Neen, hij is niet uit zijn graf opgestaan, ook al komt hij in Oostende aan. De Frederic Chopin is een zeilschip dat zijn thuishaven heeft in Polen en genoemd is naar haar nationale trots. Het is dit jaar het Chopin jaar (tweehonderdste verjaardag van zijn geboorte). Het Belgisch voorzitterschap van de EU organiseert op 1 oktober een huldeconcert voor deze Poolse componist.
Het programma van het concert: * François Glorieux: Fanfare voor Europa * Frederic Chopin: Pianoconcerto (het is nog afwachten of het nr.1 of 2 wordt) * Dmitri Sjostakovitsj: Symfonie nr. 5 Plaats: Théatre Saint Michel, Pater Eugène Devroyestraat, Etterbeek. Orkest: Belgisch Philharmonisch Orkest (BPO)
Kan je het geloven dat het gisteren al 109 jaar geleden was dat Louis Armstrong werd geboren (4 augustus 1901 - New Orleans), althans zo willen het de officiële papieren in de kerk waar hij gedoopt werd. Hijzelf beweerde altijd dat hij het niet juist wist en vierde zijn verjaardag dan maar op 4 juli (de Amerikaanse Onafhankelijkheidsdag). Bij zijn overlijden werd hij beschouwd als één van de belangrijkste musici van de 20e eeuw. Als ik vandaag bij mijn kinderen de naam van Armstrong, Satchmo, laat vallen, kijken ze mij aan of ik van een andere planeet kom. Sic transit gloria mundi. Hoog tijd dus om hem nog eens eventjes te laten zien en horen.
Wat ING bezielt, mag Joost weten. Ik zou eens moeten kijken hoeveel zestig + er in hun Raad van Bestuur zitten. Toch ontroerend dat die ineens zo bezorgd zijn over ons: ons handje vasthouden en niet meer toelaten dat mensen van over de zestig meer dan 1000 euro uit het kastje aan de muur halen. Hebben ze misschien in één adem beslist dat wij niet meer alleen de straat mogen oversteken, of hebben ze definitief ons menu vastgelegd? Zwemmen lijkt me ook al geen veilige bezigheid en zingen in een koor kan vast alleen als de ambulances klaar staan, tenminste als je op voorhand aan ING een medisch attest gevraagd had. Ik begrijp die bank natuurlijk wel een beetje: de economische crisis is voorzeker ook veroorzaakt door de derde leeftijd.
Een muziekinstrument leren spelen, helpt bij de ontwikkeling van de hersenen van kinderen. Dat zegt professor Nina Kraus van de Amerikaanse Northwestern Universiteit in Chicago. Haar team heeft ontdekt dat muziek de gevoeligheid van de hersenen voor geluiden, inclusief spraak, verbetert. "Door muziek te spelen, voeren de hersenen alledaagse taken beter uit zoals lezen en luisteren", legde Kraus uit aan de American Association for the Advancement of Science in het Amerikaanse San Diego.
Autisme Een muziekinstrument leren spelen heeft ook voordelen voor kinderen met dyslexie en autisme. Een woordvoerster van de National Autistic Society zei dat veel kinderen met autisme goed reageren op muziek: "Het lijkt erop dat muziek kinderen kan helpen om beter te communiceren met andere mensen. Muziek helpt hen ook te ontspannen en bij het uiten van hun gevoelens." Het onderzoek heeft ook aangetoond dat een instrument bespelen de automatische verwerking in de hersenstam beïnvloedt. De hersenstam controleert de ademhaling, de hartslag en reageert op complexe geluiden.
De oude Belgen voor de derde keer in onze geschiedenis dreigen zij onder de voet gelopen te worden door nieuwe volksverhuizingen. Julius Caesar mocht dan al spreken van horum omnium fortissimi sunt Belgae, van al deze Galliërs zijn de Belgen de dappersten, het neemt niet weg dat Gallië en België (een anachronisme van formaat), netjes in minder dan 100 jaar tijd gekoloniseerd werden door de Romeinen. Driehonderd jaar later brak de dam het Romeinse imperium tegen de Germaanse volkeren had opgeworpen en brak de tijd van de grote volksverhuizingen aan. En nu is er min of meer sluipend de nieuwe invasie van het Europese moederland.
Mijn generatie maakte zich al ongerust als in een school het percentage van 20 % allochtonen werd overschreden: een kwalijke zaak voor de taalontwikkeling en het onderwijsniveau, zo heette het. Gisteren maakte mijn zoon en schoondochter zich ongerust over het feit dat primo de vrije schoolkeuze niet meer bestaat in een stad als Gent en secundo dat zij voor hun dochtertje het risico lopen dat ze in een school terecht komt met 80 of meer percent allochtone kleuters. Zij zouden al blij zijn als die aanwezigheid zou beperkt zijn tot 50 %.
