden hond. Maar in beide gevallen lijkt het me beter om van dit leven het beste te maken. En dat doe je niet door voor een ander te leven. Neem je eigen beslissingen, laat je de wet niet dicteren. En zeker niet door mij. Ik ben even kwetsbaar als de anderen. Ik ben bij het ontwaken soms ook een vat vol onzekerheden. Het is een waanidee dat beroemdheden beschikken over een harnas der perfectie. Wij zijn zo breekbaar als ieder mens. Ook ik haat mezelf op de dagen dat ik 's ochtends niet in mijn jeans geraak. Ook ik voel me dan opgeblazen en dik. Ik heb medelijden met vrouwen. Mannen rijpen als wijn, vrouwen verwelken als bloemen, dat moet veranderen.
The Burning plain speelt vanaf 18 maart 2009 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Guillermo Arriaga Cast: Charlize Theron, Kim Basinger, Jennifer Lawrence... Genre: drama Duur: 111 minuten
19-03-2009 om 00:00
geschreven door Patje007
17-03-2009
The International.
Het is een tijdje stil geweest rond Clive Owen, maar met de complotthriller The International én de spionagekomedie Duplicity is Blighty's gevoeligste Hollywoodmacho weer helemaal terug. Een gesprek over de financiële crisis, Julia Roberts en de titelkansen van Liverpool F.C.
Over James Bond - een rol waarvoor hij lange tijd werd getipt - wil Clive Owen (44) het liever niet meer hebben. Maar dan moet de Britse acteur uit Closer, Inside man en Children of men vooral niet beginnen mee te spelen in spionagefilms waarin de geest van 007 steeds om de hoek lijkt te loeren.
In The International van Lola rennt-regisseur Tom Tykwer zet Owen een verbeten Interpolagent neer die samen met Naomi Watts wereldwijd een stel maffiose CEO's en bankiers achterna- zit. In Duplicity van Michael Clayton-maker en The Bourne trilogy-scenarist Tony Gilroy is hij dan weer een gewiekste bedrijfsspion die samen met Julia Roberts een sexy oplichtersduo vormt en van een multinational een geheime formule hoopt te ontfutselen.
Aan de oppervlakte lijken beide films nogal wat met elkaar gemeen te hebben - van de spionageplot in de wereld van de haute finance tot de chique en exotische locaties - maarzowel qua toon als qua look kunnen ze nauwelijks meer van elkaar verschillen. Zo is The International een strak uitgelijnde en kille dossierthriller met enkele gewelddadige uitbarstingen, waaronder een shootout in het Guggenheim Museum, terwijl in het zwierigere Duplicity vooral de psychologische powerplay en bijtende dialogen voor de nodige vonken zorgen.
'Interviews geven over twee totaal verschillende filmsis ook nieuw voor mij', grijnst Owen wanneer hij het hippe Londense Soho Hotel binnenstapt, zoals steeds strak in het pak met een nonchalant open hemdje. 'De crisis slaat blijkbaar ook in de filmbranche toe. Ik kreeg daarnet zelfs maar één klontje suiker bij mijn koffie.'
2009 wordt blijkbaar je spionagejaar.
Clive Owen: Weet je dat ik daar zelf nooit aan gedacht heb? Omdat het totaal verschillende films en personages zijn. De spion uit The International is koel en analytisch, een no-nonsense- type dat zijn tanden in een dossier zet. Mijn personage uit Duplicity is een zelfverzekerde mooiprater, een spion die zijn actie liever horizontaal in luxueuze hotelsuites beleeft. (Lacht) Wat beide films wél gemeen hebben, zijn een sterk script en een geweldige regisseur. En dat blijven mijn voornaamste parameters om een rol te kiezen.
'Duplicity' bevat veel meer humor dan 'The International', een kant die je niet vaak laat zien. Houd je meer van drama?
Owen: Neen. Ik houd van afwisseling. Alleen vind ik de meeste komedies te melig of te flauw. Topscripts als die van Closeer of Duplicity - waarin de humor volwassen, slim en bijtend tegelijk is - zijn ontzettend zeldzaam. Dat van Duplicity heb ik in één ruk uitgelezen. Zodra ik de laatste pagina omgeslagen had, heb ik mijn manager gebeld en gezegd: ' This is fucking fantastic. Doe alles wat Tony Gilroy je vraagt en zeg hem dat ik dit desnoods gratis doe.' Duplicity is geen komedie pur sang - het is een genremix met zowel spanning, als satire en romantiek en daar kies ik nog altijd het liefst voor. The International is evenmin een pure genrefilm. Hij bevat wel actie, maar knipoogt vooral naar de paranoïde complotthrillers uit de jaren 70, zoals Three days of the Condor en the Parallax View.
Dit is respectievelijk de vijfde en zesde keer dat je een soort van spion speelt. Niet bang voor typecasting?
Owen: Totaal niet. Spionnen zijn nu eenmaal populaire filmpersonages, net als flikken of cowboys. Ik denk ook niet dat ik daarom een bepaald persona heb. Ik probeer in elk geval zo vaak mogelijk te variëren. In King-Arthur ben ik een stoere Romeinse veldheer, in Children of Men een lafaard die zo snel mogelijk uit beeld wil verdwijnen, in Elizabeth: The Golden Age een koene ridder in maillot en in Sin City een cynische hoerenloper met leren jekker. En in mijn volgende project The boys are back in town, een kleine, Australische film van Shine-regisseur Scott Hicks, probeer ik als alleenstaande vader twee kleine kinderen op te voeden. Ik bedoel maar: een typische Clive Owenfilm bestaat niet. En die vrijheid koester ik. Vandaar dat ik altijd veel bewondering voor iemand als Johnny Depp heb gehad. Die kan van een ernstig literair drama moeiteloos naar een blockbuster over piraten overstappen, zonder dat het publiek daar problemen mee heeft. (Lacht) Andere topacteurs - hoe goed ze ook zijn - kunnen dat niet.
Zoals Daniel Craig?
Owen: (Lacht) Daar trap ik niet in. Daniel is een prima acteur en heeft intussen voldoende bewezen de meest diverse rollen aan te kunnen. Wat wel klopt, is dat de rol van James Bond je persona vormt. Kijk naar Timothy Dalton of Roger Moore. Die hadden het moeilijk om naast Bond nog een andere carrière uit te bouwen. Maar for the record: voor mij is Bond nooit een werkelijkheid noch een optie geweest. Laat dat duidelijk zijn. Het zijn journalisten en producenten die me telkens in dat spelletje hebben meegesleept.
Iets anders dan. In beide films mag je alweer de wereld rondreizen.
Owen: Great job, isn't is. The International hebben we in Berlijn, New York, Milaan en Istanboel gedraaid. Voor Duplicity zat ik in Rome, New York en de Bahama's. Meestal ging het om shoots van hooguit vier weken. Langer wil ik mijn gezin niet missen en als hun schoolagenda het toelaat, neem ik mijn dochters Hannah en Eve het liefst overal mee.
Kijken ze op naar hun vader?
Owen: Integendeel. Ze stellen vast dat hun vader meestal in een trailer woont, terwijl die van hun vriendjes een echt huis uit baksteen heeft. Ze zijn nog te klein om ten volle te beseffen wat ik doe, maar dat reizen vinden ze gelukkig erg leuk. Ik zou voor hen trouwens graag eens in een kinderfilm spelen, maar wacht nog steeds op een gepast script. Voor Closer vind ik ze nog net iets te jong. (Lacht)
Ben je een strenge vader, of laat je hen kijken naar wat ze willen?
Owen: In geen geval. Ze hebben - denk ik - zelfs nog maar drie of vier films van me gezien. Ik ben niet een van die types die geloven dat cinema zo'n diepe impact heeft dat het je gedrag beïnvloedt, maar ik vind wel dat alles zijn plaats en zijn tijd heeft. Als ze achttien zijn, mogen ze zien en zeggen wat ze willen, maar daarvoor is het strikt verboden om vriendjes te hebben of in mijn huis te vloeken. God dammit!
Je bent ook nog steeds niet van plan naar Hollywood te verhuizen?
Owen: Fuck no. Ik ben een Britse arbeidersjongen uit Coventry en een brave familieman bovendien. Ik heb niets met Hollywood, waar alles om geld en film draait en waar je door fans of paparazzi geen seconde met rust gelaten wordt. Dat wil je je vrouw en kinderen niet aandoen. Zelfs het weer ligt me niet. Laat me ginds een maand in de zon bakken en ik heb heimwee naar een heerlijk druilerige, typisch Britse klotedag. (Lacht) Dat je voor je carrière naar Hollywood moet verhuizen, is trouwens bullshit. Die van mij loopt prima, blijkbaar weten producers je dus ook in Londen te vinden.
Zoals voor 'Inside Man 2' en 'Sin City 2' blijkbaar.
Owen: Over die Sin City-sequel wordt al jaren gesproken, maar er is nog steeds niets concreets. Wat Inside Man 2 betreft: men is nog volop met het script bezig.
Is dat niet typerend voor de ideeën-crisis in Hollywood: een auteur als Spike Lee die een sequel draait van een heistmovie die al een halve re-make van 'Dog Day Afternoon' was?
Owen: Niet noodzakelijk. Tenminste als je dezelfde cast en crew bij elkaar kunt krijgen. Inside Man was een uitstekende film met een perfecte mix van smaken en personages. Plus: het was ook geen doodernstig drama, maar goed gemaakt entertainment. The French Connection 2 was anders ook niet slecht, meen ik me te herinneren.
In je nieuwe films mag je als brave familieman met niet onaardige dames als Naomi Watts en Julia Roberts flirten. Zorgt dat thuis nooit voor spanningen?
Owen: Neen. Want op een filmset zijn er minstens vijftig getuigen van mijn 'overspel'. Seksscènes zijn trouwens veeleer gênant dan opwindend, maar kom: we zijn professionals. We dig deep and we deliver. (Lacht). Naomi ken ik al jaren en is een schat om mee te werken. En Julia ken ik van Closer en is een zo mogelijk nog grotere schat. Toen ik voor Duplicity tekende, drong ik er bij regisseur Tony Gilroy zelfs meteen op aan om haar te casten, al was ze toen net zwanger. Voor één keer was ik blij dat het twee jaar heeft geduurd voor het budget rond was.
Het gaat er tussen jullie dus nooit zo bitsig toe als in 'Closer', waarin jullie voortdurend lopen te bekvechten?
Owen: Ik heb haar in het echte leven nog nooit een 'gore slet', 'vuile teef' of 'achterbakse hoer' genoemd, als je dat bedoelt. We hebben trouwens wat afgelachen met die dialogen, hoe ruw en emotioneel sommige scènes ook waren. Ik zou liegen als ik zeg dat Julia altijd even makkelijk en nooit veeleisend is, maar ze heeft gelukkig dezelfde soort humor, is supergetalenteerd en tilt mijn acteerprestatie telkens naar een hoger niveau. Bij haar lijkt alles spontaan en soepel te gaan, terwijl ik altijd moet wroeten en ploegen. Maar misschien passen we net daarom wel zo goed bij elkaar.
'The International' draait rond corrupte bankiers en ondernemers die het haute-financewereldje willen kelderen, en ook 'Duplicity' gaat deels over multinationals. Over timing gesproken.