Misschien weten we het nog niet, maar de cultuur van het Avondland is onomkeerbaar aan het veranderen. Jammer genoeg kwam er na de Romeinse tijd een era die wij (verkeerdelijk??) de duistere middeleeuwen noemden. En deze beschouwing heeft helemaal niets te maken met wat Willem Vermandere de bange blanke man noemt.
Op de 14e verjaardag van haar overlijden, wik ik graag vandaag - misschien wel vanuit een zeker jeugdsentiment - hulde brengen aan de Franse zangeres Frida Boccara. Zij werd geboren in Casablanca op 29 oktober 1940 en zou dit jaar zeventig geworden zijn, ware het niet dat zij op 1 augustus 1996 aan de gevolgen van een longinfectie overleed. (Zij ligt begraven op het Joods kerkhof van Bayeux). Haar bekendste liederen zijn ongetwijfeld Un jour, un enfant, waarmee zij het Eurosongfestival won in 1969 en Cent mille chansons. Maar ik onthoud vooral ook een prachtige LP, opgenomen met het mannenkoor de Maastrichter Star.
Eén van mijn literaire zondes is dat ik om de zoveel jaar een favoriete auteur van detectiveverhalen heb. Eigenlijk zijn het er nog maar drie geweest in mijn leven, maar die heb ik dan ook bijna compleet gelezen (en gekocht). In den beginne was er ... Agatha Christie, die op een onmogelijke manier je op het verkeerde been zette en je eigenlijk alleen maar ergerde omdat zelfs een goede lezer onmogelijk kon uitmaken wie er nu de 'slechte' was. Daarna kwam George Simenon, met zijn heerlijke psychologische romans, die eens en voorgoed Maigret met de pijp vereeuwigde. De laatste tien jaar ben ik echter een absolute adept van de Amerikaanse Eilsabeth George, wier thrillers zich wonder genoeg allemaal afspelen in Engeland, en waar de aristocratische Thomas Linley samen met zijn boerse assistente Havers de hoofdrol in speelt. Door de jaren heen is Linley bijna een stukje familie geworden, waar je met meeleeft in de drama's die hij onderzoekt maar ook in zijn eigen drama. Natuurlijk is elk boek op zich de moeite waard om te lezen, maar wil je Linley volgen dan moet je eigenlijk beginnen bij het allereerste boek (al van 1988): 'Tot de dood ons scheidt'. Nu is er nummer 16, opnieuw een turf van 682 bladzijden met de titel "Lichaam van de dood". Benieuwd of Linley eindelijk over de dood van zijn vrouw heengeraakt, nu hij teruggeroepen wordt naar de Yard. Echt waar, George is de queen.
Je kan van de Amerikanen van alles zeggen, maar niet dat ze niet attent zijn (zeker als er ook nog een vleugje commercie bij kan). Vandaag hebben zij "schoonvaderdag". Terecht natuurlijk: boze schoonmoeders zijn bekend, maar schoonvaders die hun schoondochters op de handen dragen en met hun schoonzoon naar het voetbal kijken komen veel minder in de picture. Schrijf het dus maar op in je agenda en ... mocht je mijn schoonzoon of mijn twee schoondochters tegenkomen, dan mag je het hen gerust ook zeggen. Ik heb nog niet gemerkt dat zij de Amerikaanse zeden overnemen.
Internationale zangweken zijn een fenomeen dat in de koorwereld niet kapot te krijgen is. Internationale koorfederaties maken er een punt van eer van om ieder jaar opnieuw een ontmoetingsplaats te verschaffen waar het goed is om te vertoeven. 7 à 10 dagen zijn koorzangers vanover (in ons geval meestal) heel Europa bij mekaar om de uitdaging aan te gaan op een korte tijd onder leiding van internationaal gerenommeerde dirigenten een mooi programma in te studeren, wat dan tegen het einde aan ook publiek kan uitgevoerd worden. Als je nog niet vaak deelgeomen hebt, is het tegelijkertijd een boeiende ontdekking van nieuwe locaties zoals Tarragona, Venetie, Utrecht, Barcelona, Saint Andrews, Pecs, Vaison-la-Romaine, ... en noem maar op. Als je wel een habitué bent, is het telkens weer een beetje thuiskomen op vertrouwde plekken en is er de vreugde van mensen te ontmoeten die je vroeger al zag. Zo stond ik vorig jaar op Europa Cantat naast een jongeman (met een schitterende basstem) die mij zei dat hij als jongetje vijftien jaar vroeger nog in hetzelfde atelier gezongen had als ik. Of ik kijk uit naar mijn Amerikaanse vriend Davey die telkens weer naar Europa komt om Händel en Mendelssohn te zingen. Eens deelgenomen, heb je de mikrobe te pakken, en voorlopig is er geen medicijn tegen. Gelukkig maar, want het is een heerlijke ziekte die ik iedereen kan aanraden.