Owen: Vreemd, hé? Nochtans was er geen sprake van een krediet- of bankcrisis toen ik voor het eerst het script van The International las, dat trouwens al enkele jaren oud is. Het was alsof de filmvoor onze ogen werkelijkheid werd. Ofwel speelt dat in ons voordeel nu mensen gedwongen zijn om over aandelen, speculeren en verantwoord geldbeheer na te denken. Ofwel speelt het in ons nadeel aangezien ze er sowieso al mee geconfronteerd worden en ze in de bioscoop liever een ontspannende brok escapisme willen zien. Ik hoop op het eerste.
Zelf getroffen door de crisis?
Owen: Niet echt, neen. Ik ken niets van aandelen en heb er ook geen. Naar verluidt zijn mijn spaarcenten veilig. Ik heb wel enkele vrienden die al weken niets anders doen dan hun geld van hot naar her loodsen en inmiddels duizenden ponden verloren hebben.
Waarom heb je zelf geen aandelen?
Owen: Ten eerste omdat ik er niets van afweet en ten tweede omdat het me een heel bizar gegeven lijkt om geld te verdienen zonder daarvoor je mouwen op te stropen. Noem me gerust een ouderwetse arbeidersknul, maar logisch klinkt dat niet. Als je dan toch speculeert, moet je aanvaarden dat je ook geld kunt verliezen.
Je bent pas op je 40e door Hollywood ontdekt. Hebben roem en rijkdom je inutssen veranderd?
Owen: Ik denk en hoop van niet, al zou je dat beter aan mijn vrouw of vrienden vragen. Wat wel veranderd is, zijn mijn levensomstandigheden. Er is meer commerciële druk, ik word vaker herkend en de projecten waarin ik meespeel, zijn groter en duurder. Onvermijdelijk heeft dat een impact op je persoonlijkheid, al denk ik dat de schade in mijn geval best meevalt. Omdat ik al veertig was toen ik een 'ster' werd en dus eerst mijn stiel in alle rust heb kunnen leren. En omdat ik uit een bescheiden nest kom (Owens stiefvader was spoorwegbediende en zijn moeder huisvrouw; ) dat me altijd met beide benen op de grond heeft gehouden. Ik ben de vierde van vijf broers. Als je denkt dat ik thuis de vedette ben, then you're wrong as hell. (Lacht)
De slotvraag dan maar. Wat verkies je: een Oscar of de titel voor je favoriete voetbalploeg Liverpool F.C.?
Owen: Een Oscar. Want Liverpool wordt sowieso kampioen. (Lacht) Hoewel. De jongste weken begin ik toch zenuwachtig te worden. Manchester United ligt nog altijd enkele punten voor en zo goed als in het begin van het seizoen spelen we allang niet meer. Kom binnen enkele weken nog eens terug. Dan weet ik meer.
The International speelt vanaf 11 maart 2009 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Tom Tykwer Cast: Clive Owen, Naomi Watts, Armin Mueller-Stahl, Ulrich Thomsen, Brian F. O'Byrne Genre: Actie, Thriller Duur: 118 minuten
17-03-2009 om 00:00
geschreven door Patje007
16-03-2009
Confessions of a Shopaholic.
Een gesprek met de legendarische producent Jerry Bruckheimer tijdens de montage van de hilarische nieuwe komedie CONFESSIONS OF A SHOPAHOLIC. Hij onthult hier het één en ander over de cast, de kostuums, het plot en het thema van de Walt Disney film waarin Isla Fisher de rol speelt van Becky Bloomwood, een charmante maar onverantwoordelijke jonge vrouw die het winkelen maar niet kan laten. Ironisch genoeg krijgt deze shopaholic een baan bij een financiëel tijdschrift, waar Luke Brandon (Hugh Dancy) als eindredacteur werkt. In tegenstelling tot zijn verslaggeefster is hij een workaholic zonder enige interesse in winkelen. Ze lijken tegenpolen, maar naarmate het verhaal vordert blijken ze toch heel wat met elkaar gemeen te hebben. De film, onder de regie van P.J. Hogan, is gebaseerd op de populaire romans van Sophie Kinsella.
Rebecca Bloomwood ontdekt alsmaar weer leuke dingen om te kopen, aldus Jerry Bruckheimer, producent van Confessions of a shopaholic. Ze draagt graag mooie kleren, dus iedere keer wanneer ze iets ziet, moet ze weer een manier weten te vinden om het te kopen. Maar helaas, haar financiën zijn een ramp en ze steekt zich enorm in de schulden echt een puinhoop. De regie van deze nieuwe komedie is in handen van P.J. Hogan (Muriel's wedding en My best friend's wedding) en het verhaal is gebaseerd op Sophie Kinsellas bestseller-reeks waarvan er wereldwijd meer dan tien miljoen verkocht zijn.
Haar verhalen, vertelt Bruckheimer, zijn onweerstaanbaar en vormen de basis voor deze vrolijke en geestige komedie. Hij heeft ze met plezier gelezen en meldt dat Kinsella zelf razend enthousiast is over de film: Ze is nauw betrokken geweest bij het maken van de film en staat er ook volledig achter. De film is een genot van het begin tot het eind, volgens Kinsella, grappig, kleurrijk en luchtig en ook lekker snel gemonteerd. Het gaat over winkelen en speelt zich af in New York, wat wil je nog meer?
Isla Fisher
Het verhaal draait om de onverbeterlijke Rebecca Bloomwood: een mooie, warme en vrolijke meid, maar zonder enige zelfbeheersing wanneer het om winkelen gaat. Ondanks haar rampzalige financiën blijft ze haar creditcard maar trekken in exclusieve winkels zoals Barneys New York, Henri Bendel en Prada. De afrekening komt iedere keer weer als een enorme schok en dat is één van de redenen waarom we haar zo aantrekkelijk en sympathiek vinden.