Petrus Alamire (schuilnaam voor Imhofe) was de meest begaafde en vermaardste muziekkopiïst van zijn tijd. Hij werd rond 1470 in Duitsland geboren, maar vestigde zich algauw in de Nederlanden. Hij werkte oorspronkelijk in Antwerpen en s Hertogenbosch, waar zijn enorme begaafdheid al gauw opgemerkt werd. Het was ook de tijd waarin de Vlaamse polyfonisten hun hoogtepunt bereikten (Vlaanderen leverde meer musici dan de rest van Europa bij mekaar). In 1509 was Alamire hoveling geworden van de toekomstige keizer Karel en zijn handschriften werden waardevolle geschenken in de diplomatieke wereld.
Ergens tussen 1506 en 1509 verhuisde Alamire van Antwerpen naar Mechelen, waar toen de residentie van de landvoogdes der Nederlanden was. Zijn productie is ongeëvenaard in schoonheid. Maar behalve muziekkopiïst was Alamire ook een druk baasje op een ander terrein: hij was spion voor koning Hendrik VIII van Engeland (eigenlijk dubbelspion) en toen hem daar de grond te heet werd onder de voeten, kreeg hij nog spionageopdrachten van de koning van Denemarken.
In het stadsarchief van Mechelen wordt een prachtig Mechels Koorboek bewaard dat gemaakt was voor Margareta van Oostenrijk.
Gisteren stuurde onze onvolprezen secretaris van KORILE een PPS door over Mechelen: een tikkeltje trots en een tikkeltje verwondering klonk door in het begeleidend tekstje. Nu heeft Mechelen alle reden om fier te zijn op de mooie plaatsen en kostbare schatten die het binnen zijn (symbolische) muren heeft. Niet te verwonderen natuurlijk, als je bedenkt dat Karel de Stoute er het centrum van zijn Bourgondisch Rijk van maakte. En was de invloed van Bourgondië al immens in de veertiende en de vijftiende eeuw, toen Margareta van Oostenrijk landvoogdes werd in opdracht van haar broer keizer Karel, was meteen het hoogtepunt bereikt. Hoe belangrijk Mechelen wel was zou later nog eens blijken wanneer de voornaamste raadgever van koning Filips II van Spanje, Antoine Perrenot de Granvelle, kardinaal-aartsbisschop werd van Mechelen. Vandaag laten we iets zien van de mooie stad, maar morgen wil ik het zeker hebben over het prachtige Mechelse Koorboek dat door Alamire gemaakt werd voor Margareta van Oostenrijk.
John Rutter is in 1945 in Londen geboren. Hij studeerde muziek aan het Clare College in Cambridge. Zijn muzikaal oeuvre omvat koormuziek, orkestwerk en andere instrumentale muziek. Hij was (co)editor van verschillende verzamelwerken met koormuziek, zoals bvb. Carols for choirs (4 delen) in samenwerking met die andere koorlegende Sir David Willcocks. Tussen 1975 en 1979 was hij muziekdirecteur in Clare College. In 1981 vormde hij zijn eigen professioneel koor: de Cambridge Singers.
Nu verdeelt hij zijn tijd tussen componeren en dirigeren, dirigeren over heel de wereld. Zijn koorwerk wordt overal uitgevoerd, inclusief zijn Requiem en Gloria. In 2003 ging zijn Mass for children, een massaal werk voor kinder en volwassenenkoor, solisten en orkest in première in de Carnegie Hall in New York. Zijn Psalm 150, die besteld was voor het jubileum van Koningin Elisabeth werd uitgevoerd in de dankdienst in Saint Pauls Cathedral in Londen.
Daar zijn ze dan terug na een week kloosterstilte in de Bremstraat. De kleinkinderen vol van vakantieverhalen vanuit Italië. De groten die terugkomen van Madrid. Je weet maar wat je mist als ze er ineens niet zijn. Nu kan dus weer het grootouderwerk beginnen: 's middags ophalen van de opvang, ze eten geven, ze weer wegbrengen. Kleine ruzietjes beslechten, knuffel geven als er eentje gevallen is. De snoepdoos op tijd in veiligheid brengen. Gedaan met de middagdutjes.
Een beetje beroering in de kranten vanmorgen omdat de Vlaamse regering het mes zet in het gebruik van opleidingscheques. Nu ben ik de eerste om te verdedigen dat mensen maar helemaal mens zijn als ze al hun talenten kunnen ontwikkelen, en dat dit een groot goed is voor de maatschappij. "De mens leeft niet van brood alleen". Maar je kan ook onmogelijk zeggen dat er moet bespaard worden (elke huisvader en -moeder weet dat je soms eens de broeks- of rokriem moet aantrekken) en tegelijk elke maatregel die aan je eigen gewoontes raakt, afkraken. De opleidingscheques werden inderdaad ooit gecreëerd om mensen die op de arbeidsmarkt zaten meer opleidingskansen te geven, en hen zo competitiever te maken voor een mogelijke beroepsloopbaan. En vanuit de idee dat ook sociale vaardigheden konden bijdragen tot een goede arbeidsintegratie, was het zelfs theoretisch mogelijk om met opleidingscheques te leren naaien, fotograferen, bloemschikken. Dit alles wordt niet afgeschaft maar de Vlaamse regering wil terug naar het oorspronkelijk doel: arbeidsmarktcompetenties. Het zal de VDAB zijn die bepaalt of je nut hebt van een cursus pottenbakken. In afwachting van betere tijden zingen we maar rustig verder en organiseren we desnoods eigen opleidings- en verrijkingsmomenten. Ook dat is de taak van organisaties als koren, toneelverenigingen enz. Is dat onlogisch in een tijd van crisis?
Ben je een beetje verwonderd dat deze blog die toch vaak wat te maken heeft met muziek vandaag aandacht besteedt aan de geboortedatum van de voormalige Ethiopische keizer HaileSelassie (° 23 juli 1892 - + 27 augustus 1975)?
Haile Selassiewas keizer van Ethiopië (van 1930 tot 1936 en van 1941 tot 1974) en wordt door de Rastafaribeweging gezien als god. Tijdens zijn regeerperiode ijverde hij voor onafhankelijkheid, vooruitgang en vrede
De oorsprong van de rastabeweging ligt in Jamaica in de 30er jaren van de vorige eeuw maar inmiddels verspreid over de hele wereld onder zowel zwarte als blanke bevolkingen. Sinds de opkomst van de reggaemuziek (rastafarian Bob Marley werd met zijn muziek bekend over de hele wereld) kreeg de rastabeweging ook veel aanhangers buiten Jamaica. Het Rastafarianisme ontleent zijn naam aan de verering van de Ethiopische Keizer Haile Selassie I, wiens eigen naam Ras Tafari Makonnen was (Ras is een Ethiopische eretitel zoals het Engelse Sir of Lord).
De eerste Rastafari waren afstammelingen van slaven op Jamaica. Zij geloofden sterk in een terugkeer naar Afrika, iets dat ook werd gepropageerd door bekende emancipatie/burgerrechten activisten als Marcus Garvey.
Rasta's leven naar de geboden van het Oude Testament. Deze vormt ook de basis voor veel van de Rasta rituelen. Veel Rastafarians dragen dreadlocks. Volgens het Oude Testament mag haar niet geknipt worden (Joden en Sikhs hanteren die regel ook). Dreads symboliseren ook de Leeuw van Judah. Rasta's volgen bepaalde voedingsvoorschriften waarbij veel dieren onrein worden beschouwd. Rasta's gebruiken (veel) marihuana. Marihuana is een middel dat de meditatie bevordert en mensen zo dichter bij JAH (God) brengt. Rasta's vermijden enige aanraking of associatie met de dood. Zij gaan dan ook niet naar begrafenissen. Zoals in het Oude Testament beschreven wordt de vrouw als ondergeschikt aan de man gezien. De rastakleuren zijn groen (vruchtbaarheid), goud/geel (rijkdom) en rood (het bloed vergoten), naar de kleuren van de Ethiopische vlag.
Gisteren was er naar aanleiding van de nationale feestdag een leuk programma op Radio 1 met medewerking van Fred Brouwers. De vraag die aan de luisteraars voorgelegd werd, was : welke nationaal lied vind je mooier dan het Belgische? Op de trappen van de Brusselse kathedraal was er deze keer al geen enkele politicus die de Marseillaise probeerde te kwelen, dus dat was al een vooruitgang.