Ironisch genoeg krijgt deze aan koopjes verslaafde jonge vrouw een baan als financiëel journaliste en voorziet ze haar lezers van wijze raad. Ze schrijft een column waarin ze mensen uitlegt hoe ze met hun geld moeten omgaan, vertelt Bruckheimer, en daarbij houdt ze haar eigen rampzalige financiën verborgen. Haar advies is precies het tegenovergestelde van wat ze zelf doet. Hugh Dancy (King Arthur en The Jane Austen book club) speelt de rol van haar ambitieuze baas. Hij vormt een perfect contrast met Beckys frivole en nogal chaotische charme.
De aantrekkingskracht tussen de twee hoofdpersonages is bijna voelbaar. Isla is een ontzettend talentvolle actrice en comédienne. Ik heb het idee dat ze op weg is een superster te worden; ze doet me denken aan een hedendaagse Lucille Ball, aldus Jerry Bruckheimer, die een geweldige staat van dienst heeft wat betreft het casten van jonge acteurs (waaronder Keira Knightley, Tom Cruise, Clive Owen en Orlando Bloom).
Na rollen in twee van zijn films, Black Hawk Down en King Arthur was Bruckheimer ervan overtuigd dat Hugh Dancy perfect zou zijn als Luke Brandon, de financiële journalist die voor Becky valt, ondanks (of misschien juist dankzij) haar zwakke plek. Isla heeft tegenwicht nodig, legt hij uit, omdat haar personage zo maf is. Dat vraagt om een aangever. Als ze allebei zo hilarisch waren zou het niet werken. En nu is de wisselwerking tussen Hugh en Isla prachtig
De producent heeft heel wat kaskrakers op zijn naam heeft staan, waaronder de drie Pirates of the Carribean films, National treasure, Armageddon, Flashdance, Top Gun en Days of Thunder. Weet je, het is helemaal niet moeilijk om een toekomstige ster te vinden, legt hij uit, zijn schouders ophalend. Ik zie zoveel acteurs tijdens audities dat de talentvolle er met kop en schouders boven uitsteken. Waar het om gaat is hoe ze het filmscript interpreteren en juist dat weten over te brengen.
De film ziet er fantastisch uit, en dat is onder meer te danken aan de briljante en befaamde kostuumontwerpster Patricia Field. Field was het creatieve brein achter de outfits voor Sex and the city(zowel de film als de TV-serie) en The Devil wears Prada. Ze heeft Confessions of a shopaholic weten te doordringen van haar unieke stijl, gevoel voor kleur en humor. Rebeccas garderobe is een fantastische mix van couture, felgekleurde Japanse Harajuku kleren, eigenzinnige vintage kledingstukken en accessoires en dat alles door Field gecombineerd in samenwerking met een hele reeks ontwerpers, van Todd Oldham tot Pucci, Gucci en Versace en van Prada tot Dolce & Gabbana. Rebecca Bloomwood is zo gek van mode en zo hip dat we iemand moesten hebben met genoeg fantasie om zon stijl te creëren, vertelt Bruckheimer. Patricia Field is geweldig. Ze heeft een geheel eigen stijl en dat geeft de film iets heel unieks, lacht hij.
Tim Ware, Hugh Dancy en Isla Fisher
Met hun gebreken, charme en humor zijn alle Shopaholic personages heel herkenbaar. Uiteraard is het onderwerp op zich fascinerend. Het idee achter deze film is geweldig, zegt Jerry Bruckheimer. We hebben allemaal creditcards en kopen allemaal wel eens dingen die we ons niet kunnen permitteren. Alhoewel, Bruckheimer verklapt dat hij persoonlijk het geld nooit zo laat rollen. Ik doe mijn best en ben altijd voorzichtig geweest. Maar hij bekent dat hij een zwak heeft voor mooie horloges en pennen. Ik heb geen idee hoeveel ik er heb, lacht hij.
De film komt uit nu de hele wereld met een recessie kampt en dat maakt het onderwerp eigenlijk nóg interessanter en relevanter. In één van de scènes gaat Rebecca naar een Shopaholics Anonymous bijeenkomst waarin iedereen om de beurt zijn of haar verslaving bekent. Kunnen we iets te leren van Rebeccas spilzucht? Heeft de film, naast amusement en hilariteit, ook een moraal? Ik denk het wel, zegt Bruckheimer, dit boek is vier of vijf jaar geleden geschreven en kijk eens wat we nu allemaal meemaken tijdens deze crisis. Het is heel toepasselijk, want Rebecca ondergaat een leerproces en ze krijgt haar verdiende loon. Maar terwijl de producent erop wijst dat hij en zijn team geen films met boodschappen, maar amusement maken, vindt hij dat de manier waarop Rebecca met haar problemen omgaat een heel positieve boodschap uitdraagt: De film spreekt jonge vrouwen aan en dat vind ik fantastisch. Je zult de bioscoop gegarandeerd in een goede bui verlaten. We proberen gewoon om de kijkers een paar uur lang te vermaken. Dit is een leuke romantische komedie voor een groot publiek. Vrouwen zullen m uiteraard leuk vinden, maar hun mannen zullen het ook wel kunnen waarderen. De humor spreekt iedereen aan.
Confessions of a shopaholic speelt vanaf woensdag 18 maart 2009 in de Kinepolis-bioscopen.
Robert Redford mag op 30 april The Owens Award in ontvangst nemen tijdens de 52e editie van het San Francisco International Film Festival. Hij krijgt de oeuvreprijs voor zijn vakkundigheid en intelligentie op het witte doek, maar ook voor zijn inzet voor de kunst en het milieu. Dat meldt de website Hollywood Reporter.
De prijs is vernoemd naar Peter J. Owens, die zich jarenlang inzette voor kunst en liefdadigheidsorganisaties.
De 72-jarige acteur wordt een dag eerder ook geëerd in het Castro Theatre in San Francisco. Phil Bronstein, hoofdredacteur van de krant San Francisco Chronicle, heeft op het podium een interview met Ford. Daarna vindt de wereldpremière plaats van een gerestaureerde versie van de filmklassieker 'Butch Cassidy & the sundance kid'. Hierin speelde Redford een hoofdrol naast Paul Newman.
12-03-2009 om 00:00
geschreven door Patje007
08-03-2009
Interview met Jason Statham.
Jason Statham (1972) is in de afgelopen tien jaar uitgegroeid tot één van de grootste actiesterren van het witte doek. En tegenwoordig kun je gewoonweg niet om The Stath heen: in de bioscopen trapte hij vorige maand nog wild om zich heen in alweer het derde deel van The Transporter, terwijl in de eerste week van februari maar liefst twee recente actieknallers van deze Britse bikkel op dvd uitgekomen zijn: de thriller The Bank Job en het race-spektakel Death Race
Ter gelegenheid van de dvd-release van Death Race vertelt Het Britse antwoord op Bruce Willis, zoals Jason ook al genoemd wordt, uitvoerig over de opnames van deze bloederige maar adrenalinerijke actiefilm, die gebaseerd is op de cultfilm Death Race 2000 uit 1975.
Wat voor auto heb je zelf en krijg je vaak boetes voor te hard rijden? Jason Statham: Ik ben weg van Duitse autos. Alle autos die ik heb zijn van Duitse makelij. Ik heb een Audi S8 en een Porsche GT2. De laatste paar jaar krijg ik nog maar weinig bekeuringen, maar toen ik nog een jochie was lag dat wel anders Ik heb toen mijn lesje wel geleerd.
Wat vond je tof aan deze film? De autos en het racen? Jason Statham: Ja, ik hou niet alleen van autos maar ook van films met veel autos: Bullitt en Mad Max bijvoorbeeld. Toen Pal W.S. Anderson mij de ontwerpen liet zien voor de autos die ze voor deze film hadden was ik zo onder de indruk dat ik meteen deze film wilde doen.
Waren er nog stunts die je graag zelf had willen doen? Jason Statham: ja, meerdere van de grote botsingen in de film eigenlijk, maar dat mocht ik niet doen. Het is natuurlijk de absolute nachtmerrie van de filmstudio dat mij wat zou overkomen.
Toch heb je nog aardig wat zelf mogen rijden. Wat is de stoerste stunt die je kan doen? Jason Statham: Ik kan 360 graden draaien met een auto: dan kom je aan met zon 140 kilometer per uur, en dan trek je de handrem op. Daardoor stop je en draai je horizontal. Zo gauw je 180 graden gedraaid bent gooi je het wiel om en blijf je gas geven in zn twee.
We weten dus dat je weg bent van autoracen, maar waar ben je nog meer bezeten van? Jason Statham: Snowboarden en duiken. Ik ben al wezen duiken op de Seychellen en op de Fiji-eilanden, van die tropische wateren zijn daar het best voor. En ik mediteer veel. Maar mijn stress loos ik in de sportschool.
Je bent weer fysiek in topvorm in Death Race. Had je een zwaar trainingsschema? Jason Statham: Onze trainingsschemas waren uitgestippeld door een oud-commando genaamd Logan Hood. Zes dagen per week stonden we om vijf uur s ochtends op en gingen we eerst hardlopen. Daarna deden we drie kwartier tot een uur krachttraining. En daarna gingen we pas opnemen. Maar het is verrassend hoeveel energie je ervan krijgt als je eenmaal in het ritme zit!
Moest je ook nog een speciaal dieet volgen? Jason Statham: Ja, veel proteïnen, groenten, fruit, noten, bessen, wat zuivel, geen koolhydraten, geen pasta, brrod, suikers of sappen. Daar werd ik knap ongelukkig van. Maar het hoort erbij, en je doet het niet voor niets. Dus het voelt wel goed om zo gefocust en toegewijd bezig te zijn.
Jij lijkt ook in het echte leven een stoere vent. Hoe zou men indruk op jou kunnen maken? Met een mooie auto lukt het niet want die heb je zelf ook. Jason Statham: Ik hou van humor, als iemand mij een goed verhaal of een goede grap vertelt, dan zou dat wel indruk op mij maken.
Wat voor grappen haalden jij en je tegenspeelster Natalie Martinez met elkaar uit op de set? Jason Statham: Oew, als ik je dat zou vertellen zou ik je moeten vermoorden, haha. Nee, we hebben het bij kletsen gehouden. Natalie is een toffe meid; ze ziet er graag mooi en verzorgd uit maar ze kan ook mee bier drinken met de kerels en dat mag ik altijd wel in een vrouw. En ze ziet er geweldig uit en heeft ook nog een dirty mind!
Hoe zou jij Death Race beschrijven? Jason Statham: Ian McShane, één van mijn tegenspelers in de film, omschreef het laatst nog het best: hij noemde het een soort Mad Max dodenrit in de toekomst Met een scheldende Joan Allen!
Over Joan Allen gesproken, zij zegt trouwens dat je in de film een bikkel lijkt maar dat je eigenlijk een zachtaardige jongen bent. Klopt dat? Jason Statham: Tja, daar moet ik het dan maar mee eens zijn.