Ikzelf heb natuurlijk ook een lijstje met mijn favoriete volksliederen, wat allicht te maken heeft met enerzijds sentimentele zaken, maar zeker ook met wat er muzikaal van gebakken wordt. Het zal niemand verwonderen dat het Engelse "God save the queen", het Nederlandse "Wilhelmus" (wist je dat dit nog maar sinds de jaren dertig van de vorige eeuw het volkslied is,) en het Duitse "Deutschland ..." bij de toppers staan. Ondanks alle bombast vind ik ook nog steeds de Amerikaanse en de Russische anthem echt iets hebben.
Het Engelse lied moet wel indruk gemaakt hebben, als we weten dat dezelfde melodie gebruikt werd in het tsaristische Rusland, en dat ook heden ten dage - bij een instrumentale versie - zowel Engeland als Liechtenstein rechtveren.
KORILE's deelname aan de cultuurmarkt 'UiTkijk' op 18 september is definitief. Behalve het feit dat wij daar een klein standje zullen hebben om voor ons koor en voor het aperitiefconcert reclame te maken, is er ook een optreden gepland. Ik reken op de aanwezigheid van zoveel mogelijk koorleden die aan Mechelen eens laten zien wat wij in petto hebben. Je krijgt zeker nog nader bericht maar hou die dag vrij tussen 12 en 13 uur voor een korte muzikale demonstratie van ons kunnen en van ons enthousiasme.
Het sijpelt weer langs alle kanten binnen. De vakantieperiode is blijkbaar heel geschikt om een beetje zout in de wonde te wrijven. Ondervonden in de tram: een jonge dame die recht staat om je een plaats aan te bieden. De caissière in het zwembad die spontaan zegt dat je als 'gepensioneerde' vermindering hebt. Een uitnodiging van de stad voor mijn vrouw om mee te doen met een feestmaaltijd voor de 65-jarigen. Je politieke partij die je uitnodigt voor een activiteit van de senioren. Je gratis kaart voor De Lijn. Een speciaal mailtje van Koor & Stem om je te herinneren aan "Grijs gezongen". Willen of niet, je wordt met je neus op de objectieve feiten geduwd. Maar ... ik wil dit allemaal niet. Ik ben nog lang niet toe aan een zetel in een hoekje bij de haard.
Je kan je nauwelijks voorstellen dat het nog maar 73 jaar geleden is dat de vader van de radio overleden is.
Op 20 juli 1937 overlijdt in Rome Guglielmo Marconi, algemeen aanvaard als initiator van de draadloze communicatie. Guglielmo Marconi werd geboren in Bologna in Italie. In 1895 begint hij te experimenteren met de nieuwe elektromagnetische golven die kort daarvoor zijn aangetoond door Hertz. Hij bouwt een telegraaf die over een afstand van 1,5 kilometer radioberichten kan ontvangen en verzenden. Marconi emigreert naar Engeland en richt daar de Wireless Telegraphy and Signal Company Ltd op. In 1901 slaagt hij erin een radiosignaal te verzenden over de Atlantische Oceaan. Acht jaar later ontvangt hij de Nobelprijs voor natuurkunde. Nadat hij lid wordt van de Fascistische partij maakt Mussolin hem president van de Accademia d'Italia, waardoor hij ook lid wordt van de Grote Fascistische Raad.
Dat we in een maatschappij leven die conventies en tradities aan zijn laars lapt wisten we natuurlijk al langer. Sommige zogenaamde artiesten menen dat hun werk maar geslaagd is als ze de gewone mensen schofferen en laten zien hoe stoer ze wel zijn als ze weer eens een heilig huisje afbreken. Wat Gunter Lamoot en Piet De Praitere echter gebrouwen hebben voor de Gentse Feesten getuigt echter van bijzonder slechte smaak en sensatiezucht die de grenzen van de welvoeglijkheid meer dan overschrijdt. Het 'Circus Vangheluwe' is een smerig stukje zoeken naar publiciteit. Voor diegenen die het nog niet zouden weten: een zgn. 'komische' voorstelling, waar alleen kinderen onder 1m35 toegelaten zijn zijn (zeker geen ouders of volwassenen) waarbij de kinderen - om binnen te geraken - tussen de benen van voormailg bisschop Vangheluwe door moeten. Zelfs als de voorstelling alleen maar over de wolf en de zeven geitjes zou gaan, is dit zo wansmakelijk dat het m.i. zou moeten verboden worden. Ik mag niet dromen dat ik de symboliek zou moeten uitleggen aan mijn kleinkinderen. Terecht werd klacht neergelegd en zal de politie aanwezig zijn. Maar voldoende is dat niet. Weg met die sh**!
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