Paul W.S. Anderson zei ook dat hij juist jou voor deze rol wilde omdat de meeste jongens in Hollywood alleen knappe koppen zijn maar dat jij als één van de weinigen lijkt op oude actiehelden als Steve McQueen of Charles Bronson. Vindt je het een bezwaar of juist een compliment om met hun vergeleken te worden? Jason Statham: Het is meer dan een compliment om in één adem met zulke namen genoemd te worden. De meeste van mijn favoriete acteurs zijn oude filmsterren als Paul Newman, Clint Eastwood en Steve McQueen, die je net al noemde. Films als Paul Newmans Cool Hand Luke of Butch Cassidy and the Sundance Kid kijk ik nog steeds regelmatig. Al vanaf dat ik kind was waren zulke films een inspiratiebron voor mij. Ik denk ook dat het allemaal acteurs zijn die zowel bij mannen als bij vrouwen populair zijn.
Weet je dat sommige van die oude acteurs destijds acteerlessen volgden om meisjes te leren kennen? Jason Statham: Ik heb nooit de traditionele route van toneelschool gevolgd. Ik belandde in de filmbusiness; iemand zette mij in een kamer naast Guy Ritchie en die besloot mij een rol te geven in een film. Ik had geen brandend verlangen om acteur te worden ofzo, het ging per ongeluk. Het was een geval van op de juiste tijd op de juiste plaats zijn.
Maar nu heb je het gevoel dat jouw tijd gekomen is? Jason Statham: Ik ben erg gelukkig dat ik in de filmindustrie mag werken. Ik heb lol in de films die ik maak, het zijn allemaal actiefilms en ik ben altijd al een actieveling geweest; ik doe al jaren aan oosterse gevechtssporten en ik ben ook 12 tot 15 jaar atleet geweest voor mijn land (in de nationale schoonspringploeg van Engeland, red.). Alle films die ik maak zijn op een bepaalde manier leuk, sommige meer dan andere. Ik heb zowel goede als slechte ervaringen gehad. Maar Death Race was een goede.
Zijn er nog bepaalde regisseurs waar je graag mee zou werken? Jason Statham: Jazeker, zoveel! Maar vooral Martin Scorsese en Michael Mann. Zij maken altijd interessante films . Om alleen al met hun samen te werken zou al een grote eer zijn.
Wil je ooit nog terugkeren naar Londen of wil je films blijven maken in Los Angeles? Jason Statham: Ik zou graag naar huis gaan om daar films te maken. Ik heb The Bank Job daar laatst gedaan en dat was erg tof, om weer een film in mijn eigen land op te nemen. Dat was de eerste sinds Lock, Stock & Two Smoking Barrels en Snatch. Ik mag graag met Engels crews werken, daar hebben ze van die oude dubbeldekkerbussen waar de catering het eten in serveert enzo. Daarnaast mis ik mijn vrienden in Engeland ook. Hun gezelschap, en het eten dat ze altijd voor me klaar hadden staan.
08-03-2009 om 00:00
geschreven door Patje007
05-03-2009
Ralph Fiennes leest voor in The Reader.
De Britse acteur Ralph Fiennes heeft er een drukke periode opzitten. Naast zijn theaterwerk draaide hij achtereenvolgens de films Bernard and Doris, In Bruges, The Hurt Locker, The Duchess en The Reader. Deze laatste adaptatie van het bekende boek van Bernhard Schlink loopt vanaf woensdag 4 maart 2009 in de zalen en kreeg een dikke week geleden nog veel aandacht door de Oscar voor Kate Winslet. Terwijl Winslet de antagonist vertolkt, is het echte hoofdpersonage Michael Berg, gespeeld door twee acteurs: de jonge Duitser David Kross én Ralph Fiennes.
The Reader vertelt het verhaal van een traumatische liefde. Na WO II wordt de 16-jarige Michael Berg in Berlijn smoor op de dertigjarige Hanna Schmitz (Kate Winslet). Jaren later ontdekt hij echter dat ze bewaakster was in een concentratiekamp. Parallel met deze verhaallijn komt de oudere Michael Berg (Fiennes dus) opnieuw in contact met Hanna. Maar kan hij haar begrijpen en vergeven?
Denkt u dat de film even controversieel is als het boek? Ralph Fiennes: «Het boek is inderdaad controversieel, maar de filmmakers - en daar bedoel ik regisseur Stephen Daldry, scenarist David Hare, Kate Winslet en mezelf mee - waren het er van bij het begin over eens dat de film zeker geen sympathie voor Hanna mocht stimuleren. Het was altijd de bedoeling om vooral een debat op gang te brengen. Dat was trouwens ook het doel van schrijver Bernhard Schink. Ik denk dat hij het thema van het verhaal nog het duidelijkst heeft geformuleerd. Hij zei dat The Reader in de eerste plaats handelt over hoeveel een mens kan begrijpen. Wanneer je alleen maar veroordeelt, kan je waarschijnlijk niets begrijpen. Maar wanneer je alleen maar begrijpt, veroordeel je waarschijnlijk te weinig. Het is tussen die twee polen dat het debat moet beginnen. Controverse was nooit een optie.»
Heeft u Bernhard Schlink gesproken? Ralph Fiennes: «Ik heb hem één keer ontmoet. We hebben een beetje over de thematiek gepraat, maar we hadden niet veel tijd om er diep op in te gaan. Hij was heel enigmatisch op een intrigerende manier. Ik herinner me dat we een beleefdheidsbabbel hadden in een Italiaans restaurant. Ik zat me constant af te vragen of Bernhard Michael Berg was. Misschien wel. En hij dacht waarschijnlijk iets van: Is dit de man die Michael Berg zal spelen? Gaat hij dat goed doen? (lacht) Ik denk dat we het vooral hadden over de rechtspraak in Duitsland. Wat me opviel, was dat hij heel spaarzaam is in zijn uitspraken. Hij kijkt, luistert veel en maakt weinig bewegingen. Een interessante man.»
Hoe voelt het om als Brit een Duitser te spelen? Ralph Fiennes: «Neem Duitsland weg, en je kan dit verhaal overal plaatsen. Mensen zoals Amon Goeth (de nazi die Fiennes speelde in Schindlers List, cc) en Hanna Schmitz bestaan overal ter wereld. Je vindt ze terug in Engeland, Amerika, Zuid-Amerika en andere landen. Ze zijn met elkaar verbonden door de historische WOII-arena, maar ze beperken zich niet tot Duitsland.»
U heeft onlangs veel succes geoogst op de planken met Oedipus. Herkent u Oedipus ook in Michael Berg? Ralph Fiennes: «Ik denk dat Oedipus universeel is. Ik denk dat we allemaal Oedipus zijn. We worden allemaal geconfronteerd met onze roots. Oedipus en Hamlet zijn personages die absoluut de waarheid willen weten. Vooral Oedipus gaat meedogenloos achter de waarheid aan. Michael is volgens mij iets meer Hamlet. Want Hamlet is voorzichtiger. Het duurt een hele tijd voor hij in actie schiet, want hij wordt geplaagd door onzekerheden. Oedipus is volgens mij wel meer een held dan Hamlet. Want Oedipus kent geen onzekerheden. Eens hij voor de waarheid gaat, wil en kan hij niet meer stoppen. Hamlet en Michael aarzelen een hele tijd.»
Hoe was het werken met David Kross die de jongere Michael speelde? Ralph Fiennes: «Voor we begonnen met filmen bracht Stephen Daldry ons samen in een kamer. En hij moedigde David aan om mij te bestuderen. Ik geloof zelfs dat David mij meer moest bekijken dan ik hem. Stephen wilde vooral mijn maniërisme en bewegingen in de jonge Michael krijgen. Voor de rest was het hopen dat mijn vertolking en die van David bij elkaar zouden passen. Stephen Daldry moest uiteindelijk de twee versies van Michael Berg samenbrengen en beoordelen of ze geloofwaardig waren als één en dezelfde persoon. Ik denk dat hij daar mooi in geslaagd is.»
Heeft u eigenlijk een persoonlijke visie op acteren? Ralph Fiennes: «Wel, ik denk dat nadenken en analyse niet altijd goed zijn. Ik ben meer voor openheid en instinct. Dat is mijn motor om goed te acteren. Ik had ooit een meningsverschil met iemand die acteren een intellectueel proces noemde. Daar was ik het totaal niet mee eens. Acteren ligt veel dichter bij sport. Je moet open staan voor het volgende moment. Ik ben geen sportman, maar ik heb genoeg sport gedaan om te weten dat je klaar moet staan om het maximum te geven met al de kwaliteiten die je hebt. Ik denk dat er een transparantie moet zijn bij acteren. Het binnenste moet naar buiten komen zodat je het innerlijke kan zien. Dat is het soort van acteren waar ik van hou. Een van de beste vertolkingen die ik dit jaar gezien heb, is die van Kristin Scott Thomas in Il y a longtemps que je taime. Werkelijk fenomenaal. Omdat haar acteren heel doorzichtig lijkt. Je ziet Kristin totaal niet acteren. Alles gebeurt binnenin. Maar dat sijpelt direct naar buiten.»
Regie: Stephen Daldry Cast: Kate Winslet, Ralph Fiennes, David Kross Genre: Drama Duur: 124 minuten
05-03-2009 om 20:14
geschreven door Patje007
DiCaprio in SF-film van Batman-regisseur Nolan
De Amerikaanse acteur Leonardo DiCaprio zal de hoofdrol spelen in de sciencefictionfilm "Inception". De regie is in handen van "Dark Knight"-regisseur Christopher Nolan, meldt het vakblad Hollywood Reporter woensdag.
Het scenario van "Inception" is nog niet afgewerkt, maar volgens Hollywoodstudio Warner Brothers wordt het een futuristische SF-film. De opnames starten deze zomer, de film zelf wordt in 2010 in de zalen verwacht.
DiCaprio is momenteel in de bioscoop te zien in "Revolutionary Road". Ook de tegenspeelster van DiCaprio in die prent, Oscarwinnares Kate Winslet, zal een van de hoofdrollen in het drama spelen. DiCaprio stond onlangs voor de cameras in de thriller "Shutter Island" van topregisseur Martin Scorsese.
05-03-2009 om 19:52
geschreven door Patje007
04-03-2009
Danny Boyle wordt vermoedelijk regisseur van volgende Bondfilm.
Danny Boyle is gevraagd om de volgende Bondfilm te regisseren. Boyle, wier jongste prent 'Slumdog Millionaire' acht Oscars won, is momenteel aan het onderhandelen met producente Barbara Broccoli. Danny is de man van het moment en wordt gebombardeerd met aanbiedingen van grote studio's. Zo mag hij van Barbara de 23ste Bondfilm regisseren.
De bazen van EON Productions, het bedrijf achter de Bondfilms, zijn dol op zijn visie en zijn ervan overtuigd dat die prima zou werken met de nieuwe look van Bond", aldus een bron in de Britse pers. De 52-jarige Boyle heeft altijd films met grote budgetten geschuwd, maar is wel een fan van de huidige Bond, Daniel Craig. "Danny heeft er altijd op gehamerd dat hij meer belangstelling heeft voor de film dan voor het geld. Maar met Craig als Bond en de manier waarop de films nu worden aangepakt, met de klemtoon op de personages en de plot eerder dan op de gadgets, is Danny wel geïnteresseerd". Boyle werd tot beste regisseur uitgeroepen tijdens zowel de voorbije Oscars, BAFTAs als Golden Globes.
04-03-2009 om 17:45
geschreven door Patje007
02-03-2009
Interview met Kate Winslet n.a.v. de film The Reader.
Voor de rol van Hanna Schmitz in The reader heeft Kate Winslet eindelijk een Oscar te pakken. Het stond in de sterren geschreven dat ze ooit Hanna zou spelen, zelfs al was Nicole Kidman op een gegeven moment al geboekt.
Alle journalisten willen op de persconferentie in Berlijn eerst weten waarom Kate Winslet absoluut een ex-kampbewaakster wilde spelen. 'Het is belangrijk dat je je personage begrijpt', zegt ze. 'Maar dat wil niet zeggen dat je haar ook aardig moet vinden of zelfs maar medeleven voor haar moet voelen. Er waren momenten dat Hanna me echt beviel en andere waarop ik helemaal geen sympathie voor haar had.' U ziet er in de film niet altijd even mooi uit; u speelt zelfs een oude vrouw. En u gaat ook uit de kleren. Was dat moeilijk?
Kate Winslet: (blaast) 'Ik ben niet erg ijdel, denk ik. Zeker niet als actrice: ijdelheid maakt het moeilijker om je echt uit te leven als je acteert. Je mag er niet mee inzitten hoe je eruitziet, als je gaat spelen. Ik ben liever lelijk op het scherm. Toen ik het scenario voor het eerst las, was ik bang voor de rol. Ik moest die vrouw de vertolking geven die ze verdiende. En wat naakt betreft: toen ik jonger was, was naakt nog gedurfd. Nu is het dat niet meer. Ik was veel banger dat ik het personage niet goed zou krijgen, dan om naakt gefilmd te worden.'
Het was wel een heel werk om u om te toveren in een oude vrouw?
Kate Winslet: 'Ik zat elke dag zeven uur in make-upkamer. Om halfvier 's ochtends kwam ik toe, om halfelf begonnen de opnames. Die duurden twaalf uur, dan ging de make-up eraf en ging ik naar huis om vlug drie uur te slapen. Gelukkig waren de opnames waarvoor ik er oud moest uitzien gebundeld in één week van zeven dagen en dan nog eens zeven andere dagen, verspreid.'
Het heeft wat voeten in de aarde gehad voor de film er kwam, waarom?
Kate Winslet: 'Eerst zou ik Hanna spelen, maar toen liepen de opnamen voor Revolutionaryroadin de weg. Nicole Kidman nam de rol over, maar zij werd zwanger en daarna liepen de opnames voor Australiauit. Zo kwam ik weer op de proppen.'
In de tv-serie Extras speelt u een actrice die een film speelt over de Holocaust, omdat dat 'gegarandeerd een Oscar oplevert'. En nu...
Kate Winslet: 'Ik vind dat gewoon geweldig grappig! Het is een sketch die werkelijkheid is geworden. Maar voor alle duidelijkheid: natúúrlijk deed ik The reader niet om die reden. Zo berekend ben ik niet.'
Hanna heeft in het begin van de film een relatie met de vijftienjarige Michael, hebt u daar commentaar op gekregen?
Kate Winslet: 'Ik weet niet of dat taboe hier speelt. Het is niet alsof Hanna Michael echt verleidt. Als de liefde niet van twee kanten kwam, dan zou ik er moeite mee hebben. Maar ik zie hem nergens vluchten. Integendeel: hij liegt, hij zegt dat hij zeventien is, omdat Hanna vast anders zou reageren als ze zijn echte leeftijd kent. Ik heb tussen mijn vijftiende en mijn twintigste zelf een relatie gehad met iemand die dertien jaar ouder was. Ik was heel ongerust toen ik dat aan mijn ouders moest vertellen. Maar toen ik het toch deed, zei mijn moeder: Ik zie niet in wat het grote probleem is, je grootouders scheelden negentien jaar .'
Hoe hebt u zich op deze rol voorbereid?
Kate Winslet: 'Mijn voorbereiding was een beetje vreemd. Ik wist niet goed hoe ik eraan moest beginnen. Om te beginnen heb ik het boek opnieuw gelezen - dat had ik zes jaar geleden toevallig al gedaan. En ik heb het letterlijk stukgelezen. Daarna ben ik ook veel gaan lezen over de oorlog en over Duitsland na de oorlog. Het was gênant hoe weinig ik daarover wist - eerlijk gezegd; wat je in school leert is echt maar rudimentair. Ten slotte heb ik veel gelezen en geleerd over analfabetisme. Dat is het nuttigst gebleken voor de film. Ik heb heel wat tijd doorgebracht met groepen analfabeten. Ik herinner me een vrouw van 56 die pas drie jaar geleden heeft leren lezen en schrijven. Zij heeft me laten inzien hoe erg je je schaamt als je niet kunt lezen, en hoe verschrikkelijk slim je leert te liegen - zelfs tegen je eigen kinderen.'
Dat Hanna niet kan lezen, wordt in de film pas tijdens het proces goed duidelijk.
Kate Winslet: 'Er zijn veel dingen over Hanna die we pas tijdens het proces leren. Ze is kwetsbaar en met bepaalde situaties weet ze geen raad, omdat ze niet weet wat ze moet zeggen. Dus herhaalt ze steeds hetzelfde, alleen luider.'
U hebt in Engeland veel kritiek gekregen toen u twee Golden Globes won en die met een lange speech in ontvangst nam, en ook omdat u niet meer zo mollig bent als vroeger.
'Dat die kritiek uit mijn eigen land komt, dat steekt. Het zou leuk zijn als de Britten gewoon blij konden zijn met hun succesvolle landgenoten, zoals de Amerikanen dat kunnen. Ik hou passioneel van mijn werk, maar vaak is het een verdomd moeilijk vak.'
